o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
30-09-2007
het leven is verandering
red astrachan
zoals ook bij jou, vrouw appel, snijden wij
onszelf met dit heksenmes mompelend in tweeën,
peuteren spitsvondig doorheen het klokhuis,
onderzoeken zo ons eigen kloppend hart.
beide helften zingen als afgronden.
de ene helft bieden wij de wereld eerbiedig aan
ter verorbering. van de andere helft denken wij -
ach, sappen regenereren vlug tot nieuwe huid,
romig zacht vruchtvlees, om van te likkebaarden,
watertanden. wat de afgronden betreft, die zijn er alom.
zij blijven, duizelingwekkend in dit heelal
fragment uit: 'orp '
nvo (maandag
7 april 2003)
waarom schrijven? dit is een vraag die ik me voortdurend stel. als ik aan sommige mensen beken dat ik mijn vroege ochtenduurtjes (dat is meestal tussen halfzeven en negen) doorbreng al tokkelend op mijn pc en een soort dagboek op internet bijhou, reageren ze dikwijls met meewarige blikken. ofwel doen ze gemaakt enthousiast: wat ik grappig vind, want ojee mensen, ik ben wel een beetje naïef, maar de jaren, de jaren....
een van de (vele) redenen waarom ik schrijf, is omdat ik zo de indruk heb mijn levensloop te kunnen ordenen. in de chaos die dagelijks als een reusachtige surfgolf op me afkomt leg ik een klein, sterk, prettig en inhoudsvol verhaal vast dat bestaat, dames en heren, dat gewoonweg bestaat omdat ik het heb opgeschreven. want ja, we kunnen natuurlijk ook herinneringen ophalen, maar in de loop der tijden vervagen deze en natuurlijk veranderen ze ook voortdurend van kleur, want onthouden wij niet alleen wat we willen onthouden? maar een geschreven aantekening van enkele jaren geleden herlezen is een sublieme ervaring.
want zo kunnen we nagaan hoe verandering ons leven beheerst. niets blijft hetzelfde, verandering is de enige constante. als we dit tenvolle beseffen, vermindert ook de wanhoop: zelfs al bevinden wij ons op dit ogenblik in een precaire situatie, alles gaat voorbij, niets blijft. deze gedachte is natuurlijk ook beangstigend. want als we gelukkig zijn, kan dit geluk dan morgen plotseling veranderen in ongeluk? zeker: wat wij nu als prettig ervaren, kan eigenlijk binnen een paar maanden omslaan in een pijnlijke ervaring. mensen die wij nu als 'vrienden' beschouwen, kunnen echt onze 'vijanden' worden. op dat ogenblik moeten we loslaten, want eigenlijk is dan de verandering reeds ingezet en nieuwe elementen kondigen zich aan. als we daarvoor oog hebben, klimmen we weer uit het dal en zweven we gelukzalig naar de volgende levenservaring.
ach, ik stel het hier een beetje infantiel en oppervlakkig voor, ik weet echt wel dat het allemaal niet zo makkelijk is. in mijn zen-boekjes staat dat de meeste mensen er een heel leven over doen voor ze de toestand van verlichting, inzicht in de levensprocessen dus, bereiken.
niets of niemend kan mij vertellen mij hoeveel inzicht ik zelf al heb verworven. misschien schrijf ik ook daarom: om iets te weten te komen over mezelf en anderen, om mezelf en mijn medemensen telkens te toetsen en ojee, ben ik (of hij, of zij?) al op weg naar de satori, de eeuwige gelukzaligheid, of modderen wij maar een beetje aan?
slotwoord:
in bovenstaand gedicht orp doe ik duidelijk ook aan deze vorm van introspectie. constant ben ik me ervan bewust dat ik reflecteer naar mijn innerlijke zelf.
snijden wij/ onszelf met dit heksenmes mompelend in tweeën,/ peuteren spitsvondig doorheen het klokhuis,/ onderzoeken zo ons eigen kloppend hart.
wie zijn wij, hoe verhouden wij ons tot de wereld? ik besef dat wij voortdurend aan de wereld geofferd worden - en dat offeren doen we dan nog meestal zelf:
de ene helft bieden wij de wereld eerbiedig aan/ ter verorbering.
maar tegelijk is deze offerande het begin van de regeneratie:
van de andere helft denken wij - / ach, sappen regenereren vlug tot nieuwe huid,/
romig
zacht vruchtvlees, om van te likkebaarden, / watertanden.
de afgrond is dus de chaos, de surfgolf die dagelijks op ons afkomt, de constante verandering die ons veplichtalles los te laten en steeds opnieuw te herbeginnen leven....
op mijn ouderwets vintage laptopje (want voorlopig nog niet aangesloten op internet) leg ik op dit ogenblik een lijst aan met de titels van mijn boekjes betreffende het oosten. hehe, ik noem dit mijn oosters bibliotheekje! alleen al over haiku en zen heb ik voorlopig al meer dan zestig titels verzameld.
juist, ja, correct geraden: in mijn studietijd (en dat is dus werkelijk decennia geleden!) ontwikkelde ik een voorliefde voor het oosten: het verre en nabije. ook nu, jaren later, ben ik nog altijd geboeid door oosterse kunst, literatuur, muziek... ooit was een reis naar tibet mijn ultieme doel, maar tja, ik was dan ook een kind van de jaren '7O en mijn levensdromen stammen ook uit de periode die, ondanks alle commentaren en negatieve kritieken die tegenwoordig in kranten en tijdschriften verschijnen over de flower-powerperiode, voor mij nog altijd het ontluisterende moment in mijn leven was waarin ik poëziein al zijn vormen heb leren waarderen. in huis slingeren op dit ogenblik boeken rond met bijvoorbeeld titels als: de eenvoud van zen - interieurs en tuinen*, hiroshige in tokyo - the floating world of edo*, le livre de zen, koans, paroles, haiku* enz.... de techniek van de onthechting die ik uit de zen-filosofie probeer toe te passen in het dagelijkse leven (en dat in principe een boeddistisch beginsel is) draagt reeds zijn vruchten: nog nooit heb ik mij zo vredig gevoeld als de laatste maanden, sinds ik mij heb losgemaakt van wat ik het 'gedoe' noem, het egocentrisch middelpuntvliedend streven naar bevrediging en bewieroking, een fenomeen dat ten allen tijde in de uiterlijke wereld aanwezig is.
ik denk nog steeds dat een van de moeilijkste oefeningen erin bestaat, los te komen van egoïsme en eigenwaan, zonder tegelijkertijd je gevoel van eigenwaarde te verliezen.
2.
de wijze lessen van zen-monniken indachtig (haha!), heb ik dit weekend intense aandacht besteed aan mijn tuintje. de paar uren die ik heb doorgebracht met snoeien, opruimen en aanplanten, hebben als gevolg dat ik tevreden naar het resultaat kijk en (ondanks mijn zwarte nagelranden) ben beginnen dromen van enkele kleine ingrepen en werkjes die van mijn tuintje een meditatieplek kunnen maken.
ik wil een pad van ruwe platte natuurstenen, ik wil achteraan in mijn tuin de vermolmde resten van een triestig duivenhok laten afbreken en opruimen, ik wil als het maar mogeljk is een houten afdak en houten vlondertjes en een perfect afgebakend stuk grind zonder onkruid.
ook volg ik reeds enige tijd de principes van ecologish tuinieren: plantenresten en kleine takken hak ik eigenhandig in stukken en laat alles op natuurlijke wijze 'vergaan'. deze plantenresten gebruik ik dan als bodembedekker, mulch. vebazingwekkend, hoe de natuur helpt zichzelf in stand te houden. chemische middelen als onkruidbestrijders en plantenmest heb ik voor altijd uit mijn tuinarsenaal verbannen!
3.
omdat ik zo'n leek ben in tuinieren en bepaald onervaren en onhandig moet ik telkens op zoektocht naar tips en werkwijzen voor de meest eenvoudige handelingen: hoe snoei je bijvoorbeeld het best lavendel, hoe ga je tewerk als je deze plant wil stekken, waar bevindt zich de beste plek om zaailingen van stokrozen te planten, moet je de krisperige bruine blaadjes van het seringenboompje nu zo vlug mogelijk wegsnoeien of niet? ach, ik experimenteer een beetje, volg mijn intuïtie, zoek info op in mijn schitterende oude flora* en internet is natuurlijk een bijzondere bron van ditjes en datjes.
4.
tot slot heb ik, speciaal om dit berichtje plechtig af te sluiten, deze zen-soutra voor jullie vrij vertaald in het nederlands:
'dat wat gezegd moet worden kan niet worden gezegd; de waarheid wordt overgedragen door de stilte... '
naar yao-chan (yakusan), achtste eeuw na chr.
* David Scott, De eenvoud van zen, Bosch & Keuning, Baarn 1999 * Julian Bicknell, Hiroshige in Tokyo, The Floating World of Edo, Pommegranate Artbooks, San Francisco, 1994 * Le livre du Zen, Kôans, Paroles, Haïku, Éditions Philippe Picquier, Arles, 1997 * B. HEIMANS, H.HEINSIUS EN JAC.P. THIJSSE, GEILLUSTRERDE FLORA VAN NEDERLAND, GEHEEL BIJGEWERKTE TWINTIGSTE DRUK, W. VERSLUYS N.V. - AMSTERDAM - DJAKARTA, 1960
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
