o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
24-10-2009
onze tijd niet verspillen met mopperen
lisa, de herfstfee..
heb daarnet nog enige pagina's herlezen uit goed oud van diana athill, op dit moment zeker mijn lievelingsboek. met haar wijze en waardige uitspraken reikt diana mij ultieme referentiepunten aan die helpen een positieve kijk op de wereld te behouden. vooral nu het herfst wordt (maar eigenljk, eigenlijk... ben ik dol op dit seizoen!) en mensen rondom mij het blijkbaar moeilijk krijgen en slechtgeluimd hun negatieve vibes ventileren...
ok, het wordt kouder, we hokken weer bij mekaar in superverwarmde huiskamers, cafés, cinema's en theaterzalen, we werken door onze tics en chagrijnige ego-avonturen mekaar een beetje op de zenuwen. we worden oud, hebben pijnlijke spierkrampen, rugklachten en snotverkoudheden en we verwensen alles en nog wat... en iedereen gaat weer eens voor de zoveelste keer dood...
maar oud worden en doodgaan behoort tot de levenscyclus, zegt diana athill terecht. zij put daarbij heel veel kracht uit haar omgang met jonge mensen:
het is wellicht niet verrassend dat we makkelijk in een algemeen gevoel van pessimisme glijden, maar het is erg saai en het maakt die akelige laatste jaren nog akeliger. terwijl er mensen zijn die binnen en buiten ons bewustzijn voorbijschieten, die nog aan het begin staan en voor wie de jaren voor hen nog lang en vol zijn van weet ik wat. dat herinnert ons eraan - sterker nog, stelt ons in staat weer te voelen - dat we niet alleen stippels zijn aan het eind van dunne zwarte lijnen die zich richting het niets verplaatsen, maar onderdeel zijn van een brede, veelkleurige rivier die wemelt van ontstaan, ontwikkeling, verval, een nieuw begin - dat we daar nog steeds deel van uitmaken en dat onze dood er deel van uitmaakt, net zoals de jeugd.... ; dus zolang we nog steeds toegerust zijn om dit te zien moeten we onze tijd niet verspillen met mopperen.
omgaan met jonge mensen helpen ons deze notie vast te houden, zegt diana, zij fungeren als een spiegel en verschaffen ons door hun dolle capriolen een nuttig tegenwicht tegen de minder aangename elementen van het ouder worden.
als je oud bent en een lief kind je aankijkt alsof hij of zij denkt (zelfs al is dat ten onrechte) dat je wijs en slim bent: wees gezegend! het is niet zo dat een vluchtige glimp van jezelf je op wat voor blijvende manier dan ook in een wijs en aardig iemand omtovert; het is meer als een goede sessie reflexologie waarbij je je, hoewel het niks geneest, terwijl het gaande is en ook nog de uren daarna een beter mens voelt, en alleen al dat gevoel is absoluut de moeite waard...
haha, zelf heb ik door mijn fantastische job het immense geluk gehad heel veel om te gaan met jongelui. ik denk dat mijn veerkracht zelfs steunt op mijn herinneringen daaraan. het is zelfs zo dat ik, ahum, af en toe nog de gedaante van een puber aanneem... gisteren bijvoorbeeld knipte ik uit het tijdschrift elle een foto van het engelse model agyness deyn, want ik wou naar de kapper en dit keer moest en zou ik een kapsel krijgen à la agyness, zo een beetje naar de hoogte gewaxt.
en waarempel, het lukte nog ook, ben dit keer grenzeloos tevreden en het kapstertje verkocht mij prompt een doosje heerlijk geurende wax, waar ik de volgende dagen gretig gebruik van ga maken...
naschrift: haha! het schrijfbeest loopt als gesmeerd, zou ik zeggen. sta al opnieuw op de zevende plaats in de rangschikkig van de literatuurblogs op seniorennet. mijn volgend bericht zal gaan over.... de puntkomma, want op dit leesteken maakte mij onlangs een schrijfvriendje attent. ik speur nu in alle teksten obsessioneel naar puntkomma's en vraag mij telkens af waarom ze daar worden gebruikt... hierboven staan ook puntkomma's, waar? waar? waar? rara..
zaterdag in leuven een afspraak met een groepje oudleerlingen van een
brusselse school waar ik bijna een jaar lang (van 10-10-69 tot 30-06-70, ik was
toen 23, zalige leeftijd)...heb lesgegeven: het
koninklijk atheneum van sint-pieters-woluwe. de eerste
oudleerlingen die ik in de tiense straat ontmoette waren twee schattige
tweelingzussen, de zusjes van keymeulen.
pittige verzorgde dametjes van midden in de vijftig, alletwee met hetzelfde
kapsel en nog altijd dezelfde leuke manier van lachen en bewegen. terwijl we stonden te wachten op de anderen, kwamen de tongen los en de eerste verhalen
wasemden door de lucht: wie van de school ze nog kenden, waar ze woonden, wat
ze deden, of ze getrouwd waren of werkten of niet werkten en of ze allang dood
waren... oef! zoveel oudleerlingen en collega's waren al echt
dood, ik vond dit wel een beetje schokkend, heel eng. er was zelfs een verhaal
over de moord op jacqueline, hun klasgenote die nota bene door haar eigen echtgenoot om het leven was
gebracht en ook het verhaal over ines,
die clocharde was geworden trof mij recht in het hart!
maar toen we allen (we waren met zevenen!) aan tafel zaten en genoten van ons koninckske werden nog meer namen
genoemd en ach, ook succesverhalen werden uit de mouw geschud. zoals het
verhaal van de schitterende claude
perignon*, die de grote baas was geworden van thomas cook reizen en nu overgestapt was naar tui.
geert was een keurige landmeter geworden en de vriendelijke en warmhartige ludo, was nu docent aan een hogeschool voor
journalistiek in hasselt. hij had trouwens in de krant gestaan omdat hij nog
elke dag naar zijn werk fietste...
en ach, in die tijden waren het nog echte winters, met heel veel sneeuw.
getuige daarven de anekdotes van de guitige huguette
van dormael, die van wal stak met een hilarisch verhaal van toen zij en nog enkele andere sloebers voor de grap een sneeuwman midden in de
klas hadden gemaakt. ook was er het verhaal over de leerkracht, die net met een
pak examens onder de arm van achter de hoek kwam aangedrenteld en die ze per
abuis met sneeuwballen hadden bekogeld en alhoewel er sneeuw achter zijn bril
zat was die niet afgevallen! huguette had trouwens iets met sneeuw, vond ik,
want was haar zoon ivan niet
naar de noordpool getrokken, heel stoer en avontuurlijk en op zijn eentje????
haha, de stemming zat er goed in, mijn oudleerlingen (die eigenlijk maar enkele
jaren jonger waren dan ikzelf, ik gaf toen nederlands in laatste jaar
middelbaar!) haalden herinneringen op en ik had het gevoel dat er iets moois
aan het groeien was daar in dat cafeetje in leuven... ik moest jammer genoeg
reeds om zeven uur weg, de dames en heren bestelden juist een lekkere steak en
alhoewel ik zin had om mee te eten heb ik het maar niet gedaan: had al met n. die
middag frietjes met stoofvlees gegeten. deze winter wil ik het absoluut sober
houden, gedaan met het bourgondische slempen, ik wil ayurvedische thee
drinken en mijn yogaoefeningen doen....!
ik wil hier besluiten en met een leuke opmerking van de zusjes van keymeulen én
met een gedicht dat ik in die jaren geschreven heb*, ik weet niet meer of het
omtrent dIe school in sint- pieters-woluwe ging of omtrent het atheneum van etterbeek, maar ik vind het toepasselijk voor hoe ik me toen voelde..
1. opmerking: naar het schijnt was ik toen te mager, ik droeg mini-rokjes en laarzen en gebreide mutsjes en vlechten, ik was de hippie-juf, waw....
2. gedicht
10 maart
ik heb vandaag
goede lessen gegeven
mijn kamer opgeruimd
afgestoft (de boekenrekken, het tuintafeltje, de plinten ..
gestofzuigerd (de matten)
een groene appel gegeten
gedichten gelezen van Henry Wadswordth Longfellow
(My last Youth: refrein: and the thoughts of youth are long, long thoughts...)
en van Ernest Dowson (1867-1900)
(Non sum qualis eram bonae regno cyranae...)
onbeschrijfelijke zevertitel.
strofe I.
then falls thy shadow, cyrana!
the night is thine: and I am sick and desolate of an old
passion, yea hungry for the lips of my desire:
I have been faithful to thee, cyrana! In my fashion.
wat aan mijn lessen geknoeid
wat in de brief van Jaak gelezen (ik zoek nu reeds
fragmenten voor ons boek)
een gedicht van Jan Emiel Daele ontdekt in Vlaanderen Vandaag.
een gedicht van Raymond Hereman ontdekt in het Declamatorium van de Nederlandse poëzie.
de naam Ebenezer Z. ontdekt in dezelfde dichbundel als hierboven, Oxford University Press.
met mijn zus de rosse buurt ontdekt in Etterbeek.
(we zochten een eethuisje, vonden het niet, probeerden een paar straten, een vrouw met wind in de haren toonde ons de weg, eindelijk vonden we de kazernen, sloegen linksaf, en eensklaps waren daar de rode en paarse lichten van de dancings, de eethuisjes en de kaberdoezen van de kazernebuurt, een klein soho voor eenzame soldaten, landdienaars of hoe je ze ook noemen wil. ook zagen we hoekige, verlegen diensters, anders de vriendelijkse meisjes ter wereld).
* Krantenbericht van 15 JANUARI
2009, Het Nieuwsblad: Claude Pérignon van Thomas Cook naar TUI
BRUSSEL - Claude Pérignon, kwaliteitsdirecteur en
woordvoerder van Thomas Cook België, verlaat de touroperator. Hij maakt de
overstap naar TUI Plc. Pérignon verlaat Thomas Cook Belgium per eind februari. Daarna
start hij als director European Affairs bij TUI Plc, de internationale groep,
zo bevestigt hij berichtgeving hierover van Info travel. Hij zal er instaan
voor gesprekken met de Europese autoriteiten over toerismedossiers.
* nicole van overstraeten, de dagen van de winter, uitgeverij dilbeekse cahiers, 1989, p.37