Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
23-06-2007
graspop
Mijn nieuwe liefde en ikke.
Naast mijn nieuw vlam Freya heb ik ook een nieuwe liefde gevonden: de "heavy metal". Op uitnodiging van een paar vrienden die mijn liefde voor lawaai kennen ben ik vrijdag naar "Graspop" geweest.
"Graspop" is een heavy metal-popfestival in de weien van Dessel, ver weg van elke vorm van beschaving. 100.000 man verwachten ze daar, op 3 dagen. Om kwart voor zeven 's morgens ben ik vertrokken. Mijn bagage voor 1 dag en 1 nacht - een proper onderbroek, twee sixpacks Jupiler en een pakske condooms met aardbeismaak - in een plastiek zakske van de Aldi op de bagagedrager van mijne velo gebonden.
(enkele van mijn vrienden op de camping). Twee uur heb ik moeten aanschuiven voor de ingang van de camping en toen ik eindelijk het tentje van mijn vrienden gevonden had stond ik vol blauwe plekken. Ik moet zeggen, zo'n camping is een hele belevenis voor een eenvoudige boerenlummel uit de Kempen: ge hoort er meer vreemde talen dan in een asielcentrum, op regelmatige plaatsen staat er voor een tentje een plakkaatje met daarop "show tits = free beer", gratis bier voor blote tieten.
Ik maakte me meteen sympatiek toen ik mijn plastiek zakske van de Aldi te voorschijn haalde: Deirdre, een blonde stoot uit Zweden, was uitermate gecharmeerd door de aardbeiensmaak en twee passerende hollanders uit Heerhugowaard zopen de helft van mijn sixpacks leeg. De proper onderbroek bleef onaangeroerd.
Kort na de middag brak het geweld los: 23 verschillende groepen op 3 verschillende podia boenkten en kwekten erop los. Dat duurde zo tot kort na middernacht. De laatste groep heb ik niet meer meegemaakt: Niettegenstaande een algemeen verbod hadden mijn vrienden me toch kunnen overhalen om te "crowdsurfen"
Ongelukkig genoeg belandde ik na een zweeftocht over tweeduizend koppen met mijne smikkel tegen de voorkant van het podium; ik ben terug bijgekomen in de rode kruis-tent. Met één blauw oog, een gekloven wenkbrauw en een verbod om de festivalweide nog te betreden werd ik aan de uitgang afgezet.
Van mijn vrienden geen spoor meer: die stonden te luisteren naar de afsluiter van de dag: "Aerosmith". Ook Deirdre, de blonde zweedse stoot, die beloofd had om mijn aardbeien te proeven, was in geen enkele Desselse wei te bespeuren. Ik ben dan maar te voet naar Witgoor gestapt, naar de Koerel, daar had ik mijne velo achtergelaten.
Ik ga me nu een paar dagen gedeisd houden: de tatoeages op mijn linkerbil,de tepelpiercing en de "prince albert" die ik met een zatte kop heb laten zetten eerst laten genezen. ------------------------------------------------- ps. Het woordgebruik in dit berichtje is aangepast aan de omstandigheden en de plaats waar ik 14 uur lang vertoefde.
"... Ik doe het niet" zei Freya vorige week tegen haar oppergoeroe. Voor de leken en de sporadische buitenlanders die dit blog lezen: Freya van den bossche is de mama van Billy (wat totaal bijkomstig is), de helft van een koppel in moeilijkheden (wat ook totaal bijkomstig is), vice-premier van de demissionaire federale regering, lieveling van het partijcenakel van de SP.a, begenadigd waterskiester en tot woensdagmiddag 13 juni aangewezen als toekomstig fractieleidster van de socialistische partij in het belgische federale parlement....
Dat moest zo van de grote baas; professor en partijvoorzitter Johan Vandelanotte. Dictators leven er in elke partij: rood of bruin; 't maakt niet uit.
"Ik doe het niet" zei Freya en daarmee zei ze voor de allereerste keer in haar politieke loopbaan haar eigen gedacht.... en haar kameraden sloegen rood uit.!
Ik kreeg terplekke respect voor Freya. Ingaan tegen de andere teletubbies en daarmee heel haar toekomstige carriëre op het spel zetten... Ge moet ballen aan uw lijf hebben en haren op uw borst. Freya heeft geen van de beide (mag ik hopen). ... en toch deed ze het.
Waarschijnlijk is zij de enige in de partaai die inziet dat ge niet ongestraft de gewone werkmens, de vent en de vrouw aan de basis, voor de zot kunt houden. Vanuit een keurig salon met een whisky in uw pollen opkomen voor de minderbedeelden in onze maatschappij gaat niet met een rooi partijkaart. Ge moet bij die mensen gaan buurten.
Ik weet het nu al: ik ga bij de volgende verkiezing plakkaten, affiches en fotookes van mijn nieuw vriendin Freya in mijne hof zetten. En ik laat één helft van mijn vezelplaten open voor de gewone sus (pardon sos) die ook ambities heeft. Die hebben dat verdiend... Diegene die het eerst een fotooke opstuurt mag mee op mijn vezelplaten.
Nu hebben we eindelijk eens schoon vogels in Vlaanderen, en wat gebeurd er? De vogelaars van "Natuurpunt" en de "vogeltjesboeren" gaan ruzie maken over gieren.
"Natuurpunt" en "Vogelbescherming Vlaanderen" zijn twee clubs die zich bezig houden met vogelen. Vogels kijken, opvangen, verzorgen en op regelmatige tijdstippen met een belerend en kijvend vingerke de gewone man in de straat op zijne flikker geven als er weer iets verkeerd is gelopen met onze "fauna en flora".
Nu hebben die twee ambras: en wel omwille van een 60-tal uitgehongerde vale gieren die in de buurt van Ninove in een bos zijn geland. De ene club wil de vogels eten geven en heeft daarom het slachtafval van een paar honderd varkens ergens in een weide gedumpd; de andere club is boos omdat zoiets tegennatuurlijk zou zijn. De derde parij,de vale gieren, vertrouwden het geruzie niet en zijn terug vertrokken. Met een lege maag, terug naar de Spaanse heimat en de dooi schapen. ...Een mens met principes moet ge vooral laten doen: dus als die gasten van de vogelenbond persé varkens-of ander kadavers in de vrije natuur willen rondstrooien dan is dat hun hobby. Alleen zouden die gasten moeten snappen dat zoiets a) tegen de bestaande wetgeving is, dat ze b) tegen hun eigen ideeën handelen om beesten in hun natuurlijke habitat te laten, c) dat er bij de mensenpopulatie meer leed te lenigen valt dan bij de vale gierensoort. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik nu een supporter geworden ben van "het natuurpunt"...Moest men die kastaars hun goesting laten doen dan haalden ze de bisons en de dinosaurussen terug naar Vlaanderen...
Er werd weer wat afgekliederd in Arendonk. Ditmaal met rijstpap. De bijnaam van een Arendonkenaar is "nen telouwerele'er". We kunnen namelijk de "ke" niet uitspreken als ze in 't midden staat. Dat is zoiets als bij de chinezen: die hebben last met de "re".
"Fluwwere bruwk" en "rowie kölle" is ook Arendonks. Om echter op de "teljorenlekker" terug te komen; we kregen die bijnaam in een diep verleden, toen er nog armoei was en de mens aangewezen was op enige zuinigheid. Hier bij ons likten ze na het eten van de patatten en van de pudding de borden leeg. De geburen uit de omliggende gemeentes gaven daarom die bijnaam. Officieel omdat ze ons onbeschofterikken vonden, maar eigenlijk uit jaloezie dat die van Arendonk wel te eten hadden en zij niet. We trokken ons niks aan van de geburen: Zeg nu zelf: als ge moogt kiezen tussen een "Ravelse pier" of een "Retiese kortoor" of "nen tellouwerele'er" dan kiest ge toch voor het laatste. Aan hun bijnaam te horen hadden die ander een gebrek of een zware handicap.
Ons naamfeest vierden wij dus afgelopen zondag. Elke vereniging of sportclub die zich een beetje respecteert staat dan met een kraampke volgestouwd met bier de klanten op te wachten. ...Nadat de burgerij zich heeft laten vollopen met stella's, jupilers en tussendoor een plat waterke beginnen ze aan het hoofdgerecht. Voor het gemeentehuis krijgt iedereen gratis een telloor rijstpap met bruine suiker. Voorwaarde voor deze gratische consummatie is wel dat ge uw bord moet aflikken. Doet ge dat niet, dan moet ge betalen. En gelikt dat er werd.!!!
....Opvallend was wel dat er dit jaar veel hollanders op het marktplein werden gesignaliseerd. 't Zal wel een toeval geweest zijn dat er ook voor de eerste keer een hollandse club tussen de standhouders stond: de "Nederlands-Vlaamse Vereniging Arendonk". Wat het ook mag betekenen. Tijd in ieder geval om preventief ons zakken dicht te houden en de gratische bruine suiker te verstoppen.
Pas was het op de regionale teevee geweest of Arendonk had weer zijn wild beest. Dit maal geen kwaaie hond maar een stierkikker....
De stierkikker (de "rana catesbeiana" om geleerd te doen) is een kikvors die rond de jaren 1930 uit Noord-Amerika werd ingevoerd. Net zoals de halsbandparkieten is de stierkikker in het wild verzeild geraakt en in 2001 werd hij voor het eerst waargenomen in de vallei van de grote Nete, hier bij ons in de Kempen. Het beest vreet alles op wat in zijn nabijheid komt: andere kikvorsen, jonge eenden, larven, ratten en muisjes en de bottinnen van de vissers en wandelaars... (allé dat zeggen ze toch.)
Arendonk kon niet achterblijven en nu hebben wij dus ook onze Amerikaanse stierkikker. Enkele late tooghangers van een lokale kroeg merkten afgelopen woensdagnacht het beest in al zijn glorie op. Volgens de foto in de "frut" (zie hierboven) kwam zijn schofthoogte bijna ter hoogte van de klink van de voordeur, volgens de tooghangers nog hoger.!!!
Kwatongen beweren dat het geen echte kikvors is maar dat het Johan Vandelanotte, de ex-voorzitter van de SP.a zou zijn: als straf voor de verkiezingsnederlaag hebben zijn vrouwelijke partijgenoten hem veranderd in een kikvors. Als boetedoening. Hij zou pas terug de echte Johan worden als iemand hem wil kussen. Vindt zo maar eens iemand.!!!
In ieder geval, nadat Arendonk in 2004 wereldgeschiedenis schreef met een verdwaalde oehoe die babys uit kinderwagens plukte en puppies van golden retrievers en ander kleinsoortige hondenbeesten opfrat hebben we een nieuwe attractie.
Het laatst is het monster gespeurd in het park Deroissart. Vroeger zou het daar nooit geraakt zijn: er stond namelijk een geklasseerd hekken voor het park. Dat is nu afgebroken en zodoende had de stierkikker vrije doorgang. Met de komende feesten in Arendonk voor de deur, op zaterdagavond 16/6 het bal van de burgemeester en op zondagmiddag 17/6 de teljorenlekkersdag, willen we vragen om op uw passen te letten en niet naar kikvorsen te sjotten: het zou kunnen dat ge een bekend vlaams politicus tegen zijne kop stampt.
Nog één ding: het schijnt dat "onze" stierkikker (onze rana catesbeiana) bronstig staat: daarom ouders: houdt uw nakomelingen aan de hand, het beest moest het maar eens gemunt hebben op uw tienerdochter.
zaterdag 16 juni "knalbal" van de burgemeester. De opbrengst gaat naar de "renovatie" van de chirolokalen van de Vraai. "Gratis inkom".
Vanavond hebben wij hier in Arendonk het jaarlijkse bal van de burgemeester en ...lap; in de Koeistraat - notabene onze hoofdstraat - hebben ze een stierkikker gespeurd.
Kwaaie wil van een teleurgestelde politieke partij? Een reclamestunt van de plaatselijke middenstand? Een terreurdaad van plaatselijke cafébazen? We zoeken het voor U uit.
Vanavond rond 11.00 uur hopen we U te berichten waar het beest zich ophoudt. Als ge dan nog niet slaapt.
't kan ook een exemplaar zijn van een "gekuste" prins. !!!
Nogal wat lezers en bezoekers van dit blog vinden dat mijne maat "den Brabbes" niet van honden en ander gedierte houdt. Een mens snapt echt niet hoe dit misverstand is kunnen ontstaan. "Den Brabbes" is een dierenvriend in het algemeen en een hondenliefhebber in het bijzonder.
Dat is hij al van kleins af aan. Om dit te bewijzen wil ik dolgraag bovenstaand foto plaatsen op dit blog. De foto is genomen in 1956 na afloop van een uit de hand gelopen treffen tussen een wild varken en enkele plaatselijke inboorlingen. Het treffen vond plaats in de bossen van de vroegere dynamietfabriek in Arendonk, daar waar nu plastieke korreltjes in zakken wordt gedaan.
Links op de foto de zoon van de toenmalige directeur van het dynamietfabriek, en rechts de stamvader van Jef Koffie's trots in hoogsteigen overall. In het midden twee wilde varkens; een kleintje en een grote: een beer gelijk ze zeggen. Het klein varken links van het grote is "den Brabbes". Aan de liefdevolle manier waarop hij de linkerachterpoot van de beer vasthoudt kunt ge zijn liefde voor beesten afleiden.
...."Sinte Brabbes" Hij zou zelfs niet misstaan als plaasteren beeldje naast de Heilige Antonius met het varken.
------------------------------
Lang heeft men gedacht dat het wild zwijn op de ladder het laatste exemplaar was dat in Arendonk leefde. We moeten spijtig genoeg vaststellen dat er momenteel weer heel wat exemplaren los rondlopen: exemplaren (zelfs verre familieleden) met "beren van venten en varkens van joeng".
Enkele sfeerbeelden van het onweer dat vorige vrijdag Arendonk teisterde...
Ondergelopen straten en overgelopen grachten. Hagelbollen ter grootte van marbollen en sceptische putten waarvan het deksel in de tuinen dreef.
Een noodweer waar men nu eens niemand voor verantwoordelijk kan stellen en dat ons weer met de beide voetjes op de grond gaat zetten. Als de natuur van plan is om de boel eens overhoop te zetten dan doet de natuur dat.... Gelukkig maar.
Mensen die al meer dan 50 jaar in de straat woonden hadden zo'n onweer en de gevolgen ervan nog nooit meegemaakt. 't Zal ook de laatste keer zijn: Op 16 augustus beginnen de wegenwerken voor de aanleg van een rioleringsstelsel en losliggende fietspaden. Nu is't geen avance: Kijk maar waar de buurt overheen moet fietsen.
....Jaagt uw kindjes hierover maar naar school.!!! Maar zoals gezegd: ook hieraan komt een einde.
Nadat ge vandaag bent gaan stemmen wacht U een tweede burgerplicht: Iemand verder helpen. Vandaag gaat er in en rond het Arendonkse zwembad in Arendonk-centrum een benefietdag door ten voordele van Jens.
De Jens is een vijfjarige kleuter waarbij enkele maanden geleden een neuroblastoom, een bijzonder agressieve kanker, werd vastgesteld. Jaarlijks wordt deze aandoening ontdekt bij 10 kindjes op de één miljoen. Tiep een keertje in "google" het woordje "neuroblastoom" in en u kunt zelf de verschrikkelijke gevolgen ervan lezen. Zowel psychisch, fysiek als materieel.
Als ge dat gedaan heeft, dan springt ge in uw auto of ge pakt uwe velo en ge komt de actie ten voordele van Jens ondersteunen.
Er is een heleboel animatie, het zwembad is open, er komen optredens en ge moet thuis geen biefsteak bakken; Ge kunt hier ook eten.
Door naar Arendonk te komen kunt ge laten zien dat de goei voornemens die ge deze voormiddag hebt gemaakt in het stemhokje al direct in de praktijk wilt omzetten.
...Iedereen zijn huisdier aan de schoolpoort of....
In de nasleep van het "hondenbijtverhaal" waarbij een rottweiler klein Néjke zijn billen openritste en in afwachting van mijn verschijnen voor het assisenhof van Antwerpen wegens een persmisdrijf hebben we een kleine enquete uitgevoerd. Aan diverse mensen uit Arendonk en omliggende gebuurten hebben we volgende vraag gesteld: Past het dat "beesten" iemand op zijn werkvloer vergezellen? Mag iemand onder zijn betaalde werkuren compagnie hebben van zijn huispoes of -hond?
We deden die enquete als volgt: - Mag een bureelbediende van een plastiekverwerkend bedrijf zijn hoogzwanger schaap mee naar kantoor brengen en aldaar de weëen op gang brengen? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag uw kleinzoon van vier zijn zes prussen, drie kanarievogels en vier witte muizen mee naar school brengen en bij de juffrouw op haar pupitter zetten? Neen; zei de overgrote meerderheid. - Mag mijn overbuurvrouw haar twee witte marmotten mee naar het gemeentehuis brengen en bij de secretaris in bewaring geven? Neen, zei de overgrote meerderheid.Eén marmot is voldoende. - Mag de rudolf van twee huizen verder onder zijn diensturen zijn duitse scheper -bij gebrek aan oppas - aan de barrechoque van zijn politiebusje hangen en voorttrekken? Neen, omgekeerd wel, zei de overgrote meerderheid. - Is het denkbaar dat een onderwijzer zijn hangbuikzwijntje mee naar school brengt en aan de klink van het klaslokaal vastbindt? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Zou het passen als mijnheer pastoor tijdens de preek onder de elfurenmis zijn siamese kater boven op het tabernakel zette? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag de voorzitter van een stembureau volgende zondag zijn ezelin in de gang van de gemeenteschool zetten? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag een redster van het gemeentelijk zwembad haar roodwangschildpadje in het kinderbadje laten plonsen? Neen, zei de overgrote meerderheid, wel haar muisje. - Mag een scheidsrechter uit vierde nationale of zesde provinciale zijn tamme ganzen aan een koordje mee over een voetbalplein sjokken? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Kan het dat een poetsvrouw in overheidsdienst haar japanse koi's in een visbokaaltje mee uit werken neemt? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag de gemeentebode, voor in zijn fietsmandje en tussen de gemeentelijke belastingsbrieven in, zijn pasgekocht pekineesje mee op ronde nemen? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag onze burgemeester tijdens een huwelijksinzegening zijn eigen pitbillterriër aan zijn bureaustoel vastbinden? Neen, zei het pasgetrouwd koppel. - Zou het mogen dat een verkeersbrigadier haar rottweilerke op het fietspad deponeert waar honderden schoolkindjes passeren? Neen, zei de overgrote meerderheid.
Ziet ge: de overgrote meerderheid reageert logisch en gebruikt haar gezond verstand.
Ik wacht in alle deemoed, en gesteund door die overgrote meerderheid, mijn proces af. Ge moet wel beloven dat ge me komt bezoeken in 't prison.... Een klein verzoekje: breng geen honden mee of ....ik bijt.
In Arendonk - een lieflijk dorpke, tegen de hollandse grens geplakt - is beroering ontstaan in de agrarische sektor. De verkoop van "dé ezel", de transfer van het jaar, is niet doorgegaan. Trouwe lezers van dit blog zullen zich herinneren dat een vriend van mij sinds vier jaar de ongelukkige eigenaar is van een beest dat hij destijds gekocht heeft als ezel maar dat ondertussen een kruising blijkt te zijn tussen een brabants trekpaard en een mongoolse jak. Het beest is de naam ezel onwaardig: hij/zij want het dier is ondertussen vakkundig gecastreerd, is geweldadiger dan de bengaalse tijgers uit de Olmense zoo en vreet alles op behalve waar het voor gekocht is; namelijk distels. Te begrijpen dus dat de eigenaar van het gedierte van zijn mislukte aankoop af wou. Tijdens een fietstochtje ontmoette hij een gelijkgestemde ziel - ook een agrariër - ergens in een dubieuse feesttent met veel motorengeronk en plassen bier. Die ziel wou het beest wel overnemen voor 420 euro. Vier keer meer dan mijn vriend destijds betaalde voor zijn muildier. Het bedrag alleen al had bij mijn kennis een belletje moeten doen rinkelen: Voor 420 euro koopt men in deze welvaartsvaste tijden een kudde schapen, of 3 ponys. Men kan er zelfs een maand lang dagelijks voor naar de meisjes van plezier gaan kijken.
De koop werd gesloten zoals het echte boeren past; met handgeklap. Tenminste dat meende mijn vriend zich te herinneren. De koper herinnerde zich nikske meer en het bleef zodoende oorverdovend stil toen de tijd van transactie was aangebroken. Na een onbeantwoord telefoontje snapte mijn vriend dat de 420 euro aan zijn neus was voorbij gegaan en dat de koop niet zou doorgaan. Vertwijfeld vroeg hij zich af wat toch de reden kon zijn van de mislukte deal: hij kon nikske vinden. Wij wel:een overeenkomst tussen twee boeren waarvan de ene een stuk in zijn voeten heeft van de Jupiler en de andere boer te schrokkerig is en woekerprijzen in gedachte heeft kan geen fraai resultaat opleveren. Ondertussen heeft zich tussen de Arendonkse en omliggende boeren een discussie ontwikkelt die het faillissement van Lernout en Hauspie ver overstijgt. Wie van de twee boeren is in de fout gegaan? De Arendonkse burgerij daarentegen laat het deemoedig over zich heengaan en bekijkt het filosofisch: gasten uit de boerenstiel moet ge laten klooien anders halen ze "den drietand" boven.
Het zal de ezel/brabants trekpaard/mongoolse jak allemaal een zorg wezen: binnenkort staan er weer appelen en peren aan de bomen en dan kan hij/zij weer naar hartelust fruit eten uit de tuin van mijn vriend. Tot ergernis en chagrijn van die vriend die ondanks alles vindt dat hij "goed aan boeren is".
Een kennis van mij heeft een licht dementerende suikertante met een berg geld in de vorm van kasbons. De vorm van dementie is van dien aard dat euthanasie nog niet aan de orde is.... De kasbons blijven voorlopig in de kluis. Het mensje lijkt perfect gelukkig. ...Een tijdje geleden toch nog. Suikertante is namelijk al elf jaar opgenomen in een Rust- en verzorgingsinstelling en had het daar perfect naar haar zin. Ze lag namelijk met nog een ander mensje op een tweepersoonskamer, en daar speelde ze moedertje over, zoals ze haar hele leven al had gedaan: moedertje gespeeld over en voor ander mensen. Ze deelden alles samen: de gekregen speculoosmoppen, de mandarijntjes en de druiven, de sporadische bloemen ... zelfs hun onderbroeken wisselden ze aan elkaar uit; maar dat lag eerder aan hun opkomende dementie. Op een dag, zo'n vier jaar geleden, lag de suikertante plots alleen in een kamertje: Men had ze in quarantaine geplaatst wegens de "ziekenhuisbacterie". Bezoekers moesten mond- en haarkapjes dragen, de deur ging hermetisch op slot en het leek wel of het verplegend personeel ineens marsmannetjes waren geworden: zo waren ze ingepakt. Contact met andere bewoners was ten strengste verboden en daar lag "moemoe" met haar vele centjes.
Na één week was de toestand terug genormaliseerd: mond- en haardoekjes waren verdwenen, de verpleegsters waren terug in slipje en doorschijnend witte werkkledij, de deuren stonden terug open en de andere bewoners van het rusthuis kwamen en gingen zoals op de Sinksenfoor. Alleen: suikertante bleef alleen op het kamertje liggen. In een andere gang en ver weg van haar vriendin en de doos met speculoos.. Erfgenamen van " de patiënt" zagen na verloop van tijd dat de liquide middelen begonnen te minderen. De prijs van één- en tweepersoonskamers scheelt namelijk aanzienlijk. Er moest al eens een kasbon ingeruild worden tegen cash en wat het nog erger maakte: "moemoe" leed duidelijk onder het alleenzijn. Ze teerde stillekesaan weg. Dat alles begon zo'n vier jaar geleden. In die tijd is ze al een keer of vijf getest op de bacterie en volgens de dokters blijft het beestje gewoon doorkruipen in suikertantes uitgeteerd lijveke. Onder het beestje dat bacterie heet, daar lijdt ze niet onder; integendeel: ze treurt en wordt apatisch omdat ze terug wil naar haar vroegere vriendin om samen de speculoos te delen. De directie daarentegen beweert mordicus dat "suikertante" blijvend draagster is van het "ziekenhuisbeest" en dus alleen op een kamer moet blijven...weliswaar met ramen en deuren open, toegankelijk voor jan, allemaal en ambitieuse vrijers op jaren, binnen- en buitenlopende personeel en bezoekers zonder enkele bescherming.....
Het rust- en verzorgingstehuis is een instelling die afhangt van een grote ziekenkas en die gasten willen geld verdienen... Daar is nikske op tegen maar dat het ten koste moet gaan van de geestelijke gezondheid van "de mensjes" die aan hun zorgen zijn toevertrouwd is niet eerlijk... Dat ondertussen de "kasbons" van de ongetrouwde suikertante aan een snel tempo van eigenaar wisselen is een bijkomstige bonus en zal de ziekenkas enkel plezieren...ook als het een christelijke ziekenkas is.
De elite van mijn dorpke is met retraite geweest. Voor de atheisten onder ons en diegenen die geboren zijn na het tweede vaticaans concilie; een retraite is een bijeenkomst, meestal in een klooster of abdij, waar nagedacht wordt, gebeden, naar de jonge nonnen of paters wordt geloerd en gefantaseerd en boterhammen met kaas en bosbessengelei wordt gegeten.
(toekomstige missiepaters.) ...Voor de gewone sussen en klootjesvolk van het dorp kwamen vroeger, om de drie jaar, de missiepaters donder en hel prediken en "het volk" moest dan bruin brood met spekvet eten, de elite en plaatselijke hulpbisschoppen van een dorp gingen op retraite en kregen kaas en bosbessengelei. Tegenwoordig is het een compleet achterhaald gebeuren: volk dat op eigen houtje een weekendje aan zee of in de Ardennen niet kan geregeld krijgen gaat in kuddevorm op retraite bij paterkes of nonnekes.
Met zijn zestienen waren ze; de elite van mijn dorpje. En vergezeld van hun geestelijk raadsman. Guy Verhofstadt neemt namelijk ook altijd zijn adviseur mee op reis. De afzondering vond dit jaar plaats in de abdij van Averbode en kostte 40 euro pp/per dag. Veel voor kaas met bosbessengelei. De paters dekten bij de retraitanten niet eens hun bed op. (de abdij van Averbode.) Om kwart na zessen in de nacht werden de zestien onder luid belgerinkel gewekt, waarna het gezelschap in stoet naar de eetzaal trok waar ze werden verwelkomd met een uitgebreid ochtendgebed. Daarna had men tijd tot 11.00 uur om zich te bezinnen en de laatste smeuïge verhaaltjes over thuisgebleven medeparochianen uit te wisselen. Wandelen door de prachtige bossen van Averbode kon ook; maar wel met de handen uit de broekzakken... ge weet wel: De Verleiding en de Duivel. Aan de 11-urenmis viel niet te ontkomen: de weg naar de refter en het middageten liep immers door de abdijkapel en deze werd hermetisch afgesloten zodra vader abt het startsein voor de viering had gegeven.
Vrijdags kreeg het boetedoende volk "vissticks" met gekookte patatten, allemaal inbegrepen in de 40 euro pp/pd.
Na een nieuwe bezinningsronde en een rondje "vespers" met een tas lauwe koffie of thee naar believen was het dagprogramma ten einde. Tijd voor ontspanning: voor de edelvrouwen in het gezelschap rummicuppen, voor de edellieden wiezen en klaverjassen voor geld: 2 eurocent de overslag: juist zoals de kooplui in de tempel in Jeruzalem 2000 jaar geleden.
(...Pater Lucas lijkt me wel iets...Zou de eerwaarde nikske voelen voor een jonge weef? )
Gelouterd en zelfvoldaan is het Volk terug thuis gekomen. Gezuiverd door de bemoedigende woorden van hun predikant... Rein en proper van binnen, maar wel rammelend van de honger... na drie dagen kaas en bosbessengelei met vissticks. ...De Heer zal hen lonen; de poorten van het Paradijs gaan langzaam voor hen open. Praise the Lord. Amen. ----------------------------------- 40 euro pp/ per dag à 2 dagen à 16 personen = 1280 euro zei pater celier en de prior lachtte. Kassa kassa.
Vanaf de moment dat een chinees kan lopen stopt hij niet meer met bewegen. Alles waar een wieltje onder gezet kan worden gebruikt men om van A naar B te geraken. Alleen de ossen en de aalscholvers gebruiken hun poten en zwemvliezen om vooruit te geraken; de rest rolt en rijdt.
De lokale politie kan men herkennen aan de Kaki-geverfde autokes op de hoek van de straten. Zelf zitten de hoeders van de wet in een achteraf-buurtje (waarschijnlijk) te klappen over de gok-chinees.
Het transport van landbouwalaam en levend vee gebeurd met oude Toyota-pickups. Bovenstaande foto is genomen van een transport ezels op weg naar een geinteresseerde agrariër in Arendonk. Weer 2 ezels meer in het assortiment.
Voor de luie toerist: Elk bezoek aan een monunent of tempel welke moeilijk te bereiken was kon bezocht worden met een draagstoel - met of zonder wielen.
Alles kan op een klein brommerke met aanhangwagentje. Drie op de vijf chinezen zijn gespecialiseerd in de recyclage van plastic: pet-flessen, plastiek draagtasjes, alles wat maar in de verste verte ruikt naar plastiek maakt de koopman in de chinees wakker en wordt verkocht of geruild.
Het vervoer in China gaat van de pré-historie naar de verste toekomst. Van eeuwenoude ossenspannen tot de modernste treinen. De Maglevtreinen, magneettreinen ingezet tussen het hart van Shangai naar de internationale luchthaven, halen moeiteloos 430 kilometers per uur.
De start van de ronde van China. Na 20 kilometers bleek iedereen aan de chinese epo te zitten. We zijn dan maar met z'n allen een Tsingtao gaan drinken...Een lokaal gebrouwen Heineken. Niet te drinken, maar wat doet een mens als hij dorst heeft.... Juist van armoei een Heineken drinken.
Eerst even een dienstmededeling: Gelieve niet meer te bellen of te sms-en voor de chinese viagra. De laatste pillekes zijn stuk per stuk en in 't zwart verkocht. Volgens een trouwe lezer van dit blog heeft er zelfs een vooraanstaand Arendonks politicus van die pillekes gegeten....en zelfs een overdosis: Tenminste aan "zijne gang" te zien en de manier waarop hij het gemeentehuis binnensukkelt...
( de chinezen zijn ontzettende bierdrinkers.)
Niettegenstaande de chinezen geweldige gezondheidsfreaks zijn - iedere ochtend gymnastiek, wekelijks massages, kruidenextracten en ander gezond voedsel - komt er toch regelmatig een dokter aan te pas.
De mannen smoren gelijk ketters, sjikken, kauwen en spuwen de boel onder, de toiletten zijn een aanfluiting van hygiëne en drinkbaar water bestaat er enkel in flesjes van een halve liter. Veel van de kwaaltjes worden geheeld met kruiden en homeopatisch spul. Wanneer het echter te erg wordt komt de kliniek eraan te pas, en echte specialisten. De chinezen kunnen daarbij kiezen uit dokters die met foto en al op grote plakkaten bij de ingang van een ziekenhuis hangen.
Voor mensen met tandpijn wordt de behandeling nog makkelijker gemaakt. De tandarts oefent zijn praktijk gewoon uit in een kamer aan de voorkant van de straat, de gordijnen wijd opengetrokken. Men kan zelf waarnemen of de patienten kermen of de dienstdoende tandentrekker tegen de schenen stampen.
Wanneer er geen doktoren of specialisten meer kunnen helpen is er nog één redmiddel: Op bedevaart gaan naar Yanthzou aan de oevers van de Li-rivier midden in het Chinese karstgebergte. In het hotel waar ons gezelschap overnachtte hangt een levensgrote foto van Jean Luc De Haene met zijn Celie. Tijdens zijn verblijf in China bezocht hij met zijn vrouw de streek. Of hij daar kwam om over politiek te praten of om over aalscholvers te buurten kwamen we niet aan de weet.
"Kent ge dieje mens daar in dieje kader" vroeg een fatsoenlijk aangeklede chinees ons aan de balie, wijzend op de Jean Luc tegen de muur. "No speak chinese, no speak english, We are from Russia" logen we met vereende krachten ..... Jean Luc kraaide voor de derde keer.!!!
Mijn vriend loopt er deze dagen stralend en zielsgelukkig bij. Zijn minnares trouwens ook... Net voor we op ontdekking naar China vertrokken vertrouwde hij me in een bui van lichte dronkenschap toe dat zijn sexleven op een laag pitje aan het geraken was. Een dagske ouder, een lichamelijk kwaaltje, een Blonde Leffe te veel... en zijn "joske" - zoals mijn kleinzonen het menselijk voortplantingsmachien plastisch omschrijven - functioneerde méér niet dan wel. En dat "machien" is onontbeerlijk; zeker als ge een minnares hebt.
(varkenssnuiten klaar voor de soep en voor de pillen)
Ten einde raad had hij zich door zijn vertrouwensarts Viagra laten voorschrijven. Nu kost zo'n doos Viagra aan 8 pillen per doos van 50 mg/per stuk, in een vlaamse apotheek die zichzelf respecteert gauw zo'n 120 euro. Uw "joske" zou voor minder dienst weigeren..... Voor 120 euro kon je 10 jaar geleden de complete Zakstraat in Antwerpen opkopen.
Mijn vriend vroeg dus of ik vanuit China geen pillen of poeierkes kon meebrengen die zijn sexuele appetijt terug zichtbaar konden maken en zijn vriendin enige houvast konden bezorgen....aan zijn joske.
In Guilin, gans in het zuiden van China en op zo'n 40 kilometer van de grens met Birma heb ik "zijn geluk" gevonden: De "Santi Bovine Penis Erecting Capsule". Een chinees extract met als hoofdbestanddeel fijngemalen stierenkloten, in fatsoenlijk vlaams: door de mixer gehaalde testikels van een jong stierkalfje. De plaatselijke chinesen spreken er vol lof over. 15 Yuan kostte het doosje, omgerekend één euro vijftig voor 9 pillen. Op de ingesloten gebruiksaanwijzing - speciaal in het engels voor bejaarde Europese sextoeristen - stond duidelijk vermeld dat men de pillekes met drie ineens moest innemen. Kwestie van "de Jos" tot bewegen te dwingen.
4 doosjes heb ik voor mijn vriend aangekocht. Omwille van de geweldige aankoop kreeg ik een vijfde doosje cadeau. 45 Viagrapillen voor 6 euro. Bij aankomst in Zaventem heb ik mijne vriend direct een doosje "Santi Bovine" overhandigd. De rest houd ik in reserve.
Sinds vorige week woensdag loopt mijn vriend dus met een gelukzalige glimlach en met wallen onder zijn ogen over het gemeenteplein van Arendonk. Hij biedt nu al het vijfvoudige voor een doosje "stierenspul". Dat zijn kop ondertussen begint te gelijken op die van een Aziatische waterbuffel neemt hij er met de graagte bij.
Geinteresseerden? Eén adres: den "Brabbes." Ik heb nog 3 doosjes in voorraad. ..Prijs overeen te komen. "p.o.t.k."
We zijn nog altijd onder de indruk van onze reis naar de chineesjes. Zeggen dat je na een verblijf van 14 dagen in China het land en zijn volk kent is natuurlijk nonsens... Iets anders zijn de objectieve vaststellingen die we dagdagelijks met eigen ogen konden zien:
(chinese toiletten.) - De chinees is een ontzettend lief en nieuwsgierig wezen dat hemel en aarde beweegt om met een witte evenmens op de foto te kunnen. - Nederigheid en deemoed past ons Belgen: Driekwart van de Chinezen (dat is zo'n 1 miljard man) heeft nog nooit van België gehoord en de andere éénkwart (zo'n 350 miljoen man) situeert ons landje ergens tussen Rusland en Kazakstan. - In alle steden die we bezochten is het een drukte van jewelste: de fietsen zijn vervangen door brommerkes en scooters en de eigen auto maakt een grote sprong voorwaarts. In Peking alleen al worden er per dag 1.000 nieuwe auto's ingeschreven. - Alles moet wijken voor nieuwbouw en torenhoge appartementsblokken: Weer in Peking en omstreken sneuvelt één hectare oude woonwijken per dag. - Op het eerste zicht zijn de straten en lanen in de steden proper en netjes: Schijn bedriegt echter: Er wordt geveegd en gekuisd met duizenden en duizenden. Eén dag niet poetsen en het vuil ligt decimeters hoog in de straten.
('t middageten ligt klaar.) - de chinees is verslingerd op uniformen. Voor iedere job heeft men aparte kostuums met strepen en sterren ontwikkeld. Leger en politie zijn vriendelijk en de tijden van de culturele revolutie en het Tien-Ah-Men-plein lijken eeuwen achter hun te liggen. - Er heerst een ontzettende bureaucratie in het ganse land: Een pintje bier gaat al gauw vergezeld van briefjes en stempeltjes allerhande. - Een middenklasse is zich aan een razendsnel tempo aan het ontwikkelen. Het lijkt wel of iedere chinees heeft een dubbele baan: Overdag of 's nachts werken voor een patroon, de resterende tijd een eigen bedrijfje runnen.
(tweede job: televisies repareren.) - de chinezen eten alles: varkens- en vissenkoppen, schorpioenen, slangen, schildpadden en gekookte kippeneieren met daarin de jonge kuikens. En alles slurpen ze met veel smaak naar binnen. - De chinezen zijn meesters in de namaak: Rolex horloges aan 100 yuan per stuk, een Giorgio Armani-hemdje voor 80 yuan of een Sony 16 Gigabyte U.S.B-computerstickske voor 230 yuan waarbij we 1 Euro voor 10 yuan moesten betalen. - Zoals in alle grote steden zijn er ook in China bedelaars: moeders met kindjes, kreupelen, oude vrouwtjes en mannekes.... ze worden echter door de politie en ordediensten vakkundig uit het straatbeeld verwijderd.
We kunnen nog uren doorgaan: over hun eerbied voor ouders en grootouders, hun liefde voor hun kleine baby waarvan ze maar één exemplaartje mogen hebben...
Chinezen zijn ook mooie mensen, vooral de vrouwen, maar daar ga ik het vandaag niet over hebben. Bewijzen daarvan heeft u van mij nog tegoed.
Na een tour van 15 dagen naar de andere kant van de wereld zijn we terug thuis. Met dubbele gevoelens: enerzijds blij dat we ons eigen bed terugzien, anderzijds omdat er nog zoveel te beleven viel in China. Ne mens mag zich gelukkig prijzen dat hij naar zijn eigen bed terug kan...
15 dagen trekken door China,... honderden kilometers met bussen, met de nachttrein, duizenden kilometers met vliegtuigen. Het kruipt niet in de koude kleren. "zoudt ge het opnieuw doen" vragen ze bij de bakker , bij de beenhouwer en in de Aldi. Morgen niet, zeggen we dan. We zijn te moe. Maar overmorgen, ja opnieuw. ...Een mooi land met mooie en lieve mensen. Mensen met ogen vol VERwondering, verwondering voor witte mensen met ronde oogkassen.
Armoei en mizerie in China? Ja, voor witte mensen met ronde oogkassen; niet voor de Chinezen zelf; niet meer dan op een ander.
In een paar artikeltjes wil ik met wat nabeschouwingen terugkomen op de belevenissen van 27 Vlamingen op hun 15-daagse toer vanaf Beijing naar Shanghai. U kunt ze sporadisch lezen vanaf morgen.
Ik wil tevens van de gelegenheid gebruik maken om alle mensen te bedanken die, hetzij dagelijks, hetzij om de paar dagen dit blog bezochten. "Speelster" bijv. was er eentje van, de "Pedro" en "Addo" waren anderen. Ik mag vooral "Titipoes" niet vergeten. Spijtig genoeg was ik niet in de technische mogelijkheid om haar kleinzoon Yannick en zijn klasje rechtstreeks vanuit de rijstvelden van Lonshi te groeten. Ik kan me voorstellen dat het een kleine teleurstelling was voor de "Yannick" die grote vrienden had in China. Ik stuur hem nog een foto.
En voor de "non-believers" nog even dit: van de ganse reportage over de voorbije 15 dagen was nikske en nul komma nul fictie. De grote lijnen waren voorbereid. Sommige fotos waren op voorhand geplaatst, het programma was bekend. Alleen de details en de anecdotes moesten ingevuld worden en dat hebben we dus ook consequent gedaan.... Een vacantie begint maanden van te voren en eindigt maanden nadien.!!!
Ik zou nog een woordje kunnen besteden aan een zekere "Loekie" of "Loekie Loek" of zoals hij in een probeersel met een eigen blog zichzelf "brabbels" noemde. Deze ondermaatse cowboy probeerde in de tijd dat den "echte" Brabbes niet thuis was om dit blog onderuit te halen. Sukkelachtig en tevergeefs en dus gedoemd om te verdwijnen....Een korte pijn voor een klein insect.!!!
Ik ga het echter positief houden: Een geweldig mooie vacantie, blij dat we dit alles mochten meemaken...blij dat we weer thuis mochten komen.
De valiezen worden voor de laatste keer ingeladen, 't Komt niet meer zo nauw. Vanavond zijn we thuis. Met een magneettrein, tegen zo'n 430 kilometer per uur vliegen (!) we naar Pudong, de nieuw aangelegde luchthaven waar de meeste internationale vluchten vertrekken.
(magneettrein in het station van Shanghai) Zonder veel moeite kunnen we ruim op tijd inchecken en nemen we afscheid van de "Dick" onze nederlandstalige begeleider. Twee dagen rust is hem gegund en dan landt een volgende lading "vlomsche chinagangers". ...En begint voor hem de cirque opnieuw en in tegengestelde richting naar Beijing. Om 12.05 uur stijgt vlucht BA 168 van British Airlines op richting Londen-Brussel. Met het tijdsverschil dat we inhalen ( 6 uur) landen we om 22.25 uur in Zaventem. "Was 't de moeite ?" vroeg de chauffeur van het taxibusje die ons terug naar huis reed. Niemand antwoordde er. We lagen met z'n zessen te maffen. Sommigen droomden van hun eigen bed, andere waren reeds verder en zaten al aan de Blonde Leffe.
Kort na de middag brak het geweld los: 23 verschillende groepen op 3 verschillende podia boenkten en kwekten erop los. Dat duurde zo tot kort na middernacht. De laatste groep heb ik niet meer meegemaakt: Niettegenstaande een algemeen verbod hadden mijn vrienden me toch kunnen overhalen om te "crowdsurfen" 
