Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
14-05-2005
Ouderstatuut voor holebi's
Gisterenavond op teevee een reportage gezien over de Gay parade in Brussel van afgelopen weekend.Een raar zicht: Volwassen manskerels met elfenvleugeltjes en kanten rokjes....Voor mij niet gelaten zo'n stoet. Toch ben ik blij dat ik, als deelnemer aan de marsen van "de witte woede", door mijn vakbonds- delegéeniet verplicht wordt om met vleugeltjes en een witte tutu door de straten van Brussel te fladderen.
Dit eventjes terzijde.
Ik vind bovendien een heleboel eisen en vragen van de holebi's gerechtvaardigd. Zelfs de vraag om een ouderstatuut. Toch vind ik dat over de positie van het kind te weinig gesproken wordt. Hoeveel jonge mensen gaan er niet wanhopig op zoek naar hun natuurlijke vader, zoeken niet naar hun natuurlijke moeder die het kind afstond voor adoptie. Welke drama's gaan er schuil achter die zoektochten?
Ik denk dat het in de natuur van de mensen zit om te weten wie hun echte ouders zijn. Dit kan natuurlijk geen reden zijn om het probleem van het ouderstatuut voor holebi's te negeren, maar we mogen de positie van het kind nooit uit het oog verliezen.We moeten dat zelfs prioritair vooropstellen en boven alle wel of niet gerechtvaardigde eisen van de holebi-gemeenschap.
In een vroeger artikeltje over de verkeerspolitie van de zone Noord - Oost had ik het over "Vincent Van Goghklonen en speksteenklievers". Lezers vroegen me wat voor mensenrassen dat wel niet konden zijn. Speksteenklievers zijn kunstenaars in wording die onder de kantooruren de Arendonkse Academie voor schone kunsten frequenteren. Daar kappen en hakken ze op stenen en andere rotsformaties tot er naar hun aanvoelen iets kunstig te voorschijn komt. Op zich doen die gasten niemand kwaad. Op zonnige dagen zitten ze aan de rand van de "Wamp" - onze plaatselijke rivier - tussen de eendjes en de tamme waterkiekens. Dergelijke taferelen lokken dan op hun beurt weer andere kunstenaars -de Van Gohgadepten- en beiden samen zijn een bron van inkomsten voor de Arendonkse toeristische industrie en de neringdoenerij. Voor zover ze hun eigen boterhammekes niet hebben meegebracht. Deze kunstenaarskolonies zijn van buitenlandse origine. Met een geaccepteerd en geintegreerd asielcentrum in Arendonk zou het van kleingeestigheid getuigen als we deze creatievelingen de toegang tot het grondgebied zouden weigeren. Ze zijn zelfs van harte welkom.
We hebben echter 1 probleem: De Academie ligt in het centrum van Arendonk vlak tegen de centrale parking van Arendonk. 81 parkeerplaatsen, die dus onder de kantooruren van 's morgens vroeg bezet zijn door auto's waar de sculpturen en de olieverfschilderijen zo uitsteken. Dat heet langdurig parkeren.
Een begrafenis, een trouwmis, de maandelijkse markt, een bezoek aan het zwembad, een brood halen bij de bakker, een goedendag zeggen op het gemeentehuis; als ge niet met de velo komt moet ge Uw voituur op marathonafstand van het Arendonkse centrum zetten. Ge kunt hem ook op een grasperkje, tegen een geel strepeke, of in een draaike zetten, maar dan komt de verkeerspolitie in actie.
Met de herinrichting van het Arendonkse marktplein wordt het parkeren in Arendonk niet gemakkelijker. Waar wij voor pleiten is om de langparkeerders, de speksteenklievers dus, uit het Arendonkse centrum te verwijderen en de centrale parkeerplaats enkel te laten gebruiken door kortparkeerders.
De Arendonkse gemeenteraad wordt bevolkt door slimme mensen: het moet dus niet moeilijk zijn om een passende oplossing uit te dokteren.
Sorry voor de nachtkijkers ! Mijn site floept momenteel heen en weer omdat ik een aantal berichtjes dan weer wel , dan weer niet wil laten verschijnen...
Ik zit een beetje in de war.... ...een maatje van onze Jef (mijne kleinzoon) uit de kleuterklas is vandaag begraven.... 7 jaar....
Op dezelfde plaats waar hij drie weken geleden stond voor zijn allereerste Communie, stond nu zijn kistje. Naast dat van zijn mama. Beiden een week geleden omgekomen in een dramatische ongeval in Waregem op weg naar zijn communiecadeautje: een bezoekje aan Disneyworld in Parijs.
Een volle kerk, ijzig stil.....
Dit staat er op hun herdenkingsprentje te lezen. Niets kan ons intens verdriet verwoorden. De tijd staat vanaf nu voor eeuwig stil. Jullie trip naar dromenland werd voor ons een nachtmerrie. Wij moesten afscheid nemen van twee prachtige personen die we nooit zullen vergeten.
Liefste Sandra, Waarom jij, waarom jullie? Jij was zo'n prachtige persoon. Jouw leven was gevuld met werken en zorgen voor je gezin. Met Danny had je het ultieme geluk gevonden. En dan kregen jullie nog twee schatten van kinderen: Robbe en Wannes.... "Geniet" zei je "elke dag kan de laatste zijn" en opeens was de laatste daar voor jou....Draag zorg voor ons Robbeke hierboven, wij zullen proberen elkaar te steunen hier beneden.
Liefste Robbe, Jij was zo eenvoudig, zo mooi en nog zo jong. Vorige week kwam je je schitterend rapport nog laten zien. 96% had je en je was apetrots... Met Wannes kon je je ook altijd amuseren. Nu ook voor je communie, konden jullie samen naar Disneyland. Dat was toch een geweldig cadeautje.....
"Waarom" zal voor altijd geassocieerd worden met jullie namen. De auto die ronddraaide, knipte jullie levensdraad door. Veel te vroeg, want jullie hadden nog een hele toekomst voor je. Nu hebben wij twee lege plaatsen in ons bestaan die nooit meer gevuld kunnen worden. Sandra, Robbe, zorg goed voor elkaar en weet dat jullie altijd in ons hart zullen voortbestaan. Wat zullen we jullie missen !
Met zo'n zes koppels, allemaal volk dat gepensioneerd is of er tegenaan hikt, gaan we 's zondags fietsen. Dat wil zeggen: we zoeken de kortste weg naar ons stamcafé. Bij een Blonde Leffe, een Gerolsteiner of een witte wijn voeren we dan "intelligente (!) en intellectuele (!) gesprekken over de schrijfsels van Robeer Stevaert, over Honoré De Balzac en over die zwarte en die rosse van K3. Ge ziet we zijn bij de tijd. We hebben alles op een rijtje. We voelen ons gelukkig en we voelen ons gezond.
Een maand of vier geleden begon de Lode, een van ons maten, 's morgens en 's avonds te hoesten en te kuchen. Ge moest eens naar den doktoor gaan, zei zijn vrouw. Na een hele tijd aandringen ging Lode naar den doktoor. Vandaar naar de specialist, vandaar naar de dienst Radiologie en toen heel veel onderzoeken. Na drie dagen wist de Lode dat hij 2 plekken op zijn longen had. En nog geen eens zo'n goeie ook niet. Binnen het uur wisten de ander vijf koppels af van de kwaai gezwellen op de longen van de Lode. Hoe kon dat toch gebeuren: ... We hadden toch alles op een rijtje? We waren toch gelukkig? We voelden ons toch gezond? We werden er stillekens van. En de gesprekken gingen niet meer over de boekskes van de Stief, en die rosse van K3 die kon ons wat. We begonnen ons ongerust te voelen en 't begon bij ons ook zeer te doen.
De Lode zit nu midden in een chemotherapie van zo'n 18 weken. Zijn bloed is goed, er zijn geen uitzaaiingen, hij is niet mottig en de plekken worden kleiner. Als we hem tegenkomen dan vragen we hoe het er mee is. Prima zegt ie dan. En we geloven hem. 't Is nogal nen taaie. En toch zijn we ongerust en bang geworden.
Sedert vorige week zaterdag ben ik mijn vriend verloren. Jaja die vriend met zijn ezeltje. Overal rondgebeld en nergens te vinden. Tot deze morgen. Toen vond ik hem op internet. Stiekem afgereisd naar Brugge had hij zich aangesloten bij een bende kunstzinnige fans van een Amerikaanse fotograaf.
U ziet hem hier op de foto: de 2de van rechts op de voorlaatste rij.
Hoe weet ge dat, hoor ik U hardop vragen. Ja...hoe zou ik dat nu kunnen weten?
In de twee laatste uitgaves van den "Humo" kwam Michel Vandenbossche, de frontman van Gaia, weer bovendrijven.
In de voorlaatste uitgave, een interview, lulde Michel zich tot op de hoogte van de heilige Franciscus van Assi- sië, een middel- eeuwse liefhebber van vogeltjes en beestjes, die ook tegen de dieren kon praten.
In de laatste uitgave verschenen twee lezersbrieven van ex-werknemers van zijn organisatie.Nu moet ge altijd oppassen met brieven van ex-werknemers. Meestal is het hun laatste kans om hun gram en ergernis op den baas te spuien. Bij deze brieven echter geloof ik dat niet: Onafhankelijk van elkaar beschreven ze de slechte werksfeer bij Gaia en de woedeaanvallen van hun kolerieke bazen.
En zo kennen we Michelleke weer: Alles moet wijken voor de beesten. Koebeesten en zeehondenjong zijn belangrijker dan mensen. Ik heb het hier al eens geschreven: "Als ge dieren liever ziet dan de mensen dan zijt ge fout bezig."
De Michel kennende, laat hij het hierbij niet zitten, dus we zijn nog niet aan de jonge patatten. Zijne uitleg staat waarschijnlijk in de volgende Humo, compleet met dreigementen voor een proceske.
In de Gazet van Antwerpen van maandag 2 mei stond dat de deurwaarders een omzetverlies van 22% vrezen. Ik ga ervan uit dat de stiel van deurwaarder enkel kan bestaan bij de gratie van twee of meer mensen of van twee of meer partijen die elkander niet vertrouwen. Ik pleit ervoor om het probleem daar aan te pakken. Als we met z'n allen een aanzet geven tot wederzijds vertrouwen dan kunnen we ten opzichte van het deurwaar- derschap een uitdoofbeleid invoeren. Een sociaal bloedbad zal het bij die gasten in geen geval worden.
Vanuit Arendonk vertrekt elk jaar een groep wandelaars - bedevaarders mag ik ze allemaal niet meer noemen - te voet naar Scherpenheuvel. Vrijdagsnachts om 12.00 uur aan de grote voordeur van de kerk op de Markt met de zegen van de pastoor en ze zijn vertrokken. Langs Retie, Geel, Veerle, Averbode over de Brabantse heuvelruggen tot aan de basiliek van Scherpenheuvel. Dan is 't ongeveer zaterdagnamiddag, een mis, zachte en harde moppen voor de thuisblijvers, nog een paar prullekens en molekens voor de thuisgebleven petekindjes en enkele uren maffen. Daarna terug die bottinen aan en richting Arendonk. Dezelfde toer maar nu andersom. Volgens de routeplanner van de VAB 43,700 kilometer enkel. Da's een klein 90 kilometer heen en terug. Maar ze zullen wel binnenweggetjes gepakt hebben. 's Zondagsmiddags zo rond een uur of vier zijn ze dan, nog altijd te voet, terug in Arendonk. Meer dan de helft van dat volk doet dat zonder één kilometer getraind te hebben. ...En wat opvalt: het vrouwvolk dat meeloopt is nog in staat om daarna bij Jeanne Trul de Polka te dansen.