Gisterenavond op teevee een reportage gezien over de Gay parade in Brussel van afgelopen weekend. Een raar zicht: Volwassen manskerels met elfenvleugeltjes en kanten rokjes....Voor mij niet gelaten zo'n stoet. Toch ben ik blij dat ik, als deelnemer aan de marsen van "de witte woede", door mijn vakbonds- delegée niet verplicht wordt om met vleugeltjes en een witte tutu door de straten van Brussel te fladderen.
Dit eventjes terzijde.
Ik vind bovendien een heleboel eisen en vragen van de holebi's gerechtvaardigd. Zelfs de vraag om een ouderstatuut. Toch vind ik dat over de positie van het kind te weinig gesproken wordt. Hoeveel jonge mensen gaan er niet wanhopig op zoek naar hun natuurlijke vader, zoeken niet naar hun natuurlijke moeder die het kind afstond voor adoptie. Welke drama's gaan er schuil achter die zoektochten? Ik denk dat het in de natuur van de mensen zit om te weten wie hun echte ouders zijn. Dit kan natuurlijk geen reden zijn om het probleem van het ouderstatuut voor holebi's te negeren, maar we mogen de positie van het kind nooit uit het oog verliezen. We moeten dat zelfs prioritair vooropstellen en boven alle wel of niet gerechtvaardigde eisen van de holebi-gemeenschap.
|