Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
11-11-2014
opblaaspopje...
Moeder Maria en Mohammed ...
... Mag ik mijn opblaaspopje "Moeder Maria" noemen. ? Ik heb mijn opblaaspop tweedehands gekocht op de wekelijkse rommelmarkt in Turnhout. Op dezelfde plaats waar mijne vriend den toebaksboer zijn kastrollen en teljoren heeft teruggevonden. Eerst heb ik overwogen om mijn popje "de heilige maagd" te noemen, maar wegens het veelvuldig gebruik van mijn opblaasmie vond ik dat niet evident vandaar dus "Moeder Maria"..
"Ge noemt uw opblaaspopje zoals gij wilt" hoor ik U zeggen. Nee nee, zo simpel is 't niet. Ik ga geen 14 dagen eenzame opsluiting en veertig zweepslagen riskeren omdat ik mijn knuffelmie "moeder Maria" hebt genoemd. (Een symboolnaam.)
Ik vraag dat omdat muzzelmannen ergens in donker Soedan bovenstaande straf geëist hadden tegen een engelse lerares wiens (jonge) leerlingen hun gemeenschappelijke teddybeer Mohammed hadden genoemd. (Ook een symboolnaam). De engelse lerares had dergelijke godslastering dienen te verbieden aan die snotneuzen en moest daarom 14 dagen in "den bak".
In Soedan en meer van die aards paradijzen waar "God of den Allah" het voor het zeggen hebben is het goed toeven. Enkele voorbeelden kunnen dit alleen maar bevestigen: - In Iran waar de Ajatollahs - de plaatselijke pastoors - baas spelen worden jonge jongens die de herenliefde belijden, publiekelijk opgehangen. - In Holland weigert een gezaghebbende immam - de plaatselijke dominee - een minister de hand te schudden wegens vrouwelijk, dus onrein en geen hersens. - In nogal wat moslimstaten werden ambassades in brand gestoken wegens cartoentjes met daarop Mohammetje. - In Saudi-Arabië worden onverlaten die een velo pikken de linkerhand (of de rechter) afgekapt. - In Jemen wordt een 12jarig meisje, nadat ze brutaal verkracht is door 3 volwassen venten, veroordeeld tot een celstraf. Ze had maar bij die venten moeten wegblijven. - In al die landen moeten de vrouwen, gesluierd en gewikkeld in tientallen meters zwarte gordijnstof, in de keuken blijven zitten als hun venten van de thee slurpen.... Genoeg voorbeelden?
Bovenstaande activiteiten zijn niet het werk van terroristen, maar worden uitgevoerd in landen en door personen die voor beschaafd willen doorgaan en die allemaal deftige leden zijn van de Verenigde Naties en andere geciviliseerde organisaties. ... En allemaal in opdracht van de heilige Ko'ran en de hoofdfiguur uit dat obscuur boekske: de mohammed; Allahs eerste, echte en enige profeet.
Wij, Christenen of daarvan afstammend, hebben ook zo'n boekske. Wij noemen dat de Bijbel. En in ongure tijden, zo'n 400 jaar geleden, werden bij ons ook mensen opgestookt, handen afgekapt, regeerde de Inquisitie en de Bloedraad en moesten ons vrouwen ook aan de linkerkant van de kerk gaan zitten; om geen aanstoot te geven. Wij, den overschot of wat er nog overblijft aan gelovigen, zijn aan deze achterlijke tijden ontsnapt. Wij zijn gescheiden: de staat aan de ene, de godsdienst aan de andere. En iedereen doet met zijn "heilige boek" wat hij wil. Habib uit de Offerandestraat, Abdullah en Kemal van Rotterdam-zuid zullen het niet graag horen: De Ko'ran en de daarvan afgeleide godsdienst is op dit ogenblik een achterl gebleven godsdienst. Honderden jaren achter op de lopende tijdsband. Fundamentalisten in dat geloof - en dat zijn er vele honderden miljoenen - leven in de middeleeuwen en handelen er ook naar.Dat is geen verwijt; dat is een vaststelling. Dat de verdedigers van dit systeem ons nu proberen wijs te maken dat elke aanval op onze westerse waarden uitgevoerd wordt door terroristische moslimkwieten is onjuist. Deze kwieten halen enkel hun inspiratie uit het fameuze boekwerk dat "Ko'ran" heet en waar op zijn minst een paar bladzijden teveel in staan.
....Een knuffelbeertje Mohammed noemen !!! Shame on you. Ik heb in mijn intieme vriendenkring een spanjaard zitten met de naam Jésus en ook nog een griek die alleen luistert als ge Christophorus tegen hem roept. Misschien riskeer ik nu wel een "jihad", een "fatwa" of een "swastika".... Het verschil is me niet erg duidelijk; alleen, dat laatste doet me denken aan andere "donkere tijden"; ... de jaren 1940 - 1944. Swastika was toen een synoniem voor hakenkruis. En elke senior weet welke miserie we toen gehad hebben.!!!
God, Allah....als jullie echt bestaan, luistert dan voor 1 keer, doe ons een plezier en bespaar ons dan een herhaling van zulke barbarie.
Een van de gevleugelde uitspraken van het opperhoofd van de Arendonkse kruideniers en andere pannenkoekenbakkers is: "Ge kunt geen omelet bakken zonder eieren te breken." Een haast confusiaanse wijsheid die wij met z'n allen, dutsen en ander gewoon kerkvolk in de wijde omgeving van de Arendonkse kerkentorens, volmondig moeten beamen. Alleen, het grote opperhoofd van de plaatselijke middenstand vergeet erbij te vertellen dat zijn omeletten gebakken worden in de pan en met de eieren van ander mensen. Dat mag ook, maar dan moet hij eerst wel de eieren betalen en ze niet zomaar uit andermans kiekenkot halen.
Waarom schrijf ik dit? De aanleiding is een kneuterachtige uitspraak die de voorzitter van de plaatselijke unizo-bond deed op mijn geliefd blog van het Nieuwsblad. Daarop vertelde de leukerd dat de omleidingswegen door bos en veld over een gedeelte van Arendonk een noodzakelijk kwaad waren. Hij verwoordde dat als volgt: ".... Die (unizo)pijltjes op het stukje "priveweg" aan de grens blijft onze vriend J.Rekel toch ergeren onder het moto: "Van mijn erf, van mijn kiekes, van mijn w**f." Maar geen lekkere omelet zonder eieren te breken." Waarbij de "we", de "fe" en de tussenliggende sterretjes voor "mijn wijf" stonden. Vooreerst dit: zonder mijn "eigen wijf" vooraf te raadplegen durf ik hier met stellige zekerheid beweren dat zij niet zit te wachten tot de voorzitter van de plaatselijke middenstandbond de intentie heeft om op haar te kruipen. Mijn vrouw heeft ook haar eergevoel en ze eet ook geen bouletten of kippennuggets als er een biefsteak op het menu staat.
(1)
...De bewoners van de Grens zijn na 16 jaar wachten blij dat er eindelijk riolering en een losliggend fietspad komt. Daarvoor getroosten zij zich een hoop miserie, omleidingen, tijdsverlies, kapotte uitlaten, platte banden, en veel stoeber en stof. Allemaal voor het goede doel. Wij doen daar zelfs niet flauw over. Wat de bewoners van de Grens echter ergert is de manier waarop die omleiding wordt misbruikt door de aanhangers van het privé-initiatief. Leden van één van de actoren aan het hele wegomleidingsverhaal - om uw vereniging niet bij name te noemen - hebben flagrant hun botten geveegd aan de gemaakte afspraken met de buurt, de overheid, de aannemer.... Dat getuigt van eigenbelang en weinig respect voor de plaatselijke medeburger. Dat de lokale verkeerspolitie U in deze chaos volgde maakte het alleen maar erger. Dat alles hebben wij U meer dan eens proberen duidelijk te maken.
Het nu voorstellen dat we ons opofferingen dienen te getroosten om straks een schoon eierstruif op ons bord te krijgen is even grof als die beenhouwer die in den Humo zonder verpinken verklaarde dat hij de belgische staat op een schandalige manier verneukt... ons allen dus.!!!
Dit gezegd zijnde kunnen wij U als grensbewoners verzekeren dat wij straks, als onze velopad af is, een fijn feest willen geven aan alle bewoners die op de een of andere manier last hebben gehad van de wegenwerken. We nodigen zelfs alle arbeiders en werklui uit om met ons mee te komen vieren. We zijn zelfs niet te beroerd om de polis, de politiekers en de plaatselijke middenstand op ons feest te vragen.
Wat we ons wel afvragen is of Unizo-Arendonk straks evenveel gratis biertjes en hapjes zal serveren als destijds bij het beëindigen van de werken in Arendonk-Centrum. Laat ons afspreken dat wij de plaats, de datum en het goei weer zullen leveren en jullie de consumaties... Dan, en niet eerder, kunt U, zonder dat ze U gaan uitlachen, zeggen dat er op de Grens omeletten zijn gebakken met uw eigen eieren en in uw eigen pan. Dat U daarbij mijn "eigen wijf" en " een paar van ons eieren" wilt lenen zullen we oogluikend maar nauwlettend in de gaten houden. Ge weet immers nooit of er toch een paar profiteurs tussen zitten die schoon weer willen spelen met andermans gerief... ..............
(1) Omdat de plaatselijke unizo "ons eieren" heeft gebakken, hebben wij "hun paaskiekes" geleend. (zie bovenste foto.)
Néjke, een kennis van mij is tijdens een fietstochtje op weg naar zijn kleindochter aangevallen en gebeten door een hond van het merk rottweiler.Twee keer heeft dat rotkreng toegehapt. Het resultaat waren beten tot op het bot en vijftien hechtingen.
(deze hond heeft Néjke niet in zijn billen gebeten.)
"... Of mijn kennis alstemblieft niet naar de politie wilde gaan." Want als het dier zou afgemaakt worden, oeioei, dat overleefde het bazinneke niet. De goede raad van zijn vrienden en familie ten spijt heeft de brave man de bijtaffaire "blauw-blauw" gelaten net zoals de kleur van zijn kuiten. Ge wilt het niet geloven, maar die hond ligt, samen met een soortgenoot, elke dag aan de schoolpoort van onze lagere school. 't Vriendinneke van 't bazinneke is namelijk verkeersbrigadier en wordt geacht om fietsende kinderen veilig de straat over te helpen. Het is meer een legersergeant als ge begrijpt wat ik bedoel. Eens de kinderen de straat over zijn ligt daar een nieuw potentieel gevaar te wachten: een rottweiler met kiezen van beton. Gewoon te liggen naast het fietspad.!!! "Hij is lief voor de iedereen, een echte lamme goedzak" zegt de verkeersdeskundige. Niettegenstaande veel ouders, grootouders en leerkrachten het mormel zien als een gevaar voor hun schoolgaande jeugd verschijnt het beest elke dag trouw op de afspraak, tot schrik van jong en oud.
't Is misschien aan dovemansoren gericht, maar is er in Arendonk nu geen enkele officiële instantie of mensen met gezag en gezond verstand die aan deze situatie een einde kunnen maken? Moeten er eerst peuterkes van 4 jaar van hun fietske getrokken worden en met een hondenbeet in zijn of haar gezichtje afgevoerd worden naar de kliniek?. Gewoon verbieden die handel en verplichten die honden thuis te laten, zo niet: dan aan de een of andere politieagent of stroper vragen om - buiten zijn uren en in 't zwart - dat beest door de kop te schieten.
Als de verkeersbrigadier in kwestie deze maatregel te drastisch vindt dan moet hij/zij ander werk gaan zoeken: misschien de buurten gaan controleren op illegale stortplaatsen en rondzwervende kruiwagens.... dat mag zij/hij dan doen met of zonder rottweilers.
Arendonk geraakt stilaan in de ban van haar 800-ste verjaardag als "Stede, Vryheyt ende Heerlykheyt". Haar bewoners worden met de minuut lyrischer, nostalgischer, euforischer. Een slimme perfesser is bezig met DNA-onderzoek bij elke schilder -het weze een huisschilder, autolakspuiter of een kliederaar op de plaatselijke tekenacademie- in zijn speurtocht naar Jan Van Eyck.
Voor alle geplande festiviteiten moeten er natuurlijk uithangborden zijn. Pront uitziende venten en madammen voor op affiches, om lintjes door te knippen, voor koereurs te kussen... In een ver verleden hadden we zo'n madammen met hopen: Mitje van Doren, Kwartjes Lis, de witte muis van 't rood kruis... Dat waren rastalenten wiens schoonheid vanzelf kwam bovendrijven. Na een tijdje werd onder impuls van een supportersclub voor velos en de plaatselijke kruideniersbond,- ge kent dat ras: Mil Kevou, den Delhais, Kees Veegee, Marie'e Moe, Virgenie van Janusse,... - een echte Missverkiezing georganiseerd. Miss Katrientje, naar de heilige Catharina, geradbraakt ergens in de vroege middeleeuwen en de plaatselijke patrones van alles wat geen patrones heeft.
In de aanloop naar het bewuste feestjaar is het pas opgerichte organisatiecomité, samengesteld uit voornaeme heerdsluyden, een soort veredeld schaduwschepencollege, bezig met de coördinatie van de activiteiten. Eén van deze activiteiten is de verkiezing van een nieuw Katrientje: onze plaatselijke aardbeikoningin, de miss Globe van Arendonk.
Wegens een ongekende toestroom van potentiële missen dient de verkiezing in stappen te gebeuren. Gelijk bij de Amerikanen, in Caucussen. De eerste voorverkiezingen hadden eerder dit jaar plaats op het gemeentehuis van Arendonk. Onder de deelneemsters waaronder, naar we uit goede bron hebben vernomen, vier als travestiet verklede bureelhoofden, haalden deze drie schoonheden de halve finale. De hobbys van de dames in kwestie gaf mee de doorslag voor hun uitverkiezing: de lieftallige schoonheid links op de foto verzamelt chinese fietsbellen, de middelste bloem organiseert familiekwissen met pornografische inslag op katholieke basisscholen en de meer dan plukbare orchidee rechts op de foto is gespecialiseerd in het wassen van chirobroeken.
Volgende voorverkiezingen komen er aan in de maand maart. Aan de beurt zijn dan het RVT-rusthuis van Dr. Schrijvers en het OCMW op de Vrijheid nummerke 100. Om de kwaliteit van de verkiezingen te garanderen is de deelname beperkt tot de bewoners van beide rusthuizen. Aparte selecties zijn nog voorzien voor de pollissen van Arendonk, voor cafébazinnen, schooljuffrouwen en middenstandsdochters.
Een uitgebreide reportage van de badpakkendefilé in retrostijl tijdens de voorverkiezing onder het gemeentepersoneel brengen we in een volgende aflevering. Wij waarschuwen nu al voor schokkende beelden. Gelieve uw kinderen en venten van het computerscherm weg te houden...
Voorbeeldje van de gestelde kwisvragen: Welk standje doet wie met wie?
We hebben er een eind aangebreid, aan 2008. Zelfs de extra seconde die het jaar langer maakte zijn we zonder kleerscheuren doorgekomen.
Afgezien van de twee donkere plekken in de voorbije maanden, veroorzaakt door het wegvallen van twee van mijn beste maten, is het jaar naar redelijke tevredenheid verlopen.
Jef en Louis.
Mijn zes nakomelingen groeiden op in wijsheid, kracht en intelligentie naar het grote voorbeeld van hun grootvader daarbij zijn "averechts karakter" volgend. Zij bekwaamden zich in vissen, jonge mussen vangen, slibberen (nee Carolus Egberts, niet swaffelen) en tussendoor "het varkske" uithangen. Ook mijn wettige echtgenote is me dit jaar graag blijven zien en is nog steeds bij me, wat gezien het eerder aangehaald "averechts karakter van den opa" toch een redelijk succes mag genoemd worden. Door samen te blijven gaan we stilaan behoren tot een uitstervend ras: drie van de vijf koppels houden het statistisch voor gezien, separeren zich of beginnen iets met een ander. ....breng een mens niet op slechte gedachten.!!!
De rest van gebeurtenissen uit 2008 laat ik over aan de fantasie van mijn favoriete sterreporter van mijn lievelingsgazet. Ik leg me toe op de toekomst. Dat hebben we zo afgesproken; de sterreporter van mijn lievelingsgazet en ikke.
En daarmee zijn we in 2009 aanbeland. En zoals in de nieuwjaarsbrieven met wensen, voorspellingen, hoop en verlangens. Wat kunnen we ons zoal toewensen voor het nieuwe jaar? Gezondheid, vrede, vreugde, goedkope mazout, toch een nief lief, naastenliefde, voor sommigen onder ons de herenliefde.... Maar mag het ook een ietsje meer zijn, en
- Bijvoorbeeld vragen aan onze regeerders om het gezond verstand van de meerderheid van haar bevolking te respecteren en te opteren voor een nieuw wippend ophaalbruggeske. - Of hopen dat ons gemeentebestuur onder de curatele van het Vlaams gewest weggeraakt en zelf kan beslissen wanneer het fietspad naar Ravels wordt aangelegd. - Of nog: aan alle eigenaars van "op paden en gazonschijtende" viervoeters elke dag een paar schoenen en hun tapis-plein vol stinkende en plakkende hondenstront. - of het ultieme bewijs - bijv. een perkamenten documentje uit 1390 - waaruit zou blijken dat onze politieke verantwoordelijke van het OCMW, tevens eminent perfesser, als achter-achter-achter-kleinkind een product zou zijn van een toevallige ontmoeting tussen Jan Van Eyck -jawel, dé grote Jan - en een spaanse haagweef. - of moed aan de politieke chef van de gemeentefinanciën om te laten zien dat er wel degelijk ballen aan dat lijf hangen en alsnog zijn morele verantwoordelijkheid opneemt voor de gebeurde flaters en stommiteiten op zijn diensten. - heel veel inspiratie aan onze middenstanders bij het bepalen van hun giften en cadeautjes aan de sinte katrienazangertjes op 25 november 2009 e.k.: bij Jeanne Trul bijv. een Blonde Leffe, bij Pol Frut bijv. een kom heldere bouillonsoep, het grote vaginaboek bij den tandarts, bij de Swa op de Vraai een bonzaike met kerstballen en een piek erop en bij Mil Kavou op de Mét een consumptiebonneke voor de Wannes in de Mét. Voor de kruideniers en toebaksblaaikesverkopers zonder inspiratie een koersvelooke met een koersbrukske. - uitkijktorens in de Langschelpen, de zeshonderd, de Rooi del, op het Glossocircuit, het Kongobos, 't konijnenboske, tegenover het Stekske, en op den Deroissart. ...en ene grote op het Sluiske. - Overschot op de gemeentebegroting voor de aanschaf van twee kilo bladgoud en lasbegetten voor de grillie rond de kerk. ......... Ongetwijfeld hebt U nog bijkomende wensen; Jef Koffie's trots, J.Rekel en den Brabbes, tesamen met hun voltallige redactie zullen deze wensen in dank aanvaarden. Ondertussen wensen zij U - zij het met gepaste terughoudendheid - een gelukkig tweeduizend en negen. Gods vrede, die van Allah en zijn mullahs, de Hara Krisnjah, koning Albert en de vrede van nog een heleboel andere oelewappers zijn de Uwe.
------------------------------
Gevonden ter streke gemeentehuis Arendonk afd. Burgerlijke stand en bevolking, navelpiercing met chinese tattoo.
Wie bovenstaande buikpartij herkent kan zich melden bij de redactie. ps. de rode strepen rechts onder de navel zijn geen gevolg van een voorspoedige dracht maar het resultaat van een tehoog opgetrokken string. -----------------------------------------------------
Het caféke aan Brug IV. Vrienden van mij zijn naarstig op zoek naar een caféetje waar het rustig zitten is. Het bierlokaal waar ze al jaren een groot deel van de omzet helpen bepalen beleeft niet bepaald de meest florissante tijd van haar bestaan. Ooit was dat anders: 't Begon al in de jaren dertig van de vorige eeuw toen Frans Kölleman en zijn Fillemien aan 't kanaal Dessel-Schoten hun huis verbouwden tot staminee. De kelderkamer moest eraan geloven en de toog kwam dwars door de zitkamer te staan. Daar waar den dressoir stond. Lang duurde hun cafébazenbestaan niet en een paar jaar voor de tweede oorlog werden Gaston, die als boswachter bij graaf de Broqueville in Postel was buiten geflikkerd, samen met zijn madam Renille de nieuwe uitbaters. " 't Is hier het paradijs" zei Gaston tegen de paters van Turnhout op bedevaart naar Postel, toen die achter een pintje Desselse Campina naar de naam van het café vroegen. En het bleef het "Paradijs". Onder en na de tweede oorlog beleefde het caféke aan Brug IV hoogdagen: Het waren de jaren van de stropers, de vissers, de douaniers en de smokkelaars, de jaren van Jef Uil , van Pierre Keut en van Jef en Hubert binnendeur, de mannen van de Mols en die van de Raus..... Charel van Suske Slegers en zijn Julia, die ondertussen de zaak hadden overgenomen, zagen dat het goed was. ... En het ging er alleen maar op vooruit: Van een simpel caféetje op één van de uithoeken van Arendonk werd het "Paradijs" een drukbezochte taverne waar, achter Blonde Leffes, gerolsteiners en dagsoepen, ongeveer alle wereldrevoluties en andere oorlogen verbaal werden opgelost. Bij "Lewie en ons Nicolleke" was iedereen welkom en dat vertaalde zich dan ook in de regelmatige uitbreiding van het terras en de facturen van de brouwers.
....Als een hollander ergens 3 pinten bier op de toog ziet staan denkt hij aan een goudmijn, niet beseffend dat die pinten ook getapt moeten worden. Zo kwam het dat Kees met zijn Annemiek, toen zij voor de tweede keer in hun getrouwd leven een café aan de binnenkant zagen, zich geroepen voelden om het Paradijs over te nemen en cafébaas te worden. Zij zouden het Arendonkse volk eens leren hoe men pinten tapt en croque-monsiers in elkander flanst. Het werd een regelrechte catastrofe:Blonde leffes werden gemengd met grosseille, jenevers werden geserveerd in colaglazen, een koffie verkeerd eindigde als een Nescafé en de spiegeleieren druppelden langs de borden af. Annemiek sloeg tilt en in paniek bij elke bestelling en als het vat bier af was (wat echter hoogst zelden gebeurde) dan dook de voltallige familie samen met het ingehuurde personeel de voorraadkelder in, de tooghangers aan hun lot en de opkomende dorst overlatend. Tien dagen heeft het geduurd: toen werd Annemiek tesamen met haar dochter en schoonzoon met een zware depressie afgevoerd. Op de voordeur verscheen het bordje: "gesloten wegens omstandigheden".
Toen werd de tent overgenomen door twee schatten van meiden. Ze waren zo schattig dat men er zelfs de boel voor in de fik wilde steken. Vrijers kwamen en vrijers gingen, vogelepikkers, paardenvolk, cowboys en vissers kwamen en gingen. Jonkmannen kwamen en jonkmannen gingen en bleven weg. Toen vond één van die twee schatten van meiden de liefde van haar leven. Haar hele hebben en houden tesamen met haar lijf werd ingepalmd door een hollandse kroegbaas op wie ze stapel werd. Voor het "Paradijs" werd een noodplan uitgedokterd. "Ons Mams" zou samen met een bevriend en kundig iemand de boel draaiende houden. Laat me toe enigszins sceptisch te staan tegenover deze plannen. Waar ooit Janneke Casteleyns, 't volk uit de Rode Del (neen, dipperke: geen rooi del; nie heet worden!), de klj-ers, onze Ludo en Walterke, en zoveel verschillende clubs en verenigingen de dienst uitmaakten, waar ooit socialisten en kattelieken onder mekaar met de kaarten speelden, gaapt nu de grote leegte... Ik mag er niet aan denken maar ik denk toch dat het nooit meer tegoei komt. Ik denkt zelfs dat mijn vrienden op zoek moeten naar een nieuwe kroeg. Of het moest zijn dat er geen revoluties of oorlogen meer moeten opgelost worden, want dan heeft op café gaan geen enkele zin meer. 't Zou verdoemme spijtig zijn.!!!
Wat doet een mens op regenachtige dagen? Een beetje de rommel opkuizen, wat doodsprentjes sorteren... En dan kom je opeens een kaartje tegen van een jong meisje: Astrid. Verongelukt in Buah Nabar - Medang in Indonesië. Neergestort met een Airbus-300 in de bossen en bergen van Indonesië. Een dochter van vrienden. En dan ga je op internet zoeken wat er van dat ongeval te vinden is. Eén artikeltje in één hollandse krant en voorpaginanieuws in alle Indonesische kranten.
Vliegramp in smog-gebied: 234 doden
Door een onzer redacteuren JAKARTA/ROTTERDAM, 26 SEPT. Bij een vliegtuigongeluk met een Airbus-300 van de Indonesische luchtvaartmaatschappij Garuda bij Medan op Sumatra zijn vanochtend alle 234 inzittenden om het leven gekomen.
Medan ligt midden in het gebied dat wordt geteisterd door enorme rookontwikkeling als gevolg van talrijke bosbranden, maar autoriteiten hebben onderstreept dat de oorzaak van de ramp nog niet bekend is.
De Indonesische televisie berichtte vanmiddag dat het toestel in de lucht is ontploft. De zender baseerde zich op een verklaring van een journalist die getuige was van de explosie.
Het toestel was voor een binnenlandse vlucht vertrokken van de Indonesische hoofdstad Jakarta. Vlak voor de landing stortte het neer in de buurt van het dorpje Buah Nabar, ongeveer veertig kilometer van het vliegveld van Medan, in het noorden van Sumatra. Aan boord waren 222 passagiers en 12 bemanningsleden. .................. Een fragment uit de passagierslijsten 198. Tomimura/Mr 199. Toshiwa/Mrs 200. Tosimin/Mr 201. Tsai Wen Chin/Mr 202. Vanteen Bergen A/Ms 203. Waluyo Adi/Mr 204. Wang Jui Jung/Mr 205. Wannen Pakpahan/Mr 206. Waridi/Mr
Vandaag 27 augustus zou Astrid 33 jaar zijn geworden.
Met een ruizend handgeroffel van de "gestelde lichamen" en onder het genot van feestsigaren en feestbier werd het feestjaar "800 jaar Arendonk" op zaterdag 26 november 2011 feestelijk voorgesteld. Dat gebeurde op een vroege zaterdagmorgen in de historische site van het oude nonnenklooster.
Toen die "gestelde lichamen" lichtelijk ongesteld raakten door de genoemde sigaren, bieren en toespraken werd het tijd om over te schakelen naar de Garve, die andere Arendonkse cultuurtempel. Daar had later op de avond de prijsuitreiking plaats van de "Driejaarlijkse Poëzieprijs van de gemeente Arendonk". Toepasselijk was het onderwerp dit jaar "Mijn Dorp". Uit meer dan 300 inzendingen in verschillende categoriën werd door een vakkundige jury onder de leiding van Joannes Van Balen de eerste prijs toegekend aan Maria Faes uit de Schutterstraat. Nadat de eerste emoties een beetje waren weggeebd kreeg Maria haar prijs officieel overhandigd door de Heer Frans Lenders, schepene van cultuur. Tevens werd haar de titel van "dorpsdichteres van Arendonk" toegekend; iets waar Janneke Goris en de verenigde onderwijzersgilde van Arendonk alleen maar van hebben kunnen dromen.
Wij wensen Maria nog heel veel succes toe met haar dichterscarriëre en we hopen haar in het komende feestjaar dikwijls te mogen begroeten, zowel bij bijeenkomsten van de 'gestelde' als van de 'minder-gestelde' lichamen.
Om aan te tonen dat Maria wel degelijk kan dichten volgt hieronder haar winnende gedicht. Applaudiseren doet U daarna in stilte voor Uw computer. ------------------------------------------ mijn Dorp, wat ken ik jou al lang, als kind, in 't spel, zo blij en opgetogen, en later, over menig bos en rivierstjes die er stromen, zandheuvels bezaaid met "mastebollen", op je buik naar beneden rollen, bos op en neer...daar kwam ik...telkens weer...
Groter wordend ontdek ik tussen de hoge bomen de kleine peperkoekenhuisjes uit mijn kinderdromen, 't Sluiske in 't groen, het uitzicht lijkt wel een visioen. Hoe ver ik ook kijk, hoe groene weiden zich verspreiden, de zon haar stralen er zachtjes over laat glijden. Het talrijke grazende vee... dit alles stemt me zo tevree...
De Wamp met kwakende eenden, de berg, die vroeger eens het Lam Gods mocht heten, de Toremansmolen, zo vertrouwd, met onder zijn wieken het Heem, zij bewaart geschiedenis, waar ik zo van hou, de academie, die ons allen met de tijd met zijn kunst, kleur, vorm en schoonheid verblijdt, het sportpark, geliefd door velen...wat valt er in ons dorp toch veel te beleven... Gemeentehuis genomineerd... gefeliciteerd!
Dan rijst in alle trots de torenspits op, de blinkende haan, doet zijn deel, geeft de windrichting aan. Onze kerk in al haar glorie, waar ik kan bidden en zingen, in de toren klimmen, zij geeft met klok en klankenspel het ritme aan... roept mensen in ons dorp tesaam..
Mijn dorp, het houdt dapper stand. Mijn dorp, je wordt nu geleid met vaste hand door mensen die de Kempense taal verstaan, zoals de ouderen het ons vroeger hebben voorgedaan Mijn dorp, wat een vreugde schenkt gij mij... Mijn dorp, ...ten allen "tij"..
Zoals de meester-dichter zei "O Arendonk, gij schone stad, wat minne wij U zeer, wij zingen blij jochei vivat, Uw stede nu ter eer"
Naar aanleiding van de viering van "800 jaar stadsrechten Arendonk" in 2012 zijn 3 Arendonkse amateurfotografen aan de slag gegaan. In ruim twee jaar fotografeerden zij meer dan 100 onderwerpen in Arendonk. Het resultaat hiervan is te zien in een exclusief fotoboek.
Arendonk, een momentopname bevat 200 bladzijden met daarin een 1000-tal actuele kleurenfotos. Het fotoboek dat voorgesteld zal worden op 15 oktober 2011 kan vanaf nu besteld worden door uw naam en adres door te mailen naar fotoboek.Arendonk@gmail.com een telefoontje te plegen naar 0474-316077 of een briefje te sturen naar fotoboek Arendonk, p/a De Daries 66 C bus 1 te 2370 Arendonk.
De voorintekenprijs bedraagt 21,00 euro, bedrag dat dient gestort te worden op rekening 973-0167271-77 t.n.v. fotoboek Arendonk onder vermelding van naam en adres.
Vanaf 16 oktober 2011 wordt dit uniek fotoboek te koop aangeboden voor 25,00 Euro.
Een reus van een relatiegeschenk, een boekwerk dat elke rechtgeaarde Arendonkenaar op zijn salontafeltje heeft liggen. !!!
Voorintekenaars worden persoonlijk uitgenodigd op de presentatie van het boek.
Hierbij al enkele voorsmaakjes.
Schoenmaker, filosoof en natuurliefhebber, Gène (van de köster) Maris.
Eerwaarde Heer Pius Wim Haegens norbertijn van Postel pastoor van Voorheide-Arendonk
Op 10 september 1931 werd hij geboren te Horst (Nl). Op 9 juli 1961 werd hij tot priester gewijd. Van 9 november 1976 tot aan zijn dood was hij pastoor van de parochie St.-Jozef te Voorheide-Arendonk.
Omringd met de liefdevolle zorg van familie, parochianen en vrienden, overleed hij in "zijn" parochie op de Voorheide, op woensdag 23 februari 2011.
Pater Wim Haegens was de derde pastoor van de Voorheide. Allen die hem kenden zullen hem herinneren als een fijne mens en een goede vriend.
Lejoo, den Anton Heiboer onder de Arendonkse cafébazen.
Een kennis van mij, vriend durf ik hem niet noemen - ge zit tegenwoordig in Leuven Centraal voor ge er zelf erg in hebt - doet aan veelwijverij. Eénmaal per jaar, meestal in het najaar, gaat mijn kennis één avond op stap met een uiterst select vrouwengezelschap. Dat die jaarlijkse uitstap samenvalt met de tijd dat de geiten en de ooien moeten gedekt worden is louter een samenloop van omstandigheden.
De Lejoo, zo heet die kennis van mij, spiegelt zich aan de bosjesmannen in Kwazoeloeland en aan de moslimsheiks in de bergen van Tora Bora: die hebben allemaal twee of drie vrouwen. Dichter bij huis kijkt hij met bewondering naar Anton Heiboer, een hollander met vier vrouwen en een schilderskwast.
Zijn interesse in "veelwijven" dateert van jaren geleden: In onverdachte tijden regeerde mijn kennis over een staminee. Een plattelandskroeg met twee biljarts, jonkmannen aan den toog, en een ploegje vogelepikkers. Een caféploeg voetballers behoorde eveneens tot het uitgezakte meubilair. Als die gasten gingen trainen of een matchke spelen dan bleven de spelersvrouwen gezellig rond "de stammtisch" zitten om bij te kletsen. Nadat de Lejoo een lokale onderwereldfiguur met connecties in en rond de sacristij/kerktoren die alleen koude koffie drinkt en voor de rest normaal volk ambeteert had buitengezet, ging hij het gezelschap vrouwen animeren. Leejo was geliefd bij zijn vrouwelijk clienteel: hij was hun aanspreekengel, hun zachte schouder voor een geveinsde huilbui, hun biechtvader voor elke buitenechtelijke stap, tegelijkertijd hun platonische en onbereikbare liefde waarvan ze met z'n allen hoopten dat die liefde eens zou geconsumeerd worden. Liefst apart. Mijn kennis profiteerde van zoveel puberaal geweld en wentelde zich in de hartstochtelijke belangstelling van de spelersvrouwen: een knipoogje hier, een zachte schoudertouch daar, een portooke of sherrieke van 't huis....
Het was dan ook niet verwonderlijk dat bij het afscheid van de Leejo aan zijn plattelandsstaminee alle spelersvrouwen stonden te bleiten gelijk de katjes bij het graf van boer Bavo... Aangedaan door zoveel passie en gebroken harten beloofde de Leejo dat hij elk jaar op zijn kosten met de spelersvrouwen op kroegentocht zou gaan.
Dat gebeurt nu al jaren: de voetballers moeten op de keinder passen, alle vrouwen zitten vanaf halfdrie bij de coiffeuse, hijsen zich daarna in hun hoogst gesplitte rokske en vertrekken dan naar de kroeg... met de velo of hun rolladerke, want den BoB moet ook thuisblijven; 't is alleen voor de vrouwen en voor de Leejo. In ruil voor veel drank mogen de aanbidsters om beurt met hun afgod slowen en shaken en zijn zweetdruppeltjes afdeppen. Als ze wat te hitsig worden stelt mijn kennis voor om hem naar een andere taverne te duwen; kwestie van af te koelen. Zo bezoeken ze volgens een uitgekiend plan een tiental kroegen en tavernes in Arendonk daarbij luidkeels "Leeejooo" roepend gelijk die ander koeien in de Zwitserse bergen.
De politieke partij waartoe de Leejo behoort overweegt nu om in navolging van "Valentijnsdag", "World Aidsdag", "kuskesdag" en "sinte Katriena" ook "Leejokesdag" op de Arendonkse feestkalender te plaatsen.
Mijn kennis van zijn kant zoekt langs deze weg ambitieuse, volgzame en vooral pronte jonge dames; zijn huidige collectie bereikt binnen enkele jaren immers de uiterste houdbaarheidsdatum... Sommigen hebben zelfs al aan hun eigen streepjescode geprutst...
Elke stad die zichzelf en zijn burgers respecteert heeft een groene long. Een plaats, gewoonlijk in het midden van het centrum of in de geburen van de grote Markt, waar het rustig toeven is. Waar de natuur de bovenhand heeft, waar het fijn om te zitten is, waar zuurstof en frisse lucht in overvloed aanwezig is.
In Londen is dat Hyde Park, New York heeft zijn Central Park en in Bagdad gaan ze thee slurpen tussen de Tigris en de Eufraat.
Arendonk heeft ook zo iets.
Aangeschurkt tegen een oud sigarenfabriek ligt één van onze rustpunten.Weliswaar met een Herasje errond, maar ge kunt er naar kijken. Dat is al iets.
't Bovenstaande is natuurlijk allemaal flauwe kul, en alleen een kapstok om allerhande ontstane rotzooi in het Arendonkse centrum aan te tonen.
Mijne maat vindt, en ik supporter voor hem, dat rotzooi in het midden van Arendonk niet kan. Zelfs niet als ge daar voor betaalt.... Leegstand, verkrotting, hoogopschietend steppegras: weg met die handel.
Ander fotookes volgen.... Wel geduld hé mulderke en Addooke.
Arendonk is dezer dagen niet van de voorpagina's van de gazetten weg te slaan. Pas gisteren kwam de sigarenmakersgemeente in het werelnieuws met de eerste "paalcamping" op belze bodem.
Vandaag is er een nieuwe primeur: Tot opluchting van radeloze kinderloze echtparen en hopeloze adoptie-ouders heeft Arendonk sinds gisterenmorgen een babystockverkoop.
Gedaan met het eindeloos wachten op een baby, gedaan met alle voorbereidende sexuele uitspattingen, gedaan met vroeg en nuchter gaan slapen. Wilt U een tweeling, een drieling, een zwart en een wit kindje tegelijktijd, eentje met spleetoogjes.... U vraagt, wij leveren:
De Arendonkse "babystockverkoop" heeft het voor U in voorraad.
".... Is schilder Jan Van Eyck nu afkomstig uit Arendonk of uit Maaseik? Om dat te onderzoeken heeft dokter Mark Lissens, die behalve OCMW-voorzitter in Arendonk ook professor is, zijn collega's van de Katholieke Universiteit Leuven opgeroepen om tijdens het volgende academiejaar een licentiaatsverhandeling of doctoraatsthesis te wijden aan de geboortekwestie. Enkele leden van de Arendonkse heemkundekring beweren dat zij aanwijzingen hebben dat de schilder van Het Lam Gods een Arendonkenaar is. Lissens hoopt daarom dat een van de studenten in Leuven bereid gevonden wordt om zich een jaar lang te buigen over het vraagstuk...." -------------------------------------------- Bovenstaand stukske proza verscheen op 12 februari 2008 (dat is zo'n 889 dagen of 127 weken geleden) in een plaatselijk on-line-gazetje. Het was het antwoord van een plaatselijke professor-doktoor-voorzitter op de vraag naar activiteiten naar aanleiding van de viering van 800 jaar Arendonk in het feestjaar 2012. --------------------------------------
Navraag enkele maanden geleden bij de voornoemde professor leverde een verward gesprek op: De doctoraatsthesissen hadden geen fluit opgeleverd, de licentiaatsverhandelingen ook geen fluit. ...."ik heb er nikske meer van gehoord": verklapte de professor-doktoor-voorzitter aan een goeie vriend van mij, "Misschien al maar goed ook" voegde hij er nog aan toe. "die van Arendonk zouden wel eens van een kale reis kunnen thuiskomen." ------------------------------------------ Allé, ze zijn Jan van Eyck zijn "domicilie" kwijt.!!! Hartverwarmend voor de feestvierende Arendonkenaar.....
Daar zitten we nu: niet alleen "de Jan" maar ook de professor-raadslid "zonder" domicilie.
Omdat we nog precies 515 dagen en omgerekend 73 weken van de start van de feestelijkheden zijn verwijderd hebben ander vrienden van mij het op een tijdelijk akkoordje kunnen gooien met de standbeeldbeheerders in Maaseik. Rik Van Steenbergen voor een jaar naar het bronsgroen eikenhout, Jan en zijn broerke één jaar op de Mèt in Arendonk. (als nu de duiven maar wegblijven en niet beginnen te schijten.) ---------------------------------------
Dokter Mark Lissens, die behalve OCMW-voorzitter in Arendonk ook professor is, kwam vorige week in het nieuws omdat hij zijn collega's van de Katholieke Universiteit Leuven (KUL) had opgeroepen om volgend academiejaar een licentiaatsverhandeling of doctoraatsthesis te wijden aan de geboortekwestie van Jan VanEyck, de beroemde schilder van 'Het Lam Gods'.
Vandaag laat Lissens weten dat hij zijn contacten heeft uitgebreid naar de universiteiten van Gent en Antwerpen. Indien zijn collega-professoren na de zomervakantie een geschiedenisstudent bereid vinden om zich een jaar lang te buigen over de omstreden geboortekwestie, wordt het mysterie misschien voor eens en voor altijd uitgeklaard. De meeste historici gaan er vandaag van uit dat schilder VanEyck een Limburger is. In Arendonk wordt die theorie ten stelligste in twijfel getrokken.
Na een vermoeiend veloritje met 4 allochtone inburgeraars en één electro-fietsende medeburger ging een kennis van mij een Blonde Leffe consumeren op het terraske van een bevriende staminébaas. ...Allemaal om terug op zijn eigen te komen.
Naast die kennis van mij zaten zes heren in kostuum. Niettegenstaande de thermometer aan de gevel bij de gebuur-apotheker vierendertig graden Celsius in de schaduw aanwees droegen de heren zonder uitzondering ene plastron. Eentje had zelfs manchetknopen in de korte mouwen van zijn Armanihemdje. De zes hadden het duidelijk getroffen met hun gezelschap en met zichzelf.
Het bleken kaderleden te zijn van een plaatselijk filiaaltje van het grote BNP-Paris-Bas-Fortiesje. Uit de conversatie bleek duidelijk dat ze naast een russische minnares - een zekere Natasja - ook andere waterkes hadden doorzwommen en zwarte gaten hadden opgevuld. De zes hadden het voortdurend over fraudulerende collega's, omgevallen stapels effecten, wisselkoersaccidenten en andere malversaties waar een gewone pensioenspaarder de miximatose van krijgt. Alle kempische filialen van -zelfs lang ter ziele gegane- banken hadden zij kortstondig bemand. Nu waren zij - gemeinsam- tot het Kaderpersoneel gaan behoren van het Arendonks filiaaltje. Vandaar hunne plastron en de manchetknopen.
Een mens hoort weleens het woord "tunnelvisie". Of dat spreekwoord van "een paard met oogkleppen". Zes van die gasten is die kennis van mij deze namiddag tegengekomen op een Arendonks terraske. Zes volwassen kerels die alleen maar leuterden over collega's, zwart en wit geld, kasbons en staatsobligaties en over oplichters.... Nikske over de voetbal, over de schoon vrouwen, over hobbies of pinten pakken.... Eventjes maar over de fysieke paraatheid en het grote zwarte gat van Natasja. Daarna over geld...geld...geld.
Nadat die cafékennis van mij ook zijn tweede Blonde Leffe "contant en cash" had afgerekend heeft hij het terras verlaten met de mededeling aan de zes kaderleden dat hij zich een paar lange zwarte sokken ging aanschaffen om zijn zuurverdiende centen in op te bergen en te verstoppen onder zijne boxspring. Hij vertrouwde de zaak niet meer. !!!
Waar is de goeie ouwe tijd van Frans Van Himbergen en Herman Oris.!!!! Die droegen gene plastron, en ook geen manchetknopen: die klapten met de mensen.
Goei cafékennissen van mij aangevuld met wat toebaksblaaikesboeren en keverbakkers zeggen me wel eens: "Brabbes, ge bent aan 't kankeren." 't Zal wel.
U dient te weten dat ik een fanatiek wielertoerist ben. In die hoedanigheid fietste ik vorige week in het gezelschap van een aimabele zwarte neger uit Congo-Brazzaville, door de residentiële wijk waar ik gedurende jaren deel van uitmaakte. Ter hoogte van Brug vijf waar die wijk overgaat in een meer proletarische buurt reed ik de voorband van mijn fiets plat. Tegelijkertijd zakte mijn congoleze broeder door de fourche van zijne velo.
Oorzaak van dit dubbel onheil was de staat van het fietspad boven op Brug vijf. Meer dan vijf maanden na het Siberisch vriesweer en het uitstrooien van tonnen strooizout ligt het wegdek er bij zoals de E40 tussen Kirgizië en Kazakstan. Mijn vriend de neger krabde achter zijn oren en schudde meewarig zijn zwarte krullebol: dat had zelfs hij, als ervaringsdeskundige op gebied van kotters en bulten op de route nationale tussen Lumumbashi en Kinshasa nog nooit meegemaakt. Losgevroren stukken wegdek, omhoog stekende betonijzers, losliggende kiezels en keien,... de lol kan niet op.
Zelfs met mijn averechts karakter begrijp ik dat de winter een berg schade aan ons nationaal wegenpark heeft aangericht en dat de A388bis4 tussen Chevetogne en Bourg en Bresse absolute prioriteit heeft. Maar de verantwoordelijken in deze - de provincie Antwerpen of het Vlaams gewest- zouden 5 maanden na datum toch de moeite kunnen doen om het ergste onheil te verhelpen. 5 Minuten moed -gelijk de welke -, elke dag een kwaad telefoontje van onze plaatselijke politiekers naar hun collega's, een zak koude asfalt en 2 losse gasten met een schup, dat is alles. Mijne sympathieke vriend uit Congo-Brazzaville wil desnoods helpen depanneren met een derde schup. De tijd begint te dringen: mijn favoriete kroeg aan de vaartkant gaat eerdaags open....
Zo genoeg gekankerd, ik ga de voorband van mijne fiets laten plakken en rij daarna in een grote boog naar die residentiële wijk waar al mijn vrienden wonen en... waar mijn Blonde Leffe staat.
Sinds een paar dagen wordt de voormalige Duitse basis in Arendonk niet alleen bevolkt door een 300 asielzoekers uit Kosovo, Kirgizië en flerjejeppers uit Friesland, neen er verblijven ook een paar pelotons van de een of andere Hollandse Divisie Luchtlandingstroepen. ...de vierenzestigste naar verluid.
Sinds Walterke Bos de stekker uit de hollandse regering trok en "en passant" de troepen van Willem van Oranje en het kruim van de nederlandsche krijgsmacht uit Afghanistan naar huis floot, verblijven een deel van die gasten in de buurt van het Arendonkse asielcentrum. Zij blijven daar verder oefenen en hokken daar in tenten, verven hun snuit zwart, ambeteren burgers in Budel en omstreken en verplaatsen zich heel de dag door "van A naar B" door de Noorderkempen.
Een ander ongemak waar we vandaag mee zaten was de enorme stofwolk die om 19.37 uur passeerde ter hoogte van het Schotelven. Waren het de overtrekkende aswolken van de ijslandse vuurspuwer, de eerste trainingsritten op de Glosso of toch die uitdeinende donderwolk ten huize van Kaai Betta.
Arendonk wordt dezer dagen wakker en gaat slapen met tikkende breinaalden. Oorzaak van dit ongewoon geluid is de actie van "Broederlijk delen" van het Sint Claracollege. De leerlingen van het secundair worden verondersteld om tegen elkaar op met bollen saai en priemen in de weer te zijn. Bedoeling is om op vrijdag 2 april een reuzetrui van 5 meter bij 5 meter en met mouwen van 3 meter af te leveren.
Verondersteld wordt dat het de leerlingen zijn die breien; 't zijn natuurlijk geen lomperikken die van het secundair en om hun weinige vrije tijd die ze met hun lieven of vrijers in de Hufkes niet te verprutsen besteden ze " rechts en averechts" uit aan hun oma's, hun moekes, suikertantes en toevallige sympathisanten.
Er is in Arendonk geen bol saai meer te krijgen, bij Zeeman in Reusel snappen ze er ook nikske van en alle overschotjes bij de Kringloop zijn opgekocht. Het gaat een reuzetrui worden: ze moet in het Guinessbook of Records komen en iedereen mag komen kijken op vrijdag 2 april vanaf 10.00 uur in de Arendonkse Bemdhal.
(1)
