Waar zit mijne zoon ! Ik stond gisteren op het kerkhof van Turnhout bij de graven van de jonggestorven kindjes; babys, kleuters en peuters, en ineens moest ik aan het volgende denken: Een vrouw die ik ken is op zoek naar haar zoon. Ze was achttien jaar toen ze, zo'n vijfentwintig jaar geleden na een avondje pinten pakken, zwanger raakte van een getrouwde vent. Grote paniek thuis. Een schande voor de familie. Iedereen ging er zich mee bemoeien: vader, moeder, broers, zussen, zelfs aangetrouwde familieleden. Het kindje zou direct na de geboorte afgestaan moeten worden voor adoptie. Dat besliste de familie en "de vrouw die ik ken" moest zwijgen; 't was al schand genoeg. Ergens in het noorden van Frankrijk beviel "de vrouw" van een wolk van een zoontje. Ten minste dat vertelde de vroedvrouw later want zelf mocht ze niet kijken. Over en out. Mijn vriendin kwam terug naar huis en de boeken werden gesloten. Geen kat in de parochie die wist wat er gebeurd was en iedereen was uiterst tevreden met de gevonden oplossing. Aan mijn vriendin werd nikske gevraagd. Twintig jaar en twee mislukte huwelijken later werd het geknaag en de pijn van binnen te groot en ging ze op zoek naar haar verloren zoon. Moederziel alleen, geen kat die haar hielp want de familienaam moest nog altijd waardig en zonder smet gedragen worden. "Laat het verleden toch rusten" zeiden ze vol overtuiging. We hebben het nu goed. Al vijf jaar zoekt mijn vriendin tevergeefs en zonder veel aanknopingspunten. ...En misschien loopt er ergens in Vlaanderen of waar ook een jonge knul van vijfentwintig jaar rond die wanhopig op zoek is naar zijn moeder. Ook dat moet ze er bij nemen. Jawel hoor!!! Het leven kan een feest zijn.
01-08-2015, 00:00 geschreven door J.Rekel
|