Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
10-01-2008
de drie schaapjes
Terug naar de middeleeuwen en de ruilhandel....
Nadat zijn balorige ezel tijdens de geboortenacht van Jezus uit zijn stallingen was gebroken en zodoende zijn eigen liefdesnacht, waar hij maanden naartoe had geleefd, grondig had verpest, was mijn vriend het spuugzat. De distels konden voor zijn part tot aan de dakgoot groeien, die ezel moest eruit. Voor een zacht prijske, desnoods gratis en voor nikske.
In tijden van nood kennen agrariërs hun vrienden: Binnen de kortste keren was de Arendonkse landbouwpopulatie: 34 man, wat bijhorende koeien en een paar duizend varkenskoppen op de hoogte van het genereuze aanbod van een goedkope ezel. Uit de talrijke verzoeken koos mijn vriend het voor hem gunstigste bod: hij zou zijn ezel ruilen voor drie schapen. Het feit dat hij in een niet al te ver verleden ooit een schaap met een hakker de kop had ingeslagen was voor de eigenaar van de schapen geen bezwaar. Met uitgebreid handengeklap, gelijk het "echte boeren" past werd de ruil beklonken en verhuisde de ezel naar de andere kant van Arendonk. De schapen van hun kant zouden tot na de winter bij de oorspronkelijke eigenaar blijven staan, kwestie van hooi en bieten uit te sparen.
... Mijn vriend is momenteel niet bereikbaar: hij heeft wilde en grootse plannen. Niettegenstaande zijn oerdegelijke katholieke opvoeding overweegt hij om moslimmer te worden. Kwestie van straks tegen het Offerfeest bij collega-moslimmers makkelijker zijn schapen te kunnen slijten. Mohammedjes onder elkaar, snapt ge.
En alhoewel zijn echtgenote lid is van het plaatselijk kerkzangkoor probeert de nieuwe schapenboer toch om haar een boerka aan te praten. Het ene plezier is het andere waard, weet ge wel: zij ramde hem destijds toch ook die ezel door zijn maag.....
Zijn abonnementen op de Knack, Humo, De Standaard en de Morgen, evenals zijn Belgacom-kabelverbinding heeft mijn vriend opgezegd en hij is lid geworden van de "Al Jazeera-vriendenkring". "Inch Allah" is zijn stopwoord en hij kookt zijn polderpatatjes op de wijze van "Halal".
Na de winter, als de sneeuw in de bergen van Tora Bora en rond Mossoul is gesmolten, haalt mijn vriend zijn drie schapen naar huis. Vetgemest en met enig geluk drachtig van drie jonge lammeren; Mijne vriend kan dan wel een moslimmer zijn geworden, het blijft een boer in 't diepst van zijn gedachten...
Mijne vriend en zijn ezel.... een eeuwigdurend perpetuum mobile.
Trouwe lezers van "Jef Koffie's trots" kennen ongetwijfeld de strapatsen van mijne vriend en zijne ezel.
Het begon zo: Een drietal jaren geleden werd mijne vriend op zijn Ceaucescou's" door zijn lieftallige echtgenote gedwongen om een ezel aan te schaffen. De echtgenote had zich laten wijsmaken dat ezels distels eten en aangezien hun gezamelijke weilanden overwoekerd werden door distels en de zeis van mijne vriend aan de botte kant was, bood de aankoop van een ezel een uitweg. Dat bij grote honger iedereen - het weze mens of dier - distels vreet deed als contra-argument niet terzake. De ezel werd onder protest aangeschaft. Het was de laatste uit een wei van vier; enigszins balorig, het was een "mannetje" zou prins Flip gezegd hebben, ongetwijfeld een bastaard en daarom zo goedkoop; altijd een doorslaggevend argument bij boeren en landelijke kruideniers. Het beest groeide als kool, vrat alle bloezems van de fruitbomen, roofde de kiekeneieren en liet alle distels staan.
Nadat Stafke - zo was het beest ondertussen gedoopt - viermaal door de omheining was gebroken, daarbij de pastoor en de plaatselijke huisarts de stuipen op het lijf had gejaagd en een lokaal kleuterklasje op wandel een beestentrauma had bezorgd, besloot mijne vriend om Stafke te laten castreren. Dat hij daarvoor moest betalen beschouwde hij als een nare bijkomstigheid. Castratie hielp niet, de ezel bleef even baldadig: hij/zij/het hapte naar iedere voorbijganger, de distels bleven onverminderd doorschieten en nadat hij tegen woekerprijzen bij een bevriende middenstander waardeloos schrikkeldraadapparatuur had gekocht, was de maat vol en besloot mijn vriend om Stafke te verkopen. Als een volleerde Polleke Hauspie ging hij in zaken. Vierhonderd euro moest het beest opbrengen om enigszins uit de kosten te geraken. Buiten een zatte cafékennis voelde niemand zich geroepen om mijn vriend van zijn ezel af te helpen.
In de Kerstnacht gebeurde het laatste drama: balorig omdat hij niet in de lokale kerststal mocht meespelen brak Stafke uit de omheining en zette het op een lopen. Mijn vriend - juist bezig aan zijn laatste liefdesspel van 2007 - in zijn boxershort er achteraan. Na een achtervolging van driekwartier, gadegeslaan door wakker geworden geburen en enkele late kerkgangers, kon mijn vriend onder stiekem hoongelach van de omstaanders de ezel terug in zijn kot krijgen.
.... Van het voorgenomen liefdesspel kwam er die Kerstnacht niets meer in huis (ook aan de volgende kerstnachten durft een vriend des huizes twijfelen) en sindsdien staat er op een overbodig geworden verkiezingsbord naast zijn deur: "Hier te verkrijgen: ezel, gratis mee te nemen." De passanten rijden er met een grote boog omheen.!!! ----------------------------------------- Zopas vernemen we dat Stafke-de-ezel zou geruild zijn tegen 3 schapen. Meer hierover in een volgende episode van "Arendonkse boeren en blaaikesverkopers".