Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
07-01-2008
mijne vriend en zijn ezel.
Mijne vriend en zijn ezel.... een eeuwigdurend perpetuum mobile.
Trouwe lezers van "Jef Koffie's trots" kennen ongetwijfeld de strapatsen van mijne vriend en zijne ezel.
Het begon zo: Een drietal jaren geleden werd mijne vriend op zijn Ceaucescou's" door zijn lieftallige echtgenote gedwongen om een ezel aan te schaffen. De echtgenote had zich laten wijsmaken dat ezels distels eten en aangezien hun gezamelijke weilanden overwoekerd werden door distels en de zeis van mijne vriend aan de botte kant was, bood de aankoop van een ezel een uitweg. Dat bij grote honger iedereen - het weze mens of dier - distels vreet deed als contra-argument niet terzake. De ezel werd onder protest aangeschaft. Het was de laatste uit een wei van vier; enigszins balorig, het was een "mannetje" zou prins Flip gezegd hebben, ongetwijfeld een bastaard en daarom zo goedkoop; altijd een doorslaggevend argument bij boeren en landelijke kruideniers. Het beest groeide als kool, vrat alle bloezems van de fruitbomen, roofde de kiekeneieren en liet alle distels staan.
Nadat Stafke - zo was het beest ondertussen gedoopt - viermaal door de omheining was gebroken, daarbij de pastoor en de plaatselijke huisarts de stuipen op het lijf had gejaagd en een lokaal kleuterklasje op wandel een beestentrauma had bezorgd, besloot mijne vriend om Stafke te laten castreren. Dat hij daarvoor moest betalen beschouwde hij als een nare bijkomstigheid. Castratie hielp niet, de ezel bleef even baldadig: hij/zij/het hapte naar iedere voorbijganger, de distels bleven onverminderd doorschieten en nadat hij tegen woekerprijzen bij een bevriende middenstander waardeloos schrikkeldraadapparatuur had gekocht, was de maat vol en besloot mijn vriend om Stafke te verkopen. Als een volleerde Polleke Hauspie ging hij in zaken. Vierhonderd euro moest het beest opbrengen om enigszins uit de kosten te geraken. Buiten een zatte cafékennis voelde niemand zich geroepen om mijn vriend van zijn ezel af te helpen.
In de Kerstnacht gebeurde het laatste drama: balorig omdat hij niet in de lokale kerststal mocht meespelen brak Stafke uit de omheining en zette het op een lopen. Mijn vriend - juist bezig aan zijn laatste liefdesspel van 2007 - in zijn boxershort er achteraan. Na een achtervolging van driekwartier, gadegeslaan door wakker geworden geburen en enkele late kerkgangers, kon mijn vriend onder stiekem hoongelach van de omstaanders de ezel terug in zijn kot krijgen.
.... Van het voorgenomen liefdesspel kwam er die Kerstnacht niets meer in huis (ook aan de volgende kerstnachten durft een vriend des huizes twijfelen) en sindsdien staat er op een overbodig geworden verkiezingsbord naast zijn deur: "Hier te verkrijgen: ezel, gratis mee te nemen." De passanten rijden er met een grote boog omheen.!!! ----------------------------------------- Zopas vernemen we dat Stafke-de-ezel zou geruild zijn tegen 3 schapen. Meer hierover in een volgende episode van "Arendonkse boeren en blaaikesverkopers".
Reacties op bericht (2)
09-01-2008
castreren.
Charels toch, we hebben onze mond nog vol met goede wensen en voornemens en jullie willen Egbert den dauwen al castreren. Foei, dat gaat zeer doen hé mannen. Weet ge: laat hem een Blonde Leffe uitdrinken dan is ie chemisch gecastreerd. Groetjes aan de keverbakker uit Pukhet hé.
09-01-2008, 10:58 geschreven door J.Rekel
07-01-2008
kostprijs.
Brabbes, wat zou het kosten om Egbert den Dauwen te castreren? Naar het schijnt ambeteert hij tegenwoordig ander bloggers met lullige emailtjes. Ne castaar hé Brabbes, dieje blaaikesverkoper.
