Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
10-03-2007
Arc de triomphe
nuttig en aangenaam !!!
Vrienden van mij zijn voor een midweekje naar Parijs getrokken. Zij hebben daar het nuttige aan het aangename gepaard. 's Avonds naar de blote meisjes kijken en overdag de immobiliënmarkt afschuimen.
Op bovenstaande foto overleggen zij of ze "dat ding dat zo'n beetje ongelukkig midden op de weg staat" zullen kopen voor hun vriend, eveneens actief in oude poorten en garagedeuren.
Een tijd geleden, de aandelen van Lehmann Brothers, Kauphting, Maggie Mae en Fortis waren al aan hun reuzeslalom richting bodemkoers bezig, vond een plaatselijke speler op de Arendonkse financiële markt het nodig en zinvol om een receptie te houden. De aanstelling van een verse ceo, de vervanging van het volledige vasttapijt en nieuwe bloempotten op de bureaus waren een geschikte gelegenheid om de fine fleur van het Arendonks kapitaal uit te nodigen.
't Is te zeggen, de fine fleur op het niveau van gepensioneerde agrariërs die hun melkquotum met enig succes hadden verkocht, toebaksblaaikesverkopers, tearoomuitbaters en beenhouwers met een zwart spaarpotje en gepensioneerde kaderleden van aan de christelijke middenstandsbond gerelateerde kruideniersbedrijven maakten hun opwachting. Het echte kapitaal was uitgenodigd om te feesten als de gewone fine fleur van het volk al sliep. Ver weg van het gedreun en gedrammes van al die proletariërs met hun simpel spaarboekskes.
Als plaatsvervangend schatbewaarder van een lokaal voetbalploegske met een slapend kapitaal van honderd vierenzeventig euro vijfendertig cent was een vriend van mij ook uitgenodigd. Zijn echtgenote mocht ook participeren aan de receptie; zij klasseerde per slot van rekening het enigste bankafschrift op het jaareinde en schreef het negatief saldo van het slapend kapitaal - intresten minus alle kosten en postzegels - in een atomaschrift met lijntjes.
De voorstelling van de nieuwe ceo en het gerenoveerde vasttapijt was gekoppeld aan een heuse wedstrijd. Aan de ingang van de banktempel hadden ijverige bedienden een extra grote weckbokaal geplaatst en die tot de rand gevuld met geldstukken van een en twee euro. Na felicitaties aan de nieuwe directeur werd men verzocht om het aantal muntstukken in de bokaal te raden. De uitleg en de goede raad die men kreeg van een daarvoor aangeduide chinese vrijwilliger deed mijn vriend en diens vrouw besluiten om ieder vijfmaal hun kans te wagen met dit nieuwe kansspel. De kans op succes leek hun groter dan een waardestijging van hun pricos. Zij werden daarin gevolgd door het gros van de binnenkomende invités. Aan de juiste uitslag waren, dixit de opgevorderde vrijwilliger, prachtige prijzen verbonden.
Vele weken later - hun weinige pricos hadden een historisch dieptepunt bereikt- kreeg mijn vriend vanwege de nieuwe bank-ceo de prettige mededeling dat zijn echtgenote-medekassierster één van de gelukkige winnaars was van de weckbokalenwedstrijd. Zij had op een haar na het juiste aantal munten geraden en was tussen de prijzen beland. ...En of zij zich één der dagen kon aanmelden om haar hoofdprijs op te halen.
Er speelden zich heuglijke en hartontroerende taferelen af ten huize van mijn vriend. Plannen werden gemaakt voor een vacantie op de Dominicaanse, de nieuwe decapotable van Renault leek hun wel wat, een tuinfeest met tombola en kaarslicht voor gans de familie, hun aanverwanten en diens families... Ook de hollandse geburen zouden mogen komen.
Het werd één grote desillusie voor mijn vriend. In plaats van met een open dak door Arendonk te rijden, in plaats van het tuinfeest of de tegenwaarde van een bruinverbrande torso op de Dominicaanse kwam mijn vriend over het nieuwe vasttapijt naar buiten met een eetbon ter waarde van 25 euro ...en met de felicitaties van de nieuwe ceo, de juffrouw aan het loket en een hoop folders voor alweer nieuwe pricos.
In de vroegste herinneringen van mijn vriend had hij wel eens prijs gehad met een tombola van de plaatselijke parochiefeesten. Een klot sunlightzeep was toen zijn deel. Hij herinnerde zich ook de loterijen van de missienaaikringen, enveloppentrekken aan cafétogen, éénentwintig krabben tijdens obscure teerfeestjes. Iedereen had toen altijd prijs: een washandje, een gescheurd stripboekske van Jommeke, een over zijn houdbaarheidsdatum zijnde bokaal blauwe pruimengelei, of gewoon een klot sunlightzeep die de organisator van het evenement tussen de prijzen had gestoken. Ne mens kocht toen een lotje, won een pak eigenbakwafels en de kous was af.
Daar zit de vrouw van mijne vriend nu met een waardebon van 25 euro. Uitgereikt en weggegeven in een zwier van hiphiphoera door dé bancaire instelling van Arendonk boenk op de Mét. "Say thanks to the Lord...." De eetplaats waar die 25 euro ingeruild dient te worden "voor eten" staat onder dankzegging aan naam en toenaam van het etablissement vermeld op de bon. Andere keuzemogelijkheden zijn er niet. En in tegenstelling tot de gedroomde renault met open dak op de Dominicaanse heeft mijne vriend nu een dik probleem. Gaan dineren, al is het maar voor 25 euro, doe je doorgaans met z'n tweetjes zeker als je na al die lange jaren nog straalverliefd bent op je vrouw. Maar mijn vriend lust de huissoep van het uitgekozen eetlokaal - heldere bouillonsoep met vlokken - niet. Bij gebrek aan alternatieve brasserieen moet mijn vriend noodgedwongen thuisblijven en is zijn vrouw verplicht om een andere disgenoot uit te zoeken. Maar zeg nu zelf: je kunt iemand anders dan je echtgenoot een avondje "van vlees en bloed-kijken" op de teevee niet ontzeggen in ruil voor een uitgebreid etentje met een tegenwaarde van 12,50 euro per persoon. Dus moet er geld bij, eigen geld... ge kunt uw invité toch niet vragen om zijn eigen tournedos te betalen.!
Mijn vriend overweegt -in samenspraak met zijn vrouw, 't is per slot van rekening haar eetbon - om de gewonnen "bijna-hoofdprijs van de financiële instelling" samen met hun waardeloos geworden pricos bij het oud papier te deponeren en achter te laten op de papiercontainer van de pastoor van de Vraai. Wie weet vindt iemand ze..... iemand die wel van dooi mussen houdt.
....Na de vaststelling nu de kneuterigheid: Het mag dan nog crisis, kommer, kwel en miserie regenen, zelfs een bankinstelling (zeker eentje met een nieuwe ceo) moest wijs genoeg zijn om geen beknibbelde persoonsgebonden eetbons weg te geven. Als ge iets weggeeft doe het dan met stijl: zorgt er voor dat tenminste de winnaar meer kan opsouperen dan een boulet met frut en mayonaise. Gunt hem nog een cognacske. En tot slot vraagt mijne vriend of hij zijne eetcheque niet kan inruilen voor centen: dan kan hij in alle nog bestaande staminees van Arendonk een Blonde Leffe gaan drinken. Met 25 euro geraakt hij al een eindje, kan hij zelf kiezen waar hij zijn gewonnen centen laat, en dan moet de ene middenstander niet jaloers zijn op den andere zelfstandige...
Dan is 't een kwestie van vraag en aanbod en ...sympathie natuurlijk.
Margriet Hermans, de "Turnhoutse koekoek" van de belgische politiek, heeft nog eens gekakeld en een ei gelegd. Vanop hare peulder in het Vlaams parlement heeft ze weer eens wild in 't rond geschoten en zwaar uitgehaald naar de drugsverslaafden. "...We moeten gevangenissen bouwen voor drugsverslaafden, ze opsluiten en ze castreren, zodat ze niet kunnen voortplanten. Deze mensen moeten behandeld worden als waanzinnigen" zijn de lieftallige ontboezemingen van de "dolle mina" van de Vlaamsche liberalen en democraten.
Nu is het niet de eerste keer dat madammeke Hermans als politieker uit de bocht vliegt: Haar politieke carriëre bestaat uit blunders en bloopers. De turnhoutse nachtegaal beklaagt zich dat niemand haar "au serieux" neemt maar zeg nu zelf: voorstellen om mensen die op welke manier dan ook in de shit zitten - door hun eigen fout of door die van een ander - onvruchtbaar te maken doen me denken aan de middeleeuwen: melaatsen en choleralijers werden toen ook opgepakt en buiten de stadsmuren in een pesthuisje opgesloten. De uitspraak van "schoon Margrit" schuurt rakelings langs de praktijken die in een onzalig verleden - in het midden van de vorige eeuw -door onze germaanse broeders werd toegepast op zwakzinnigen, anders geaarden, bi-sexuelen en andere bevolkingsrassen.: deporteren en excecuteren.!!!!
Misschien is het te overwegen om - al is het maar tijdelijk - op eenchemische manier haar stembanden te neutraliserenzodat we voortaan van dergelijke stompzinnige uitspraken gespaard blijven.
Vrienden van mij hebben een hond. Eigenlijk hadden zij er twee: een zesjarige Berner Sennen voorzien van een hondenstamboom, weliswaar met grote gaten er in. Hun tweede hond hadden ze van een collega geadopteerd die te krap behuisd was om beesten te houden: De hond was iets van een onbestemd ras dat volgens de eerste eigenaar een kruising was tussen een Pekingees en een Tibetaanse spanjiel. De vader kon ook een Lhasa Apso geweest zijn of een engelse Cocker Spaniel. Het zag er een schattig hondje uit en het heette Bommel.
Na twee weken had Bommel de stijlen van de voordeur afgeknauwd, was de brandweer moeten komen omdat hij de kat hoog in de notenboom had gejaagd, waren er twee loslopende kiekens de strot overgebeten, had hij zijn collega-hond een stuk uit zijn oor geklauwd en "ejaculeerde" hij tegen elk paaltje dat hij tegenkwam. Dat was Bommel.
Bommel kon niet blijven; het werd rommel. Via een advertentie op Ebay verkaste Rommel op proef naar de andere kant van de provincie. Naar een jonge familie met een boeleke van anderhalf jaar. De jonge familie kon het best vinden met hun nieuwe aanwinst tot zij op een zaterdagnamiddag tot hun verbijstering constateerden dat Rommel op "zijn hondjes" hun kleine spruit van anderhalf aan 't berijden was. Voor de niet-kenners van hondenbeesten: "Bommel probeerde om klein hondjes te maken bij de kleuter". Twee uur later stond Rommel in een jute zak bij mijn vrienden aan de voordeur. 't Was dat of een schup op zijne kop. Er zat niets anders op dan hem over te leveren aan het dichtst bijzijnde hondenasiel. Daar wacht hem binnen niet al te lange tijd "de dood door het spuitje".
Mochten er onder jullie lezers zijn die zich geroepen voelen om Rommel van de euthanasie te redden die kunnen zich melden.
In de parochie van een vriend van mij zijn de duitsers terug binnengevallen. Tenminste ene die dezelfde streken heeft als destijds de duitsers. Het schijnt een fervente volgeling en steunend lid te zijn van den "Unizo" die een kruistocht is begonnen tegen het "vrije woord".
Iedere publicatie of artikel op het blog van mijn vriend dat zijn goedkeuring niet wegdraagt kan zich verwachten aan de gramschap en de banbliksems van deze "inquisiteur en zelfverklaarde beschermheilige der Thaise keverbakkers".
Als een nieuwe Alva bladert hij door de blogs en voorziet die van dreigende commentaar. Hieronder, ingekort, een bloemlezing van een dreigement dat hij stuurde naar mijn vriend uit een naburige parochie.
"......Weet je Brabbes, verwijder je hele blog, je kan dan met een propere lei herbeginnen en dan kan je al je aliassen die op je artikels reageren in de kast opbergen. Ik heb je al eerder verwittigd. Kom straks niet vertellen: "wir haben es nicht gewust"
Dat is dus de praat die mijn vriend in zijn bus ontvangt. Zou "den Brabbes" zoals mijn vriend genoemd wordt zich zorgen moeten maken voor een mogelijke bomaanslag of zou hij langs achteren gepakt worden.? Of moet hij aan de burgemeester van zijn parochie om politiebescherming vragen....
Ik geloof dat mijne vriend, hem kennende, er zijn "botten" aan gaat vegen.
