Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
10-03-2007
Arc de triomphe
nuttig en aangenaam !!!
Vrienden van mij zijn voor een midweekje naar Parijs getrokken. Zij hebben daar het nuttige aan het aangename gepaard. 's Avonds naar de blote meisjes kijken en overdag de immobiliënmarkt afschuimen.
Op bovenstaande foto overleggen zij of ze "dat ding dat zo'n beetje ongelukkig midden op de weg staat" zullen kopen voor hun vriend, eveneens actief in oude poorten en garagedeuren.
Een tijd geleden, de aandelen van Lehmann Brothers, Kauphting, Maggie Mae en Fortis waren al aan hun reuzeslalom richting bodemkoers bezig, vond een plaatselijke speler op de Arendonkse financiële markt het nodig en zinvol om een receptie te houden. De aanstelling van een verse ceo, de vervanging van het volledige vasttapijt en nieuwe bloempotten op de bureaus waren een geschikte gelegenheid om de fine fleur van het Arendonks kapitaal uit te nodigen.
't Is te zeggen, de fine fleur op het niveau van gepensioneerde agrariërs die hun melkquotum met enig succes hadden verkocht, toebaksblaaikesverkopers, tearoomuitbaters en beenhouwers met een zwart spaarpotje en gepensioneerde kaderleden van aan de christelijke middenstandsbond gerelateerde kruideniersbedrijven maakten hun opwachting. Het echte kapitaal was uitgenodigd om te feesten als de gewone fine fleur van het volk al sliep. Ver weg van het gedreun en gedrammes van al die proletariërs met hun simpel spaarboekskes.
Als plaatsvervangend schatbewaarder van een lokaal voetbalploegske met een slapend kapitaal van honderd vierenzeventig euro vijfendertig cent was een vriend van mij ook uitgenodigd. Zijn echtgenote mocht ook participeren aan de receptie; zij klasseerde per slot van rekening het enigste bankafschrift op het jaareinde en schreef het negatief saldo van het slapend kapitaal - intresten minus alle kosten en postzegels - in een atomaschrift met lijntjes.
De voorstelling van de nieuwe ceo en het gerenoveerde vasttapijt was gekoppeld aan een heuse wedstrijd. Aan de ingang van de banktempel hadden ijverige bedienden een extra grote weckbokaal geplaatst en die tot de rand gevuld met geldstukken van een en twee euro. Na felicitaties aan de nieuwe directeur werd men verzocht om het aantal muntstukken in de bokaal te raden. De uitleg en de goede raad die men kreeg van een daarvoor aangeduide chinese vrijwilliger deed mijn vriend en diens vrouw besluiten om ieder vijfmaal hun kans te wagen met dit nieuwe kansspel. De kans op succes leek hun groter dan een waardestijging van hun pricos. Zij werden daarin gevolgd door het gros van de binnenkomende invités. Aan de juiste uitslag waren, dixit de opgevorderde vrijwilliger, prachtige prijzen verbonden.
Vele weken later - hun weinige pricos hadden een historisch dieptepunt bereikt- kreeg mijn vriend vanwege de nieuwe bank-ceo de prettige mededeling dat zijn echtgenote-medekassierster één van de gelukkige winnaars was van de weckbokalenwedstrijd. Zij had op een haar na het juiste aantal munten geraden en was tussen de prijzen beland. ...En of zij zich één der dagen kon aanmelden om haar hoofdprijs op te halen.
Er speelden zich heuglijke en hartontroerende taferelen af ten huize van mijn vriend. Plannen werden gemaakt voor een vacantie op de Dominicaanse, de nieuwe decapotable van Renault leek hun wel wat, een tuinfeest met tombola en kaarslicht voor gans de familie, hun aanverwanten en diens families... Ook de hollandse geburen zouden mogen komen.
Het werd één grote desillusie voor mijn vriend. In plaats van met een open dak door Arendonk te rijden, in plaats van het tuinfeest of de tegenwaarde van een bruinverbrande torso op de Dominicaanse kwam mijn vriend over het nieuwe vasttapijt naar buiten met een eetbon ter waarde van 25 euro ...en met de felicitaties van de nieuwe ceo, de juffrouw aan het loket en een hoop folders voor alweer nieuwe pricos.
In de vroegste herinneringen van mijn vriend had hij wel eens prijs gehad met een tombola van de plaatselijke parochiefeesten. Een klot sunlightzeep was toen zijn deel. Hij herinnerde zich ook de loterijen van de missienaaikringen, enveloppentrekken aan cafétogen, éénentwintig krabben tijdens obscure teerfeestjes. Iedereen had toen altijd prijs: een washandje, een gescheurd stripboekske van Jommeke, een over zijn houdbaarheidsdatum zijnde bokaal blauwe pruimengelei, of gewoon een klot sunlightzeep die de organisator van het evenement tussen de prijzen had gestoken. Ne mens kocht toen een lotje, won een pak eigenbakwafels en de kous was af.
Daar zit de vrouw van mijne vriend nu met een waardebon van 25 euro. Uitgereikt en weggegeven in een zwier van hiphiphoera door dé bancaire instelling van Arendonk boenk op de Mét. "Say thanks to the Lord...." De eetplaats waar die 25 euro ingeruild dient te worden "voor eten" staat onder dankzegging aan naam en toenaam van het etablissement vermeld op de bon. Andere keuzemogelijkheden zijn er niet. En in tegenstelling tot de gedroomde renault met open dak op de Dominicaanse heeft mijne vriend nu een dik probleem. Gaan dineren, al is het maar voor 25 euro, doe je doorgaans met z'n tweetjes zeker als je na al die lange jaren nog straalverliefd bent op je vrouw. Maar mijn vriend lust de huissoep van het uitgekozen eetlokaal - heldere bouillonsoep met vlokken - niet. Bij gebrek aan alternatieve brasserieen moet mijn vriend noodgedwongen thuisblijven en is zijn vrouw verplicht om een andere disgenoot uit te zoeken. Maar zeg nu zelf: je kunt iemand anders dan je echtgenoot een avondje "van vlees en bloed-kijken" op de teevee niet ontzeggen in ruil voor een uitgebreid etentje met een tegenwaarde van 12,50 euro per persoon. Dus moet er geld bij, eigen geld... ge kunt uw invité toch niet vragen om zijn eigen tournedos te betalen.!
Mijn vriend overweegt -in samenspraak met zijn vrouw, 't is per slot van rekening haar eetbon - om de gewonnen "bijna-hoofdprijs van de financiële instelling" samen met hun waardeloos geworden pricos bij het oud papier te deponeren en achter te laten op de papiercontainer van de pastoor van de Vraai. Wie weet vindt iemand ze..... iemand die wel van dooi mussen houdt.
....Na de vaststelling nu de kneuterigheid: Het mag dan nog crisis, kommer, kwel en miserie regenen, zelfs een bankinstelling (zeker eentje met een nieuwe ceo) moest wijs genoeg zijn om geen beknibbelde persoonsgebonden eetbons weg te geven. Als ge iets weggeeft doe het dan met stijl: zorgt er voor dat tenminste de winnaar meer kan opsouperen dan een boulet met frut en mayonaise. Gunt hem nog een cognacske. En tot slot vraagt mijne vriend of hij zijne eetcheque niet kan inruilen voor centen: dan kan hij in alle nog bestaande staminees van Arendonk een Blonde Leffe gaan drinken. Met 25 euro geraakt hij al een eindje, kan hij zelf kiezen waar hij zijn gewonnen centen laat, en dan moet de ene middenstander niet jaloers zijn op den andere zelfstandige...
Dan is 't een kwestie van vraag en aanbod en ...sympathie natuurlijk.
Margriet Hermans, de "Turnhoutse koekoek" van de belgische politiek, heeft nog eens gekakeld en een ei gelegd. Vanop hare peulder in het Vlaams parlement heeft ze weer eens wild in 't rond geschoten en zwaar uitgehaald naar de drugsverslaafden. "...We moeten gevangenissen bouwen voor drugsverslaafden, ze opsluiten en ze castreren, zodat ze niet kunnen voortplanten. Deze mensen moeten behandeld worden als waanzinnigen" zijn de lieftallige ontboezemingen van de "dolle mina" van de Vlaamsche liberalen en democraten.
Nu is het niet de eerste keer dat madammeke Hermans als politieker uit de bocht vliegt: Haar politieke carriëre bestaat uit blunders en bloopers. De turnhoutse nachtegaal beklaagt zich dat niemand haar "au serieux" neemt maar zeg nu zelf: voorstellen om mensen die op welke manier dan ook in de shit zitten - door hun eigen fout of door die van een ander - onvruchtbaar te maken doen me denken aan de middeleeuwen: melaatsen en choleralijers werden toen ook opgepakt en buiten de stadsmuren in een pesthuisje opgesloten. De uitspraak van "schoon Margrit" schuurt rakelings langs de praktijken die in een onzalig verleden - in het midden van de vorige eeuw -door onze germaanse broeders werd toegepast op zwakzinnigen, anders geaarden, bi-sexuelen en andere bevolkingsrassen.: deporteren en excecuteren.!!!!
Misschien is het te overwegen om - al is het maar tijdelijk - op eenchemische manier haar stembanden te neutraliserenzodat we voortaan van dergelijke stompzinnige uitspraken gespaard blijven.
Vrienden van mij hebben een hond. Eigenlijk hadden zij er twee: een zesjarige Berner Sennen voorzien van een hondenstamboom, weliswaar met grote gaten er in. Hun tweede hond hadden ze van een collega geadopteerd die te krap behuisd was om beesten te houden: De hond was iets van een onbestemd ras dat volgens de eerste eigenaar een kruising was tussen een Pekingees en een Tibetaanse spanjiel. De vader kon ook een Lhasa Apso geweest zijn of een engelse Cocker Spaniel. Het zag er een schattig hondje uit en het heette Bommel.
Na twee weken had Bommel de stijlen van de voordeur afgeknauwd, was de brandweer moeten komen omdat hij de kat hoog in de notenboom had gejaagd, waren er twee loslopende kiekens de strot overgebeten, had hij zijn collega-hond een stuk uit zijn oor geklauwd en "ejaculeerde" hij tegen elk paaltje dat hij tegenkwam. Dat was Bommel.
Bommel kon niet blijven; het werd rommel. Via een advertentie op Ebay verkaste Rommel op proef naar de andere kant van de provincie. Naar een jonge familie met een boeleke van anderhalf jaar. De jonge familie kon het best vinden met hun nieuwe aanwinst tot zij op een zaterdagnamiddag tot hun verbijstering constateerden dat Rommel op "zijn hondjes" hun kleine spruit van anderhalf aan 't berijden was. Voor de niet-kenners van hondenbeesten: "Bommel probeerde om klein hondjes te maken bij de kleuter". Twee uur later stond Rommel in een jute zak bij mijn vrienden aan de voordeur. 't Was dat of een schup op zijne kop. Er zat niets anders op dan hem over te leveren aan het dichtst bijzijnde hondenasiel. Daar wacht hem binnen niet al te lange tijd "de dood door het spuitje".
Mochten er onder jullie lezers zijn die zich geroepen voelen om Rommel van de euthanasie te redden die kunnen zich melden.
In de parochie van een vriend van mij zijn de duitsers terug binnengevallen. Tenminste ene die dezelfde streken heeft als destijds de duitsers. Het schijnt een fervente volgeling en steunend lid te zijn van den "Unizo" die een kruistocht is begonnen tegen het "vrije woord".
Iedere publicatie of artikel op het blog van mijn vriend dat zijn goedkeuring niet wegdraagt kan zich verwachten aan de gramschap en de banbliksems van deze "inquisiteur en zelfverklaarde beschermheilige der Thaise keverbakkers".
Als een nieuwe Alva bladert hij door de blogs en voorziet die van dreigende commentaar. Hieronder, ingekort, een bloemlezing van een dreigement dat hij stuurde naar mijn vriend uit een naburige parochie.
"......Weet je Brabbes, verwijder je hele blog, je kan dan met een propere lei herbeginnen en dan kan je al je aliassen die op je artikels reageren in de kast opbergen. Ik heb je al eerder verwittigd. Kom straks niet vertellen: "wir haben es nicht gewust"
Dat is dus de praat die mijn vriend in zijn bus ontvangt. Zou "den Brabbes" zoals mijn vriend genoemd wordt zich zorgen moeten maken voor een mogelijke bomaanslag of zou hij langs achteren gepakt worden.? Of moet hij aan de burgemeester van zijn parochie om politiebescherming vragen....
Ik geloof dat mijne vriend, hem kennende, er zijn "botten" aan gaat vegen.
Sedert meer dan 50 jaar ligt er over het kanaal Dessel-Schoten op het grondgebied van Arendonk een "wipbrug". Een wipbrug is gewoon een ophaalbruggeske, meestal met één rijvak en waar velo's en voetgangers nog voorrang hebben. Aan onze "wipbrug" komen er kosten: betonrot, haperende mechaniek, roestend ijzer en een brugwachter die tegen zijn pensioen zit te aan te kijken. De ingenieurs van de "dienst der Scheepvaart" - slimmerikken ergens hoog in een ivoren toren - hebben nu beslist om "onze wipbrug" af te breken en te vervangen door een hoge betonnen brug met op- en afritten, twee rijvakken en witte strepen in het midden. De "normaal denkende" mensen van Arendonk vragen zich af waarom er nu persé een hoge brug moet komen. De brug ligt in een natuur- en stiltegebied, er is voor de voorbijvarende boten (zo'n 15 per dag) geen enkele tijdswinst want de naastliggende bruggen aan weerszijden van de onze zijn allebei ophaalbruggen, het wipbruggeske is een ideale en gemakkelijke verbinding tussen de beide kanaaldijken die intensief gebruikt worden door fietsers en wandelaars, en aan de noordzijde liggen alleen doodlopende straatjes en zandpaden deels in een niet vergunde zone met weekendhuisjes en scheefgezakte stacaravans... en twee fabrieken inclusief een "koopjeshal".
De enige denkbare reden voor de aanleg van een "hoge brug" is er eentje van economische aard: aan de noordzijde liggen dus die twee bedrijven met intensief klantenverkeer. Zou het denkbaar zijn dat door doorgevoerd lobbywerk van deze gasten de ingenieurs van de scheepvaart overstag zijn gegaan en gekozen hebben voor een hoge brug? Zoals al gezegd: de "normaal denkende mensen" van Arendonk en omstreken vinden dat "het wipbruggeske" in ere moet hersteld worden. Er zijn zelfs politiekers die dat open en bloot durven zeggen. Eentje - de schepen van openbare werken - gaf zelfs toe (weliswaar voor de gemeenteraadsverkiezingen) dat de nieuwe brug er moest komen voor de belangen van beton en plastiek. ...Maar dat was voor de verkiezingen.
De mensen hadden tot 1 maart de mogelijkheid om een bezwaarschrift in te dienen tegen de voorgenomen plannen; en ze zijn met hopen binnen gekomen: allemaal van mensen met "gezond verstand"... De meerderheidspartijen in de Arendonkse gemeenteraad hadden tot dan nog geen standpunt ingenomen.... Curieus toch hé.
Afbreken "die rotbrug"zeggen de bazen van de Dienst der Scheepvaart en ...."heel rap" zeggen de bazen van de plastiek en de beton. We moeten geld verdienen !!!
Straks:Hoe moet het nu verder met ons bruggeske ???
"Het showbizzkoppel van de maand." Het kon niet uitblijven; de roep om publicatie was een schreeuw geworden; een noodkreet om herkenning: Twee van mijn vrienden in een innige omhelzing die spijtig genoeg platonisch moest eindigen....
Het zij zo !!!!
(foto: afscheid ddi-verantwoordelijke bij Totem/fedasil)
Zaterdagavond vond de verkiezing plaats van "Miss Belgian travestiet". Ge kunt het zo raden: een fantastisch en grensverleggend programma met "als dellen verklede venten" die aan de verbeelding niets overlieten. Opgeplakte tieten, omhooggetrokken balzakken, geëpileerde schaamharen en gepierste wenkbrauwen en oorlellekes. De winnaar (die winnares -Miss- genoemd wenste te worden) kwam ergens uit een niet nader genoemd gat uit de negorij die Vlaanderen heet en haar/zijn naam ben ik vergeten; het was iets dat trok op "Rosse pinky" of "Miss La chiqua". "Missie Zazu" kan het ook geweest zijn.
Persoonlijk kan het me geen fluit schelen of Polleke Frederickx uit de Marollen of Doorke Coenraerds uit de achterbuurten van Charleroi "Pauletteke of Dorinneke" willen genoemd worden, of dat ze hun ballen willen pijn doen door ze achterwaarts in hun bilspleet naar omhoog te sjorren, maar waar ik wel mijn bedenking bij heb is de nieuwswaarde van dit alles: Moet zo'n demonstratie nu echt uitbundig vermeld worden in het één-uurjournaal op de VRT. 't Is al wreed genoeg dat SK Lierse weer eens verliest; er bovenop dan nog dit soort fijne charcuterie moeten aanschouwen....Foei !!!
Een paar dagen geleden is in de dierentuin van Olmen een jonge vrouw doodgeknuffeld door haar vrienden; twee met de papfles groot gebrachte jachtluipaarden. Voor de betrokkenen en de familie een drama en pure horror.
Als aasgieren zijn de gasten van GAIA op het pijnlijke gebeuren gesprongen (de cheetas hadden het niet beter kunnen doen.). Het was Anneke De Greef, het "opperluipaard van de dierenbond" zelf, die
het gebeuren aangreep om te eisen dat de "Olmense Zoo" per direkt zou gesloten worden. Madammeke Anneke vond het schandalig om zo maar mensen te laten opfreten door wilde beesten. Niet gehinderd door enige voorkennis van de feiten, zonder een officiële verklaring van het parket af te wachten en niet het minste respect tonend voor de nabestaanden kapte en kakte ze wellustig op de Olmense dierentuin: het was er niet veilig, er was geen controle, enzoverder enzovoort....
Die ratelpartij van Anneke-gaia deed me terugdenken aan vorige zomer. Tesamen met mijn kleinkindjes bezocht ik het Boudewijnpark in Brugge. Daarbij hoort als kers op de taart het bijwonen van de dolfijnenshow in het dolfinarium. Tussen de honderden kindjes en hun vovo's en moemoe's die stonden aan te schuiven om de beesten in het echt te zien, hadden zich ook de "cohorten" van Gaia opgesteld. Voorzien van toeters, pamfletten, zielige fotos van ongelukkige beesten, stonden deze "leuke mensjes" de kindjes en hun familie te ambeteren. Ze verstonden zelfs de kunst om de klein mannen te hersenspoelen en de stuipen op het lijf te jagen met uitspraken en folders die kant noch wal raakten. Dat het een vaststaand feit is dat de 7 of 8 dolfijnen in Brugge niet te klagen hebben over de properteit van het water, noch over de liefde die ze krijgen van de trainers en dat ze in hun bad zoveel ze kunnen mogen sexen met hun collega-dolfijnen zal gaia een zorg zijn. Net zo min dat dagelijks enkele duizenden kindjes met hun ouders of familie genieten van een onvergetelijke namiddag... Dat is voor die fundamentalisten van Gaia volkomen naast de kwestie en ... zuivere bulshit.
Om nog even terug te komen op den dierentuin van Olmen en de geëiste sluiting door de oppergodin van de dierenbond: Dit weekend zijn er (spijtig genoeg) door eigen onvoorzichtigheid 4 motorrijders dodelijk verongelukt op de belgische secundaire wegen.... en zijn er te lande 2 jonge mensen gevonden die zichzelf met een dikke koord en een veel te hoge boom hadden voort geholpen.....(om stil en beroerd van te worden)....... maar moeten nu in de weekends alle wegeltjes voor gemotoriseerd verkeer gesloten worden of nog erger: wanneer willen Anneke en Michelleke starten met het omhakken van alle bossen in Vlaanderen. Om maar te zwijgen over de sluiting van alle paardenstallen in West-Europa en omstreken.
Weten wanneer ge moet zwijgen, Mevrouw An De Greef van Gaia, is een zeer schone deugd, respect - niet alleen voor beesten - is een andere. D'er is nog veel werk aan U. In elke dierentuin zit capabel volk dat u die deugden gratis voor nikske wil aanleren. Ze willen u graag te logeren leggen; ... in de kooi naast de cheeta's bijvoorbeeld.
...Wat natuurlijk niet wil zeggen dat Charel Verheyen van de Olmense Zoo de sleutels van de wilde-beesten-kooien zomaar in een tuborgpint achter de toog in zijn kroeg mag zetten.
Een kennis van mij is, na een carriére tussen de vuil boekskes en andere colestorolverhogende rotzooi met pensioen gegaan. Buiten het feit dat hij sporadisch de groencontainer en de vuilzakken op straat zette en met regelmatige tussenpozen de brievenbus leeg maakte, had die kennis van mij geen hobbys. Zijn vrienden die voor " het zwarte gat the day after" vreesden besloten om hem met zijn verjaardag een computercursus cadeau te geven tesamen met het onvolprezen boekwerk van Pascal Vyncke; "Computeren voor oude knarren." Een must voor mensen die op hun oude dag nog met een muis willen spelen.
Tijdens zijn opleiding tot meester in computeren maakte mijn oude kennis kennis met de nieuwe technologie: hij leerde wat een modem was, een macro, hij leerde andere cybersenioren kennen, hij raakte thuis in mailgroepen en forums en als klap op de vuurpijl werd hij een gewaardeerd en gepassioneerd lid van diverse "chatgroepen". Zijn favoriete televisieprogramma's gelijk "thuis", "de Fafs"en "The beautiful and the Nerd" liet hij links liggen en alle vrij momenten - die talrijk waren - gingen op aan computeren. Zodoende kwam hij regelmatig terecht in dubieuse chat-sessies, waar jonge en oude knarren van beider kunne mekaar proberen binnen te doen met de bedoeling bij hen thuis of op "den vreemde" met elkander in de koffer te duiken om met de muis te spelen. Mijn kennis werd een passioneel chatter..... Vereiste voor een amoureuse chatter is wel dat hij een schuilnaam heeft. Mijn vriend begreep onmiddellijk, om enig succes te kennen bij het andere geslacht, dat hij twee dingen moest doen: Eén: een hitsige sexy schuilnaam en Twee: zeker geen foto van zichzelf in de chattersbox plaatsen. Namen had hij genoeg: " parochiestierke, volbloedkeverke, janettentoeker, fragiele bosbes, dipperke dieplader....". Als foto koos hij er eentje van zijn veel jongere schoonbroer die nog ooit gesolliciteerd had voor de titel van "Mister Katrientje" (evenwel zonder succes.)
Na weken en maanden van intensief vingeren en tjoeken op zijn computerklavier heeft die kennis van mij morgen zijn eerste date: Onder zijn chatnaam, "dirty Sjarlye" heeft hij een afspraak gearrangeerd met - volgens de gepubliceerde foto - een dame op middelbare leeftijd die zich laat aanspreken als "Frivole Francoise".
Mijn kennis heeft beloofd om de uitkomst van deze amoureuse ontmoeting neer te schrijven in zijn speciaal gecreërd seniorenblog www.sexy-senior-sjarlye. Vanaf morgen allen daarheen met uw muis.
Van waar komt nu hij nu eigenlijk... die Jan van Eyck.?
Naar aanleiding van de voorstelling van Jan van Eyck's retabel "het Lam Gods" in het heemkundig museum van Arendonk(zie artikel dd. 01.02.'07) zijn we op zoek naar de geboorteplaats van deze vlaamse primitief. Tot op de dag van vandaag is er geen enkel document of tastbaar bewijs dat aangeeft waar Jan van Eyck zou geboren zijn: er zijn er die beweren dat het Maaseik zou zijn, anderen betogen dat er voldoende indicaties zijn om Arendonk als geboorteplaats naar voren te schuiven. Over het geboortejaar is er meer eenstemmigheid. Hij zou in ieder geval voor 1392 geboren zijn omdat hij in 1422 vermeld werd als meesterschilder aan het hof van Jan van Beieren in Den Haag. Volgens kunsthistorici kon men pas hofschilder worden vanaf zijn dertigste. Algemeen wordt 1390 naar voor geschoven als de geboortedatum van Jan van Eyck. zelfportret van Jan Van Eyck.
Zijn levensloop. De eerste stappen in zijn carriëre zette Jan dus aan het hof van de graaf van Holland, Jan van Beieren ( bijgenaamd Jan zonder genade, een niet benoemde prinsbisschop van Luik). Na het vergiftigen van de graaf in 1425 kwam Jan van Eyck in dienst bij Filips de Goede voor wie hij het huwelijk met Isabella van Portugal arrangeerde. Na talrijke reizen voor Filips vestigde hij zich in 1432 in Brugge waar hij in 1441 overleed. Eén jaar later (1442) werd zijn stoffelijk overschot bijgezet in de Sint Donaaskerk in Brugge. Jan van Eyck was getrouw met een zeker Margaretha (Margriet) van Wufflet en zou twee kinderen gehad hebben: een dochter Livina, die kloosterzuster werd bij haar tante in Maaseik en een zoon Jan die we later nog zullen tegenkomen in een lijfrente-akte uit 1460.
Met deze summiere levensloop is de kop eraf en gaan we later, in een vervolgverhaal dieper in op de argumenten die "de professors van Maaseik" aanhalen om Jan van Eyck als inboorling in te pikken.... Nog eens; we hebben als Arendonkenaars goei en fatsoenlijke argumenten om het tegendeel te bewijzen,...mèr diej houwe we tot oept leste.!
De Arendonkse heemkundige kring "Als ice can" - een verwijzing naar de lijfspreuk van de Vlaamse primitief Jan Van Eyck - pakte afgelopen weekend uit met haar nieuwste aanwinst: Een perfecte reproductie van het retabel "Het Lam Gods" van de genoemde schilder. De voorzitter van de heemkundige kring plaatste het retabel in zijn historische contekst en Louis Van Gorp, onze plaatselijke kunstschilder en koningsportrettist gaf tekst en uitleg bij het tentoongestelde retabel.
Ge zult u misschien afvragen wat doet in godsnaam een schilderij van Jan van Eyck in het heemkundig museum van Arendonk. Welnu, dat is redelijk eenvoudig uit te leggen: Arendonk claimt namelijk, en niet ten onrechte, de geboorteplaats te zijn van Jan van Eyck. We zijn daarin natuurlijk niet de enigen. Maaseik bijvoorbeeld wordt ook gezien als de stad waar Jan van Eyck zou geboren kunnen zijn.
Wij van Arendonk menen dat we meer en fatsoenlijker argumenten hebben dan de Maaseikenaren om Jan en Hubert van Eyck het Arendonks geboorterecht toe te kennen. Het standbeeld van de gebroeders van Eyck dat nu op de Maaseikse markt staat te pronken, mag nog eventjes blijven staan; vroeg of laat komen we het opladen.
Geholpen door enkele specialisten en kenners van "Jan van Eyck" gaan we de komende weken in enkele artikels aantonen dat Jan van de Moeldere alias van Eyck een rasechte Arendonkenaar was.
........Dat die van Maaseik hun borst al maar nat maken.
De 7de dag...en zijn publiek. Vrienden van mij, 14 in getal en netjes opgedeeld naar de twee seksen, hebben afgelopen zondag het tv-programma "de 7de dag" op onze nationale televisiezender, live bijgewoond. Aandachtige lezers van dit blog zullen het Arendonkse legioen ongetwijfeld hebben opgemerkt. Met de hulp van Jo met de Banjo, de applausmeester, werden de meest strategische plekskes opgezocht om toch zeker maar in beeld te komen. De 7 aanwezige camera's konden er niet naast kijken. Niettegenstaande de studioverantwoordelijke uitdrukkelijk gevraagd had om geen opvallende bewegingen, uitdrukkingen van onverschilligheid, expressies van desinteresse of averechtse en andersluidende politieke meningen te verkondigen,is de ganse uitzending één grote manifestatie geweest van betrokkenheid van de Arendonkse delegatie. Het begon al bij de binnenkomst van de heren Dedecker, Coveliers en Annemans. Eén van mijn vrienden ter linkerzijde presteerde het om voor het oog van de hoofdcamera zijn middelvinger op te steken naar de binnenkomende politici en ostentatief en met bolle kaken te zuchten en te blazen. Het kwam hem op een reprimande van Jo met de banjo te staan en een definitieve verbanning van het scherm. Gevolg daarvan was dat daardoor ook vier van zijn maten in ongenade vielen bij de eindregisseur en ook niet meer in beeld kwamen. Dat was een streep door hun tv-carrière. Toen daarna de heer Vandelanotte zijn idee van linkse blokvorming uit de doeken kwam doen moesten zonodig een paar vriendinnen ter rechterzijde onbedaarlijk hoesten en niezen. De heer Vandelanotte keek behoorlijk boos en ook de man met de banjo reageerde weerom zeer verveeld. Halverwege de uitzending - mijn vrienden, allen 60-plussers en prostaatlijders, zaten ondertussen al anderhalf uur in de studio -moesten twee mijner kamaraden bij hoogdringendheid gaan pissenen "en passant" een sigaretje smoren. Daar stonden ze op...
De onvermijdelijke Jo met de banjo heeftze allebei met zachte dwang en geholpen door twee studio-assistentes vakkundig verwijderd en er voor gezorgd dat ze de studio niet meer inkwamen. Aandachtige toeschouwers hebben ongetwijfeld de twee lege stoelen achter de presentator opgemerkt. Bij het einde van de uitzending en tijdens de aftiteling zullen de kijkers van tv-één ongetwijfeld een hoorbaar Boe-geroep opgevangen hebben:Dat kwam niet van het aanwezige Maasmechelse publiek maar van Jo met de banjo en van de eindregisseur die me naderhand dwingend vroeg om met mijn vrienden voortaan opnames van de Fafs of van Temptation eiland op VTM bij te wonenen in elk geval nooit meer de eigendommen van de BRT te betreden. De namiddagwandeling metVeronique van "BrukselBinnensteBuiten" was daarentegen meer dan voortreffelijk maar dat kwam omdat sommigen onder ons het beter wisten dan de gids.
Een bevriend koppel van mij is de gelukkige bezitter van een hond. Meer bepaald een zieke berner-setter-teef van dertien jaar oud met een kreupel achterlijf en een kwaadaardige bobbel in hare buik.
... Het leven lachte hen toe: eindelijk een dik pensioen, geen last van bleitende kleinkinderen, een schone hof, een mooi voituur, en dan wordt die teef toch ziek zeker. Bij gebrek aan eigen volk had het bevriend koppel zich 13 jaar geleden een surrogaatkindje aangeschaft: Een jong bernersenner-puppie met een daarbij horend slaapmandje afgeboord met rose kant want het was een teefje. Het jong groeide voorbeeldig op, wrat zich te barsten aan hondenbrokken en ander wiskassoorten en werd op vruchtbare leeftijd vakkundig ontdaan van al haar voortplantingsorganen. In en rond den hof mocht er immers niet gerotzooid worden, noch door de buren, noch door de teef....
Het beest - hond genaamd - werd omringd met alle zorgen: ze kreeg 3 keer per dag haar brokken aangevuld met soepknoken, deed met "ons moeke" tweemaal daags een fikse wandeling, "ons pappie" ververste elke morgen het drollekesbakske en het buitenhok diende om de geraniums en de sansiverias te stockeren. Zijzelf mocht immers in de verwarmde binnengarage slapen. De gevolgen lieten niet op zich wachten:"Bernersetter" werd zo vet als een varken, zakte als gevolg daarvan door haar achterste heupen, ging kreupel lopen en tot overmaat van ramp kreeg de stumperd een kwaai gezwel in haar buik. Specialisten in beesten adviseerden euthanasie maar het bevriend koppeltje vond toch een dierendoktoor bereid om de 13-jarige teef te opereren. "Proficiat" mevrouw, proficiat mijnheer, het kwaai gezwel is vakkundig verwijderd en het kost U 475,00 euro". Twee dagen later vonden mevrouw en mijnheer hun instantdochtertje dood in haar mandeke met roze kant: een klontje bloed in haar aderkes.
Volgens de affiches van de Damiaan-actie tegen Lepra kan men in zwart Afrika tegenwoordig één negerke finaal genezen van zijn melaatsheid voor 40 euro... 475 euro ??? Dat zijn dus 12 zieke negers voor 1 zieke hond.
't IS MAAR WAAR MEN VOOR KIEST !!!! ----------------------------------
Ne "klippel" is in het Arendonks dialect een stuk hout waarmee men wel eens naar de kiekens, den hond of naar de kat gooit....Of bij uitbreiding naar een gebuur waar ge ambras mee hebt. Ne "klippel" betekent ook: een kwibus, een soort halvegare of eentje die maar wat aan rotzooit. Als ge de strapatsen van de mannelijke leden van ons koningshuis - de von Saksen Coburgs Gotha - op een rijtje zet, dan is het woordje "klippels" niet veraf en nog zacht uitgedrukt: Over de Laurent zijn we redelijk rap uitgebuurt: mensen aan de poort van "t ouderlijk kasteel met een rappe Ferrari over hun tenen rijden, zijn huurvilla Clementine op kosten van het gepeupel laten opkuizen en tussendoor met honden, everzwijnen en ander ongedierte spelen. Allemaal verheven dingen die smakken geld kosten.
Zijn vader en ons aller hoogheid Albert wil nog altijd niets horen van zijn Delfinneke; een knap maar onecht resultaat van wat hij in een onbewaakt moment in elkaar flanste bij een waalse barones. Nu mag iedereen, ook onze koning, in zijn vrije uren en in zijn privétijd zijn "eigenste Prins" uithangen waar, bij en in welke barones hij ook maar wil. Maar kom er dan voor uit en looft en prijst en predikt met Pasen en in andere Kerstboodschappen niet alleen de gezinswaarden maar handelt er ook naaren ziet uw dochter graag, ook al is 't een accidentje.
Tenslotte hebben we nog ons prinske: zowel figuurlijk als letterlijk een "klippelke". De man die straks het uithangbord wordt van een fijn en tof landeke waar het leuk is om te wonen. Onze kroonprins, onze Vader des Vaderland, onze steunpilaar en eigenste Willem van Oranje: het lijkt wel of zijn levensopdracht en enigste bestaansreden erin bestaat mensen te schofferen en te affronteren: Vandaag de journalisten (remember "De Morgen en VTM"), gisteren de vlamingen, (remember "bezoek aan China") daar tussendoor bedrijven en mensen die wel willen werken (remember "VEV"). Komt met zo ene aanzetten op een receptie en ge valt in affronten, ge hebt "Koekenbak" zeggen ze bij ons. Als ge de overblijvende leden van ons koningshuis zo ziet flaneren dan verlangt een mens terug naar de "Kruistochten". Toen bestond er nog een redelijke kans dat een edelman, gewapend met pijl en boog, op veroveringstocht ging naar het "Heilig Land" en nooit meer terugkwam. Dat is wat ik zou willen :Onze Saksen Coburgers samen met de Paus op weg naar Jeruzalem en blijven hangen aan de Klaagmuur. ...En ze hoeven daarom niet alle middeleeuwse praktijken over te nemen: Mathilleke, Delphinneke, Clairke .... en zelfs Paolake hoeven zelfs voor mij hun kuisheidsgordel niet om te gespen.!!!!
