Armoei troef....
Een tijd geleden, de aandelen van Lehmann Brothers, Kauphting, Maggie Mae en Fortis waren al aan hun reuzeslalom richting bodemkoers bezig, vond een plaatselijke speler op de Arendonkse financiële markt het nodig en zinvol om een receptie te houden.
De aanstelling van een verse ceo, de vervanging van het volledige vasttapijt en nieuwe bloempotten op de bureaus waren een geschikte gelegenheid om de fine fleur van het Arendonks kapitaal uit te nodigen.
't Is te zeggen, de fine fleur op het niveau van gepensioneerde agrariërs die hun melkquotum met enig succes hadden verkocht, toebaksblaaikesverkopers, tearoomuitbaters en beenhouwers met een zwart spaarpotje en gepensioneerde kaderleden van aan de christelijke middenstandsbond gerelateerde kruideniersbedrijven maakten hun opwachting. Het echte kapitaal was uitgenodigd om te feesten als de gewone fine fleur van het volk al sliep. Ver weg van het gedreun en gedrammes van al die proletariërs met hun simpel spaarboekskes.
Als plaatsvervangend schatbewaarder van een lokaal voetbalploegske met een slapend kapitaal van honderd vierenzeventig euro vijfendertig cent was een vriend van mij ook uitgenodigd. Zijn echtgenote mocht ook participeren aan de receptie; zij klasseerde per slot van rekening het enigste bankafschrift op het jaareinde en schreef het negatief saldo van het slapend kapitaal - intresten minus alle kosten en postzegels - in een atomaschrift met lijntjes.
De voorstelling van de nieuwe ceo en het gerenoveerde vasttapijt was gekoppeld aan een heuse wedstrijd. Aan de ingang van de banktempel hadden ijverige bedienden een extra grote weckbokaal geplaatst en die tot de rand gevuld met geldstukken van een en twee euro. Na felicitaties aan de nieuwe directeur werd men verzocht om het aantal muntstukken in de bokaal te raden. De uitleg en de goede raad die men kreeg van een daarvoor aangeduide chinese vrijwilliger deed mijn vriend en diens vrouw besluiten om ieder vijfmaal hun kans te wagen met dit nieuwe kansspel. De kans op succes leek hun groter dan een waardestijging van hun pricos. Zij werden daarin gevolgd door het gros van de binnenkomende invités.
Aan de juiste uitslag waren, dixit de opgevorderde vrijwilliger, prachtige prijzen verbonden.
Vele weken later - hun weinige pricos hadden een historisch dieptepunt bereikt- kreeg mijn vriend vanwege de nieuwe bank-ceo de prettige mededeling dat zijn echtgenote-medekassierster één van de gelukkige winnaars was van de weckbokalenwedstrijd. Zij had op een haar na het juiste aantal munten geraden en was tussen de prijzen beland. ...En of zij zich één der dagen kon aanmelden om haar hoofdprijs op te halen.
Er speelden zich heuglijke en hartontroerende taferelen af ten huize van mijn vriend. Plannen werden gemaakt voor een vacantie op de Dominicaanse, de nieuwe decapotable van Renault leek hun wel wat, een tuinfeest met tombola en kaarslicht voor gans de familie, hun aanverwanten en diens families... Ook de hollandse geburen zouden mogen komen.
Het werd één grote desillusie voor mijn vriend. In plaats van met een open dak door Arendonk te rijden, in plaats van het tuinfeest of de tegenwaarde van een bruinverbrande torso op de Dominicaanse kwam mijn vriend over het nieuwe vasttapijt naar buiten met een eetbon ter waarde van 25 euro ...en met de felicitaties van de nieuwe ceo, de juffrouw aan het loket en een hoop folders voor alweer nieuwe pricos.
In de vroegste herinneringen van mijn vriend had hij wel eens prijs gehad met een tombola van de plaatselijke parochiefeesten. Een klot sunlightzeep was toen zijn deel. Hij herinnerde zich ook de loterijen van de missienaaikringen, enveloppentrekken aan cafétogen, éénentwintig krabben tijdens obscure teerfeestjes. Iedereen had toen altijd prijs: een washandje, een gescheurd stripboekske van Jommeke, een over zijn houdbaarheidsdatum zijnde bokaal blauwe pruimengelei, of gewoon een klot sunlightzeep die de organisator van het evenement tussen de prijzen had gestoken. Ne mens kocht toen een lotje, won een pak eigenbakwafels en de kous was af.
Daar zit de vrouw van mijne vriend nu met een waardebon van 25 euro. Uitgereikt en weggegeven in een zwier van hiphiphoera door dé bancaire instelling van Arendonk boenk op de Mét. "Say thanks to the Lord...."
De eetplaats waar die 25 euro ingeruild dient te worden "voor eten" staat onder dankzegging aan naam en toenaam van het etablissement vermeld op de bon. Andere keuzemogelijkheden zijn er niet. En in tegenstelling tot de gedroomde renault met open dak op de Dominicaanse heeft mijne vriend nu een dik probleem. Gaan dineren, al is het maar voor 25 euro, doe je doorgaans met z'n tweetjes zeker als je na al die lange jaren nog straalverliefd bent op je vrouw. Maar mijn vriend lust de huissoep van het uitgekozen eetlokaal - heldere bouillonsoep met vlokken - niet. Bij gebrek aan alternatieve brasserieen moet mijn vriend noodgedwongen thuisblijven en is zijn vrouw verplicht om een andere disgenoot uit te zoeken. Maar zeg nu zelf: je kunt iemand anders dan je echtgenoot een avondje "van vlees en bloed-kijken" op de teevee niet ontzeggen in ruil voor een uitgebreid etentje met een tegenwaarde van 12,50 euro per persoon. Dus moet er geld bij, eigen geld... ge kunt uw invité toch niet vragen om zijn eigen tournedos te betalen.!
Mijn vriend overweegt -in samenspraak met zijn vrouw, 't is per slot van rekening haar eetbon - om de gewonnen "bijna-hoofdprijs van de financiële instelling" samen met hun waardeloos geworden pricos bij het oud papier te deponeren en achter te laten op de papiercontainer van de pastoor van de Vraai. Wie weet vindt iemand ze..... iemand die wel van dooi mussen houdt.
....Na de vaststelling nu de kneuterigheid: Het mag dan nog crisis, kommer, kwel en miserie regenen, zelfs een bankinstelling (zeker eentje met een nieuwe ceo) moest wijs genoeg zijn om geen beknibbelde persoonsgebonden eetbons weg te geven.
Als ge iets weggeeft doe het dan met stijl: zorgt er voor dat tenminste de winnaar meer kan opsouperen dan een boulet met frut en mayonaise. Gunt hem nog een cognacske.
En tot slot vraagt mijne vriend of hij zijne eetcheque niet kan inruilen voor centen: dan kan hij in alle nog bestaande staminees van Arendonk een Blonde Leffe gaan drinken. Met 25 euro geraakt hij al een eindje, kan hij zelf kiezen waar hij zijn gewonnen centen laat, en dan moet de ene middenstander niet jaloers zijn op den andere zelfstandige...
Dan is 't een kwestie van vraag en aanbod en ...sympathie natuurlijk.
|
