Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
21-05-2006
debiel vlaanderen
Help ons, Heer.!!! Debiel Vlaanderen zit met een zware depressie. De vlaamsche natie is in diepe rouw gedompeld. Kate Ryan, onze vertegenwoordigster bij het Eurosongfestival in Athene, is er niet ingeslaagd om zich te plaatsen voor de grote finale en heeft als gevolg daarvan half Vlaanderen een collectief orgasme onthouden. Bètje Anciaux zou voor minder gaan bleiten.
Nadat Miss Ryan op uw, den Bor en mijn kosten, het complete Oostblok was afgefietst en daarvoor 60.000 euro van ons belastingsgeld had opgesoupeerd waren de voorspellingen en loterijen unaniem en eensgezind: het melkmeisje uit Tessenderlo zou de eerste Vlaamsche deerne worden die de zangersbokaal heimwaarts zou slepen. Geen kat die rekening hield met andere landen, niemand die dacht aan het solidariteitsgevoel van onze Oostblokkers, iedereen was vergeten dat de oorlog op de Balkan tot het verleden behoorde. België zou dit jaar de plaats krijgen die het verdiende. Daar waren zelfs kakelend Bartje Peeters en moederkloek André Vermeulen het roerend over eens. Ons Keet had het mooiste lieke, de mooiste knieën en een kleed van 16.000 euro met een split tot aan haar buitenste schaamlippen. Dit jaar kon het niet mislopen. Wel dus: de uitslag was de ondergang van een verregaande arrogantie.
En de specialisten -showblaadjes, Sergio's, gewoon gazetten, de belse televisie, en de voltallige ministerraad vertegenwoordigd door Albert Anciaux- begonnen redenen te verzinnen waarom Kate niet en Armenië, Litauwen, en nog enkele kutlanden uit de Balkan wel naar de finale gingen. "Het was walgelijk die monsters uit Finland, het liedje uit Litauwen - we are the winners- was om te kotsen enzoverder enzovoort. En dan elkaar punten geven; stel U voor: vijf jaar geleden sloegen ze elkaar de kop in en nu supporteren ze voor elkaar. Bart en André en de rest van het journalistieke gepeupel konden er niet genoeg van krijgen.... En Vlaanderen volgde beaat: Europa had ons landje een groot onrecht aangedaan, we werden belachelijk gemaakt en vooral we waren 120.000 euro kwijt die geen fluit had opgeleverd. Zou het ook kunnen dat, hoe hard ons Keetje Ryan haar best heeft gedaan, hoe mooi de kleur van haar string onder haar splitje te voorschijn piepte, ze net niet goed genoeg was om mee te mogen doen met de grote jongens..... en kunnen we nu eindelijk terug overgaan tot de orde van de dag.
en de hollanders moeten hier niet mee lachen, die krijgen binnen een dikke maand weer op hunne flikker,...bij het voetballen in Duitsland.
Diepe droefnis... is ons deel geworden. Het nationaal exportproduct van Tessenderlo, de zangmie Kate Ryan, is er in Griekenland niet in geslaagd om in de grote Eurosongfinale nogmaals haar liedekijn te mogen kwelen. Zij is dus figuurlijk van het podium getotterd. Kunnen we terug overgaan tot de orde van de dag.
Later op de dag, als de droefnis enigszins is weggezakt, komen we nog even terug op deze voor Vlaanderen droeve dag...Het noodlot heeft ons de voorbije dagen en weken zwaar getroffen. Na moord en doodslag, gescheurde kruisbanden, nu een zangeres die haar kniezwengel vergeet. Ooh Heer, wat hebben wij Vlamingen, U misdaan.?
Thuis kindjes kopen.. Een vriendin van mij heeft een kindje gekocht. Buiten het feit dat de baby twee weken later is gekomen dan verwacht -wat enige twijfel deed ontstaan omtrent het vaderschap-is alles goed verlopen. De baby, een schattig jongetje van drie kilo tweevijftig en eenenvijftig centimeter groot, is thuis geboren. Ge moet weten; dat is tegenwoordig een gewoonte in sommige huishoudens. Het staat chique als men kan zeggen dat heel de familie, inclusief de golden retriever des huizes, aanwezig was op het moment dat de kleine eruit floepte. Samengetroept rond het kraambed en met z'n allen solidair meekreunen schijnt rustgevend te werken voor moeder en de op komstzijnde baby. Gedeelde smart is halve smart zou de verontruste vader zeggen. 't Is ooit anders geweest: Zo rond de jaren 40-50 van de vorige eeuw kwamen de moederhuizen op. Verbonden aan grotere ziekenhuizen gaven ze aan de toekomstige moederkes de redelijke zekerheid dat de bevalling met behoud van eigen leven zou gebeuren. Wat eerst een luxe was, werd na verloop van tijd een verworvenheid voor elke jonge moeder: "Bevallen" in de best mogelijke omstandigheden. De kindersterfte daalde, oma kon thuis alles in gereedheid brengen en de oudere broers en zusjes opvangen, opa mocht elke dag naar het moederhuis naar de kleine gaan kijken en en passant twee fleskes bier uitdrinken op de gezondheid van de pasgeborene en het "nieuwe moederke" kon in alle rust bekomen van de doorstane emoties en geleden pijnen. "De goeie ouwe tijd" had eindelijk afgedaan.
Nu is het dus "bon ton" als de bevalling thuis gebeurt. Het kraambed moet in de living gesleurd worden, liefst voor het raam aan de straatkant, de vroedvrouw wordt stand-by gehouden (soms twee weken te lang), de hele familie ligt nerveus door het huis te ijsberen, de andere kindjes beginnen te jengelen en te zeuren wegens gebrek aan aandacht.........En eindelijk is het dan zover: daar komt opeens de langverwachte, met alles erop en eraan en ook nog heel wat er achteraan. Een gezonde brok....En gelukkig maar: voor hetzelfde geld zijn er verwikkelingen - ik moet ze niet opnoemen - paniek, de dokter, de mug, hup...met de sirene op weg naar het ziekenhuis. Mijn grootvader-zaliger was er nog eentje uit een groot nest: zeven broers en zussen in leven en vier "non nato" zoals het in de registers staat: "doodgeboren" in het kraambed thuis. Jawel...de goeie tijd. Vooral proberen om hem terug te halen...
