Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
13-10-2007
Bedankt en merci.
Mannen merci en bedankt...
Ik wou het eigenlijk hebben over de verjaardag van de kaasboerin, maar die moet wachten tot maandag. ...Verjaren kunt ge elke dag !
In de verbale strijd die er momenteel in ons teljorenlekkersdorp gevoerd wordt over het functioneren van sluikwegen, patattenboeren, plattelandskruideniers en het gewone klootjesvolk in de straten achter Brug Vijf, zijn we één groep vergeten: het werkvolk van de firma Huijbregts.
Al sinds begin augustus werken ze onverstoorbaar verder aan de aanleg van wat een mooie en prettige buurt moet worden. Niets is hen teveel, ze helpen waar ze kunnen... in één woord: chapeau voor "alle gasten" van de firma Huijbregts. ...En mannen, als 't binnenkort wat friskes wordt: we maken de stoof aan en we serveren u allen een borrelke "Hasseltse jonge klare", dat ook is beloofd. (p.s. Zeg mannen, we hebben dit artikeltje ook doorgestuurd naar de directie van den Huib: 't Is de moment om opslag te vragen......)
Wie we ook moeten bedanken is het bestuur van de plaatselijke Unizo-afdeling Arendonk. In onze strijd tegen het vele sluikverkeer dacht hun voorzitter met ons mee en stuurde vanuit zijn plaatselijk hoofdkwartier onderstaande oplossing. Wij als buurt pleiten voor "nultolerantie" en de plaatselijke middenstand levert - beloofd is beloofd - het materiaal om het uit te voeren.
(bedankt hé mannen... da's eens wat anders dan belgerinkel !)
Arendonk 11 oktober 2007. Donderdag de 11ste oktober 2007 om 7.15 uur 's morgens flikkerde een Poolse camion geladen met 39.900 kilo plastiekkorrels in de gracht. Eens temeer een gevolg van een compleet falend verkeersbeleid in verband met de wegeniswerken in Arendonk.
Donderdag de 11ste oktober om 19.30 uur 's avonds - meer dan een volle dag later - zat dezelfde poolse camion nog altijd in dezelfde gracht. Buiten een blitsbezoek van de lokale politie met enkele telefonische interventies, wat werkvolk van het plastiekverwerkend bedrijf die onder hun schafttijd een kijkje kwamen nemen en enkele lokale inboorlingen was de camion een kijkstuk voor honderden illegaal passerende automobielen.
De Poolse chauffeur - al die belangstelling zat -wilde zelfs de lokale pers te lijf gaan. Van solidariteit was er geen sprake.
Met de groeten aan de lokale beleidsmakers en de uitvoerders van hun plannen, aan de lokale middenstanders en hun natte dromen over stijgende omzetten, aan alle poolse en andere buitenlandse chauffeurs, aan hollandse patattenboeren die met hun tractors en 30 ton aardappelen van Hoogstraten over sluikwegen naar hun thuisland rijden..... Aan iedereen de groeten. We zijn inderdaad een stelleke "lullen" hier achter de Brug.
...En de ezel -ze noemen hem hier Stafke - bekeek heel het gedoe van aan de zijkant. Met een meewarige blik in zijn ogen schudde hij zijn koppeke een paar keer van "neen" en hij dacht bij zijn eigen: "Ik ben niet de enigste ezel die er in Arendonk rondloopt !!!".
Politieker spelen is een belangrijke bezigheid, als gemeentepolitieker door het leven gaan is nog gewichtiger. Die van Arendonk zijn zich bewust van hun verheven taak en handelen er dus ook naar; ieder naar eigen inzicht en vermogen.
Onze plaatselijke Filip en Marie-Roos van het Vlaams belang bijvoorbeeld: de twee schatten volgen al 10 gemeenteraden lang het voorbeeld van Oskar Matzerath, de hoofdrolspeler uit "Die Blechtrommel" van Günter Grass: zwijgen en nog eens zwijgen; zonder één woord uit te brengen zitten ze stom voor zich uit te staren. Alleen missen ze hun blikken trommelke.... en zinnige vragen natuurlijk.
Sinds januari van dit jaar zitten er ook een viertal lichtblauw gekleurde medemensen in de raad: 3 mannekes en een vrouwke. Eigenlijk een ideaal team om te kwissen of te kleurenwiezen maar de schikking van de tafels in de raadszaal leent er zich niet toe. Momenteel worden ze nog gesteund door een achterban van een 5-tal personen die zich steeds meer de vraag stellen waarom ze eigenlijk hun vrije tijd in het gemeentehuis zitten te verdoen. Hun belangrijkste wapenfeit tot nu toe was een verbaal protest tegen de aanwezigheid van 60.000 slachtkiekens in daarvoor voorziene stallingen en de uitbreiding van een industrieterrein dat te dicht tegen hun "hovingen" aanschuurde.
Een andere leuke vogel in de gemeenteraad is de éénvrouwsfractie van de liberalen. Een uitermate gezellige vrouwpersoon waarmee alles gezegd is. Met haar eerste en enige eis aan het schepencollege maakte zij zich onsterfelijk en tevens belachelijk: De rappe rups op de kermis moet weg. Voor diegenen onder ons wiens leven zich afspeelt achter de "leuvense stoof" en bij de kwieten van "thuis" en "familie"; de Rappe rups is een kermisattractie die in een ronde draait, eerst traag, dan rap, eerst naar voren en dan naar achteren. Op regelmatige tijdstippen klapt er een dekzeil over de rups en zitten de passagiers compleet in het donker. Een ideaal moment voor pasverliefden om hun eerste schat een vluchtige kus te geven of bij ervaren vrijers om even in de bloes van hun lief te duikelen. Toegegeven de Arendonkse rups telt al een respectabel aantal jaren - ikzelf heb er met de jaarmarkt van 1963 nog met mijn eerste en enige lief ingezeten; ze sloeg me toch wel op mijn pinken zeker!! - er ontbreek een likje verf en het zeil is op een paar plaatsen gescheurd maar technisch is het vehikel compleet in orde.
Kijk, dit alles is nu het niveau waarop een Arendonkse gemeenteraad zich beweegt. Lullen en zeveren over kiekens en rappe rupsen. Serieuse vragen over "hoge bruggen, wegomleidingen, huisvuil en rottweilers naast de velopad" komen in hun brein niet op. En de oranje en rode mannekes van de meerderheid zult u zich afvragen? Wat vreten die uit? Ook nikske natuurlijk, of toch wel: als marionettekes ja en neen knikken als het partijcenakel daarvoor het "Befehl" geeft. Ge zult maar advocaat zijn en nikske mogen zeggen. "Ik snak naar het bronsgroen eikenhout" hoor ik hem zuchten.
En wilt ge weten wat een Arendonks gemeenteraadslid per zitting verdient? 167, 82 euro per keer, da's zo'n dikke 6.500 frank. En als de geachte gekozenen des volks niet rap genoeg de stoppentrekker vinden om hun fleske "spa rood of blauw" te ontkronen dan duurt zo'n zitting gemakkelijk een heel "half uur".
Met uw goeddunken gaat de familie van " Jef Koffie's trots" een weekendje naar de Hoge Rielen in Kasterlee. Eens goed doorravotten, kwissen, sporten, oude dia's bekijken van toen opa en oma klein waren.... een Blonde Leffe degusteren..... en vogels bekijken want er zijn er bij die "van vogelen" houden.
Voor diegenen die denken gebruik te kunnen maken van de situatie: mijn vrienden van de politie waken dag en nacht over onze buurt, en over mijn voordeur in het bijzonder. Aan de achterdeur ligt dan weer een Rottweiler met heel veel honger.
En just is just: ik wil diezelfde politiegasten van harte bedanken voor de doorgedreven controle op "alle wagens en doorgaand verkeer" in onze buurt. Als 't goed is dan zeggen we het ook.
Bedankt en volhouden hé mannen !!! En laat U niet voor de zot houden.
Intermezzo....voor 't volk van Arendonk. (iedereen mag meegenieten.)
Wat bedoeld was als een goed omleidingsplan voor de aan de gang zijnde rioleringswerken in onze buurt draait uit op een complete chaos.
Heel het vooropgestelde plan, dat gemaakt was voor "enkel plaatselijk verkeer" wordt uitgehold door "alles en iedereen" die zich niet aan de afspraken houden: - De gasten van den Unizo die ongegeneerd bordjes plaatsen waar zij het goed vinden. - Nederlanders en andere allochtonen die dagelijks hun portie "rallycross" komen zoeken op landbouwwegen. - Vrachtwagenchauffeurs die plotseling allemaal bij die ene grote plastiekfabriek moeten zijn.... ... en dat alles bij een ontieglijk gebrek aan controle en beboeting.
Ge ziet het: "alles en iedereen" komt over onze omleiding behalve de "plaatselijke bevolking". Die kan er niet meer door. Ik vraag me af wat de architect van het omleidingsplan hierover denkt? Zou die zich ook in de zeik gezet voelen? Eens vragen aan de frontman van Mldlife. En als er dan een ongeval gebeurt met langdurige gevolgen, een lid van het gemeentepersoneel het verkeer laten regelen bij gebrek aan echte polissen doet de deur helemaal dicht.
Ik kan heel goed begrijpen dat men "het volk van over brug V" beschouwt als een stelleke zigeuners en imbecielen, aangevuld met wat asielzoekers, maar zeg ons dan vlakaf dat het jullie geen fluit kan schelen dat we in de pros zitten door de schuld van anderen.... Dan weten we tenminste waar we aan toe zijn.!
...en ter attentie van de gemeentevaderen: Leg al maar een spaarpotje aan van een paar duizenden euro's voor de totale renovatie van 2 geasfalteerde buurtwegeltjes. (...ze zijn nu al naar de filistijnen.)
....en de postman?? ....hij ploegde onverstoorbaar verder.
"....Voke bent u ook al vijzen verloren?".... Ik schrok me een ongeluk. Als gepensioneerd doe-het-zelver heb ik alleen maar een trektang, een paar kromme nagels en een verroeste schup. Als ik iets tegen de muur moet vijzen dan ga ik bij mijn buurman te raden. Of ik overweeg om meteen een makelaar te bellen en te verhuizen. Hoe zou ik dan vijzen kunnen verliezen? Maar zo had mijn kleindochter van acht het niet bedoeld. "Hier vanboven in uwe kop voke, dié vijskes bedoel ik."
Ons Lien, de kleindochter in kwestie, had een gesprek afgeluisterd tussen een paar grote mensen. En waar klappen grote mensen over? Het weer, de politiek, wegomleidingen, de mannen van de vuilkar en de Diftar en over ..... de politie. Over dat laatste kan men uren aan een stuk lullen. Daar moet ge zelfs niet zat voor zijn.
"... Bij ons in 't dorp zit er ene tussen die ze alle vijf niet meer heeft. Bij het minste akkefietje schreeuwt en brult hij gelijk een Birmaanse legergeneraal." zei één van die grote mensen. "En klein mannekes die zonder licht rijden de stuipen op het lijf jagen en camions laten doorrijden" zei een andere grote mens. " 't Schijnt dat hij nog een hoop ambras heeft met zijn maten ook" wist weer een andere. "Plechtige communicantjes een proces aan hun vers gestreken pantalonneke smeren omdat het Vormsel te lang duurde, allé dat heb ik van horen zeggen." "Die kerel ligt overhoop met zijn eigenzelve." zei nog een andere. "'t Is toch spijtig, zo ne pronte manskerel". "Hij zou zijn eigen lief op den bon zwieren" zei de Jef.... "dat kan niet" zei de Charel "want hij heeft geen lief."
" 't Zit in zijne kop. Hij zal daarboven wel een paar vijzen verloren zijn ," sloten de grote mensen hun gesprek af. "Oei" dacht mijn kleindochter van acht en bezorgd als ze is voor haar opa's en vokes begon ze direkt aan het ergste te denken. Als iemand in zijne kop een paar vijskes kwijt is kan er van alle ergs gebeuren: dat had ze pas nog gehoord van die grote mensen. Dan werden het kiekens zonder kop.
.. Vandaar dat ze verschrikt bij me kwam. Ik kon ze direct gerust stellen: haar voke had geen vijskes verloren, er stonden er hooguit een paar een beetje los !!!
Voelt U dat ook opkomen beste lezertjes, lieve lezeresjes, beste medebloggers ? ...Dat gevoel van plaatsvervangende schaamte als U sommige reacties in de gastenboeken van de seniorenblogs leest. Soms waant men zich in het tweede klasje van het "fröbelonderwijs", het klasje waarin geleerd wordt om zelfstandig "pipi" te doen en de "tutter" af te zweren.
"Hallo" stond er in mijn gastenboek te lezen; "hallo, ik heb een klein clowntje in mijn hartje, klein en heel apart, heb je verdriet en moet je wenen, dan mag je het gerust eens lenen.....veel liefs en een dikke knuffel van onze twee kapoentjes 'xxx' en 'xxx' wat synoniem stond voor twee hondennamen." Kijk, daar moet ne mens nu zestig jaar voor geworden zijn. Zestig jaar en seniel om zulke onzin in een gastenboek te schrijven.
Of nog: "ik ben vanmorgen in mijn hof gegaan en zag er mooie bloemekes staan, liever groetjes van ons en van ons rakkertje 'xxx'.....met alweer een hondennaam en vanwege een volwassen manspersoon.
Ik kan zo eindeloos doorgaan: allemaal schrijvelarijen van schatten van mensen maar wat moet ik ermee? Kompassie krijgen zeker?
Kijk lieve mensen, ik moet geen groetjes van die kuthondjes, eigenlijk moet ik niets van die hondjes... Honden horen te zwijgen en in een hok te zitten. Wat moet ik met die dwaze commentaren in mijn gastenboek? Waarom schrijven jullie niet gewoon dat mijn "brabbes-blog" een kutblog is, of één groot gezeik, of dat het nog waardelozer is dan waardeloos? Misschien is het wel een goed blog, misschien het beste van alle 13.000 blogs ! 't Zal me allemaal een zorg wezen, maar bespaar me alstublieft dat zeemzoeterig geëmmer over "onze" schatjes Bengo en Laika en Jolly Jumper. Of verzin een andere beestennaam: Ik lees bijvoorbeeld graag de verhalen van (titi)Poes, de commentaren van (huis)Mus.......
In een onbewaakt moment heb ik wel eens heimwee naar de tijd van het "vuurpeloton" en zijn trawanten, de tijd van de Robbens , van de Milo en van de Kamiel...de tijd van den Dauwe.!!! De enige die er nu nog overschiet wil dan nog naar Compostella.
Vooruit nog eentje dan: "Dag lieve blogger, weekendgroetjes van ons beiden met een lief likske op je neusje en een dikke hondenpoot van ons poedeltje Jeffrey". Nu moet ik dringend op zoek naar een Motilium tegen de opkomende kakkerij.
D'r komt verdoemme geen volk meer in mijn staminee....
Laatst kwam een vriend van mij een plaatselijke cafébaas tegen. De kroegbaas in kwestie zat in een geweldig dip. Gebrek aan klanten in zijn etablissement. Een dooie bedoening. Zelfs met septemberkermis en met de grote bevrijdingsprijs Rik Van Steenbergen geen volk meer over de vloer. De lokale cafébaas overwoog om terug "frut" te gaan bakken.
Zo'n dertig jaar geleden telde Arendonk nog minstens een 70-tal kroegen en cafés waar men een pint of een jenever kon pakken. Eén café per 150 inwoners, 1 café per 75 venten... Croque-monsieurs en vegetarische schotels waren toen niet aan de orde van de dag; een gewone Helles of ne Campina...meer moest dat niet zijn. Eten moest ge thuis maar doen.
Dat alles is over en voorbij. Arendonk geraakt uitgestorven: geen disco's meer, geen dancings. Na negen uur geen friet met pikkels meer te krijgen; met enig geluk om half elf 's avonds nog een turkse kebab-tent met zuur schapenvlees en verderop nog twee nepalese nachtwinkels.
Omdat we alle kruideniers en aanverwante middenstanders een goed hart toedragen gingen we op zoek naar de malaise in de horeca-wereld. Een onthutsend rapport. De helft van de Arendonkse horecabedrijven wordt uitgebaat door hollanders uit de buurt van Zwolle, Staphorst en Klazienaveen. "Als een Bels een pint kan tappen moet een hollander dat ook kunnen" zo redeneren die kezen. Zodoende gieten ze grenadine in een Blonde Leffe, spuiten slagroom in verse erwtensoep en serveren een Westmalse tripel in een colaglas. Onder de toog hebben ze voor zichzelf een bak Heineken gereserveerd want dat vinden ze pas echte pils. 't Gevolg is dat een faillissement constant en dreigend boven de spoelbak hangt en dat stof en spinnenwebben de lege barkrukken bevolken.
Een ander deel van de Arendonkse staminées wordt bevolkt door geimporteerde poolse en tsjechische deernes bij wie de grootte van de "soutien" omgekeerd evenredig is aan het volume van hun borsten. Als ze al in het bezit van een bustenhouder zijn. Een fatsoenlijk getrouwde Arendonkse vent houdt zich, de banbliksems van zijn vrouw indachtig, ver weg van dit onzedig gewoel.
Als dan ook nog Mohammed Hela Bassie, de allochtone cafébaas van het clublokaal van Caroline Genez en Kop van den Eynde de boeken neerlegt is de rekening gauw gemaakt.
Net voor we terug naar het marktplein trokken om verslag uit te brengen vonden we nog een café waar wel wat te beleven viel: Achter en voor den toog een gezellige patron en zijn bazin die vrolijk en blij met hun klanten omgingen. We zijn er blijven zitten tot lang nadat alle andere kankeraars-kroegbazen hun tent hadden gesloten.
....."Ge moet tegen die collega van mij zeggen dat ne goeie cafébaas niet staat te lullen aan de tafeltjes en de mensen met rust moet laten als ze aan ne spaghetti bezig zijn, en een iets of wat pronte serveuse achter den toog wil ook wel eens helpen..." gaf de waard ons nog mee bij het naar buiten gaan...
Kent u ze nog? De wens-, juridische-, pleeg-, voogdij-, biologische,- en draagouder(s) van baby D.; het babietje dat ergens in februari 2005 geboren werd. ...Even resumeren: Zo'n drie jaren geleden was een zeker Bertje - een Limburger - het beu om telkens opnieuw zijn zorgvuldig opgespaard zaad aan zijn eigenste madam te besteden. Er kwam toch geen zak van terecht. Gepros in onvruchtbare bodem. Via de hulp van internet kwamen ze terecht bij een zekere Anneke, een Oost-vlaamse, die haar eierstokken en baarmoeder tegen betaling ter beschikking stelde om aan de kinderwens van het Limburgs koppel te voldoen. De bevruchting zou gebeuren per K.I. kunstmatige inseminatie.
In de moderne veehouderij bestaat de K.I. al jaren. Alleen moet de varkensboer daar betalen voor enkele porties gezond berenzaad om zijn zeugen drachtig te maken. Hij mag dan kiezen: ofwel het roze ras ofwel de zwartgevlekte Piétrain. Ook voor het zaad van een dikbilstier dient een koeienboer zwaar in de portemonnee te tasten. Zo echter niet bij de Limburger; die moest naast zijn kwakje sperma nog een paar duizend euro nikkelen om de draagmoeder te bevredigen. Commerce is commerce.
Na 9 voorspoedige maanden kwam baby D. uit de buik van draagmoeder Anneke gekropen. Die was ondertussen een Hollands koppel tegengekomen die ook wel een paar duizend euro veil had voor een nieuwe baby. Ook zij kampten al jaren met onvruchtbare rotsen waarop zaad werd verspild. De Limburgers werden met een kluitje in het riet gestuurd en baby D. verhuisde naar Wimmeke en Nathalieke ergens in de steppen van Gelderland...
Dat alles kon natuurlijk niet verborgen blijven: Het werd een procedureslag van jewelste. De Limburgers, die dus naast wensouders ook voor de helft biologische ouders zijn wensten voogdijouders te worden. De draagouder, de andere helft van het biologisch koppel was dan weer, samen met hare vent, de juridische ouders, terwijl de hollanders als koopouders al lang blij waren dat zij voor pleegouders mochten spelen. Ge ziet het: het loopt 't honderd.
Iedereen is dus overtuigd van zijn eigen groot gelijk en heeft daar smakken geld en schrokkerige advocaten voor over. Ze doen maar... Alleen vraag ik me dan af: Wat met die kleine? Als die rond zijn 6de levensjaar ergens in een zandbak, hetzij in Gelderland, god-behoede-het-joenk ergens in Limburg, zit te spelen en daar te weten komt dat hij gekocht en verkocht is voor een paar luizige euro's dan moeten er psychiaters aan te pas komen. Wat moet dat kind voelen als hij of zij hoort zeggen dat hij eigenlijk drie papa's en drie mama's heeft. En dat geld de grote drijfveer van zijn bestaan is, en eigenbelang ???
Ik zal het waarschijnlijk niet meer meemaken maar ik zie het zo voor me: Een soort pseudo-advocaat Vermassen die binnen 20 jaar voor de één of andere rechtbank staat te pleiten en zal zeggen: "Edelachtbare, ik pleit zeer verzachtende omstandigheden: vroeger heette de beklaagde baby D. en hij had een erg verschrikkelijk slechte jeugd... van hot naar haar, van Wimmeke naar Anneke, naar Geertruike, naar Bartje, naar Nathalieke, en dan opnieuw... 3 paar ouders die alleen aan zichzelf dachten en geen rekening hielden met hun babietje...egoisten, weet U Edelachtbare, U kent ze wel, die soort...."
Mijne vriend is het product van een oerdegelijk kempisch koppel. Koppige boeren die met blote handen op de weerbarstige kempische zandgrond "eten" lieten groeien voor hun groot nageslacht. Mensen die wisten wat werken was. Dat nageslacht was er gekomen omdat ze - tegen beter in - bleven geloven in de wijze woorden van de pastoor 's zondags op de preekstoel. "Kinnekes maken en blijven boeren" zei de pastoor week na week.
Mijne vriend was één van die kinnekes. Hij groeide op tot algemene tevredenheid van de nonnekes op school en was voorbestemd om het heel ver te schoppen. Er zat verstand in dat ventje zei de onderpastoor. Rond zijn achttiende kwam hij het "ware geloof" tegen. Tijdens een papierslag van de plaatselijke boerenjeugd vond hij een beduimeld exemplaar van "Das Kapital" van Marx. Hij werd op slag communist, leerde de "internationale" zingen, ging betogen tegen de kernkoppen, begon de bazen uit te schelden en leerde het complete citatenboek van Che guevara vanbuiten. Hij werd een ware strijder voor het werkvolk. Zijn hele leven lang...
Tussendoor plaatste hij - na uitvoerige excursies - zijn spaarcenten bij banken die met de dikste getrouwheidspremies zwierden, pluisde alle tabellen van de Bel-20 en de Nasdaq uit, sjachelde met aandelen en obligaties en werd een graaggeziene gast bij de Rabobank vlak over de grens. Hij werd een gerenomeerd lid van een plaatselijk clubje van link(s)e wereldverbeteraars die vanuit hun knusse salons het elite-socialisme naar ongekende hoogtes voerden.
In dat clubje leerde hij de echtgenote van een plaatselijke middenstander, actief in de pharmacie, kennen. Niettegenstaande de echtgenote in kwestie haar bedgenoot ver weg hield van alle aardse geneugtes en plezierkes, maakte zij mijn vriend attent op de nieuwe cassière die in de plaatselijke Fortisbank was komen werken. Die nieuwe cassière was voorzien van een prachtig voorfront en weer of geen weer, zij showde dat ten overvloede aan iedere klant aan haar loket. Of zij dit deed in opdracht van haar bankdirecteur of voor haar eigen genoegen vond mijn vriend bijkomstig. Mondjesmaat, om het plezier zo lang mogelijk te laten duren, bracht hij zijn uitstaand kapitaal over van al zijn financiële instellingen naar de bank van de kassierster met de "grote borsten". Intresten spelen geen rol meer, moreel verantwoorde investeringen tellen niet meer mee, devaluaties en waardeverminderingen neemt hij er met een kwinkslag bij; het enige wat nog telt is de diepte van haar decolleté.... Iedere keer mijn vriend de bank binnenstapt geeft de cassière in kwestie haar "push up behaatje" enkele duwtjes, kwestie van het plaatselijk Fortis-filiaal aan een niet-geplande omzetverhoging te helpen.
Mijn vriend is zich van geen kwaad bewust.... Hij laat zich voor de zoveelste keer in zijn leven naaien: Eerst door de rooien, nu door de blauwen.!!!
Op het zelfde moment waarop Flip De Winter en zijn cohorten van het "vlaamsch belang" in Brussel "een toek op hun mule" kregen van luikse gendarmes omdat ze betoogden tegen de invasie van Turken, Tadsjieken, Moldaviërs en ander zogenaamd "islamgespuis" werd er in Antwerpen een illegale asielzoeker opgepakt. Ge ziet het:als de Flip een dag van huis is, zitten er vreemdelingen in zijn achtertuintje.
Dit alles werd bekend gemaakt in een hoofditem in het Eén-uur-journaal op de VRT en het stond 's anderendaags in alle fatsoenlijke gazetten... Het was zelfs "Ongezien nieuws".
De vreemdeling zat verstopt in een spleet onder een spoorwegviaduct in Antwerpen en is zo'n 4 millimeter groot. Vanwaar het ding komt is niet erg duidelijk maar men veronderstelt uit de Walen, uit de steengroeven; een reden te meer om Flip De Winter te laten steigeren.
Het spinneke, want daar gaat het om, is nu voorwerp van grote opwinding onder allen die met beesten bezig zijn. Stel U voor: een nieuwe dierensoort ontdekt in Vlaanderen. Alle groene jongens, de gasten van Natuurpunt op kop, kregen met z'n allen een spontane erectie en kwijlden van de emoties. De spin kreeg meteen de erg toepasselijke naam van "kierkogelspin"(spleetkogelspin klinkt zo vulgair) en is als zodanig familie van de huiskogelspin, de donkere kogelspin, de graskogelspin, de platte en grauwe kogelspin en nog 825 andere soorten kogelspinnen. De ontdekkers en hun vriendjes zijn dus in alle staten want net op het ogenblik dat wereldwijd de oerang oetangs, de mammoets, witte tijgers, de grijze en vale kogelspinnen met uitsterven bedreigd zijn, vinden vier leukerds uit Antwerpen de "kierkogelspin".
Om zeker te zijn dat het om een nieuwe spinnensoort gaat hebben de 4 Antwerpse spinnenzoekers meer dan 1.000 spinnen moeten vangen, open snijden en aandachtig en met precisie de inwendige geslachtsdelen uit elkaar moeten prutsen.
Dan probeert een fatsoenlijk mens een beetje voorzichtig om te gaan met flora en fauna en dan fileren die gasten meer dan 1.000 spinnetjes !!! Ik vraag me af wat Michelleke Van den Bossche met zijn Gaiaclubke vindt van deze bloederige bedoening.... of zou het lospeuteren van een spinnetjesclitoris minder erg zijn dan het in plakjes snijden van een kreupele Golden retriever bij Janssen Pharmaceutica ?
Spinnetjes hebben ook hun gevoelens hoor !!!
Nu moet ik dringend op huisbezoek... ik ga de plaatselijke Rottweilerclub condoleren,... die zitten namelijk met een sterfgeval. Weeral weer eentje minder!!!.
Een stuk of wat Arendonkse middenstanders zijn met een klupke begonnen. Ze noemen zich "werkgroep Halverwege". Waar de naam op slaat hebben we het raden naar. Halverwege hun tweede of derde miljoen? Halverwege de aanschaf van hun tweede appartement? Of halverwege de miserie die ze denken aangedaan te worden door de aan de gang zijnde wegenwerken? In hun miserie worden ze ondersteund door de plaatselijke "Unizo-club" die altijd op nieuwe of afvallige zieltjes van zelfstandige kruideniers zit te loeren.
Eerst dit: we gunnen iedereen zijn kostwinning, dus ook de plaatselijke middenstand. .............
Waar het echter om draait is het volgende: Na vijftien jaar van onveilig verkeer, wateroverlast, stinkende open riolen is een buurt van Arendonk aan een grondige renovatie toe met fietspaden, riolering en verfraaiingswerken. Deze werken zullen een achttal maanden duren en om alles veilig en vlot te laten verlopen wordt de baan - een verbindingsweg in Arendonk tussen België en Nederland - compleet afgesloten. Dat wil zeggen onder de werkuren. Voor en na het labeur en tijdens het weekend kan iedereen passeren. Dat alles omwille van de veiligheid van het plaatselijk verkeer, de bewoners en arbeiders. En dat alles zint de middenstand niet.
Op de betreffende route liggen een vijftal handelszaken waaronder een hollands frietkot, een italiaanse pizzabakker en een baancafé. Alledrie etablissementen die het moeten hebben van de weekenden en de laatavonduurtjes. Als ze goesting hebben.
De overige clubleden van "Halverwege" en den "Unizo" liggen kilometers verwijderd van het epicentrum van de ontstane rotzooi maar ze vrezen wel een debacle omdat de hollandse klanten gaan wegblijven. Met de mond belijden ze wel de veiligheid van de getroffen mensheid maar als ze aan hun portemonnee beginnen denken en aan de misgelopen euros dan krijgen ze pijnscheuten in hun broekzak en aan hun kruideniershart. Dan gaan ze ineens oplossingen bedenken en de beslissingen van een competente technische dienst/ gemeentebestuur en de 50-jarige ervaring van de aannemer in twijfel trekken. Ze voelen zich in hun kruis gepakt en een klootje afgetrokken.
Ze gaan de hollandse klanten missen. Ik snap 't, maar heeft de plaatselijke leverancier van benzine en mazout of die van toebak en sigarettenblaaikes al eens bedacht dat hun commerce draait bij de gratie van een schrokkerige hollandse regering? Als Balkenende en consoorten morgen de taksen en accijnzen op benzine en tabak met 10 percent verlaagd komt er geen ene hollander nog over de grens gefietst; dan tanken ze thuis en gaan ze hun pruimtabak in hun eigen dorp halen. 't Zijn geen stommerikken hoor, die Kezen! Klanten moet ge verdienen en voor een vriendelijke cafébaas rijd ik desnoods 50 kilometer om.
Vijftien jaar al vraagt een buurt met zo'n 500 inwoners beleefd en geduldig om een veilig fietspad voor iedereen. Dat krijgen ze nu. Dat daar enige overlast bij ontstaat is overduidelijk. Dat zouden ook die gasten van Unizo en de eigenaars van die ander klein multinationals moeten snappen.
De dikte van de portemonnee overstijgt soms de solidariteit met de gewone burger; dat getuigt van weinig burgerzin en ruikt in hoge mate naar eigenbelang....
Ik kan de clubleden van "de werkgroep Halverwege" en het bestuur van Unizo wel uit een natte droom halen. In tegenstelling met wat jullie suggereren in een brief aan de gemeente, staat de overgrote meerderheid van de betrokken buurt wel achter de beslissing van het gemeentebestuur om uit veiligheidsoverwegingen de straat af te sluiten. ...'t Is maar dat jullie het weten.
Plaatselijk verkeer is toegelaten; ge zijt dus welkom bij ons. Ge krijgt zelfs een kom koffie. Brengen jullie dan de Flair en de Playboy mee en een zak friet met pikkels? Smoren en op de lotto spelen doe ik al jaren niet meer.... Ne mens met principes hé.
... Nu ga ik eerst een gazet halen, en een brood en in de rapte nog eens tanken. Ik ga het nu doen want straks moet ik een omweg maken tot ergens "Halverwege". Misschien blijf ik daar wel plakken ???
't Is over. De twee maanden vacantie zitten er op. 't Nageslacht van "Jef Koffie " kan terug aan de arbeid: De oudste van de zes naar het laatste jaar lager onderwijs, de jongste van de hoop naar het eerste kleuterklasje. 't Zal stil worden bij opa en oma: niemand meer om op te passen als pa en ma moeten gaan werken, gedaan met kampen bouwen, de muren vol kladderen, cremeglace gaan eten bij "de Vierschaar" en schatten gaan zoeken.
De jongste van de hoop - juist drie jaar - vertrekt dus op expeditie naar het eerste kleuterklasje. Aan het enthousiasme en de manier waarop ze oefent om haar boekentasje in te pakken gaat ze ineens het volledig kleutergedoe overslagen en zal ze meer dan waarschijnlijk starten in het eerste leerjaar. Allé, die ambitie heeft ze tenminste nu nog. Maandagmorgen liggen die ambities waarschijnlijk anders als mama haar aan de schoolpoort afzet en ze haar collega-kleuters op een hoopje ziet staan schreeuwen en traantjes vegen.
(alles toch rap eventjes uittesten in 't klasje....)
Om de vacantie goed af te sluiten is de opa met de drie jongens op schattenjacht getrokken. De opengebroken baan met aan weerszijden diepgetrokken sleuven is een ideaal jachtterrein. D'er moest nog een hoop oud legermateriaal van de tweede wereldoorlog in de grond zitten. Gelijk als ze vertellen en van horen zeggen. De opbrengst was navenant: ontplofte kogelhulzen, een wieldop van een duitse halftrack en verder veel verroeste cola- en jupilerblikjes.
(voortwerken mannen, ge bent bijna "halverwege".)
Toen de chauffeur van de graafmachine vertelde dat hij ooit een dooie duitse soldaat - met kostuum en al - had opgegraven werd de ambitie om ooit archeoloog te worden opgegeven. We zijn toen maar gaan vissen: op een halfuurtje hadden we er dertig; allemaal een hand groot. We hebben ze wel gevangen met een schepnet..... de vislijnen zaten namelijk al na vijf minuten verstrengeld in een onontwarbare knoop.
't Zit er dus op. Binnen veertien dagen de eerste oudercontactdagen, grootoudersdag, herfstvacantie, de eerste toetsen en met Kerstmis het eerste rapport. Dan komen de krokussen, Pasen en de schoolreizen. ....Verdomme, ik moet me spoeden om die vislijntjes uit de knoop te krijgen; binnenkort is 't grote vacantie.
Mijn vriendin en hare vent zijn in diepe rouw. "De Joep" is dood. "De Joep" is een kruising tussen een pekineesje - een deurwaardershondje - en een halfwassen stratier, die op zijn beurt weer een kruising was tussen een kreupele labrador en een engelse jachthond. Op en top vuilbakkenras dus. "De Joep" was al in zijn twaalfde levensjaar toen hij vorige week in de open veranda van mijn vriendin lag te zonnen. Een halfwilde rosse kater op de rand van het schuttingsmuurke bezorgde hem de schrik van zijn leven en tevens een hartattaque. Een bijgeroepen dierenarts kon niet anders dan "de Joep" zijn oogleden sluiten en voor dood verklaren. Weer een bastaard minder.
"De Joep" was heel erg geliefd bij mijn vriendin en hare vent. Dit in tegenstelling tot de rest van de familie, de vrienden, kennissen en naaste geburen. Die vonden de Joep maar een rotkreng die te pas en te onpas begon te keffen en mensen die hem niet aanstonden in de hielen probeerde te bijten. Dat had hij overgeërfd van zijn moeder; de pekinese.
Omdat mijn vriendin nogal wat verwanten heeft wonen langs de kanten van Borgerhout en Antwaarpe-centrum hebben ze geprobeerd om de Joep op 't Schoonselhof te begraven. De vierde rij links naast het erepark leek hun wel wat. De schepene van vermakelijkheden heeft hun dit uit de kop kunnen praten en de Joep zou thuis een zerkje krijgen.
Omdat daar enige voorbereiding aan voorafgaat werd "de Joep" in een wit lakentje gerold en voor een week tussen de hardgevroren prei en de geslachte konijnen in de diepvriezer gestopt. Ondertussen werd een eikenhouten kistje in elkaar geklopt en wit geschilderd, in een naburig tuincentrum een halfwassen treurwilg aangeschaft, het kruisje van een Lourdes-paternoster afgeknipt en op het kistje geplakt en een gedenkplaatje gemaakt met daarop de tekst: "Hier ligt onze Joep 1995 - 2007". De kostprijs voor een requiemmis met drie heren deed mijn vriendin terugschrikken anders had de Joep een katholieke begrafenis gekregen. Midden in het gazon werden twee gaten in de grond gegraven van een halve meter diep. Eentje voor de halfwassen treurwilg en eentje voor het wit eikenhouten kistje met daarin de Joep en daarop het paternosterkruisje.
Dat alles kreeg gisteren namiddag zijn beslag. Getooid in een zwart debardeurke met daaronder zwarte laarsjes en een zwarte zonnebril op haar koppeke zal mijn vriendin nu twee weken rouw in acht nemen en in gedachten bij haar "Joepeke" zijn...
(deze gasten hadden minder geluk)
...Dit alles maar om te zeggen dat misplaatste liefde voor beesten in het algemeen en hondenbeesten in het bijzonder soms tot pure waanzin kan lijden.
Een vriend van mij ligt al een week languit en stijf op zijn driezitsbank. Onder zijn onderbenen een lege patattenbak met daarop een kussen tegen de pijn en het doorliggen. Mijn vriend heeft namelijk het verschot in zijne lage onderrug. Een verschot, of zoals ze zeggen in het medische jargon: het spit of een lumbago, krijgt ge van dingen te doen die ge niet gewoon zijt om te doen. Werken bijvoorbeeld of uw eigen bukken om iets op te rapen....of bruuske bewegingen maken - ge kunt het ook krijgen van hevige en onverwachte sex.
't Verschot was bij mijne vriend tot voor enkele jaren een steeds weerkerend verschijnsel: een keer in 't voorjaar als de hof moest omgespaaid worden en een keer in 't najaar als de patatten moesten uitgedabt worden. Dat liet hij de laatste tijd over aan anderen: Half maart kwam een leuke hollander de patatten in de grond steken en midden in september kwam een bevriende macedonische familie ze er weer uit te halen.
't Verschot was gelijk uit zijn leven verbannen. Tot vorige week dus. Toen ging het opnieuw fout. Tijdens een beweging die hij in zijn leven al wel duizenden keren heeft gemaakt schoot de miserie in zijne rug en ... lap daar lag hij met zijn verschot.
"...Brabbes, ge draait rond de pot" hoor ik u zeggen. Zeg ons hoe hij aan dat verschot is gekomen. 't Is inderdaad een beetje genant en mijne vriend werd er niet bepaald vrolijker van toen hij, na lang aandringen en nadat ik beloofd had het niemand verder te vertellen, de oorzaak van zijn lumbago uit de doeken deed. ...'t Is gebeurd tijdens zijn dagelijks bezoek aan het "kleinste kamerke". Op zijn wintersloefen en met De Standaard trekt mijn vriend zich daar iedere morgen terug om zijn natuurlijke behoeftes af te werken. Bij het einde van de werkzaamheden merkte mijn vriend dat het toiletpapierhouderke leeg was. Achterwaarts grabbelde hij een nieuwe rol vantussen de wc-eendjes, de airspraybussen en de wc-borstel. Het daaropvolgend maneuver met de drie blaadjes toiletpapier was er teveel aan. Tijdens het op en neer-vegen voelde hij zijn rug kraken. Net zoals destijds met het patatten planten. Maar toen had hij zijn broek aan als 't in zijne rug schoot.
Omdat mijn vriend eigenzinnig en zelfstandig door het leven wenst te gaan is hij eigenhandig - met zijn broek op zijn knieën - op handen en voeten naar zijn driezitsbank gesukkeld. Een bijgeroepen huisarts kon niet anders dan een kwalijke lumbago vaststellen. Nu ligt hij daar: hulpeloos en compleet overgeleverd aan de kwade mensheid rondom zich. Zijn vrouw weigert pertinent om zijn achterste proper te maken en ook trouwe vriendschap heeft zijn grenzen. Daarom doet mijn goede vriend langs deze weg een oproep naar gepensioneerde gasthuisnonnen om hem nu en in de toekomst te helpen in zijn primaire levensbehoeftes. Gezien zijn fysieke toestand kan hij geen vergoedingen in natura garanderen maar wanneer hij op de pot zit wil hij met de non in kwestie wel in discussie treden over "onze moeder de heilige kerk" over "Wittgenstein" over "de sexuele prioriteiten van muilezels" en in uiterste nood over " de invloed van Honoré De Balzac op 's mensens stoelgang".
Solliciteren kan via dit blog. Ook jonge nonnen mogen zich aanmelden; die hou ik voor mijn eigen gerief.
Dikke miserie in Antalya, Pisa en ...Bangladesh...
Terwijl er in Bangladesh, India en nog een paar andere negorijen in Zuid-Oost Azië duizenden mensen op het punt staan om te verzuipen of al verzopen zijn vanwege een stevige moesson, zijn er in Pisa en bij onze turkse vrienden in Antalya weer twee vliegtuigen gestrand. Terwijl er in Azië 25 miljoen mensjes hulpeloos zitten te wachten op een korst brood of een kommeke rijst zaten er in Pisa en Antalya een paar honderd toeristen te kankeren over hun terugvlucht naar België, of liever op feit dat er geen terugvlucht was.
Terwijl de miljoenen Aziaten gelaten op hun vliegers met eten zaten te wachten onstond er in de genoemde vacantiesteden ambras: de rotverwende europeanen zaten strop omdat er een duif in de vliegmotor was gekropen, en daar zaten ze dan: geen eten, geen bed, en weer een vacantiedag naar de knoppen.
... Van Pisa naar Brussel vliegt ge met Ryanair voor 69,99 euro. Voor die prijs hebt ge een stoel om in te zitten en als ge ervoor betaald een glas cola of een Spa bruis. Dat is 't, en dat moet een passagier van Ryanair, van Easyjet of van een andere lagekostenmaatschappij weten. Voor 350 euro kunt heen en terug naar Turkije vliegen, daar een week lang à volonté freten en zuipen, de plaatselijke horecamensen schofferen en de soekhs leegkopen. Dat heet "budgetreizen"; niet meer en niet minder.
Als er dan uit veiligheidsoverwegingen een vlucht niet kan doorgaan dan gaan de poppen aan het dansen; 't kot is te klein, schadevergoedingen ter waarde van 100 keren de vluchtprijs worden gevorderd en hun hele vacantie is naar de filistijnen. In een onbewaakt ogenblik zou een mens met een averechts karakter zelfs durven denken - hopen is een te groot woord - dat zo'n vlieger ondanks alle defecten dan toch maar moet vertrekken om ergens in de buurt van Sardinië in zee te flikkeren. Er zou dan niemand overschieten om te klagen...
Als ge met KLM of Lufthansa voor 450 euro naar Pisa of Barcelona vliegt dan mag zo ongeveer alles in orde zijn, als ge daarentegen voor de prijs van "3 bakken Blonde Leffe" de wereld rond wilt dan kunt ge alleen maar hopen dat de vleugels er niet afvallen.
-------------------------------------- Dat deed me terugdenken aan een reis naar China: alles was tot in de puntjes geregeld: hotels, bus- trein- en vliegtuigreizen, excursies... ge noemt maar op. Tot op een dag in een chique restaurant bij een chique diner het geserveerde bier niet gekoeld bleek; lauw was zeg maar. Een chinese gewoonte. Wat een herrie, wat een wanbeheer, een aanslag op onze normen en waarden: Westerse toeristen lauw bier serveren..... 't Verlof was naar de kloten.
Hoe noemen ze zo iets? Inderdaad rotverwend, dat is 't. !!!
Moe en dochter Cajamarca stellen het wel... dank U wel !!!
Moeder Ana en dochter Angelica kent U wel; ze komen uit Ecuador en ze zijn deze week halverwege Schiphol - op weg naar thuis - omgedraaid. Nu zijn ze terug in België waar ze met "open armen" werden ontvangen... Allé door een paar armen dan toch. De rest, zoals altijd de zwijgende meerderheid, keek met "open ogen" toe. Die overgrote meerderheid van onze normaal denkende bevolking heeft inderdaad de hele soap met verbaasde ogen gevolgd en zich afgevraagd of ze niet in een goedkoop stationsromanneke figureerden...
Angélica y su madre Ana Cajamarca no embarcadas en el último minuto por las autoridades. (uit een Ecuadoraanse gazet geknipt)
Vooreerst dit: Moeder en dochter Cajamarca kan men geen ongelijk geven: als zij - en met hen vele anderen - denken dat het hier in België beter is dan in Quito dan moeten ze vooral zorgen dat ze zo rap mogelijk in België zijn. Maar dan moeten ze wel een paar regeltjes in acht nemen. Om te beginnen moeten ze beseffen dat er een groot verschil is tussen "economische" en "politieke" vluchtelingen. En als ze op grond van economische redenen worden uitgewezen dan hebben ze pech. Punt uit. En tot nader order heerst in Ecuador nog altijd "Law and order"; men heeft geen enkele reden om op de loop te gaan om politieke redenen. De bazin is zelfs een Belgische Mie die oppersquaw is geworden.
Moeder en dochter - samen met zo'n 20.000 landgenoten - zijn al vier jaar in België zonder ook maar 1 keer aanstalten gemaakt te hebben om in orde te komen met mogelijke vergunningen. Leven als illegalen noemt men zoiets.
Kinderen van illegalen worden gewetenloos gebruikt om in te spelen op het gemoed van de simpele burger: een kleine bruine Azteek die een papierke aan die hardvochtige ministers afgeeft scoort altijd bij de gewone sus in de straat.
Moeder en dochter worden nu als iconen opgevoerd om alle illegalen te regulariseren en de Belgische en Europese wetgeving uit te lachen en te schofferen. Hoe zit het met het rechtvaardigheidsprincipe als men per jaar zo'n 20.000 vluchtelingen ( die de procedures wel volgden) eruit flikkert en diegenen die bijten en stampen hier laat.
Verder komt die madam van de Ecuadoraanse president hier terplaatse eventjes verklaren dat onze wetgeving barbaars is en op het randje van het fascisme. Madam zou zich heel dringend met haar eigen miserie moeten gaan bezig houden. Misschien kan ze moeder Cajamarca engageren om de bedden in de presidentiële suites in Quito van verse lakens te voorzien.
En dan hebben we nog de fine fleur van onze maatschappij: de advocatuur. In het geval van moeder en dochter heeft een internationaal advocatenbureau de verdediging op zich genomen. Wie betaalt dat? Waarom beginnen die pas na vier jaar te procederen? Een simpel, pas afgestudeerd advocaatje vraagt al gauw 250 euro per uur. Gemeten aan de ontstane heisa moet nu ongeveer de hele staatskas in Quito zijn leeggefreten door die advocatenclub.
En tenslotte de kindjes in de gesloten centra. Natuurlijk horen die daar niet thuis maar wie laat ons een keertje een inkijk zien in die centra ?. Men doet precies alsof Steenokkerzeel en Merksplas kwalijke versies zijn van Guantanamo en de Goelach archipel. Het is Leuven Centraal niet hoor ! Er is in Merksplas meer groen dan ze in de hooglanden van Zuid-amerika ooit bij elkaar hebben gezien. En het zijn per slot van rekening de ouders die kiezen voor de opsluiting en die zijn tot nader order verantwoordelijk voor het welzijn van hun kroost.
.....Steenokkerzeel, Vottem en Merksplas, de zogeheten gesloten asielcenta zijn in wezen niets anders dan de open centra van Kapellen, Ekeren, Arendonk en tientallen anderen. De kamertjes, de refter, het speelgoed, en de toiletten zijn in Arendonk precies hetzelfde als in "Centre 127bis". Zelfs het "Heras-hekwerk" er rond. Al de rest is gezeik van op sensatie beluste advocaten en actiegroepkes die leven bij de gratie van onze "verfoeilijke en fascistische" democratie.
....En trauma's ? 't Zal wel, net zo goed als de trauma's die men oploopt als men vrijwillig duizenden euros dokt, in een camion kruipt en na nachtenlang rijden, duizenden kilometers verder gedropt wordt om dan 4 jaar lang van de ene hoek van de straat naar de andere hoek te sluipen om in 't zwart borden en teljoren af te wassen bij de een of andere afhaalchinees.
Toch wens ik moeder en dochter het allerbeste, maar stop er in godsnaam mee om de politiediensten, de overheid, andere verantwoordelijken en ons, gewone Belgen, af te schilderen als barbaren en kindermoordenaars.
Terwijl ik hier uitgebreid in mijn ligstoel niets lig te doen, komt ineens de vraag in me op: hoe zou het eigenlijk zijn met: ... klein Néjke en die bijtende Rottweilers en Mastiffkes? ... de mobiele flitspalen van de Arendonkse pollis? ... die balorige ezel van mijne vriend? ... die gasten van het vuurpeloton en hun vrouwen? ... de plaatselijke middenstanders en hun omzet? ... lief Freyake, dik Margrietje, Willy Claes ? ... de nieuw "hoge" brug aan Brug IV ?
Allemaal vragen waarmee men in de vacantie de hersens niet moet pijnigen. We zetten dus die moedeloze gedachten uit onze kop en gaan een "blonde Leffe" drinken.
.jpg)
Dat alles kreeg gisteren namiddag zijn beslag. Getooid in een zwart debardeurke met daaronder zwarte laarsjes en een zwarte zonnebril op haar koppeke zal mijn vriendin nu twee weken rouw in acht nemen en in gedachten bij haar "Joepeke" zijn...
