Chaos en paniek in de boerenstiel.

In Arendonk - een lieflijk dorpke, tegen de hollandse grens geplakt - is beroering ontstaan in de agrarische sektor. De verkoop van "dé ezel", de transfer van het jaar, is niet doorgegaan.
Trouwe lezers van dit blog zullen zich herinneren dat een vriend van mij sinds vier jaar de ongelukkige eigenaar is van een beest dat hij destijds gekocht heeft als ezel maar dat ondertussen een kruising blijkt te zijn tussen een brabants trekpaard en een mongoolse jak.
Het beest is de naam ezel onwaardig: hij/zij want het dier is ondertussen vakkundig gecastreerd, is geweldadiger dan de bengaalse tijgers uit de Olmense zoo en vreet alles op behalve waar het voor gekocht is; namelijk distels.
                
Te begrijpen dus dat de eigenaar van het gedierte van zijn mislukte aankoop af wou. Tijdens een fietstochtje ontmoette hij een gelijkgestemde ziel - ook een agrariër - ergens in een dubieuse feesttent met veel motorengeronk en plassen bier. Die ziel wou het beest wel overnemen voor 420 euro. Vier keer meer dan mijn vriend destijds betaalde voor zijn muildier. Het bedrag alleen al had bij mijn kennis een belletje moeten doen rinkelen: Voor 420 euro koopt men in deze welvaartsvaste tijden een kudde schapen, of 3 ponys. Men kan er zelfs een maand lang dagelijks voor naar de meisjes van plezier gaan kijken.

De koop werd gesloten zoals het echte boeren past; met handgeklap. Tenminste dat meende mijn vriend zich te herinneren. De koper herinnerde zich nikske meer en het bleef zodoende oorverdovend stil toen de tijd van transactie was aangebroken. Na een onbeantwoord telefoontje snapte mijn vriend dat de 420 euro aan zijn neus was voorbij gegaan en dat de koop niet zou doorgaan. Vertwijfeld vroeg hij zich af wat toch de reden kon zijn van de mislukte deal: hij kon nikske vinden.
                         
Wij wel: een overeenkomst tussen twee boeren waarvan de ene een stuk in zijn voeten heeft van de Jupiler en de andere boer te schrokkerig is en woekerprijzen in gedachte heeft kan geen fraai resultaat opleveren.
Ondertussen heeft zich tussen de Arendonkse en omliggende boeren een discussie ontwikkelt die het faillissement van Lernout en Hauspie ver overstijgt. Wie van de twee boeren is in de fout gegaan? De Arendonkse burgerij daarentegen laat het deemoedig over zich heengaan en bekijkt het filosofisch: gasten uit de boerenstiel moet ge laten klooien anders halen ze "den drietand" boven.

Het zal de ezel/brabants trekpaard/mongoolse jak allemaal een zorg wezen: binnenkort staan er weer appelen en peren aan de bomen en dan kan hij/zij weer naar hartelust fruit eten uit de tuin van mijn vriend. Tot ergernis en chagrijn van die vriend die ondanks alles vindt dat hij "goed aan boeren is".  

03-06-2007, 00:00 geschreven door J.Rekel  

De moemoe met de gasthuisbacterie.

Een kennis van mij heeft een licht dementerende suikertante met een berg geld in de vorm van kasbons. De vorm van dementie is van dien aard dat euthanasie nog niet aan de orde is.... De kasbons blijven voorlopig in de kluis.
                  
Het mensje lijkt perfect gelukkig. ...Een tijdje geleden toch nog. Suikertante is namelijk al elf jaar opgenomen in een Rust- en verzorgingsinstelling en had het daar perfect naar haar zin. Ze lag namelijk met nog een ander mensje op een tweepersoonskamer, en daar speelde ze moedertje over, zoals ze haar hele leven al had gedaan: moedertje gespeeld over en voor ander mensen.
Ze deelden alles samen: de gekregen speculoosmoppen, de mandarijntjes en de druiven, de sporadische bloemen ... zelfs hun onderbroeken wisselden ze aan elkaar uit; maar dat lag eerder aan hun opkomende dementie. 
                 
Op een dag, zo'n vier jaar geleden, lag de suikertante plots alleen in een kamertje: Men had ze in quarantaine geplaatst wegens de "ziekenhuisbacterie". Bezoekers moesten mond- en haarkapjes dragen, de deur ging hermetisch op slot en het leek wel of het verplegend personeel ineens marsmannetjes waren geworden: zo waren ze ingepakt. Contact met andere bewoners was ten strengste verboden en daar lag "moemoe" met haar vele centjes.

Na één week was de toestand terug genormaliseerd: mond- en haardoekjes waren verdwenen, de verpleegsters waren terug in slipje en doorschijnend witte werkkledij, de deuren stonden terug open en de andere bewoners van het rusthuis kwamen en gingen zoals op de Sinksenfoor. Alleen: suikertante bleef alleen op het kamertje liggen. In een andere gang en ver weg van haar vriendin en de doos met speculoos..    
              
Erfgenamen van " de patiënt" zagen na verloop van tijd dat de liquide middelen begonnen te minderen. De prijs van één- en tweepersoonskamers scheelt namelijk aanzienlijk. Er moest al eens een kasbon ingeruild worden tegen cash en wat het nog erger maakte: "moemoe" leed duidelijk onder het alleenzijn. Ze teerde stillekesaan weg. 
Dat alles begon zo'n vier jaar geleden. In die tijd is ze al een keer of vijf getest op de bacterie en volgens de dokters blijft het beestje gewoon doorkruipen in suikertantes uitgeteerd lijveke. 
Onder het beestje dat bacterie heet, daar lijdt ze niet onder; integendeel: ze treurt en wordt apatisch omdat ze terug wil  naar haar vroegere vriendin om samen de speculoos te delen. De directie daarentegen beweert mordicus dat "suikertante" blijvend draagster is van het "ziekenhuisbeest" en dus alleen op een kamer moet blijven...weliswaar met ramen en deuren open, toegankelijk voor jan, allemaal en ambitieuse vrijers op jaren, binnen- en buitenlopende personeel en bezoekers zonder enkele bescherming.....

Het rust- en verzorgingstehuis is een instelling die afhangt van een grote ziekenkas en die gasten willen geld verdienen... Daar is nikske op tegen maar dat het ten koste moet gaan van de geestelijke gezondheid van "de mensjes" die aan hun zorgen zijn toevertrouwd  is niet eerlijk... Dat ondertussen de "kasbons" van de ongetrouwde suikertante aan een snel tempo van eigenaar wisselen is een bijkomstige bonus en zal de ziekenkas enkel plezieren...ook als het een christelijke ziekenkas is.

01-06-2007, 00:00 geschreven door J.Rekel  

Gloria Halleluja...wat zijn we uitverkoren.!!!

De elite van mijn dorpke is met retraite geweest. Voor de atheisten onder ons en diegenen die geboren zijn na het tweede vaticaans concilie; een retraite is een bijeenkomst, meestal in een klooster of abdij, waar nagedacht wordt,  gebeden, naar de jonge nonnen of  paters wordt geloerd en gefantaseerd en  boterhammen met kaas en bosbessengelei wordt gegeten. 

    
                (toekomstige missiepaters.)
...Voor de gewone sussen en klootjesvolk van het dorp kwamen vroeger, om de drie jaar, de missiepaters donder en hel prediken en "het volk" moest dan bruin brood met spekvet eten, de elite en plaatselijke hulpbisschoppen van een dorp gingen op retraite en kregen kaas en bosbessengelei.
Tegenwoordig is het een compleet achterhaald gebeuren: volk dat op  eigen houtje een weekendje aan zee of in de Ardennen niet kan geregeld krijgen gaat in kuddevorm op retraite bij paterkes of nonnekes.

Met zijn zestienen waren ze; de elite van mijn dorpje. En vergezeld van hun geestelijk raadsman. Guy Verhofstadt neemt namelijk ook altijd zijn adviseur mee op reis. De afzondering vond dit jaar plaats in de abdij van Averbode en kostte 40 euro pp/per dag. Veel voor kaas met bosbessengelei. De paters dekten bij de retraitanten niet eens hun bed op.
                      
                          (de abdij van Averbode.)
Om kwart na zessen in de nacht werden de zestien onder luid belgerinkel gewekt, waarna  het gezelschap in stoet naar de eetzaal trok waar ze werden verwelkomd met een uitgebreid ochtendgebed. Daarna had men tijd tot 11.00 uur om zich te bezinnen en de laatste smeuïge verhaaltjes over thuisgebleven medeparochianen uit te wisselen. Wandelen door de prachtige bossen van Averbode kon ook; maar wel met de handen uit de broekzakken... ge weet wel: De Verleiding en de Duivel. 
Aan de 11-urenmis viel niet te ontkomen: de weg naar de refter en het middageten liep immers door de abdijkapel en deze werd hermetisch afgesloten zodra vader abt het startsein voor de viering had gegeven.

Vrijdags kreeg het boetedoende volk "vissticks" met gekookte patatten, allemaal inbegrepen in de 40 euro pp/pd.

Na een nieuwe bezinningsronde en een rondje "vespers" met een tas lauwe koffie of thee naar believen was het dagprogramma ten einde. Tijd voor ontspanning: voor de edelvrouwen in het gezelschap rummicuppen, voor de edellieden wiezen en klaverjassen voor geld: 2 eurocent de overslag: juist zoals de kooplui in de tempel in Jeruzalem 2000 jaar geleden.

          
 (...Pater Lucas lijkt me wel iets...Zou de eerwaarde nikske voelen voor een jonge weef? )

Gelouterd en zelfvoldaan is het Volk terug thuis gekomen. Gezuiverd door de bemoedigende woorden van hun predikant... Rein en proper van binnen, maar wel rammelend van de honger... na drie dagen kaas en bosbessengelei met vissticks.
...De Heer zal hen lonen; de poorten van het Paradijs gaan langzaam voor hen open. Praise the Lord. Amen. 
                             -----------------------------------
40 euro pp/ per dag à 2 dagen à 16 personen = 1280 euro zei pater celier en de prior lachtte. Kassa kassa.

             

29-05-2007, 00:00 geschreven door J.Rekel