Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
12-05-2005
Onze maat is ziek !.
Met zo'n zes koppels, allemaal volk dat gepensioneerd is of er tegenaan hikt, gaan we 's zondags fietsen. Dat wil zeggen: we zoeken de kortste weg naar ons stamcafé. Bij een Blonde Leffe, een Gerolsteiner of een witte wijn voeren we dan "intelligente (!) en intellectuele (!) gesprekken over de schrijfsels van Robeer Stevaert, over Honoré De Balzac en over die zwarte en die rosse van K3. Ge ziet we zijn bij de tijd. We hebben alles op een rijtje. We voelen ons gelukkig en we voelen ons gezond.
Een maand of vier geleden begon de Lode, een van ons maten, 's morgens en 's avonds te hoesten en te kuchen. Ge moest eens naar den doktoor gaan, zei zijn vrouw. Na een hele tijd aandringen ging Lode naar den doktoor. Vandaar naar de specialist, vandaar naar de dienst Radiologie en toen heel veel onderzoeken. Na drie dagen wist de Lode dat hij 2 plekken op zijn longen had. En nog geen eens zo'n goeie ook niet. Binnen het uur wisten de ander vijf koppels af van de kwaai gezwellen op de longen van de Lode. Hoe kon dat toch gebeuren: ... We hadden toch alles op een rijtje? We waren toch gelukkig? We voelden ons toch gezond? We werden er stillekens van. En de gesprekken gingen niet meer over de boekskes van de Stief, en die rosse van K3 die kon ons wat. We begonnen ons ongerust te voelen en 't begon bij ons ook zeer te doen.
De Lode zit nu midden in een chemotherapie van zo'n 18 weken. Zijn bloed is goed, er zijn geen uitzaaiingen, hij is niet mottig en de plekken worden kleiner. Als we hem tegenkomen dan vragen we hoe het er mee is. Prima zegt ie dan. En we geloven hem. 't Is nogal nen taaie. En toch zijn we ongerust en bang geworden.
Sedert vorige week zaterdag ben ik mijn vriend verloren. Jaja die vriend met zijn ezeltje. Overal rondgebeld en nergens te vinden. Tot deze morgen. Toen vond ik hem op internet. Stiekem afgereisd naar Brugge had hij zich aangesloten bij een bende kunstzinnige fans van een Amerikaanse fotograaf.
U ziet hem hier op de foto: de 2de van rechts op de voorlaatste rij.
Hoe weet ge dat, hoor ik U hardop vragen. Ja...hoe zou ik dat nu kunnen weten?
In de twee laatste uitgaves van den "Humo" kwam Michel Vandenbossche, de frontman van Gaia, weer bovendrijven.
In de voorlaatste uitgave, een interview, lulde Michel zich tot op de hoogte van de heilige Franciscus van Assi- sië, een middel- eeuwse liefhebber van vogeltjes en beestjes, die ook tegen de dieren kon praten.
In de laatste uitgave verschenen twee lezersbrieven van ex-werknemers van zijn organisatie.Nu moet ge altijd oppassen met brieven van ex-werknemers. Meestal is het hun laatste kans om hun gram en ergernis op den baas te spuien. Bij deze brieven echter geloof ik dat niet: Onafhankelijk van elkaar beschreven ze de slechte werksfeer bij Gaia en de woedeaanvallen van hun kolerieke bazen.
En zo kennen we Michelleke weer: Alles moet wijken voor de beesten. Koebeesten en zeehondenjong zijn belangrijker dan mensen. Ik heb het hier al eens geschreven: "Als ge dieren liever ziet dan de mensen dan zijt ge fout bezig."
De Michel kennende, laat hij het hierbij niet zitten, dus we zijn nog niet aan de jonge patatten. Zijne uitleg staat waarschijnlijk in de volgende Humo, compleet met dreigementen voor een proceske.
In de Gazet van Antwerpen van maandag 2 mei stond dat de deurwaarders een omzetverlies van 22% vrezen. Ik ga ervan uit dat de stiel van deurwaarder enkel kan bestaan bij de gratie van twee of meer mensen of van twee of meer partijen die elkander niet vertrouwen. Ik pleit ervoor om het probleem daar aan te pakken. Als we met z'n allen een aanzet geven tot wederzijds vertrouwen dan kunnen we ten opzichte van het deurwaar- derschap een uitdoofbeleid invoeren. Een sociaal bloedbad zal het bij die gasten in geen geval worden.
Vanuit Arendonk vertrekt elk jaar een groep wandelaars - bedevaarders mag ik ze allemaal niet meer noemen - te voet naar Scherpenheuvel. Vrijdagsnachts om 12.00 uur aan de grote voordeur van de kerk op de Markt met de zegen van de pastoor en ze zijn vertrokken. Langs Retie, Geel, Veerle, Averbode over de Brabantse heuvelruggen tot aan de basiliek van Scherpenheuvel. Dan is 't ongeveer zaterdagnamiddag, een mis, zachte en harde moppen voor de thuisblijvers, nog een paar prullekens en molekens voor de thuisgebleven petekindjes en enkele uren maffen. Daarna terug die bottinen aan en richting Arendonk. Dezelfde toer maar nu andersom. Volgens de routeplanner van de VAB 43,700 kilometer enkel. Da's een klein 90 kilometer heen en terug. Maar ze zullen wel binnenweggetjes gepakt hebben. 's Zondagsmiddags zo rond een uur of vier zijn ze dan, nog altijd te voet, terug in Arendonk. Meer dan de helft van dat volk doet dat zonder één kilometer getraind te hebben. ...En wat opvalt: het vrouwvolk dat meeloopt is nog in staat om daarna bij Jeanne Trul de Polka te dansen.
Een groepje vrienden van mij - eigenlijk een zooitje ongeregeld dat tesamen een prachtige jeugd heeft beleefd bij de plaatselijke Chiro - is weer op weekend geweest. De telkenjare terugkerende bijeenkomst heeft altijd plaats in de donkere bossen van Midden-Limburg. Vroeger toen de kindjes nog klein waren mochten die ook mee. Nu niet meer: de kindjes zijn ouder en daarmee ook beschaafder en verstandiger geworden. Als één grote commune hokt die bende -zo'n 18 mannen en vrouwen- twee lange nachten en dagen in meegesleurde caravans, omgebouwde volkswagenbussen, piramidals en andere legertenten. Het kampeerterrein van Woodstock kon er niet aan tippen. Een grote Romafamilie als het ware. Buiten het overdadig zwelgen van grote hoeveelheden bier, wijn en andere sprituozen, worden straffe toeren van vroeger opgehaald, verteld over oude lieven en vrijers en tussendoor aan volks- en bosspelen gedaan. Dat ze in deze laatste activiteit enigszins gehinderd worden door opkomende hangbuiken en andere verzaksels schijnt de fiere bende niet te deren. Dit jaar stond hun kamp in het teken van de oude Romeinen.- waarvan hierboven een momentopname-. Na het avondeten en een korte bezinning is het voor velen dan bedtijd. De eerste maandag na het weekend is het een hoogdag voor de Arendonkse huisdokters: verspreid over de verschillende kabinetten zitten er dan dames en heren met hernia's, bronchitis, reuma's, kapotte gewrichtsbanden en barstende koppijn. ....En toch.....die gasten kennende, hebben ze er dat allemaal voor over en zouden ze geen halve dag willen missen. Of zoals het een anonieme deelnemer treffelijk verwoordde: "Twee dagen lang zijn wij de perfecte afspiegeling van het vuilbakkenras."
Een grote blauwe reiger heeft het gepresteerd om op anderhalve dag het hele visbestand van mijn opa's kleine tuinvijver leeg te freten. Hij had er een 20 tal vissen opzitten; van koikes, tot windes, van goudvissen tot klein brazemkes. Ze kweekten zelfs met elkaar en ieder jaar hadden we jongskens, tot groot vermaak van de kleinkindjes en ook van opa.'t was plezant in den hof bij den opa. Alle soorten beesten zaten in opa's tuin: eekhoorns, wilde konijntjes, brulkikkertjes, ijsvogeltjes en zelfs vreemde spechten. Dat mocht daar allemaal spelen en niemand was van niemand bang. En toen kwam die blauwe reiger: Alles heeft hij leeggefreten. Nu zitten we hier op de rand van de vijver te kijken naar niets....compleet naar niets. En de grote mensen moeten nu niet afkomen met hun gezever zo van "da's nu eens de natuur sè, da's de wet van de sterkste" Als mijne buurman straks zijn geweer met hagelcartouches meebrengt dan stroop ik zolang tot ik hem van zijn nest kan schieten. De afgesneden poten stuurt ik U op als cadeau. Denken jullie van de vogelbescherming, en van gaia en van natuurpunt ook nog wel eens een keertje aan de beestjes en de visjes en de vogeltjes die prinsheerlijk leven bij de mensen.
Wij, kinderen van het 5de leerjaar, denken wel eens ;"Die groen mannekes en gaiaventjes moesten wat meer compassie hebben met de mensen en met ne vis of ne kikvors. Zover hebben jullie het nu gebracht: nu is opa keiverdrietig om zijn dooi vissen en Michel Bossermans van Gaia lacht weeral in zijn vuistje. Mensen die liever dieren zien dan ander mensen deugen niet.
Al vele jaren hou ik van dieren in het algemeen en van vogels en vissen in het bijzonder. Wij hebben in onze tuin een zelfgegraven vijvertje met daarin wat vissen, waterplantjes en bloemekens daarrond. In de zomer zetten we daar een paar stoeltjes rond en met een Blonde Leffe is het daar aangenaam toeven. De kleinkindjes kijken er naar uit om de vissen eten te geven. Die komen dan bovengeblubberd en da's feest voor mijn klein gasten. ' t Moet goed toeven zijn in onze vijver want elk jaar hebben wij jonge kikkers en visjes. Omdat ik uit ervaring weet dat reigers grote liefhebbers zijn van verse kikkers en vissen heb ik mijn voorzorgen genomen: Een blinkende pyramide op het water, een namaakreiger op de kant en draadjes over de vijver. Dat moest volstaan dacht ik. Niets daarvan. Sinds een paar dagen landt een grote blauwe reiger aan de waterkant en pikt er onze mooiste goudvissen uit. Ik ben nu zo ver dat mijne vijver leeg is. Alle vissen opgefreten. Het visseneten dat ik er drie dagen geleden nog inkapte ligt troosteloos te rotten. Ik zoek nu naar een drastische oplossing om van die verrekte reiger af te komen. Als iemand me kan helpen, meldt U dan even. Ondertussen heb ik van een vriend een jachtgeweer met hagelcartouches geleend. Ik blijf nu zitten tot ik die reiger van zijn sokken heb geschoten.
In het onderstaande artikeltje over een deel van de verkeerspolitie heb ik de dienstdoende agenten "pipo's" genoemd. Analoog aan een vorige keer. Dat klopt echter niet: de vorige keer heb ik ze "paljassen" genoemd.
Arendonk is een kantonhoofdplaats met een eigen politiezone. Zo'n zone is onderverdeeld in verschillende onderdelen: drugpreventie, mensenhandel, milieu,....wijkagenten en verkeerspolitie. Wij mogen niet klagen over onze politiezone. 't Is hier rustig en alles verloopt in peis en we leven in vree. Onze wijkagenten lopen zich het vuur uit hun sloffen om de contacten tussen de burger en de polis te verkleinen, en met succes. De agenten van de andere secties leveren prima werk. Daarover hoort ge mij niet klagen.
We hebben echter ook onze verkeerspolitie: Op bepaalde tijdstippen in het jaar krijgen deze gasten oncontroleerbare neigingen. Dan beginnen ze met hun boekske te zwaaien en bonnekens uit te schrijven. Auto's die scheef staan, auto's die met hun bandekens op het gras staan, auto's die tegen een geel strepeke staan, auto's met een open deureke...alles gaat het boekske in. En weet ge wat: ze hebben gelijk, volgens de letter van de wet hebben ze gelijk. Ze beschouwen elke overtreding als levensbedreigend en in hun redenering hebben ze dus gelijk. En terwijl die wijkagenten zich afjakkeren om de politie op een goei blaadje te krijgen bij het volk in Arendonk passen zij de wet toe. En Ja, nogmaals ze hebben gelijk. De wet is de wet en elke procureur zal ze gelijk geven.
Maar tegelijktijd koeioneren ze de mensen op zo'n manier dat het niet plezant meer is. Pietluttigheden, prutsen, niets ontgaat hun getraind politieoog. De letter van de wet is de letter van de wet, en dus volgt er een bonneke. En als ge dan in Arendonk rond rijdt denkt ge toch: waarom schrijven ze die Vincent Van Gogh-klonen of die speksteenklievers niet op. Moest ik nu alleen zijn met mijn grieven tegen de manier van werken van de Arendonkse verkeerspolitie; ik zou mijn mond houden. Maar een kleine navraag bij collega-agenten, bij nogal wat politiekers, bij gewone mensen in de straat levert het zelfde antwoord op: eigenlijk is het compleet overdreven, absurd, maar ja volgens de letter van de wet hebben ze gelijk.
Kijk, dan kunnen ze wel gelijk hebben: ik heb het al een keertje gezegd, en ik herhaal het hier weer: Ik vind het "Pipo's". En als ik dat niet mag zeggen dan stuurt ge de wijkagent maar een keertje langs.
Moeder en zoontje overleden, vader en broertje zwaargewond.
Op zestien regeltjes in een kolommeke van 5 op 7 centimeter stond het: Arendonkse familie in Waregem verongelukt. Op weg naar Disneyworld in Parijs, een cadeautje voor de jongens, is de wagen te pletter geslagen tegen een duiker.......... Gelezen, en naar het volgende kolommeke, en verder het volgende kolommeke. Tot ge die familie kent, tot ge er gezichten op kunt plakken. Tot ge die opa's en oma's kent. Tot ge weet dat het broertje een schoolkameraadje is van je jongste kleinzoon. Dan slaat de verbijstering toe. Dan doen de volgende kolommekes er niet meer toe.
Hier past niet anders dan oneindige droefheid, ....en innig medeleven.
Het is niet enkel met pri-jeeltjes waar vrienden van mij zich mee bezig houden. Nog een andere kennis van ons mag zich mede-eigenaar noemen van dit pand in het landelijke Postel, een gehucht van Mol. De waardevolle zalen kunnen afgehuurd worden; echter niet voor chirofuifen en technopartys.
Vorige week zijn we gestart met "de Filou van de week". Een persoon, instelling, gezelschap die door een stomme stoot of door lompigheid aanleiding gaf om in het daglicht gesteld te worden. Er kwamen talloze nieuwe voorstellen binnen. De nominatie voor week 18 is als volgt.
De Top vijf van week 18.
1. De op een kreeft lijkende roodverbrande spa-senator Flor Koninckx voor de manier waarop hij in Stanley's Route" uit de reeks werd gebonjourd. Voor een politieman met zijn staat van dienst: een afgang. Flor, ECHTE GENDARMEN WENEN NIET.
2. De onevenaarbare voetbaltrainer zonder werk, Walter Meeuws. Na alle voetbalploegen op het westelijk halfrond degradatiekoppijn te hebben bezorgd, geeft hij nu "specialistenuitleg" bij de championsleague. Zijn commentaar NA HET SPELEN VAN DE MATCH klopt nog altijd.
3. de eigenaar van de gecastreerde ezel. (zie berichtjes hieronder). Een beest dat soms eens nukkig is en niet doet wat de baas ervan verlangd hoeft niet noodzakelijk zijn edele delen te verliezen.
4.Overijverige politieagenten van de zone Noord-Oost in Arendonk die weer maar eens ALLEEN volgens de letter van de wet handelden en iedere auto waarvan het spatbordje verkeerd geparkeerd stond een proces verbaal onder de ruitenwisser friemelden.
5. De redactie van de Gazet van Antwerpen die het beneden haar waardigheid acht om te reageren op ingezonden lezersbrieven over de vorm en de lay-out van haar gazet. Bange mannen.!!!!
Vorige week maakte ik melding van de bouw van een prieeltje bij een vriend van mij. In tegenstelling tot de eerste berichten die spraken van een mislukking van het project is het kunstwerk afgeraakt. Enigszins anders dan voorzien, maar mijn vriend kan in zijn hof gaan zitten. Hij schrijft nu een wedstrijd uit voor de mooiste naam voor zijn prieeltje. Hijzelf stelt voor: Ground Zero Alle voorstellen zullen met een prijs beloond worden.
