Eind september en begin oktober 1970 waren bijzonder triest want twee erg belangrijke artiesten waren allebei op 27-jarige leeftijd schielijk overleden. In een tijd zonder computers, internet, i-phones en andere snufjes bereikte ons dat nieuws met veel vertraging en slechts met mondjesmaat…
Jimi Hendrix stierf op 18 september en Janis Joplin op 4 oktober. Op zo’n twee weken tijd verloor de muziekindustrie twee iconen die postuum nog meer platen zouden verkopen dan tijdens hun kort leven! Voorlopig was daar nog niets van te merken in de hitlijsten, maar dat zou niet lang meer duren want de ene zijn dood is de andere zijn brood…
Volgende hits stonden in de loop van de maand oktober 1970 genoteerd in de BRT Top 30:
- ‘I (Who Have Nothing)’ – Tom Jones (cover van het Italiaans liedje ‘Uno Dei Tanti’ uit 1961. De Engelse tekst werd geschreven door het duo Jerry Leiber & Mike Stoller. De covers waren legio: Ben E. King en Shirley Bassey vind ik de beste!); - ‘Cherry Cherry’ – Jonathan King (ditmaal coverde de Britse zanger/producer Neil Diamond);
- ‘Candida’ – Dawn (vanaf 1971 omgedoopt tot Dawn featuring Tony Orlando toen bleek dat er nog groepen met dezelfde naam bestonden!); - ‘It’s So Easy’ – Andy Williams (minder bekend liedje dat niet in de VS scoorde maar wel in het VK);
- ‘My Way’ – Samantha Jones (cover van ‘Comme d’habitude’ in een ander arrangement dan dat van Frank Sinatra – Zij zat samen met o.m. Tony Christie in de Britse ploeg van de Knokke Cup 1970) en ‘Look What They’ve Done To My Song’ – The New Seekers (cover van ‘What Have They Done To My Song Ma’ van Melanie);
- ‘Paranoid’ – Black Sabbath (de ruige jongens maakten voor het eerst hun opwachting in de hitlijsten!) en ‘Black Night’ – Deep Purple (ook deze ruige jongens scoorden met deze toffe single);
- ‘(I Know) I’m Losing You’ – Rare Earth (blanke Motown act met een vroegere hit van The Temptations);
- ‘Never An Everyday Thing’ – Eli Bonaparte (ex-lid van Ides Of March met een onehitwonder); - ‘Helikopter U.S. Navy 66’ – Samantha (toffe cover van een Duits succesnummer);
- ‘You Can Get It If You Really Want’ – Desmond Dekker (hij schreef deze “kraker” samen met Jimmy Cliff die ‘m ook op single uitbracht) en - ‘Montego Bay’ – Bobby Bloom (combineerde met succes popmuziek, calypso en rock);
- ‘Rozen voor Sandra’ – Jimmy Frey (de internationale hitsingle die Ivan Moerman in verschillende talen zong!);
- ‘Maggie’ – Mungo Jerry (de opvolger van ‘In The Summertime’); - ‘Cracklin’ Rosie’ – Neil Diamond (in tegenstelling tot wat de meesten dachten gaat het lied niet over een vrouw maar over een wijntje);
- ‘Our World’ – Blue Mink (over milieuvervuiling en oorlog);
- ‘Flash’ – The Duke Of Burlington (alias van de Italiaan Mario Battaini die dit instrumentaaltje opnam in 1969; hij speelde al de instrumenten zelf op deze cover van The Marquis Of Kensington uit 1967); - ‘God, Love And Rock & Roll’ – Teegarden & Van Winkle (leuke eendagsvlieg van dit duo, hevig geïnspireerd door het gospelnummer ‘Amen’);
- ‘New World In The Morning’ – Roger Whittaker (mooi lied van deze in Kenia geboren Brit);
- ‘Band Of Gold’ – Freda Payne (oudere zus van Scherrie Payne van The Supremes).
De maand oktober 1970 was dus zeer productief qua singles en de nieuwe noteringen in de Radio Veronica zullen voor morgen zijn, want overdaad schaadt. Ik kan nu al verklappen dat er drie artiesten tussen zitten die profiteerden van de documentaire van Michael Wadleigh over het Festival in Woodstock (augustus 1969)!
De grote vakantie van 1970 was voorbijgevlogen. Tijd voor een andere bladzijde in het eerste hoofdstuk van mijn leven: de eerste twintig jaren.
De humaniora was voor mij afgelopen en ik vatte met goede moed mijn hogere studies aan. In de kleuterschool en het eerste studiejaar van de H. Familie in Watermaal waren de klassen nog gemengd maar vanaf mijn 10 tot mijn 18 jaar waren jongens en meisjes strikt gescheiden. Dat klinkt nu misschien verwonderlijk, maar toch was het zo… Vanaf nu deed ik minder aan sport zoals fietsen en al helemaal geen judo meer. Studeren was nu nog meer een prioriteit geworden maar in mijn vrije tijd was muziek nog altijd mijn favoriete hobby! Zo kreeg ik van mijn ouders mijn eerste platendraaier. In 1969 had ik al een eerste elpee van mijn spaarcenten gekocht (255 BEF): ‘Messe pour le temps présent’ van Michel Colombier & Pierre Henry die Maurice Béjart had gebruikt voor zijn ballet. Vooral de elektronische jerks droegen mijn voorkeur weg. Ik kreeg ook een elpee van Alain, de toenmalige vriend van mijn zus: ‘For A Few Dollars More/A Fistful Of Dollars’ van Ennio Morricone. Vervolgens kocht ik voor de som van 200 BEF elk twee langspeelplaten van Creedence Clearwater Revival: ‘Creedence Clearwater Revival’ en ‘Pendulum’. ‘The Best Of The Spencer Davis Group ft. Stevie Winwood’ kostte mij ook 200 BEF en Alain was nog eens zo goed mij de soundtrack van ‘The Graduate’ met o.a. Simon & Garfunkel cadeau te doen. Platen van mijn favoriete groep aller tijden, m.n. The Beatles, kon ik mij toen nog niet veroorloven want die waren een pak duurder dan de gemiddelde elpee! Veel singles kocht ik dat jaar nog niet want in verhouding waren die vrij duur en meestal was enkel de a-kant de moeite. Wel ging ik regelmatig snuisteren in de afprijsbakken waar ik plaatjes op de kop kon tikken tegen zo’n 10 BEF zoals ‘Tighter, Tighter’/’Sunday Morning’ van Alive & Kicking en ‘You’re The One Part 1 & 2’ van Little Sister. Sly & The Family Stone zongen hierop mee in de achtergrond!
En wat stond er o.m. genoteerd in de BRT Top 30 van september 1970?
- ‘Susan’s Tuba’ – Freddie and The Dreamers (de popgroep uit Manchester met een van hun laatste singles); - ‘Mr. President’ – Dozy, Beaky, Mick & Tich (vaak afgekort tot DBM&T – leuke song met een prominente rol weggelegd voor de synthesizer);
- ‘Darla Dirladada’ – Dalida (er was een hele rist artiesten met hetzelfde nummer toen in omloop!);
- ‘War’ – Edwin Starr (zelfs Motown protesteerde tegen de oorlog in Vietnam. Het begon allemaal veel te lang te duren. Maar het mocht niet baten: de vredesakkoorden werden pas in 1975 ondertekend!); - ‘Signed, Sealed, Delivered, I’m Yours’ – Stevie Wonder (zijn protestliedjes zouden later komen, voorlopig zong hij nog liefdesliedjes);
- ‘Close To You’ – Carpenters (meesterlijke compositie van Bacharach/David: de volledige titel luidt: ‘(They Long To Be) Close To You’); - ‘Hi-De-Ho’ – Blood, Sweat & Tears (geschreven door Carole King/Gerry Goffin in 1968 onder de naam ‘That Old Sweet Roll’);
- ‘I’ve Lost You’ – Elvis Presley (geschreven in 1969 door Alan Blaikley en Ken Howard (onder het pseudoniem “Steve Barlby”) for Iain Matthews, die net Fairport Convention had verlaten en Matthews' Southern Comfort had opgericht – Toepasselijk: Elvis had zijn pijnlijke scheiding met Priscilla nog niet helemaal verteerd);
- ‘Wild World’ – Jimmy Cliff (geschreven door Cat Stevens en knap gecoverd door de Jamaicaan); - ‘The Tears Of A Clown’ – Smokey Robinson & The Miracles (geschreven door Stevie Wonder, Hank Cosby, en Smokey Robinson – het lied heeft dezelfde boodschap als ‘The Tracks Of My Tears’ uit 1965);
- ‘Comme j’ai toujours envie d’aimer’ – Marc Hamilton (ik heb altijd gevonden dat dit plaatje vals klonk. Mijn vrouwelijke klasgenoten waren er echter dol op!).
En in de Veronica Top 40 stonden deze singles o.m. genoteerd:
- ‘Suicide Is Painless’ – The MASH ([titelsong van de film M*A*S*H; in tegenstelling tot wat velen dachten ging de film niet over de oorlog in Vietnam maar over die in Korea (1950-1953)]; - ‘I Won’t Stand Between Them’ – Bonnie St. Claire (zij maakte toen deel uit van de Nederlandse ploeg in de Knokke-Cup);
- ‘Big Yellow Taxi’ – Joni Mitchell (de Canadese singer/songwriter hekelt hier het vernietigen van een natuurlijk landschap en het gebruik van DDT); - ‘World In Changes’ – Dave Mason (deze Britse rockgitarist was lid van Traffic maar werkte in 1968 ook samen met The Jimi Hendrix Experience op ‘All Along The Watchtower’);
- ‘Peace Will Come’ – Melanie (na haar duet met The Edwin Hawkins Singers deed Melanie Safka het wat kalmer aan); - ‘To My Father’s House’ – The Les Humphries Singers (pseudo religieuze gospelsongs uit West-Duitsland o.l.v. de Brit Les Humphries. Ik was eerst in de war toen ik die single zag liggen in de platenwinkel. Ik dacht dat “Les” een Frans lidwoord zoals Les Beatles, Les Kinks, Les Rolling Stones, etc. wat ik meestal in Brussel zag staan!);
- ‘Our House’/’Carry On’ – Crosby, Stills, Nash & Young (uit de LP ‘Déjà vu’ die maandenlang in de hitlijsten stond!);
- ‘Strange Band’/’The Weavers Answer’ – Family (progressieve, psychedelische folkrock volgens deskundigen);
- ‘Tell The World We’re Not In’ – The Peddlers (ik hou vooral van de diepe zangstem van Roy Phillips en het geluid van zijn orgel); - ‘Amsterdam’ – Buck Owens & His Buckaroos (enige hit in Nederland van deze Amerikaanse countryzanger met zijn band. Misschien waren ze toen op tournee?).
De hele maand augustus 1970 hebben mijn goede vriend Geert en ik gewerkt in de Colruyt van Elsene. Het was een warme zomermaand en het werk was zwaar want de rekken moesten altijd gevuld worden. Ik leerde er met een elektrische clark rijden. De job was goedbetaald en dat kwam goed van pas want vanaf september zou ik mijn hogere studies aanvatten, en die waren niet gratis!
Op 1-2-3 augustus 1970 werd in Aix-en-Provence in Frankrijk een progressief festival gehouden en onze bekendste Brusselse groep, de Wallace Collection, trad daar toen op! Op de affiche stonden o.a. Leonard Cohen, Johnny Winter, The Flock, Arthur Conley, Colosseum, Deep Purple, Family, Irrésistibles, Magma, Majority One, Mungo Jerry, Pete Brown & Piblokto, Rahda Krishna Temple, Rare Bird, Renaissance, Titanic, Triangle, en Wallace Collection (zie foto rechts).
In eerste instantie wordt het festival verboden door de burgemeester zogenaamd omwille van de brandveiligheid. De echte reden is dat de autoriteiten Mei ’68 en de tragedie van Altamont ’69 nog niet zijn vergeten en bang zijn voor rellen van het “langharig werkschuw tuig”! Na protesten wordt het festival verplaatst naar een locatie ver buiten de stad. Het aantal deelnemers heb ik niet kunnen achterhalen maar ik heb wel een filmpje op YouTube gevonden van de openingsact door Leonard Cohen, die op het einde van de maand ook in Wight van de partij was! Daarnaast ook de groep Rare Bird met hun origineel van ‘Sympathy’.
1970 Isle of Wight Festival
Het laatste en grootste Isle of Wight Festival uit de hippietijd was dat van 1970, gehouden van 26 tot 30 augustus in Afton Down. Er waren tussen 600.000 en 700.000 belangstellenden voor optredens van Redbone (woensdag), Tony Joe White (donderdag), Procol Harum (vrijdag), The Doors en The Who (zaterdag) en Jimi Hendrix en Joan Baez (zondag). Er was ook een groot aantal andere bands die optredens verzorgden, waarvan sommige later ook zouden uitgroeien tot wereldbekende groepen: Rosalie Sorrels, Kris Kristofferson, Kathy Smith, Supertramp, Black Widow, The Groundhogs, Fairfield Parlour, Lighthouse, Melanie, Chicago, Taste, Family, Cactus, Sly & the Family Stone, Free, Joni Mitchell, Ten Years After, Emerson, Lake & Palmer, Gilberto Gil, Miles Davis, Mungo Jerry, John Sebastian, Cat Mother, Moody Blues, Jethro Tull, Leonard Cohen, Richie Havens, Pentangle, Donovan en Tiny Tim. Dit festival verliep nogal chaotisch omdat veel festivalgangers geen kaartjes hadden en om toch binnen te komen de omheining vernielden ("gatecrashers"). De organisatie zag zich genoodzaakt om het festival dan maar tot een "free festival" uit te roepen, net zoals dat in 1969 bij het Woodstock festival gebeurde. Urbain Servranckx woonde het festival bij en hij zou enkele jaren later met zijn groep Anus stilaan bekend worden. Toen hij solo ging als “stand-up comedian” avant-la-lettre wijzigde hij zijn naam in Urbanus van Anus en was het hek van de dam! Eens bekend boven de Moerdijk werd zijn “familienaam” weggelaten want sommige noorderburen waren daardoor gechoqueerd…
Niettegenstaande mijn dagen goed gevuld waren kon ik ’s avonds en in het weekend toch naar de radio luisteren. En de meeste hits van toen werden ’s zaterdags ook gespeeld in De Reinaert.
Dit waren de hits van augustus 1970 in de Radio 2 Top 30:
- ‘Maybe Baby’ – Father’s Brown (Belgische groep uit het Gentse, dacht ik -Dirk van Gansbeke speelde drums bij Father's Brown, later bij Luna Twist en na de split in mijn groep, ~K13~, verduidelijkte Tom Thienpont op Facebook); - ‘Ride Captain Ride’ – Blues Image (Amerikaanse rockband uit Tampa);
- ‘Neanderthal Man’ – Hotlegs (Zeer leuke eendagsvlieg: op het hoesje stond te lezen: “Play it loud!”, wat mij altijd geïntrigreerd heeft. Wist ik toen veel dat de groep zou evolueren naar 10cc…);
- ‘Parlez-moi d’amour’ – Wallace Collection (bijzonder mooie cover uit de soundtrack van de film ‘La Maison’ met Michel Simon – Het oorspronkelijk lied van Lucienne Boyer uit 1930 kende ik via mijn moeder); - ‘Looking Out My Back Door’ – CCR (b-kant: ‘Long As I Can See The Light’);
- ‘Natural Sinner’ – Fair Weather (Welshe groep van Andy Fairweather Low, ex- Amen Corner - eendagsvlieg); - ‘Something’ – Shirley Bassey (met deze geweldige compositie van George Harrison bereikt de Welshe zangeres hier en daar de eerste plaats in de hitparade. De ex-Beatle beklaagde er zich over nooit een dankwoordje van haar ontvangen te hebben. Als overmaat van ramp zou Frank Sinatra het lied later ook coveren en hij beweerde toen dat het een geweldige compositie was van Lennon/McCartney!);
- ’25 or 6 to 4’ – Chicago (bijna niemand begreep die rare titel tot “Dr. Google” mij later leerde dat hij het volgende betekende: 25 of 26 to 4. Robert Lamm schreef dit liedje rond vijf- en zesentwintig minuten voor vier uur ’s nachts (3:34/3:35). Het intro van het nummer vertoont gelijkenis met een gitaarriff rond 2:26 van Jimmy Page uit Led Zeppelins versie van ‘Babe I'm Gonna Leave You’);
- ‘Spring Summer Winter And Fall’ – Aphrodite’s Child (de 4 seizoenen van Vangelis en niet van Vivaldi!); - ‘Tighter, Tighter’ – Alive And Kicking (Amerikaanse band uit Brooklyn – eendagsvlieg).
Dit waren de hits van augustus 1970 in de Top 40 van Radio Veronica:
- ‘The Letter’ – Joe Cocker (alweer een schitterende cover, ditmaal een nummer van The Box Tops); - ‘Long As I Can See The Light’ – CCR (b-kant van ‘Looking Out My Back Door’);
- ‘Another History’ – Ekseption (een jazzy ballade); - ‘The Bull And I’ – Hal Dorado (Instrumentale tune van een stierengevecht dat gebruikt werd door o.a. Radio Luxemburg, Radio Veronica en Radio Noordzee Internationaal);
- ‘Rainbow’ – The Marmalade (de hoogdagen van deze Schotse popgroep waren bijna voorbij);
- ‘I’m Going Man, I’m Going’ – Blue Planet (Haagse hardrockformatie met een eendagsvlieg); - ‘Wild And Exciting’ – Earth & Fire (symfonische rockgroep met de zoveelste hitsingle!);
- ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’ – The Rolling Stones (waarom deze hitsingle uit 1965 opnieuw werd uitgebracht is mij een raadsel); - ‘Summertime Blues’ – The Who (deze rock-‘n-roll classic van Eddie Cochran werd in 1967 gecoverd door Blue Cheer en op het Monterey International Pop Music Festival (juni 1967) brachten Pete Townshend en zijn collega’s het nummer ook al. Deze live versie komt uit de LP ‘Live At Leeds’, een optreden van 14 februari 1970);
- ‘Spill The Wine’ – Eric Burdon & War (Toen Burdon in 1969 in San Francisco woonde, ontmoette hij de Deense mondharmonicaspeler Lee Oskar. Samen sloten ze zich aan bij de Californische funkrock-band The Nightshift. Ze waren de enige ‘witte’ leden in de verder ‘zwarte’ band, die werd herdoopt in Eric Burdon and War);
- ‘Get Up (I Feel Like Being a) Sex Machine’, al vrij vlug afgekort tot ‘Sex Machine’ – James Brown (op de single uitgesmeerd over twee kanten van het schijfje: Part 1 en Part 2 – Waarschijnlijk een van de eerste platen waarin het woord seks voorkwam!);
- ‘Wigwam’ – Bob Dylan (His Bawbness die iedereen een neus zet door dit pseudo instrumentaal nummertje uit te brengen en daarmee hier en daar zelfs hoge ogen gooit!);
- ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ – Iron Butterfly (het psychedelisch nummer werd al in 1968 uitgebracht, op 33 èn op 45 toeren en in 1970 dus opnieuw uit op single!); - ‘Mama Told Me (Not To Come)’ – Three Dog Night (magistrale bewerking van deze compositie van Randy Newman – Eric Burdon waagde er zich al aan in 1967 en ik heb die moeilijk te vinden versie toch op de kop kunnen tikken dankzij een verzamelalbum van The Animals!).
De grote vakantie 1970 was aangebroken en juli was bijzonder zonnig. De opnames voor Keromar in België verliepen goed maar de maand nadien mocht ik van mijn ouders niet mee naar Joegoslavië, want ik meen mij te herinneren dat de figuranten hun reis zelf moesten bekostigen.
Met de fiets trok ik naar mijn grootmoeder, zo’n 110 km, heen en terug naar het Hageland. Ik verbleef een week bij haar, vergezelde haar zelfs naar Banneux, een bekend Mariabedevaartsoord, gelegen tussen Luik en Spa. Ze was heel trots haar derde kleinkind aan haar buren en kennissen voor te stellen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik, tijdens die week die ik bij haar doorbracht, om de stamboom van de familie aan moeders kant op te stellen. De voorlaatste dag, een zaterdag, ging ik uit in dancing Zanzibar in Loksbergen.
De Velpe in Kortenaken vormt de grens tussen Brabant en Limburg.
Het zou mijn laatste vakantiemaand worden want in augustus 1970 ging ik samen met mijn goede vriend Geert vier weken lang de rekken vullen in de Colruyt van Elsene, nabij de bekende begraafplaats.
De soundtrack van de maand juli 1970 zag er toen als volgt uit:
In de BRT Top 30:
- ‘Sally’ – Gerry Monroe (leuk popliedje dankzij die aanstekelijke falsetto); - ‘We Gotta Do Something New’ – Wallace Collection (een nieuw geluid voor de Brusselse popgroep);
- ‘The Wonder Of You’ – Elvis Presley (een favoriet van wijlen mijn moeder, maar ook van mij!); - ‘Un Rayo del Sol’ – Los Diablos (waarschijnlijk meegebracht door toeristen uit Spanje);
- ‘All Right Now’ – Free (ook een hele grote favoriet van mij in die zalige periode);
- ‘Ik ben verliefd op jou’ – Paul Severs (een hele grote hit voor deze Vlaamse zanger, later nog gecoverd door Octopus in het Engels);
- ‘The Long And Winding Road’ – The Beatles (een verrassing voor mij want ik dacht dat het na ‘Let It Be’ voorgoed voorbij zou zijn voor de Fab Four – Op de b-kant stond ‘For You Blue’ geschreven door George Harrison);
- ‘Love Like A Man’ – Ten Years After (Alvin Lee profiteerde ook van zijn vingervlug optreden tijdens het Woodstockfestival!); - ‘Mississippi’ – John Phillips (de Mamas & Papas waren helaas ter ziele gegaan en de man met de berenmuts was toch wel solo gegaan, zeker. Nu droeg hij een hoge hoed!);
- ‘Lady D’Arbanville’ – Cat Stevens (ik was de singer/songwriter even uit het oog verloren. Later vernam ik dat hij lange tijd in het ziekenhuis had gelegen met tuberculose. Van popmuziek was hij na zijn genezing geëvolueerd naar folk!); - ‘Goodbye Sam, Hello Samantha’ – Cliff Richard (bij Sarah Bettens was het 50 jaar later “goodbye Sarah, hello Sam”!);
- ‘Lola’ – The Kinks (was destijds nogal controversieel qua tekst. Het liedje gaat over een jongeman die in een nachtclub een vrouw ontmoet die een man blijkt te zijn. Travestie was nog nooit zo expliciet een onderwerp in een popliedje, veel radiostations hadden daarom moeite met het draaien van het nummer. Een ander moeilijk punt was dat de originele stereoversie van het album de woorden Coca-Cola bevatte, wat door de BBC als reclame werd beschouwd. Voor de singleversie werd daarom Coca-Cola gewijzigd in het neutrale 'Cherry Cola'. Zanger en tekstschrijver van het nummer Ray Davies moest daarvoor helemaal uit de Verenigde Staten terugkeren en de woorden Cherry Cola werden nogal gehaast in de tweesporen-eindmix ingedubd, waardoor de uiteindelijke singleversie mono werd); - ‘Are You Ready’ – Pacific Gas and Electric (hier heb ik veel op gedanst!).
In de Veronica Top 40:
- ‘I'll Kiss Your Memory’ – Barry Gibb (het ging niet zo goed met de Bee Gees want in 1967 waren ze met z’n vijven, even later afgeslankt tot de drie broers Gibb, in 1969 bleven Barry en Maurice alleen over want ze hadden ruzie gemaakt met Robin en nu ging de oudste broer dus even solo!);
- ‘Zijn testament’ – D.C. Lewis (opvolger van ‘Mijn gebed’, niet zo bekend in ons land);
- ‘Tickatoo’ – Dizzy Man’s Band [deze Nederlanders hadden inspiratie opgedaan bij CCR (‘Down On The Corner’) maar dat zou al heel snel veranderen!]; - ‘Please Sing A Song For Us’ – Continental Uptight Band (een Nederlandse band uit Utrecht - Het nummer doet denken aan Stealers Wheel; geen wonder want Gerry Rafferty schreef het!);
- ‘Oh, Lonesome Me’ – Neil Young (naast CSN&Y bracht zijn platenmaatschappij ook soloplaten uit zoals deze cover van een heel bekend countrylied van Don Gibson uit 1958) en ‘Ohio’ – CSN&Y (protestlied n.a.v. het neerschieten van studenten tijdens een betoging tegen de Vietnamoorlog);
- ‘Try A Little Love’ – Oscar Harris & The Twinkle Stars (Surinaams-Nederlandse zanger en zijn band); - ‘Back Home’ – Golden Earring (onze noorderburen begonnen meer en meer een internationaal geluid te produceren - George Kooymans staat rechts afgebeeld);
- ‘Midnight’ – George Baker Selection (na zijn geweldige eerste singles zakte Johannes Bouwens af naar middelmatige popmuziek); - ‘Take To The Mountains’ – Richard Barnes (Britse zanger/bassist die ook onderdeel uitmaakte van de cast van de musical Jesus Christ Superstar in Londen in de jaren ’70);
- ‘Agata’ – Nino Ferrer (deze Italiaans-Franse zanger bracht grappige singles uit in de jaren ’60 maar in de jaren ’50 speelde hij contrabassist en bassist op een aantal jazzplaten!) - Hier is de Franse èn de Italiaanse versie:
- ‘Ball Of Confusion’ – The Temptations (zeer actueel protestlied van Motown!); - ‘White Rabbit’/’Somebody To Love’ – Jefferson Airplane (dubbelzijdige hitsingle, uitgebracht n.a.v. het Woodstockfestival).
Mijn herinneringen uit die periode van mijn leven zijn niet alleen muzikaal want ik had ook interesse in film, fotografie, toneel, en sport!
Hoeveel kilometers heb ik per fiets niet afgelegd in het Brusselse, met zijn vele heuvels! Zo ben ik ooit eens naar mijn grootmoeder gereden (op 55 km van Watermaal). Eens bij haar aangekomen, op enkele honderden meters van de Limburgse grens, moest ik wel naar mijn moeder telefoneren om haar gerust te stellen. Gelukkig heeft ze nooit geweten dat ik –ergens voorbij Tervuren, ik denk nabij Vossem- in de greppel werd gereden door een grote vrachtwagen die mij met hoge snelheid voorbij stormde! De reisroute was gemakkelijk: Watermaal – Tervuren – Leuven en dan richting Diest, en dat zonder GPS!
Met mijn taperecorder bezocht ik ook vaak mijn vrienden die een platenspeler hadden en waar ik elpees van The Beatles, The Rolling Stones, ‘Fill Your Head With Rock’, Rare Earth (‘Get Ready’!), Boudewijn de Groot en ‘Bridge Over Troubled Water’ van Simon & Garfunkel helemaal kon kopiëren.
Sinds september 1969 (schooljaar 1969-1970) had ik mij samen met mijn goede jeugdvriend Geert ingeschreven in het amateurtoneel. Eenmaal per week kwamen wij samen met o.m. Kris, Renilde, Viviane, Eva en Guy in de lokalen van de Bloeiende Kerselaar (een rijksschool) waar wij les kregen (theorie en praktijk) van regisseur bij de BRT Pol Stabel. Eind juni 1970 hebben wij ons diploma in de toneelkunsten behaald in de Nederlandstalige Rijksmuziekacademie van Etterbeek. Het volgende schooljaar kwamen daar Chantal, Roos en Helen, Willy, en Rita bij.
Toen werd mijn naam nog verkeerd gespeld en pantomime werd als pantomine afgedrukt! Pol Stabel hieronder op latere leeftijd.
Dankzij Pol Stabel kregen wij de kans om te figureren in de nieuwe jeugdreeks van de BRT genaamd Keromar. De opnames zouden plaatsvinden in het Zoniënwoud, in Waterloo. Op een zeer zonnige dag in de maand juli 1970 reden wij met het openbaar vervoer naar het Rouppeplein in Brussel (nabij het Zuidstation) waar wij een bus van de buurtspoorwegen namen richting Waterloo. Het was een leerrijke ervaring, maar wel een zeer vermoeiende… Veel schmink, van kleren wisselen, wachten. Wij waren niet bezoldigd maar kregen toch eten en drinken. Wij hadden nog andere kameraden opgetrommeld zoals Monique en Francis, Koen, Godelieve, en ik hoop dat ik niemand vergeet. Scenarist Louis De Groof, die ook de jeugdseries ‘Kapitein Zeppos’ en ‘Axel Nort’ schreef, baseerde zich voor Keromar op de cultuur van de hippies en de sfeer van de trilogie ‘In de ban van de ring’ van Tolkien.
Eens de opnames van start gingen keken wij vol ontzag op naar de talrijke bekende en minder bekende acteurs zoals o.m. Mike Verdrengh (Timbal); Annelies Vaes (Ismel); Senne Rouffaer (Goerki); Ann Petersen (Gwin, de witte vrouw); Jan Pauwels (Assam); Nand Buyl (Kelpie); Jan Decleir (Odo); Rik Andries (Ostrik); Janine Bischops (Rinda); Ronny Waterschoot (Obigal); Marc Bober (Wallimir de Wandelaar); Jeanine Schevernels (Toela de Noetin), Alex Wilequet (Alverik); Gerda Marchand (Orna); John Geentjes (Breas); Raymond Bosschaerts, Sjarel Branckaerts, Alex Cassiers; Rudi Delhem (Bolt); Frans Maas en Bruno Schevernels (Noeten).
Aangezien er weinig figuranten waren komen opdagen moesten de mannelijke figuranten zowel Kerten uitbeelden (met een minirokje en bruin geschminkte benen zoals Mike Verdrengh) als Bolten (gehuld in een soort latex zwart pak met helm, en een nepbaard: dat was pas zweten!).
De serie zou nadien opgenomen worden bij Starigrad in het toenmalige Joegoslavië om in zo zonnig mogelijke omstandigheden te kunnen filmen. Jammer genoeg mocht ik van mijn ouders daar niet naartoe. De serie heb ik nooit helemaal gezien, slechts hier en daar flarden want ze werd uitgezonden op woensdagnamiddag. Mijn neefjes en nichtjes hebben mij in 1971 wel herkend op televisie. Hierboven sta ik uiterst links met een nepbaard!
Monique, mijn buurmeisje, met en zonder pruik en hieronder mijn schoolmakker Koen en daarnaast rusten Francis en Monique (met nepsnor!) uit in de schaduw van een muur.
Het verhaal verscheen in 1971 ook in boekvorm, van de hand van Louis De Groof. Het is een uitgave in drie delen met zwart-witfoto's uit de televisieserie. Deel 1 was getiteld Finroen, deel 2 De Maanvallei en deel 3 Het Boek der Kerten. Die boeken heb ik achteraf gekocht en mezelf toch enkele malen op de foto’s herkend, niettegenstaande de kostuums. Tot op de dag van vandaag herinner ik mij nog altijd de kreten die toen niet van de lucht waren: “blaster en dollar”, “sludderamok” en vooral “in de ban van de Gurwel!”… De muziek in de serie is van Pieter Verlinden, maar in sommige scènes wordt muziek van Ennio Morricone gebruikt, meer bepaald die voor de films van Sergio Leone (in de spaghettiwesterns). Het lied van de begingeneriek wordt gezongen door Della Bosiers.
Maar wat stond er in de maand juni 1970 zoal in de BRT Top 30 genoteerd?
- ‘Laat ons een bloem’ – Louis Neefs (een knappe Nederlandstalige cover van ‘Leave Them A Flower’ van Wally Whyton) en ‘Everything Is Beautiful’ – Ray Stevens (de Amerikaanse lolbroek kon af en toe ook een serieus zijn);
- ‘Never Marry A Railroad Man’ – Shocking Blue (geweldige opvolger van ‘Mighty Joe’!); - ’24 Hours At The Border’ – The Pebbles (internationaal geluid van deze Antwerpenaars);
- ‘Soolaimón (African Trilogy II)’ – Neil Diamond (de Amerikaanse singer/songwriter ging de Afrikaanse toer op!); - ‘Do The Funky Chicken’ – Rufus Thomas (een grijsgedraaide single in De Reinaert!);
- ‘I Don’t Believe In If Anymore’ – Roger Whittaker (aangrijpend verhaal van deze sympathieke bard); - ‘It’s All In The Game’ – The Four Tops (een lied geschreven in mijn geboortejaar 1951: een hit voor Tommy Edwards in 1958 en voor Cliff Richard in 1963);
- ‘Groovin’ With Mr. Bloe’ - Mr. Bloe (een leuke instrumentale single met een mondharmonica in een glansrol); - ‘In The Summertime’ – Mungo Jerry (dè zomerhit van 1970!).
En in de Veronica Top 40 stonden volgende singles onder meer genoteerd:
- ‘Real Cool World’ – The Greatest Show On Earth (één van mijn vele favorieten van 1970!);
- ‘Three O’Clock Flamingo Street’ – David McWilliams (uit 1969 en alsnog een hit in 1970); - ‘Shoeshine Boy’ – The Humblebums (het duo bestond uit Gerry Rafferty en Billy Connolly. Ik zag de Schotten optreden dat jaar in het Flageyplein, dankzij de BRT Omroep Brabant);
Gerry Rafferty en Billy Connolly als The Humblebums, zoals ik ze zag optreden in het Flageygebouw!
- ‘What’s Going On’ – Taste (dankzij hun optreden tijdens het Isle of Wight-festival profiteerden Rory Gallagher en zijn maten een maximum en dat vertaalde zich in een notering in diverse hitlijsten!); - ‘Lucy, Lucy’ – Amsterdam (de tweede single van de Amsterdamse band in de hitparade);
- ‘Sunshine & Rain (The Name Of The Game)’ – Alan Price (de vroegere toetsenist van The Animals scoort alweer, ditmaal solo zonder zijn Set); - ‘Freedom Blues’ – Little Richard (verrassende hitsingle van deze rocklegende in de Benelux);
- ‘Soul Calypso’ – The Merrymen (de opvolger van ‘Big Bamboo’); - ‘Which Way You Goin’ Billy?’ – The Poppy Family (zeemzoete pop uit Canada met het echtpaar Susan & Terry Jacks);
- ‘Let Us Pray Together’ – Sandra & Andress (sic) (zangeres Sandra Reemer en zanger-componist Dries Holten: later werd Andress aangepast tot Andres); - ‘Magical Mystery Morning’ – The Cats (Palingpop uit Volendam);
- ‘Free The People’ – Delaney and Bonnie and Friends (het Amerikaans echtpaar Delaney en Bonnie Bramlett lieten zich vaak begeleiden door verscheidene muzikanten zoals Duane Allman, George Harrison, Eric Clapton, Jim Gordon, King Curtis, en Dave Mason. - ‘Go Back’ – Crabby Appleton (hierbij moest ik altijd denken aan een grote ton appelen waarin je naar hartenlust kon grabbelen…);
- ‘Teach Your Children’ – Crosby, Stills, Nash & Young (uit de geweldige elpee ‘Déjà vu’!).
In mei leggen alle vogels een ei. Maar wat stond er naast die gedenkwaardige zaterdag 2 mei 1970 nog in de BRT Top 30 van die lentemaand?
- ‘Tipitipiti’ – Marva (Nelly Byl zorgde voor de Nederlandse tekst van dit Italiaans liedje van Orietta Berti);
- ‘American Woman’ – The Guess Who (deze Canadese rockband scoorde hiermee een wereldhit met op de b-kant ‘No Sugar Tonight’/’New Mother Nature’!);
- ‘Keep On Smiling’ – James Lloyd (deze Jamaicaanse zanger en entertainer verhuisde naar Londen. Hij ging op tournee, voornamelijk in Duitsland waar hij een contract kreeg aangeboden bij Ariola Records.); - ‘Cecilia’ – Simon & Garfunkel (de zoveelste hitsingle uit de LP ‘Bridge Over Troubled Water’!);
- ‘Million Dollar Bash’ – Jonathan King (alweer een cover van een nummer dat oorspronkelijk van Bob Dylan is en uit de sessies komt van The Basement Tapes opgenomen in Big Pink) - Jonathan King heb ik niet gevonden, maar wel deze andere cover:
- ‘Make Me Smile’ – Chicago (Transit Authority was definitief weggelaten uit de groepsnaam); - ‘Vehicle’ – The Ides Of March (deze Amerikaanse rockband kwam ook uit Chicago – een stukje uit het lied werd als jingle gebruikt in de BRT Top 30);
- ‘Duw een beetje’ – Jimmy Frey (hij haalde de mosterd bij Gene Pistilli en zijn ‘I'll Never Get Enough’ – Productie van Roland Kluger);
- ‘Who Are My Friends’ – J. Vincent Edwards (minder bekende opvolger van ‘Thanks’ geproducet door Mark Wirtz); - ‘Tennessee Bird Walk’ – Jack Blanchard & Misty Morgan (een Amerikaans country-duo uit Florida);
- ‘Question’ – The Moody Blues (een heel ander geluid dan op ‘Melancholy Man’);
- ‘Up Around The Bend’ – CCR (het fantastische ‘Run Through The Jungle’ stond op de b-kant of was het in sommige landen andersom?).
Op Pinkstermaandag 18 mei 1970 werd het allereerst Pinkpopfestival georganiseerd. De meerderheid van de optredende artiesten stond toen niet in de hitlijsten.
Vrijgevochten Nederlandse hippies op het festival en Barry Hay van de Golden Earring (rechts):
En hoe was de toestand in de Nederlandse Top 40 die werd uitgezonden door Radio Veronica?
- ‘Cat Food’ – King Crimson (ik zag de groep live op het Hyde Park Concert maar dit nummer brachten de progressieve Britten toen niet); - ‘Lonesome Tree’ – The Machine (een aantal leden verlieten Swinging Soul Machine en scoorden met deze single);
- ‘I Feel All Right’ – James Brown (“The Godfather of Soul" werd bij ons enkel gedraaid op zaterdag in een speciaal programma van Omroep Antwerpen); - ‘Funky, Monkey Monkey’ – Billy Jones and the Stars (deze Texaan vestigde zich in 1968 in Amsterdam – Hij zong ook af en toe bij Oscar Harris And The Twinkle Stars tot 1980);
- ‘Sufferin’ In The Land’/’Come Into My Life’ – Jimmy Cliff (dubbelzijdige single van deze reggae artiest);
- ‘Kitsch’ – Barry Ryan (opzwepende opvolger van ‘Love Is Love’); - ‘She Was Naked’ – Super Sister (waarschijnlijk het eerste popnummer waarin enkele woorden Latijn werden gezongen! De groepsnaam werd nadien in één woord geschreven);
- ‘Yellow River’ – Christie (hier hebben The Tremeloes een wereldhit laten liggen want zij namen het nummer oorspronkelijk op maar het was Jeff Christie die met de basistrack van The Trems de single uitbracht, met zijn stem uiteraard! The Tremeloes scoorden wel met hun Spaanstalige versie (‘No Comprendes’) een vette nummer één in Spanje en Latijns-Amerika!);
- ‘The Green Manalishi (With The Two Prong Crown)’ – Fleetwood Mac (na de blues was dit een veel harder geluid van de Britse band – ‘Oh Well Part 1’ was al een voorbode van die hardere sound!).
De laatste film van The Beatles kwam op 13 mei 1970 uit in de bioscopen onder de titel ‘Let It Be’, een documentaire van regisseur Michael Lindsay-Hogg. Ik heb ‘m echter -als trouwe fan van The Beatles- nooit gezien omdat er naar verluidt hevige spanningen te zien zijn tussen de vier leden. Ik was in die periode ook fel ontgoocheld in het uiteenvallen van mijn favoriete groep. De single ‘Let It Be’ kwam in het Verenigd Koninkrijk zelfs niet terecht op de eerste plaats! De Fab Four werden tegengehouden door… Lee Marvin en zijn ‘Wand’rin Star’, een lied uit de musical ‘Paint Your Wagon’. Op de b-kant stond –geloof het of niet- ‘I Talk To The Trees’ gezongen door… Clint Eastwood, zijn tegenspeler in die muzikale film! Dit was de tweede maal dat The Beatles niet op één terechtkwamen in het VK. Het gebeurde ook in 1967 toen de single ‘Penny Lane’/’Strawberry Fields Forever’ van de top werd gehouden door niemand minder dan Engelbert Humperdinck en zijn cover van ‘Release Me’, een lied uit 1949! Daarom post ik nu de b-kant van ‘Let It Be’ want die komt oorspronkelijk uit 1968 toen Rolling Stone Brian Jones er nog een partijtje saxofoon op speelde. Het lied bleef een tweetal jaren op het schap liggen tot het in 1970 na veel studiowerk alsnog werd uitgebracht. De sfeer ademt een mengeling uit van Monty Python en Peter Sellers. Luister maar naar ‘You Know My Name (Look Up The Number)’!
En wat stond er op zaterdag 2 mei 1970 zoal in de Nederlandse Top 40 genoteerd?
- ‘Ruby Is The One’ – Earth & Fire (Jerney Kaagman werd steeds bekender!) en ‘Red Rover’ – Mailer Mackenzie Band (alweer een Nederlandse band – lijkt heel fel op CCR);
- ‘Groovie Kinda Love’ – Elki and Owen with the Rim Ram Band (reggae cover van ‘A Groovy Kind Of Love’ van The Mindbenders) - Elki is in feite Elkie Brooks. Het meisje op de cover is een Afrikaans Model! en ‘Young, Gifted And Black’ – Bob & Marcia (reggae zat in de lift!);
- ‘Daughter Of Darkness’ – Tom Jones (onverstoorbaar bleef de Welshman platen uitbrengen); - ‘I Can’t Tell The Bottom From The Top’ – The Hollies (de groep had het vertrek van Graham Nash goed verteerd – Met Reginald Dwight aan de piano, net voor hij Elton John werd!);
Op nummer één bij onze noorderburen stonden Simon & Garfunkel met ‘El Condor Pasa’.
Op zaterdag 2 mei 1970 werd op de BRT Omroep Brabant de allereerste BRT Top 30 uitgezonden en daar stond Norman Greenbaum op één met ‘Spirit In The Sky’. Roger Troch presenteerde die hitlijst tot december 1970. Zijn bijnaam was Peepee. De meeste liedjes daaruit stonden ook genoteerd in de Nederlandse hitparade behalve Ronny Temmer natuurlijk en deze negen singles (John & Ann Ryder stonden wel genoteerd):
- ‘What Goes Up Must Come Down’ – Cellophane Mop [een mij onbekende groep en ik merk nu dat de productie in handen was van Mark Wirtz (bekend van “A Teenage Opera”) en dat Chris Spedding de gitaar bespeelde, waarschiijnlijk uit het VK dus] (op 13); - ‘Save The Last Dance For Me’ – John Rowles (de zoveelste cover van deze classic!) (op 14);
- ‘Thinking About The Good Times’ – New Inspiration (op 15); - ‘ABC’ – The Jackson 5 (de opvolger van ‘I Want You Back’) (op 23);
- ‘M’n Air-hostess’ – Will Tura (“Of naar Cuba!”: zeer gedurfd in een periode van vliegtuigkapingen!) (op 24);
- ‘Cecilia’ – Harmony Grass (Britse popband) of John & Anne Ryder (Brits duo) (een cover van de bekende single van Simon & Garfunkel) (op 25);
- ‘My Baby Is Sweet’ – Light Fire (een mij onbekende Belgische groep) (op 28); - ‘By The Way’ – The Tremeloes (minder bekende single van de Trems, het einde was nabij!) (op 29);
- ‘Woodstock’ – Crosby, Stills, Nash & Young (op 30) (David, Stephen, Graham & Neil met hun relaas over het festival uit 1969 – het origineel is van Joni Mitchell, iets later ook gecoverd door Matthews’ Southern Comfort).
Het Eurovisiesongfestival van 1970 werd in Amsterdam gehouden. Het jaar voordien waren er vier winnende landen (Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Nederland, en Spanje) en na loting werd Nederland aangeduid om het liedjesfestival te organiseren. Er waren slechts 12 deelnemende landen want Portugal, Zweden, Noorwegen, en Finland hadden zich teruggetrokken als protest op “het stemschandaal van 1969”. Oostenrijk had zich in 1969 al teruggetrokken en nu dus ook.
De gedoodverfde winnares werd slechts tweede. Ierland won voor de allereerste maal! Er waren enkele opmerkelijke kandidaten: 1ste: Dana voor Ierland met ‘All Kinds Of Everything’; 2de: Mary Hopkin voor het Verenigd Koninkrijk (tijdens het festival aangekondigd als Groot-Brittannië) met ‘Knock, Knock Who’s There’;
3de: Katja Ebstein voor West-Duitsland met ‘Wunder gibt es immer wieder’; 4de: Julio Iglesias voor Spanje (‘Gwendolyne’) Hij zou later wereldbekend worden!;
7de: Patricia en de Hearts of Soul voor Nederland (Het reglement stond niet toe dat er groepen deelnamen, vandaar de tijdelijke naamsverandering!) met ‘Waterman’; 8de: Jean Vallée voor België met ‘Viens l’oublier’;
12de: David Alexandre Winter (een Nederlander die in Frankrijk woonde) voor het Groothertogdom Luxemburg met ‘Je suis tombé du ciel’. Pijnlijk resultaat want hij behaalde nul punten!
De zusjes Maessen, Katja Ebstein, en Jean Vallée zouden later nog deelnemen aan het Eurovisiesongfestival.
Volgende singles stonden in de loop van de maand april 1970 in de Nederlandse Top 40 genoteerd:
- ‘All Kinds Of Everything’ – Dana (Ierland wint het Eurovisiesongfestival voor de eerste maal!); - ‘Knock, Knock Who’s There’ – Mary Hopkin (bijna iedereen dacht dat zij het ESF zou winnen. Niet dus!);
- ‘I.O.I.O’ – The Bee Gees (Barry en Maurice zonder Robin, maar wel met Vince Melouney (akoestische gitaar) en Colin Petersen (drums), twee vroegere bandleden uit de periode 1966-1968); - ‘Adagio’ – Ekseption (de Nederlandse progressieve popgroep die klassiek met pop vermengt neemt hier een compositie van Albinoni onder handen);
- ‘Sympathy’ – Steve Rowland & The Family Dogg (een cover van een single van de groep Rare Bird uit 1969); - ‘Good Morning Freedom’ – Blue Mink (knappe opvolger van ‘Melting Pot’);
- ‘Let It All Hang Out’ – Jonathan King (een cover van ‘Let It Out (Let It All Hang Out)’ van de Amerikaanse garagegroep The Hombres uit 1967); - ‘Barbara’s Boy’ – The Four Tops (een minder bekende single die wel scoorde in Nederland);
- ‘As je mekaar niet meer vertrouwen kan…’ – Adèle Bloemendaal, Leen Jongewaard, Piet Römer en koor (de derde single uit de komische TV-reeks “’t Schaep met de vijf pooten” die ik nooit zag!); - ‘Osaka’ – The Shoes (De wereldtentoonstelling van 1970 werd gehouden in Osaka, Japan onder de naam Expo 70);
- ‘Simple Song Of Freedom’ – Tim Hardin (terug in de schijnwerpers dankzij Woodstock 1969); - ‘Can’t Help Falling In Love’ – Andy Williams (De melodie is gebaseerd op ‘Plaisir d'amour’, net zoals ‘I Want To Live’ van Aphrodite’s Child uit 1969 trouwens!);
- ‘Mademoiselle Ninette’ – The Soulful Dynamics (de groep werd gevormd in 1965 in Liberia, Afrika. In 1969 verhuisden de bandleden naar het Duitse Hamburg); - ‘Gimme Dat Ding’ – The Pipkins (hier is Tony Burrows weer van de partij!);
- ‘The Seeker’ – The Who (Eerste single na de rockopera ‘Tommy’. Bob Dylan, The Beatles en Timothy Leary komen voor in de tekst van Pete Townshend. Nicky Hopkins speelde op piano);
- ‘Spirit In The Sky’ – Norman Greenbaum (vanuit het niets scoorde deze onbekende Amerikaan wereldwijd met zijn debuutsingle. In 1969 bracht hij die single uit, waarvan hij 2 miljoen exemplaren verkocht. Het nummer was ook religieus getint net zoals enkele andere singles uit het voorjaar van 1970: ‘Superstar’; ‘Mijn gebed’; ‘Our Father’; en ‘Jesus Is Just Alright’); - ‘House Of The Rising Sun’ – Frijid Pink (niemand had ooit gedacht dat er na The Animals nog een versie zou komen van deze traditional. Knappe gitaarsound!);
- ‘Get Ready’ – The Rare Earth (Blanke act op het Motownlabel! Voor de elpee werd het lidwoord “The” definitief weggelaten. Hierop stond een bijna 22 minuten-lange versie van de bekende Motownsong die oorspronkelijk door The Temptations werd uitgebracht!). Op de b-kant stond ‘Magic Key’.
In 1969 heette de groep nog The Rare Earth. Al snel ingekort tot Rare Earth (een tongbreker voor Franstalige deejays, ik denk hier aan Claude Delacroix van de RTBF die de groep steevast aankondigde als "Raar Iert" (sic)!
Populaire films uit 1970 (in willekeurige volgorde) die ik toen voor het overgrote deel in de bioscoop zag of later op televisie.
‘Five Easy Pieces’ met Jack Nicholson en Karen Black. ‘Le cercle rouge’ met Alain Delon, Gian Maria Volonté en Yves Montand.
‘Kelly’s Heroes’ met Clint Eastwood, Telly Savalas en Donald Sutherland. ‘Patton’ met George C. Scott en Karl Malden. ‘The Private Life of Sherlock Holmes’ met Robert Stephens. ‘Tora! Tora! Tora!’ met Martin Balsam. ‘Elvis: That's the Way It Is’ met een geweldige live soundtrack! ‘Zabriskie Point’ met Harrison Ford en een geweldige soundtrack! ‘Chisum’ met John Wayne. ‘Ryan’s Daughter’ met Robert Mitchum, Trevor Howard en Sarah Miles. ‘My Name Is Trinity’ met Terence Hill en Bud Spencer. ‘Cold Sweat (De la part des copains)’ met Charles Bronson. ‘M*A*S*H’ met Donald Sutherland en Elliott Gould. ‘Little Big Man’ met Dustin Hoffman en Faye Dunaway. ‘Airport’ met Burt Lancaster, Dean Martin en George Kennedy. ‘Soldier Blue’ met Candice Bergen, Peter Strauss en Donald Pleasance. ‘Waterloo’ met Orson Welles, Christopher Plummer en Rod Steiger. ‘Love Story’ met Ali MacGraw en Ryan O’Neal. ‘The Owl and the Pussycat’ met Barbra Streisand en George Segal. ‘De Aristokatten’ (Disney classic). ‘Beneath the Planet of the Apes’ met Charlton Heston. ‘Rio Lobo’ met John Wayne. ‘Performance’ met Mick Jagger, Anita Pallenberg en James Fox (ook een knappe soundtrack).
‘Borsalino’ met Alain Delon en Jean-Paul Belmondo.
‘Dernier domicile connu’ met Lino Ventura en Marlène Jobert.
‘Heureux qui comme Ulysse…’ met Fernandel.
‘L’aveu’ met Yves Montand en Simone Signoret.
‘L’enfant sauvage’ van François Truffaut.
‘La horse’ met Jean Gabin.
‘Woodstock’, Amerikaanse documentaire van Michael Wadleigh (ook een geweldige soundtrack!).
En wat stond er in de loop van de maand maart 1970 onder meer in de Nederlandse Top 40?
- ‘Instant Karma! (We All Shine On)’ – Lennon/Ono with The Plastic Ono Band (in de VS uitgebracht als een single van John Ono Lennon!);
- ‘No Dogs Allowed’ – José Feliciano (waargebeurd verhaal: de blinde zanger mocht in 1969 niet binnen in een Londense luchthaven met zijn blindegeleidehond! Na veel poespas lukte het toch. Hij schreef er een liedje over…); - ‘It’s Five O’Clock’ – Aphrodite’s Child (wereldnummer van deze sympathieke Grieken!);
- ‘You’re Such A Good Looking Woman’ – Joe Dolan (knappe opvolger van ‘Make Me An Island’ van deze Ierse zanger) en ‘Let There Be Love’ – The Bee Gees (minder gekend nummer van de Gibb broertjes);
- ‘Evil Ways’ – Santana (waardige opvolger van ‘Jingo’, hier en daar ook ‘Jingo-lo-ba’ genoemd) en - ‘Lay Down (Candles in the Rain)’ – Melanie & The Edwin Hawkins Singers (met vereende krachten stegen deze Amerikaanse zangeres en de gospelzangers naar de top!);
- ‘Let It Be’ – The Beatles (geweldig nummer met een wrange nasmaak want dit zou wel eens de allerlaatste single van de Fab Four kunnen zijn. Ik kreeg ongelijk…);
- ‘Soul Tango’ – Casey and The Pressure Group (geweldige instrumentale pianoklanken) en ‘Down South’ – Rob Hoeke Boogie Woogie Quartet (boogie uit Nederland!);
- ‘El Cóndor Pasa’ – Los Incas (instrumentaal nummer uit 1963 dat door Paul Simon van onder het stof werd gehaald voor zijn versie op de elpee ‘Bridge Over Troubled Water’!) en ‘El Condor Pasa’ – Simon & Garfunkel (met de instrumentale track van Los Incas!);
- ‘The Witches Promise’ – Jethro Tull (duivel-doet-al Ian Anderson – onder andere zang, dwarsfluit, akoestische gitaar, mondharmonica, bansuri en mandoline- in goede doen!) ; - ‘Never Had A Dream Come True’ – Stevie Wonder (de blinde Amerikaan scoorde met de regelmaat van een klok);
- ‘Groupy Girl’ – Tony Joe White (wie had toen kunnen denken dat ik de Amerikaanse singer/songwriter aan het werk zou zijn in 1971 in het Antwerps Sportpaleis als voorprogramma van CCR!); - ‘Who Do You Love’ – Juicy Lucy (een geweldige versie van Bo Diddley’s meesterwerk!).
- 19 juli 1970: De Belgische wielrenner Eddy Merckx wint de Ronde van Frankrijk, vóór de Nederlander Joop Zoetemelk. Het was zijn tweede overwinning in die tour. - 26 augustus 1970: Het vijfdaagse Isle of Wight Festival begint op het eiland Wight. Toen bezochten volgens het Guinness Book of Records tussen 600.000 en 700.000 fans het festival. Het was ook een van de laatste optredens van Jimi Hendrix, enkele weken voordat hij in Londen overleed. Naast hem traden toen onder andere ook The Who, The Doors, Jethro Tull, Leonard Cohen, Miles Davis en The Moody Blues op. De bekendste Belg op dat festival was zonder twijfel ene Urbain Servranckx…
"Make love, not war!" was toen de slogan van de jeugd!
Drie van de vier Beatles woonden het Festival bij met hun partner (Yoko zit verscholen achter een vrouw). Paul had hommeles met John, George en Ringo en stuurde zijn kat! Leonard Cohen was wel van de partij!
- In september 1970 vat ik mijn hogere studies aan: handelswetenschappen/moderne talen. Een hele aanpassing want vanaf nu was het onderwijs gemengd (jongens/meisjes), wat tijdens de humaniora helemaal niet het geval was! - 6 september 1970: Bij de kapingen op Dawson's Field worden vier passagiersvliegtuigen, waarvan drie op weg naar New York en één op weg naar Londen, gekaapt door leden van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP). Op El Al-vlucht 219 van Amsterdam naar Tel Aviv mislukt de kaping: één kaper wordt gedood en één persoon raakt gewond. - 18 september 1970: Als gevolg van een overdosis slaappillen (of drugs?) raakt de Amerikaanse gitarist Jimi Hendrix in een coma, waarna hij in zijn eigen braaksel stikt. Hij sterft op 27-jarige leeftijd, net als Brian Jones een jaar voordien…
- 22 september 1970: Toppop voor het eerst uitgezonden met Ad Visser en danseres Penney de Jager. - 4 oktober 1970: Janis Joplin overlijdt op 27-jarige leeftijd aan een overdosis heroïne. Zij werd dood gevonden in haar hotelkamer in Los Angeles. Het vermoeden bestaat dat de heroïne die haar fataal werd, sterker was dan anders, aangezien ook andere klanten van haar dealer die week aan een overdosis overleden. Stilaan begint men een verband te leggen tussen muzikanten die op hun 27ste overlijden. De 27 club (of: Forever 27) zou pas veel later ontstaan…
- 27 november 1970: Op die bewuste dag word ik 19 jaar oud. - 12 december 1970: The Doors treden voor de laatste keer op met zanger Jim Morrison. Na dit concert besluit de band, vanwege Morrisons onvoorspelbare gedrag, geen concerten meer te geven. Niemand kon toen bevroeden dat de Amerikaanse zanger/poëet een jaar later, ook op zijn 27ste, zou overlijden… Zoals ik al eerder schreef mocht ik vanaf mijn 18de verjaardag wekelijks uitgaan. Maar sinds mijn 16de verjaardag ging ik al sporadisch naar optredens of bals, al dan niet vergezeld van mijn vier jaar oudere zus. Zo was er in november 1967 in het Rogiercentrum (Brussel) het optreden van een Spaanse groep die toen een radiohitje had in Brussel en Wallonië met ‘Ne pleure pas/Hey, Hey’. Van Los Cuervos hebben we nadien niets meer vernomen. Maar wel van de Portugese broers Lameirinhas Jess & James with The J.J. Band die na de Spaanse groep optraden en niet lang daarna zouden doorbreken met hun geweldige single ‘Move’! Op 11 mei 1968 woonde ik het optreden bij van Jacques Dutronc met het orkest van Janot Morales. Op dit bal van burgemeester Guy Cudell traden ook Jess & James op met The J.J. Girls! The Sweet Feeling with Electro Sound and his Band waren ook van de partij. Mijn zus had alweer voor kaarten gezorgd in het Internationaal Rogiercentrum. In 1968 zag ik ook Wannes Van de Velde in de Beursschouwburg (Brussel) optreden. Hij liet een diepe indruk op mij na, vooral omdat hij plechtig op het podium stond met een groot boek waarin zijn teksten opgetekend waren. Later dat jaar zagen mijn zus en ik in het Koninklijk Circus de groep Up With People optreden. Wij waren allebei zo laaiend enthousiast dat wij na afloop formulieren gingen opvragen om met de internationale jeugdgroep de wereld rond te reizen. Eens thuis gekomen stootte dat plan op een kordaat njet van onze ouders! Op 9 mei 1969 woonden mijn ouders en ik in het Casino van Chaudfontaine de verkiezing van Miss België mee. Mijn zus eindigde tweede en werd dus eerste eredame. Het gebeuren werd gevolgd door een bal. Op 5 juli 1969 was er dan het Free Hyde Park Festival met The Rolling Stones en een resem toen minder bekende groepen, zoals ik eerder al in een notitie schreef. Op 14 november 1969 werd in zaal Egmont (Conscience) een dansavond georganiseerd. Vanaf mijn 18de verjaardag ging ik dan wekelijks naar de Reinaert in hetzelfde gebouw. En in het voorjaar van 1970 zou ik dankzij BRT Omroep Brabant in het Flageygebouw te Elsene een gesmaakt optreden meemaken van The Humblebums. Het duo bestond uit Gerry Rafferty en Billy Connolly! Rafferty zou enkele jaren later doorbreken met Stealers Wheel en Connolly als stand-up comedian. Later dat jaar zag ik de Musical Hair in het Koninklijk Circus te Brussel en een onverwacht optreden van de Wallace Collection in een ondergrondse parking in Elsene (tussen Louiza en Naamsepoort).
En welke singles stonden er in de maand februari 1970 in de Nederlandse hitlijsten?
- ‘Italian Concerto’ – Ekseption (mooie melodie gecomponeerd door Johann Sebastian Bach); - ‘Fat Jack’ – Hearts of Soul (de zusjes Bianca, Stella en Patricia Maessen zouden we later nog vaak in de muziekwereld van de Lage Landen aantreffen).
- ‘Venus’ – Shocking Blue (wegens nr. 1 in de VS opnieuw uitgebracht! De groep stond toen tweemaal in de Top-5 genoteerd want ‘Mighty Joe’ gooide ook hoge ogen!); - ‘Room To Move’ – John Mayall (een live versie die werd opgenomen tijdens een concert in Nederland, als ik mij niet vergis);
- ‘Who’ll Stop The Rain’ – CCR (deze single ging over het feit dat het op het Woodstockfestival gedurende drie dagen regende! Oospronkelijk een b-kant want in België scoorde de a-kant veel beter: ‘Travelin’ Band’!);
- ‘I Want You Back’ – The Jackson 5 (ontdekt in Gary, Indiana door Diana Ross); - ‘Dear Ann’ – George Baker Selection (de opvolger van ‘Little Green Bag’ vond ik ook heel goed);
- ‘Jesus Is Just Alright’ – The Byrds (later opgepikt door de Doobie Brothers);
Jezus was zeer populair in 1970!
- ‘Bridge Over Troubled Water’ – Simon & Garfunkel (haast alleen door Art gezongen en hij besefte niet dat het lied over hem ging. De vriendschap zou later “vertroebelen”…); - ‘A Song Of Joy (Himn a la alegria)’ – Miguel Rios (Ludwig van Beethoven kreeg een modern jasje aangemeten – Uit zijn negende symfonie);
- ‘Vietnam’ – Jimmy Cliff (een heuse aanklacht tegen de oorlog in Vietnam vanuit Jamaica!); - ‘Temma Harbour’ – Mary Hopkin (minder bekende hit van deze Welshe zangeres);
- ‘Indian Pipe’ – Amsterdam (Nederlandse popgroep, hoe kan het ook anders met zo’n naam!) - ‘Love Grows (Where My Rosemary Goes)’ – Edison Lighthouse (Hier werd muziekgeschiedenis geschreven want zanger Tony Burrows stond in die periode op een bepaald ogenblik viermaal in Top of the Pops op de BBC. De andere songs waren ‘Gimme Dat Ding’ (The Pipkins), ‘My Baby Loves Lovin'’ (The White Plains) en ‘United We Stand’ (Brotherhood of Man).
- De Belgische Grondwet wordt herzien om de drie cultuurgemeenschappen op te richten. Juridisch gezien begint vanaf dit moment de staatshervorming. De hervorming komt er door het Vlaamse streven naar culturele autonomie. In hetzelfde jaar wordt ook de basis voor de drie Gewesten gelegd. Die komen er door het streven van de Franstaligen naar economische autonomie. - 12 januari 1970: Biafra capituleert, waarmee een einde komt aan de Nigeriaanse burgeroorlog. John Lennon had enkele weken hiervoor, eind 1969, zijn MBE teruggestuurd naar de Queen uit protest voor de Britse inmenging in dit conflict maar ook tegen de oorlog in Vietnam en het feit dat ‘Cold Turkey’ aan het zakken was in de Britse hitlijsten! - 14 maart 1970: Een groep Dolle Mina's dringt het congres van gynaecologen binnen om actie te voeren voor een vrije abortus. Als ze hun truitjes omhoogtrekken, lezen de verbouwereerde artsen de slogan "baas in eigen buik". - 10 april 1970: Paul McCartney maakt het uiteengaan van de popgroep The Beatles bekend. Een zwarte dag voor een hevige fan als ik. Meer nog, ik was er maandenlang niet goed van…
- 29 april 1970: De Verenigde Staten vallen Cambodja binnen om de Vietcong te verdrijven. - 4 mei 1970: De Nationale Garde van Ohio schiet vier studenten dood en verwondt er negen tijdens een demonstratie tegen de oorlog tegen Indo-China (Vietnam en Cambodja) op de campus van de Kent State University. - 18 mei 1970: Tweede Pinksterdag: in Geleen wordt het eerste Pinkpopfestival gehouden. - 21 juni 1970: Brazilië wint in Mexico de wereldtitel door Italië in de finale van het WK voetbal met 4-1 te verslaan. - 26 juni 1970: Het driedaags Holland festival of stamping ground 1970, beter bekend geworden als Holland Pop Festival, begint rondom de Kralingse Plas in Rotterdam. Dit was het Nederlands antwoord op het Amerikaans festival in Woodstock (augustus 1969).
Populaire muziek • De Haagse band Shocking Blue scoort een internationale nummer 1 hit met ‘Venus’. Naar aanleiding daarvan wordt de single opnieuw uitgebracht in Nederland. Toch geraken onze noorderburen niet verder dan een tweede plaats in de hitlijsten, net zoals in 1969. In de Verenigde Staten houdt ‘Venus’ toch ‘Whole Lotta Love’ van Led Zeppelin van de eerste plek in de Amerikaanse hitparade! Met ‘Mighty Joe’ wist Shocking Blue wel een eerste plaats te bereiken in de Nederlandse Top 40. De Hagenaars moesten wel wekenlang knokken tegen ‘Marian’ van The Cats uit Volendam om die felbegeerde plaats te bereiken! • De Engelse rockgroep Queen wordt opgericht. De Londense band sproot voort uit de band Smile.
Top tien albums in Nederland over het hele jaar 1970:
1. Bridge over troubled water - Simon and Garfunkel 2. Déjà vu - Crosby, Stills, Nash & Young 3. Grand gala - Nana Mouskouri 4. Corry & de Rekels 1 - Corry en de Rekels 5. Fill your head with rock - Diverse artiesten (een van de beste verzamelaars aller tijden!) 6. Woodstock - Diverse artiesten (3 LP’s zonder CCR, tot mijn groot verdriet!) 7. Led Zeppelin 2 - Led Zeppelin 8. In-a-gadda-da-vida - Iron Butterfly 9. Willy and the poor boys - Creedence Clearwater Revival 10. Back in town - Melanie 7 van de 10 albums prijken in mijn verzameling.
Het viel mij op dat ik sinds het tweede semester van 1969 naar iets ruigere muziek aan het luisteren was zoals o.m. Jethro Tull, Savoy Brown, Family, Led Zeppelin, Spooky Tooth, Colosseum, King Crimson, Deep Purple, Chicago Transit Authority. Popmuziek interesseerde mij nog altijd maar ook meer jazzgerichte acts als Blood, Sweat & Tears of The Peddlers konden mij zeer bekoren. Deze “ommekeer” in mijn muzikale smaak was te danken aan het feit dat ik vaak naar de RTBF luisterde. Deze Franstalige radiozender speelde bovenstaande groepen heel frequent. Iets was ik op Omroep Brabant (BRT) miste.
Bij gebrek aan een officiële hitparade op de BRT (de BRT Top 30 zou pas van start gaan op 2 mei 1970) heb ik de Nederlandse Top 40-archieven doorlopen. Wat stond er tijdens de maand januari zoal in die hitparade? Heel veel nummers uit 1969 die ik al besproken heb, zoals The Cats; Shocking Blue; Golden Earring; Dozy, Beaky, Mick & Tich; Melanie; Lou Christie; Marty; Santana; Robin Gibb; The Shuffles; Led Zeppelin; Aphrodite’s Child; Fleetwood Mac; J. Vincent Edwards; CCR; Stevie Wonder; P.J. Proby; Sir Douglas Quintet; en Chicago Transit Authority.
Maar ook onderstaande nummers al dan niet uit 1969 staan in die hitlijst genoteerd en waren toen ook vaak op onze eigen radiozenders te horen:
- ‘Winter World Of Love’ – Engelbert Humperdinck (ik herinner mij dat die winter van 1969/1970 zeer streng was met veel sneeuw. Een toepasselijk liedje dus!) en ‘Without Love’ – Tom Jones (Humperdinck en Jones zaten allebei bij het Decca platenlabel);
- ‘Take Five’ – Dave Brubeck Quartet (waarom dit jazznummer uit 1959 eind 1969/begin 1970 in de Nederlandse hitlijsten stond is mij een raadsel. Misschien werd het gebruikt voor een film of een tv-serie?);
- ‘Superstar’ – Murray Head with The Trinidad Singers (de aankondiger op 45 toeren van de rock musical ‘Jesus Christ Superstar’ die er eind 1970 zou komen!); - ‘Reflections Of My Life’ – The Marmalade (machtig epos van deze Schotse popgroep);
Murray Head with The Trinidad Singers
- ‘Wonderful World, Beautiful People’ – Jimmy Cliff (een reggae-achtig popnummer); - ‘Everybody’s Talking’ – Nilsson (de film ‘Midnight Cowboy’ werd pas begin 1970 in de Benelux uitgebracht. Ik maakte al kennis met deze single tijdens de maand juli 1969);
- ‘Het zal je kind maar wezen’ en ‘We zijn toch op de wereld om mekaar te helpen, niewaar?’ uit de KRO-TV serie die ik nooit zag “’t Schaep met de 5 Pooten”, twee singles van Adèle Bloemendaal, Leen Jongewaard, en Piet Römer. Voor het eerste liedje kreeg het trio versterking van een koor. Piet Römer zou ik jàren later herkennen als Inspecteur De Cock (met C O C K) in de serie ‘Baantjer’;
- ‘Mijn gebed’ – D.C. Lewis (mijn favoriete Nederlandstalige single in die periode!);
- ‘Melting Pot’ – Blue Mink (deze Britse pop-soul-rockgroep met de gekleurde gospelzangeres Madeline Bell zingt over een multiculturele maatschappij); - ‘Someday We’ll Be Together’ – Diana Ross & The Supremes (volgens mij de zwanenzang want even later ging Ross solo en ging de groep verder, zij het in een gewijzigde formatie);
Blue Mink met een toepasselijk kleurtje!
- ‘Seasons’ – Earth & Fire (debuutsingle geschreven door George Kooymans van Golden Earring) - En plots was Jerney Kaagman wereldberoemd in de Benelux!;
- ‘She Came In Through The Bathroom Window’ – Joe Cocker (alweer een cover van een Lennon/McCartney-compositie voor deze voormalige gasfitter – Het nummer komt uit de medley op kant 2 van de LP ‘Abbey Road’);
- ‘Nobody’s Child’ – Karen Young (vele jaren later zouden de Traveling Wilburys hiervan een cover opnemen!); - ‘Don’t Cry Daddy’ – Elvis Presley (geschreven door Mac Davis, die ook ‘In The Ghetto’ en ‘A Little Less Conversation’ had geschreven);
- ‘Get Down With It/Satisfaction’ – Mac Kissoon (ditmaal zonder zijn zus Katie); - ‘Travelling In The U.S.A.’ – The Bintangs (Nederlandse popgroep - let op de taalfout: het moet ‘Traveling’ zijn!);
- ‘Raindrops Keep Falling On My Head’ – B.J. Thomas (Uit de film ‘Butch Cassidy and the Sundance Kid’ die in september 1969 in de VS uitkwam. In Gent werd hij pas uitgebracht in februari 1973!); - ‘Our Father’ – Unit Gloria (de groep Gloria was net van naam veranderd en Robert Long was nog altijd de zanger).
Opvallend veel religieus getinte nummers uit de hitparade van januari 1970!
Vanaf mijn achttiende verjaardag mocht ik wekelijks uitgaan en dat was dan gewoonlijk naar de bioscoop gaan of naar Jeugdclub De Reinaert in het hartje van Brussel, nabij de Beurs. Daar kwamen de Nederlandstalige jongeren uit Brussel en omstreken naartoe. Naast de Reinaert lag de Conscience en beide “discotheken” lagen in de kelders van het café Graaf van Egmont. Meestal spraken wij ginder ter plaatse af omstreeks 20 uur om dan ten laatste iets na middernacht een autobus van de M.I.V.B. te nemen (95 of 96) richting Watermaal-Bosvoorde want om 1 uur ’s nachts moest ik zeker thuis zijn!
Hieronder nog enkele leuke singles of tracks uit elpees uit het jaar 1969 die mij altijd zijn bijgebleven!
- ‘Come And Get It’ (geschreven door Paul McCartney)/’Rock Of All Ages’ – Badfinger (uit de film ‘The Magic Christian’ met o.m. Ringo Starr, Peter Sellers, John Cleese, Graham Chapman, en Raquel Welch) die ik in 1970 in een Brusselse bioscoop zag);
- ‘On A Clear Day You Can See Forever’, ‘Birth’, en ‘Girlie (P.S. I Love You)’ – The Peddlers (drie meesterwerkjes op 45 toeren van deze Britse popjazz-band!);
De elpee 'Birthday' kon helemaal opengeklapt worden. Ik redde hem enkele jaren later uit de afprijsbakken!
- ‘I’m Tired’ en ‘Train To Nowhere’ – Savoy Brown (Britse bluesrockband);
- ‘Put A Little Love In Your Heart’ en ‘Good Old Rock ‘N’ Roll’– Dave Clark Five (medley lang vóór Stars on 45);
Terug naar de basis van pure rock-'n-roll!
- ‘These Eyes’ – Guess Who (topgroep uit Canada met o.a. Burton Cummings en Randy Bachman); - ‘Handbags & Gladrags’ – Rod Stewart (meesterwerk geschreven door Mike d’Abo in 1967 toen hij nog bij Manfred Mann zat);
- ‘Daddy Sang Bass’ – Johnny Cash (de Amerikaanse countryzanger solo maar hij zong ook met Dylan op de elpee ‘Nashville Skyline’); - ‘Hitchin’ A Ride’ – Vanity Fare (Britse popband);
- ‘I Want You (She’s So Heavy)’ – The Beatles (uit de elpee ‘Abbey Road’); - ‘A New Day Yesterday’ – Jethro Tull (Britse progressieve-rockband);
- ‘Overture’ en ‘We’re Not Gonna Take It’ (uit de rockopera Tommy) – The Who;
- ‘Heartbreaker’/’Living Loving Maid’ – Led Zeppelin; - ‘Are You Growing Tired Of My Love’ – Status Quo;
- ‘Hooked On A Feeling’ – B.J. Thomas (later opgepikt door Jonathan King en Blue Swede); - ‘Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye’ – Steam (later opgepikt door menig voetbalsupporter);
- ‘Badge’ – Cream (geschreven door Eric Clapton en George Harrison: de zinsnede “I told you 'bout the swans, that they live in the park” komt van Ringo!).
George en Eric, toen nog broederlijk naast elkaar!
Tegen het einde van het jaar 1969 stuurde John Lennon zijn MBE terug naar de Queen omdat de single 'Cold Turkey' van de Plastic Ono Band aan het zakken was in de Britse hitlijsten maar vooral ook uit protest tegen de oorlog in Nigeria-Biafra èn Vietnam en de Britse inmenging in beide conflicten!
Tot zover mijn persoonlijk overzicht van het muzikaal jaar 1969. Het was niet de bedoeling compleet te zijn. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. Op naar het jaar 1970!
1969 was zonder meer hèt jaar van Creedence Clearwater Revival want de Amerikaanse rockgroep bracht maar liefst 3 vinylelpees uit: ‘Bayou Country’, ‘Willy And The Poor Boys’, en ‘Green River’. De hitparades werden overspoeld met volgende singles: ‘Proud Mary’, ‘Bad Moon Rising’/’Lodi’, ‘Green River’, ‘Bootleg’, ‘Fortunate Son’/’Down On The Corner’, ‘I Put A Spell On You’/’Walk On The Water’, ‘Commotion’, ‘It Came Out Of The Sky’, en in sommige landen werd ‘Suzie Q’ uit 1968 opnieuw uitgebracht!
The Beatles lieten zich ook niet onbesproken in dat heerlijke jaar 1969: in januari een live concert op het dak van het Applegebouw, vier geweldige hitsingles met een dubbele A-kant. ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’/’While My Guitar Gently Weeps’ (enkel in de Benelux), ‘Get Back’/’Don’t Let Me Down’ (met Billy Preston), ‘The Ballad Of John & Yoko’/’Old Brown Shoe’, ‘Come Together’/’Something’, terwijl her en der in de wereld singles werden uitgebracht die uit de dubbele witte van 1968 werden geplukt. Er werden twee elpees uitgebracht: ‘Yellow Submarine’ (met op de b-kant George Martin & orkest) en ‘Abbey Road’ (een meesterwerk na ‘Sgt. Pepper’ uit 1967).
The Rolling Stones maakten een crisis mee: het vertrek en de dood van oprichter Brian Jones. Niettemin traden ze op tijdens het Hyde Park Festival in juli 1969 met een gloednieuwe single ‘Honky Tonk Women’/’You Can’t Always Get What You Want’ en slechts één elpee ‘Let It Bleed’. Het was uitgelekt dat de nieuwe elpee van The Beatles ‘Let It Be’ zou heten en daarom kreeg de nieuwe schijf van de Stones de titel ‘Let It Bleed’ mee. Hadden ze eventjes pech want ‘Let It Be’ zou door de interne perikelen van de Fab Four en de vertraging van de gelijknamige film pas in 1970 uitkomen! In het o, zo katholieke Mexico werd ‘Sympathy For The Devil’ uit 1968 pas in 1969 uitgebracht…
Hieronder nog een reeks favoriete liedjes uit 1969 die ik evenwel niet meer allemaal chronologisch kan situeren.
- ‘Listen To The Band’ (b-kant van ‘Someday Man’) – The Monkees (de zwanenzang van de groep en de single flopte in West-Europa maar was toch nog enkele seconden te horen in een jingle van een Nederlandse piratenzender. Peter Tork had het sympathiek viertal toen al verlaten!); - ‘Lay Lady Lay’ – Bob Dylan (na een stilte van twee jaar bracht de grootmeester de elpee ‘Nashville Skyline’ uit met daarop dit kleinood);
- ‘I Want You Back’ – The Jackson 5 (vijf zingende en dansende broertjes ontdekt door Diana Ross);
- ‘Stand!’ en ‘Thank You Fallettinme Be Mice Elf Agin’ – Sly & The Family Stone (deze Amerikaanse funk-, soul- en rockband uit San Francisco kon altijd op mijn sympathie rekenen, vooral op de dansvloer!);
- ‘Hang On To A Dream’ – The Nice (cover van een meesterwerk van Tim Hardin); - ‘End Of The World’ – Aphrodite’s Child (prachtige opvolger van ‘Rain And Tears’);
- ‘Cupid’ en ‘You Got Soul’ – Johnny Nash (deze Amerikaanse soulzanger had in de jaren ’60 een studio op Jamaica. Hij scoorde met enkele reggae-achtige hits, en in 1972 zelfs met een compositie van Bob Marley die pas later bekend zou worden!);
- ‘Holly Holy’ – Neil Diamond (de singer/songwriter begon meer en meer met eigen composities door te breken); - ‘Games People Play’ – Joe South (hij schreef hits voor o.m. Billy Joe Royal maar scoorde vanaf 1969 ook zelf);
- ‘Galveston’ – Glen Campbell (de Amerikaanse countryzanger en gitarist scoort hier met een compositie van Jimmy Webb);
- ‘Peru’ en ‘Baby I Don’t Mind’ – Wallace Collection (de Brusselse popgroep die pop en klassiek op een meesterlijke wijze combineerde gooide ook hoge ogen in Zuid-Amerika);
- ‘Jingo’ – Santana (volgens mij dè revelatie van Woodstock); - ‘Soul Sister, Brown Sugar’ – Sam & Dave (soulmuziek was nog altijd heel erg in, vooral in de discotheken);
- ‘Roosevelt And Ira Lee (Night Of The Mossacin)’ en ‘Polk Salad Annie’ – Tony Joe White (deze Amerikaanse singer/songwriter werd geliefd door o.a. Brook Benton en zelfs Elvis Presley);
- ‘It Came Out Of The Sky’ (uit de elpee ‘Willy And The Poor Boys’) en ‘The Night Time Is The Right Time’ (uit de elpee ‘Green River’) – CCR;
- ‘Only Ladies Play Croquet’ – Tin Tin (Australische popgroep opgericht door Steve Kipner en Steve Groves);
- ‘Easy To Be Hard’ (uit HAIR); ‘Eli’s Coming’ (van Laura Nyro); ‘Try A Little Tenderness’ (bekend van Otis Redding); en ‘One’ (van Harry Nilsson) – Three Dog Night (de coverband bij uitstek!);
- ‘Gitarzan’ (parodie op ‘Guitar Man’ van Jerry Reed en Elvis) en ‘Along Came Jones’/’Yakety Yak’ (parodie op pareltjes van The Coasters gecomponeerd door Leiber/Stoller) – Ray Stevens;
- ‘You Can't Always Get What You Want’ – The Rolling Stones (b-kant van ‘Honky Tonk Women’ maar ook uit de elpee ‘Let It Bleed’);
- ‘Golden Slumbers/Carry That Weight’ – The Beatles (uit de elpee ‘Abbey Road’); - ‘Because’ en ‘Oh! Darling’ – The Beatles (uit de elpee ‘Abbey Road’);
- ‘Here Comes The Sun’ – The Beatles (parel geschreven door George Harrison!);
- ‘Abraham, Martin & John’ – Marvin Gaye (oorspronkelijk van Dion, een ode aan de vermoorde Lincoln, Luther King, en Kennedy). In het laatste couplet wordt duidelijk dat het nummer ook opgedragen is aan Robert Kennedy.
Het jaar 1969 liep op zijn laatste benen. Toch werd er nog fantastische muziek gemaakt. Mijn tweede goede muzikale “vriend”, buiten mijn transistor, was mijn taperecorder, ook van het merk Grundig. Die twee hebben mij vele uren plezier bezorgd! Dankzij o.m. volgende singles:
- ‘Thanks’ – J. Vincent Edwards (Deze Brit had meegespeeld in de Londense productie van de Engelse ‘Hair’ musical in 1968 – Soms werd zijn naam ook zonder s op het einde weergegeven op allerlei hoesjes!); - ‘Get Me Down’ – Zen (opvolger van de single ‘Hair’ die eventjes scoorde in Nederland maar niet in België);
- ‘Jack In The Box’ – The Jackpots (een Zweedse popgroep die ietwat doet denken aan Queen); - ‘Cold Turkey’ – Plastic Ono Band (John Lennon hield zich meer en meer bezig met zijn soloproject);
- ‘Mighty Joe’ – Shocking Blue (machtige opvolger van ‘Venus’); - ‘Another 45 Miles’ – Golden Earring (de meervoudsvorm in de groepsnaam was weggevallen);
- ‘Tonight Today’ – Dozy, Beaky, Mick & Tich (Dave Dee was solo gegaan);
- ‘I’m A Man’ – Chicago (op de LP heette de groep nog voluit Chicago Transit Authority maar die naam werd na een klacht van de gelijknamige busmaatschappij ingekort. Ook de song werd ingekort tot Part 1 en op de b-kant Part 2 zoals dat toen jammer genoeg de gewoonte was); - ‘Whole Lotta Love’ – Led Zeppelin (met dank aan Willie Dixon die achteraf als mede-auteur werd gecrediteerd).
Verder nog enkele “krakers” op 45 of op 33 toeren die ook uit 1969 kwamen en begin 1970 nog vaak op de radio te horen waren:
- ‘Point Me To The Sky’ – Pink Floyd (single die helemaal flopte want volgens DJ René Van der Speeten van Omroep Brabant zongen ze “in the sky” en stond er op sommige hoesjes “at the sky” of was het andersom? De b-kant ‘Careful With That Axe Eugene’ werd later veel bekender!);
- ‘Listen Here’ – Brian Auger & The Trinity (uit hun elpee ‘Befour’ met vier drummers!);
- ‘Bootleg’ en ‘Green River’ – CCR;
- ‘The Valentyne Suite’ en ‘Elegy’ – Colosseum;
- ‘Spinning Wheel’ en ‘And When I Die’ (Laura Nyro) – Blood, Sweat & Tears;
- ‘Both Sides, Now’ – Joni Mitchell (de auteursversie, uitgebracht na de originele versie van Judy Collins);
- ‘The Partisan’/’Bird On The Wire’ – Leonard Cohen;
- ‘Suzanne’ – Herman van Veen (mooie Nederlandstalige cover van Cohens debuut); - ‘Si tu dois partir, va-t-en’ – Fairport Convention (leuke cover van ‘If You Gotta Go, Go Now’ van Bob Dylan);
- ‘She’s Not There’ – Neil MacArthur (pseudoniem van Colin Blunstone want The Zombies waren gesplit, een cover van een oud nummer van de groep);
- ‘No Fun’ – The Stooges (James Newell Osterberg jr. zou diep in de jaren ’70 scoren onder het pseudoniem Iggy Pop!); - ‘Evil Woman (Don’t Play Your Games With Me)’ – Crow (later gecoverd door Black Sabbath);
- ‘Gimme Shelter’ – The Rolling Stones (met de stem van Merry Clayton);
- ‘The Walls Fell Down’ – The Marbles (compositie van de gebroeders Gibb); - ‘Snake In The Grass’ – 3DBM&T (toch nog mèt Dave Dee, uit de elpee ‘Together’).
Eind 1969 was een wonderlijke periode waar mijn beste muzikale “vriend” mijn transistor Music boy van het merk Grundig was. Ik luisterde toen vaak naar de AVRO met het prachtig verzoekprogramma ‘Arbeidsvitaminen’ waar de plaatjes tot aan het gaatje werden gedraaid! Ik nam ze dan ook op dankzij mijn taperecorder, want eerst had ik via de HUMO mijn verlanglijstje samengesteld. Ook Hilversum 3 wist ik op mijn radiootje terug te vinden net zoals Radio Luxemburg waar Peter Koelewijn op zaterdag disc-jockey van dienst was en de hitparade presenteerde in de late namiddag net vóór de programma’s ineens Engelstalig werden. Op zondagavond ging ik vroeg slapen want onder mijn hoofdkussen hoorde ik via Radio London de hitlijst van de afgelopen week. Vaak viel ik dan in slaap nog voor ik nummer één had gehoord…
En in de maand december 1969 stonden hits die ook nog in de loop van 1970 te horen waren:
- ‘Can I Get There By Candlelight’ – David McWilliams en ‘I’m Gonna Make You Mine’ – Lou Christie;
- ‘Delta Lady’ – Joe Cocker; - ‘Well All Right’ – Blind Faith (oorspronkelijk van Buddy Holly en veel later nog gecoverd door Santana);
- ‘Mah-Nà-Mah-Nà’ – Mahna Mackay (uit de pornofilm ‘Sweden Heaven And Hell’ en later opgepikt door The Muppets!); - ‘Erotica’ – Man (enkel een hitje in Nederland!);
Soixante-neuf, année érotique!
- ‘Maanserenade’ – Marty (instrumentale waarin de trompet de hoofdrol speelt); - ‘Beautiful People’ – Melanie (haar ode aan de hippies op Woodstock);
- ‘Geh’ Nicht Vorbei’ – Christian Anders (doet mij altijd denken aan ‘Du’ van Peter Maffay); - ‘Shangri-la’ – The Kinks;
- ‘Take A Letter Maria’ – R.B. Greaves (een van de weinige blanke acts op Tamla Motown); - ‘Yester-Me Yester-You Yesterday – Stevie Wonder;
- ‘Ridin’ On The L&N’ – The Bintangs en ‘Appleknockers Flophouse’ – Cuby + The Blizzards;
- ‘Cary Lynn Javes’ – Zager & Evans (opvolger van ‘In The Year 2525’ maar enkel een hitje in Nederland en geflopt in België);
- ‘Don’t Waste My Time’ – John Mayall; - ‘Bourée’ – Jethro Tull (na Beethoven veroverde Bach ook de moderne hitparade!);
- ‘Suspicious Minds’/’Rubberneckin’’ – Elvis Presley;
- ‘(Call Me) Number One’ – The Tremeloes; - ‘Today I Killed A Man’ – P.J. Proby (niet te vergissen met de diepe stem van Johnny Cash!);
- ‘Why’ en ‘Marian’ – The Cats (Palingpop uit Volendam);
- ‘Marie Jolie’ – Aphrodite’s Child;
- ‘Wonderful World, Beautiful People’ – Jimmy Cliff (de reggae was definitief doorgebroken); - ‘Throw Down A Line’ – Cliff & Hank (Cliff Richard en Hank Marvin van The Shadows geraakten niet voorbij de tipparade);
- ‘Down On The Corner’/’Fortunate Son’ – Creedence Clearwater Revival.
Aangezien mijn 18de verjaardag er weldra aankwam had ik het besluit genomen rijlessen te volgen (theoretisch èn praktisch) want mijn ouders hebben nooit een auto gehad. En voor een rijbewijs zonder examen was ik iets te jong want dat kon nog in 1968 (gewoon afhalen op het gemeentehuis). In 1969 was het verkeer in Brussel nog niet zo hectisch als tegenwoordig maar ik kan jullie verzekeren dat ik toch vaak enkele druppels zweet ben kwijtgeraakt vooral op de beruchte Montgomery rotonde of in de buurt van het Jubelpark!
Volgende hits kwam ik o.m. tegen in de hitlijst van Radio Veronica van oktober 1969:
- ‘Pastorale’ – Liesbeth List & Ramses Shaffy (voor mij een van de mooiste Nederlandstalige liederen, gecomponeerd door Boudewijn de Groot en Lennart Nijgh);
- ‘Les Champs Elysées’ – Joe Dassin (geen origineel zoals hijzelf beweerde maar een cover van ‘Waterloo Road’ van Jason Crest, op zijn beurt gecoverd door Lionel Morton in 1969); - ‘Sugar Sugar’ – The Archies (een studiogroep, nog faker dan The Monkees in hun beginperiode!);
- ‘My Pledge Of Love’ – The Joe Jeffrey Group en - ‘Early In The Morning’ – Vanity Fare;
- ‘Sweet Caroline’ – Neil Diamond (de zanger/componist zag de cover van een tijdschrift met een jonge Caroline Kennedy te paard en hij was meteen verkocht!);
- ‘Need Your Love So Bad’ – Fleetwood Mac (Little Willie John zong deze blues in 1955, de versie van deze Britse band kwam uit in 1968);
- ‘Air’ – Ekseption (ditmaal werd een compositie van grootmeester Bach onder handen genomen!) en ‘Keem-O-Sabe’ – The Electric Indian;
- ‘My Special Prayer’ – Percy Sledge en ‘Commotion’ – Creedence Clearwater Revival;
- ‘If It’s Tuesday, This Must Be Belgium’ – Bojoura (uit de gelijknamige film uit 1969, een parodie op Amerikaanse toeristen die een rondreis maken door Europa en bij God niet weten waar ze zich precies bevinden!);
En in de maand november 1969 slaagde ik in beide examens maar aangezien er thuis geen auto was moest ik 6 maanden rondrijden met een L op de achterruit. De auto is er uiteindelijk toch gekomen… in 1984! Maar dat is een heel ander verhaal. Hier zijn de hits uit die periode:
- ‘Hetgeen je niet krijgen kan’/’In de koolmijn’ – Will Tura (enkel in de Ultratop Vlaanderen);
- ‘Come Together’/’Something’ – The Beatles (alweer een dubbelzijdige single, uit die geweldige LP ‘Abbey Road’);
- ‘Oh Lady Mary’ – David Alexandre Winter (nog een Nederlander die na Dave zijn weg zocht in Frankrijk! Zijn dochter Ophélie Winter is nu heel bekend in de Franstalige muziekwereld); - ‘Mexico’ – De Zangeres Zonder Naam (gecomponeerd door Francis Lopez met een Franstalige tekst van Luis Mariano);
- ‘Oh Well!' (Part 1) – Fleetwood Mac (in twee stukken geknipt voor de single maar ik vond 'Part 2' minstens even interessant!);
- ‘Summertime’/’Dark Rose’ – Brainbox (alweer een prachtige cover op de a-kant van een van de meest gecoverde nummers aller tijden!);
- ‘Magic Forest’ – Fat Mattress (de Jimi Hendrix Experience was uiteengespat, Jimi was solo gegaan en Noel Redding, de basgitarist bij de band, richtte Fat Mattress op – het bleef helaas bij deze eendagsvlieg!) en ‘The Windmills Of Your Mind’ – José Feliciano (prachtige cover van deze compositie van Michel Legrand uit de film ‘The Thomas Crown Affair’ uit 1968);
- ‘Little Green Bag’ – George Baker Selection (na Shocking Blue en Tee-Set was dit de derde Nederlandse groep die in de Verenigde Staten zou scoren!); - ‘He Ain’t Heavy… He’s My Brother’ – The Hollies (zonder Graham Nash maar met studiomuzikant Reg Dwight aan de piano die even later voor het pseudoniem Elton John koos: hij was namelijk fan van Dean Elton, saxofonist/pianist en zijn ontdekker Long John Baldry die samen met hem in de groep Bluesology zaten!).
Een vergelijking tussen de hitlijst van Nederland en de hits op Omroep Brabant (BRT) uit de nazomer van 1969 levert interessante weetjes op.
Eens terug thuis in België stonden volgende nummers in de hitparade van Radio Veronica (augustus 1969) en werden de meeste singles ook op onze radiozenders gedraaid:
- ‘In The Year 2525’ – Zager & Evans;
- ‘Venus’ – Shocking Blue en ‘Ma Belle Amie’ – Tee-Set;
- ‘Ruby, Don’t Take Your Love To Town’ – Kenny Rogers & The First Edition; - ‘I Want To Live’ – Aphrodite’s Child (gebaseerd op ‘Plaisir d’amour’);
- ‘Gina Lollobrigida’ – Tony Bass en ‘Baby I Love You’ – Andy Kim;
Gina Lollobrigida, een dame met klasse!
- ‘Cotton Fields’ – The Beach Boys en ‘Mother Popcorn Part 1’ – James Brown;
- ‘Big Bamboo’ – The Merrymen; - ‘Nathalie’ – Dave (De Nederlander Wouter Otto Levenbach was sinds 1965 onder het pseudoniem Dave afgezakt naar Parijs en zong vanaf de jaren ‘70 in het Frans! Deze single zingt hij wel in het Nederlands.).
En in de Nederlandse hitlijst van september 1969 stonden o.a.:
- ‘Don’t Forget To Remember’ – The Bee Gees en ‘Scarlet Ribbons’ – The Cats;
- ‘A Boy Named Sue’ – Johnny Cash (het allereerste liedje dat werd gecensureerd met een biep omdat erin gevloekt werd!);
- ‘Ay Que Viva La Sangria’ – Brigitte Bardot en ‘Alors je chante’ – Rika Zaraï (cover van ‘Vivo cantando’ uit het Eurovisiesongfestival).
Brigitte Bardot, een sekssymbool...
Ook vaak gedraaid op Omroep Brabant (BRT).
Alle bovenstaande nummers uit de Nederlandse hitparade staan voor alle duidelijkheid niet in mijn persoonlijke Top 4000 aller tijden. Bij gebrek aan een Belgische hitparade vul ik deze lijst aan met geweldige liedjes uit 1969 (niet noodzakelijk uit dezelfde periode) die wèl mijn favorieten zijn, zoals onder meer:
- ‘Yama, Yama, Hey’ – Ferre Grignard;
De Antwerpenaar Ferre Grignard op een Frans platenlabel (Barclay), vandaar het overbodig accent op zijn voornaam!
- ‘Love’ en ‘Fly Me To The Earth’ – Wallace Collection;
- ‘Laughing Cavalier’/'Daydream' en ‘Dear Beloved Secretary’ – Wallace Collection;
- ‘Incredible George’ – The Pebbles (De jongens probeerden Beatle George Harrison te charmeren met deze song. Zij kregen zelfs een gelukstelegram van hem met een aanmoediging!)
Bovenstaand telegram werd naar Bob Leonard gestuurd, de manager van The Pebbles, Ferre Grignard en ook van Lennart, Messagie & Dagleth. Ik blijf toch mijn twijfels hebben over de echtheid ervan. Het telegram is een Belgisch exemplaar in het Nederlands opgesteld, verstuurd naar ene Bobb T. Uilenspiegill (sic). Het zou mij niet verwonderen dat dit een grap is!
- ‘Mackintosh’ – The Pebbles (maar met deze single stonden de Antwerpenaren wel op nummer 1 in Spanje!).
De maand juli 1969 was voorbijgevlogen en eens terug thuis had ik gelukkig nog een volle maand vakantie. De geruchten dat The Beatles zouden splitten werden almaar hardnekkiger. De Get Back sessies was met veel geruzie verlopen want zowel George als Ringo waren al eens uit de groep gestapt. Zo was de single ‘The Ballad Of John & Yoko’ eigenlijk een duet tussen John Lennon en Paul McCartney die zowat alle instrumenten bespeelde, zelfs de drums! John hield zich meer bezig met nevenprojecten zoals de Plastic Ono Band, Paul hield zich onledig met Badfinger en Mary Hopkin en privé trouwde hij met Linda Eastman. George producete de single en de elpee van Hare Krishna Mantra en Ringo had het te druk met de film ‘The Magic Christian’. De elpee ‘Get Back’ kwam er niet maar mondde uit in de elpee ‘Let It Be’, gekoppeld aan de gelijknamige film. Toen tijdens de opnames daarvan ook gekibbeld werd schoof men de release van die elpee ook uit. Uiteindelijk werd besloten nog eenmaal de studio in te duiken en een “magnum opus” op te nemen, liefst even goed of misschien nog beter dan ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ uit 1967. Het album kreeg de titel ‘Abbey Road’, naar de gelijknamige opnamestudio’s. Voor de hoesfoto werd gekozen voor het zebrapad in de buurt. De foto waarbij John, Paul, George, en Ringo de straat overstaken, werd genomen op 8 augustus 1969 door Iain MacMillan. Hij had slechts tien minuten de tijd om de beroemde foto te maken. Jammer dat ik dat gebeuren niet heb kunnen meemaken want ik had Londen acht dagen voordien verlaten...
Een week later vond echter een gebeurtenis plaats die de muziekwereld op zijn grondvesten zou doen daveren. Het Free Concert in het Hyde Park verbleekte bij wat men later het Woodstock Festival zou noemen. Een muzikaal evenement dat spoedig wereldnieuws zou worden!
Woodstock (voluit Woodstock Music & Art Fair) was een muziekfestival dat van 15 tot en met 18 augustus 1969 gehouden werd in de Amerikaanse plaats Bethel, op een weiland (240 ha) van de melkveehouder Max Yasgur. Het Woodstockfestival was een hoogtepunt van de tegencultuur van de jaren zestig en van het hippietijdperk. Het festival werd Woodstock genoemd naar de gelijknamige plaats op een kleine 70 km afstand die bekend stond als centrum van de toenmalige hippiecultuur.
Het festival had als motto "3 Days of Peace & Music" (Nederlandse vertaling: 'drie dagen van vrede en muziek'). Het geldt als een van de belangrijkste en bekendste evenementen in de geschiedenis van de Amerikaanse hippiecultuur en popmuziek. Rolling Stone noemde het evenement in zijn '50 Moments That Changed the History of Rock and Roll'. Hoewel aanvankelijk 200.000 mensen werden verwacht, lag het uiteindelijke bezoekersaantal ruim boven de 400.000, van wie de meesten geen entreegeld hadden betaald. Hierdoor was het festival eerst niet winstgevend voor de organisatoren, maar dankzij de platenverkoop en inkomsten van de film werd het dat uiteindelijk toch nog. Ondanks het gebruik van alcohol en drugs was er weinig misdaad en geweld op het festival. Er waren echter te weinig voorzieningen getroffen voor het onverwacht grote aantal bezoekers, waardoor de autoriteiten uiteindelijk besloten de noodtoestand over het festivalterrein uit te roepen. Er vielen drie doden: één gerelateerd aan insuline, één doordat een man in slaap was gevallen en door een tractor werd overreden en een andere festivalganger stierf aan een gesprongen blindedarm. Daarnaast werden er op het festival twee baby's geboren en hadden vier vrouwen een miskraam. In 2017 werd de grond tot historisch erfgoed verklaard. Het werd opgenomen in het National register of Historic Places.
Artiesten die optraden of op Woodstock waren, alfabetisch gerangschikt:
• Joan Baez (m.m.v. Jeffrey Shurtleff) • The Band • Blood, Sweat & Tears • Paul Butterfield Blues Band • Canned Heat • Joe Cocker & The Grease Band • Country Joe and the Fish • Creedence Clearwater Revival • Crosby, Stills, Nash & Young • Grateful Dead • Arlo Guthrie • Tim Hardin • Keef Hartley Band • Richie Havens • Jimi Hendrix • The Incredible String Band • Jefferson Airplane • Janis Joplin • Melanie • Mountain • Quill • Santana • John Sebastian • Sha-Na-Na • Ravi Shankar • Sly & the Family Stone • Bert Sommer • Swami Satchidananda • Sweetwater • Ten Years After • The Who • Johnny Winter (m.m.v. Edgar Winter)
De meeste acts zou ik pas een jaar later ontdekken via de film. “Woodstock” is een Amerikaanse documentaire-film uit 1970 rond het gelijknamige muziekfestival uit 1969, geregisseerd door Michael Wadleigh. Releasedatum in België: 4 september 1970. Ik zou hem niet veel later in de bioscoop zien.
De hoogtepunten waren voor mij (in willekeurige volgorde):
- Santana – ‘Soul Sacrifice’ en ‘Evil Ways’;
- Richie Havens – ‘Freedom’ en Arlo Guthrie – ‘Coming In To Los Angeles’;
- Jefferson Airplane – ‘White Rabbit’ en ‘Somebody To Love’;
- The Who – ‘My Generation’ en ‘See Me, Feel Me’;
- Sly & The Family Stone – ‘I Want To Take You Higher’ en Joe Cocker – ‘With A Little Help From My Friends’;
- Janis Joplin – ‘Try (Just A Little Bit Harder)’ en ‘Ball And Chain’;
- Creedence Clearwater Revival (stond niet op de drievoudige elpee - het hele optreden van CCR kon ik pas enkele weken geleden op compact disc bemachtigen!) en Blood, Sweat & Tears – ‘Spinning Wheel’;
- Canned Heat – ‘Boogie Part 1’ en ‘Going Up The Country’;
- Country Joe & The Fish – ‘Vietnam Song’ en Ten Years After – ‘I’m Going Home’;
- Jimi Hendrix – ‘Voodoo Child’ en ‘The Star Spangled Banner’.
Op de vierde dag van het driedaags muziekfestival mocht Jimi Hendrix het evenement afsluiten!
Het regende er naar verluidt gedurende drie dagen maar de muziek maakte veel goed!
Naast de geweldige opmars van het nieuwe muziekgenre dat kwam overgevlogen uit Jamaica, de reggae, was er in juli 1969 ook een geweldige revival van de soulmuziek. Vaak gebeurde het dat oudere nummers terug in de Britse hitparade terechtkwamen, maar er was ook plaats voor nieuwe songs.
- ‘Dancing In The Street’ – Martha Reeves & The Vandellas (uit 1964 maar terug een hit in het Verenigd Koninkrijk in 1969); - ‘Higher And Higher’ – Jackie Wilson (oorspronkelijk uit 1967 maar in het Verenigd Koninkrijk terug te vinden in de hitlijsten van 1969);
- ‘You’ve Made Me So Very Happy’ – Blood, Sweat & Tears (ook een cover van een Tamla Motown nummer, zo vernam ik later) en ‘The Tracks Of My Tears’ – Smokey Robinson & The Miracles;
- ‘Behind A Painted Smile’ – Isley Brothers en ‘My Cherie Amour’ – Stevie Wonder;
- ‘I Can Sing A Rainbow/Love Is Blue’ – The Dells (een prachtige medley van twee totaal verschillende nummers!); - ’25 Miles’ – Edwin Starr (“Come on feet, start movin’!”);
- ‘Mama Soul’ – The Soul Survivors; - ‘Walk On By’ – Isaac Hayes (met de vernieuwde groep The Bar-Kays en Harold Beane, gitarist bij Funkadelic en veel later gesampled door Hooverphonic).
Ik bracht uit Londen een krantenknipsel mee van de hitlijst die toen verscheen in Melody Maker en daarin stonden onder meer volgende artiesten genoteerd. Het onderste stukje links is verloren gegaan bij een verhuizing:
- ‘In The Ghetto’ – Elvis Presley (opnieuw een wereldhit voor The King); - ‘A Way Of Life’ – The Family Dogg (debuutsingle van deze Britse band opgericht door Albert Hammond en Steve Rowland samen met zanger Mike Hazlewood en zangeres Christine Holmes. In 1970 werd de groepsnaam veranderd in Steve Rowland & The Family Dogg. De studiomuzikanten van de groep waren de vier leden van Led Zeppelin en pianist Reginald Dwight die zijn naam iets later wijzigde in Elton John);
- ‘Hello Susie’ – Amen Corner (Geschreven door Roy Wood - zanger/gitarist Andy Fairweather Low zou later bekend worden) en ‘Break Away’ – The Beach Boys (geschreven door Brian Wilson en zijn vader onder een pseudoniem);
- ‘Baby Make It Soon’ – The Marmalade (iets mindere single na hun nummer 1 met ‘Ob La Di - Ob La Da’); - ‘Gimme Gimme Good Lovin’’ – Crazy Elephant (werd meteen ondergebracht onder de noemer bubblegummuziek);
- ‘Saved By The Bell’ – Robin Gibb (het boterde niet meer tussen de drie broertjes Gibb); - ‘Make Me An Island’ – Joe Dolan (deze Ierse zanger had een klok van een stem!);
- ‘Pretty Belinda’ – Chris Andrews (opnieuw met succes uitgebracht in 1972!); - ‘Bringing On Back The Good Times’ – The Love Affair (iets minder bekende song van deze Londense popgroep).
Mijn verblijf in Londen gedurende de maand juli 1969 als jongeman van 17 jaar en 7 maand was een rijke ervaring want nooit eerder had ik in zo’n multiculturele hoofdstad gewoond.
Carnaby Street en zijn hippe winkels en boetieks kende ik al snel op mijn duimpje net als het metronet. Elke 30 seconden kwam er een ander treintje aangereden dat in enkele ogenblikken bomvol zat. Het was er snikheet maar de gratis airco (alle raampjes open!) koelde alles af eens we begonnen te rijden.
De wijk Soho hebben mijn kameraden en ik (we woonden met z’n vijven niet zo ver van elkaar) enkele malen bezocht. Men had ons daarvoor nochtans gewaarschuwd want de vele stripteasetenten en discotheken hadden niet zo’n goede reputatie.
- ‘Big Spender’ uit de soundtrack van ‘Sweet Charity’ (1969).
In Londen kreeg ik ook de gelegenheid naar de bioscoop te gaan. Ik zag er eindelijk ‘The Graduate’ want in 1968 moest je daarvoor in België 18 jaar oud zijn en in Engeland was de leeftijdsgrens op 16 jaar geplaatst. Wat mij zeer verbaasde was het feit dat er gerookt mocht worden in de filmzaal!
Ons verblijf in het gastgezin hield in dat wij ontbijt en avondeten kregen en overnachting natuurlijk. ’s Middags moesten wij zelf voor onze lunch zorgen. Dat werd dan meestal een broodje of een snack bij Wendy’s waar op elk tafeltje een grote plastic tomaat stond gevuld met ketchup. De frietjes waren alleszins even lekker gebakken als in België. In een tijd zonder mobiele telefoons spraken wij met z’n vijven altijd af op een bepaald uur aan Piccadilly Circus.
Na het gratis concert in het Hyde Park waren er volgende hoogtepunten: de maanlanding in zwart/wit op televisie en de eerste overwinning van Eddy Merckx in de Ronde van Frankrijk in de kranten!
De populaire nummers van toen waren o.a.:
- ‘The Ballad of John & Yoko’/’Old Brown Shoe’ – The Beatles (wanneer wij naar de pub gingen speelden wij vaak de b-kant geschreven door George Harrison);
- ‘That Was Only Yesterday’ – Spooky Tooth en ‘Oh Happy Day’ – Edwin Hawkins Singers;
- ‘Dizzy’ – Tommy Roe en ‘Frozen Orange Juice’ – Peter Sarstedt (de opvolger van ‘Where Do You Go To My Lovely?’ die flopte in de Benelux);
- ‘I Threw It All Away’ – Bob Dylan en ‘Man Of The World’ – Fleetwood Mac;
- ‘My Way’ – Frank Sinatra (een magistrale bewerking van ‘Comme d’habitude’ van Claude François door Paul Anka!); - ‘Ragamuffin Man’ – Manfred Mann;
- ‘Love Me Tonight’ – Tom Jones en ‘My Sentimental Friend’ – Herman’s Hermits;
- ‘Dick-A-Dum Dum’ – Des O’Connor (het lijkt even of hij “dikke duim” zingt!);
- ‘Epitaph’/’The Court Of The Crimson King’/’21st Century Schizoid Man’ – King Crimson (te horen in het voorprogramma van de Stones in het Hyde Park Festival);
- ‘Space Oddity’ – David Bowie (tweede versie waarbij de oorspronkelijk akoestische song werd aangevuld met een mellotron. Bowie kreeg lucht van een nakende maanlanding en haastte zich naar de studio om zijn lied af te werken en uit te brengen! Adamo zorgde op het vasteland voor zijn eigen ode aan de maanlanding: ‘A demain sur la lune’);
- ‘Tommy Can You Hear Me?’/’I’m Free’ – The Who (uit de rockopera ‘Tommy’);
- ‘It Miek’ (soms ook ‘It Mek’) – Desmond Dekker & The Aces (de opvolger van ‘Israelites’); - ‘The Liquidator’ – The Harry J All Stars (instrumentale reggae!);
- ‘Je t’aime… moi non plus’ – Serge Gainsbourg & Jane Birkin (Gainsbourg was de breuk met Brigitte Bardot al snel te boven gekomen en nam een vernieuwde versie op van dit nummer dat binnen de kortste keren verbannen werd op de BBC en later ook een banvloek over zich heen kreeg van de paus!) – Het nieuwe koppel stond er wel mee op nummer één en in de plaats daarvan werd een instrumentale single gedraaid: ‘Love At First Sight’ van Sounds Nice (Met Chris Spedding op gitaar en Clem Cattini op drums (maar dat wist ik toen niet!).
Tot zover mijn herinneringen uit de maand juli 1969, nu bijna 51 jaar geleden!
