In 1970 realiseerde ik mij dat ik nog een heleboel geweldige muziek uit de jaren zestig (en later van de jaren vijftig) moest aankopen. Om de financiële invloed ervan op mijn budget te beperken richtte ik mij in eerste instantie op verzamelalbums zoals "Greatest Hits" of "The Best of".
In 1967 verscheen de compilatie 'The Best of The Spencer Davis Group ft. Stevie Winwood'. Die elpee kocht ik in 1970 voor de som van 200 BEF. Winwood zou de Britse band in 1967 verlaten en hij was toen nog maar amper 19 jaar!
Voorheen heette de groep The Spencer Davis R & B Quartet en in de lente van 1964 werd de naam gewijzigd. De originele bezetting bestond uit: Steve (toen nog Stevie) Winwood - piano, leadgitaar, orgel, zang; Muff Winwood (zijn broer) - basgitaar; Pete York - dums; Spencer Davis - ritmegitaar, zang.
Het album staat vol met krakers als 'I'm A Man'; 'Gimme Some Lovin'; 'Every Little Bit Hurts'; 'Keep On Running'; 'When I Come Home'; en 'Somebody Help Me'.
En toch kies ik vandaag voor het schier onbekende 'Waltz For Lumumba', geschreven door de jonge Winwood en geproducet door Chris Blackwell van Island Records.
Toepasselijk bij deze warme dagen, een wals met Afrikaanse ritmes!
De laatste elpee die ik dat jaar kreeg was een geschenk voor mijn verjaardag (27/11/1970) van Alain P., fotograaf/reporter bij een Brussels dagblad. Het was de soundtrack van 'The Graduate', een film die ik in 1968 in Brussel niet mocht bekijken vanwege nog te jong (KNT - Kinderen Niet Toegelaten, weet je nog wel?). Maar toen ik in de maand juli 1969 een maand lang in een Engels gezin verbleef en studeerde aan 'The London High School For Foreigners' om mijn Engels bij te schaven kon ik de prent wel zien want in Engeland was hij toegelaten vanaf 16 jaar. En aangezien ik in november van dat jaar 18 zou worden was er helemaal geen probleem. Ik herinner mij dat er toen in de bioscopen nog gerookt werd!
Eigenlijk is die elpee uit 1968 strikt genomen geen plaat van Simon & Garfunkel want op de hoes staat duidelijk geschreven: "Paul Simon, Simon & Garfunkel, David Grusin". Grusin is een Amerikaanse jazzpianist en componist die voor de film enkele instrumentale deuntjes had gecomponeerd.
Mijn keuze valt nu op het onaards mooie 'Scarborough Fair/Canticle'. Ik kies nu beslist voor de lange versie.
In 1971 ging ik 's zaterdags en 's zondags naar de Reinaert, een ontmoetingsplaats voor Nederlandstalige jongeren uit Brussel en omstreken met geweldige muziek. Reinaertklub Brussel was een jeugdvereniging/discotheek met méér dan 4.000 Nederlandstalige leden in de hoofdstad gelegen in de kelders van café de "Graaf van Egmont", in de Jules van Praetstraat, naast de Hendrik Conscienceclub, waar commerciëlere muziek werd gedraaid. Ik was lid van de Reinaert van 1968 tot 1975, het jaar van onze trouw.
Zo leerde ik er de funky/soul-plaat '...Into A Real Thing' kennen van David Porter. Later ontdekte ik dat hij de helft was van het componistenduo Isaac Hayes & David Porter die voor het STAX-label ontelbare hits hadden geschreven voor soullegendes als Sam & Dave; Johnnie Taylor; Carla Thomas; Rufus Thomas; James & Bobby Purify; Judy Clay & William Bell; en The Emotions.
Op die elpee stonden slechts 6 nummers want het beginnummer van de A-kant 'Hang On Sloopy' duurt niet minder dan 11:11 minuten. De singleversie werd verknipt in "part 1 & part 2" (weet je nog?). Daarom kocht ik de hele elpee voor 299 BEF, maar dat vond ik beslist de moeite waard.
Op die nieuwe versie van 'Hang On Sloopy' hebben Chantal en ik ontelbare keren een slow gedanst. Op het einde van het lied (omstreeks 7:15 min.) verandert de sensuele slow in een uptempo dansnummer. De singleversie heeft eventjes in de BRT Top 30 gestaan.
Heerlijke herinneringen en voor wie deze versie niet kent, slechts één goede raad: aandachtig luisteren!
In 1971 greep ik terug naar muziek uit die gouden jaren zestig. 'Willy And The Poor Boys' werd uitgebracht in 1969 en staat vol hits want John Fogerty schudde in amper drie jaar tijd ontelbare hitsingles uit de mouw van zijn geruit hemd. Meestal singles met een dubble a-kant en altijd zeer korte maar krachtige liedjes. Jammer genoeg kon CCR nooit de eerste plaats bereiken in de V.S. John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford strandden meermaals op een tweede plaats!
Met Pasen 1971 keerde ik terug naar Londen voor een kort verblijf bij Mr. & Mrs Farthing, het gezin waarbij ik in de maand juli 1969 had verbleven. Ditmaal ging mijn beste vriend Geert mee. Aangezien de vinylplaten in Londen goedkoper waren dan op het vasteland kocht ik er meteen twee, omgerekend zo'n 225 BEF per stuk. De twee elpee bespreek ik morgen.
De elpee 'Willy And The Poor Boys' van Creedence Clearwater Revival bevat o.m. 'Down On The Corner'; ''It Came Out Of The Sky'; en eigen versies van 'Cotton Fields' en 'The Midnight Special'. Maar mijn keuze van vandaag valt op het geweldig krachtige 'Fortunate Son', een protestlied van Fogerty tegen de oorlog in Vietnam en het feit dat sommige jongens die werden opgeroepen via de politiek een weg vonden om niet te moeten gaan vechten in Azië. ♫♫♫ It ain't me, it ain't me! ♫♫♫ ...
Mijn eerste honderd langspeelplaten (op 33 toeren en op vinyl ter verduidelijking voor de jongsten onder ons) kocht of kreeg ik in de periode 1969 tot 1972. In 1969 werd ik achttien jaar en in 1973 was ik gelegerd in West-Duitsland onder rechtstreeks NAVO bevel.
In 1969 kocht ik voor 255 BEF (een flinke hap uit mijn wekelijks zakgeld!) de LP 'Messe pour le temps présent' met muziek van Pierre Henry en Michel Colombier, speciaal gecomponeerd voor het ballet van Maurice Béjart. Ik had die elektronische muziek in 1967 via de radio opgevangen en vooral tijdens een toneelvoorstelling in 1968 in de Zaal Patria in de Broekstraat in Brussel. Omdat ik vreesde dat ik die elektronische jerks later niet meer zou terugvinden kocht ik die LP zonder zelfs over een platenspeler te beschikken! Ik beluisterde de plaat bij een vriend. De A-kant vonden wij geweldig maar van de B-kant kregen wij toch ongemakkelijke rillingen. Vooral bij 'Variations Pour Une Porte Et Un Soupir', een gevoel dat ik in 1973 opnieuw zou krijgen bij 'Tubular Bells', gebruikt bij de film 'The Exorcist'.
Mijn keuze van vandaag valt op 'Psyché Rock', de bekendste van de 5 elektronische jerks. Fatboy Slim zou het nummer jaren later coveren. 'Psyché Rock' werd ook het thema van Futurama.
En oh ja, die platenspeler kwam er pas in 1970, als beloning voor mijn goede studieresultaten.
Mijn tweede elpee kreeg ik van een goede vriend des huizes die fotograaf was bij een Brusselse krant. Dat was in 1970 en ik was Alain P. heel dankbaar want Ennio Morricone was een van mijn favoriete componisten van filmmuziek, vooral van westerns.
Het betrof een compilatie album van muziek uit twee spaghettiwesterns: 'For A Few Dollars More' en 'A Fistful Of Dollars', twee geweldige films die ik in de lokale bioscoop 'The Select' in Watermaal had gezien.
Het thema van 'For A Few Dollars More' is onnavolgbaar en nu nog, zoveel jaren later, zie ik die beelden voor mijn ogen. En Clint Eastwood werd meteen mijn filmheld!
1970 was een droevig muzikaal jaar voor mij persoonlijk want mijn favoriete muzikale helden, The Beatles, waren gesplit! Het was zelfs zo erg dat ik gedurende een lange tijd 'Let It Be' of 'The Long And Winding Road' niet meer kon horen. Gelukkig sleet dat melancholisch gevoel want sinds 1968 had ik mijn zinnen gezet op een nieuwe supergroep, niet uit Engeland maar uit de Verenigde Staten van Amerika, meer bepaald uit Californië.
En zo werden de broers Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford mijn nieuwe muzikale helden.
De elpee 'Creedence Clearwater Revival' van CCR kocht ik toen voor de som van 200 BEF. Een geweldige plaat met slechts 8 nummers maar 'Susie Q' van Dale Hawkins duurde al meer dan 8 minuten!
John Fogerty stak zijn bewondering voor de soulmuziek niet onder stoelen of banken want 'Ninety-Nine And A Half (Won't Do)' van Wilson Pickett werd gecoverd naast een magistrale bewerking van 'I Put A Spell On You' van Screamin' Jay Hawkins. En die staat heel hoog aangeschreven in mijn Top 4500 Aller Tijden!
Tegelijk met de elpee 'Creedence Clearwater Revival' van CCR kocht ik 'Pendulum' in 1970. Die vond ik minder sterk dan hun gelijknamig debuut uit 1968 maar voor de prijs van 200 BEF mochten 'Hey Tonight', 'Molina' en vooral 'Have You Ever Seen The Rain' er zeker zijn.
Op dit album wordt veel gebruik gemaakt van blaasinstrumenten (door John Fogerty) en keyboard (door Stu Cook). Het vertrouwde geluid van Creedence was dus enigszins geëvolueerd maar ik bleef een trouwe fan. De overige elpees kocht ik enkele weken/maanden later. Hun hele oeuvre op compact disc bevindt zich ook in mijn collectie.
