Terwijl we in België zijn is het volkomen normaal en gepast dat in de keukenpotten

de lokale zwemvissen één voor één aan de beurt komen.

Vandaag geef ik de voorkeur aan een kabeljauw, hoewel je die toch (nog) overal

kan verkrijgen in Europa. Voor dit gerecht heb ik liefst een tamelijk harde vis,

die goed overeenkomt met paprika’s en tomaten.

Kabeljauw is dus één van de mogelijkheden.

Verder is het recept eerder Mediterraan, wat voor ons geen probleem is.

Wel integendeel. Op het eerste zicht zie je op de foto geen vis meer,

maar wees gerust, hij doet gewoon enkele millimeter kopje onder.

Een beetje cameravrees waarschijnlijk.

Hier is het geur- en kleurrijke receptje van “Stoofschotel met tomaat en vis”:

Het is een gezellig en gemakkelijk gerechtje om te koken, maar ook degene

die in de onmiddellijke omgeving zit heeft er wat aan, want het ruikt heerlijk

tijdens het garen.

Mocht je dit gerechtje bereiden, hou er dan rekening mee dat je links en rechts

 tijdens het kookproces wat kwijl van de grond moet opscheppen van de huisgenoten.

Nog een tipje (maar niet van de sluier): we drinken er een fles Gato Negro bij,

uit Chili. Dit betekent niet “zwart gat” in het Spaans, maar wel “zwarte kat”.

Een kleine nuance natuurlijk. Vooral de versie met de Cabernet Sauvignon druif

is lekker, maar hij bestaat ook met andere druivensoorten.

Yammi yammi.

03-08-2009, 00:00 geschreven door grob  

“Of we geconfronteerd zijn met een dergelijk alarm, en of we het

 overleefd hebben laat ik jullie zeer spoedig weten!”

Dat was de laatste noodkreet van het Olaba bezoek aan een mijnenjager.

Welnu, er is goed nieuws, we hebben alles nipt overleefd,

in die onheilspellende buik van de Crocus.

Het staat hier vol met de meest extravagante dingen.

Neem nu deze hoop cilinders, met vierkante koppen.

Wat doen ze hier? Niks. Maar wacht tot de Crocus aan het zinken is.

Het zeewater komt volgens de kenners dan waarschijnlijk van beneden.

Deze metalen klompen zet men dan schrap tegen de luiken vanwaar

het zeewater naar boven wil komen.

Door deze knotsgekke buizen uit te rekken kan men ze opspannen

en het luik dichthouden.

Een kurkentrekker in omgekeerde zin als het ware.

We achten het niet voor mogelijk, maar er is nóg een dieper luik om verder

naar beneden te gaan. En ditmaal is het niet voor doetjes, want onder dit luik

is er geen trap, maar een vette vertikale ladder.

We zijn onderweg naar de machinekamer, in de onderbuik van het schip.

De machinist zet op deze ladder ook altijd zijn voeten, met goed geoliede

schoenzolen natuurlijk. Vettig boeltje.

Niets kan Olaba afschrikken. Met ware doodsverachting dalen we toch

naar de kelder van het schip waar de machinist zijn mayonaise maakt.

Diep (letterlijk) onder de indruk aanschouwen we de krachtbron van de Crocus,

met deskundige uitleg van de Commandant. Zelfs de dames worden er stil van.

Heel merkwaardig. Tussen allerlei motoren en technische installaties

zie ik een groot houten stuur waarvan ik gisteren nog een exemplaar zag

op de TV in een film met een Caraïbisch piratenschip.

Als de andere besturingen het laten afweten, kan men hier komen aan draaien.

Dieper kunnen we nu niet meer, of we zitten aan het middelpunt van de aarde.

Allen naar boven dus, tot in de open lucht zelfs.

Aan de rand van het dok staat een reusachtige schoendoos,

(een vorm die onmiddellijk de aandacht trekt van de dames).

Het is een loods, waar de Crocus een vol jaar heeft ingelegen, voor groot onderhoud.

Het lijkt erop alsof andere marinevaartuigen in de rij staan om hun beurt te krijgen.

Op het Crociaans achterdek heerst een drukke activiteit.

Twee matrozen verslepen een zware witte cilinder. Wat is het? Een torpedo?

Een gasfles voor een tapinstallatie? Een vredespijp? Een mini flitspaal?

Een mislukte saxofoon misschien? Een wit product? We weten het nu nog niet.

Aan de andere kant van het achterdek staat het paradezeepaardje van het schip:

de nieuwe spectaculaire supersonar voor het opsporen van zeemijnen.

Marc, de enige échte Zeebruggenaar, voelt de zeekriebels opkomen door zijn aders.

Hij ziet zijn haven, de schepen, de giraffekranen en hij droomt weg, over alle oceanen.

 Zijn benen beginnen te trillen van pure drang naar de wijde zee.

Lut, zijn lieftallige echtgenote, heeft alle moeite van de wereld om hem tegen te houden

onmiddellijk een contract tekenen en toe te treden tot de marine.

Uiteindelijk kan ze hem overtuigen met de belofte dat thuis de Blonde Leffe

altijd voor hem klaar zal staan. Daar kunnen enkele golven niet tegenop.

Commandant Frederik stelt ons voor aan Oscar, die hier dag en nacht en langer in

militaire houding staat, altijd paraat om de functie van nepdrenkeling uit te oefenen.

Oscar, je kunt zijn naam zien op zijn borstzak, zit nogal benepen in zijn pak,

en wordt hier gelukkig wat frisse lucht toegediend.

De tijd van de Titanic is blijkbaar voorbij.

Een reddingssloep is een piepklein ding geworden.

Wanneer men de sloep in het water neerlaat, gaat ze even kopje onder,

komt terug naar boven, en blaast dan zichzelf op tot respectabele afmetingen.

Dat idee is waarschijnlijk afgekeken van ergens anders…

De volgende stap is de brug, het ultieme zenuwcentrum van het schip.

Het stuur is een ware ontgoocheling. Te minimaal zelfs voor op de foto.

Het is enkel een klein zwart rond dingetje, dat je in je broekzak kan steken.

We hebben nu ongeveer alles gehad. Voor El Grande Finale keren we terug

naar het salon van de Crocus, waar we onder het goedkeurend oog

van koning Albert en op zijn gezondheid een lekkere Leffe Blond

door onze dorstige zeemanskelen gieten.

Dit kan een mens goed doen, maar de tijd van gaan is helaas gekomen.

De Clash of the Giants kan niet langer uitblijven.

De twee hoofdmannen zijn nu vrienden voor het leven: de President van Olaba,

en Commandant Frederik van de Crocus.

Wanneer en waar zullen onze paden nog eens kruisen?

Hopelijk niet onder water.

We laten de Crocus achter zoals we hem gevonden hebben.

Hij heeft ons bezoek goed verteerd.

Terwijl we van het schip stappen zie ik plots een loens individu op de kade

uit een of ander mangat kruipen. Hoogstwaarschijnlijk een KGB-spion,

die de geheimen van de Crocus wil doorgronden.

Waarlijk een bad guy uit de 007  Bond films!

Even later merken we dat hij wordt ingerekend door het bewakingspersoneel

en achteraf vernemen we nog dat dit sinistere heerschap werd opgesloten

tussen de bezemstelen en de poetsvodden, onder strenge bewaking van Oscar.

 Terechte straf.

Einde goed, alles goed, en we wensen de Crocus en zijn bemanning een goede vaart,

met de juiste kaart.

31-07-2009, 00:00 geschreven door grob  

Ik loop al een tijdje gefrustreerd rond.

De reden is dat ik een heleboel gerechtjes probeer te maken uit allerlei landen,

maar er is er één land waar ik nog te weinig aan denk. En dat is Nederland.

Ik ben eens naar de statistieken van mijn blogbezoeker gaan kijken,

en ik zie dat meer dan 34% van de lezers afkomstig zijn uit Nederland.

Het is dus de hoogste tijd, al was het maar uit erkentelijkheid,

om dat even recht te zetten.

Vandaar dat ik klassiek een gerecht heb gekozen, en ook bereid,

afkomstig en geïnspireerd door onze dichtste buren.

En ik wil nog beter doen, als extra boetedoening: woensdag 29 juli gaan

we fietsen in Nederland, meer bepaald tussen Vlissingen en Westkapelle.

Ziezo, mijn frustraties zijn weer even weggespoeld.

Het recept, volgens het kookboek specifiek Nederlands is gewoon oersimpel.

Een pretje om te maken, en mooi van uitzicht ook nog.

Onderschat de Nederlanders dus niet op culinair vlak.

De ingrediënten lopen niet over van originaliteit, maar zijn wel stuk per stuk

puur natuurlijk. Dit Nederlandse gerecht is Bruine bonen met spek.

De alom gebruikte “actieve voedingsdriehoek” met de onmisbare voedingsstoffen

 (koolhydraten, eiwitten, vitaminen,…) wordt perfect ingevuld.

Geen aardappelen meer nodig, want de bonen leveren voldoende koolhydraten.

Hier is het recept, straight from Holland.

Keurig en kleurig, en lekker.

Greta houdt van bonen, vooral de bruine.

Ik zal ze dus meer naar Nederland moeten sturen, om lokaal bonen te gaan happen.

Hier kan je het nog eens uit een andere hoek bekijken.

Laat me wel opmerken dat de wijn niet afkomstig is uit Nederland.

Ik ga nu ook weer niet overdrijven.

Ik wil er ook op wijzen dat er optisch gezichtsbedrog in het spel is.

Mijn duim zit niet in het wijnglas, en ik giet er geen wijn over.

Naar TimeLife, Europese Keukens, pag. 70

Smakelijk.

28-07-2009, 00:00 geschreven door grob  

Dit is een beeld van de bekende mijnstreek in Limburg.

De lokale avonturen van Olaba(*) vorig jaar in september daar

kan je vinden in dit blogje vanaf de datum 22-03-2009.

Go and look!

Maar…wat velen niet weten is, dat er nog een mijnstreek in België is,

waarvan hieronder een foto.

Wat meer is, in dit stuk België zijn er zelfs mijnenjagers te vinden!

Zelfs buiten het jachtseizoen.

Nieuwsgierig als we zijn, moeten we daar het fijne van weten.

Marc van Olaba slaagt erin na veel lobbywerk aan de toog, een exclusief

Olaba(*) bezoek te versieren aan de mijnenjager “Crocus”,

die ligt aangemeerd in de Marinebasis van Zeebrugge. 

Op het marineschip worden we hartelijk verwelkomd door

Commandant Frederik, een volle neef van Olamarc.

We drinken eerst een kop koffie om de aandacht te kunnen aanscherpen,

en om een goede indruk te maken.

Onmiddellijk schiet er al een aandachtspunt naar voor:

alle Belgische mijnenjagers hebben de naam van een bloem.

En omdat er ook Franstalige Belgen onder de bemanningsleden vertoeven,

zijn deze bloemennamen bovendien hetzelfde in het Nederlands en het Frans.

De M917 heeft dus als koosnaampje “Crocus”.

Tot ontevredenheid van mijn Spelling Checker, die aandringt op Krokus.

Eén vierde Olaba was belet, dus heel uitzonderlijk zijn we slechts met zes.

Eigenlijk is dit nog een goede zaak, want alles is heel smal uitgemeten op

dit schip, zoals deze radiokamer bijvoorbeeld.

Geen wonder dat de Weight Watchers in Zeebrugge zoveel succes kennen. 

Een ander goed voorbeeld om dit te illustreren is een doorsnee kajuit.

Dit is het volledige verblijf van zes bemanningsleden en één pilaar.

Dit is niet het Spaanse Spook dat hier ronddwaalt, maar wel brandvrije kledij.

Aan de veiligheid wordt de meeste aandacht besteed.

Nodig ook met de talloze buizen en pijpen, gevuld met de vreselijkste vloeistoffen,

en voorzien van allerlei kranen, draaiwielen, valven, tappen enzovoort.

Een natte droom voor elke loodgieter is het hier.

Heel het schip is één grote buis.

Nog wat voor de veiligheid: in de buurt van de hoogspanningskast

hangt een dik touw met twee handgrepen.

Niet één Olaba kan raden waarvoor het dient.

Welnu, het kan gebruikt worden als er een zeeman aan de hoogspanning “plakt”.

Terwijl hij lichtjes aan het braden is, kan je het touw over hem werpen

en hem lostrekken, zonder zelf gebakken te worden.

Het touw heeft ook nog een ander doel: fitness.

Tijdens de zeldzame dagen dat men niemand moet wegsleuren

van de hoogspanningskast gebruikt men het voor touwspringen.

Het is wel enkel geschikt voor de matrozen kleiner dan 1,60 m,

door de beperkte beschikbare hoogte.

De groteren moeten zich wegens hun afmeting beperken tot hersengymnastiek.

In de keuken staat al het kookgerief te blinken.

De potten vallen wat groter uit dan bij mij en bij jullie, maar voor de rest

is er weinig verschil.

Ik voel me dadelijk thuis in dit kombuis.

À propos: het keukenpersoneel van de Crocus is helemaal mannelijk.

Er is wel één vrouw aan boord, en zij is verpleegster.

We krijgen ze niet te zien, want ze is ziek.

Ze komt dus niet in de keuken, behalve als de kok zich in de vingers snijdt.

Ook de kruidenpotjes met bieslook, Provençaalse kruiden, lookpoeder

en andere zijn van een  volwassen formaat.

Om te beletten dat de matrozen teveel zeelucht inademen,

is er voor iedereen een handig zuurstofmasker voorzien.

We slenteren verder langs de hoofdboulevard binnen het schip,

tot we alles bekeken hebben.

Alle foto’s weergeven zou me nog een dagje extra kosten.

We verlaten deze verdieping, of “dek”, om het juister te zeggen.

Onze gids neemt ons mee naar beneden via een smal trapje.

Greta voelt haar hartje kloppen.

Het schip lijkt één grote controlekamer.

Hopelijk wordt hier niet gecontroleerd op alcoholgebruik,

zoniet lopen sommigen onder ons kans om opgesloten te worden

in het voorruim, tussen de bezems en het Wc-papier (en de ratten?).

Sommige personeelsleden werken intussen onverstoorbaar verder

aan het ontpluizen van militaire geheimen. High Confidential.

Ons mogen ze vertrouwen. Wij zijn nu ook op de hoogte,

maar we zeggen niets, tenzij onder fysieke dwang van Al Qaeda.

Op verschillende plaatsen is er melding van hoeveel maal de alarmfluit

moet gaan bij nucleaire of chemische aanvallen op het schip.

Of we geconfronteerd zijn met een dergelijk alarm, en of we het overleefd

hebben laat ik jullie zeer spoedig weten!

(*) Olaba = Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

    Voor details, zie vroegere stukjes.

25-07-2009, 00:00 geschreven door grob  

Het afscheid van Spanje vieren we met een barbecue.

Dat past gewoon bij lekker weer op het terras.

De twee vorige jaren had ik telkens een barbecue of tafelgrill

moeten liquideren, wegens versleten.

De enig overblijvende BBQ, nog meegebracht uit België, doet al

jaren trouwe dienst, er is dus geen vuiltje aan de baklucht.

Lekkere Spaanse vleesjes, tomaatjes, paddenstoelen een uurtje

laten marineren in een Mediterraan mengsel “doet me al gauw

het water in de mond krijgen”.

Ik citeer hier Piet Huysentruyt.

Ik heb lang gezocht, maar gevonden! De aller-heerlijkste Spaanse

witte pensjes, gemarineerd en aan het spit geregen, wachten enkel nog

op hun krokante kruidenmengeling.

In de plantenbakken hoef ik daarvoor enkel verse tijm te knippen, laurier, en rozemarijn.

De heerlijke wespentaille-worstjes verlangen ernaar.

Hier geen recept dus, want iedereen kan een BBQ-festijn tevoorschijn toveren.

Meestal zijn het zelfs mannen die het doen (enkel het bakken natuurlijk).

De elektrische barbecue wordt erbij gehaald, en het feestje kan beginnen.

De zon is er, de salades zijn sappig, de tafel is gedekt.

Ik steek de stekker van de BBQ in en pats, het controlelampje brandt ongeveer

1/100ste seconde, en dooft onvermijdelijk.

Hoofdzekering gesprongen ook.

Barbecue in mineur. Dan bak ik al die lekkere dingen maar in de pan, in de keuken.

Het zijn toestanden die iedereen wel eens meemaakt. Volgende maal beter.

BBQ apparaat afgevoerd.

19-07-2009, 00:00 geschreven door grob  

Wat weet je over de “Malle Malefeesten” ? Niets? Even een inleiding.

In de stoere burcht van Male, tegen Brugge, stond de wieg van Margareta,

de rijke erfdochter van Lodewijk van Male.

Haar huwelijk met Filips de Stoute in 1369 luidde de Bourgondische periode

in de geschiedenis van Vlaanderen in.

(hoho! Het woord “Bourgondisch” klinkt mij als muziek in de oren)

In dit fotogenieke kasteel van Male bij Brugge huist ook de Trudo-abdij.

Maar er is meer dan dat.

Dit jaar is er namelijk een drieledig programma over de geschiedenis

van Vlaanderen met in de hoofdrol de Vrouwen van Vlaanderen:

de gravinnen en de gravendochters.

Welke rol speelden zij in de bewogen evolutie van Vlaanderen

van de negende tot de vroege zestiende eeuw?

Het verhaal voert ons mee in de onbekende wereld van deze adellijke dames.

De “Vrouwen van Vlaanderen” staan garant voor heerlijke én leerrijke verhalen

op unieke historische locaties.

Judith, Elftrudis, Richilde, Johanna, Margaretha, Filippina, Isabella en Maria.

Zeggen deze namen je iets? Het zijn enkele van de gravinnen en gravendochters

die het programma “Vrouwen van Vlaanderen” voor het voetlicht plaatsen.

In de loop van de geschiedenis van het graafschap Vlaanderen (9de eeuw – 1529)

speelden ze een voorname rol.

meer op www.vrouwenvanvlaanderen.be 

Voldoende reden om ter plaatse rond het kasteel van Male

een kijkje te gaan nemen, op een mooie zomerdag in juni.

Vanuit Duinbergen is het een mooi ritje met de fiets

(mits het inbouwen van drankstops).

De Malle Malefeesten, een soort reusachtige braderij laat zich (dit jaar)

gemakkelijk inpassen in het concept van de Vrouwen van Vlaanderen.

De buurt van het kasteel van Male is voor mij helemaal nieuw,

en vraagt zelfs wat zoekwerk.

Het eerste historische voorwerp dat ik te zien krijg is een ijsjeskar.

De Vrouwen van Vlaanderen kochten waarschijnlijk aan dit karretje

hun eerste Dame Blanche .

De volgende opdracht is: mijn fiets ergens veilig achterlaten.

Blijkbaar is de buurt van het kasteel uitgebreid verkaveld, en een wirwar

van straatjes vormt hier een ware doolhof voor de niet-inboorling.

Temeer omdat 98% van de restruimte in de straatjes wordt ingepalmd

door een reusachtige rommelmarkt.

Hier heb ik voor jullie, collega’s fietsers, een goede en gratis tip: doe zoals ik,

en neem een foto van het straatnaambord waar je je tweewieler achterlaat.

Op die manier mag je zelfs de straatnaam vergeten: even een blik

 in je fototoestel, en je hebt de naam (en je fiets) terug.

Bij het binnenkomen van het kasteeldomein proberen enkele macho’s

een stuk metaal met een zware hamer telkens weer naar boven te meppen.

Het helpt nauwelijks, want het metaalstuk komt elke keer terug naar beneden.

Wie een voorkeur heeft om zijn overtollige krachten in horizontale richting

te testen, kan terecht bij het bollen werpen naar hoofden van clowns.

Een eindje verder in het park is een stand met een 20-tal verschillende roofvogels.

Zoals deze Zuid-Amerikaanse hongerige havik.

Of deze reusachtige uil van acht kilo, en klauwen, zo groot als mijn handen.

Hij kan bovendien zijn kop rond draaien als een deksel op een pot mosterd.

Een uiltje vangen is hier geen goed idee.

Uiteindelijk kom ik dan aan het kasteel zelf.

Mooi gerestaureerd en blakend in de zon.

Vóór de ingang is een toneelvoorstelling bezig, met middeleeuwse figuren.

De Vrouwen van Vlaanderen zijn het natuurlijk.

Margareta voelt zich uitstekend in haar vel en onder haar punthoed. 

Binnen in het kasteel is er een vrouw met een onewomanshow die een gevaarlijk

zwaard hanteert. Mijn hoofd gaat ze niet klieven! Vlug de andere kant op. 

…en op zoek naar het stemmige binnenhof met lavendelveld (en de abdij).

Ik stap terug buiten over de slotgracht in de richting van de kasteelhoeve,

nu kunstgalerij en winkel.

Na de rust van het kasteel volgt opnieuw de drukte van de rommelmarkt.

Langs alle straten staan amateur marktkramers opeen gepakt,

die van hun rommel afwillen.

Af en toe komt er een ludieke noot voorbij, zoals Wiewieke

and his Singing Puppets.

Zelfs vlaggen, shirts en alle mogelijke attributen van een kleine lokale

voetbalclub worden bijna te grabbel gegooid.

Echte sport, daterend van lang vóór het voetbal, kan men hier ook beproeven.

Alles vind je hier, zonhoeden, valiezen, oranje negerinnen.

Alles wat niet te heet of te zwaar is, en dan nog…

Wil je een sjaaltje in een kleur die niemand heeft, no problem.

Deze sjaaltjes en andere kleurige dingetjes vind je wel enkel bij

een authentieke zuidamerikaanse verkoper.

Het zijn niet allemaal amateur kramers hier.  

Een volledig weiland met tenten, springkastelen, megatapkranen never-to-stop,

hot dogs, wafels en hamburgers mag natuurlijk niet ontbreken.

Een podium met muzikanten die geen noot kunnen spelen

is ook niet weg te denken. Belangrijk is dat laatste niet.

Niemand luistert. De sfeer is er, en dat doet het.

Geef de aanwezigen een schuimende pint bier, vijf sms-jes per dag

en de Tour de France, en het leven kan niet meer stuk.

Ik heb vandaag echt mijn ogen uitgekeken, en ik was niet alleen.

ogenl

14-07-2009, 00:00 geschreven door grob  

Lang geleden, toen de boskabouters nog spraken,

heb ik eens ergens een struisvogelfilet gegeten.

Welnu, elke keer als ik ga winkelen voor mijn wekelijkse kookbeurt,

liggen ze daar voor mij (in de Alcampo supermarkt in Spanje):

struisvogelsteaks en –filets.   

Het heeft trouwens lang geduurd eer ik wist dat het struisvogel was.

De Spaanse naam “Avestruz” doet me meer denken aan een

Oostenrijkse voetballer dan aan een vogel van Down Under.

Ik durfde ze nooit meenemen, want stel je voor dat ik geen geschikt recept vind.

Tot ik dan toch maar de gok waagde. Waarom niet eigenlijk?

Een struisvogel is eigenlijk maar een grote kip, waarvan de fladderende pluimen 

alleen maar wat opwinding veroorzaken in de “Moulin Rouge” en

aanverwante roze balletten in Parijs.

Omdat ik me de smaak niet zo goed meer kon herinneren, heb ik een recept genomen

met veel andere smaken, als mogelijke camouflage weet je wel.

Mijn vrees was volkomen onterecht.

Struisvogel is heel lekker, lijkt van smaak wat op een supermalse rundsteak,

maar heeft langere en meer uitgesproken vezels.

Ik heb de filetjes “cordon bleu” bereid, met ham en kaas, gemakkelijk haalbaar

voor een amateurkok als mezelf.

Doe daarbij nog een smeuïge kerriesaus, en laat het beestje maar komen.

We starten met snel even aanbraden en bestrooien met pezo.

 Hier is een uitgetest recept van Struisvogelfilet Cordon Bleu:

ingrediënten voor 2	bereiding
2 stukken van +/- 160g struisvogelfilet	kook de rijst (10’ volgens de verpakking) met wat boeljon
2 plakken ham: Serrano, Bayonne,…	de struisvogelfilets bestrooien met pezo
40g geraspte kaas voor gratineren	snel aanbakken (2 à 3’ per kant, afhankelijk van de dikte)
250g rijst (zakje Uncle Ben)	best in een mengeling van boter en olijfolie
geblancheerde fijne groenten	verse rode paprika snijden in duxelles (fijne blokjes)
(bijv. ½ rode paprika, selder, wortels…)	blancheren of een minuutje in de microwave oven zetten
20 cl kokosmelk, ongezoet (1/2 blik)	doe hetzelfde met de andere groenten
20cl kippenboeljon	de rijst uit het vocht halen en laten uitlekken
kerriepoeder naar smaak	de warme rijst mengen met de geblancheerde groenten
instant roux of maïszetmeel	de plakken ham over het vlees leggen
olijfolie en boter	de geraspte kaas over het vlees verdelen
pezo	breng de kippenboeljon en de kokosmelk aan de kook
garnituur: blaadjes sla of lookpijpjes,…	kruid op smaak met veel kerriepoeder
	de kerriesaus binden met de roux
	gratineer het vlees met ham en kaas onder de grill
	doe het rijstmengsel in een vormpje, lichtjes aandrukken
	zet het vlees en de rijst op 2 borden
	giet de kerriesaus er rond en versier met slasnippers
	N.B. een bokaal met gemengde groenten kan ook
	wel eerst spoelen onder de kraan

 !!!nog een tip van het laatste moment: ik vond toevallig vandaag nog een leuk recept

voor deze vogel: kijk maar eens op www.mostaardwostyn.be, bij recepten.

Als je in staat bent kokosmelk te kopen, dan kan je zeker ook kerriesaus bereiden.

 Voor mij was het de eerste maal, en dat gaat heel vlot.

Ik heb voor de gelegenheid een metalen vormpje gekocht, om de rijst in te persen.

 Dit cilindertje lijkt op een groentenblik waar boven en onderkant zijn van afgehaald,

 maar veel televisiekoks gebruiken het.

Niet vergeten het metalen vormpje na persing weg te nemen.

Zoniet is de rijst moeilijk vetreerbaar.

Het resultaat oogt goed, zowel wat de vorm betreft als de kleur.

Vandaag eten we niet alleen lekker smaakvol, we eten ook kleurvol

.

Nu nog een flesje Tempranillo wijn erbij, en we kunnen aan de hap.

Buen apetito! Tengo hambre.

P.S. deze keer is de waskoord weer leeg.

10-07-2009, 00:00 geschreven door grob  

Op 20 juni 2009, in volle lente, werd de kustplaats Blankenberge op zijn kop gezet

door honderd Photoshoppers, die met elkaar contact houden via Seniorennet.

De organisatie was in handen van “Greenstuff”, inboorling van Blankenberge,

die hiermee even zijn handen vol had, maar niet met lege handen naar huis ging

(zie verder).

Honderd mensen willen hem intussen boven hun bed hangen (de foto).

Wijzelf kwamen met de kusttram uit Duinbergen.

We stapten af aan het station en waren waar we moesten zijn.

Greta (centraal) staat in het “milieu” bekend als “Gaviota”.

En elke Photoshopper mocht een handlanger meebrengen.

Die staat hier aan de linkerkant op de foto.

De organisatie was perfect.

Niet alleen had Greenstuff gezorgd voor zonnig weer en een hartige lunch,

maar bovendien had hij op het verzamelpunt een authentieke carrousel laten plaatsen.

Iedereen was er wild van en “Pensionate” (5^de van links, donkerblauwe vest)

trachtte de mensen op een ordelijke manier (maar tevergeefs) in rijen van zes

te rangschikken om de carrousel te bemannen en te bevrouwen. 

“Bobbieke”, nog een toonaangevend en prominent lid van de Photoshoppers,

stelt zich terecht vragen bij de goede afloop van deze wilde carrouselritten.

De Photoshoppers werden gelukkig

In toom gehouden door Pensionate,

Limburgs kampioen in Karate.

Hij is een rasechte Italiaan

En was naar het schijnt

Ooit doelman bij AC Milaan.

We zitten klaar voor de lunch, en de eerste hapklare brokjes zijn al op tafel verschenen.

Samen met Lieve, “Gazel” voor de insiders, haar man Gilbert en John, marineveteraan,

keuvelen we (natuurlijk) vooral over foto’s… 

… net zo lang tot het hoofdgerecht is weggegeten en –gedronken,

en Gilbert dringend moet.

Omdat iedereen foto’s van iedereen wil nemen, moet hij toch nog een tijdje

op zijn stoel blijven zitten, wat het hem fysisch niet makkelijk maakt!

Op dit fotomoment heeft hij het niet comfortabel, maar er zal een einde aan komen.

Greenstuff wordt voor het “verwerken” van de honderd man in de bloemetjes,

of liever in de biertjes gezet.

Deze onverwachte interventie doet bij hem van ontroering tranen opwellen als

kleine watervalletjes en het personeel moet ter hulp snellen met grote handdoeken.

Niet alleen het grote aantal (gevulde) bierflessen is enorm, maar “Siska” tovert er

de bijpassende glazen bij.

Greenstuff wil toch wel van Bobbieke weten hoeveel flessen hij vandaag nog soldaat mag maken.

Bobbieke kijkt toe en spreidt heel discreet haar tien vingers om het aantal op te geven,

maar ze doet dit heel onopvallend, zodat niemand, en zelfs “Olly” het antwoord niet weet.

Na dit bevredigende en heuglijke antwoord

Duikt Greenstuff opgetogen in de kist

Want niemand heeft iets gehoord

En niemand die een fles mist

Op de tafel van Bobbieke

Telde men later acht lege Krieken

En toch waren er geen zieken.

Gelukkig kan een wandeling langs de zeedijk wonderen doen.

Merk op dat zowel Bobbieke als Greenstuff discreet maar kordaat worden gesteund

door de collega’s.

Merk eveneens op dat de Blankenbergse dijk stilaan de allures krijgt van een Mediterrane badplaats.

Ik tel ten minste drie palmbomen en een hut met strodak.

Mijn Greta heeft alles voorzien, zelfs een badge groot genoeg om gelezen te worden

door visueel gehandicapten.

Als je dit dus niet kan lezen, ben je voor 100% blind.

Vanaf een trap een foto nemen lijkt de enige mogelijkheid om het grootste gedeelte

 van de groep Photoshoppers in beeld te krijgen.

Sommige fotografen dachten er aan om een eindje verder te bollen met

de kusttram. Helaas zagen ze dit bootje voor een tramhokje aan.

Dit deed me onmiddellijk denken aan de beroemde uitspraak van de Nederlander

 Arie Onderdelinden Jr. op 23 maart 1976:

“Als fotograaf hoef je niet ontwikkeld te zijn, als je maar niet negatief overkomt.

Over Nederlanders gesproken, hier zie je er een paar prominent aanwezig,

aan de linkerkant, in het bijzonder de zussen “Tribaloma” en “Agatha”.

Wie waarschijnlijk de grootste afstand heeft afgelegd om aanwezig te zijn,

is de heer met de grote snor (tweede van rechts), waar ik een gesprekje mee gevoerd heb.

Hij is met de trein gekomen vanuit Leeuwarden.

Dat ligt dicht tegen de noordpool.

Voor wie hem nog niet kent: dit is Momo, de mascotte van de Photoshoppers.

Het feit dat hij zijn tong(etje) naar jou uitsteekt is niet persoonlijk bedoeld.

Het is een afwijking.

Vooraan lijkt hij nogal klein

En doet niet veel aan zijn lijn

Maar het is echt een langere hond

Met zijn buik dicht aan de grond

Blankenberge heeft nog een tweede vuurtoren. De andere zag je op de eerste foto.

Deze is de back-up.

Tot hier stappen we, en niet verder.

Toch is er nog een sportief tweetal Photoshoppers, dat zich niet laat afremmen

door enkele druppels water. De plank op en de beuk erin!

“Pippo “, mentor en goeroe van de Photoshoppers laat zich maar al te graag pamperen

door een van zijn grote fans. Ontroerend toneeltje is dit.

Het einde van een mooie dag eindigt op de Grote Markt van Blankenberge,

in een bekende drankgelegenheid.

De beelden hiervan zijn gecensureerd.

Daarna trekt iedereen huiswaarts, sommige met de kusttram,

Greenstuff te voet, sommigen met de trein of de wagen, en sommigen

gaan de andere zeerichting uit, allen beladen met blije herinneringen.

tot ziens

02-07-2009, 00:00 geschreven door grob  

Deze week hebben we een (jonge) gast in Spanje.

Ik moet dus op 13 april 2009 een receptje vinden dat ook prille maagjes kan strelen.

Vermits de jeugd (voor zover ik weet) een voorkeur heeft voor kipfilets en fishsticks

 en dergelijke, maar zeker geen pikante smaken lust, kies ik logischerwijze voor een kipfilet.

Het mag toch wel ietsje meer zijn, en daarom opteer ik voor de“Gevulde kiprolletjes

met Champignonsaus”. Saus van kabouterhuisjes smaakt altijd.

Het is een Weight Watcher’s receptje, waarvoor slechts weinig vetstof en géén pan

 wordt gebruikt. De microgolfoven echter houdt je wel effen bezig.

Ik vermoed dat je meer calorieën verbrandt door al de handelingen uit te voeren

dan je er uitspaart door Weight Watcher’s te bereiden.

Het recept is heel eenvoudig, maar let op voor de tocht waarin je terechtkomt

door het deurtje van de microwave dat altijd open en toe moet.

Hieronder een blik op het eerste (ingewikkelde) dier.

Voor het tweede gaan we in zee (figuurlijk) met de “Catalaanse kikkererwten”.

Een combinatie groenten en wat vlees uit Noord Spanje en/of Zuid Frankrijk.

In dit stadium is het al uitgesudderd en rijp voor het keelgat.

Ik heb er dan nog wat rijst bijgekookt, wat niet nodig is.

Ook het overschot van de kippenvulling mag mee op de tafel.

Tja, een mens heeft van die dagen.

We kunnen dit nu alles rustig verwerken op het terras, in de avondzon.

Onze jonge gast Yente ziet het wel zitten. Hij lust nogal veel.

Toch neem ik liever vooraf de foto, vóór iemand het gesmaakt heeft.

Je weet maar nooit.

25-06-2009, 00:00 geschreven door grob  

We hebben een beetje goed en droog weer afgewacht, en woensdag 17 juni

is de tijd rijp: samen met Yvette en Erik nemen we de kusttram in Duinbergen

tot in Sint-Idesbald.

Helemaal toevallig waren ze op de hoogte geraakt van het bestaan van

het kunstproject Getij-Dingen.

Uiteraard is er dit jaar langs de kust het driejaarlijkse kunstfestijn Beaufort.

Dit komt er bovenop, opgezet met medewerking van de gemeente Koksijde.

Op het strand van Koksijde en Oostduinkerke staan een 15-tal houten palen

 (getijdepalen, waar men in de vorige eeuwen de hoogte van het zeewater

mee kon meten). Bij laag water staan ze bijna volledig droog maar bij hoog water

worden ze overspoeld door de golven.
Op elke paal wordt er een kunstwerk aangebracht dat gedurende een vol jaar ( 2009 )

blootgesteld wordt aan de destructieve kracht van de natuurelementen

en een langzame metamorfose ondergaat door aangroei van algen, zeepokken,

schelpjes en andere zeemonsters. Wil je hierover meer weten, dan kan je

bijvoorbeeld een kijkje nemen op www.getij-dingen.be.

Na de aankomst en na een plaatselijk bier, dat ons de nodige kracht geeft,

zetten we er (een beetje) vaart achter.

Het eerste opvallende fenomeen dat we tegenkomen op het stukje

vanaf de dijk naar de zee zijn enkele wormstekers, die dikke

groezelige wormen uit het diepe zand halen als aas.

Vissers blijkbaar, met grote plannen.

Een ander soort visser is ook bezig zich te voorzien van een maritiem

avondmaal en  is eveneens in goeden doen.

Een sleepnet verwacht vis in de fuik.

De vangst is niet denderend, maar alle begin is moeilijk.

Zelfs voor dit beetje zeevoedsel zijn er voldoende kandidaat mee-eters te vinden.

Alle neuzen staan in dezelfde richting.

Eindelijk bereiken we popelend het eerste kunstobject.

Rond deze getijdepaal zijn vissen, of beter gezegd visgraten gewikkeld.

Ik citeer de ontwerpster: “Als we de oceanen schoon willen houden,

zullen we de vissen stemrecht moeten geven”.

Een dikke laag pokken bedekt al het kunstwerk, dat hier staat sinds januari,

en tot tweemaal toe per dag volledig kopje onder gaat.

Een van de viskoppen krijgt het warm in dit zonnetje, en heeft al zijn petje opgezet.

Het is nu volledig eb, en op sommige plaatsen is het brede strand volledig vlak,

op andere plaatsen zit het vol harde bobbels, met zand dat hardnekkig

aan de voeten en de schoenen kleeft.

Opvallende boeien kleuren de monotone strandvlakte.

Helemaal anders dan in Spanje.

Waarlijk een boeiend landschap!

Sommige werken zijn na een half jaar zo erg toegetakeld, dat het niet meer

de moeite loont ze te fotograferen.

Deze zeker wel, hij heet “Zonnegolven”, en is een ode aan vergane vissers.

Ik begin hier zelf bijna te vergaan in het zuigende zand, terwijl een supporter

vanuit de hoogte minachtend toekijkt.

Het strand is op sommige plaatsen enorm breed. Waar is de zee gebleven?

Erik probeert ze terug te vinden met behulp van zijn kompas.

Een volgend werk heet Belle-Mer. Yvette en Greta vinden het zeer geslaagd.

De volledige wandelafstand voor de 15 palen is ongeveer 8.5 km.

Sommige kunstkenners leggen het artistieke circuit af te paard.

Zeer interessant, maar je kunt het beest niet meenemen op de tram.

Een fiets mag.

Een volgend (prachtig) werk is: “De Drenkelinge”.

Een boegbeeld.

Hier kan je goed merken welke sterke greep de Getijden hebben op de Dingen.

Onderaan volledig ingepalmd door zee-elementen, maar hoe hoger

hoe minder tijd de elementen krijgen om hun eigen artistiek werk te doen.

Helemaal bovenaan is de aantasting minimaal.

Hier is nog een topstuk: de Zeezandloper.

Jammer genoeg is de bovenste glashelft van de zandloper gebroken.

Wanneer de vlotter die onder de zandloper zit, stijgt met het zeewater

(zoals in een WC), draait hij de zandloper, die dan begint te werken.

De ontwerpster wil hiermee de wisselwerking voorstellen tussen

de steeds terugkerende getijden en de Tijd die oneindig verder gaat.

Dit is het “Zeepaleis”. Dit wordt elke dag mooier, vooral door

de schakeringen van oranje roestsporen op de betonijzers.

De kracht van de zee samen beleven heet dit stuk, helemaal aan de rechterkant.

Dat is ook de uitdrukking, waar Ernest Hemingway zich aan optrok.

Nu ik aan Hemingway denk merk ik dat het resterende deel van deze foto

een even sterk kunstwerk vormt, namelijk “The Old Man and the Sea”.

Prachtige groepage!

Bekijk deze paardjes, hoe klein ze zijn, en hoe ze plots uit de zee opduiken!

Inderdaad, het seizoen van de zeepaardjes komt er aan.

Dit zijn geletterkapte strandkeien, zwevend rond een paal, als baken van de zee.

Jammer dat de drang van de zee de teksten onleesbaar hebben gemaakt.

Hier hingen verschillende beelden, onder het motto “Hersenspoeling”.

Beelden van hoofden, waaruit de hersenen verdwenen en weggespoeld zijn.

Jammer dat er maar één hoofd overblijft. Natuur of vandalisme?

Of een kunstroof?

Dit materiaal is het meest softe, en toch nog volledig intact.

De auteur zegt hierover: “In de tempelbox hang je een belletje of een lint, en doe je

een wens die door het getij wordt meegevoerd en wel ergens gehoor vindt.”

Op deze getijdepaal staan de vier winden pal.

Borias, de noordenwind.

Notus, de zuidenwind.

Zephyrus, de westenwind.

Eurus, de oostenwind.

Er is er nog eentje: Aeolus, de oppergod van de windgoden, aan de linkerkant.

En nu tijd voor een schuimende … van 33cl, onaangetast door de zee,

maar weldra door onze maagsappen!.

En de kusttram is nooit ver weg.

Als je een mooi dagje echte vakantie wil: Getij-Dingen blijft tot einde van het jaar!

Hoe eraan beginnen? Zie www.getij-dingen.be

22-06-2009, 00:00 geschreven door grob  

Dit is nog eens een lekker vleesstukje, verorberd in het zuiden van Spanje,

in het avondzonnetje op het terras.

We zijn nu half april en de lammetjes zijn op hun best.

Geboren aan het einde van de winter zijn ze nu goed op snee, groot genoeg en heerlijk mals.

Geen toeval ook dat de moslims in deze periode hun lammetjes al dan niet ritueel

 slachten en opeten.

Ook zij weten uit ervaring dat dit de beste periode is in het jaar.

De nakende autotocht naar het noorden doet me al denken aan de stop

in het het zuiden van Frankrijk.

Dan ligt een Provençaalse lamsragout eigenlijk zo voor de hand, temeer omdat

 deze bereiding niet kan mislukken, zelfs niet voor deze beginnende kok.

Het komt er alleen op aan de uiteenlopende ingrediënten samen te brengen,

en bijna klaar is kees.

We zijn met twee eters, maar ik maak het voor vier, want dit soort gerechten is één of twee

dagen later nog veel beter op smaak. Ziehier “Navarin d’Agneau Provençal”:

Ik had nog een rauwe bataat over van een vorige bereiding, en die wordt natuurlijk

 ook in stukken gesneden en in de pot gekieperd.

Zoals je op de foto kan zien voorzag men in het oorspronkelijke recept teveel erwten.

Dat heb ik dus uiteraard aangepast in mijn versie, om eventuele belangstellenden 

op het juiste pad te zetten, en mezelf ook, de volgende keer.

Het bereiden is heel eenvoudig, maar vraagt wat tijd en handenarbeid,

maar het resultaat loont dan ook de moeite.

Lekker en gezond. Van lam worden je benen nooit stram!

Deze foto laat uitschijnen dat het zelfs nog beter smaakt

als je eerst de was ophangt. Niets is minder waar.

Bereid naar TimeLife, Koken in de Wereld, Frankrijk Zuid, pag. 106

18-06-2009, 21:33 geschreven door grob  

In Fuengirola, de stad die we bijna op ons duimpje kennen, is er elk jaar weer de FIP,

de Feria Internacional de Pueblos.

Spanjaarden zijn geboren feestneuzen, dat weten we, maar bij dit evenement

waren we nog niet geweest.

De eenvoudige reden is dat we altijd terug naar België rijden in april.

Dit jaar zijn we een poos langer gebleven, en we konden dit nog meepakken in mei.

De plaats waar het doorgaat zijn de fairgounds, de marktplaats van Fuengirola,

een uitgestrekt plein, naast een (droge) rivier waar de wekelijkse markt

en de vlooienmarkt worden gehouden.

Op dit plein staan overal gebouwen, die maar eenmaal per jaar gebruikt worden,

meer bepaald voor dit feest.

In elk van die gebouwen kan je eten, drinken, shoppen en voorstellingen bijwonen

met bijdragen van inwoners uit een dertigtal landen.

Elk land krijgt één gebouw toegewezen, en doet daarmee wat het wil.

Ook op de straat is er volop animatie, en kans genoeg om lokaal voedsel te proeven.

Dat gaat zo door, vier dagen aan een stuk!

Het weer moet natuurlijk goed zijn voor dergelijk feest, maar dat is het uiteraard.

Greta heeft enkele foto’s genomen van de verschillende set-ups, voor jullie natuurlijk.

Hier zie je bijvoorbeeld Greta met het water in de mond voor de stand van India. 

Het brouwsel ziet er heel lekker uit, maar we hadden besloten niet (veel) te eten,

omdat we achteraf ergens rustig zouden uitblazen bij enkele tapas.

Het lijken wel paellapannen, maar de inhoud zou iets pikanter kunnen zijn.

De deelnemers van Venezuela vinden het leuk wat pasjes te zetten in dit mooie weer.

Roze balletten onder de plataantjes.

Ook anderen, zeg maar gewone straatmuzikanten, komen hun duit in het zakje doen,

en maken de boel gezellig.

Een stand van Andalusië zelf is er ook, met de groenwitte kleuren goed zichtbaar.

De tafel bulkt van de sardienen, wat geen echte verassing is.

Nog een groenwitte vlag is van Nigeria, die binnen optreden met een live salsa band.

Enkele donkere volbloed danseressen maken zich gereed om op te treden,

en eentje komt nog vlug wat bijslurpen aan de toog.

Let goed op hier! Je ziet een Schot met een zonnebril!

Hij heeft die zeker niet uit Schotland meegebracht, want dat is daar onbekend.

Wat ze wel kennen, zijn grote pinten bier. Twee heeft hij er net leeggemaakt,

en op de tafel gezet.

Hij is goed gemutst (letterlijk en figuurlijk) omdat ook de derde net in zijn keelgat

 verdwenen is, en hij de smaak nog te pakken heeft. Dit is een Schot in de roos!

Déze Schot ziet er heel wat minder opgewekt uit. De man heeft duidelijk dorst.

Mexico zit binnen en gaat voor een nep Amerikaanse Texas show. Niet echt vet.

Aan de stand van Egypte kan je de maat laten nemen voor later.

De vertegenwoordigers van Argentinië daarentegen houden zich minder bezig

met het hiernamaals, en doen hun best om hun vleesjes te bakken:

Guiness Book worsten van een kilo, en andere lapjes.

Ook hebben ze diverse variëteiten van rundsstukken uit de pampas voor het voetlicht

en de BBQ gebracht, waar ik met pijn in het hart moet aan voorbijgaan.

Spijtig dat dit geen geurtelevisie is. Het ruikt naar nog.

Bij Noorwegen wordt je aan de deur ontvangen door trollen.

Ik kon niet vermoeden dat die beesten zo groot zijn.

Binnen zit vijftig man, en het is er muisstil.

Het meest muzikale land van Zuid-Amerika is zonder twijfel Paraguay.

Je hoort nooit van die knapen, en dat is omdat ze constant aan het zingen zijn.

Voor iets anders nemen ze geen tijd.

Al die totaal onbekende zangers hebben fantastische stemmen.

Zo treedt er een duo op…

…en nog een duo, met harp.

Harpmuziek is duidelijk heel populair in dat Zuid-Amerikaanse land.

Ik herinner me uit mijn prille jeugd (een halve eeuw geleden) dat een gelijkaardig trio,

eveneens met harp hier heel populair was: Digno Garcia y Los Paraguayos.

Die man is hier zelfs definitief komen wonen.

Toen hij overleed deed de rest van de groep verder onder de naam Los Paraguayos.

Een jaar of acht geleden waren we toevallig in Gran Canaria getuige van een live optreden

van een duo: Dos Paraguayos, met harp.

Dat waren toch wel dezelfde zangers zeker!

We hebben er zelfs nog een gesigneerde CD van gekocht.

In de zone tussen Marbella en Fuengirola komt men ook nu regelmatig in restaurants/hotels

nog altijd een tweetal Paraguyanen of –ezen tegen

onder de naam Dos Paraguayos.

Dit duo is een jong echtpaar, waar we ook al een CD van afgenomen hebben.

Spijtig dat de zanger/muzikant zijn harp onlangs heeft ingeruild voor een synthesizer.

Waarschijnlijk is het niet eenvoudig zo’n harp overal rond te zeulen.

In Paraguay hebben ze ook kaas gegeten (lamakaas waarschijnlijk) van dansen.

Het lokaal van Paraguay is datgene waar we het langst blijven kijken en luisteren,

en zelfs een paar stoelen bijtrekken om te kunnen genieten van het spektakel.

Soms gaat het er zelfs woelig aan toe, met stoere macho’s en bevallige dametjes.

Het moet gezegd dat de sfeer in de Zuid-Amerikaanse tenten beter was

dan bij de Arabieren of de Scandinaviërs.

China biedt een speciaal straatspektakel.

Een afgetrainde koele keukencommies maakt noedels op een speciale manier.

De noedels vliegen op en neer, er komen knopen in die er onmiddellijk weer uit zijn,

en hij geeft de indruk dat hij ermee gaat touwspringen.

Na het veelvuldig kneden, zwieren en bepotelen van de noedels gaan ze de kookpot in.

Uiteindelijk komen de gekookte noedelsstrengen op een bord terecht.

Mits tussenkomst van een chinees meisje met chopsticks, en een extra kok

die er een schep wokgroenten aan toevoegt.

Nog een extra complimentje verdient de stand van Costa Rica,

met hun schitterend koffiewagentje.

Een vermoeiende en uitgebreide bezigheid is dit wel, waarbij we zelfs niet alle standen

kunnen bezoeken.

Er blijft dan maar één ding over: in alle rust een tapabar opzoeken, en ons tegoed doen

aan onder meer kwarteleitjes  op ham en patatas bravas met Mojosaus.

Njam-njam.

12-06-2009, 21:37 geschreven door grob  

Ik moet me verontschuldigen, want tot nog toe heb je alleen maar

mijn stomme kop gezien bij de (wekelijkse) kookbewerkingen.

Het is de hoogste tijd dus om mijn Spaanse helpster en medewerkster

even voor te stellen: Mimi, mijn keukencommis.

Deze week heeft ze weer een paar flinke handjes toegestoken

bij het aanmaken van “gehaktbrood met bacon”.

Voor de beginners onder jullie: gehaktbrood is niet te verwarren met gehakt brood.

En voor een goed begrip: dit recept is enkele tijd geleden bereid in Spanje.

Het spek, of de bacon voor de meertaligen doet me denken aan vorige week

in Oostende (in België, maar daar kom ik nog op terug).

Tijdens het Maritiem evenement “Oostende voor Anker”, lazen we ergens

op een affiche: “this bacon is very important to know your position”.

Waarschijnlijk bedoelde men niet het spek, maar wel “beacon” (baken).

Terug nu naar het kookboek.

Dit recept komt uit een land, dat nog meer bekendheid heeft voor zijn slechte

 banken, dan voor zijn slecht eten. Een bereiding namelijk uit de Verenigde Staten,

waar de fastfood hoge en snelle toppen scheert.

Dank zij de vaardige handjes van Mimi heb ik toch iets lekker kunnen maken

van dit “Meatloaf with bacon”.

De klank in het Engels is zelfsal een stuk beter dan in het Nederlands.

Daarenboven heb ik het recept bereid met bataten, ook al sinds vijf eeuwen

ingevoerd uit Amerika.

Waarom bataten? Bataten brengen je in alle staten (van de USA), hebben

geen gaten, en zeker geen graten. Bovendien heb je ze in Spanje in alle maten.

Hier te lande moet je al een beetje zoeken tussen alle andere knollen.

Voor wie geen bataten kent, of ze nog niet gegeten heeft: het zijn zoete

 aardappelen, met een smaak en een kleur tussen aardappelen en wortels in.

Je kookt ze zoals aardappelen, maar best in de schil.

De schil laat zich makkelijker pellen na het koken dan ervoor, want de knol

kan een vrij onregelmatige vorm hebben.

Het is gemaakt voor vier personen, dus hebben we er tweemaal van genoten.

Eet dus eerst je bataten, en daarna kan je bijpraten.

ingrediënten voor 4	bereiding
paneermeel	verwarm de oven voor op 200º
2 middelgrote uien	pel de uien en look en hak ze fijn
2 tenen look	doe paneermeel, ui, look, gehakt, ei, tijm, chilisaus in
500g rundsgehakt	een kom en schep er wat zout en peper door; meng goed
300g ander gehakt (varkens, kalfs)	doe mengsel op een werkvlak en vorm er een brood van
1 ei	schik de helft van de plakken bacon in een ovenschaal
1 tl gedroogde tijm	leg er het vleesbrood op en dek af met rest van de bacon
3 el pittige chilisaus	zet het ca 1 uur in het midden van de oven tot het gaar is
zout
250g dunne plakken bacon	suggestie: serveer met wortelstoemp of bataten
	eventueel de ovenschaal deglaceren en saus maken
tip: met bataten (Amerika pag.72)
en erwtjes met chorizostukjes

Het is een simpel gerechtje, wat had je gedacht, maar wel pittig en zacht tegelijk.

Het zoete van de bataten is lekker in balans met het zoute van de bacon

en het vleesbrood. 

Omdat Mimi vroeg naar huis moet, haal ik de groenten maar zelf uit de diepvriezer.

Het zijn in mijn geval reeds bereide erwtjes met chorizostukjes, om op te warmen.

De Bataten, zowel als het gehaktbrood worden in schijven gesneden,

en opgediend met de erwtjes, en wat saus, bekomen door het deglaceren

van het aanbaksel van het meatloaf.

Het is me weer gelukt als beginnerkok, en ik zit er wat perplex bij.

Maar smaken doet het wel, met wat zachte mosterd.

Buen approveche!

Sinds enkele maanden komt er elke dinsdagmorgen een merel post vatten

op het terras.

Waarom dinsdag? Omdat hij weet dat ik de maandag kook, en hij lust er pap van!

Je ziet hem hier (niet zo goed, want hij is donker), met zijn gele bek,

net rechts van de cactussen op het muurtje zitten.

Hij waagt het tot op 25 cm van mijn handen te komen, om het overschot

van de bataten op te smikkelen.

Mijn ambitie is dat hij volgende winter uit mijn hand komt eten.

Hij is intussen een vriend des huizes geworden, en als ik tegen Greta zeg

dat Jim er is, weet ze hoe laat het is.

Zijn echtgenote, Agnes, komt ook altijd langs, maar is toch iets schuwer,

ofwel lust ze mijn bereidingen niet.

We missen hem in België.

Tot ziens Jim.

06-06-2009, 22:02 geschreven door grob  

 De laatste dag in Granada nemen we afscheid van viersterrenhotel Saray.

Het is een nieuw middelgroot hotel, net buiten het centrum gelegen,

dicht aan de rivier Genil.

De voorgevel heeft een vrij hoog Las Vegas gehalte.

De liften tegen de buitengevel gekleefd, geven het een hedendaags design trekje.

 De kamers zijn buitengewoon goed.

De aanwezige prijslijst vermeldt 319 € per kamer per nacht, zonder ontbijt!

We hebben een kamer geboekt via het internet aan 60 €, een weggevertje.

Ook de achterkant, met zwembad en tuin is aantrekkelijk.

Greta zit nog even, vóór het vertrek, na te genieten in een prieeltje,

aan een Arabische fontein en waterkanaaltje.

De enige aanmerking over het hotel is de eerder middelmatige kwaliteit

van het ontbijtbuffet.

Je gaat beter buiten ontbijten, ook lekker en aan de helft van de prijs.

Vandaag gaan we Granada eens anders bekijken: we brengen een bezoek aan het

Parque de las Ciencias, het nieuwe park van de wetenschap.

Door de traditionele Spaanse wegenwerken (altijd en overal aan de gang)

hebben we wat problemen om er te geraken.

Dank zij de GPS lukt het toch, maar de plaatselijke (gratis) parking

van het park vinden we niet.

De Parque is zeer interessant en leerrijk, met supervriendelijk personeel,

maar op deze weekdag wordt het, jammer voor ons,

bestormd door uitpuilende bussen met schoolkinderen.

Een van de leerrijkste paviljoenen gaat over Al Andalus, het toenmalige rijk

van de Moren (wat NIET samenvalt met het huidige Andalucia).

Alle gekende wetenschappen uit die tijd komen aan bod, zoals fysica,

scheikunde, astronomie, wiskunde, biologie, geneeskunde enz.

Telkens worden apparaten, documenten, voorwerpen getoond om het duidelijk

te maken. Op veel plaatsen kan je zelf ook allerlei dingen uitproberen.

Op deze foto zie je een document uit de scheepvaart, geprojecteerd

op de parketvloer in een van de exporuimtes.

Er zijn ook paviljoenen met levende wezens.

Een bewaker maakt er ons op attent dat een en dezelfde schildpad

ambities heeft voor The Great Escape.

Alle dagen probeert dit knaapje van 25 cm er stiekem vanonder te muizen.

Het water uit, en dan in volle snelheid naar de achterdeur.

Gelukkig is de bewaker nog net wat sneller en onderschept deze

schijnheilige waterschildpad.

Deze kanjer is (gelukkig) niet levend.

Het is een levensecht bewegende ik-weet-niet-welke-saurus,

die me sterk doet denken aan Jurassic Park.

Er is ook een vlindertuin met enkele fotogenieke exemplaren.

Een toren van meer dan 50 m hoogte laat je een deel van de stad en omgeving zien.

Greta poseert hier met Marie Curie, Nobelprijswinnaar Fysica  én Chemie.

Samen houden ze een potje vast met Curiesaus.

Marie heeft haar Ascothoed op haar hoofd gezet.

Er is zo veel te zien, dat we niet alles kunnen doen.

We gaan nog even binnen in een paviljoen met een opstelling van

de Slinger van Foucault, die kegels omver tikt, maar een niet meer

zo jonge mens wordt er moe van. Ik laat me dan maar vervoeren

door een plaatselijke transportdienst, maar het gaat niet echt vooruit.

We hebben vandaag ook nog een interessante uitstap tegoed,

en we verlaten de stad in de richting van de Alpujarras.

Uit deze streek komt het mineraalwater Lanjarón en de befaamde

jamon de Trevélez, samen met die van Jabugo (provincie Cadiz)

de beste Serranoham.

Trevélez ligt te ver en te hoog (hoogste gelegen dorp van Europa) om

naar toe te rijden.

De bron Lanjarón ontspringt in de gelijknamige stad, en ligt min of meer

op onze weg. (zie nr.1 op de foto)

In de waterstad is niet veel te beleven, ook omdat het centrum volledig

blijkt opgebroken wegens heraanleg van de straten.

Er is wel een schilderachtig pleintje, met bloemen.

Het is siëstatijd, dus veruit de meeste bars zijn gesloten.

In een korte, zonnige steeg vinden we een bar open,

en eten we fantastische tapas para compartir (van alles proeven).

Er staan slechts twee tafels buiten, maar één volstaat al.

Daarna drinken we nog een lekkere koffie langs Lanjarón’s hoofdlaan,

waar je 2 tapas krijgt per (alcohol)consumptie.

Lanjarón is de deur naar de Alpujarras. Deze deur kan je hier zien.

Een woordje uitleg over de Alpujarras is hier op zijn plaats:

Las Alpujarras is een bergachtig gebied in Andalusie.

Het gebied bevindt zich aan de zuidflank van de Sierra Nevada,

tussen ruwweg de steden Granada en Almeria.

Het landschap wordt gekenmerkt door vruchtbare dalen en

indrukwekkende bergen in een rustige en authentieke omgeving.

Hier kan je kennismaken met de architectuur die zo typisch is voor de Alpujarras.

Op de hellingen staan in een terrasvorm witgekalkte huisjes

die allemaal onderling verbonden zijn met elkaar door platte daken.

Het gebied staat bekend als het allerlaatste toevluchtsoord voor de “Moriscos”,

 die na de val van Granada hier voor 150 jaar verblijven.

Het woord Morisco is afgeleid van het woord Moor.

Moriscos, dat letterlijk ‘moortjes’ betekent is de naam die de Spanjaarden

aan de tot het christendom bekeerde moren geven.

Tijdens de Reconquista (de christelijke herovering van Spanje op de Moren)

is Granada het enige Arabische bolwerk dat overeind weet te blijven.

Moren en joden vluchten daarheen uit angst voor christelijke repressie.

Als ook Granada in 1492 het loodje moet leggen zit er voor vele moslims

niets anders op dan zich te bekeren.

Ze worden hiertoe gedwongen door de katholieken.

Hoewel Granada redelijk eenvoudig in te nemen zou zijn, hebben de

christelijke vorsten daar waarschijnlijk lang vanaf gezien, vanwege de

gunstige handel die via Granada met de islamitische wereld gedreven kon worden.

Nadat Portugal een handelsroute heeft gevonden om goud uit Afrika te halen,

vervalt het nut van dit islamitische koninkrijk.

Na het huwelijk in 1469 tussen Ferdinand II van Aragón en Isabella I

van Castilië, ook bekend als de Katholieke Koningen,  worden

plannen gesmeed om de moslims van het schiereiland te verdrijven.

Granada wordt na een maandenlang beleg op 2 januari 1492 ingenomen.

Boabdil, de laatste moslim-vorst heeft godsdienstvrijheid voor zijn

onderdanen gevraagd en toegezegd gekregen.

Het Spaanse koningspaar laat al 4 maanden na het vertrek van de vorst

starten met het vervolgen van joden.

Kort nadien mag de islam niet meer beleden worden en worden ook

de moslims gedwongen zich te bekeren; de Arabische taal wordt verboden,

evenals kenmerkende kleding.

Joden en moslims moeten katholieke namen nemen, hun identiteit verhullen en,

onder dwang, varkensvlees gaan eten wat in beide godsdiensten verboden is.

De meeste Moriscos vluchten dan maar naar de onbewoonde Alpujarras,

tot ze uiteindelijk na 150 jaar verdreven worden in en over de Middellandse Zee.

Vanuit Lanjarón rijden we vóór Orgiva de bergen in.

Hier zie je Orgiva vanop de bergflank.

Het eerste (en enige) dorpje waar we naartoe gaan is Pampaneira.

Na een lange slingerweg met naar schatting 177 haarspeldbochten

vinden we dit piepklein pittoresk toeristische dorpje, met 350 inwoners.

Vanop het centrale pleintje zie je het volgende dorpje liggen: Bubión,

dicht tegen de sneeuw van de Sierra Nevada..

 p

Er zijn drie idyllische pueblos blancos (witte dorpen), Pampaneira,

Bubión en Capileira, die (in vogelvlucht!) dicht bij elkaar liggen.

Bubión staat nog voor iets totaal anders bekend: bijna onzichtbaar

tegen een berg aangeplakt, ligt O sel ling, Plek van het Heldere Licht.

Dit Tibetaans boeddhistisch klooster is speciaal in het leven geroepen

om mensen de gelegenheid te bieden enkele weken, maanden of zelfs jaren

in stilte te leven. De Dalaï Lama heeft dit centrum 2 jaar geleden bezocht.

Je kan er naartoe wandelen, maar het vraagt úúren. Niet voor vandaag.

Terug naar Pampaneira.

Greta ontdekt op het enige pleintje een schattig winkeltje, en neemt een foto

van ons, gereflecteerd in een muurspiegel.

Er zijn wel een paar leuke cafeetjes.

Het deurgat links herbergt de toeristische dienst.

We nemen plaats op het terrasje van restaurant-bar-hotel-appartementen

Narciso, en Greta gaat even checken of ze hier Morisco toiletten hebben.

Enkele minuten later zie ik de barmeid de deur sluiten en op slot doen.

Dank zij mijn koelbloedige, maar dringende tussenkomst kan ik de bardame

ertoe bewegen de deur opnieuw los te maken en Greta

na verloop van tijd te laten ontsnappen.

Hier zie je Greta opgelucht opnieuw in de open lucht en de barmevrouw,

die opnieuw de deur op slot doet.

Greta is heel tevreden met haar Great Escape en laat haar koffietje smaken.

Het is duidelijk dat in dorpjes als dit de invloed van de Moren nog niet verdwenen is.

 Dit is nog vooral terug te vinden in de landbouw, de architectuur,

de lokale keuken, de verschillende Arabische plaatsnamen,

en de lokale manier van tapijtweven, zoals je hier ziet op het pleintje.

Tegenwoordig zijn het wandelaars, maar ook fietsers, die de dienst uitmaken.

Vooral wandelen in de Alpujarras zit stevig in de lift.

De bewoners daarentegen dalen stelselmatig in aantal.

De toeristische dienst wordt zelfs verzorgd door een Zweeds blondje.

Jonge mensen worden aangetrokken door de “plasticultura”,

zoals de lokale bewoners dit noemen: het kweken van groenten en fruit

in plastic serres, voornamelijk in de richting van Almeria,

waar vier oogsten per jaar normaal zijn.

We rijden terug naar beneden, huiswaarts. Pampaneira is nummer 2 op de foto.

Eerst steil naar beneden en dan, door Orgiva, nummer 1 op de foto.

Altijd maar naar beneden, via een nieuwe brede autoweg.

We zien nog een groot stuwmeer, voor de drinkwatervoorziening van Motril.

En dan verder langs de kust. Het is gedaan.

Goodbye Granada. Tot ziens.

31-05-2009, 00:00 geschreven door grob