Granada was de laatste grote stad in Andalusië die we nog niet gedaan hadden als citytrip.

We waren er al eens geweest, ongeveer 15 jaar geleden,

maar een enorm onweer tijdens ons verblijf in een hotel,

op een blauwe maandag, heeft ons enkele stuipen op het lijf gejaagd.

We proberen het nu dus opnieuw met de wagen,

voor een verblijf van drie dagen.

Het Alhambra is natuurlijk the place to be, maar ten eerste

heeft Greta het vorige jaar al eens bezocht met een vriendin tijdens een bustrip,

en ten tweede willen we een beetje loskomen uit de voetstappen

van de traditionele toerist. We kijken dus vooral uit naar andere leuke plaatsen.

We rijden niet langs de klassieke autoweg A92, maar vanuit Malaga blijven we

de kust volgen, en rijden de bergen in via Velez Malaga (1 op de kaart).

Een eerste stop is voorzien in Alhama de Granada (2 op de kaart),

een kleine stad in de voeten van de Sierra Nevada.

Er is een beneden stadsdeel (abajo) en een hoger gelegen stuk (arriba).

Wat er te zien is ligt uitsluitend boven.

Weinig toeristen, wel enkele lokkende snackbars en resto’s

op de Plaza de la Constitution.

We belanden op een leeg kerkpleintje, typisch landelijk Spaans, met fontein.

Een schitterend panorama met een ravijn doet denken aan Ronda.

Ook het pleintje rond de tweede kerk is heel stemmig, met een dubbel waterbekken

(in de bergen hebben ze toch drinkwater teveel), en een slappe toerist

die uit beeld dreigt te ontsnappen, maar nog net gevat wordt. …

Een vreemde situatie doet zich voor aan een trap: men heeft er een “bobje” geplaatst,

je weet wel, die betonnen of metalen krengen, in de vorm van een fallus

om het autoverkeer te weren. Wat die doet bovenaan een trap mag Joost weten,

maar ik kan het hem zelf niet vragen.

De toeristische dienst dringt er sterk op aan om de “Balnearios” te bezoeken,

de Romeinse en Moorse baden die hier al een pak eeuwen liggen nat te worden,

en nog altijd gebruikt worden.

Trouwens, de naam Alhama komt van het Arabisch Al Hammam,

wat badplaats betekent.

Wij daar dus naartoe.

Er is een groot hotel tegenaan gebouwd, en buiten in de (eveneens warme) rivier

liggen een aantal mensen te weken.

Wij nemen een karige lunch, tot de historische gebouwen kunnen bezocht worden

om 14uur. Blijkbaar zijn wij de enige kandidaat-bezoekers.

Om 14 uur komt er een bus langs met Franse toeristen, en het is zo druk

dat het bezoek wordt uitgesteld.

Wij vertrekken dan maar, want het Alhambra staat nog op het programma.

De weg omhoog naar Granada ligt tussen uitgespreide velden,

boomgaarden met olijven, en pietepeuterige hoeven, de finca’s.

Granada is een Spaans woord met twee verschillende betekenissen:

het is een granaatappel, waarvan je een rijp exemplaar op de foto ziet.

Er zitten zoete pitten in, die wij vooral kennen als basisproduct van de grenadine.

De tweede betekenis is een militaire granaat, vooral geïnspireerd op de vorm.

Een luchtfoto van Granada maakt direct het belang duidelijk van het Alhambra.

Rechts in het midden, in de donkere vlek die een parklandschap omvat

op een reusachtige heuvel staat het Alhambra.

Het geheel is onwaarschijnlijk uitgestrekt!

Links van de punt van het Alhambra is het stadscentrum.

Ons hotel is te situeren enkele centimeters (op de kaart!) ten zuiden van deze Alhambrapunt.

Hotel Saray ligt aan de rand van het centrum, naast het Palacio de Congresos.

Een kwartier te voet stappen naar of van het centrum.

De wagen kan ik parkeren langs de straat, aan de overkant.

Uistekende hotelkamer! Tegen een zacht prijsje: 60€ voor de kamer in een

vier sterren hotel, met alle mogelijke en onmogelijke snufjes.

Het bed is twee meter breed en lang, en is het beste waar ik ooit in geslapen heb.

Op de foto zie je linksboven internet televisie in de spiegel: TV,

niet alleen met afstandsbediening, maar ook met een (internet)klavier.

Heel rustig ook, aan de kant van het zwembad.

Om geen tijd te verspillen nemen we een taxi van het hotel naar de ingang

van het Alhambra.

Granada krioelt van de taxi’s, die ongeveer de helft kosten van Marbella of Fuengirola.

De chauffeur draagt geen gordel.

Op mijn vraag zegt hij: “In Granada moet dat niet”. Hm Hm.

Als je vooraf kaarten hebt besteld via het internet ga je gewoon naar een printer

aan de ingang, steek de creditcard erin waarmee je besteld hebt,

en je tickets rollen eruit.

We starten in de Generalife. Waar het Alhambra het Moorse regeringsgebouw

was van Andalusië, was het Generalife het buitenverblijf van de kalief,

waar hij kon rusten en/of zich onledig houden met zijn harem

of andere interessante onderwerpen.

De tuinen zijn de inspiratie geweest van talloze kleine en grote bouwwerken,

overal ter wereld.

Dit moet je niet alleen zien, maar ook alle andere zintuigen laten werken.

Hetzelfde waterkanaal van de andere kant gezien.

Normaal gezien gebruikt men twee kanalen loodrecht op elkaar,

met een fontein op het snijpunt.

De ganse ruimte wordt dus door de kanalen verdeeld in vier delen.

Dit moesten de vier continenten voorstellen die gekend waren in de tijd van de Moren.

De Generalife spreidt zich uit over verschillende verdiepingen,

van waaruit men de tuinen beter kan bekijken.

Sommige stukken waren bebloemd, maar het was nog iets te vroeg

om alle bloemen helemaal open te hebben.

Van bovenaf heeft men ook een beter zicht op de constructie van de bijna duizend jaar oude kanalen en fonteinen.

Ook de gebouwen van de Generalife zijn behoorlijk mooi.

Omdat in de Islam geen afbeeldingen van mensen toegelaten waren,

bleef de architecten niets anders over dan hun creativiteit bot te vieren

op geometrische figuren.

Binnen, waar de hete zon hard contrasteert met de schaduwlijnen kan men,

iets lager op de heuvel het Alhambra zien.

Tussenin is er veel ruimte met parken, wandelwegen en groene stroken.

Vanuit de Generalife volgen we binnen het reusachtige domein

de richtingaanwijzers naar het Alhambra.

De stad Granada viel als laatste in handen van de Katholieke Koningen in 1492.

Dat was ook het jaar dat Columbus Amerika ontdekte, in opdracht van diezelfde koningen.

Na de verovering op de Moren, kwamen diezelfde Ferdinand en Isabella hier wonen.

Ze woonden er tot hun dood en werden hier begraven.

In de Parador stichtte koningin Isabella een klooster, maar dat was wel toen ze nog leefde.

Genoeg vocht gezien, tijd om het te proeven.

We zoeken de weg naar het terras van de Parador, en we bestellen een

peperdure sangria, die afschuwelijk smaakt.

Dat wordt wel goedgemaakt door het prachtige panorama dat zich ontvouwt,

met ook het zicht op de Generalife.

Van hier gaan we het Alhambra in, en betreden even het paleis,

gebouwd door Keizer Karel, in Spanje beter bekend als Don Carlos.

Dit strenge Renaissancegebouw past helemaal niet bij de rest.

Terloops gezegd, het werd betaald door belasting, geïnd door de katholieken

bij de overgebleven Moren. Het is trouwens niet afgeraakt.

Slechts in de 20^ste eeuw werd het dak van de tweede verdieping er op gelegd.

Het grondplan is van buiten een vierkant, en van binnen een cirkel,

maar dan is het belangrijkste gezegd.

Naast het paleis staan een paar zware katapulten stoer te wezen.

Het laatste onderwerp van bezoek is de Alcazaba.

Het is het veruit oudste deel en was een fort.

Pas enkele eeuwen later werd een verbinding voorzien naar het Alhambra zelf.

Het beheerste volledig de stad vanaf de fameuze heuvel.

Aan de ingang van het Alcazaba is een pleintje waar muziekvoorstellingen gegeven worden.

Binnen was het een militair kamp, als verdediging van de stad.

Napoleon heeft hier rond 1800, bij zijn gedwongen vertrek nog wat

explosieven tot ontploffing gebracht. Uit frustratie.

Uiteindelijk geraken via een lange wandeling terug in de stad,

op de bekende Plaza Nueva, aan de voet van het Alhambra.

Een glaasje bier kan echt smaken!

05-05-2009, 00:00 geschreven door grob  

Je moet het maar meemaken: één dag voordat we in de media

het gruwelijke bestaan ontdekken van de Mexicaanse varkensgriep,

kies en bereid ik, totaal onwetend, een gerecht uit de Mexicaanse keuken.

En dan nog eentje met varken!  

Nu ja, het heeft toch superlekker gesmaakt, en bovendien vertonen we

tot dusver geen hevige griepverschijnselen.

Laten we nu even deze harde realiteit aan de kant zetten, en focussen

op de Mexicaanse keuken zelf.

Uit het uitstekende kookboek met uitsluitend Mexicaanse gerechten,

citeer ik een paar merkwaardige passages, waarvan de meeste lezers

zullen opkijken: 

“De oorspronkelijke bewoners van Mexico (Maya’s) voedden zich

hoofdzakelijk met maïs, bonen, avocado’s, paprika’s, pepers,

pompoenen en vis: een evenwichtig maar weinig opwindend voedingspakket.

 Naast konijn en hert at men (enkel in welgestelde huishoudens) wel

kalkoen, samen met eend het enige huisdier dat de Maya’s fokten.

Ook op dit gebied kwamen er met  de komst van de Spanjaarden

grote veranderingen.”

Het slechte nieuws was dat de Spanjaarden iedereen afslachtten

die in hun weg liep, in de zoektocht naar goud en andere schatten.

Het goede nieuws was dat de overlevenden veel gevarieerder

konden koken, en eten.

Ik citeer nog even:

”De Spanjaarden brachten kippen, schapen, geiten, varkens en

rundvee mee voor de fok (in de eerste plaats voor zichzelf natuurlijk).

Behalve met deze nieuwe vleessoorten werd de Mexicaanse keuken

verrijkt met al de bijproducten: kaas, melk, eieren en vet.

Varkensvlees is ook vandaag zeer populair.

Het wordt nog steeds op Spaanse wijze bereid.”

 Besluit: de traditionele mayaproducten leerde men vanaf de 16^de eeuw

in Europa kennen via de Spanjaarden, en de Europese producten andersom.

Spanjaarden zijn vandaag nog altijd grote liefhebbers van bonen, avocado's,

paprika's en alle andere Maya specialiteiten.

De Mexicaanse griepvarkens zijn dus eigenlijk ook Spaanse varkens.

Wat men allemaal niet te weten komt door in een kookboek een receptje te zoeken!

Terug nu naar het gerecht, het wordt Varkensvlees met Courgette,

of oorspronkelijk “Cerdo con Calabacitas”

Het is een makkelijk recept, het is afkomstig uit Toluca (zegt me niets),

en ik heb het een beetje aangepast (zoals gewoonlijk) en succesvol

uitgeprobeerd, en het met veel vreugde en smaakvol in mijn slokdarm laten glijden.

Ingrediënten voor 4	bereiding
2 uien, 600g vleestomaten	Pel de uien en hak ze fijn
750g varkenshaas, in stukjes van 3 cm	Snij de tomaten in 8
2 el olijfolie	Verhit de olie in een wijde pot
600g courgettes	Braad de stukjes vlees aan op een hoog vuur
Zout, zwarte peper, 1 tl cayennepeper	Haal ze uit de pan en houdt ze apart
50g strooikaas in slierten	Fruit de uien in olie tot ze glazig zijn
	Pel intussen de look, snijd heel fijn en bak ze kort mee
	Voeg de tomaten toe en laat ze 5´sudderen op laag vuur
	Was intussen de courgettes en verwijder de steeltjes
	Snij ze in blokjes van ca 1,5 cm
	Doe de stukjes vlees en courgette in de pan
	Bestrooi met veel peper, zout en cayennepeper
	Laat de ragout afgedekt 20´ stoven boven een matig vuur
	Rasp intussen de kaas op een grove rasp
	Betrooi het gerecht tijdens het serveren met de kaas
	Opm. als er geen haas is, neem dan varkensstoofvlees, en laat dit eerst 40´stoven in ½ l vleesboeljon
	Tip: geef er koude tomatensaus bij ->

Salsa’s zijn Mexicaanse “sauzen”. Bij het varkenshaasje heb ik dé meest

bekende en gebruikte salsa gemaakt, namelijk Salsa Mexicana.

Zeer eenvoudig te maken, en het is eigenlijk een koude tomatensaus,

die het varkentje helemaal ten top zet.

Op een warme zomerdag past het bij allerlei gerechten.

Het komt uit hetzelfde kookboek, en ik heb deze keer niets veranderd

aan het recept. Bewaar de saus tot gebruik op een koele plaats.

Op deze manier wordt de "saus" (die er geen is) gemaakt: 

ingrediënten voor 2	bereiding
Koude tomatensaus:	Snij de tomaten heel fijn, doe de stukjes in een kom
350g vleestomaten	Pel de ui, hak hem zo fijn mogelijk, meng met de tomaten
1 witte ui, een verse rode peper	Snij de peper open, verwijder zaad, spoel af, hak heel fijn
Sap van een citroen	Voeg toe aan het mengsel en besprenkel met de citroen
Zout en verse peper	Maak af op smaak met veel peper en zout
15g verse koriander of peterselie	Hak de koriander grof en schep ze door de saus

Het is de tweede maal dat ik dit bereid, en het zal zeker de laatste keer niet zijn.

Drink er een glaasje (of twee) rood bij. Smakelijk.

Gemaakt naar TimeLife, Koken in de Wereld, Mexico pag.54 en 95

01-05-2009, 00:00 geschreven door grob  

In 2006 waren we weer met Olaba(*) in Limburg voor enkele dagen.

Een meerdaags arrangement in een fietshotel.

De eerste dag van dit verblijf in Zutendaal had ik

een Ranger ingehuurd voor een tocht door het kreupel-

en ander hout, Olaba gegidst dus door een professional.

Die Rangers zijn verbonden aan het Nationaal Park Hoge Kempen,

een uitgestrekt natuurgebied in Limburg, met een vijftal ingangen.

Dat was de eerste attractie die ik in petto had voor de Olaba’s(*):

een geleide zoektocht naar eetbare planten en kruiden,

en daar dan zelf pannenkoeken mee bakken (en opeten!).

We gingen dus de wijde natuur in, en vonden wat we zochten.

Iedereen had een plastic bakje vol met natuur, en achteraf werd samen met

de Ranger de best eetbare selectie gemaakt in het Rangerhuisje.

Zo zag het er uit als het flensje met paddenstoelen en kruidjes gebakken was.

(let niet op het bestek: dit was bestemd voor iemand met een supergrote honger)

Met Marc aan de pannen krijgt ieder zijn deel van de pret.

We verblijven in Zutendaal, de gemeente met het hoogste bosgehalte in Vlaanderen.

Onze stek is hotel “The Oak”, gerund door Hilde en Paul.

Gina was ’s morgens bijzonder goed geluimd.

Zodanig zelfs dat ze telkens verscheen in haar pyjama op

het balkon om de nieuwe dag te begroeten.

Hilde doet alles en nog wat meer op culinair gebied.

Hier worden we getrakteerd op een merkwaardig lekker drankje “maison”,

waarvan ik de inhoud niet meer ken.

We hebben uiteraard gefietst naar alle windrichtingen, maar Zutendaal zelf

heeft een bijzondere attractie: het Blote Voeten Wandelpad!

Dit was dan de tweede verassing die ik de Olaba’s heb laten ondergaan.

In 2006 is het pad open gegaan voor het publiek, dus weer hadden we een primeur.

In feite is het vlakbij het huisje van de Rangers, op de Lieteberg.

Wat het bevruchtingsstation ermee te maken heeft, is me tot op vandaag niet duidelijk.

Er zijn in de naaste omgeving allerlei lokalen en gebouwen, zoals een vlindertuin,

 een insectenmuseum enz.

Misschien zit er ook wel ergens iets anders tussen. Wie zal het zeggen…

Allerlei ondergronden krijg je onder je blote voeten.

Je kunt er bijvoorbeeld ook de boel op stelten zetten.

Links en rechts zijn er ook rusthoeken, met de voeten eindelijk in de lucht,

na het gras, steen, hout, bladeren, keien, modder, balken, bruggen enz.

De doolhof was nog in opbouw. Gelukkig voor ons.

Gelukkig is er ook nog het stuk met het zompige modderwater, waar je voeten

 steevast 10 cm ingezogen worden. Zalig gevoel, maar zie dat je niet valt!

Erik staat toch op het punt ten onder te gaan in dit bruine zandbankwater.

Nog net in staat om zijn laatste heilige woorden uit te schreeuwen: “Eau la-bàs!!!!!” (*)

Uiteraard was fietsen de activiteit numero uno.

Hierna vind je een (te) kort overzicht van een gedeelte van de fietsactiviteiten.

Fietsen is het domein van Paul, de grote man van The Oak. Nergens in Limburg

vind je zoveel fietsinfo als hij ter beschikking heeft, en allemaal zelf gemaakt.

Een droom voor de recreatieve fietser. Je moet dat zien.

Voor meer informatie, klik: www.fietseninlimburg.be.

Langs Limburgse wegen kom je het ganse jaar het Carnaval tegen.

Maasmechelen Village Shopping Center is ook zo’n bijzondere attractie.

Gelukkig hebben we de Olabadames (moeilijk) ervan kunnen overtuigen dat er

niet veel tijd meer voorhanden was om uitgebreid te gaan shoppen. Oef.

We hebben ook de Landcommanderij Alden Biesen uitgebreid bezocht,

met inbegrip van de taverne. Ook alle dames konden genieten van de omgeving.

Lut is vandaag wel een tikje zenuwachtig, want morgen is het haar verjaardag.

Meestal viert ze haar verjaardag in Limburg, maar deze keer is het speciaal.

Je mag zelf raden hoe jong ze wordt.

Yvette is daar nog lang niet aan toe, en kan zich dus volledig ontspannen.

Yvette gaat plat.

Aan de waterkant hebben we ons hart en onze blik verpand.

Allemaal diep ademhalen!

In een groot donker bos met een toverkasteel wordt Lut voor haar speciale verjaardag

op een voetstuk geplaatst.

Een van de leukere fietsuitstappen is het bezoek aan Maastricht: een prachtige en

 sfeervolle stad. Ook de Nederlandse Limburgers weten wat Carnaval is,

en in september zijn de sporen bij lange nog niet uitgewist.

Erik wil, als meester-kunstenaar, de poppen langs alle kanten bekijken.

De Zuid-Willemsvaart begint in Maastricht in “’t Bassin”, een leuke plaats

om een vochtige halte in te lassen.

Ook in Nederland hebben ze lekkere (Belgische) bieren.

Ik zelf oefen met een Kasteelbier.

Kan je zien aan de vorm van het glas natuurlijk.

In de deur van de Capitainerie zie ik mezelf weerspiegeld, zelfs met een bosrijke

 achtergrond, en boven een bord met een bospannenkoek.

Dan zal het “President for life” ook wel niet kloppen.

Iemand heeft deze foto gemanipuleerd. Zeker iemand van Olaba.

Hier staan alle vier de musketiers paraat, geflankeerd

door d’Artagnan, die in Maastricht in een veldslag

tussen Fransen en Nederlanders gesneuveld is.

Een must als je in Maastricht bent is natuurlijk een bezoek aan de Sint Pietersberg,

 met onder andere de mergelgrotten. Een extra jas is daar geen overbodige luxe.

Zeer interessante rondleiding met gids, over de lotgevallen van de vroegere

 bewoners, de gebruikte technieken om de stenen te snijden,

de kunstwerken en honderd dingen meer.

Eindelijk is het zover. Lut verjaart! Ze heeft voor deze gelegenheid

haar lievelingsknuffel (na Marc) meegebracht.

Lut zit er wat zenuwachtig bij, maar dat zal snel verbeteren,

want de glazen lonken.

Uiteraard wordt haar voor deze speciale gelegenheid een belangrijke Olaba oorkonde

ter hand gesteld, vakkundig gecreëerd door Erik.

Zie je het getal 60, verwerkt in "Olaba"?

Paul en Hilde van The Oak vieren mee en zorgen voor de vergulde verjaardagskroon.

De maat schijnt alleszins te kloppen. Hilde mag tevreden zijn.

Tot slot wordt met zijn allen het glas geheven, en wordt er gezongen van

“Happy Oakie/Birthday to you”. Kijk hoe Lut straalt met haar gouden kroon.

Sinds onze komst in 2006 is er veel veranderd in Zutendaal!

Zelfs de Heilige Maagd Maria is er nu verschenen!

Wordt dit nu het nieuwe Lourdes of Scherpenheuvel?

Go and find out.

Wij zijn al in 2007 teruggefietst vanuit Tongeren, omdat iemand het jaar daarvoor

 zijn reiswekker vergeten had.

Alle “beweeg”redenen zijn goed natuurlijk voor Zutendaal.

Dit is een foto van Greta en mezelf net vóór onze terugkeer naar de kust.

We hebben het er weer goed van afgebracht, en we zijn volledig ontstressed..

(*) Olaba = Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

Voor details, zie vroegere stukjes.

28-04-2009, 00:00 geschreven door grob  

Deze titel heeft helemaal niets te maken met het vorige stukje

over de stierenarena van Granada en het bijbehorende restaurant

À propos, we zijn net terug van een heerlijke hoog-en-droog driedaagse,

en we hebben geen te riskante dingen gegeten, maar daarover later meer. 

Wat ik bedoel met “zonder vleesballetjes”, is dat de soep die nu en hier

ter sprake komt geen met de hand gerolde balletjes bevat.

Het recept beschrijft de enige echte Portugese Soep,

en daar komen geen soepballetjes aan te pas.

Het recept van deze maaltijdsoep is voor de eerste maal op deze manier

genoteerd en gepubliceerd door een zekere Jean Hewitt in The New York Times

 Weekend Cookbook.

Merkwaardig dat zo ’n “arm” Portugees gerecht terechtkomt in een chique

 Amerikaanse publicatie. En vanaf vandaag ook op een minder chique weblog.

ingrediënten voor 8	bereiding
1.5 kg rundvlees (ragout)	halveer de kool, verwijder de nerven, snijd in reepjes
pezo	snijd de broccoli in fijne roosjes
olijfolie	ontdooi de spinazie in de microwave
3 uien, in plakken gesneden	strooi flink wat pezo over het vlees
2.5 l water	verhit de olie in een soepkasserol
150g witte bonen	braad hierin het vlees snel aan alle kanten bruin
150g bruine bonen	voeg de uien en het water toe en breng alles aan de kook
3 of 4 chorizo’s	deksel er op en laat een tot anderhalf uur lang zachtjes pruttelen
500g witte kool	voeg de kalfsfond er aan toe; kijk of het vlees gaar is
500g broccoli	haal het vlees uit de pot en snij het in kleine blokjes
500g diepvriesspinazie	doe het weer terug in de pot
1 el kalfsfond poeder	laat de worst (of blokjes chorizo) 5’ meekoken
	voeg de kool toe en laat 5’ met deksel op de pan meekoken
	roer de broccoli en de bonen erbij en laat die ook meekoken
	doe de spinazie erin en laat heel kort meekoken met deksel
	kruid eventueel bij en dien op
	houd de rest bij in de diepvries
	Tip: neem in Spanje ‘Taquitas de Chorizo’; dit is chorizo die al gesneden is in kleine blokjes, zoals spekjes

 Het oorspronkelijke recept vraagt naar gedroogde bonen, bruine en witte,

die een nacht geweekt worden. Ik heb het ook op die manier gedaan,

maar waarschijnlijk heb ik steenbonen gebruikt, of boonstenen,

want ze vertikten het hardnekkig om mals worden.

Het is dus beter en zekerder om bonen uit blik te nemen en die pas

op het einde toe te voegen.

Voor de rest is alles eenvoudig te bereiden.

Op dit prentje gaat de spinazie er bij, na opwarming in de microwave.

Men gebruikt de voor mij onbekende chourico (Portugese worst),

maar je kunt even goed de beter bekende Spaanse chorizo nemen

(worst met look erin, en zachte paprika), die je overal kan vinden.

Van de gebruikte witte kool had ik genoeg aan minder dan de helft.

De rest bewaart heel lang in de koelkast, en je kunt er achteraf

nog allerlei dingen mee doen.

De eenvoudige, maar lekkere soep verlangt enkel nog naar een stuk brood 

voor een volledige en gezonde maaltijd.

Smakelijk.

Gebaseerd op TimeLife, Soepen, pag. 153                    

The New York Times Weekend Cookbook

24-04-2009, 17:40 geschreven door grob  

Vandaag zal de berichtgeving iets korter zijn, wegens de voorbereiding

van een een driedaagse trip waar we morgenvroeg aan beginnen.

Het zal een citytrip zijn, of eigenlijk een provincietrip.

We gaan vanaf de kust omhoog naar de provincie Granada.

We volgen eerst de zee via Malaga, dan landinwaarts naar Velez Malaga.

Veel hoger plannen we een bezoek aan en een lunch in Alhama de Granada.

Goed gevuld met tapa's bollen we dan naar hotel Saray in Granada,

waar we twee nachten verblijven.

De weersverwachting voor Granada is top! Hoog, maar toch wel droog.

Woensdag komen we terug via de natte “waterstad” Lanjaron, en Motril,

want we willen daar op zoek gaan naar de kapper van Queen Fabiola.

We hebben nog een jobke voor hem. Ik zeg niet welk.

Een verslag van deze driedaagse mag je uiteraard na afloop verwachten.

PS. Volgens de boekjes kan je heerlijk eten in een restaurant binnen de

Plaza de Toros ofte de stierenarena van Granada.

Maar ik ben er niet helemaal gerust in.

Iedereen kent wel die mop van de lekkere grote vleesballen die daar

geserveerd worden, tot er uiteindelijk iemand twee kleintjes op zijn bord krijgt...

Er zijn nog wel genoeg andere minder risicovolle resto’s.

Trouwens, Granada is de wereldhoofdstad van de tapas.

Naar het schijnt de enige stad, waar je nu nog gratis een tapa krijgt

bij elk glas bier of wijn. Geen resto's meer nodig bijgevolgt?

Het is onze plicht en roeping om dat ter plekke uit te zoeken!!

P.S. maar zelfs voor de tapas zullen we moeten opletten.

Neem nu een lekker stukje Rabo de Toro (stierenstaart).

Heerlijk mals, gemarineerd vlees.

Nu las ik (oef, gelukkig maar) dat er overal een tapa wordt geserveerd

onder de veelbelovende naam Tortilla de Sacromonte.

Sacromonte is een wijk van Granada.

Die tapa bevat de andere kant van het stierenlijf ten opzichte van de

Rabo de Toro. Het is dus een omelet, gevuld met stierenkl…

Echt waar! Oppassen geblazen dus.

Hasta la proxima.

19-04-2009, 23:11 geschreven door grob  

Als we hier naar een Spaans restaurant gaan, zien we regelmatig een gerecht

op de menukaart met een bijvoegsel “a la Vasca”.

Wat bedoelen de Spaanse koks daarmee?

Als je verder leest ga je het weten, en dan moet je het niet meer vragen

aan de camarero.

Om te beginnen:

wat wij de Golf van Biskaje noemen, wordt door de lokale bewoners Viscaya genoemd.

Spanjaarden, en in het bijzonder de Basken zijn er zelf nog niet helemaal uit, wanneer

ze de V of de B moeten spreken/schrijven, en daarom spreken ze het maar hetzelfde uit.

Daarmee is het voor hen opgelost en is de kous af.

“A la Vasca” op een menukaart is altijd een gerecht, bereid met wijn en groenten.

Dat kan zowel vis als vlees zijn, of om het even wat.

Niet te verwarren met “A la Viscaina”, want dat is op Biskaaise wijze,

Dit is met zoet en uitgesproken scherp paprikapoeder.

De Baskische keuken heeft een erg solide reputatie in Spanje.

Goed koken en lekker eten zijn bij de Basken bijna tot een nationale sport geworden,

die men in verenigingsverband beoefent.

De koks sluiten zich aan bij gastronomische clubs, met eigen keukens en resto’s,

waar de leden samenkomen om te experimenteren met nieuwe recepten en

het resultaat gezamenlijk te testen.

Wie onlangs “De Bende van Wim” volgde op TV, heeft dat ook van dichtbij kunnen zien.

Het hier voorgestelde gerecht vandaag is “Pavo a la Vasca”, kalkoen op zijn Baskisch.

Eigenlijk is het oorspronkelijke gerecht in het kookboek “Pollo a la Vasca”,

met een stuk kip dus, maar een sappig kalkoenfiletje is een leuke variant.

Heel eenvoudig te maken: wat snijwerk, af en toe iets in de pan leggen en klaar is kees.

Iedereen kan dit natuurlijk. Zelfs ik.

Eventueel kan je er, naar smaak, nog wat Cayennepeper bij doen,

of bijvoorbeeld een stukje gedroogde Piment d’Espelette (uit Frans Baskenland).

(zie: “Tonijn op Baskische wijze” op datum van 30.11.08)

Eenvoudig opgediend in de pan, met gekookte aardappel.

Lekker met een Spaans rood wijntje.

Hier heb je nog eens een close-up tijdens de laatste fase op het vuur.

Het ruikt heel aangenaam, ziet er heerlijk uit, en smaakt naar nog.

Buen approveche.

16-04-2009, 00:00 geschreven door grob  

Ik heb gezien dat in deel 3 een beloftevolle foto verdwenen is,

daar waar Erik door de periscoop kijkt boven op de mijnterril.

Die gemiste foto zet ik nu toch hieronder, want hij heeft een mooie meerwaarde.

Van op 75 m hoogte, zie je van dicht bij de terril, waar de begroeiing

zich maar zeer traag ontwikkelt, door de uiteraard onvruchtbare ondergrond.

Dan komt, aan de voet van de terril, de cité waar de mijnwerkersgemeenschap

leefde, dan het Limburgs bronsgroen eikenhout.

In de verte ten slotte priemen de liften van de koolmijn van Winterslag.

Waarschijnlijk is de foto vorige editie in een of ander zwart gat gevallen,

wat vrij logisch is in deze streek met zeven koolmijnen.

Hier komt het ultieme verslag:

Laatste deel: de westelijke verfrissing

De rit gaat vandaag in de richting van het westen, de enige windrichting

die we deze week nog niet verkend hebben.

Door het vroege ochtendlijke uur slaat de president (that's me) de Olabal mis

en vertrekt in een volledig verkeerde richting.

Geen nood echter, de weg valt op zijn pootjes, en de Olabapresident ook.

Erger is het gesteld met het weer.

We ondergaan enkele druppels, maar na 6 jaar zon mogen we ons gelukkig prijzen.

 Meestal is het arrangement dat we boeken gedekt door de Limburgse “Slecht

Weer Garantie”, maar ook dit jaar zullen we daar geen beroep moeten op doen.

Vorig jaar in Haspengouw was de weerstoestand iets beter, maar daartegenover

stond het nogal kuitenbijtende heuvelachtige parcours. Ik mocht zelfs via officieuze

bron vernemen, dat men dat gedeelte van de provincie Limburg zou gaan herdopen

in Klimburg.

Westwaarts rijden we in de richting van een grote plas (water).

Onderweg stoppen we even voor de fotograaf, en om de benen te strekken,

behalve Erik, die ze nog eens extra in de plooien legt.

We gaan vandaag het rondje maken van het Schulensmeer, een grote

kunstmatige watervlakte, ontstaan door zandwinning voor de autosnelweg.

Bij aankomst staat een rustbank op de goede plaats voor ons.

Ook de fietsen mogen zich nu even ontspannen. Take 5.

Gina is maar al te blij haar kennis over het Schulensmeer op te kunnen krikken,

met dank aan het hier aanwezige didactische paneel.

Bob vindt het meegebrachte water eerder uitzichtloos, en met grote zekerheid te

weinig calorieën en vitamine C bevattend.

Later op de dag zal deze ongunstige toestand worden verbeterd.

Uitermate rustig is het hier.

Alleen worden we argwanend gade geslagen door drie wankele zusters

tijdens hun ochtendwandeling.

Hier nog een vogel die er heel tevreden uitziet door het bestaan

van deze waterplas.

Maar, is het een fuut of een kluut? Waarschijnlijk weet hij het zelf ook niet.

Aan didactische borden is er geen gebrek, maar de boodschap

komt soms eigenaardig over.

“Begrazing door koeien van het ras Blonde d’Aquitaine”, lees ik hier, en jullie ook.

Een lichte kokhalzing maakt zich van mij meester.

Waarom geen Blonde van Grimbergen bijvoorbeeld?

Die kennen we tenslotte nog van in Alken.

Aan het midden van het meer stoppen we aan een veelbelovende horecazaak,

maar ze is gesloten. We moeten dus zelfs de handen niet uit de zakken halen.

Pech ook voor Gina.

Ze schakelt de grote middelen in, en tuurt zorgvuldig de horizon af naar waar het

volgende aperitief zich zou kunnen aandienen.

Yvette anderzijds, is één met de natuur, en toont wat ze gevonden heeft.

En toch zit hier ook weer een stevige hint en vingerwijzing in,

want ze staat hier te pronken met een krans van hopscheuten,

essentieel onderdeel van de Blonde Grimbergen en de Leffe. Hint!

We leren alle dagen bij.

Deze zandwinning wordt (soms) ook gebruikt als overloop,

indien de hoeveelheid water in de buurt wat te groot wordt.  

“Het wassende water getemd” noemen de Limburgers dat.

Van een paar wielruiters wordt stiekem een foto genomen doorheen het ronde gat

 met behulp van de O van Olaba.

Een waterput doet in ieder geval denken aan water.

Water doet denken aan bier, want het is hét hoofdbestanddeel.

Sommige bieren bevatten trouwens niets anders.

Alles wat we verder onderweg zien wordt nu een kwelling.

Geen enkel fietscafé verschaft ons op korte termijn zijn gastvrijheid.

Hijg, hijg, hijg.

Deze visuele verleiding mag ook meetellen…

Een publiciteitsbord, een eindje verder, doet er nog een schepje bovenop.

Eerlijk waar toch: de beste fietscafés ter wereld vind je in Limburg.

Ze hebben jáááren voorsprong op de rest, en dat zal zo nog wel een tijdje blijven.

Maar, ze moeten open zijn natuurlijk, ten minste als wij er aankomen.

Het opeengestapelde Olaba geduld wordt toch beloond als we ter hoogte komen

van fietscafé “de smis”, waar een hartelijk gezind welkomstcomité ons opwacht.

Eenmaal binnen, is het hoogste leed geleden.

We kunnen ons eindelijk storten op de Leffe van het Vat.

High spirits voeren de boventoon vanaf nu.

De lichamelijke leidingen laten zich gedwee vollopen met het blonde nat,

en een sanitaire beurt komt er aan.

Groot is mijn verwondering als ik deze intieme vertrekken betreed.

Voor de eerste maal in mijn leven word ik geconfronteerd met

een vreemd soort apparaten.

Deze toestellen zijn urinoirs met een gaspedaal (voor prostaatpatiënten?).

Onder de indruk en onder invloed rijden we verder, tot we een

ruiterstandbeeld zien, waar een ridder en een paard in schitterende outfit

geconfronteerd worden met een paar doordeweekse dorpsduiven.

De helm van de ridder heeft een oogspleet aan de bovenkant.

Slecht middeleeuws design is dat. Als de linkse duif naar de WC moet,

dan gaat de ridder problemen tegemoet met zijn zicht.

Misschien dat hij om die reden preventief al een lange (blinden)stok bij zich heeft.

Het marktplein van Herk-de-Stad vormt het decor voor het ultieme tafereel.

Na het Laatste Middagmaal zullen we tot de finish gaan.

We kiezen voor “De Gulden Mortier” om de laatste nodige krachten

op te doen en ons te wapenen voor de terugkeer.

Eten met een design look, en wel heel lekker.

Culinair visstandje met brochette.

Voor deze pastaschotel is Greta zelfs bereid met de fiets

naar Zjakkamakka te rijden.

Mijn eigen keuze lijkt op het eerste zicht een half mislukt vogelnest.

Ik moet terugdenken aan de duiven van daarnet.

Tot slot nog even een altijd blijvende herinnering ophalen… 

Maar het belangrijkste na vier dagen is de big O van Olaba.

Dag 4, knopen: 302-303-312-313-314-353-195-194-193-179-94-302

Afstand is 48 km à 14.1 km/u

De officiële, maar altijd foute Bob kilometerteller, geeft in totaal 185 km.

Vorig jaar bedroeg de totale afgelegde weg 197 km, maar dan waren we wel jonger.

Voor details, zie vroegere stukjes.

13-04-2009, 00:00 geschreven door grob  

Deze week presenteer ik drie recepten voor de prijs van één, omdat het Pasen is.

Het hoofdbestanddeel is kip, uiteraard een must met Pasen.

In alle bescheidenheid durf ik er aan toevoegen, dat dit gerecht

(voor mijn persoonlijke smaak) het beste is wat ik dit jaar gemaakt heb.

Zelfs een startende kok als ik kan (toevallig?) toch ook wel eens scoren

of wat geluk hebben in de keuze van de recepten en de bereiding!

Merkwaardig is dan nog dat ik het recept met kip simpelweg had gekozen

wegens zijn lange, en grappige naam. In het kookboek staat dit recept vermeld als:

“Erskine Caldwell’s Genuine Southern Fried Chicken”.

Uit de USA. Alstublieft. XXXL. 

De Amerikanen kunnen niet koken, maar wel de grappigste namen bedenken.

Het geheim van deze kipbereiding zit hem daarin, dat hij een nacht geweekt

wordt in melk. Hierdoor krijgt hij een ultra softe smaak, een beetje te vergelijken

met Tandoori-kip van de Indiërs, maar beter van smaak, en met een lage

moeilijkheidsgraad om te bereiden.

Ik lees in het kippenkookboek dat (citaat)

“Sinds de invoering van wetenschappelijke intensieve kweektechnieken

zijn kippen gegarandeerd vlezig en mals.

Maar omdat ze op een standaarddieet gesteld zijn, en weinig beweging

krijgen, heeft het hedendaagse gevogelte een fantasievol maar verstandig

gebruik van marinades, sausen en /of vullingen nodig om hun smaak te verhogen.”

Dus het kippetje krijgt zijn marinade, en ook andere aanvullingen om het

yammie-yammie te maken.

Zo zag Erskine Caldwell zijn eigen kippetje evolueren:

ingrediënten voor 2	bereiding
2 stevige kipfilets	snijd de kipfilets in 3 stukken
½ l halfvolle melk	zet de stukken kip een nacht in de melk,…
1 ei, losgeklopt	waaraan het ei, wat zout en een scheut tabasco is toegevoegd
zout	laat de stukken kip uitlekken in een vergiet, en dep ze droog
tabasco	haal ze door een mengsel van half bloem, half paneermeel
1 el bloem	bak ze in olijfolie tot ze bruin zijn
1 el paneermeel of broodkruim	doe ze dan 10 à 15’ in een oven op180°
olijfolie	heel lekker met gegrilde tomaten en een hete speksaus

Welke groenten komen in aanmerking? Bij een kip is er keuze te over.

Maar, mits de kip in de oven moet, kan de oven beter nog wat voller.

Twee vliegen in één klap.

Hoewel gebakken vliegen alleen in Cambodja op het menu staan.

De keuze valt op gegrilleerde tomaten. Ze doen denken aan de zomer en BBQ.

Ook weer heel eenvoudig te bereiden.

Ik had het vroeger al eens met succes bereid bij  kalkoenspitjes met wortel-rijstsalade.

ingrediënten voor 2	bereiding
4 stevige grote tomaten	maak de tomaten schoon, verwijder het kroontje
4 looktenen (onder olie)	snijd de tomaten met een scherp mes kruiselings in
olie, zout en peper naar smaak	pers de look en vermeng de lookpuree met de olie
basilicum(pasta uit tube)	verdeel het mengsel in de spleten van de tomaten
	doe er de basilicum(pasta) bovenop
	besprenkel met beetje olijfolie en grilleer de tomaten 10´
	dien ze op, bestrooid met zout en peper

En zo komt het lekkere duo samen in de oven terecht.

Nu hebben we al vlees en groenten. Wat met de koolhydraten?

Toevallig loop ik door het kookboek “Salades en Koude Voorgerechten”,

en zie ik een hete speksaus staan. Vreemd hoe dat in dit kookboek terecht komt.

Het is geen salade, en nog minder een koud voorgerecht.

Misschien heeft de receptenverzamelaar dit in het boek gezet op een maandagmorgen.

Ik vergeef hem, want het is lekker, zeker  in combinatie met de rest.

À propos, in België gebruikt men regelmatig een microgolfoven.

In Nederland niet, maar de keukens blijken daar uitgerust met een magnetron.

Er is geen enkel verschil. Omdat statistisch 25% van de lezers van deze weblog

Nederlanders zijn, is het mijn plicht ook voor hen de recepten leesbaar

en gebruiksvriendelijk te maken. Ziezo.

Nu weten ze inmiddels nog niet dat “piepers” aardappelen zijn, maar ja,

alles op zijn tijd.

ingrediënten voor 2	bereiding
1 el sherryazijn	schil en kook de aardappelen (in de microgolfoven)
4 el olie + olie om te bakken	bak het spek even aan in een pan en giet het vet weg
pezo	maak in een kommetje de vinaigrette
2 grote of 4 kleine aardappelen	doe er het spek en de gesnipperde ui bij
100g blokjes gerookt spek	giet deze saus opnieuw in de pan, breng het aan de kook
1 gesnipperde ui	draai het vuur laag, laat het vocht een tijdje pruttelen
	zet er geen deksel op, roer af en toe tot de uien zacht zijn
	snijd de hete piepers in schijfjes (warm!)
	rangschik ze op een verwarmd diep bord
	giet de warme saus gelijkmatig over de aardappelen
	dien de salade meteen op

 Je ziet hoe mijn spieren zich spannen (van de schrik)...

Het spek wordt voorzichtig uit de pan geschept, en alles is klaar.

Alles heeft zijn weg gevonden naar de tafel: de tomaten,

met de lookpuree en de basilicum.

Verder zie je de gebronsde kipfilets en de hete speksaus op de schijfjes

aardappel.

Ik heb er ook nog een gemengde salade bijgedaan, om het feest

compleet te maken.

Superlekker!

Lichtjes gebaseerd op:

TimeLife Gevogelte pag.98

Eten van grill en BBQ pag.88

TimeLife Salades en Koude Voorgerechten pag.29

09-04-2009, 00:00 geschreven door grob  

Op zoek naar de kolenput

De Olaba’s hebben blijkbaar goed geslapen en ontbeten.

Hoog tijd om nog de briefing van de dag door de strot te duwen,

want ze weten nog niet wat een “hulleput” is.

Voor de aandachtige lezer: het is het Kempische woord voor koolmijn.

Dat is waar we vandaag naartoe rollen.

Alle koolmijnen liggen (of eerder “lagen”) ten noorden van het Albertkanaal.

We starten langs het kanaal en slaan een oude spoorwegbedding in,

waar de rust voor vele kilometers verzekerd is.

Uiteindelijk komen we bij de vroegere mijn van Zolder terecht, vlak naast

de schacht en de lift, die zich als een baken boven het landschap verheft.

Gina is zo onder de indruk van deze historische plaats, dat ze nauwelijks

haar traantjes kan bedwingen. Een knuffel van de president is nu hard nodig

om ze weer op de been en in de harde realiteit te brengen.

Wat overblijft van de reusachtige mijngebouwen is prachtig gerestaureerd…

…en er is wekelijks een drukbezochte marktdag op het grote plein aan de mijn.

De vroegere lavoir (nu genoemd “Den Lavaar”) waar de kompels zich konden

ontdoen van het zwarte gruis is nu een reusachtig en prachtig fietscafé,

met feestzalen en reusachtige ondergrondse ruimtes.

Het wordt ook opengesteld als continue expo en ideeënbron voor “Duurzaam Bouwen”.

Een goede week geleden zag ik nog in het Tv-nieuws dat hier het grootste

 zonnepanelenpark van België helemaal afgewerkt is.

Dit up-to-date fietscafé is een openbaring. Wat een ruimte!

Een vreemd gevoel is het vrij rond te lopen op een site waar vroeger zo hard

en intensief werd gewerkt, en waar nu een geweldige rust van uitstraalt.

Sommige Olaba’s worden er poëtisch van en nemen prachtige en originele foto’s.

 Industriële archeologie, die men bewust behoudt, staat hier hand in hand

met de nieuwste ontwikkelingen in de techniek.

Ook vanuit zuiver artistiek oogpunt valt hier wat te beleven:

oogstrelende combinaties van lijn en licht vervangen de grauwe toestanden

van de koolmijnen van vroeger.

De strakke, erg esthetische lijnen van de architectuur zullen zeker

andere gevoelens hebben opgewekt bij de toenmalige mijnwerkers,

dan bij de relaxte bezoeker van vandaag.

.

Een lieve fietscafédame zorgt er eerst voor dat onze zakken veilig achter

slot zitten , in de diepe ondergrondse labyrinten, en we reserveren alvast

voor de lunch in Den Lavaar.

We starten van hieruit een wandeling langs de oude mijncité met kerk en moskee.

Enige aarzeling ontstaat over de startplaats en beschrijving van de wandeling,

maar na wat verkeerd over en weer sjokken, hebben we de juiste richting te pakken.

De zogenaamde cité bestaat uit kleine mijnwerkershuisjes, en grotere

van de ingenieurs en de directie.

Het is een ervaring om de sfeer eens te proeven van hoe het destijds eruit zag.

Langs een bosrand verlaten we de cité, waar ook nieuwbouw de oude huisjes

begint aan te vullen.

Bloemen heten ons welkom met hun beste kleuren.

We verlaten de bewoning en komen opnieuw in een natuurlijke omgeving.

Links en rechts krijgen we sporadische signalen dat de herfst al achter

het gordijn loert, hoewel deze paddenstoel zich probeert te vermommen

als een doordeweekse aardappel.

Het wandelpad volgend komen we langs de mijnterril van Zolder.

Vandaag is deze oude afvalberg geëvolueerd tot een toeristische attractie

in dit vlakke Limburgse landschap.

Zes flinke Olaba’s hebben de ambitie de kegel van 75 m hoogte te beklimmen,

langs een aangelegd pad.

Hier aan deze picknicktafel wordt nog even diep ademgehaald vóór de beklimming.

Marc en ikzelf blijven op de begane grond om onze knieën wat te ontzien,

en om de vestiaire te bemannen.

Op de top van de terril staat een periscoop, vanwaar je de verre omgeving

kan bespeuren. Erik probeert hem als eerste, met succes.

Dichtbij zie je (zelfs met het blote oog) de cité en verder weg, langs de horizon

priemen de liften van de mijn van Winterslag.

De dames lijken een beetje afkerig van de periscoop.

Ze lijken zich ongerust af te vragen waarvoor de rode roede moet dienen.

Tezelfdertijd komt bij Erik zijn jeugddroom weer eens opgeweld:

als kind had hij al de ambitie om concertdirigent te worden.

Als de drang plots opkomt, kan hij het echt niet verbergen,

en moeten de bewegingen er even uit.

Alle Olabadames  dalen gezwind, eendrachtig, en arm in arm de heuvel weer af.

Eén enkele verstopte (letterlijk te nemen, niet in de betekenis van verborgen)

Olabadame komt lichter terug na de wandeling dan vóór het vertrek.

Na de terugkeer tot bij de vestiaire wordt dringend het interne vloeistofniveau

opnieuw op peil gebracht.

We maken de wandelcirkel af en keren terug naar Den Lavaar via een andere weg,

met bloemen langs de kant.

Aan de lunchtafel van Den Lavaar worden heerlijke spijzen en dranken geserveerd

door een leuk Caraïbisch meisje, maar Marc en Luc hebben toch nog meer oog

voor hun lekkere pasta’s.

We keren terug naar De Kluis langs een andere spoorwegbedding en vanaf

het hotel rijden we nog een korte afstand verder tot het Circuit van Terlaemen.

Groot is de verwondering over het aantal snelfietsende jonge macho’s en

oudere renners die, zelfs bij dit minder goed weer (het regent enkele druppeltjes),

op het circuit talloze rondjes maken.

Overdag wordt dit snelheidscircuit afgehuurd door (vooral) motorclubs,

de VAB, en andere organisaties om bolides of andere gewone

twee- of vierwielers te testen.

Als we hier ‘s morgens voorbijkomen is het een lawaai van jewelste.

Wanneer deze snelle jongens verwenen zijn, mogen niet gemotoriseerde

wielertoeristen (gratis) het circuit op.

En dat zijn er honderden, uitgedost alsof ze de Ronde van Vlaanderen gaan rijden.

Wij passen eigenlijk niet in dit plaatje, en worden door de “echten”

bekeken als marsmannetjes en –vrouwtjes.

Maar de gelegenheid om hier eens rond te toeren kunnen we niet laten liggen.

Acht verschrikkelijke Olabolides gaan het circuit op, tussen de  snelheidsduivels!

Hier zie je Greta en Luc op volle traagheid, in een scherpe bocht net voorbij

de tribunes, waar de bandensporen aantonen dat de profs hier regelmatig

uit de bocht gaan. Met onze snelheid is daar weinig kans voor.

Onze eigen Olaba “Formule 123” wedstrijd wordt glansrijk gewonnen door

Yvette, de taaie tante.

Ook Bob en Lut zetten een uitstekende prestatie neer.

Iedereen is blij na dit bravourestukje, maar moet toch even naar adem happen,

want er zijn zelfs maximumsnelheden gehaald tot 20 km/uur.

We staan hier aan de ingang van de pits (zonder pitspoezen weliswaar),

terwijl de macho’s hun zoveelste ronde op het circuit beginnen en

ons voorbij rijden met zoevend peletongeluid.

Dit is een ervaring die we niet vlug gaan vergeten.

Terlaemen met de fiets is een sterke aanrader!

We verlaten het circuit. Steil gaat het fietspad van hier naar boven en dan weer

naar beneden en terug naar het hotel.

We nestelen ons nog even voor een verfrissend drankje op het Kluisterras,

waarbij de zon opnieuw van de partij is.

Het is een harde dag geweest, met weer een aantal nieuwe ervaringen,

en daarvoor zijn we hier.

Maar ook voor een lekker diner natuurlijk.  

Tijdens de aanloop wordt de tijd gevuld met de Lierse Dialect Quiz,

die zelfs de Antwerpenaars op het verkeerde been zet.

Knooppunten: 302-303-304- wandeling - terril -307-308-300-301-

Afstand is 32.6 km à 15.4 km/u

Totaal met aanloop naar circuit Terlaemen + circuit: 41 km à 15.1 km/u.

 (*) Olaba = Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

05-04-2009, 18:03 geschreven door grob  

Het feit dat Brad Pitt onlangs naast de film Oscar gegrepen heeft,

is bij Angelina Jolie in het verkeerde keelgatje geschoten.

Ik had er eigenlijk wel een beetje mee te doen, en, denkend om haar mooie

ranke keeltje, heb ik ze een mailtje gestuurd.

Ik heb haar op de man af (nou ja) direct de vraag gesteld

of ik haar geen lekker receptje zou sturen, om haar keeltje via een lekker

hapje terug in de goede plooi te leggen.

Het heeft wel enkele dagen geduurd voor ik antwoord kreeg.

Ziehier, wat ze schrijft:

Dearest Bob,

Thank you very much  for thinking about my body and how I feel nowadays.

But you know that we Americans don’t know much about good food.

We always eat simple (and fast) food, but I have a wish that you can fullfil.

As a memory of my Italian roots, could you please send me your recipe

for “Spaghetti Bolognaise”. If you can do that, I’ll do something in return for you.

If you enable me to make the right Spaghetti Bolognaise,

I will put your photo on my favourite blouse.

Many Kisses,

Angelina.

Dat viel toch effen tegen.

Elke week neem ik een ander kookboek onder handen.

Er is er eentje dat ik een beetje haat: “Meelspijzen en Peulvruchten”.

Ik eet niet zo graag melige dingen. Greta wel daarentegen.

Zij kan alle dagen pasta’s eten. Maar natuurlijk kan ik Angelina niet

teleur stellen, zeker niet met spaghetti Bolognaise . Ik heb het dus gemaakt.

Nu is Spaghetti Bolognaise Les 1 van het koken: gemakkelijk en toch lekker,

hoe je het ook maakt. Er bestaan zoveel varianten als er huismannen

en –vrouwen zijn.

Ikzelf heb ook het recept aangepast naar wat ik in de winkel vind.

Hierbij mijn versie:

Tomaten in blik vind je hier in Spanje in verschillende vormen.

Je hebt: tomate pelado (hele gepelde en bereide tomaten),

tomate troceado (in stukjes, gebruik ik het liefst), tomate triturado (pulp),

tomate frito (pulp, maar gekruid en met olijfolie toegevoegd), en natuurlijk tomatenconcentraat.

Basilicum gebruiken we nu in pastavorm uit tubes.

De verse wordt te snel slecht, en trekt insecten aan.

De basilicumpasta is heel lekker, en houdt het lang uit.

Ik heb dus dit recept gemaild, en een week later ontving ik een foto van Angelina,

met zoals beloofd een foto van mij op haar borst. (alleen op mijn foto letten aub!)

Ik heb natuurlijk eerst het recept uitgeprobeerd op Greta en mezelf.

Hier zie je de kok de laatste hand leggen.

De Parmezaanse kaas wordt toegevoerd met de aardappelschiller.

Wil je het helemaal op smaak afmaken,

dan kan je er op het laatst nog een aprilvis aan toevoegen.

Bereid naar:TimeLife Meelspijzen en Peulvruchten, pag. 117           In cocina con Fernanda Gosetti

01-04-2009, 00:00 geschreven door grob  

Eindelijk in de brouwerij van Alken

Elk jaar doe ik een poging om tijdens ons verblijf in Limburg

met een verrassing voor de dag te komen.

Vorige uitgave was dat een bezoek aan de ex-gevangenis van Tongeren.

Ik wou eigenlijk toen al Luc verrassen en verblijden met een (Vip)bezoek

aan de brouwerij van Alken.

De reden is dat de pa van Luc, Technisch Directeur van Olaba(*), tijdens WO II

directeur was van deze brouwerij.  Directeursgeslacht van vader op zoon dus!

Van Alken naar Olaba is een kleine stap.

Ondanks tegenwerking van de brouwerij Alken vorig jaar werd nu

een hernieuwde en geslaagde poging gedaan via andere contactpersonen.

Dank zij de gelofte van voorlegging ter scanning van een uitzonderlijk

familiestuk en document in het bezit van Luc hapt men toe.

Er zijn normaal wel wekelijkse publieke bezoeken voorzien op woensdag,

met grote groepen en bussen, tegen betaling, maar dat is niet zo interessant.

Door lobbywerk is er nu voor ons 8en een (gratis) exclusief bezoek geregeld,

met onze eigen privé-gids, zoals uit het mailtje hieronder blijkt:

Beste heer R.,

Zoals beloofd heb ik uw aanvraag voorgelegd aan de relevante personen bij
onze brouwerij in Alken.  U mag eerstdaags een officieel (wellicht positief)

antwoord verwachten van een collega van mij.

Vriendelijke groet
Marguerite

Marguerite van Bree
Management Assistant Dirk Van de Velde - Didier Vermeir
Brouwerijen Alken-Maes
Waarloosveld 10
2550 Waarloos

Gelukt dus!

De weg naar Alken is landschappelijk niet zo fraai als we gewend zijn,

maar het doel is vandaag het belangrijkste.

We hebben dan nog de brute pech dat halverwege in St-Lambrechts-Herk

de mogelijke drenkplaatsen gesloten zijn. De kelen zijn en blijven droog.

Dat moeten we later op de dag goedmaken!

We bollen langs de haven van Hasselt en ook even langs een minder

mooie kant van de stad, buiten de stedelijke Ring.

Het is een tamelijk lange rit van Heusden-Zolder naar Alken, maar

we zijn in goed gezelschap, en sommigen worden extra geknuffeld.

Zelfs ontstaat er een kleine wachtrij.

Komt daar nog een groen konijn af, dat zich ook wil laten verwennen!! 

 Het weer is niet zo héél zonnig, maar ook weer niet té Belgisch.

De roep van het blonde nat werkt op ons als een lap op een rode stier!

De fietspaden zijn om te zeggen leeg, tot in het dorp Alken zelf,

waar de bierdragers natuurlijk niet aan hun proefstuk zijn.

We hebben niet te veel moeite om de brouwerij te vinden: ze ligt vrijwel

in het centrum, waar enkele mooie huisjes de sfeer opvrolijken.

 Nu we precies weten waar het is, kunnen we eerst aan de

verdiende lunch denken.

Gelukkig vinden we dank zij een vriendelijke lokale dame

in het ♥ van Alken een geschikte spot om te happen: “’t Kapittel”,

volgens hun eigen zeggen en schrijven gespecialiseerd in

Frans-Belgisch-Mediterrane keuken. Daar moeten we ons thuis voelen,

gezien elke Olaba elk jaar tijdelijk in Frankrijk en/of Spanje rondhuppelt.

Om daarna van het restootje naar de brouwerij te bollen moeten we enkel

de kerk met bijhorend pleintje voorbij.

Hier zie je de middelgrote kerk, de heel grote boom,

en een klein Lutje op haar fiets.

In twee minuten staan we voor de receptie van de brouwerij Alken-Maes.

Onze privé-gids (ik zal ze maar Jenny noemen) staat klaar,

en laat ons fluovesten aantrekken, voor de veiligheid en de zichtbaarheid.

Jenny neemt passend een Olafotootje, met een fiere Luc-de-eregast

op de knieën, met zijn persoonlijk boek over de brouwerij. 

Gele Jenny leert ons dat het bier gedurende acht dagen in de grote ketels

verblijft, één dag per Olaba(*) dus. Makkelijk te onthouden. 

Het is niet toegelaten foto’s te nemen in de brouwerij zelf,

enkel in de specifieke ruimten voor bezoekers, zoals hier,

met een overzicht van Belgische bieren. 

Een ruimte waar de “gewone” bezoekers niet binnen mogen is

de vroegere controlekamer van de productie.

Omdat wijzelf niet onmiddellijk verdacht worden van industriële spionage

kunnen wij er toch in.

We staan oog in oog met een grote ruimte vol met schakelaars, lampen en

grote panelen, borden en tafels met veelkleurige verlichte toetsen en displays.

Groot is de Olaba-verbazing wanneer we in het hart van de brouwerij

de huidige besturing van het productieproces zien: één enkel laptopje,

met de brouwer rustig en ontstrest naar het toetsenbord turend.

Ook de vroegere koperen ketels met hun specifieke vorm

zijn vervangen door cilindervormige aluminiumketels (no pictures please).

De ouwe ketel mag mee op de foto.

 Het interessante bezoek verloopt vlekkeloos, met de enthousiaste Jenny.

Wat enorme indruk maakt is de bottelarij, waar de flessen worden afgevuld.

Eén enorme hal, maar je moet lang zoeken voor je een menselijk wezen ziet.

Enkele jobstudenten voegen in de volle bierbakken manueel een gratis nieuw

bier toe (Grimbergen Goud), en voor de rest verloopt alles volautomatisch.

Wat zeker bijblijft, is het geluid van de glazen flesjes die elkaar regelmatig

aantikken en een massaal tingelend geluid voortbrengen.

Na de rondleiding mogen alle gasten in de bezoekruimte, een soort

Oberbayern bar, waar hen dan een pintje naar keuze wordt aangeboden.

In ons geval ligt dat anders: onze VIP-gids trekt zich diplomatisch terug,

en we mogen alles proeven, à volonté.

Gelukkig zijn foto’s opnieuw toegelaten.  

We zijn dus vrij om voor of achter de toog te staan.

Een ereplaats en dito foto krijgen het boek van Luc, “De Brouwers van Alken”,

waarin o.m. de activiteiten van zijn vader vereeuwigd zijn.

Het staat hier pal tussen drie pijlers van Belgisch bier: Maes Pils,

Grimbergen en Cristal Alken.

Let er op hoe de kroonkurken associëren met de kleuren van het boek.

Jenny heeft ons getipt. Er zijn twee kersverse nieuwe bieren op de markt:

de pils “1928” en de “Grimbergen Goud”.  

We laten ons deze twee heerlijk smaken.

Sommige Olaba’s ontpoppen zich als pure nature cafébazen.

Ik moet onmiddellijk denken aan gouverneur Steve Stunt Stevaert:

ook een cafébaas (uit Hasselt), en ook alles gratis.

 De “1928” bevalt ons best.

De temperaturen beginnen op te lopen en iedereen trekt zijn bovenstuk uit

en zijn GMAN sponsorshirt aan, zodat we ons volledig casual kunnen voelen.

Lekkere pils, daar niet van, maar het echte werk moet gebeuren met

de plat-de-résistance: de Gouden Grimbergen.

Ik begin er al iets voor te voelen om de betekenis van OLABA te veranderen in

“Onze Lever Apprecieert Bier van Alken!”.

Andere tappers komen nu naar voor, behalve Marc, die van geen wijken weet.

Ook de meisjes doen hun duit in het zakje en hun bier in het bakje…

Een 1928 pils komt aan 5.8° alcohol, en een GG aan 8° lees ik hier

op de flessen. Gelukkig is er niemand van ons met de wagen…

Tijdens de terugrit regent het een minuut of twee, een goede verfrissing

als het ware. In ons binnenste schijnt de zon, dank zij de Grimbergen Goud!

En Gina ontpopt zich tot een volleerde zonnebloemfluisteraarster

(tip! met dit woord zijn er punten te scoren bij de Scrabble!).

Hierna laten we ons laatste boertje, en gaan we verder de terugweg op.

Een attractieve watermolen in werking inspireert de fotografen.

Even de benen strekken.

Dat zelfs een koffie ook kan smaken bewijzen de Olaba’s mits een

tussenstop op het kerkplein van Kermt in “De Square”.

Deze letterlijke opwarming doet de spieren veel deugd en gezwind

geraken we weer over de hoge brug van het Albertkanaal .

 … en bereiken we De Kluis.

Hier kan ik de Olaba’s nog eens behoorlijk pesten met een penibele

after dinner quiz.

Viergangen streekdiner, en de Olaba Highlight 2007 Quiz wordt bovendien

afgewikkeld en afgerond met fantastische resultaten.

Iedereen blijkt in topvorm.

Knooppunten: 302-94-95-96-177-178-174-146-174-178-Stevoort-179-94-302

Afstand is 49 km à 14.2km/u 

(*) Olaba = Organisation de loisirs agréables et blabla amical. 

Voor details, zie vroegere stukjes.

29-03-2009, 00:00 geschreven door grob  

Vandaag nog eens een gerecht uit Spanje, maar wel gevonden in een

Belgisch/Nederlands kookboek. Konijn met sinaasappelen is echt Spaans,

want de konijnen lopen hier in het wild elkaar voor de voeten.

De vierde grootste sportfederatie in Spanje is die van de jagers.

In deze periode laat men de diertjes met rust en ze mogen eventjes

kweken als konijnen, maar in de winter worden ze achterna gezeten

door massa’s jagers.

Als men willekeurig in de heuvels in het binnenland gaat wandelen,

komt men overal borden tegen met “Coto de Caza”, jachtgebied.

En daar de sympathieke worteleter veel voorkomt,

ziet hij regelmatig een geweer achter zijn kont.

 Dit gerecht, “Conejo con Naranja” is heel lekker, en gemakkelijk natuurlijk.

Voor 3 à 4 personen kan je een heel konijn nemen, ofwel, zoals ik doe,

enkele bouten en een rug.  

Deze periode zijn de appelsienen nog op hun best en vers,

te verkiezen boven pruimen bijvoorbeeld.

Hier is het recept:

ingrediënten voor 3 à 4	bereiding
1 konijn van 1kg in stukken	hak de ui fijn
( best is: 1 kg bouten en rug)	verhit de olie in een pan en voeg de ui toe
2 sinaasappels	als de ui bruin wordt, voeg dan de stukken konijn toe
3 el olie	sauteer ze goed tot ze een bruin velletje hebben
1 middelgrote ui	giet alles over in een (verwarmde) kasserol
2 el bloem	strooi de bloem erover, roer door de pan met een houten lepel
25 cl droge witte wijn	giet de wijn erbij
1 tl gemengde kruiden	als het konijn niet onderstaat: voeg dan wat kalfsboeljon toe
zout, 2 tenen look	snij 2 stukken schil van een van de sinaasappels
1 el gehakte peterselie	doe die met de kruiden, look en zout bij het mengsel
(of verse koriander)	zet een deksel op de pot en laat het mengsel 1 uur koken
	het vuur mag zo laag mogelijk, en roer af en toe
gemengde kruiden:	pers de sinaasappel uit, zeef het sap in de kasserol
laurierblad	doe het deksel opnieuw op de kasserol
takje tijm	schil de tweede appelsien, snijd ze in schijven, die je halveert
takje rozemarijn	doe dit in de kasserol
peterselietakken	laat alles nog 20’ koken, onder af en toe roeren
	leg de stukken konijn in een dienschaal
	haal de stukken schil en de gemengde kruiden uit de pan
	giet de saus over het beest, strooi er peterselie/koriander over
	serveer met gekookte piepers en een salade

Zo kan het er uitzien als het gereed is. 

Het tweede hoofdingrediënt, de sinaasappel is uiteraard ook Spaans,

vooral uit de streek van Valencia, maar toch ook weer niet helemaal.

Sinaasappelen en mandarijnen ( de naam alleen al) komen

oorspronkelijk uit China.

Vroeger heette dit ronde oranje apparaat hier trouwens appelchien

of chinaasappel, maar sinds Eddy Wally naar Sina geweest is,

werd onder zijn invloed de naam aangepast.

Zoete sinaasappelen werden pas in de 16^e en 17^e eeuw

populair in Europa. Tegenwoordig worden ze in het hele

Middelandsezee gebied en in de verenigde Staten gekweekt.

Tot de meest geliefde zoetere soorten behoren de ovale variant zoals

de jaffa, de sappige valencia met zijn strakke schil en de navel

met zijn mini sinaasappeltje binnenin aan de top van de vrucht.

De schil van de sinaasappel is al even bruikbaar als het vruchtvlees.

Ze kan worden geraspt en als smaakgever worden gebruikt,

julienne worden gesneden als versiering, of in repen gesneden

gedroogd worden gebruikt in een bouquet garni bijvoorbeeld.

Ik heb het beestje met zijn oranje garnituur geserveerd met

een frisse (veld)sla en gekookte piepers.

Ik hoop dat jullie beestje even lekker smaakt als dit!

gemaakt naar TimeLife Vruchten, pag. 144             Mil Ochenta recetas de cocina

25-03-2009, 00:00 geschreven door grob  

Jaar na jaar gaan we traditioneel met de Olaba’s een halve week

fietsen in Limburg. Dat doen we nu al sinds 2003, en telkens in september,

tijdens de korte plaatselijke “Indian Summer”.

We doorkruisten Limburg aan alle kanten, en logeerden achtereenvolgens

 in Mol, Hamont-Achel, Maaseik, Zutendaal, Sint-Huibrechts-Hern

en Heusden-Zolder.

We tweewielden al door de Antwerpse en Limburgse Kempen,

de Maasvallei, Haspengouw en in 2008 werd het de Mijnstreek.

Grosso modo zijn we in 2003 vertrokken aan de bovenkant van de grens

Antwerpen-Limburg, en zijn dan in wijzerzin door gans Limburg getrokken,

elk jaar een ander stuk van de ronde.

Gemiddeld doen we dan ongeveer 200 km in totaal met de fiets,

en dan ook nog wat verplaatsingen te voet, en aan de toog.

Elk verblijf was een sterke aanrader, hoewel we zowel in bed-and-breakfast

als in gewone hotels en in een kasteel verbleven.

Ik zou ze graag allemaal opnieuw willen beleven.

In 2008 was dan de Mijnstreek aan de beurt om te ontdekken.

À propos even: een van de populairste weblogs in de categorie “Reizen”

is http://blog.seniorennet.be/fietseninlimburg.

Deze blog wordt op het spoor gezet,door Hilde Debacker,

van hotel “The Oak” in Zutendaal, waar we ook verbleven en die ons

meer dan voldoende  verwende tijdens onze Limburg uitstap van 2006.

Daar kom ik later eventjes op terug.

De Kluis was een tip van levendige Limburgers die we hier zien in Spanje,

die deze plaats goed kennen, en bovenal past dit hotel in het profiel

van hotel dat we wilden.

Ik boekte dus een arrangement, waarin een welkomstdrankje zat, en ziezo.

Het is op de middag en iedereen heeft zijn picknick of lunchpakketje op,

en Nele Kuus van de receptie zorgde op het juiste moment

voor het juiste vocht om de rijspieren op peil te brengen.

Gina, sociaal als ze is, geeft haar verfrissing en hapje zelfs weg

aan een hotelgast die er dorstig bijloopt.

Dit alles brengt ons in de juiste mood om aan de actie te beginnen.

De spieren staan gespannen, de hersenen kronkelen, de fietsen glimmen.

We zijn er klaar voor.

…en er duikt een probleem op. Een fiets laat het afweten. Het wiel gaat eraf.

De kennis en kunde van Technisch Directeur Luc komt hier weer van pas.

Met grote expertise voert hij de nodige handelingen uit onder de

bewonderende en goedkeurende blikken van Marc.

En weg zijn we, door het bronsgroene eikenhout.

Langs de knooppunten van het fietsnetwerk bollen we, langs rustige

Intieme, en gezellige fietspaadjes, met Limburgse natuur in overvloed.

Op aanvraag van de talrijke Olaba fotografen wordt halt gehouden

bij mooie plekjes om enkele kiekjes te maken.

Elk jaar krijgt trouwens een andere fotograaf de opdracht van de president

een Olabareportage te maken, waarvan het fietsen in Limburg

de hoofdbrok vormt. In de mijnstreek was de beurt aan Greta.

De herfst is er net nog niet, maar toch zijn er al tekenen aan de wand

(en aan de boom) dat hij niet ver meer af is.

In 2007 reden we door Haspengouw (gelukkig vóór de Katarakt gekte losbarstte

 in Limburg), en in die streek is het landschap niet altijd even plat.

In de mijnstreek oogt alles vlak, buiten de mijnterrils en natuurlijk de bruggen

over het Albertkanaal. Gina is hier boven geraakt en wordt voor haar inspanning

beloond met een bosje bloemen.

Een interessante stop is aan de abdij van Herkenrode, een oorspronkelijke site

die deskundig gerestaureerd wordt. Afgezien van het splinternieuwe dak,

waar men nog aan werkt, waant men zich hier nog in de middeleeuwen.

Een aantal vreemde snuiters lopen hier rond.

Naast de Olaba’s vertonen zich enkele vreemdgevormde

reusachtige kurkentrekkers, waarvan er eentje absoluut mee in beeld wil.

Hij denkt zeker dat we een filmploeg van VTM zijn, want hij maakt al aanstalten

om te handjeswuiven.

Enkele andere hebben zich verheven op de tribunes boven de koude grond.

Last van hun kille hoeven. Ze zien intussen inderdaad blauw van de kou.

Greta kan werkelijk alles voorzien: ze heeft vandaag voor een jasje gekozen,

dat qua kleur perfect geassorteerd met het decor, zodat de foto

volledig tot zijn recht komt.

Yvette zoekt het in hogere sferen, onder het goedkeurende oog van Erik.

Gina houdt intussen stevig het beest tegen, zodat het niet onverwachts

kan weglopen.

Kilometers verder vinden we een (niet gedekte!) tafel in een heidelandschap.

Af en toe worden we eraan herinnerd dat de herfst in aantocht is:

paddenstoelen, mos en vallende eikenbladeren.

Nochtans doet het landschap nog volop zomers aan, met zingende vogels

en mooie vennetjes en plassen met zomers groen in een leuk zonnetje.

Na deze ervaringen is het tijd om de fiets, de spieren en de  boog

even te ontspannen, en als er dan (toevallig?) een fietscafé in de buurt is

met Leffe van het vat, dan is het hek van de dam.

Fietshotel "De Venne" bewijst ons uitstekende diensten als tussenstop.

 À propos, nergens zijn de fietscafés zo goed beschreven en georganiseerd

als in Limburg. Sommige andere provincies moeten er nog aan beginnen!

Paddenstoelen zijn er in de herfst. Zwammen, de eters van vermolmd hout,

zijn er altijd, maar vooral in de herfst vallen ze op,

en kunnen ze prachtige kleurencombinaties vertonen.

We rijden langs de mijn van Beringen. Wat je hier ziet is geen maximaal

uitgegroeid  fotostatief, maar de mijnschacht op een driepikkel.

Vlakbij is er nog een andere schacht van de ex-mijn, met een meer klassieke vorm.

De bijhorende gebouwen hebben er al beter uitgezien.

In Beringen is er ook een klein speeltuintje voor volwassenen, waar we gretig

van gebruik maken. Allen naar, op en in het treintje! Hop met de geit.

Vooral Erik is in een speelse bui, maar dat zijn we van hem gewend.

Luc neemt natuurlijk onmiddellijk het stuur ter hand. Onze GMAN sponsor

(Gaspar Motors Antwerpen) kent wel iets van transport, en hij heeft duidelijk

de smaak van dit exclusief modelletje te pakken.

Tegen de avond rollebollen we terug naar “De Kluis”, en genieten nog even

van de prachtige tuin…

… en na wat persoonlijk opblinken kunnen we genieten van een lekker diner

in het sfeervolle resto van “De Kluis”.

In de namiddag hebben we 47 km afgelegd, en de riem mag er af.

Geslaagd slot van de eerste dag.

(*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

22-03-2009, 00:00 geschreven door grob  

Zelden kan een gerecht uit Duitsland me boeien, maar dit recept

zag er toch lekker uit en niet te moeilijk.

Ik nam het min of meer uit een kookboek getiteld “Warme Voorgerechten”.

Verwacht hier dus geen kartoffelen met bratwurst.  

Vermits we (thuis) zelden een voorgerecht nemen, heb ik het dan

In deze “Gefüllte Tomaten” zitten typisch Duitse onderdelen, zoals zure room

en runds (of varkens-) gehakt, maar toch ook wat andere ingrediënten,

met een andere strekking, zoals rijst en verse kruiden.

Ik heb de rijst niet gebruikt om de tomaten te vullen, want ze zaten zo al vol genoeg.

Als hoofdgerecht lijkt het me beter de gekookte rijst er veiligheidshalve

apart bij te geven.

ingrediënten voor 2	bereiding
5 grote rijpe tomaten	snij een kapje van de tomaten en hol ze voorzichtig uit
20 cl zure room	betrooi de binnenkant met zout en peper en draai ze om
zout en (cayenne)peper	kook de rijst volgens de opgegeven tijd op de verpakking
400g rundsgehakt	bak het gehakt in boter tot het lichtbruin is; goed roeren
90g boter	voeg het grootste deel van de uien toe en bak ze mals glazig
2 uien, gehakt	voeg het mengsel bij de gekookte rijst, ei, zout en peper
zakje rijst van 125g	vul de tomaten hier voorzichtig mee, doe de kapjes er op
1 ei	(of beter: serveer de rijst achteraf apart)
kaas om te raspen	leg de tomaten in een beboterde ovenvaste schaal
1 el bloem	strooi er geraspte kaas over, giet er 30g gesmolten boter over
2 el verse dille, peterselie of bieslook	zet de tomaten in een oven op 200°, ongeveer 15’
30g Serrano voor de vulling	maak intussen de zure roomsaus:
	bak de resterende ui glazig en mals in boter of olie
	roer de bloem en de zure room erdoor
	laat de saus enkele minuten koken
	als ze te dik is, klein beetje water toevoegen
	giet de saus over de tomaten,
	strooi wat kruiden erover voor garnering