Zelden kan een gerecht uit Duitsland me boeien, maar dit recept

zag er toch lekker uit en niet te moeilijk.

Ik nam het min of meer uit een kookboek getiteld “Warme Voorgerechten”.

Verwacht hier dus geen kartoffelen met bratwurst.  

Vermits we (thuis) zelden een voorgerecht nemen, heb ik het dan

In deze “Gefüllte Tomaten” zitten typisch Duitse onderdelen, zoals zure room

en runds (of varkens-) gehakt, maar toch ook wat andere ingrediënten,

met een andere strekking, zoals rijst en verse kruiden.

Ik heb de rijst niet gebruikt om de tomaten te vullen, want ze zaten zo al vol genoeg.

Als hoofdgerecht lijkt het me beter de gekookte rijst er veiligheidshalve

apart bij te geven.

ingrediënten voor 2	bereiding
5 grote rijpe tomaten	snij een kapje van de tomaten en hol ze voorzichtig uit
20 cl zure room	betrooi de binnenkant met zout en peper en draai ze om
zout en (cayenne)peper	kook de rijst volgens de opgegeven tijd op de verpakking
400g rundsgehakt	bak het gehakt in boter tot het lichtbruin is; goed roeren
90g boter	voeg het grootste deel van de uien toe en bak ze mals glazig
2 uien, gehakt	voeg het mengsel bij de gekookte rijst, ei, zout en peper
zakje rijst van 125g	vul de tomaten hier voorzichtig mee, doe de kapjes er op
1 ei	(of beter: serveer de rijst achteraf apart)
kaas om te raspen	leg de tomaten in een beboterde ovenvaste schaal
1 el bloem	strooi er geraspte kaas over, giet er 30g gesmolten boter over
2 el verse dille, peterselie of bieslook	zet de tomaten in een oven op 200°, ongeveer 15’
30g Serrano voor de vulling	maak intussen de zure roomsaus:
	bak de resterende ui glazig en mals in boter of olie
	roer de bloem en de zure room erdoor
	laat de saus enkele minuten koken
	als ze te dik is, klein beetje water toevoegen
	giet de saus over de tomaten,
	strooi wat kruiden erover voor garnering

Als je het hoedje van de tomaten snijdt, en ze uitholt,

kan je ze meteen beter al bestrooien met wat zout en omdraaien.

Op die manier komt het vocht er beter uit.

Voor de rijst heb ik een zakje wit genomen met lange korrel

van onze zwarte vriend Uncle Ben.

Het gerecht is vrij snel klaar, is lekker en gemakkelijk.

Wat moet je nog meer?

Veel afwas geeft het ook al niet.

Licht verteerbaar en toch goed vullend.

Scheppen maar en genieten met een flesje wijn…

Smakelijk.

P.S. voor een hartige vulling kan je 30g gedroogde ham (Serrano,…)

toevoegen, en/of 1 el kappertjes, enkele druppels citroensap,

snuifje paprikapoeder (zacht). 

18-03-2009, 00:00 geschreven door grob  

Het moment is gekomen om hotel Playa Meloneras even te verlaten.

Hoewel gezegd moet worden dat het hotel wel een speciale indruk maakt.

Er zijn twee lobby’s, en de beneden lobby is voorzien van waterpartijen,

met rusteilanden.

Het dak van het hotel is uitgevoerd in de vorm van een reusachtige oesterschelp.

We nemen de shuttlebus van het hotel naar het natuurpark aan de vuurtoren.

Hier vind je een Zwin in het klein, een onverwacht natuurpark

gespoeld door zeewater, met een massa veelkleurige vogels.

Op de achtergrond zie je aan de rechterkant de eerste ruggen

van de beroemde duinen van Maspalomas. We hebben die ooit doorkruist.

Bloedend heet is dat, en je zinkt gewoon in dit losse zand, dat zich constant

verplaatst door de wind.

We weten nu in elk geval welk gevoel het geeft door een woestijn te dwalen.

Niet alleen komen er veel vogels voor in dit natuurpark, maar de vissen zijn bijna ontelbaar.

Pelikanen zouden hier smullen, maar ze zijn (nog) niet tot hier geraakt.

Dit natuurgebied is niet toegankelijk, maar er is wel een lange “dijk” naast gelegd,

die kilometers verder noordwaarts gaat en eindigt aan het “Sonnenland”.

Je mag tweemaal raden welke nationaliteit hier de kroon spant.

We gaan niet noord- maar zuidwaarts naar de faro (vuurtoren).

Rondom staat het vol strandbedden, die vandaag heel wat noordenwind vangen,

en beschermd worden met grote parasols die als windzeil dienen.

Dit strand is merkwaardig, omdat het de meest zuidelijke plek van Europa is!

Meer zuidelijk kan echt niet.

Een vuurtoren is per definitie een nachtwerker, en hier zie je dan

de vuurtoren van Maspalomas volop in actie.

Het zuidelijkste baken van Europa.

Deze staande lamp is een uit de kluiten gewassen knaap, en vanaf hier

strekt zich sinds enkele jaren een volledig nieuw wandelpad uit langs de zeekant,

met uitstekende en slechte resto’s en andere smulhuizen.

De minder goede bevinden zich direct onder en naast de vuurtoren.

Een top adres van een (Duitse) tearoom met een Griekse naam is Café Athena. 

Ze ligt langs het nieuwe wandelpad en heeft schandalig lekkere ijsjes en taarten.

Als tip toon ik hier de naam op het serviette.

Greta heeft hier een taart ontdekt die haar gelijke niet heeft.

En dat met een lekker Illy koffietje!! Smakkie smakkie.

Zóóóó lekker dat we dag erna teruggaan, voor krak hetzelfde.

Alleen staat er nu een andere struik in mijn pot.

De kerstbomen zijn op.

Begin nu niet te denken dat we hele dagen doorbrengen in tea-rooms.

Niets is minder waar. Geregeld brengen we ook een bezoekje aan

mijn lievelingsresto: Chipi Chipi.

We komen in deze zaak al tien jaar, en liefst zoveel mogelijk.

Ik voel me door al dat lekkers zodanig aansterken dat zelfs roze olifanten

me niet meer kunnen deren.

Elke keer dat we op Gran Canaria zijn doen we met vreugde een uitstap

naar Puerto de Mogan, een lust voor het oog.

Onderweg komen we een aantal merkwaardige weggebruikers tegen.

Zelfs een op vier poten (of zijn het er drie?) die niet wil wijken voor een vierwieler.

En ze zijn met velen, hoewel de meeste de wegcode respecteren, zoals deze voetgangers bijvoorbeeld.

Deze dikke hier mag wel zijn voeten eens wassen.

Als je naar Puerto de Mogan rijdt, moet je de autoweg verlaten in Puerto Rico.

Dit is een toeristisch oord dat absoluut te mijden is.

Puerto de Mogan daarentegen ademt een aangename sfeer,

hoewel ook erg druk bezocht.

Ergens heeft het iets Engels, door de constructie en het uitzicht van de huisjes.

We starten een wandeling aan het haventje.

Ze hebben hier ook een vuurtoren, maar hij is waarschijnlijk een beetje gekrompen.

De Kerstman zit aan de oostkust (zie deel 1), maar Sneeuwwitje

met haar zeven dwergen kiest voor een verblijf in dit leuke plaatsje.

De jachthaven wordt afgeboord door overal dezelfde huisjes in alle kleuren.

Maar wat vooral opvalt, zijn de bloemen. Vergeet niet dat het december is!

Er zijn maar enkele straten, maar allemaal zijn ze even fotogeniek.

Het strand is klein, maar aangenaam.

Ook hier zijn de horecazaken de laatste jaren uit de grond geschoten.

Devoot en vroom als we zijn, nemen we afscheid van Puerto de Mogan

met een bidstonde aan de kapel van de heilige Mogan.

Mocht die nog niet bestaan, dan moeten ze hem uitvinden.

Tijd ook om afscheid te nemen van Gran Canaria, en terug de vliegende autobus

in te schuiven.

Leuk vliegdingetje, maar ik had al aangegeven (zie deel 1), dat er een paar

nadelen aan zijn.

Hier zijn er nog een paar:

Er zijn dus op elke rij 2X2 zetels met een smal middengangetje.

Toen de meisjes nog brede epauletten droegen, moesten ze dit toestel enkele jaren

 aan de grond houden, want de stewardessen konden niet meer door de gang.

Er is meer: de piloten zitten niet naast elkaar, maar achter elkaar.

Nochtans is alle moderne technologie aan boord: er is internet, maar geen breedband.

Er is een film, maar ze kunnen enkel smalfilm vertonen.

Hier zie je hoe de laatste ingestapte passagier als taak heeft het opstapje

omhoog te trekken.

Gran Canaria, hasta la proxima vez.

15-03-2009, 00:00 geschreven door grob  

Ik heb ogen en handen te kort, want vandaag bereid ik iets uit drie kookboeken.

 Hamburgers met blue cheese saus en geserveerd met een Caesar salade.

Er doen veel verhalen de ronde over de oorsprong van deze salade.

Hoogstwaarschijnlijk kan hij worden toegeschreven aan een Italiaan,

Caesar Cardini, die in de jaren 1920 een resto had in Mexico.

De Caesar salade is ook eenvoudig te maken door de simpele kok zoals ik.

Wel belangrijk is de keuze van de sla. Origineel doe je het met Romeinse sla,

wat ik ook gebruik, maar persoonlijk vind ik

hem nogal hard voor dit gerecht.

Tip: Romeinse sla bewaart een paar weken in de koelkast, maar zorg ervoor dat hij lucht krijgt.

Ik zou de voorkeur geven aan een gewone krop groene sla.

Dit ziet er dan zo uit:

Prepareer de hamburgers (1 à 2 per persoon, naargelang de appetijt).

Maak ze af op smaak met Worcestersaus, kappers, pezo, … naar believen.

Bak de hamburgers in een middelwarme pan en maak de saus met blauwe kaas:

Lekker met gebakken aardappelen met kleine spekjes, en zo kan het op tafel:

Yammi yammi.

bereid naar: Spectaculaire salades p.50 en Time Life Sauzen p.86

11-03-2009, 00:00 geschreven door grob  

Na een week zijn we verhuisd van het oostelijke Bahia Feliz naar

het uiterste westelijke tipje van Maspalomas, de toeristische trekpleister

nummer 2, na Playa del ingles .

We hebben nog een week tegoed in hotel Meloneras Playa, een eind voorbij

de duinen van Maspalomas en de naaktstranden.

Terloops gezegd: een aantal jaren geleden hebben we ons puur natuurlijk

onder de naaktlopers gemengd.

We wilden ook eens proberen, zoals het hier de gewoonte is,

in de duinen te  liggen in een van de bekende stenen cirkels.

Voor wie het niet kent: men heeft de losse stenen die hier verspreid liggen

bijeen gelegd, zodat ze cirkels vormen van een drie meter doorsnee.

De stenen worden dan opeengestapeld, en vormen muurtjes van ongeveer

een halve meter hoogte. De bedoeling, naast het opruimen van de stenen is

om de bloteriken te beschermen tegen de wind.

Er liggen zo’n honderden van die ‘magische’ cirkels.

Na een kwartier hebben we het toch opgegeven, omdat zelfs een lichte wind

het fijne zand in elke lichaamsopening doet binnendringen.

We gaan hier en nu voluit voor de relax, en ik neem zelfs de tijd

om twee boeken te lezen.

Er is in verhouding niet te veel volk in het hotel. Aan het ontbijt is het Keyserlei,

maar in de tuinen, terrassen en zwembaden is het heel rustig.

De cactussen blijven er ook heel rustig bij. Niets kan hun groei stoppen.

Ik probeer hier een scheefgegroeide cactus weer recht te zetten,

en als dank zorgt hij voor een aantal naalden in mijn hand.

Ligt er een dokter aan het zwembad? 

Aan de zijkant van het hotel ligt de oceaan, enkel gescheiden door een vijftal

uit de kluiten gewassen restaurants.

Achter het hotel is het definitief gedaan met toeristen,

en een volgroeid golfterrein neemt de plaats in.

Verderop zijn er honderden hectaren (nog) onontgonnen woestijnterrein,

destijds gekocht door Julio Iglesias voor een peseta per vierkante meter.

Als je goed kijkt zie je helemaal boven (tussen de twee palmbomen)

op een heuvel een kleine witte cirkel.

Het is een belangrijk relaisstation met een aantal reusachtige schotelantennes

van de Nasa voor het volgen van satellieten.

Gran Canaria heeft hiervoor de geknipte ligging, want verderop is er

niets dan water in alle richtingen.  

Greta voelt zich in een zwembad altijd in haar sas.

Het is nu einde december, en het moet gezegd dat het zwemwater kouder is

dan andere jaren (dixit Greta, want ikzelf heb geen lede- of andere maten

te water gelaten). Ook hier is de winter dus toch voelbaar.

Gelukkig is Greta van geen klein zwembadje vervaard en mits slechts

enkele voorafgaande gilletjes van de kou daalt ze het lauwe sop in.

Flinke meid. Ze geeft alle macho’s die aan de kant blijven het nakijken.

Daar reken ik mezelf ook bij. In het zwembad drijft een maximale kerstbal,

maar daar heeft Greta geen ogen naar.

Er is heel wat weg af te leggen in dit zwembad.

Je kunt er (bijna) in verloren lopen, sorry zwemmen.

Hier heb je een zwemstraat van het ene zwembad naar het andere.

Onderweg zijn gelukkig ook voor de voetgangers enkele nuttige voorzieningen,

zoals hier een bar aan de rechterkant, ter hoogte van het bruggetje.

Aan de andere kant van het zwembad watervalt het vocht naar beneden.

Goed en strelend achtergrondgeluid om een tukje uit te voeren op een ligbed. 

Genoeg water gezien nu. Tijd voor andere vloeistoffen.

We vleien ons neer op een terras in het lekkere zonnetje.

Terwijl Greta een kiekje neemt, geef ik al vaagweg aan hoeveel pinten

ik ga drinken tijdens de uren die komen. Ik stik van de dorst van al dat gedoe.

’s Avonds zijn er shows in het hotel, met een dagelijks wisselend programma.

Wat we goed kunnen smaken, naast de consumpties, is een optreden

door een wild kijkend Afrikaans kwartet van acrobatische strekking.

Je kent wel de limbo natuurlijk.

Deze donkere knapen uit Oost Afrika kennen er duidelijk alle knepen van.

In het begin, als de lat op een meter hoogte hangt is het vrij gemakkelijk,

en dan mag het publiek even meespelen.

Als de (intussen brandende) lat op 50 cm hoogte wordt gelegd,

zijn de publiekelijke amateurs al lang terug naar hun gevaarloze zetels.

Als ik dit zou proberen, dan zouden ze mijn knoken horen kraken tot op het strand.

Ik onthoud me dus volledig.

De strafste stoot komt pas als de lat vervangen wordt door twee lege wijnflessen.

De Afrikaan gaat er fluitend onderdoor. Toch wel straf.

Om dat te kunnen denk ik dat hij eerst die twee flessen wijn heeft uitgedronken.

Als ik plat op mijn rug ga liggen, dan kom ik zo al boven die wijnflessen uit.

Als je denkt dat stoelen enkel dienen om op te zitten, dan ben je

te begrensd in je gedachten.

Een van de vele andere mogelijkheden wordt hier gedemonstreerd,

namelijk het zetten van vuile voetzolen op de zoldering.

Vanaf nu ga ik een stoel heel anders bekijken en bezitten.

Tot zover het dagelijkse leven in en om het hotel. Voor het verdere verloop

verwijs ik naar de derde en laatste aflevering.

Come and see next week.

06-03-2009, 00:00 geschreven door grob  

De overstap van Rusland naar Griekenland is niemendal (op culinair gebied).

Griekenland heeft een keuken waar vlees een onbelangrijke rol speelt.

Er lopen weinig koeien rond, de échte vleesmachienen,

maar des te meer schapen en geiten.

Gezien de Grieken de laatste paar honderd jaar nogal aan de arme kant

stonden, zijn het vooral de groenteschotels die populair zijn/waren,

en natuurlijk de (zee)visgerechten.

Een Griek moet niet te ver gaan voordat hij de zee in zijn oogbollen ziet.

Vandaag en vandaar dus een groenteschotel, met de Griekse naam

“Anginares me spanaki”.

Artisjokken me spinazie dus.

Het recept uit het kookboek zet een mens aan tot pure handenarbeid:

“Was de artisjokken en verwijder lelijk buitenblad, verwijder

het hooi binnenin enz.…”. Zijde gijle zot?

In de supermarkt ligt het panklaar bij de diepvriesproducten.

Idem scenario voor de spinazie.

In het oorspronkelijke recept gebruikt men blokjes (Griekse) Gravierakaas,

als laagje tussen artisjok en spinazie.

Bij nadere opzoeking lees ik over Graviera:

pikante, tamelijk vast of geheel vaste kaas van schapen- of koemelk.

In Spanje is dat dus de Manchego.

Indien deze kazen moeilijk te vinden zijn in België,

dan is Gruyère de perfecte keuze.

Het recept:

Vooraleer de schotel in de oven te schuiven, strooien de Griekse koks

er Kefalotirikaas over. Dit is een Griekse geitenkaas.

Te vervangen door gewone (harde) geitenkaas, of Parmezaanse strooikaas

(maar dan is het niet meer Grieks).

Ik ben nogal een vleeseter, dan doe ik er maar wat chipolata’s bij.

Het recept wordt ook aangemaakt met een bechamelsaus,

als dakje  voor de groenten. Die heb ik wel zelf met de hand gemaakt.

Het is trouwens de allereerste keer dat ik een bechamel verwerk.

Een beginnende kok moet dat toch ééns gedaan hebben vind ik.

Een paar aardappeltjes koken in de microwave is ook zo achter de rug.

En het spul mag op de tafel.

Er hangt blijkbaar een dikke vette mist in de keuken en de woonkamer.

Er mankeert dus niets aan je ogen!

Sorry daarvoor en smakelijk.

Naar ”Artisjokken en Spinazie uit de oven” uit Koken in de Wereld, “Griekenland“, pag.98.

03-03-2009, 16:34 geschreven door grob  

Na stappen, trappen, happen kijken we uit naar de volgende Olaba(*) actie.

Trouw aan de tradities is er elk jaar in september de grote tennisontmoeting

met keiharde wedstrijden tussen TC Wenduine en TC Olaba.

Beide clubs hebben dan ook een aantal kenmerken gemeen, bijvoorbeeld:

de situering aan de kust, én de club bestaat voor de helft (of meer) naast

autochtonen, uit “aangespoelden” van ten minste drie Vlaamse provincies.

De officiële voertaal is dus ook meestal Frans met een postiche.

Ook bepaalde streektalen worden niet versmaad.

Verder zijn we allemaal goed op het tennisveld, en nóg beter aan de toog

(zoniet kan je geen lid worden). Tot zover de gelijkenissen.

Het grootste verschil zit hem in het aantal leden: TC Olaba telt acht leden,

terwijl TC Wenduine een monsterclub is met meer dan honderd aanhangers!

Geen wonder dus dat de Olaba’s telkens hun beste beentje

moeten voorzetten om resultaat te halen op het scorebord.

TC Olaba poseert hier volgens de regels van de kunst voor de officiële foto,

enkel Greta kan zich niet in bedwang houden om een danspasje uit te voeren.

De volgende foto moest eigenlijk gecensureerd worden, maar onze Olaba sponsors

eisen terecht naampubliciteit, die ze hiermee natuurlijk gratis krijgen op het internet.

De sponsors, zoals je kunt zien zijn Slazenger en GMAN (Gaspar Motors Antwerpen).

De wedstrijden zelf verlopen zoals elk jaar zeer spannend!

Beelden hiervan zijn nietszeggend en worden dus niet gepubliceerd.

Alleen nog vermelden dat de presidenten van beide clubs niet kunnen deelnemen,

 wegens rugproblemen, maar de wedstrijd wordt daar verplaatst naar de toog.

Hierbij zie je weer een stereotiepe typische houding van Greta die haar

 tennispartner Erik ervan overtuigt om NU naar het speelveld te stappen.

Hij weet intussen ook wat het is met een stijve nek de wereld te trotseren.

Hierna zal Greta nog enkele mannen op dezelfde manier bewerken (zie ook verder).

Na de matchen volgen dan in het zachte herfstzonnetje de officiële plichtplegingen.

Een dankwoordje natuurlijk door Olaba voor de inrichtende clubs…

…wat ook gesmaakt werd (naast het bier en de wijn) door alle aanwezigen.

Het wederwoord van President Guy van TC Wenduine laat niet lang

op zich wachten. Zijn eerste toespraak duurt twintig minuten, maar kan

wel samengevat worden in twee woorden: “Allemaal broeders (en zusters)”.

Ook deze (nog samenhangende) woorden worden door het publiek geapprecieerd. 

Hoog tijd om de op het veld verspilde calorieën opnieuw op peil te brengen.

À propos, TC Wenduine heeft na lange jaren zijn traditionele speelvelden  verlaten,

 en een toevlucht gevonden bij tennisclub De Polderblomme in De Haan,

met een veelvoud aan tenniscourts en een splinternieuwe accommodatie.

In samenspraak met het plaatselijke bestuur worden we zeer hartelijk ontvangen,

en mogen we nu aanschuiven voor Carbonades Flamandes

(klinkt heel anders dan stoofvlees).

De laatste brok zit nog in de kelen als voorzitter Guy zijn volgende toespraak begint.

Het is al iets onsamenhangender, maar nog altijd goed verstaanbaar. 

De uitslag van de wedstrijden en de proclamatie moeten er nu gaan aankomen.

Nog enkele glazen later, wegens de uiterst moeilijke berekeningen, is het

resultaat bekend, en iedereen staat nu in spanning op de toppen van zijn tenen.

Ongelooflijk, maar in de uitslag is er slechts één puntje verschil!tussen beide teams.

Dit is reden genoeg voor Guy om te beginnen aan zijn volgende toespraak,

Waarbij de woorden niet altijd meer in de juiste volgorde staan.

Hier laat hij ook een steekje vallen, maar hij ziet het niet onmiddellijk liggen.

De zittende dame (Josée) links heeft het enge ding wel in het oog gekregen.

Kijk ook even naar Marc Corijn, achter de President. Ook hij heeft in de wurggreep

van Greta gezeten, en zal de twee volgende dagen moeten rondlopen met een stijve

nek.  

Bij zijn volgende toespraak, deze maal opnieuw binnen, overhandigt loslippige

President Guy aan de First Lady een prachtige beker uit naam van TC Wenduine.

Op de voorgrond is Lut uitzinnig van vreugde, na de te lang opgekropte onzekerheid .

Marc, haar altijd wakkere echtgenoot, en ex-basketspeler, maakt

een seconde later hiervan gebruik om een gehaktbal naar binnen te mikken.

Een driepunter!

Alweer een geslaagde dag, met dank aan TC Wenduine, TC Polderblomme

en de First lady van TC Olaba (de kontakten en praktische organisatie

werden gesupporteerd  door Greta).

Hopelijk mogen we volgend jaar terugkomen.

Van de barman en de boekhouder al zeker, hebben we intussen vernomen.

27-02-2009, 00:00 geschreven door grob  

Deze Europese koude winter doet een mens soms denken aan Rusland

en Siberië. Zouden ze daar ook koken? En wat dan wel?

Om het antwoord te vinden start ik een grondige zoektocht in de kookboeken .

In “Vis, schaal- en schelpdieren” van TimeLife vind ik toch vrij snel

een plaatselijk recept: “Ryba zapechennaya v smetane”.

Dit is niet zo vlot leesbaar als de meeste andere titels van gerechten,

maar voor de doorsneelezer luidt dit ongeveer “Gebakken vis in zure room”.

Als ik dan nog boven het recept letterlijk lees: “dit Russisch recept

is overgenomen uit het best verkochte kookboek uit het tijdperk van Stalin”,

dan is het hek van de dam.

Mijn eerste Russische recept komt er aan.

Er worden eigenlijk toch gewone ingrediënten gebruikt, behalve misschien

“beurre manié” .

Het lijkt me een woord met een hoog Bocuse-gehalte, en mij zegt het niets,

maar het is heel eenvoudig. Meng 1 eetlepel bloem met 1 eetlepel boter en

meng het tot een glad mengsel (zie recept).

Ik neem zeebaars, maar met een andere zeezwemmer kan het evengoed.

ingrediënten voor 2	bereiding
400g baarsfilet	schil de aardappelen, kook ze in de microgolf, tot ze
(ook kabeljauw, schelvis, zalm of pladijs)	bijna gaar zijn, intussen:
zout en peper, bloem	kruid de vis naar smaak en bestuif met bloem
boter en olijfolie	sauteer de vis 8 à 10’ in boter tot hij lichtbruin is
200g kleine champignons, gehakt	sauteer de champignons in een kleine pan
600g aardappelen	op hoog vuur en laat het deksel er op voor het vocht
1 of 2 eieren, hard gekookt	leg de vis in beboterde ovenschotel
oranje Cheddarkaas	en snijd de piepers in schijven van ½ cm dik,
2 el gehakte peterselie	bak ze ong.5’ in de pan van de vis tot ze lichtbruin zijn
	snijd de gekookte eieren in schijfjes
	verdeel deze plakjes over de vis, zet de oven op 230°
	vul de openingen op met de sneetjes champignons
	leg hierboven een dichte laag aardappelschijfjes
	giet er een slokje witte wijn over
	verwarm de oven op 230°
Saus: 25 cl zure room	breng de zure room op een zacht vuur aan de kook
1 el bloem	maak “beurre manié”:
1 el boter	simpel: meng de boter en de bloem tot glad mengsel
zout	roer de beurre manié door de kokende room
	laat het geheel 1 of 2 minuten sudderen
	voeg zout toe en giet de saus over de visschotel
	rasp de kaas hierover, in dikke slierten
	zet de schotel 10’ in de oven, tot bovenkant bruin is
	garneer met de gehakte peterselie

Het is superlekker (!!), en je hebt maar een enkele schotel nodig.

Ik denk dat Putin dit ook regelmatig voorgeschoteld krijgt. 

Moe van de inspanningen (grapje!) smaakt een glaasje rood altijd.

Ik zou er geen wodka bij drinken.

Nasjdrovnje! 

24-02-2009, 20:52 geschreven door grob  

Doe eens wat anders en vlieg in een gevleugelde autobus.

Small is beautifull maar je kijkt best uit dat je met je hoofd

nergens tegenaan zit, maar grappig is het wel.

Elke rij bestaat uit 2x2 zetels, en er kan zo ’n goede 70 man ingepropt worden,

en dan ook nog een paar verticale stewardessen op de koop toe.

En uiteindelijk is het voor ons een binnenlands vluchtje van twee uren.

De meisjes serveren zelfs een fabrieksboke, verteerbaar met een flesje vino.

Een nadeel is wel dat het vliegapparaat wat te klein is om in de luchthaven

aan de bekende slurf te hangen. Busje komt zo (op zijn Spaans), en wat voetwerk

komt er ook bij. Gelukkig is het buiten niet al te koud of te nat.

Het deurtje is zoals bij de meeste middeleeuwse burchten: een soort ophaalbrug.

Er zijn nog een paar kleine nadelen, maar daar kom ik later op terug.

We beginnen ons veertiendaags verblijf in het Bluebay Resort voor een week.

Het toeristisch platgelopen deel van Gran Canaria (en Tenerife)

ligt natuurlijk in het zuiden, maar wijzelf verblijven de eerste week

in het meest noordelijke stukje daarvan. Verder kan je echt niet meer.

Naast het hotel ligt de monding van een diepe en onoverkomelijke barranco

(zoals men ter plaatse een rio of riviervallei noemt).

Het geplaveide wandelpad langs de zee loopt hier ook ten einde.

Een leuke attractie is wel dat aan de overkant van de barranco een vliegveldje ligt.

Het wordt gebruikt voor pleziervluchten en vlieglessen, vooral in het weekend,

en dient ook om kleine vliegtuigjes voorzien van grote spandoeken achter hun staart

met reclameboodschappen te laten opstijgen. Regelmatig stijgt er zo ’n

dingetje op, en dat pruttelt dan voorbij onze ogen het luchtruim in.

Maar wat het nog interessanter maakt, is dat er een restaurant aan hangt,

genaamd Aeroclub, dat we vroeger al eens getest en goed bevonden hebben.

Snel daarheen dus.

Terwijl je Greta ziet worstelen met een dikke vleesbrochette…

...zit ik al te kwijlen met vóór mij een flinke dorade a la plancha ,

die de kelner me eerst in al zijn versheid vers heeft getoond, en die me

uitstekend zal smaken, aangenaam doorgespoeld met een Sangre de Toro.

Het resto is volledig opgesmukt sinds vorige maal (2006?) dat we hier waren,

en in twee van de verschillende zalen zijn Spaanse eindeloze familiefeesten

aan de gang. Er is zelfs een zwembad aan het resto.

À propos, in dit overzicht vind je uiteraard slechts een heel kleine selectie van

de foto’s van de hand van Greta, enkel maar om een sfeerbeeld te schetsen.

De volledige reeks zet ze als diapresentatie op DVD, met muziek.

Kort na onze aankomst hebben we een toertje gemaakt in de tuin.

In het resort is een dubbele winkel, met food en non-food producten.

Ze hebben smakelijke dingen, maar de broodjes zijn nogal hard.

Dit jaar is het ook hier voelbaar kouder dan andere winters,

maar dat belet Greta niet ’s morgens het zonnetje te verwelkomen

en buiten het ontbijtje te nemen.

Omdat de crisis hard toeslaat, en deze trip nog besteld was in de betere tijden,

zitten we hier wel met een probleem om financieel rond te komen.

Een beetje creativiteit helpt me een voorlopige oplossing te vinden

voor dit prangende probleem: ik besluit  om mezelf aan te bieden op e-bay.

Je kunt zelf ook nog een interessant bod doen tot het einde van deze week.

 Doen!

Tijdens een van onze wandelingen zie je nog net ons verblijf boven in het midden.

Rechts kan je een blik(je) opvangen van het vliegveld met het leuke restaurant.

Onderaan heeft een windsurfer alle tijd maar niet te veel zin

om zijn plank nat te maken.

Moe maar gelukkig, moet er halt gehouden worden op het punt van terugkeer

tijdens de wandelingen.

Op zo ’n moment moet vaste en vloeibare energie worden opgeslagen.

Ditmaal komen we terecht in een Duitse eetbar, waar enkele interessante

producten op de kaart staan.

Greta gaat resoluut voor een bord puur Spaanse albondigas

(gehaktballen in tomatensaus) en op het bobbord krioelt het

van de papas arrugadas die een rolmops in bedwang willen houden.

De tweede rolvis baant intussen al zijn weg door de bobslokdarm.

De Spanjaarden passen voor een rolmops, maar dank zij onze Duitse vrienden

geraken deze glimmende smakelijke beesten zelfs tot op Gran Canaria.

Het is nu de 18^de december, en ik begroet met veel genoegen

mijn oude kameraad uit Lapland, die net een week vóór zijn grote escapade

in dezelfde Coconut bar nog even zijn batterijen komt opladen in de volle zon.

In de loop van ons interessant gesprek verneem ik dat hij een tussenstop

heeft gemaakt in Valencia, waar zijn beste vriend en collega Nicolas

een week voordien was aangekomen, met de stoomboot naar Spanje.

De taak van deze laatste zat er al op, en hij is meegekomen in de rendierenslee

voor een korte vakantie bij een neef, die op Gran Canaria woont,

meer bepaald in San Nicolas de Tolentino.

De volgende dag trekken we door San Agustin.

Een aantal jaren geleden ontdekten we dank zij een of ander

toeristisch boek een rare horecazaak, pal naast het Casino.

Benieuwd of het nog bestaat zoeken we het terug op.

En inderdaad “Loopy’s” staat er nog altijd. Het ziet er nog altijd uit

als een mengsel van een Zwitserse chalet en een cowboy saloon.

De buitenkant is very American gebleven.

Het is eigenlijk een pizzeria, maar feitelijk een steakhouse.

Vreemde combinatie, en ook het interieur is nog altijd identiek,

en op een rare manier toch aantrekkelijk.

Als je alle voorwerpen nauwkeurig wil bekijken en alle teksten

wil doorkauwen, dan breng je best je tentje mee, want het is uitermate groot,

met aparte kamers, verdeeld over enkele verdiepingen.

Een veelbelovende plek om naartoe te bollen lijkt ons wel het stadje Telde,

in het noorden. Volgens mijn informatie is het onder meer bekend

door zijn modebewuste kappers met heel specifieke creaties.

Omdat Greta toe is aan een onderhoudsbeurt van haar lokken

kunnen we dit ineens meepakken, maar na het zien van enkele modellen

verkiest ze nog even de kat uit de (palm)boom te kijken.

Omdat ik per ongeluk in een hondendrol heb getrapt, lijkt het me verstandig

aan te schuiven en mijn toer af te wachten voor een schoenpoetsbeurt.

Jammer dat het nog te vroeg is, want ’s avonds gaat Telde uit de bol.

Er is bijvoorbeeld een exclusieve nachtclub, waar men enkel binnen komt

als men de sleutels kan tonen van een old timer.

We rijden verder de bergen in en de dorpjes worden altijd maar kleiner.

In Santa Lucia beginnen de magen te knorren, wat normaal is rond 3 uur.

Het moment is aangebroken om beginnen te bidden om in dit bled

nog een degelijk restaurant te vinden.

Met de hulp van enkele andere bedevaarders blijkt dit te lukken.

We happen in het eenvoudige maar sympathieke resto “Mirador”,

met een prachtig terras dat uitgeeft op de bergen.

Een stuk verder kunnen we de benen nog eens strekken,

na kilometers haarspeldbochten in de richting van steeds hogere toppen.

Greta doet haar dagelijkse trimoefeningen, steunend op ons huurwagentje,

een Renault Clio Campus.

We zitten al serieus hoog en Greta is in de wolken.

Vulkaan (ik bedoel de berg, niet Greta) met slagroom noem ik dat.

Tijd om terug te keren naar de kust, maar niet voordat we

de enige echte specialiteit van de streek hebben geproefd.

Alleen te vinden in bar Martin langs de hoofdstraat van San Bartolomé,

waar de patroon zijn zelfgemaakte “Guindilla” verschaft,

volgens overgrootvaders recept, bestaande uit rum, suiker en kersen.

Dit geeft ons de kracht om beneden te komen, terug naar Bahia Feliz.

21-02-2009, 22:37 geschreven door grob  

Als we SOS Piet mogen geloven, dan is het degelijk bereiden

van een simpel varkenshaasje een kunst.

Omdat ik in de keuken helemaal geen kunstenaar ben,

maar dichter bij de kant van de  plongeur sta, schakel ik dus nu over

naar SOS Piet. 

Een andere zaak is de moeilijke vorm van het stuk, omdat het in de pan

teveel open ruimte laat, zodat het bakvet rondom gaat verbranden.

SOS Piet heeft natuurlijk een oplossing, en vult de open ruimte met groenten.

Champignons passen hier het best bij, en ze absorberen dan ook nog het overtollige vet.

Hier komt het recept, met nog een paar adviezen van SOS Piet:

Het doel van het braden is natuurlijk vlees te verkrijgen dat van buiten

mooi bruin, en van binnen sappig is, dus:

Starten met niet teveel vet.

Het vuur in het begin niet hoog zetten.

Eerst de champignons toevoegen, dan pas de vloeistof. 

ingrediënten voor 2	bereiding
1 varkenshaas	kruid het haasje met peper, zout en lookpoeder
zout, peper, lookpoeder	laat boter in een kasserol smelten, tot ze begint te sissen
champignons	bak het vlees aan 3 kanten bruin, elke kant 5’, op niet te hoog vuur
boter	doe de champignons in de pan, wacht tot ze het vocht absorberen
jonge Goudakaas, geraspt	doe de kalfsfond in de pan en roer
4 el mosterd	meng de kaas met de mosterd en de room, schep over het vlees
4 el slagroom	braad het vlees 30’ in de pan en leg het op een verwarmde schaal
Calvados (of andere)	deglaceer de pan met Calvados (Spanje: Sidra en brandy)
een kop kalfsfond	draai het vuur hoog, blijf roeren tot de saus ingedikt is
	giet de saus over het vlees
	geef er gekookte aardappelen bij en sperziebonen uit diepvries

 Vroeger ging men er van uit dat gegrild of gebraden varkensvlees (te?) lang

moest garen, niet alleen voor de smaak, maar vooral “om het gevaar van trichinose uit te sluiten”.

Dit vermeldt mijn (niet zo jonge) kookboek.

Ben ik even gaan opzoeken hoe het vandaag zit met deze kwaal.

Alle gevaar lijkt intussen geweken, tenzij je wild en niet gekeurd eet.

Mocht je haasje er dus aan de dikkere kant van binnen nog lichtjes roze

uitzien, dan gaat de Trichinella worm morgen nog niet met open mondje

door je darmen razen.

“Trichinose door Trichinella spiralis worm is een worminfectie die,

dankzij de strenge vleeskeuring, in onze streken in principe niet meer voorkomt.

Ze kan nog wel optreden wanneer men onvoldoende verhit vlees eet van wilde

(en dus mogelijk niet gekeurde) everzwijnen.” 

Quote uit www.gezondheid.be 

Wat hebben we vandaag geleerd? 

1. een varkenshaasje heeft niks te maken met een konijn

2. de Trichinella worm komt niet uit China, maar uit een everzwijn

3. een gerecht afkomstig uit Nederland kan toch ook lekker zijn.

Hier komt het warme spul op de tafel. 

Tegelijk heb ik nog een gelijkaardige variant bereid, haasje voor Afrikanen. 

Naar ”Varkenshaasje met kaassaus” uit TimeLife “Varkensvlees”, pag.103 en SOS PIET

14-02-2009, 14:35 geschreven door grob  

Na een uitgebreide viering van de Belgische Nationale Feestdag op 21 juli,

Is de tijd rijp voor wat Olaba actie.

Op 24 juli gaan we dus vrolijk de boer op voor de klassieker

“Trappen en Happen”. We vertrekken met de fiets uit Sijsele,

dé ideale startplaats voor een dag fietsplezier.

We rijden kilometers over een oude spoorwegberm, dan verder

in en uit de bosjes, onder de leiding van een deskundige gids,

in een heerlijk zonnetje, en langs gewone wegen en kleine macadammekes.

We laten de meeste cafeetjes links liggen, maar toch ook enkele rechts. 

Uiteindelijk komen we aan een afspanning naast het kanaal

Oostende-Brugge-Gent, waar gereserveerd is voor de lunch.

Niets belet ons, om in afwachting, als aperitiefje, even gebruik te maken

van een gezonde dosis vitamine C, onder de vorm van een lekkere Leffe. 

Gezien de betere weersomstandigheden nog altijd van kracht zijn,

gaan de meeste voorkeuren uit naar saladeachtige lunchgerechten,

geserveerd in niet te kleine porties.

Dit is het bordje van Greta,een geitenkaasje in spek gewikkeld, (wie vindt het?)

maar ja, een flinke fietsster mag wat hebben…

Voor Luc ligt het anders: door zijn uurwerk van meer dan twee kilo

kan hij nauwelijks zijn linkerarm opheffen, en is hij genoodzaakt

zijn mond naar zijn hammetje te brengen in plaats van omgekeerd.

Het is overduidelijk dat Marc “De Val van het Hammetje” verwacht,

maar hij zal in dit geval tevergeefs terug moeten uitwijken naar zijn eigen slaatje.

Wat is er leuker dan in openlucht, tussen de wiebelende bootjes,

een natje en een droogje te nuttigen? Wat mankeert een mens dan nog?

Een klein siëstaatje, dat is evident.

Sommigen zijn al in dromenland aangekomen, en anderen proberen

het been nog stijf te houden, maar achteraf gaat toch iedereen tegen de plank.

Zonder twijfel wordt dit proces gestimuleerd door een Leffe als digestief.

Nochtans zijn we ook niet vies van niet-alcoholische dranken.

We ontdekken hier goddank het Olala water, als duidelijke geestesverwant

van en geïnspireerd door Olaba(*).

Na onze verkwikkende siësta zijn we een beetje opgeschoven in de tijd,

en we zien dat het weer niet meer zo schitterend is als vanmorgen.

Op de fiets weet je natuurlijk graag hoe de weervork aan de steel zit.

Maar het geluk is aan onze zijde! Plaatselijk beschikken ze hier niet

over de weervork, maar wel over de enige echte zware weersteen.

Een weersteen zal je zeggen, hoe moet je dat interpreteren?

Daartoe is er onder de steen een duidelijke gebruiksaanwijzing aangebracht.

Je kunt hier trouwens zelf de mogelijke weertoestand aflezen.

We zijn nu klaar wakker en gereed voor het vertrek,

en Marc maakt gretig zijn fiets rijklaar.

Het weer ziet er (voorlopig) nog goed uit, hoewel we later op de dag

toch wat regen op onze knikker krijgen, vlak bij een café met de slagzin:

“2 € voor een grote blonde Leffe van het vat”. Een geluk met een ongeluk dus.

Na nog wat verdere avonturen besluiten we onze tocht in Restaurant Taverne

“Veldzicht” in de buurt van Damme.

Voor een laatste verfrissing wordt nog een opening gezocht ergens onder

de slokdarm.

Bij Greta is er nog een klein holletje aan de rechterkant van haar maag.

Om het erin te krijgen moet ze dus bij elke hap een beetje scheef

naar rechts gaan hangen om het te positioneren.

.

  Weer een goed doorleefde Olabadag achter de rug.  

 (*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

12-02-2009, 11:18 geschreven door grob  

Een gerechtje uit Italië mag ook wel eens, hoewel het originele

ding nogal werd aangepast (maar niet aangetast).

Oorspronkelijk komt het uit Firenze, maar na wat persoonlijke

wijzigingen heb ik er toch “Bobs…” durven voorzetten.

In plaats van moeite te steken in het bereiden van verse spinazie,

neem ik diepvries uit het Spaanse winkelrek, maar dan wel Espinacas Ajoliva.

Daar is ineens de nodige ajo (look) en olijfolie (oliva) aan toegevoegd.

Die Spanjaarden zijn wel grappig door vóór alle woorden

(zoals bij espinaca) die beginnen met “sp, st, sq…” de letter “e” te zetten.

Dat is voor de niet Spanjaarden in het begin soms verwarrend.

Enkele voorbeelden: España, esqui, estacion. Er zijn hier zelfs restaurants

 die espaghetti en Boeuf Estroganoff op hun menukaart zetten. Maar dat terzijde.

“In olijfolie gebakken brood” staat er vermeld in het kookboek voor

mijn gerecht. Tof zeg, eindelijk kan ik eens iets maken met poeikes.

De meesten onder jullie kennen dat zeker niet, behalve de Limburgers. I

k ken het ook nog maar een paar jaar, sinds we de Grote Olaba(*)

Limburg Quiz van Luc moesten ondergaan. Dat was een van de vragen.

Intussen ben ik alle Limburgse woorden vergeten, behalve dit.

Een poeike klinkt me zo lief in de oren dat ik het altijd blijf onthouden.

Wat is het? Er zijn twee betekenissen: 1/ een pony en

2/ wat ze in Antwerpen noemen: een soldaatje. Een lijntje brood dus,

dat je ook kan gebruiken om in een vers gekookt eitje te soppen. Njamnjam.

In mijn geval worden de poeikes gebakken in (veel) olijfolie.

Ze liggen al gretig op me te wachten op het vuur boven rechts,

terwijl ik het eitje bij de spinazie voeg. 

Hier volgt het gerecht:

ingrediënten voor 2	bereiding
400g diepvriesspinazie of ½ kg verse	bak de chipolata’s in een beetje olie, aan elke kant 5’
(in Spanje: neem Espinaca Ajoliva)	doe wat olie in een pan en leg er de kille spinazie in
olijfolie	volgens verpakking: laat 6’ opwarmen
zout en peper	op het einde het vuur verlagen
1 vers ei, geklutst	snij de sneden brood in poeikes, bak ze in olie krokant
1 el gerapte kaas: Parmezaans of mix	kluts in tussen het ei met de kaas en de marjolein
1 tl marjolein	kruid de worstjes en de spinazie af
2 ferme sneden oud brood	meng het eimengsel door de spinazie
+/- 400g chipolata worstjes	en klaar is kees

En hoe het er uitziet op een bord. Ik heb er als vlees chipolata’s aan toegevoegd.

In onze buurt is er een Irish Butcher van vlees en bloed.

Zijn chipolata’s zijn zo perfect dat er geen druppelvet uit komt, en nog lekker ook!

Ik kan je verzekeren dat het heerlijk smaakt, en dat er geen kliekjes over waren.

Smakkie, smakkie. 

Naar ”Eggs and Spinach” uit TimeLife Groenten, pag.90

 (*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

09-02-2009, 17:33 geschreven door grob  

Het gebeurt regelmatig dat we een wandeling maken langs het strand,

als het weer het toelaat natuurlijk.

Een van de laatste keren schuiven we in de richting van de baai van Marbella,

en ik kan eerst mijn ogen niet geloven.

Volgens mij komt daar uit de verte een zeehond aangezwommen.

Volledig abnormaal natuurlijk in deze zuidelijke streek.

Ik ben vanzelfsprekend niet helemaal zeker en wacht

tot het beest dichterbij komt, om hem beter te kunnen zien.

En ziedaar, de zeehond waagt zich zelfs even uit het water!

Omdat de winter dit jaar zoveel strenger is dan andere jaren,

is deze zeehond naar hier kunnen en willen afzakken.

Waarschijnlijk is hij dus gepasseerd langs de straat van Gibraltar,

en heeft hij de kustlijn gevolgd.

Greta is er als de kip bij om een foto te nemen als tastbaar bewijs

dat we niet fantaseren.

Is dit een verrassing van formaat zeg. Gelukkig is er een bar kortbij

om van de schok en de emoties te kunnen bekomen.

Terwijl ik naar de bar stap, valt het me op dat het profiel van deze constructie

me sterk doet denken aan de vliegende schotels, zoals die te zien waren

in de films van de jaren vijftig.

Je weet wel, met bovenop het koepeltje waar dan achteraf

die groene mannetjes uitkwamen met hun voelsprieten.

Bovendien staan er werkloos nog acht naakte masten vóór de strandbar.

Niet te rijmen!

Volgens mij zijn dit communicatieantennes voor aliense gsm's.

Het is met onzekere stap dat ik me verder in de richting waag van de bar.

Na grondig onderzoek van de plaats treffen we gelukkig (nog) geen aliens aan.

Tijd dus voor een koffie in de zon van Bono’s Beach  (zo heet het etablissement).

Het terras is splinternieuw, de kwaliteit is top (behalve de slappe Engelse koffie),

en zo zijn de prijzen ook. Wel leuk dat er binnen een DJ zit (het is zondag),

en dat er easy listening muziek klinkt uit klankboxen verspreid over het terras.

Enkele jaren geleden waren we hier ook eens met vrienden,

maar dan moesten we binnen schuilen voor de regen.

Het interieur is intussen ook volledig en stijlvol vernieuwd,

en doet denken aan een moskee.

Misschien is Bobo wel een imam.

Het terras is ruim bemeten, met allerlei meubilair, dat moet uitgetest worden.

Lang geleden dat we hier zijn geweest, en daar zijn twee redenen voor:

1. er zijn veel strandbars (of chiringuito’s)
2. deze ligt een klein beetje landinwaarts, en niet echt op het strand

En deze foto doe ik er extra bij, omdat het een van de mooiste is

die Greta al genomen heeft (vind ik).

De kleurencombinaties en het lijnenspel zijn zo subtiel. Proficiat Greta!

Een ku(n)stwerk!.

© Greta Denil 

07-02-2009, 00:00 geschreven door grob  

Nu de kerstbomen terug zijn ingepakt, opgeborgen of verbrand,

bleef er toch nog één pakje liggen: een konijn in een pakje.

In tegenstelling tot sommige andere konijnen komt dit exemplaar niet terecht

in een zwarte hoge hoed van een goochelaar, maar wel in de kasserol.

In het gebruikte recept vraagt men naar een wild konijn,

maar zelfs na een grondig nazicht van het versneden beestje

kon ik niet uitmaken op welke manier het geleefd heeft.

Het zal de pret en de smaak niet bederven.

Laten we meteen maar beginnen met dit fantastische

en zeer smaakvol recept uit Frankrijk:  

ingrediënten voor 2	bereiding
½ konijn in stukken gesneden	braad de stukken konijn aan op hevig vuur
zout en peper	als ze een kleur hebben, haal ze uit de (niet kleef!)pan
(verse) tijm en rozemarijn, gesnipperd	deglaceer het aanbaksel tot een lichte saus
ongeveer 10 plakjes doorregen rookspek	kruid het konijn goed en wikkel elk stuk in de speklapjes
2 uien, in dunne ringen gesneden	bind eventueel dicht met keukentouw
2 tomaten, in vieren gesneden	neem een vuurvaste ovenschaal en bestrijk ze met olie
olijfolie	verspreid de uiringen over de bodem
kleine aardappelen, eventueel rattekes	leg er de verpakte stukken konijn op
	schik de stukken tomaat er rond
TIP: om te deglaceren	als er nog plaats is kan je er de piepers omheen leggen
giet een scheut vocht in de pan (geen Teflon pan!) , zoals witte wijn, boeljon of water ( in Spanje gebruik ik Sidra)	doe het eerder gemaakte sausje erover
breng het aan de kook, schraap de aanbaksels los met een spatel	besprenkel het geheel met olijfolie
laat het mengsel dan 1’ flink koken, zodat de alcohol verdampt	zet de pakketjes 45’ in een oven op 190°
	draai de pakketjes om de 15’, bedruip ze met het vocht

 Het konijn pakje komt hier uit de oven met pakje en al:

 Ik heb er een gekookt aardappeltje bijgedaan, en wortels

met een suikerlaagje, bijvoorbeeld op deze manier bereid:

ingrediënten voor 2	bereiding
jonge wortels	schil de wortels en snijd ze in stukjes
olijfolie	zet de wortels in de microwave met een bodempje water
een halve (witte) ui	zorg ervoor dat de wortels bijna gaar uit de microwave komen
suiker	warm olijfolie op in een pan en doe er de gesnipperde halve ui in
peterselie	als de ui glazig is, voeg de wortels toe, schud regelmatig met de pan
	voeg de suiker toe, en wat boter zodat de glaceerlaag dikker wordt
	strooi er vlak voor het opdienen wat peterselie over
	(vers citroensap kan ook)
	tip: de wortels kunnen vervangen worden door pastinaken

Njam njam.

 %

Net op het moment dat we aan tafel gingen was er een korte aardbeving,

en Greta was zo snel als een wild konijn en kon nog een ultieme foto nemen,

vóór het geheel op zijn Titanic’s naar de verdoemenis gleed.  

 Naar ”Lapin-Paquets” uit TimeLife Wildgerechten, pag.139

05-02-2009, 00:00 geschreven door grob  

Nu de Australian Open dagelijks op TV komen gaat er me een lichtje op

 dat op augustus 13/08 jl. een andere, bijna even belangrijke

tennisgebeurtenis doorging, namelijk de Olaba Gesloten.

Deze jaarlijkse tennisontmoeting op Tennis Club Duinbergen

gaat al een jaar of zes, zeven door, maar werd voor de eerste maal

serieus geplaagd door regen.

Door dit vochtprobleem maakt een lichte ontgoocheling

zich meester van Marc, de grote organisator van de dag.

Gezien alle agenda’s voor de volgende weken volgepropt bleken,

was er geen ander alternatief dan toch te spelen, maar dan indoor.

Ikzelf had wat rugproblemen, maar voor binnen of buiten spelen

maakt dan natuurlijk geen verschil.

Gezien de minder zonnige omgeving van dit eerste indoor tornooi

werden geen foto’s genomen van de wedstrijden zelf.

Dat mocht echter de sfeer niet bederven. Marc had traditiegetrouw

de touwtjes van de organisatie in handen en dokterde weer een nieuwe

originele formule uit, die hij hier nog verborgen houdt achter een schaamlapje.

 Ondanks de handicaps werd het weer een heel aangename dag,

die regelmatig bevloeid werd met de juiste dranken.

Naast het vochtig tennis is het noodzakelijk ook

de inwendige mens vochtig te houden.

 Een essentieel onderdeel is natuurlijk de viering van de

Olaba tenniskampioen 2008.

De officiële proclamatie ging door in Restaurant Bristol, en tegen de tijd

dat we de eerste happen op ons zagen afkomen, was het slechte weer

en de andere kommer al lang vergeten.

Eerst ontving Gina een trofee omdat ze daags tevoren in de tennisclub

van Het Zoute winnaar was geworden bij de verliezers.

Ik versta het ook niet, maar dat speelt geen rol.

Zoals je hier kan zien was Gina dolgelukkig met haar verdiend kleinood.

In de Sixties hadden we een Dolle Mina, en hier hebben we onze Dolle Gina.

 Voor, tijdens, en na het eten werd er traditioneel stevig verbroederd en verzusterd.

Net vóór het dessert werd dan de grote Kampioen van het Tornooi gehuldigd.

Dat was dit jaar niemand anders dan Luc, die hier de Olaba

Tennistrofee 2008 mag ontvangen, en die tegelijk ook belangrijke

punten scoort voor “De Olaba van het Jaar”.

 Dat Luc hiermee in de wolken was hoef ik niet te vertellen.

Luc zit in het uiterst rechtse wolkje in het midden,

maar je kunt hem niet goed zien.

En van daar boven zag hij dat het goed was.

 (*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

31-01-2009, 13:25 geschreven door grob  

 Er is niets banaler om te koken of te eten dan een stomme kipfilet.

Als er dan toch eentje op de tafel komt, dan is iedereen denk ik,

toch wel tevreden als het een beetje origineel kan.

Vandaar: vandaag een lekkere variant uitgedokterd door

de Weight Watchers. Geen koolhydraten naar de maag, want de piepers

worden vervangen door artisjokbodems (uit blik) en paprika’s.

 TIP: door een beetje geraspte sinaasappelschil toe te voegen

krijgt dit gerecht een frisse citrussmaak. Rasp de volgende keer

dat je een appelsien eet, eerst de schil op een fijne rasp.

Verpak de sinaasappelzest in diepvriesfolie en bewaar het

in de diepvriezer, voor een volgende keer.  

Hoe ik het kippetje bereid heb staat hier: 

ingrediënten voor 2	bereiding
4 tl paneermeel	bestrooi de kipfilets aan beide zijden met kruiden en de bloem
2 kipfilets	wentel ze door het geklopte ei en dan door het paneermeel
4 tl bloem	druk het paneermeel stevig in het vlees
1 ei, losgeklopt	verhit de olie en bak de kipfilets op een matig hoge warmtebron
olijfolie	indien dikke filets: doorsnijden in de lengte of langer bakken
50 g (pecan)noten, fijngehakt	bak ze 5’ aan elke kant licht goudbruin, draai ze één keer om
maïszetmeel of andere sausdikker	leg de kipfilets op een schotel en houd ze warm
15 cl kippeboeljon	fruit de pecannoten een paar minuten in dezelfde pan
4 tl honing	voeg er eventueel een beetje olie aan toe
1 el citroensap	maak in een kommetje de kippeboeljon klaar
fijngehakte verse peterselie	voeg alle andere ingrediënten toe, en giet over de noten
½ tl geraspte sinaasappelschil	breng het geheel al roerend aan de kook, zet het vuur wat lager
peper en zout	laat de saus 4 à 5’ doorkoken en binden met de maïzena
	giet de saus over de kipfilets en dien direct op
1 verpakking artisjokharten	lekker met artisjokharten en asperges of paprika’s
1 blik witte asperges, of paprika’s

De bereiding werd zoals gebruikelijk aangepast, zodat een simpele kok

(zoals ik) het gerecht zonder probleem kan maken.

De kip garneren met wat peterselie of koriander maakt het helemaal af.

Hier komt alles samen op tafel.

De paprika’s en artisjokharten zijn gebruiksklaar gekocht.

Smakelijk.

 lichtjes gebaseerd op Weight Watchers Menukookboek, pag.31

29-01-2009, 00:00 geschreven door grob  

Wat is er beter dan na een zware doorlekkere gastronomische

avond/nacht een hoopje frisse lucht te gaan scheppen

langs de dijk van Fuengirola in een stralende deugddoende zon?

Niet veel denk ik, en we doen dat dan maar.

En niet alleen langs de dijk, maar zelfs worden de eerste stappen

van het jaar gezet op het strand (hoewel een houten loopplank

altijd van pas komt tegen het zand tussen de tenen).

De foto’s die Greta gisteravond (vorig jaar) heeft genomen

tijdens de party komen beter toch niet voor publicatie in aanmerking.

Geen risico’s of inspanningen worden dit jaar geschuwd!

Een houten klimrek, zoals ik een halve eeuw geleden in de turnles

een paar maal per week mocht bestijgen, komt opnieuw in de actualiteit.

Mijn atletische vermogens zijn hier duidelijk zichtbaar.

Dergelijke krachtpatserijen maken een mens dorstig.

De boog, en het klimrek en mijn spieren kunnen niet altijd

gespannen staan. Gezien de nog in overvloed aanwezig zijnde

alcohol in het staalharde atletenlijf is een sterke koffie hier

goed op zijn plaats, heerlijk in de warme zon.

Zelfs Greta neemt nu haar toevlucht tot een romige “café con leche”,

die er even vlotjes in vloeit als het digestief van gisterenavond

Een eindje verder op de Paseo staat het monument voor de Peseta.

Tien jaar geleden al werd dit hier opgericht, op het moment

dat de Peseta vervangen werd door de Euro. Tien jaar al!

Een king size Peseta is hier vereeuwigd, en kan je hem

(niet) zien aan de rechterrand van het metalen kunstwerk.

Omdat de Spaanse Economie volledig op haar gat zit,

beginnen er stemmen op te gaan om de Peseta

terug in te voeren, en te devalueren t.o.v. de Euro.

Misschien is volgend jaar dit monument dus verdwenen,

of is de dikke Pesetaschijf  vervangen door een Euromunt…

De volgende foto lijkt op een lange uitgestoken tong van iemand

die gisterennacht teveel witte wijn gedronken heeft.

Het is eigenlijk toch wel een tong, maar het is een landtong.

Hier zie je dan een groter en duidelijker beeld.

Aan de Belgische kust hebben we dit niet.

Het is een rio (rivier), die in de bergen wordt afgeknepen door

een stuwdam, en zijn schamele restantje tot aan de zee brengt.

Deze rio vormt de scheiding tussen Fuengirola en Los Boliches,

het volgende kustdorp.

In Fuengirola zijn er verschillende grote zandstranden.

Hier staan we aan Playa de las Gaviotas (meeuwenstrand),

dat zoals op het infobord vermeld 1100 m lang is en gemiddeld 60 m breed.

Een ander strand, Playa Ronda, geeft de kandidaat zeezwemmers

(er zijn er op dit moment!) een indicatie over de mogelijkheden.

Lees zelf maar: “goedezee, gevaarlijke zee, verboden zee”.

Wie hier verdrinkt, mag achteraf niet komen klagen!

Op een pleintje vlak naast het strand staan een palmboom,

twee appelsienenbomen en een kerstboom-met-ballen

broederlijk naast elkaar.

De zeelucht doet ons honger krijgen, dus is het moment

aangebroken om een nieuwe bar uit te testen (maar vooral ook

omdat ik een dringend signaal krijg dat de laatste brandy

van vorig jaar zijn weg terug wil vinden naar de natuur).

We vleien ons neer aan een Engels uitziende bar met een

Spaanse naam die ik niet meer weet. Dit is wel een gevaarlijk initiatief.

 Altijd ben ik beducht voor Engelse kost. Als je de Engelsen bekijkt

weet je wat ik bedoel: het komt door hun eten.

Bij de bars zijn er gelukkig altijd uitzonderingen, en dit is er een van.

Greta geniet van een aardappel in de schil, zo groot als

een voetbal, gevuld met bonen, ajuin en kaas.  

Mijne (aardappel) is zo mogelijk nog groter en is gevuld met kip,

tomaat en andere goodies, en ziet er uit als een actieve vulkaan.

Als late lunch kan dit wel tellen.

Meer moet dat voor ons niet zijn. Buen approveche!

24-01-2009, 12:22 geschreven door grob  

Nu President Olabama op het punt staat het Witte Huis te betreden,

doet me dat er aan denken nog eens iets uit de doeken te doen

 over Olaba (*). Hier is het.

Ondanks het alsmaar wisselvallige weer van de zomer 2008

kiezen de Olaba’s weer onvervaard voor de jaarlijkse wandeling,

onder het gekende motto: Stappen, Verslappen en Happen.

Dit jaar wordt zelfs uitgeweken, enkele meters toch, naar het buitenland.

We vertrekken in de grensgemeente Middelburg, volgens lokale

specialisten in de Middeleeuwen even groot en belangrijk als Brugge.

In die tijd kwamen hier de eerste allochtonen wonen, afkomstig uit

de streek rond Dinant, en gespecialiseerd in verwerking

van keramiek en metaal. In die tijd was het ook nog normaal dat

inwijkelingen zich snel integreerden in de streek.

In het zeer verzorgde toeristisch kantoor werden we ontvangen

door een vriendelijke dame, die ons een paar videofilms toonde

om de streek en haar geschiedenis beter te begrijpen.

We kregen als geschenk nog enkele CD’s over de streek

en elk een kromme banaan, om krachten op te doen.

Die laten we ons smaken vóór het gebouw van de toeristische dienst.

Onze wandeling gaat eerst langs de site van het vroegere kasteel,

waar men bezig is met archeologische opgravingen.

Een der eerste voorwerpen die men hier heeft gevonden,

is een schitterende foto uit de 14^de eeuw van de plaatselijke notabelen.

Je ziet Hertog Lucas Brasseur d’Alken en zijn gewaardeerde Gemalin

Regina Dujardin de Frwi, die twee eeuwen streng maar rechtvaardig

heersten over het Hertogdom Middelburg.

De foto, die je hierbij ziet, is nu het pronkstuk van de toeristische dienst.  

Aan het einde van het nu piepkleine dorpje gaan we de natuur in.

Naast de Olaba’s zijn er nog andere levende wezens aanwezig,

zoals moeder-en-kind paard in een vreedzaam decor.

Even verder staan er zelfs een paar uitheemse beesten naar ons te kijken.

Ik kon ze niet direct thuisbrengen (ze geraakten niet allemaal in de auto),

maar naar het schijnt zijn het olámabas.

Een paar druppekes regen kunnen we wel hebben, vooral

als je een fancy paraplu hebt zoals Marc.

Yvette heeft zichzelf op een bepaald ogenblik niet meer onder controle,

ofwel is ze haar bril vergeten. Ze denkt hier namelijk dat ze Erik vasthoudt,

maar jammer genoeg is het slechts een grenspaal, nog ouder dan Erik zelf.

Ik heb er even ernstig over gedacht deze foto te censureren,

maar de meeste lezers zullen in 2009 hier wel tegen bestand zijn denk ik.

Het wil toch weer lukken zeker! Bij onze (Greta en ikzelf) ontdekkingstocht

 voor deze wandeling hadden we halverwege een prachtig rustpunt ontdekt:

Taverne de Douanier (wie komt er toch op!).

We komen aan de (gesloten) deur, en wat lees ik? “Gesloten wegens

vakantie t.e.m. 17 juli”. Welke dag zijn we vandaag? 17 juli.

Plan B dus. Aan de overkant is er een frituur.

Hoewel nog niet zo hongerig (de banaan zit nog ter hoogte

van de 12 vingeren darm), stappen we resoluut binnen,

en ontdekken dat deze Hollandse frituur bulkt van de Belgische bieren.

De Leffe smaakt zo aangenaam dat we er een paar bakjes frieten

(sorry: patat) laten bijzetten, tot eenieders genoegen.

Na dit deugddoende vieruurtje zijn we weer paraat om verder te gaan.

We komen aan een tank, die herdenkt dat op deze plaats

op het einde van WO II de geallieerden Nederland binnentrokken.

Hier volgt dan de prijsvraag van de week: alle acht Olaba’s

staan op de foto, maar waar zie je Erik?

Hij staat er echt op! Tip: je ziet hem met twee vingers

het Victory-teken maken, zoals Churchill.

Erik was trouwens bevriend met Churchill. Vandaar.

Wie het eerst antwoordt, krijgt als prijs de Armani paraplu van Marc.

Na lange omzwervingen bereiken we restaurant “De Tol”

(wie bedenkt het toch!). Door het verpatsen van een hoop

kilocalorieën heeft iedereen honger.

Gina kan het zelfs niet laten smakelijk

aan haar duim te sabbelen, terwijl ze al stilletjes maar

met veel genot droomt van wat er komen gaat.

Dat kan haar bestelling zijn, maar ook iets anders.

Ikzelf zit mezelf af te vragen wat ik nu weer besteld heb

en ik ben er duidelijk niet te gerust in…

… tot dan het gerecht ten tonele verschijnt.

En zo eindigt deze dag aan de ronde Olatafel voor acht,

terwijl de mosselpotten en het andere lekkers uitgebreid

worden geserveerd en gedegusteerd.

En ik zag dat het weer goed was, behalve het weer.

(*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

15-01-2009, 00:00 geschreven door grob  

Na de pijnlijke en gealcoholiseerde vertering van alle zware

en uitgebreide Kerst- en Nieuwjaarsmenu’s,

is nu wel de tijd aangebroken om terug te keren  naar de roots

en de  alledaagse keuken, voor wat gewone kost.

Voor dit gerechtje heb ik een aantal leuke dingetjes samengebracht,

die op zichzelf niet moeilijk te maken zijn, echt iets voor mij dus,

en misschien voor jullie ook.

Wat dacht je van een gebraden varkenshaasje, met als garnituur

een aardappelsalade met ei en citroen, gebakken champignons

en wortels met een suikerlaagje?

Het werd zorgvuldig geproefd en goed bevonden.

De wortels heb ik sinds kort al twee keer klaar- en gaar gemaakt.

Gezond en lekker, en lees hier hoe ik het heb gedaan:

ingrediënten voor 2	bereiding
jonge wortels	schil de wortels en snijdt ze in stukjes
olijfolie	zet de wortels in de microwave met een bodempje water
een halve (witte) ui	zorg ervoor dat de wortels bijna gaar uit de microwave komen
suiker	warm olijfolie op in een pan en doe er de gesnipperde halve ui in
peterselie	als de ui glazig is, voeg de wortels toe en schud regelmatig met de pan
boter	voeg de suiker toe, en wat boter zodat de glaceerlaag dikker wordt
	strooi er vlak voor het opdienen wat peterselie over
	(vers citroensap kan ook als extra)
	tip: de wortels kunnen vervangen worden door pastinaken

 En hoe de wortels er dan uitzien na de bobbehandeling:

En de champignons zien er uit als Obama waar een pletwals

heeft over gerold, maar ze smaken wel beter.

De aardappelsalade met ei en citroen daarentegen hebben

in tegenstelling tot wat je zou denken, niet in de zon gelegen,

ondanks de rode blos.

Enkel een dun laagje mild en rood paprikapoeder is de reden.

Om deze altijd geslaagde salade te maken doe je bijvoorbeeld het volgende:

ingrediënten voor 4 porties	bereiding
900g harde aardappelen, best rattekes	kook de piepers in water met zout, of in de  microwave
zout en peper	giet af en laat koelen, snijdt ze dan in dobbelsteentjes
1 middelgrote witte ui, fijngehakt	breng ze op smaak en meng de ui erdoor
1 ei, hardgekookt	pel het hardgekookt ei en plet het fijn in een kom
30 cl mayonaise	doe de mayo erbij, de look en de citroen en meng alles
1 teentje look, fijngehakt of geplet	schep de fijngehakte peterselie er doorheen
sap van 1 citroen	voeg nu de aardappelblokjes toe en meng goed
4 el verse peterselie, fijngehakt	bestrooi met wat paprikapoeder
mild paprikapoeder

Het varkenshaasje en de champignons bereiden is natuurlijk

té gemakkelijk om nog het World Wide Web mee te bezoedelen.

Hier heb je dus ten slotte het volledige ensemble,

dat spijtig genoeg al lang verorberd is.

11-01-2009, 13:19 geschreven door grob  

 Een aantal foto’s werden bewerkt door Greta met Photoshop Elements

Na de uit- en inspattingen van de Petanque en Minigolf

vond Gina dat het hoog tijd werd om de Olaba populatie

nog eens wat klassieke cultuur bij te brengen.

On the spot, en nog altijd in de maand mei nodigde ze Olaba uit

voor een stadsbezoek aan Antwerpen, met alles erop en eraan.

Op de volgende foto zie je tweemaal Antwerpse Gina,

als het ware vóór het bezoek aan de stad en erna.

Als je verder leest, zal je begrijpen waarom.

Rechts is vóór, de linkse foto is na.

Het ontvangstcomité voor de reizigers komend uit Knokke,

Heist en Duinbergen bestond uit Gina en Luc,

plus een echte authentieke stadsgids.

De vertrekplaats was uitstekend gekozen:

het buffet van het Centraal station, waar we werden vergast ...

op Antwerpse Handjes en warme drankjes.

Het station ziet er helemaal anders uit dan toen ik hier

jaren aan een stuk alle dagen uit de trein stapte.

Nochtans vind ik het meest bekoorlijke deel nog altijd wat nog is

overgebleven van de oorspronkelijke constructie. 

Sommige moderne grafische kunstwerken zijn toch wel

heel decoratief en blikvangend

Toen we het station verlieten, geloof me maar, begon het stilletjes

te regenen. Gelukkig zagen we het buitje hangen en was het ultrakort,

en we konden droog de Quellinstraat bezoeken, het Operagebouw enz. 

Toch even langs de schitterend vernieuwde Stadsfeestzaal,

waar we bijna van onze sokken gefietst werden.

Gezien deze onveilige toestand besloot Luc, onze gastheer,

om het veiliger hogerop te zoeken, en als geen ander kenner

viel zijn oog op de reusachtige metershoge uit de kluiten

gewassen witte champagnecoupe achteraan in de zaal.

Allen daarheen!!

Wat kan je beter doen in een grote champagnecoupe

dan …champagne drinken?

Voor een Olaba is dat nooit een probleem geweest.

Luc heeft hiervoor zwaar in zijn Olabuidel getast,

maar het probleem werd propertjes doorgespoeld

met het edele vocht van Olaurent Perrier

(niet te verwarren met het water, want dat wordt Eaulaba Perrier geschreven).

Hierna werden nog een reeks culturele paragrafen afgewerkt

met rake uitleg door onze gids over de gebouwen aan

de Meir, Rubenshuis, Katelijne Vest, wat ons uiteindelijk bracht

aan de Bourla Schouwburg.

Dit is the place to be voor een stevige lunch, in de Foyer namelijk.

Om het aantal foto’s enigszins te beperken zie je alleen

een stuk van het fantastische interieur van de Foyer.

Na de heerlijke en vullende lunch zetten we onze weg voort tot

op de Groenplaats, maar zelfs dit bord kon ons niet meer bekoren.

Als vanzelf kom je dan op de Grote Markt, waar Luc een koets

met paarden had ingehuurd voor de volledige Olaba stadsrit.

Echter, er bleek geen volledige consensus te bestaan

voor dit plan. Na een geheime stemming werd beslist

om liever een typisch Antwerps drankje te nuttigen

in plaatselijk café Den Engel. Hier zie je een afbeelding

van dit typische Antwerps drankje: een flesje cola,

voorzien van een thermometer. Charmant toch.

Hier bekijk je een eigenaardig beeld: de gids vooraan,

enkele Olaba’s op de Engelenbank,

en de andere weerspiegeld. Schol.

Marc geraakt  zijn neiging tot duimzuigen maar niet kwijt.

Na dit vochtige intermezzo waren we voldoende gewapend

om de volgende hindernis te nemen: de Vlaeykensgang,

waar onze gids eindelijk volop zijn verbale gang kon gaan.

Hierna konden we even kuieren langs andere interessante plaatsen:

het Conscienceplein, het interieur van Carolus-Borromeus enzovoort.

Dat dit heel vermoeiend en stresserend was hoef ik niet uit te leggen.

Gelukkig had iemand het gunstige idee om alles te laten bezinken

bij een serieus glas in De Groote Witte Arend.

Omdat we nog altijd in het oude centrum waren was het een koud kunstje

om van daaruit mobilofonisch te reserveren voor het diner.

Gina’s keuze viel op “Estro Armonico”, in de diepe gewelven van de Vlaeykensgang. 

Het resto ligt onder de grond, en is alleen verlicht door kaarsen.

Hier zijn we aan het welverdiende aperitief toe en laten we

ons informeren over wat we kunnen happen.

Dit is opnieuw een vóór en na situatie.

Kijk goed naar de staande kandelaar,

en vooral de eerste kaars van rechts.

Greta vroeg me met haar toestel een foto te nemen van de tafel

en de happers.

Ik ging naar het hoekje en ik kreeg niet iedereen op het schermpje.

Nog één stap achteruit, en ik stond in brand!

Gelukkig droeg ik een hemd met 70% katoen en maar 30%polyester,

of ik had mijn leven beëindigd als levende toorts.

Gina was gelukkig vlak in de buurt en kon vrij snel het vuur doven.

Ik raad niemand aan om daar te gaan eten, niet om het voedsel,

maar om de veiligheid. Hoewel de kok regelmatig zijn handen

verbrandde (ze barbecueën alles) hebben ze zelfs geen Flamazine in huis.

En stel je voor dat het daar brandt: heb je de toegang/uitgang gezien? Levensgevaarlijk.

In elk geval moest ik de volgende morgen naar de dokter

met brandwonden van de tweede graad.

Na enkele weken een dagelijkse portie Flamazine was de wonde dicht.

Er blijft wel een serieus litteken, dat geen zon meer mag zien.

(*) OLABA staat voor “Organisation de Loisirs Agréables et Blabla Amical”.

Het is duidelijk dat een organisatie uit Knokke, met zijn Place M’as Tu Vu en Le Zoute,

het best gebaat is met een Franstalige benaming (**).

Alles moet immers tot de juiste proporties worden teruggebracht.

(**) dit is natuurlijk maar een grapje. Een schalkse knipoog is hier op zijn plaats

12-12-2008, 00:00 geschreven door grob  

12-12-2008, 00:00 geschreven door grob