Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
05-10-2010
Jan uut Hillegom
Adressen van de 2 sectie 3- 3- 19 RT, staat er boven.
Het is erg leuk om af en toe een reactie te krijgen op je schrijven. Hoewel ik schrijf omdat ik het zelf leuk vind, daarom is het toch wel aardig om te weten wie er zoal regelmatig even meeleest. Zo kreeg ik gisteren een mail van neef Jan Harwig. Jan uut Hillegom placht mama hem vroeger te noemen. Daar woont hij intussen niet meer. Hij was in de tijd van de tweede WO een opgeschoten jongen,- 12 toen de oorlog uitbrak en 17 bij de bevrijding-, die veel meekreeg wat er in die tijd gebeurde. Zijn broer Henk die een paar jaar ouder was kreeg het in zijn hoofd om naar Engeland te willen, maar de nacht voor hij zou vertrekken, had hij het toch maar aan Jan verteld en toen ging zijn avontuur mooi niet door want Jan kon het niet voor zich houden en lichtte oom Jaap en tante Riek in. Hij vertelde ooit dat hij met vader Hendrik Jan al eens had overnacht in een kippenhok ergens in de wei bij 'de Haar'. Ik meen dat H J toen bang was om opgepakt te worden. Hendrik Jan had het niks geleken om daar alleen de nacht door te brengen samen met eventuele ratten. Zo is Jan nog steeds geïnteresseerd in alles wat met de 2e WO te maken heeft. Een tijdje terug heb ik al eens brieven laten zien die Gert Bloemendaal aan Hendrik Jan Groot Nuelend schreef in de tijd van de mobilisatie. ( www.hettysite.nl weblog 2) Die waren allemaal ontspannen van toon al zag hij dat soldatengebeuren niet echt zitten. Wat ik niet wist was, dat beiden bij de Duitse inval aan de Grebbeberg gelegerd waren. Joop vertelde pas dat zijn vader er nooit over had willen praten, net zo min als vader Hein dat deed. Ome Hendrik Jan Groot Nuelend had meegemaakt dat de Duitsers zelfs onverwacht en stil langs hen heen getrokken waren terwijl ze s nachts in de loopgraven lagen. Toch is er ook zoals we weten erg gevochten en veel van hun compagnie zijn er gesneuveld. Gert Bloemendaal had, als ik het goed heb, naar huis gemogen na de overgave net als vader Hein dat deed. Maar ome Hendrik Jan had nog veertien dagen moeten helpen met het identificeren van de slachtoffers, zo vertelde Joop. Ook wist Joop dat zijn vader altijd een lijstje met namen van zijn medestrijders bij zich heeft gehad, namen èn de adressen. Dat bijna totaal versleten vodje papier vonden ze later na zijn overlijden in zijn portemonnee.
Je krijgt wel inspiratie door werk van anderen te zien. We werden erg leuk ontvangen bij de meeste galerieën. Bovendien is het toch leuk om als groep zo door Amsterdam te lopen. In de Morren Galerie waar nu veel werk hangt van de Zuid Afrikaanse Candace Charlton vond ik de meeste aansluiting. Mooie vrouwenportretten en landschappen, het onderwerp duidelijk uitgewerkt, maar de achtergrond prachtig vervaagd in prachtige warme kleuren Aan het eind van de middag hadden we al heel wat kilometers afgelegd. Ingrid had steeds gezegd dat ze zo graag naar galerie Arta Casa wilde, maar die konden we maar niet vinden. Die bleek toch wat uit de richting, Kerkstraat 411. Vooruit we hadden nog even de tijd. Veel verder dan het bankje voor die winkel/ galerie kwam ik niet. Maar ik was niet de enige. Toch was deze galerie een schot in de roos. Helemaal de stijl van Ingrid en meer van ons. Tja toen moesten we hetzelfde stuk nog terug. Langs de grachten was er nog van alles te beleven. Een man in een bootje met een klein draaiorgeltje had veel bekijks en luisterpubliek. Met een klomp aan een hengel haalde hij wat geld op. Toen we uiteindelijk bij ons restaurantje Dubbel aankwamen slaakte iedereen opgelucht een zucht. Onze arme voeten kregen even rust. Het eten was uitstekend, slibtong voor mij. Mmmm. Die werd nog netjes aan tafel voor me gefileerd. Iedereen was tevreden. Om half negen ging onze trein . Dat werd opnieuw een half uur lopen, maar nu in de regen. Ik had mn paraplu niet voor niks meegesjouwd. Op het station kon ik hem meteen weggooien, helemaal kapotgewaaid. Wat waren we blij toen we eenmaal zaten. Ideaal zon dagje met de trein. Een topdag! Bedankt Ellen!
En vandaag ? Na het bedden rijden voor de kerkdienst in het Scheperziekenhuis heb ik er een rustig dagje van gemaakt. Wim hield het bij het aansteken van de kaarsen, het collecteren en het aangeven van de koffie. Die is nog niet de oude en wilde ook niet naar de ziekenzalen. Hij stoomt nog geregeld en ik hoop zo dat deze week de bronchitis verder afzakt.
Samen vissen... hij met z'n hengeltje en zij...... met de fourage.
Je kunt toch wel merken dat je geen twintig meer bent, hoorde ik gisteren regelmatig. We waren met zn veertienen met de trein een dagje naar Amsterdam. Ik had de zonnebril thuis gelaten, maar een opvouwbaar parapluutje meegenomen. Om half negen werden we verwacht bij Atelier Helderrood waar Ellen ons opwachtte met een kopje koffie. Daarna ging het per auto naar Hoogeveen. Ellen had een plattegrondje van Amsterdam voor ons uitgeprint met een stuk of 12 galerieën. En zo gingen we, eenmaal in onze hoofdstad aangekomen, lopend op pad. Ik was de enige die een pasje voor het openbaar vervoer in Amsterdam had. Ik nam me voor om die alleen in gevel van nood te gebruiken. Je wilt je toch niet laten kennen hè? Ik miste mn zonnebril, want het was zonnig en warm in de stad. We hebben veel gezien. Van hedendaagse kunst, realistische tot abstract. Op een gegeven moment doken we van de ene zo in de andere, zoveel leuks was er te zien. De abstracten van Russel Frampton maakten op veel van ons nogal indruk. Je kon de sfeer van de Engelse landschappen helemaal herkennen. Er was veel van hem te zien in Galerie Smelik en Stokking. Daar hadden ze ook veel bronzen beelden. Ik viel helemaal voor de koeien van Gerard Brouwer. Veel moderne kunst die er schreeuwerig uitzag was er ook te zien. Daar moet je van houden. Ik niet.
In dit oude gerestaureerde pakhuis is o.a. het Coevorder Museum gevestigd.
Het went snel . het leventje in Emmen. Het aquajoggen, de schildermorgen, het uitje met onze expogroep en morgen komt de klap op de vuurpijl: de trip naar Amsterdam, onze jaarlijkse galeriedag. Met iedereen die interesse heeft uit de verschillende groepen die bij Ellen schilderen gaan we elk jaar een dagje uit, langs galerieën. En we besluiten zon dag steeds met een etentje. We zijn al eens naar Ootmarsum geweest, naar het Ton Schulte Museum en andere ateliers. Ook Friesland en Groningen zijn bij ons al in de prijzen gevallen, maar morgen wordt het dus Amsterdam! Het was even afwachten of mijn rug en been zich genoeg hersteld hadden en ook of Wim weer wat bijgekomen is, maar het lijkt te kunnen allemaal. Woensdagmiddag zijn we met ons groepje, dat de expos in de kerk verzorgt, naar het Van Gogh- huis in Nieuw Amsterdam geweest waar een van ons, Roelie, een expositie had met haar aquarellen en haar man Co zijn Raku keramiek heeft uitgestald. Leuk om dat zo samen te doen. Misschien moet Wim ook eens iets bedenken. We gunden ons niet heel veel tijd want ook Coevorden stond op het programma waar in het Coevorder Museum een expositie van Jan van der Meij te bewonderen was. Al met al een gezellige èn culturele middag. Wat ik van deze laatste vond? Ik bewonder zijn kleurgebruik en de levendigheid, maar de kosmische energie die het moest uitstralen en die de schilder er in voelt nee die herkenden wij geen van allen. Hebben jullie wel eens een cappuccino gedronken in het Kasteel van Coevorden, heerlijk in het zonnetje op stoelen met kussentjes? En daarbij ook friandises geproefd? Moet je toch eens proberen. We hadden geen haast om weg te komen uit deze Middeleeuwse entourage.
Nee... ik vier m'n verjaardag niet", zei Niesje pas. Straks doen we alles in een keer in november. Dan zijn Ben en Niesje nl 40 jaar getrouwd. En omdat Wim nog niet echt in de knollentuin is gingen we deze week die kant ook niet op. Hij moet z'n moeder niet aansteken met virussen. Maar natuurlijk probeer je een jarige wel te bellen. Maar nee... niet thuis. Zonet kreeg ik de gevlogen vogels wel even aan de lijn. Ze lagen nog in bed, waren aan het bijkomen van een dagje Zutphen... samen met hun vrienden op pad. Ze hebben groot gelijk. Je moet je verjaardag vieren zoals je zelf wilt. Wim heeft gisteren bloed afgestaan voor onderzoek. Er wordt gekeken of er te veel urinezuur in zit wat op een oorzaak voor jicht kan duiden. En Rick..? Die geniet van zijn badkamer. Erg mooi geworden! Deze week hebben we de oude kranen en dergelijke afgevoerd. Vandaag is Geesje bij hem aan het schoonmaken. Door het hele huis ligt stof. Hij heeft wel gestofzuigd, maar er moet echt met grover geschut gewerkt worden. En daar is Geesje weer goed in.
Eén van de 10 kinderen die opa en opoe Eggink kregen was Heintje, de vierde in de rij. Een paar jaar geleden vertelde ze nog dat de oudere zussen Hanna en Dika altijd met elkaar optrokken, grapjes hadden met elkaar en dat zij zich bij hen een beetje buitengesloten voelde als kind. Daardoor trok ze veel met onze vader Hendrik Jan op en de jongere zussen Dina en Jo. Tante Heintje is afgelopen 21 september 101 jaar geworden. Hoewel Hanna, Dika, Herman en Jo dik in de negentig zijn geworden en Bram al aardig op weg in die richting, spant Heintje de kroon. Hartelijk gefeliciteerd tante Heintje en natuurlijk ook de hele familie! Op de foto in de Stentor zie ik Jozien rechts naast haar met Herman en als ik me niet vergis is het Coby die links naast haar op de leuning zit. Tante Heintje stelde het op prijs dat burgemeester Spekreijze ook dit jaar bij haar op bezoek kwam en stond eveneens de verslaggever netjes te woord. Met dank aan Henk en Anneke, die me deze foto opstuurden.
Hector is niet meer. Het Shetlander hengstje waar we zoveel jaren plezier van gehad hebben is niet meer. Hij heeft voor heel wat nakomelingen gezorgd bij zowel onze pony's als bij die van Jans en Geesje. Hij werd 22 jaar. Op deze foto is het april van dit jaar en Agnes, ons logeermeisje eens per maand, heeft Hector net bijgeknipt zodat hij weer onder de lange pony door kan kijken. Nu mag hij even meelopen. Het was een goedzak. Hij heeft in al die jaren geen enkele vorm van agressie vertoond. De laatste maanden liep hij bij Jans en Geesje omdat we een ander hengstje bij Amber hadden. Hector had wel belangstelling voor Amber maar daar bleef het bij. Nu bleek dat hij een vorm van kanker had. Hij vermagerde snel en vanmorgen heeft dokter Harry hem laten inslapen, de beste oplossing. Zonet heb ik afscheid van hem genomen. Best moeilijk. Morgen komt de Rendac om hem op te halen.
Nog wat foto's waaronder de eerste van het echtpaar dat 8 jaar geleden vanuit de Betuwe naar Naramata in British Columbia geemigreerd is. Hij verzorgt huis, haard en tuin en zij is de creatieve van de twee. Het is een paradijsje hier in de Okanagan vallei. Het klimaat is er heerlijk, veel aangenamer dan in Alberta waar de winter in oktober begint en doorgaat tot mei.
Wim r. naast het echtpaar in hun paradijsje
Dit is Aphrodite, stevig met de benen in de grond. Zo stelde Petronella zich dat voor.
Bijzonder plekje in de tuin
Waar vind je zoiets?
In Naramata worden vast de creatieve uitingen van kinderen gestimuleerd. Aan iedere lantaarnpaal hingen dit soort schitterende schilderijtjes
Een stukje tuin bijAtelier Unique met in de verte Mother Earth
The spiral of life, een beeld gemaakt door Petronella van den Berg. We waren bij deze kunstenares op bezoek in Naramata, een prachtige plek in de Okanagan Valley
Tja... het lijkt of er niet veel veranderd is in de afgelopen 4 weken in Nederland. Het weer is hetzelfde... regenachtig en tot mijn verbazing zijn er nog geen herfstkleuren zoals in Canada. Daar zagen we heel veel kleuren geel en afgevallen bladeren, maar daar vroor het 's nachts soms al. De veel drogere lucht daar was prettig, voelt lang niet zo koud als hier met dezelfde temperatuur. Alleen Wim zit prompt in de lappenmand. Hij werd ogenblikkelijk verkouden in Nederland en gisteren werd het erger. Vannacht heeft hij bijna niet geslapen en was van ellende naar beneden gegaan om te stomen en is daar gebleven. Dus... vanmorgen naar de huisarts. Gelukkig geen longontsteking, maar alles piept van binnen. Hij heeft meteen een kuur gekregen die tegelijk voor z'n opgezette pijnlijke grote teen zou helpen. Dat heeft te maken met een vorm van jicht en daar zijn wij niet blij mee. Rustig aan doen, veel drinken en beslist geen alcohol. Daar moet hij het nu even mee doen.
Misschien is deze aanvulling bij deze spiral of life , die de positieve en negatieve kant van het leven wil weergeven, niet goed te lezen. Daarom:
It is an abstract form that mirrors the outlook on life.
On one side the smooth part of the sculptureis the nice part of life with happiness and positive influences while the textured part represents the problems and negative part of life, the scars.
A smooth and shiny future with everlasting happiness.
Mother Earth, ook een beeld van Petronella van den Berg
Op bezoek bij Atelier Unique
Het uitzicht vanaf deze prachtige tuin bij Atelier Unique in Naramatha
Na 4 weken radiostilte ben ik er weer. Erg leuk dat er zoveel met me meebeleefd hebben wat ik meemaakte op onze rondreis en familiebezoek in Canada. We hebben deze eerste nacht een echte boerennacht gemaakt, vroeg naar bed, maar wel later dan de boeren vroeger gewend waren, weer opgestaan. Nu maar hopen dat de jetlag op afstand blijft. We hebben dit keer van die kleine melatominetabletjes genomen om het biologische ritme in balans te houden. Het lijkt te werken want dat zwevende gevoel van vorige keren en het willen slapen overdag en niet kunnen slapen 's nachts hebben we nog niet gehad. We zijn nog bezig alles te verwerken wat we beleefd hebben. De topper was toch wel de trip van Jasper naar Banff, dwars door de Rocky Mountains met watervallen, het Lake Louise, de Columbia Icefields en het bezoek aan Banff. Ook de buurt van de Okanoga valley was prachtig met de wijnvelden en het aangename klimaat. We kunnen hier nog lang op teren.
De camper van Cruise Canada
De Okanagan Valley
Het Lake Louise zonder...
en mèt ons tweeen. Je merkt wel dat we niet de enigen zijn...
Ik weet niet of wij als Nederlanders nu zo chauvinistisch zijn. Duitsers kunnen er wat van: Bei uns in der Heimat .. Fransen vinden ook hun eigen land nogal superieur. Engelsen moet je niet aan hun koningin komen. Dat ondervond oom Bé toen hij het Engelse volkslied meezong als God shave the Queen. Hij kreeg meteen een klap in zijn gezicht. Maar dat de Canadezen er nog een schepje bij op zouden doen had ik niet gedacht. Joop en Marianne stuurden me deze kaart per mail, een ansicht uit Toronto 1911 met het opschrift: Potatoes grow big here. Tja het is zover, we zijn praktisch klaar. D.w.z Wim is naar de voetbal, FC Emmen speelt een thuiswedstrijd. Rick is de buren aan het gedag zeggen en ik werk de laatste mail bij en maak de labels aan de koffers. Ben en Niesje doen het nog meer ontspannen. Die hebben in Hattem zelfs nog een bruiloft. Kunnen ze morgen in het vliegtuig bijslapen. Ik begin nu toch wat bibberig te worden en wou dat ik maar vast boven in de lucht zat. Ik hoop dat ik in Canada af en toe achter Henry zn computer mag, dan horen jullie verder onze wederwaardigheden wel, in elk geval op www.hettysite.nl Alleen deze heeft vakantie .. net als wij. See you!
En als je het, zoals in Wales, ook nog treft dat je op een soort veetentoonstelling terecht komt is mijn dag meteen helemaal goed.
Nee Wim zong niet vanmorgen. Ik had toch eigenlijk wel iets van : Lang zal Hetty leven, verwacht met die stem van hem. Nee hoor, mij kan de verjaardag eigenlijk gestolen worden. Ooit vierde ik mn verjaardag ergens in Wales op een boerencamping en Wim verzorgde s morgens een lekker ontbijt met een eitje... dat wel .., we wandelden de rest van de dag door een prachtig natuurgebied, genoten van een Sunday lunch en kwamen dwars door een wei Hereford koeien met minstens één enorme stier. We konden 's avonds buiten eten en dit vond ik een geweldige verjaardag. Ja dan moeten de kinderen wel even bellen natuurlijk. Nu vlak voor de reis heb ik het net zo rustig, wel leuk om telefoontjes te krijgen of een kaartje. Dit keer waren er ook een heel stel mails en felicitaties via het Gastenboek. Allemaal bedankt voor de goede wensen. En ik zou zo zeggen: kom een keer aan. Dan maken we er een gezellig dagje van. Maar onze buren hadden het door. Gisteren kwamen Jans en Geesje langs om ons een goede reis te wensen en vanmiddag kwamen Alle en Anja met de jongens. Alle had net als Rick regenverlet en ging daarom vandaag met Frank naar zwemles. Tim en Daan zochten meteen de tas met autos en playmobil op die het gebruik door onze jongens èn Robin en Eva overleefd hebben en we hadden er geen kind aan. Nu is Rick gearriveerd mèt koffer. Die is er klaar voor. Straks komen de andere kinderen nog even om deze jarige te feliciteren en om afscheid te nemen. En dan .. is het zover. Morgen inpakken en zaterdag . wegwezen
Ie-j mot oe ok niks meer anhalen, kan Wim dan zo mooi zeggen. We zijn druk met voorbereiden. Waar zijn de koffers? Moeten we een medicijnenpaspoort. Trouwens zijn onze passen nog geldig? Moet er nog wat naar Rick voor de badkamer? Ja gezellig even een morgen naar Eva voor die opgehaald wordt. We knutselen wat met verf en spelen met de hond. Dat moeten we weer vaker doen. s Middags halen we de badkamerkast op bij de Praxis. Jammer er vallen net een paar deuren op de voorkant van onze auto en ja die badkamerkast staat hoog op een stelling en de heftruck heeft kuren. Wim moet dus morgen weer terug. Het schilderij is nog niet af,de paarden staan er goed op, maar de kar achter de paarden moet hoger. De man moet ver over de kont van het paard kunnen kijken.
Je hoort het ook deze dag is vast ook weer gevuld. Wim heeft het kastje nu binnen. Ik heb net een brief voor aansprakelijkheidstelling voor Praxis geschreven, de schade werd geschat op 800. Nu is hij op weg naar zijn zanggroep. Dat kan nog net een keer. O, ja en de kapper... Rick blijft morgenavond al slapen dan kunnen ze in zijn huis beginnen met het slopen van de badkamer. Hij kan vrijdag nog bij de pedicure terecht... en de kapper. Morgen ben ik ook nog even jarig maar daar doen we niks aan dwz onze kinderen komen even om te toasten en afscheid te nemen. Denk je wel aan het gewicht van je bagage, waarschuwde Tonny gisteravond toen ik haar aan de lijn had. Ze kunnen heel vervelend doen als je er net boven zit. We mogen 23 kilo meenemen en nog 10 kilo in de handbagage. Moet kunnen toch ? Het komt nu toch dichterbij. Tonny vertelde meteen ook maar van hun plannen om met ons mee te trekken als we er met de camper op uit gaan. Dat is geweldig nieuws! Vandaag vlieg ik zoals je ziet van de hak op de tak maar dat doet mijn brein ook. Ken je dat?
Ik ben niet van plan hier te gaan fitnessen zei Wim vanmiddag wat vinnig toen we het Scheperziekenhuis binnengingen en de poortwachter passeerden.. We waren een paar uur ervoor al voor controle bij de cardioloog geweest. De controles waren allemaal goed en hij kan met een gerust hart op pad. Wel kreeg hij een lichte dosis aspirine voorgeschreven en een cholesterol verlagend middel. Intussen zijn we even ons dorp met stadsallures in geweest en naar de apotheek en nu heeft Wim een intakegesprek bij een hartrevalidatie-assistente. Hij zag zich al op hometrainers te keer gaan. Dat niet! Maar ze is er al snel achter dat het met de conditie wel meevalt en dat Wim zn normale bezigheden allang weer opgepakt heeft. Wel zal ze hem over een week of zes bellen om te horen hoe het gaat en ons tevens uitnodigen voor een drietal lezingen. Eén door een cardioloog over het hart zelf en katheteriseren en het plaatsen van een stent. Daarna een lezing over voeding en wat je daarmee kunt doen en nog één door een maatschappelijk werkster over de sociale en psychische kant van het leven na het plaatsen van een stent of na het krijgen van een infarct Nou dat leek Wim wel wat en mij ook. U bent ook gestopt met roken?, vraagt de vriendelijke assistente. Hier staat: roken gestaakt Ja, zegt Wim, 40 jaar geleden al. Ze schiet in de lach. Anders had ik u ook nog een cursus stoppen met roken aan kunnen bieden. Dat was dan een middagje ziekenhuis en opgelucht passeren we de prachtige poortwachter, maar nu naar buiten.
Over Luna, reisjes, een te grote tuin en de echte van der Kolk-nassi
Henk met Luna.
Het gebeurt niet zo vaak dat we als Egginks van De Boomgaard eens bij elkaar zijn. Laatst lukte het op de verjaardag van Henk. Dit keer misten we Johan en Joke, maar Henk en Anneke en Ben en Diny kwamen naar Emmen. Luna, de nieuwe aanwinst van Henk kwam mee, een jonge Duitse staande korthaar. Tessa moest even wennen, maar Luna wist haar plaats en ging voor de gelegenheid even onderdanig op haar rug liggen. De training van Luna verloopt voorspoedig en wie weet doet het koppel Henk Eggink en Luna nog eens mee met een jachthondenwedstrijd. Dat zit er dik in Net zoals wij bezig zijn met de voorbereidingen voor onze trip naar Canada, zijn Ben en Diny bezig met hun reis naar Minneapolis naar onze nicht Berdena en haar man Curtis. Twee jaar geleden waren ze een paar weken bij Ben en Diny en maakten tripjes naar Parijs, Brugge en ook naar Emmen waar ze het Bevrijdingsconcert van Valerius meemaakten en de hunebedden bekeken. Nu gaan ze samen een Memory tour maken. Ze zullen zeker ook Harold en Luella in Sibley bezoeken en verder . wordt het nog een verrassing. Mark, Jennifer en Eva kwamen er gezellig bij en Rick net zo, gehuld in zn jas met vest wat iedereen steeds een zucht ontlokt, maar Rick vindt dat commentaar wel leuk lijkt het. Terwijl Wim zich bezighoudt met de echte van der Kolk-nassi geef ik een rondleiding over ons erf. De tuin wordt wel erg groot om bij te houden en we zijn al bezig om de borders wat eenvoudiger te maken meer gras dus. We hebben Robin al ingehuurd om gras te komen maaien. De mosterdsoep à la Guillaume wordt zeer gewaardeerd en ook de nassi gaat er met smaak in. De allerlaatste die aftaait is Rick met in zijn fietstas een plastic zak met daarin een tupperware bak met de overgebleven nassi èn de pindasaus. Heeft hij morgen een makkie.
Ik heb jullie nog wat beloofd en ik weet het . belofte maakt schuld. Een week of zes geleden kocht ik op de markt groene badstof om voor Wim een saunahemd te maken. Die zou ik nog eens laten zien. In Hengelo had Wim ooit ook al zon hemd, een kortere versie, en we noemden het toen zn Abrahamhemd. Na een saunagang en wanneer hij wat afgekoeld was ging dat ding aan en dronken we samen met Bertus en Marijke wat. Daar in de Marnixstraat konden we wel eens bekijks hebben wanneer de buren van bovenaf, waar de woonkamer was, een blik op onze tuin gingen werpen. Buurvrouw Boet zou een hartverzakking krijgen als ze haar buurman in Adamskostuum zag rond spandiksen. Nee dat hemd heeft goed dienst gedaan, maar dat is intussen 30 jaar geleden en het hemd is er niet meer. Dit is dus Abrahamhemd no2 geworden, wat langer en nog meer à la Abraham als no 1 en....mèt split. We hebben hier wel geen buurvrouw Boet, maar als je rondloopt naar de wei om wat verder af te koelen zie je toch regelmatig mensen langs fietsen. Meestal trekt Wim hem wat op als hij gaat zitten en ik vermoed dat ik het verzoek nog eens krijg om hem wat korter te maken. Eigenlijk mis ik nog iets .. Een lange stok als herdersstaf.
Zo ben je weer handwerkmoeder? Mark komt even langs tussen de middag en treft Eva met vriendin Ilse aan midden tussen de lappen. De dames hebben het plan om kussentjes te maken. We waren al op de markt geweest om lapjes te scoren èn spulling zoals Ilse en Eva het spul voor de vulling noemen. Ik heb beloofd met het naaien te helpen, maar het ontwerpen moeten ze zelf. Daar hebben ze geen moeite mee. Be happy is het thema van Eva en Love die van Ilse. Wim heeft de naaimachine al van boven gehaald. En het voelt warempel of ik weer met een groep kinderen aan de slag ben, zeer gemotiveerde kinderen. Ik krijg meteen weer beelden van een hele klas die met spintollen in de weer is of met het appliceren van hun eigen tekening op een wandkleedje. We woonden in Hengelo precies tegenover de Marnixschool waar Gerhard en Mark naar toe gingen. Toen er dan de zelf gesponnen wol geverfd moest worden deden we dat bij ons in de keuken. Eva en Ilse hadden nog nooit een naaimachine aangeraakt. Er moest dus eerst geoefend worden op een lapje. Ze waren er al gauw aardig bedreven in. We spraken af: zij naaiden de rechte stukken en ik de priegelige vormen. Toen Frank en Tim s middags ook nog even bij ons kwamen lagen er al een heel stel kussentjes klaar op de bank. Wim bakte pannenkoeken voor het hele stel en ach . het was weer even net als vroeger ..
Ik kan het niet laten. Wanneer er een plantje opkomt tussen de tegels die me bekend voorkomt wil ik eerst weten wat het is voor ik beslis of het weg moet. Er is zoveel wat een ander onkruid noemt dat ik de moeite waard vind om te laten staan. En er is best veel wat aardig is. Het nadeel is dat het meestal soorten zijn die zich erg uitzaaien zoals het Robertskruid en Springbalsemien. En natuurlijk blijft er ook hier en daar een groepje brandnetels staan. Ik heb er al een paar keer een stamppotje mee gemaakt. Het smaakt net als spinazie en schijnt erg gezond te zijn. Susan heeft er al brandnetelzalf van gemaakt en we hebben altijd een potje bij ons als we op pad zijn. Het helpt tegen . brandnetelprikken en muggenbeten en ook andere gevoeligheden van de huid. Wist je trouwens dat er in de buurt van brandnetels ook altijd hondsdraf of weegbree te vinden is. Wanneer je de brandplekjes inwrijft met de gekneusde blaadjes gaat de brand er gegarandeerd uit. Onze notenboom die nog klein was toen we hier 16 jaar geleden kwamen wonen is nu uitgegroeid tot een flinke boom met een mooi bladerdak. Ons terras heeft bijna geen parasol meer nodig en de muggen blijven daar weg. Was wel lekker toen het zo heet was in juli. Maar ja zo langzamerhand groeit zon tuin je op deze manier van tuinieren wel uit de hand. Och laat ik er maar niet van wakker liggen. Gerald , onze tuinadviseur, moet maar weer eens een dagje komen. Heel soms denk ik even aan Romke van der Kaa die een paar leuke tuinboeken heeft geschreven zoals Buiten de Perken en Tuinieren gaat niet over rozen. Hij stelde zich voor wanneer hij met pensioen is dat hij dan zijn tuin helemaal met een grasmengsel met wilde bloemen gaat inzaaien en er dan midden in gaat zitten. Altijd beter dan alleen een balkonnetje!
Wim en zijn moeder hebben het altijd samen goed kunnen vinden.
Zullen we vandaag er eens op uit gaan zeg ik vanmorgen aan het ontbijt tegen Wim. We hebben nog een vrij reizen kaartje van de N.S. en anders komt er niets van. We hebben er al een paar laten verlopen dit jaar en daar heb je zon kaart toch niet voor aangeschaft. Het is alleen zo jammer dat we toch wat in een uithoek van Nederland wonen. Voor we in Zwolle zijn ben je zo al meer dan een uur kwijt en wanneer je dan naar een van de grote steden wilt nog eens een paar uur. Ik ben wel eens zo moe geweest na de reis Emmen Amsterdam, de bezoeken aan het Rijksmuseum, Het Stedelijk èn de Albert Cuyp dat ik bij de Bijenkorf boven in het restaurant eerst een tukkie moest doen. Gewoon met de armen op tafel en mn hoofd erop. Na 20 minuten ging het weer. In de trein op de terugweg sliep ik verder. Nee vandaag zoeken we het dichterbij. We gaan Wims moeder opzoeken in Hattem en we bellen Ben en Niesje of die soms ook thuis zijn. Het reizen wordt een makkie want Ben staat ons in Zwolle al op te wachten zodat we zelfs geen bus hoeven te pakken. Het wordt een gezellige dag, een beetje voorbereiding op Canada, zullen we maar zeggen. Julia en Eva, hun kleindochters van Paul Sietse en Annemarie zijn er ook. Ze zijn er als kind aan huis, heet dat toch, makkelijke kinderen die zich goed zelf kunnen vermaken. Julia deelt ons regelmatig nepsnoepjes uit. Natuurlijk gaan we even het stadje in en hoe kan het ook anders, we vinden bij B.H. Borst nog een leuk afgeprijsd setje. Terwijl ik met Ben en Wim moeder Siet opzoek in het Zorgcentrum De Bongerd, zorgt Niesje alweer voor de avondmaaltijd. De ruimte van de dagopvang is na de verbouwing heel gezellig geworden, maar wij nemen moeder mee naar boven naar haar kamer en smikkelen met elkaar een paar zoute harinkjes naar binnen. Daar kun je haar een groot plezier mee doen. Moeder beseft dat ze niet veel meer weet, maar ze zingt alle oude liedjes van vroeger nog uit volle borst mee. Jullie hoeven over mij niet in te zitten, ze zorgen hier goed voor mij, zegt ze steeds. Ben brengt ons s avonds weer naar de trein en zo hebben we een mooie dag gehad. We eindigen de dag nu met Inspector Lynley op Ned 1
In de dagopvang van De Bongerd is ook een kat, een levensechte nepkat. Ze kan spinnen, met de ogen knipperen en miauwen.
De oudste en de jongste van de vier broers, Wim r. en Ben
Dit is em dan: Simon Valentijn Wagenvoort. Van harte welkom in de familie. Afgelopen zaterdag werd Simon geboren, de eerste zoon van Jaap en Mirjam Wagenvoort en het derde kleinkind van Ben en mijn zus Diny,achterkleinzoon van Hendrik Jan Eggink en Coba Bijenhof. Ik doe dit keer geen uitspraken waar hij op lijkt. Toen ik Olaf zag, de zoon van Berend en José kreeg ik een soort van flash back. Ik vond hem precies op de babyfoto's van Diny lijken, maar nu dat manneke bijna een jaar is lijkt hij toch weer sprekend op José's vader... zeggen ze. Maakt allemaal niets uit. Ook dit is een prachtig jongetje dat zal iedereen met me eens zijn. Heel veel geluk met jullie zoon, Jaap en Mirjam, en geniet er vooral van.
Samen vissen... hij met z'n hengeltje en zij...... met de fourage.
Ook een creatie van Petronella van den Berg.
De drie broers.
foto: Jaap.
