Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
11-10-2010
Over klussen, een kerk en een riolering
De pijpen voor de riolering liggen al een half jaar te wachten.
Wim begint nu weer op te knappen. De hoestbuien zijn bijna over en hij begint weer zin te krijgen in kleine klusjes. Nee niet schilderen of iets waar hij geen oren naar heeft, maar even met de heggenschaar over het lage heggetje daar knapt zijn uitzicht al aardig van op. En het uitzoeken van een nieuwe stofzuiger. Dat is een kolfje naar zijn hand. Een Miele, speciaal voor een huis met huisdieren. Verder heeft hij een hekel aan vergaderen. Toen we ons na de kerkdienst vanmorgen konden inschrijven voor verschillende avonden om te luisteren naar en mee te praten over de keuze der gebouwen er moet er nl één weg, was hij heel resoluut. Ze kunnen met mij alle kanten op als ze zeggen we gaan het dak op.. ga ik zo met jullie mee. Maar ik ga er niet over praten. Het maakt ons ook niet uit welk gebouw er open blijft, de Voorhof of de Schepershof. Beiden hebben voor- en nadelen. In heel Emmen moeten er nog een paar dicht. De Rietlanders vormen samen met de Delftlanden en de Bargeres nu de PKN gemeente Emmen Zuid. En in het Centrum gaat de Zuiderkerk dicht. Dat schijnt ook de nodige frustraties met zich mee te brengen. Maar deze week gaan we ons eerst mentaal eens voorbereiden op de aanleg van de riolering op ons eigen erf. Het zou in twee dagen moeten kunnen deze week. De bedoeling is op dinsdag en woensdag. We zien het wel!
Eindelijk loopt er weer wat in de wei. Amber is terug. Ze was uit logeren omdat we vier weken in Canada waren. Ze liep in Klazienaveen in de wei met het hengstje dat bij ons liep en een stel andere merries. De heer Klement die gek op alle dieren is weet nu zeker dat we volgend jaar omstreeks vaderdag een veulentje zullen krijgen. En hij kan het weten. Nu loopt er een andere jonge merrie bij Amber, 'een zinnig ding' zol Diny zeggen, en blijft deze winter. Amber is dan niet alleen en Klement hoeft er voor een minder te zorgen. "Hoe heet je merrie, vroeg ik hem. Of noem je deze ook gewoon merrie? Het hengstje noemde hij deze zomer ook alleen maar Hengst. Ik bel 't nog wel effen deur, beloofde hij toen. Mooi op tijd allemaal want Agnes is net dit weekend weer bij ons. Dat was dus meteen raak. In minder dan geen tijd had ze beide ponys vastgezet en begon ze aan een opknapbeurt. Beiden konden wel een stukje van de staart missen. Die van Amber sleepte al weer over de grond. Maar toen ze wilde gaan trainen met ze hielden de beide dames het voor gezien. Als jij nou even met die nieuwe voorop rent komt Amber er vanzelf achteraan, probeerde Agnes mij voor haar karretje te spannen. Nou even niet, maar ik was wel gevleid dat ze me dat nog wel zag doen natuurlijk. We lieten ze eerst maar eens gewoon achter ons aan lopen . Amber was het gewend, maar de nieuwe vertikte het. We laten ze eerst maar weer even wennen. Ik weet zeker dat Agnes de nieuwe Shetlander merrie de volgende maand nog in actie krijgt.
Vind je mij lief? Tim is bijna 4 jaar en kijkt mij vol verwachting aan. "Natuurlijk vind ik jou lief Tim... heel erg lief. En terwijl hij tevreden een boekje pakt dat ik voor mag lezen staat Daan van bijna drie aan mn knie en wil meteen ook weten:Vind je mij ook lief? Twee keer per week mag ik met of zonder Wim oppassen op die twee. Anja gaat dan zwemmen met Frank die bezig is voor zijn diploma A. Dinsdags ga ik naar hen toe en vanmiddag komen ze hier. Papa Alle komt ze dan weer ophalen. Je zou bijna vergeten hoe spontaan die kleintjes zijn wanneer je eigen kinderen volwassen zijn en zelfs Robin en Eva zijn ook al weer twaalf. Niets is zo mooi als die stralende kinderoogjes als ze je zien aankomen. Af en toe belt Frank en vraagt of hij mag komen. Dan parkeert hij zn fiets achter het hek, even een aai voor de honden en komt dan bijpraten, tekenen of gewoon met Tessa spelen. Ik vergeet nooit de eerste keer dat Robin, toen hij een jaar of 2,5 was met uitgespreide armen op me af kwam rennen en ik hem op kon vangen. We krijgen nu een herkansing met onze buurkindertjes. We zijn hun echte opa en oma niet, maar het voelt bijna hetzelfde.
Wanneer je naar huis wilde had je als soldaat wel een verlofpasje nodig. Deze gold van 3-4 juni 1940. Hendrik Jan had de taak om alles na de overgave in goede banen te helpen leiden, waaronder het identificeren van de gesneuvelde militairen. Ik denk dat velen die deze spannende tijd van zo dichtbij meemaakten het daar later niet over wilden hebben. Pas in 1975 vertelde vader Hein over zijn kameraad naast hem waarbij de duim werd afgeschoten van achter hen. Er bleek een Nederlander in een boom te zitten die de Duitsers een handje had willen helpen. Deze werd door zijn sergeant uit de boom geschoten. Volgens Joop staat o.a. ook deze gebeurtenis vermeld bij het Herinneringscentrum aan de Grebbeberg.
Uiteindelijk konden op 23 augustus 1940 de dienstspullen ingeleverd worden
Nog even samen op een bankje, Hendrik Jan en Gert. Hendrik Jan zoals het hoorde in diensttenue, maar Gert neemt het blijkbaar minder nauw en heeft er maar een gemakkelijker broek en schoenen bij aangetrokken.
Neef Joop wil nog eens proberen om dienstmakkers of familie van hen te achterhalen. Wie weet! Er was één adres bij die wat vreemd leek: ene van Dijk aan de Hosstraswei in De Krim. Zo'n straatnaam kon ik me niet voorstellen. Toen ik de telefoongids bekeek van De Krim met de naam Van Dijk blijkt er nog steeds een van Dijk op Hostra's Wijk te wonen. Ome Hendrik Jan zal de adressen gewoon op het gehoor genoteerd hebben. Dus Joop....! Hierbij de lijst met namen van de dienstkameraden die zo belangrijk voor hem waren dat hij ze zijn leven lang bij zich heeft gedragen:
Adressen van de 2 sectie 3- 3 19e Rt
D J Timmerman Hogelucht W B K52 Wierden A Eleveld AK Zn Vledder Drente J Doorten Nijensleek gem. Vledder J mink ( onleesbaar) 202 Almelo D Dolfsma Veningen B 93 Zuidwolde B Jansen Wijk t no 749 Vriezenveen B Grootenboer Adelaarsstr. 27 Urk H Drost H Zn Broekhuizen C 111 Ruinerwold H Gubler T( of P )uindorp 97 Coevorden R Krikken E 18 Echten, Drente J Bussemaker B 22 Gees gem. Oosterhesselen H van Goor Steenbergen gem. Zuidwolde Drente J A ter Haar B 129a Dedemsvaart H M ter Haar Vredenscheweg 37 Winterswijk L Jonker Weitemansweg 3 Vriezenveen P Brouwer Opperhuizerweg Sneek De Haan Vreehorst Raalte D J Dunnewold T 25 Huppel gem. Winterswijk G van Dijk De Krim Horstras Wijk gem. Gramsbergen H v. Gesink Snijderssteeg 14 Achterberg bij Rhenen.
Allemaal jongens uit het oosten van Nederland.
Van deze laatste, H. van Gesink, kregen Hendrik Jan en Jo nog een brief ter gelegenheid van hun huwelijk in 1942. Hierin werd hij Nuland genoemd. Ook al moeite met namen. Hierin werd, behalve het jonge paar uit te nodigen om eens te komen logeren, Hendrik Jan geprezen omdat hij zo goed aardappels kon schillen.
Onverwacht viel er vorig week een envelop van de KRNM, de Kon. Ned. Reddings Mij, in de bus. Nee geen herinnering tot betalen of het jaarlijkse Magazine met alle reddingen en verdere informatie. We waren in mei net met Agnes naar een open dag van de KNRM geweest en samen met Wim heeft ze een tochtje buitengaats mogen maken vanuit het Reddingsstation in de Eemshaven. Wim draagt ook nog steeds graag kleding die je bij hen kunt bestellen en dit voorjaar hebben we voor alle drie jongens, nou ja vier als je Wim meetelt, een afritsbroek gekocht.. Nee dit keer betrof het een uitnodiging om op 27 november naar hun Reddingsstation op Urk te komen. Ze willen hun trouwe redders aan de wal eren. En een trouwe redder aan de wal is hij onderhand wel. Vijftig jaar geleden, in 1960, werd hij lid van de toen nog geheten Koninklijke Noord- en Zuid-Hollandse Redding Maatschappij. Hij denkt dat het ter gelegenheid van een examen als scheepswerktuigkundige is geweest dat hij lid is geworden en ook steeds gebleven is. Op 27 november worden we beiden verwacht en zal er aandacht aan zijn trouwe lidmaatschap besteed worden en misschien maken we vanuit Urk nog een tochtje over het IJsselmeer in een echte Reddingboot. Vijftig jaar . .. Zet je wel aan het denken. Beginnen we nu dan oud te worden?
Adressen van de 2 sectie 3- 3- 19 RT, staat er boven.
Het is erg leuk om af en toe een reactie te krijgen op je schrijven. Hoewel ik schrijf omdat ik het zelf leuk vind, daarom is het toch wel aardig om te weten wie er zoal regelmatig even meeleest. Zo kreeg ik gisteren een mail van neef Jan Harwig. Jan uut Hillegom placht mama hem vroeger te noemen. Daar woont hij intussen niet meer. Hij was in de tijd van de tweede WO een opgeschoten jongen,- 12 toen de oorlog uitbrak en 17 bij de bevrijding-, die veel meekreeg wat er in die tijd gebeurde. Zijn broer Henk die een paar jaar ouder was kreeg het in zijn hoofd om naar Engeland te willen, maar de nacht voor hij zou vertrekken, had hij het toch maar aan Jan verteld en toen ging zijn avontuur mooi niet door want Jan kon het niet voor zich houden en lichtte oom Jaap en tante Riek in. Hij vertelde ooit dat hij met vader Hendrik Jan al eens had overnacht in een kippenhok ergens in de wei bij 'de Haar'. Ik meen dat H J toen bang was om opgepakt te worden. Hendrik Jan had het niks geleken om daar alleen de nacht door te brengen samen met eventuele ratten. Zo is Jan nog steeds geïnteresseerd in alles wat met de 2e WO te maken heeft. Een tijdje terug heb ik al eens brieven laten zien die Gert Bloemendaal aan Hendrik Jan Groot Nuelend schreef in de tijd van de mobilisatie. ( www.hettysite.nl weblog 2) Die waren allemaal ontspannen van toon al zag hij dat soldatengebeuren niet echt zitten. Wat ik niet wist was, dat beiden bij de Duitse inval aan de Grebbeberg gelegerd waren. Joop vertelde pas dat zijn vader er nooit over had willen praten, net zo min als vader Hein dat deed. Ome Hendrik Jan Groot Nuelend had meegemaakt dat de Duitsers zelfs onverwacht en stil langs hen heen getrokken waren terwijl ze s nachts in de loopgraven lagen. Toch is er ook zoals we weten erg gevochten en veel van hun compagnie zijn er gesneuveld. Gert Bloemendaal had, als ik het goed heb, naar huis gemogen na de overgave net als vader Hein dat deed. Maar ome Hendrik Jan had nog veertien dagen moeten helpen met het identificeren van de slachtoffers, zo vertelde Joop. Ook wist Joop dat zijn vader altijd een lijstje met namen van zijn medestrijders bij zich heeft gehad, namen èn de adressen. Dat bijna totaal versleten vodje papier vonden ze later na zijn overlijden in zijn portemonnee.
Je krijgt wel inspiratie door werk van anderen te zien. We werden erg leuk ontvangen bij de meeste galerieën. Bovendien is het toch leuk om als groep zo door Amsterdam te lopen. In de Morren Galerie waar nu veel werk hangt van de Zuid Afrikaanse Candace Charlton vond ik de meeste aansluiting. Mooie vrouwenportretten en landschappen, het onderwerp duidelijk uitgewerkt, maar de achtergrond prachtig vervaagd in prachtige warme kleuren Aan het eind van de middag hadden we al heel wat kilometers afgelegd. Ingrid had steeds gezegd dat ze zo graag naar galerie Arta Casa wilde, maar die konden we maar niet vinden. Die bleek toch wat uit de richting, Kerkstraat 411. Vooruit we hadden nog even de tijd. Veel verder dan het bankje voor die winkel/ galerie kwam ik niet. Maar ik was niet de enige. Toch was deze galerie een schot in de roos. Helemaal de stijl van Ingrid en meer van ons. Tja toen moesten we hetzelfde stuk nog terug. Langs de grachten was er nog van alles te beleven. Een man in een bootje met een klein draaiorgeltje had veel bekijks en luisterpubliek. Met een klomp aan een hengel haalde hij wat geld op. Toen we uiteindelijk bij ons restaurantje Dubbel aankwamen slaakte iedereen opgelucht een zucht. Onze arme voeten kregen even rust. Het eten was uitstekend, slibtong voor mij. Mmmm. Die werd nog netjes aan tafel voor me gefileerd. Iedereen was tevreden. Om half negen ging onze trein . Dat werd opnieuw een half uur lopen, maar nu in de regen. Ik had mn paraplu niet voor niks meegesjouwd. Op het station kon ik hem meteen weggooien, helemaal kapotgewaaid. Wat waren we blij toen we eenmaal zaten. Ideaal zon dagje met de trein. Een topdag! Bedankt Ellen!
En vandaag ? Na het bedden rijden voor de kerkdienst in het Scheperziekenhuis heb ik er een rustig dagje van gemaakt. Wim hield het bij het aansteken van de kaarsen, het collecteren en het aangeven van de koffie. Die is nog niet de oude en wilde ook niet naar de ziekenzalen. Hij stoomt nog geregeld en ik hoop zo dat deze week de bronchitis verder afzakt.
Samen vissen... hij met z'n hengeltje en zij...... met de fourage.
Je kunt toch wel merken dat je geen twintig meer bent, hoorde ik gisteren regelmatig. We waren met zn veertienen met de trein een dagje naar Amsterdam. Ik had de zonnebril thuis gelaten, maar een opvouwbaar parapluutje meegenomen. Om half negen werden we verwacht bij Atelier Helderrood waar Ellen ons opwachtte met een kopje koffie. Daarna ging het per auto naar Hoogeveen. Ellen had een plattegrondje van Amsterdam voor ons uitgeprint met een stuk of 12 galerieën. En zo gingen we, eenmaal in onze hoofdstad aangekomen, lopend op pad. Ik was de enige die een pasje voor het openbaar vervoer in Amsterdam had. Ik nam me voor om die alleen in gevel van nood te gebruiken. Je wilt je toch niet laten kennen hè? Ik miste mn zonnebril, want het was zonnig en warm in de stad. We hebben veel gezien. Van hedendaagse kunst, realistische tot abstract. Op een gegeven moment doken we van de ene zo in de andere, zoveel leuks was er te zien. De abstracten van Russel Frampton maakten op veel van ons nogal indruk. Je kon de sfeer van de Engelse landschappen helemaal herkennen. Er was veel van hem te zien in Galerie Smelik en Stokking. Daar hadden ze ook veel bronzen beelden. Ik viel helemaal voor de koeien van Gerard Brouwer. Veel moderne kunst die er schreeuwerig uitzag was er ook te zien. Daar moet je van houden. Ik niet.
In dit oude gerestaureerde pakhuis is o.a. het Coevorder Museum gevestigd.
Het went snel . het leventje in Emmen. Het aquajoggen, de schildermorgen, het uitje met onze expogroep en morgen komt de klap op de vuurpijl: de trip naar Amsterdam, onze jaarlijkse galeriedag. Met iedereen die interesse heeft uit de verschillende groepen die bij Ellen schilderen gaan we elk jaar een dagje uit, langs galerieën. En we besluiten zon dag steeds met een etentje. We zijn al eens naar Ootmarsum geweest, naar het Ton Schulte Museum en andere ateliers. Ook Friesland en Groningen zijn bij ons al in de prijzen gevallen, maar morgen wordt het dus Amsterdam! Het was even afwachten of mijn rug en been zich genoeg hersteld hadden en ook of Wim weer wat bijgekomen is, maar het lijkt te kunnen allemaal. Woensdagmiddag zijn we met ons groepje, dat de expos in de kerk verzorgt, naar het Van Gogh- huis in Nieuw Amsterdam geweest waar een van ons, Roelie, een expositie had met haar aquarellen en haar man Co zijn Raku keramiek heeft uitgestald. Leuk om dat zo samen te doen. Misschien moet Wim ook eens iets bedenken. We gunden ons niet heel veel tijd want ook Coevorden stond op het programma waar in het Coevorder Museum een expositie van Jan van der Meij te bewonderen was. Al met al een gezellige èn culturele middag. Wat ik van deze laatste vond? Ik bewonder zijn kleurgebruik en de levendigheid, maar de kosmische energie die het moest uitstralen en die de schilder er in voelt nee die herkenden wij geen van allen. Hebben jullie wel eens een cappuccino gedronken in het Kasteel van Coevorden, heerlijk in het zonnetje op stoelen met kussentjes? En daarbij ook friandises geproefd? Moet je toch eens proberen. We hadden geen haast om weg te komen uit deze Middeleeuwse entourage.
Nee... ik vier m'n verjaardag niet", zei Niesje pas. Straks doen we alles in een keer in november. Dan zijn Ben en Niesje nl 40 jaar getrouwd. En omdat Wim nog niet echt in de knollentuin is gingen we deze week die kant ook niet op. Hij moet z'n moeder niet aansteken met virussen. Maar natuurlijk probeer je een jarige wel te bellen. Maar nee... niet thuis. Zonet kreeg ik de gevlogen vogels wel even aan de lijn. Ze lagen nog in bed, waren aan het bijkomen van een dagje Zutphen... samen met hun vrienden op pad. Ze hebben groot gelijk. Je moet je verjaardag vieren zoals je zelf wilt. Wim heeft gisteren bloed afgestaan voor onderzoek. Er wordt gekeken of er te veel urinezuur in zit wat op een oorzaak voor jicht kan duiden. En Rick..? Die geniet van zijn badkamer. Erg mooi geworden! Deze week hebben we de oude kranen en dergelijke afgevoerd. Vandaag is Geesje bij hem aan het schoonmaken. Door het hele huis ligt stof. Hij heeft wel gestofzuigd, maar er moet echt met grover geschut gewerkt worden. En daar is Geesje weer goed in.
Eén van de 10 kinderen die opa en opoe Eggink kregen was Heintje, de vierde in de rij. Een paar jaar geleden vertelde ze nog dat de oudere zussen Hanna en Dika altijd met elkaar optrokken, grapjes hadden met elkaar en dat zij zich bij hen een beetje buitengesloten voelde als kind. Daardoor trok ze veel met onze vader Hendrik Jan op en de jongere zussen Dina en Jo. Tante Heintje is afgelopen 21 september 101 jaar geworden. Hoewel Hanna, Dika, Herman en Jo dik in de negentig zijn geworden en Bram al aardig op weg in die richting, spant Heintje de kroon. Hartelijk gefeliciteerd tante Heintje en natuurlijk ook de hele familie! Op de foto in de Stentor zie ik Jozien rechts naast haar met Herman en als ik me niet vergis is het Coby die links naast haar op de leuning zit. Tante Heintje stelde het op prijs dat burgemeester Spekreijze ook dit jaar bij haar op bezoek kwam en stond eveneens de verslaggever netjes te woord. Met dank aan Henk en Anneke, die me deze foto opstuurden.
Hector is niet meer. Het Shetlander hengstje waar we zoveel jaren plezier van gehad hebben is niet meer. Hij heeft voor heel wat nakomelingen gezorgd bij zowel onze pony's als bij die van Jans en Geesje. Hij werd 22 jaar. Op deze foto is het april van dit jaar en Agnes, ons logeermeisje eens per maand, heeft Hector net bijgeknipt zodat hij weer onder de lange pony door kan kijken. Nu mag hij even meelopen. Het was een goedzak. Hij heeft in al die jaren geen enkele vorm van agressie vertoond. De laatste maanden liep hij bij Jans en Geesje omdat we een ander hengstje bij Amber hadden. Hector had wel belangstelling voor Amber maar daar bleef het bij. Nu bleek dat hij een vorm van kanker had. Hij vermagerde snel en vanmorgen heeft dokter Harry hem laten inslapen, de beste oplossing. Zonet heb ik afscheid van hem genomen. Best moeilijk. Morgen komt de Rendac om hem op te halen.
Nog wat foto's waaronder de eerste van het echtpaar dat 8 jaar geleden vanuit de Betuwe naar Naramata in British Columbia geemigreerd is. Hij verzorgt huis, haard en tuin en zij is de creatieve van de twee. Het is een paradijsje hier in de Okanagan vallei. Het klimaat is er heerlijk, veel aangenamer dan in Alberta waar de winter in oktober begint en doorgaat tot mei.
Wim r. naast het echtpaar in hun paradijsje
Dit is Aphrodite, stevig met de benen in de grond. Zo stelde Petronella zich dat voor.
Bijzonder plekje in de tuin
Waar vind je zoiets?
In Naramata worden vast de creatieve uitingen van kinderen gestimuleerd. Aan iedere lantaarnpaal hingen dit soort schitterende schilderijtjes
Een stukje tuin bijAtelier Unique met in de verte Mother Earth
The spiral of life, een beeld gemaakt door Petronella van den Berg. We waren bij deze kunstenares op bezoek in Naramata, een prachtige plek in de Okanagan Valley
Tja... het lijkt of er niet veel veranderd is in de afgelopen 4 weken in Nederland. Het weer is hetzelfde... regenachtig en tot mijn verbazing zijn er nog geen herfstkleuren zoals in Canada. Daar zagen we heel veel kleuren geel en afgevallen bladeren, maar daar vroor het 's nachts soms al. De veel drogere lucht daar was prettig, voelt lang niet zo koud als hier met dezelfde temperatuur. Alleen Wim zit prompt in de lappenmand. Hij werd ogenblikkelijk verkouden in Nederland en gisteren werd het erger. Vannacht heeft hij bijna niet geslapen en was van ellende naar beneden gegaan om te stomen en is daar gebleven. Dus... vanmorgen naar de huisarts. Gelukkig geen longontsteking, maar alles piept van binnen. Hij heeft meteen een kuur gekregen die tegelijk voor z'n opgezette pijnlijke grote teen zou helpen. Dat heeft te maken met een vorm van jicht en daar zijn wij niet blij mee. Rustig aan doen, veel drinken en beslist geen alcohol. Daar moet hij het nu even mee doen.
Misschien is deze aanvulling bij deze spiral of life , die de positieve en negatieve kant van het leven wil weergeven, niet goed te lezen. Daarom:
It is an abstract form that mirrors the outlook on life.
On one side the smooth part of the sculptureis the nice part of life with happiness and positive influences while the textured part represents the problems and negative part of life, the scars.
A smooth and shiny future with everlasting happiness.
Mother Earth, ook een beeld van Petronella van den Berg
Op bezoek bij Atelier Unique
Het uitzicht vanaf deze prachtige tuin bij Atelier Unique in Naramatha
Na 4 weken radiostilte ben ik er weer. Erg leuk dat er zoveel met me meebeleefd hebben wat ik meemaakte op onze rondreis en familiebezoek in Canada. We hebben deze eerste nacht een echte boerennacht gemaakt, vroeg naar bed, maar wel later dan de boeren vroeger gewend waren, weer opgestaan. Nu maar hopen dat de jetlag op afstand blijft. We hebben dit keer van die kleine melatominetabletjes genomen om het biologische ritme in balans te houden. Het lijkt te werken want dat zwevende gevoel van vorige keren en het willen slapen overdag en niet kunnen slapen 's nachts hebben we nog niet gehad. We zijn nog bezig alles te verwerken wat we beleefd hebben. De topper was toch wel de trip van Jasper naar Banff, dwars door de Rocky Mountains met watervallen, het Lake Louise, de Columbia Icefields en het bezoek aan Banff. Ook de buurt van de Okanoga valley was prachtig met de wijnvelden en het aangename klimaat. We kunnen hier nog lang op teren.
De camper van Cruise Canada
De Okanagan Valley
Het Lake Louise zonder...
en mèt ons tweeen. Je merkt wel dat we niet de enigen zijn...
Ik weet niet of wij als Nederlanders nu zo chauvinistisch zijn. Duitsers kunnen er wat van: Bei uns in der Heimat .. Fransen vinden ook hun eigen land nogal superieur. Engelsen moet je niet aan hun koningin komen. Dat ondervond oom Bé toen hij het Engelse volkslied meezong als God shave the Queen. Hij kreeg meteen een klap in zijn gezicht. Maar dat de Canadezen er nog een schepje bij op zouden doen had ik niet gedacht. Joop en Marianne stuurden me deze kaart per mail, een ansicht uit Toronto 1911 met het opschrift: Potatoes grow big here. Tja het is zover, we zijn praktisch klaar. D.w.z Wim is naar de voetbal, FC Emmen speelt een thuiswedstrijd. Rick is de buren aan het gedag zeggen en ik werk de laatste mail bij en maak de labels aan de koffers. Ben en Niesje doen het nog meer ontspannen. Die hebben in Hattem zelfs nog een bruiloft. Kunnen ze morgen in het vliegtuig bijslapen. Ik begin nu toch wat bibberig te worden en wou dat ik maar vast boven in de lucht zat. Ik hoop dat ik in Canada af en toe achter Henry zn computer mag, dan horen jullie verder onze wederwaardigheden wel, in elk geval op www.hettysite.nl Alleen deze heeft vakantie .. net als wij. See you!
En als je het, zoals in Wales, ook nog treft dat je op een soort veetentoonstelling terecht komt is mijn dag meteen helemaal goed.
Nee Wim zong niet vanmorgen. Ik had toch eigenlijk wel iets van : Lang zal Hetty leven, verwacht met die stem van hem. Nee hoor, mij kan de verjaardag eigenlijk gestolen worden. Ooit vierde ik mn verjaardag ergens in Wales op een boerencamping en Wim verzorgde s morgens een lekker ontbijt met een eitje... dat wel .., we wandelden de rest van de dag door een prachtig natuurgebied, genoten van een Sunday lunch en kwamen dwars door een wei Hereford koeien met minstens één enorme stier. We konden 's avonds buiten eten en dit vond ik een geweldige verjaardag. Ja dan moeten de kinderen wel even bellen natuurlijk. Nu vlak voor de reis heb ik het net zo rustig, wel leuk om telefoontjes te krijgen of een kaartje. Dit keer waren er ook een heel stel mails en felicitaties via het Gastenboek. Allemaal bedankt voor de goede wensen. En ik zou zo zeggen: kom een keer aan. Dan maken we er een gezellig dagje van. Maar onze buren hadden het door. Gisteren kwamen Jans en Geesje langs om ons een goede reis te wensen en vanmiddag kwamen Alle en Anja met de jongens. Alle had net als Rick regenverlet en ging daarom vandaag met Frank naar zwemles. Tim en Daan zochten meteen de tas met autos en playmobil op die het gebruik door onze jongens èn Robin en Eva overleefd hebben en we hadden er geen kind aan. Nu is Rick gearriveerd mèt koffer. Die is er klaar voor. Straks komen de andere kinderen nog even om deze jarige te feliciteren en om afscheid te nemen. En dan .. is het zover. Morgen inpakken en zaterdag . wegwezen
Ie-j mot oe ok niks meer anhalen, kan Wim dan zo mooi zeggen. We zijn druk met voorbereiden. Waar zijn de koffers? Moeten we een medicijnenpaspoort. Trouwens zijn onze passen nog geldig? Moet er nog wat naar Rick voor de badkamer? Ja gezellig even een morgen naar Eva voor die opgehaald wordt. We knutselen wat met verf en spelen met de hond. Dat moeten we weer vaker doen. s Middags halen we de badkamerkast op bij de Praxis. Jammer er vallen net een paar deuren op de voorkant van onze auto en ja die badkamerkast staat hoog op een stelling en de heftruck heeft kuren. Wim moet dus morgen weer terug. Het schilderij is nog niet af,de paarden staan er goed op, maar de kar achter de paarden moet hoger. De man moet ver over de kont van het paard kunnen kijken.
Je hoort het ook deze dag is vast ook weer gevuld. Wim heeft het kastje nu binnen. Ik heb net een brief voor aansprakelijkheidstelling voor Praxis geschreven, de schade werd geschat op 800. Nu is hij op weg naar zijn zanggroep. Dat kan nog net een keer. O, ja en de kapper... Rick blijft morgenavond al slapen dan kunnen ze in zijn huis beginnen met het slopen van de badkamer. Hij kan vrijdag nog bij de pedicure terecht... en de kapper. Morgen ben ik ook nog even jarig maar daar doen we niks aan dwz onze kinderen komen even om te toasten en afscheid te nemen. Denk je wel aan het gewicht van je bagage, waarschuwde Tonny gisteravond toen ik haar aan de lijn had. Ze kunnen heel vervelend doen als je er net boven zit. We mogen 23 kilo meenemen en nog 10 kilo in de handbagage. Moet kunnen toch ? Het komt nu toch dichterbij. Tonny vertelde meteen ook maar van hun plannen om met ons mee te trekken als we er met de camper op uit gaan. Dat is geweldig nieuws! Vandaag vlieg ik zoals je ziet van de hak op de tak maar dat doet mijn brein ook. Ken je dat?
Ik ben niet van plan hier te gaan fitnessen zei Wim vanmiddag wat vinnig toen we het Scheperziekenhuis binnengingen en de poortwachter passeerden.. We waren een paar uur ervoor al voor controle bij de cardioloog geweest. De controles waren allemaal goed en hij kan met een gerust hart op pad. Wel kreeg hij een lichte dosis aspirine voorgeschreven en een cholesterol verlagend middel. Intussen zijn we even ons dorp met stadsallures in geweest en naar de apotheek en nu heeft Wim een intakegesprek bij een hartrevalidatie-assistente. Hij zag zich al op hometrainers te keer gaan. Dat niet! Maar ze is er al snel achter dat het met de conditie wel meevalt en dat Wim zn normale bezigheden allang weer opgepakt heeft. Wel zal ze hem over een week of zes bellen om te horen hoe het gaat en ons tevens uitnodigen voor een drietal lezingen. Eén door een cardioloog over het hart zelf en katheteriseren en het plaatsen van een stent. Daarna een lezing over voeding en wat je daarmee kunt doen en nog één door een maatschappelijk werkster over de sociale en psychische kant van het leven na het plaatsen van een stent of na het krijgen van een infarct Nou dat leek Wim wel wat en mij ook. U bent ook gestopt met roken?, vraagt de vriendelijke assistente. Hier staat: roken gestaakt Ja, zegt Wim, 40 jaar geleden al. Ze schiet in de lach. Anders had ik u ook nog een cursus stoppen met roken aan kunnen bieden. Dat was dan een middagje ziekenhuis en opgelucht passeren we de prachtige poortwachter, maar nu naar buiten.
Eindelijk loopt er weer wat in de wei. Amber is terug. Ze was uit logeren omdat we vier weken in Canada waren. Ze liep in Klazienaveen in de wei met het hengstje dat bij ons liep en een stel andere merries. De heer Klement die gek op alle dieren is weet nu zeker dat we volgend jaar omstreeks vaderdag een veulentje zullen krijgen. En hij kan het weten.
Vind je mij lief? Tim is bijna 4 jaar en kijkt mij vol verwachting aan. "Natuurlijk vind ik jou lief Tim...
heel erg lief. En terwijl hij tevreden een boekje pakt dat ik voor mag lezen staat Daan van bijna drie aan mn knie en wil meteen ook weten:Vind je mij ook lief?
Samen vissen... hij met z'n hengeltje en zij...... met de fourage.
Ook een creatie van Petronella van den Berg.
De drie broers.
