Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-03-2011
En Tinus op de Behé es aa...
Dit is em dan. De BSA van Tinus. BSA Wim wist nooit waar die letters voor stonden. Nu weet hij het: Birmingham Small Arms. En Tinus..? Nou... ie-j wet toch wel uut Oerend Hard van Normaal: Oerend hard kwammen zie daor angescheurd.. Bettus met zien auto en Tinus op de Behe Es Aaa....
Het is niet alleen de naaimachine hier die me in 1963 doet belanden, maar het is de motor , die je hier ziet. Het is een DKW 500 terwijl Wim toen een DKW 125 cc had, toen we elkaar leerden kennen. We hebben er heel wat ritjes op gemaakt vanaf Hattem naar Vorden en vice versa. Ik kan me niet herinneren dat ik een helm op gehad heb, maar Wim zegt van wel. We hadden beiden zo'n Willempiehelm. Hij weet het zeker. Dat ik dàt niet meer weet! Daar liep je toch mee in de gaten...!!! Maar ja de tijd van André van Duin als Willempie moest nog komen. Ik mocht het motorrijden ook eens proberen. Wim bij mij achterop, maar nadat we samen met motor en al op het nippertje een sloot misten, mocht het niet meer. Ach... die motor... Nadat ik in verwachting raakte van Rick is hij verkocht met de leren jassen en de Willempie helmen en al. Toch jammer! Hij had in het Vehìculos Histórices museum van Guadalest, waar we vandaag waren in het achterland van Benidorm, niet misstaan. Voor mijn eerste elektrische naaimachine kreeg ik ook van Wim in 1963 een bijdrage, hoewel we elkaar nog niet eens zolang kenden. Die Pfaff met alles erop en eraan kostte toen al 750 gulden. Van pa kreeg ik er 250, van Wim ook en de rest deed ik er zelf bij. Hij zag het blijkbaar meteen al met mij zitten.
De Oliver typemachine die hier rechts staat is het enige stuk antiek dat we zelf nog in huis hebben. Hier typte mijn vader zijn rekeningen op van de zagerij.
En onderweg natuurlijk allemaal sinaasappel- en citroenbomen.
We krijgen aardige tips van een paar Nederlandse overwinteraars. Het achterland van Benidorm hadden we een week geleden al eens bewonderd op de heenweg, maar toen had ik vooral oog voor die greppels langs de weg. Het is de moeite waard om zonder caravan een stuk van die weg te rijden. Het is een mooie rit met prachtige uitzichten. We stoppen onderweg bij het Museum Vehícules Histórices. Helemaal in Wim zn straatje. En ik vind het ook prachtig. Behalve een eerste zelfgefabriceerde Solex zijn er alle soorten oude motoren en dat niet alleen. Ik ontdek dezelfde Oliver typemachine die bij ons staat te pronken en zon oud Singer handnaaimachientje. Het gebouwencomplex blijkt een familie bedrijf: museum, restaurant, winkeltje. De vader staat in de winkel met streekproducten en is erg trots op zijn familie en hun bedrijf. Vanuit het restaurant waar we koffiedrinken zie ik heel veel gierzwaluwen die ik nooit eerder had gezien. Ze vliegen hetzelfde als de gewone zwaluwen maar hun kleur is anders en de vleugels langer. Ooit heb ik een huisnaambord geschilderd voor iemand die de gierzwaluw een warm hart toedraagt. De naam gierzwaluw op zn Fries moest er op voor komen. Het is dus Toerswelnest geworden.- nog te zien onder het kopje: schilderijen van www.hettysite.nl .
Prachtige uitzichten
Het museum was zeer de moeite waard
Zo kwamen de Amerikanen in 1944/45 ons land binnen
Dromen daar word je erg goed in tijdens zon vakantie. Terwijl hij zn boeltje pakt om te gaan douchen, zegt Wim: Dach ie dat ik ém dr vannach weer uut kon kriegen die caravan? Kwam natuurlijk van dat moeilijke indraaien gisteren. Het eerste dat hij vanmorgen doet is kijken. Mot te doen wean, zegt hij opgelucht terwijl hij met zijn opgerolde handdoekje op weg gaat naar de douches. Ik had niets van zijn benauwde droom meegekregen. Dat was de eerste week anders. In de familie van der Kolk is zon verhaal, ik meen dat opa de Bruin er de hoofdrol in speelde. Midden in de nacht ging opoe rechtop zitten vanwege de onrust in de bedstee. En meteen kwam de vuist van opa midden op haar kussen terecht. Die was er een aan het verjagen. Ik kan uit ervaring vertellen dat Wim dezelfde verdedigingstactiek toepast s nachts. Ik denk dat we net in de buurt van Barcelona stonden toen ik s nachts wakker werd van een kreet en meteen had ik al een vuistslag in mn schouder te pakken. Hij was er ook één aan het verjagen. Er móet nog een blauwe plek te zien zijn. En ik . gisternacht stond ik samen met Anja en de kids, ieder aan een kant van een sloot tussen onze weilanden. Er bloeiden prachtige bloemen in die sloot. Ik wilde naar haar toe, maar dacht je dat ik bij haar kon komen? De sloot was te breed en het schrikdraad zat er voor. Ik wilde nog een aanloop nemen maar bedacht op tijd dat ik gevloerd zou worden door de draad. Wim komt er net weer aan en wij gaan maar eens aan de koffie.
Een camping met geraniums... Nederlandser kan het bijna niet.
Het achterland in de buurt van Allicante... Je zou zo denken dat het in het Wilde Westen is. Ik meen ook dat hier in Spanje dergelijke cowboyfilms zijn opgenomen.
Intussen zijn we gearriveerd in Benidorm, op Camping Benito. op onze 'good morning' worden we met 'goeiemorrege' teruggegroet. Dat zegt veel over de sfeer op de camping. Nadat Wim al bijna een olijfboompje ramde staan er twee buren klaar om de caravan op de plek te helpen schuiven. Buurvrouw adviseert nog even de stand van de caravan i.v.m de wind. Ik ga op zoek naar de toiletten en kan eerst met geen mogelijkheid de weg terugvinden naar no 37. Het is een mannetje aan mannetje camping met veel vaste plekken en kleine chaletjes. Ik hoor geregeld een Amsterdams accent. Straks gaan we er maar eens even op uit... kijken op de boulevard of juist het binnenland in. Het achterland is hier prachtig. We hebben net contact gehad met Ben en Riet. De familie is heel blij dat ze terug zijn gekomen, Ben z'n zus leeft nog wel maar zakt nu verder weg. We moeten er nu samen maar het beste van maken.
Even speciaal voor Gerhard: 16 graden met een koude wind
Het skypen is nog niet zo'n succes, want als wij online zijn zijn de anderen het niet of het is bijna niet te volgen, maar ja... het is een middel. We proberen wanneer er gelegenheid is om 's avonds online te zijn. Nu zitten we in het restaurant waar gewoon internet bereik is, maar daar zitten we natuurlijk maar even. Morgen gaan we toch weer iets noordelijker. De 14 dagen zijn om en warempel... het is weer zover. Al is het Alhambra nog zo mooi en is de kade van Cadiz niet te versmaden. De neus van de caravan moet weer de andere kant op. Komt ook wel omdat Ben en Riet er niet zijn. Ze zijn gelukkig al wel weer thuis. Het is me wat 2100 km in 27 uur. Ze zouden vanmiddag bij zijn zieke zus zijn. Erg naar allemaal! We blijven nog wel even in Spanje maar we zoeken een andere plek. We houden jullie op de hoogte.
Gisteren zijn we nog wel even naar Elx gereden, het stadje van de palmen met een palmentuin. Ik waande me in Noord Afrika, in zon oase, maar ik voor mij hou meer van de sinaasappelbomen en de olijfgaarden. In Crevellent wilden we pas cappuccino bestellen. Nee dat hadden ze niet, alleen frisdranken, sapjes en bier e.d. Tegenover ons stond gisteren weer een Spaans gezin, moeder, vader en zoon en een hondje, een mengsel van terrier, teckel en nog iets onduidelijks èn kogeltjerond. Natuurlijk werd er weer gebarbecued, zoals overal hier tussen 2 en 3. En aan het eind van de middag wordt er ingepakt. Wim zat ze zo eens op te nemen en mag dan graag commentaar leveren: -Nee die deure is niet dichte.. - Wat veur werk zol die man doen ? ( die deed erg onhandig en pietluttig) -de hond dech ze gaot weg zonder mien -Ja ja aankoppelen ( terwijl hij alles aan zijn zoon staat uit teleggen) -Benie-jd of ze de lampen nog controleerd zal wel nie -Met zon va wo-j toch epest op schole - vrouw zal wel gauw in de auto gaon zitten dut ze ok. -Ola!-( en met een zwaai nemen ze afscheid van ons) Nee met Wim hoef je je nooit te vervelen. Vanmiddag gaan we er nog even op uit. Murcia misschien?
Het is rustig geworden hier op de camping Las Palmeras in Crevellent. De groep van de NCRV is ook vertrokken. Even speelde de gedachte om ons bij hen aan te sluiten. De reisleiding was van goede wil, maar hun reis is zo uitgebreid en lang. Bovendien heb ik een flinke kou te pakken. Je kunt het geloven of niet, maar in Benidorm hadden de douches een open dak en was het er s morgens zo koud, dat ik het meteen merkte. Geen wonder dat je daar iedereen s middags in de duster uit de douches zag komen. Dan was het er lekker warm. Ik heb me een ongeluk gehoest, het kwam maar niet los. En in een weekend ga je niet zo gauw naar een arts. Toen bleek dat de kuur die ik altijd bij me heb tegen de blaasontsteking ook voor de luchtwegen geschikt is ben ik zelf maar voor dokter gaan spelen en ben er aan begonnen. Alle spieren doen me intussen zeer. Maar het hoesten knapt op. We bivakkeren hier tussen de palmen en olijfbomen en de Spaanse zon doet zijn best. We hebben net ons ontbijt achter de kiezen en zijn aan ons tweede kopje koffie toe. Wim informeerde bij onze Duitse buurman die hier de hele winter is wat het weer wordt. Zelf heeft hij aan de windveren in de lucht allang geconstateerd dat het weer gaat veranderen. Ach, zegt buurman:Ich habe die RTL Wettervorhersage gekuckt und noch ein paar und heb mir die beste ausgesucht. Ben en Riet zullen nog wel onderweg zijn Je overbrugt die 2100 km niet maar zo. We hopen maar dat ze nog op tijd zijn voor een laatste afscheid van zus Betsie. Het is wel even een overgang om zonder hen verder te gaan, maar we nemen eerst maar een paar dagen rust.
Nee.. hier kenden ze geen cappuccino, Loes Crevellent
Het is een vreemde dag. Vanmorgen vroeg om 6 uur zijn Ben en Riet vertrokken richting Luttenberg, 2100 km te gaan. Het gaat ineens zoveel slechter met zus Betsie en ze zou zo graag haar broer Ben nog willen zien. Dan is het duidelijk. We zitten wat met een vreemd gevoel bij elkaar die laatste avond. We hebben het zo leuk gehad met elkaar en Ben had zich in z'n hoofd gezet om ons nog veel meer te laten zien van Spanje. Het is niet anders. Wim en ik maken ons plan de campagne. We blijven hier nog even en dinsdag gaan we verder naar het zuiden. We zitten nu al zo dicht in de buurt van Granada en Cordoba. En het weer is prachtig. Wel leuk dat je zomaar via skype contact kunt hebben met het thuisfront. Er wordt goed op alles gelet. Op de korte ogenblikken dat er niemand is staat de beveiliging aan. Rick was gisteren te laat met het uitschakelen en werd doof van het lawaai, vertelde hij. Een wonder dat de buurt niet meteen op de stoep stond. Maar nu gaan we er weer even op uit. Tot morgen.
"Ie-j liekt Piet Paulusma wel". ( de weerprofeet bij de Ned. RTL 4) Ben en Wim zitten samen naar de lucht te kijken. Natuurlijk ziet Wim meteen wat voor weer er aan komt en dat zonder weerstation. Het zat er altijd al in bij hem. We waren nog maar net getrouwd dat hij al samen met juffr. van der Meulen achter het huis aan de Eierdijk naar de lucht stond te kijken. Dat waren toen twee weerprofeten bij elkaar, juffr. van der Meulen met haar sigaartje en Wim met z'n zware shagje konden elkaar precies vertellen hoe het weer morgen zou zijn. "Dat ziet er niet best uit van der Kolk", zei ze dan, want om ons bij de naam te noemen? Geen sprake van. Voor vandaag ziet het er in elk geval goed uit. We drinken koffie met z'n vieren en zitten lekker in het zonnetje. We overleggen wat we gaan doen. Elche staat op het programma, maar toch zullen onze plannen wat gaan veranderen. Eén van Bens zussen is ernstig ziek. Ze zijn voor hun vertrek al wel bij haar geweest maar het ziet er op dit moment niet goed uit. Waarschijnlijk gaan maandag we iets noordelijker i.p.v. naar het zuiden. Wanneer we in de buurt van Barcelona zijn is het makkelijker om op huis aan te gaan voor hen en daar is het klimaat ook prima. Bovendien hebben wij Barcelona alleen maar vanuit de auto op de snelweg dwars door de stad gezien. Er moet ook nog leuks te bewonderen zijn. Riet en ik hebben ons nu even teruggetrokken boven de receptie van dit hotel om te zien wie we kunnen bereiken met skype. Ze hebben de slaap nog niet uit blijkbaar... in elk geval de computer nog niet aan. Vanavond doen we nog maar een poging.
Bij de Carrefour gisteren zie je ook van alles. Er is constant een meisje die op rolschaatsen de winkel door racet. Telkens als er ergens een lampje brandt gaat ze met een gang op de rollers die kant op om hulp te bieden. Op een camping alleen al is er van alles te zien en te beleven. Verschillende typen komen voorbij want naast onze caravan loopt het pad naar de hondenuitlaatplaats. Net kwam een man met een beagle voorbij. We moeten allebei meteen aan onze vriend Wim Seldenthuis denken. Hun beagle was wel bijzonder geleerd... hij had al een hele encyclopedie aangevreten. Dan komt er een vrouw in ochtendjas met een kleine zwarte en even later de man met een vlecht en z'n hondje onder de arm. We vertrekken tegen de middag met regen. Dan is het ook niet erg om even in de auto te zitten. Op de nieuwe camping zo'n anderhalf uur later vinden we ook een groep van de NCRV kampeerreizen. Die zijn vandaag naar Elche, het plan dat wij voor morgen gemaakt hebben. Er zijn hier veel palmen, ook op de camping en... er is weer zon! Er is boven bij de receptie van hotel en camping een gelegenheid om te kunnen internetten met je eigen laptopje. En zo zitten zowel Riet als ik de boel even uit te proberen. Jullie zien het... het gaat ons goed!
Je pikt de vakantiegangers er zo uit hier in Benidorm. De Nederlanders soms stijfjes, soms uitbundig, de Engelsen soms afschuwelijk slordig en soms juist heel smaakvol. De Spanjaarden zelf zien er netjes en nog winters uit met lange broeken en twinsetjes. De jongelui net als overal, maar de schoolgaande jeugd is meest in uniform. Riet en ik kijken onze ogen uit. We lopen nog een keer de lange winkelstraat op en neer en duiken verschillende winkeltjes in, maar veel bijzonders is het niet. Veel souvenirs, sjaaltjes, tasjes enz. in vooral veel one dollar stores. Als we terugkomen melden we de mannen dat we het hier wel gezien hebben. Het leuke is hier wel dat we onder de olijfbomen staan met van die oude knoestige stammen.
We besluiten dat we morgen weer verder trekken. Het weer is intussen wat minder geworden, bewolkt en eigenlijk komen we daar niet voor. "Es ist kein Spanisch Wetter", zegt onze Duitse buurman die hier al vanaf november is. Maar eerst gaan we maar weer eens inslaan in een Carrefour, een enorm groot overdekt winkelcentrum. Hier ben je alleen al een uur kwijt voor je je boodschappen gevonden hebt. Ben is op zoek naar een paar sinaasappelboompjes die hij bij huis in z'n kas kan zetten. We sjouwen er de hele tijd mee rond in de winkelwagen. Dan besluit hij dat dit toch niet het goede soort is. De Spaanse medewerker had wel gezegd dat deze flink groot konden worden maar de sinaasappeltjes die er aan zitten zijn veel te klein. Dus worden de boompjes weer teruggebracht. Bij het kopje cappuccino tot slot bekijken we de bonnetjes eens goed en dankzij mijn schoolfrans kan ik het spaans ontcijferen als 2 porties kip, patat en gevulde sla voor de prijs van één. Ons uitje uit de gezamenlijke pot kost ons zo maar 12,10 euro met z'n vieren. Lekker makkelijk. Het diner dat we nog gaan nuttigen ter ere van 3 maart moet een echt Spaans etentje worden en komt binnenkort op het programma. Ik heb net via de mail vernomen dat we geen haast hoeven te maken met de thuisreis. Ik zou eerst een workshop schilderen hebben, maar die gaat niet door en nu is de planning in elk geval wat meer flexibel. Wouter zal nu wel in ons huis bivakkeren aan het Schoolpad. Fijn hoor dat er oppas is. Ik hoop dat hij genoeg eten kan vinden in de diepvries, maar daar ben ik niet bang voor. Morgen gaan we dus verder naar Crevellente bij Allicante. Camping Palmeras moet een goede zijn en zo kunnen we van daaruit de oude stadjes Elche èn Murcia bezoeken.
Aan het strand van Benidorm. We zijn niet de enigen... Riet vertelt dat ze hier eerder zijn geweest met de 'wichter', in een appartement hier vlakbij en dat ze hen vanaf het balcon in de gaten kon houden op het strand. De beide meisjes hadden een Coca cola-petje op en waren goed te herkennen. Nee hun broer mocht niet in de buurt, ze wilden als 12 jarigen geen pottenkijkers bij het zonnen.
We hebben geprobeerd met Rick te skypen maar dat lukte niet erg. De signaalsterkte op dit deel van de camping is laag. Misschien is het morgen beter.
Echt waar... de weg lijkt hier breder dan hij was...
We nemen nu eens niet de tolweg, er is tijd genoeg om de 183 km te overbruggen. En het eerste stuk gaat gesmeerd. Via de A7 gaat het mooi en snel tot Acoy. Dan moeten we het binnenland in richting Benidorm en dan wordt het even anders. De wegen zijn wel goed, maar smal en erg bochtig met diepe greppels langs de weg. Het eerste stuk houd ik me nog in en maak fotos van de amandelboomgaarden. Wat een prachtig stukje binnenland, maar om nou 50 km op deze manier af te leggen is mij bijna te veel. Ik kan me af en toe niet inhouden en kreun hardop als we weer zon haarspeldbocht moeten maken met auto en caravan en die dikke camper achter ons. Maar Wim stuurt de combinatie of hij niet anders gewend is dan dit soort wegen. Ik heb meer las van oe dan met de weg, laat hij zich ontvallen. Maar eindelijk zijn we dan in het Mekka van de Nederlandse pensionados, op camping La Torreta in Benidorm. Het verbaast ons niet dat er een Nederlander aan de receptie zit. Aan de koppen van de mensen kun je zien hoe lang ze hier zijn. De donkerste zitten hier al vanaf november, behalve Nederlanders zijn hier ook Duitsers, Engelsen en wat Belgen. Vanaf de camping loop je in 20 minuten naar het strand, Riet en ik in het kielzog van de beide mannen, want wij zien heel veel onderweg. Een Hollandse huisarts, een Nederlandse kerk èn het Benidorm circus in onze achtertuin. Verder lijkt het één grote markt. Wie gaot gewoon nog een keer alleen met zien beiden, merkt Riet op. Dee kearls hebt gien geduld en zekt toch altied: he-j dat wel neudig? Eenmaal op een bankje aan het strand wanen we ons even later onderdeel van een enorme ansichtkaart met al die torenflats om ons heen en de zee aan onze voeten. En je merkt het: er is weer internet.
Allerlei groenten en wortels op de markt die ik niet allemaal ken...
En dat wordt het. Met de bus die voor de camping stopt zijn we in een 20 minuten waar we wezen willen, het oude centrum van Valencia. We maken een foto van de straatnaam om die vooral terug te kunnen vinden en onze zwerftocht begint. Het is een prachtige stad met een mooi stationsgebouw, een kathedraal èn een bijzonder leuke overdekte markt. We rusten telkens uit op terrasjes met een cappuccino en genieten van de sfeer en het mooie weer. Het kwik stijgt tot 20 graden, beter kan het niet. Wanneer we maar weer eens richting station en gele bus gaan is het een drukte van jewelste op een groot plein. We vragen een jongeman wat er te doen is. Het blijkt iets van firecracks te zijn. We snappen het niet helemaal en hij geeft met een : boem boem aan dat er geknald gaat worden. Om twee uur precies gaat het vuur- en knalwerk van start. Horen en zien vergaat je gedurende 10 minuten en we houden maar een sjaal voor de mond vanwege de rook. We hebben geen idee wat dit voor festiviteit is. Misschien heeft het met carnaval te maken of moeten er boze geesten verjaagd? We zoeken het nog wel uit. We zoeken ons verder een weg door de mensenmassas richting gele bus naar El Saler waar ook onze camping ligt, maar eerst maken we een stop bij het gebouwencomplex van de wereldtentoonstelling die hier een paar jaar terug gehouden is. Er is zelfs een enorm winkelcentrum bij gebouwd, een soort Mall. Het gebouwencomplex is een hoogstandje van architectonische bouwkunst met een tuin en enorm veel ruimte, uitleg over techniek door de jaren heen, een aquarium en een prachtige waterpartij, maar druk is het er niet. Riet en ik zijn het sjouwen zat en willen naar het Centre Commercial aan de overkant, nee niet om te shoppen maar om even te zitten en genieten van een lekker ijsje. Het smaakte goed maar niet zo lekker als het ijs van onze Italiaan in Emmen.
Deze plek moeten we onthouden want hier moeten we weer met de bus.
Een prachtig stationsgebouw
Riet probeert een huurfietsje
Volop lente in Valencia
De overdekte markt
Volop vis
Een Spaanse opa met kleinkind. Op mijn vraag hoe de kleine heette, zei opa iets dat klonk als Ses Messos
We settelen ons snel, doen even een wasje dat in de tupperware emmer onderweg schoon is geschud. Nu hoef ik het alleen te spoelen. Riet heeft een centrifuge bij zich, ja echt, en als onze wasjes hangen gaan we op pad naar het strand. Ben en Wim kunnen het net als vroeger prima met elkaar vinden, ze hebben dezelfde humor. Vb: De smid zei tegen zien knechje:As ik knikke mu-j slaon. Hee sloeg maor één keer. En Riet en ik och het is als vanouds. We spreken nu al af om deze zomer nog weer een midweekje op De Boomgaard te gaan staan. De zee is altijd mooi, de golven rollen, er liggen schepen klaar om de haven binnen te gaan en er is een kitesurfer bezig zijn capriolen te vertonen. Hij ziet ons kijken en zwaait zowaar terug. We hebben in elk geval onze beweging voor vandaag weer gehad. En na een gezamenlijk glaasje trekken we ons ieder terug om te eten en eens lekker te lezen. Morgen is de planning Valencia.
Dan weer even net als toen op het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland.... samen met Riet op de foto.
De dag rust heeft ons allemaal goed gedaan. We hebben er zin in om verder te trekken. De Spanjaarden tegenover ons zijn allemaal verdwenen. Er moet weer gewerkt worden. We kiezen dit keer voor de alternatieve route, eerst maar eens richting Tarragona. Wat een prachtig gezicht, de zee links en de eerste sinasappelbomen aan de rechterkant. Even later de wijngaarden en olijvenvelden. Niks geen mais of graan hier in dit deel van Spanje. Er staan vreemde bomen langs de kant zonder blad. De gevlekte stam lijkt van acacias te zijn maar die hebben we zonder blad nog nooit gezien. We passeren wat kleinere plaatsen. Ik zie in het voorbijgaan een grote winkel met het opschrift Eroski. Ik kijk even wat beter, want dan word ik nieuwsgierig. Het blijkt om ringbanden en kantoor- en schoolartikelen te gaan. Af en toe zie je een soort Arc de Triomph aan het begin van een dorp of stadje of een kop van een of andere grootheid dat ons aan de Romeinen doet herinneren. In het zuiden zullen we ook overblijfselen vinden van de Moren. De vogels zoals roodborstjes en kwikstaartjes lijken hier kleiner dan bij ons maar dat kan ook komen omdat ze in Nederland de veren wat uitzetten in de winter als isolatie tegen de kou. Wanneer we dichte bij Valencia komen zijn het vooral de sinaasappelbomen die je ziet, uitgestrekte velden. Verder worden er hier veel groenten verbouwd, velden vol met rode kool, aardappelen die net boven komen, knoflook, artisjokken, aardbeien en verder nog veel meer wat ik zo gauw niet zien kan. Het doet me hier wat denken aan het zuiden van het Noordereiland van Nieuw Zeeland. Ook hier worden we door onze Tom tom dwars door Valencia gestuurd, maar Wim zei achteraf dat ik niet één keer gegild had zoals in Barcelona. Hier was het allemaal veel ruimer. En zelfs in de stad.. allemaal sinaasappelbomen langs de straten. Prachtig, een hele ervaring.
Overal sinaasappelvelden
In Valencia zelf... overal sinaasappelbomen langs de weg
In het voorbijgaan nog gauw een foto gemaakt van dit wonderlijke gebouw.
We kijken onze ogen uit als dit beeld verschijnt. Het schijnt gebouwd te zijn voor de Wereldtentoonstelling een aantal jaren terug.
De camping Coll Vert is wat armetierig om te zien maar wat we nodig hebben is er en ook nog schoon. Helaas geen internet. Een Catalaanse familie staat tegenover ons en vertelt dat ze nu de White Week hebben, met het oog op de gelegenheid om te kunnen skiën. Nee de school gaf aanvankelijk geen vrij, maar opeens toch weer wel. De meeste jongere Spanjaarden spreken wel een mondje engels. Ook bij de recepties van campings en bij de benzinepompen kun je er goed mee terecht. Bij de medewerkers op deze camping is het handen- en voetenwerk. Daar is Riet weer goed in en liet het manneke op haar horloge aanwijzen hoe laat de bussen vertrokken naar Valencia dat ongeveer 6 km hier vandaan ligt.
Voor vandaag stond Barcelona op het programma. Met de bus touristic wilden we ons van de ene mooie plek naar de andere laten rijden. We gingen op tijd naar bed want om 20 over 8 staat de bus hier voor de camping. Maar vanmorgen is Riet niet helemaal in orde en ook Wim hoest ook nog steeds. Dus wordt het voor vandaag een rustig dagje. Niks mis mee. Riet is intussen al weer een uurtje buiten in de luie stoel geweest maar doet nu weer even een middagslaapje. Morgen verwacht ze wel weer opgeknapt te zijn. Het is mooi weer geworden, de zon prikt al aardig, maar het is wel winderig. De Spanjaarden hebben allemaal lange broeken en truien aan, terwijl de Nederlanders die er zijn zich alvast gaan uitpellen. Ik heb de broekspijpen tenminste al op kniehoogte opgerold, maar dat leer je wel weer af als er een windvlaag voorbij komt. De Spanjaarden aan de overkant zijn druk met barbecue de mannen- en met de tafel met andere heerlijkheden- de vrouwen. Spanjaarden zijn wat kleiner van stuk dan de noorderlingen. Vooral de mannen zijn vaak niet groter dan ik ben. Ik maakte een praatje met een Engels stel met twee bordercollies. Ja dat moet dan even. Ze waren er ook helemaal aan verknocht. Ze woonden in Bretagne in Frankrijk. Verder zijn er hier honden in alle soorten en maten, van kleine Yorkshire Terriers tot New Foundlanders aan toe, zelfs een Westy met een chique jasje aan, zal wel net getrimd zijn. De plannen voor morgen? Ik denk dat het Valencia gaat worden. Barcelona doen we op de terugweg nog wel aan. Eerst maar naar het zuiden.
De bordercollies
Ja de boeken komen te voorschijn
De Spaanse familie aan de dis. Ze hebben ontzettend plezier met elkaar en dat horen we.
Eindelijk op een eerste plaats van bestemming Sitges. We merken al gauw dat het carnaval hier in aantocht is want de hele avond wordt opgeluisterd door Djembé muziek. Hier in Sitges zou zelfs een homocarnaval mee te maken zijn. Ik ben benieuwd. Verder is dit een heel gemoedelijke gezinscamping. Veel mensen uit Barcelona hebben hier hun stekje om tot rust te komen. We zien ook veel honden. Wim heeft het niet op die kleine keffertjes. Hier is aan de rand van de camping een hondenuitlaatplaats met een mooi geschilderd bordje: Pipi Can. Moet ik toch ook eens voor Johan en Joke schilderen. Het is nu een dagje rust en tegelijk geschikt om weer eens fourage inslaan en dat kun je dat volgens Ben nergens beter doen dan in een grote supermarkt. Nee die kleintjes wil hij niet vuls te duur. Een Supermercanto zoekt hij. Wim rijdt. We gaan op zoek en na enkele vergeefse pogingen.. Riet wilde de politie al aanschieten zie ik een bord van de Lidl met aanwijzingen. Dan komen we op een groot winkelcentrum uit met alle soorten grote winkels. Hè hè we kunnen ons uitleven. Alles in zon vreemd land blijft een avontuur. De Lidl hier heeft zich aangepast aan het land en we vinden aparte wortels en meer vis en gedroogde vruchten dan bij ons. We proberen maar eens wat uit. Wim doet nu zn middagslaapje en in de camper naast ons zijn ze ook net wakker en proberen de laptop aan de gang te krijgen. Het systeem van samen op één kaartje internetten lukt niet. Dat was hen vroeger wel gelukt toen ze met een hele campergroep bij elkaar stonden. Nederlanders... altijd voor een dubbeltje op de eerste rang hè! Echt duur is het nou ook weer niet 4 euro voor 3 hele dagen internet of 7 euro voor een week, maar het liefste hebben we natuurlijk free internet. Er zal wel een beveiliging voor dit soort zaken op gezet zijn.
Vacantie is leuk, vakantie is ontspannen, vakantie even helemaal er tussen uit. Ik kan jullie verzekeren: vakantie is ook avontuur.De eerste kennismaking met Barcelona doet mij nog niet verlangen naar meer. Riet had al gemeld:Et wodt straks nog wel wat drukker aw Barcelona deur gaot Je denkt nog even dat zal nog wel meevallen. Maar als je even later midden in de drukte zit, door donkere tunnels met pechgevallen en je raam dat open was niet meer dicht wil en je alle uitlaatgassen plus een flinke dot wind binnen krijgt is het even anders. We kunnen hier natuurlijk niet stoppen en Wim wil dat ik wat om mn nek doe en even later zit ik als een bijna echte Moslima bij het open raam. Links en rechts vliegen ze langs je heen. We moeten regelmatig van rijbaan wisselen en ik krijg kramp in mn maag van ellende. Wim niet die steekt zn hand even uit het raam als teken dat hij naar links moet en warempel ze laten hem er meteen tussen, die Spanjaarden. Bij de tolpoortjes spreekt hij al een mondje spaans:Ola senor. En bij het wegrijden gaat hij naadloos over in het Frans: Merci! Maakt allemaal niks uit. We hebben op onze nieuwe camping wel even tijd nodig om met koffie en een pilsje bij te komen. We maken er morgen een rustig dagje van en gaan hier in de omgeving van Sitges wat rondkijken en een terrasje pakken.
Enne hier is het 21 graden, strakblauwe lucht, en in Barcelona liep het kwik zelfs op tot 25.
We krijgen een prachtig zicht op de Pyreneeen met sneeuw op de toppen. Andorra, het piepkleine bergstaatje lokt, maar dat doen we in de winter toch maar niet.
Maar hier begin je al een spaans gevoel te krijgen. Veel wijngaarden zie je en zelfs schapen langs de weg. Ze zien er alleen armetierig uit, lang geen Texelaars.
Samen verder
Een echt Spaans bed.
Allerlei groenten en wortels op de markt die ik niet allemaal ken...
