Echt waar... de weg lijkt hier breder dan hij was...

We nemen nu eens niet de tolweg, er is tijd genoeg om de 183 km te overbruggen. En het eerste stuk gaat gesmeerd. Via de A7 gaat het mooi en snel tot Acoy. Dan moeten we het binnenland in richting Benidorm en dan wordt het even anders. De wegen zijn wel goed, maar smal en erg bochtig met diepe greppels langs de weg. Het eerste stuk houd ik me nog in en maak foto’s van de amandelboomgaarden. Wat een prachtig stukje binnenland, maar om nou 50 km op deze manier af te leggen is mij bijna te veel. Ik kan me af en toe niet inhouden en kreun hardop als we weer zo’n haarspeldbocht moeten maken met auto en caravan en die dikke camper achter ons. Maar Wim stuurt de combinatie of hij niet anders gewend is dan dit soort wegen. “Ik heb meer las van oe dan met de weg”, laat hij zich ontvallen.
Maar eindelijk zijn we dan in het Mekka van de Nederlandse pensionados, op camping La Torreta in Benidorm. Het verbaast ons niet dat er een Nederlander aan de receptie zit. Aan de koppen van de mensen kun je zien hoe lang ze hier zijn. De donkerste zitten hier al vanaf november, behalve Nederlanders zijn hier ook Duitsers, Engelsen en wat Belgen. Vanaf de camping loop je in 20 minuten naar het strand, Riet en ik in het kielzog van de beide mannen, want wij zien heel veel onderweg. Een Hollandse huisarts, een Nederlandse kerk èn het Benidorm circus in onze achtertuin. Verder lijkt het één grote markt. “Wie gaot gewoon nog een keer alleen met zien beiden”, merkt Riet op. “Dee kearls hebt gien geduld en zekt toch altied: he-j dat wel neudig?”
Eenmaal op een bankje aan het strand wanen we ons even later onderdeel van een enorme ansichtkaart met al die torenflats om ons heen en de zee aan onze voeten.
En je merkt het: er is weer internet.

09-03-2011 om 09:58 geschreven door hetty  

08-03-2011 om 14:36 geschreven door hetty  

We settelen ons snel, doen even een wasje dat in de tupperware emmer onderweg schoon is geschud. Nu hoef ik het alleen te spoelen. Riet heeft een centrifuge bij zich, ja echt, en als onze wasjes hangen gaan we op pad naar het strand. Ben en Wim kunnen het net als vroeger prima met elkaar vinden, ze hebben dezelfde humor.
Vb: De smid zei tegen zien knechje:”As ik knikke mu-j slaon.” Hee sloeg maor één keer.
En Riet en ik… och het is als vanouds. We spreken nu al af om deze zomer nog weer een midweekje op De Boomgaard te gaan staan.
De zee is altijd mooi, de golven rollen, er liggen schepen klaar om de haven binnen te gaan en er is een kitesurfer bezig zijn capriolen te vertonen. Hij ziet ons kijken en zwaait zowaar terug.
We hebben in elk geval onze beweging voor vandaag weer gehad. En na een gezamenlijk glaasje trekken we ons ieder terug om te eten en eens lekker te lezen.
Morgen is de planning Valencia.

Dan weer even net als toen op het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland.... samen met Riet op de foto.

08-03-2011 om 14:24 geschreven door hetty  

De dag rust heeft ons allemaal goed gedaan. We hebben er zin in om verder te trekken. De Spanjaarden tegenover ons zijn allemaal verdwenen. Er moet weer gewerkt worden. We kiezen dit keer voor de alternatieve route, eerst maar eens richting Tarragona. Wat een prachtig gezicht, de zee links en de eerste sinasappelbomen aan de rechterkant. Even later de wijngaarden en olijvenvelden. Niks geen mais of graan hier in dit deel van Spanje. Er staan vreemde bomen langs de kant zonder blad. De gevlekte stam lijkt van acacia’s te zijn maar die hebben we zonder blad nog nooit gezien.
We passeren wat kleinere plaatsen. Ik zie in het voorbijgaan een grote winkel met het opschrift Eroski. Ik kijk even wat beter, want dan word ik nieuwsgierig. Het blijkt om ringbanden en kantoor- en schoolartikelen te gaan.
Af en toe zie je een soort Arc de Triomph aan het begin van een dorp of stadje of een kop van een of andere grootheid dat ons aan de Romeinen doet herinneren. In het zuiden zullen we ook overblijfselen vinden van de Moren.
De vogels zoals roodborstjes en kwikstaartjes lijken hier kleiner dan bij ons maar dat kan ook komen omdat ze in Nederland de veren wat uitzetten in de winter als isolatie tegen de kou.
Wanneer we dichte bij Valencia komen zijn het vooral de sinaasappelbomen die je ziet, uitgestrekte velden. Verder worden er hier veel groenten verbouwd, velden vol met rode kool, aardappelen die net boven komen, knoflook, artisjokken, aardbeien en verder nog veel meer wat ik zo gauw niet zien kan. Het doet me hier wat denken aan het zuiden van het Noordereiland van Nieuw Zeeland.
Ook hier worden we door onze Tom tom dwars door Valencia gestuurd, maar Wim zei achteraf dat ik niet één keer gegild had zoals in Barcelona. Hier was het allemaal veel ruimer.
En zelfs in de stad.. allemaal sinaasappelbomen langs de straten. Prachtig, een hele ervaring.

In het voorbijgaan nog gauw een foto gemaakt van dit wonderlijke gebouw.

We kijken onze ogen uit als dit beeld verschijnt. Het schijnt gebouwd te zijn voor de Wereldtentoonstelling een aantal jaren terug.

De camping Coll Vert is wat armetierig om te zien maar wat we nodig hebben is er en ook nog schoon. Helaas geen internet. Een Catalaanse familie staat tegenover ons en vertelt dat ze nu de White Week hebben, met het oog op de gelegenheid om te kunnen skiën. Nee de school gaf aanvankelijk geen vrij, maar opeens toch weer wel. De meeste jongere Spanjaarden spreken wel een mondje engels. Ook bij de recepties van campings en bij de benzinepompen kun je er goed mee terecht. Bij de medewerkers op deze camping is het handen- en voetenwerk. Daar is Riet weer goed in en liet het manneke op haar horloge aanwijzen hoe laat de bussen vertrokken naar Valencia dat ongeveer 6 km hier vandaan ligt.

08-03-2011 om 14:18 geschreven door hetty  

Voor vandaag stond Barcelona op het programma. Met de bus touristic wilden we ons van de ene mooie plek naar de andere laten rijden. We gingen op tijd naar bed want om 20 over 8 staat de bus hier voor de camping. Maar vanmorgen is Riet niet helemaal in orde en ook Wim hoest ook nog steeds. Dus wordt het voor vandaag een rustig dagje. Niks mis mee.
Riet is intussen al weer een uurtje buiten in de luie stoel geweest maar doet nu weer even een middagslaapje. Morgen verwacht ze wel weer opgeknapt te zijn.
Het is mooi weer geworden, de zon prikt al aardig, maar het is wel winderig. De Spanjaarden hebben allemaal lange broeken en truien aan, terwijl de Nederlanders die er zijn zich alvast gaan uitpellen. Ik heb de broekspijpen tenminste al op kniehoogte opgerold, maar dat leer je wel weer af als er een windvlaag voorbij komt. De Spanjaarden aan de overkant zijn druk met barbecue – de mannen- en met de tafel met andere heerlijkheden- de vrouwen. Spanjaarden zijn wat kleiner van stuk dan de noorderlingen. Vooral de mannen zijn vaak niet groter dan ik ben.
Ik maakte een praatje met een Engels stel met twee bordercollies. Ja dat moet dan even. Ze waren er ook helemaal aan verknocht. Ze woonden in Bretagne in Frankrijk. Verder zijn er hier honden in alle soorten en maten, van kleine Yorkshire Terriers tot New Foundlanders aan toe, zelfs een Westy met een chique jasje aan, zal wel net getrimd zijn.
De plannen voor morgen? Ik denk dat het Valencia gaat worden. Barcelona doen we op de terugweg nog wel aan. Eerst maar naar het zuiden.

De Spaanse familie aan de dis. Ze hebben ontzettend plezier met elkaar en dat horen we.

27-02-2011 om 22:04 geschreven door hetty  

Eindelijk op een eerste plaats van bestemming Sitges. We merken al gauw dat het carnaval hier in aantocht is want de hele avond wordt opgeluisterd door Djembé muziek. Hier in Sitges zou zelfs een homocarnaval mee te maken zijn. Ik ben benieuwd. Verder is dit een heel gemoedelijke gezinscamping. Veel mensen uit Barcelona hebben hier hun stekje om tot rust te komen. We zien ook veel honden. Wim heeft het niet op die kleine keffertjes. Hier is aan de rand van de camping een hondenuitlaatplaats met een mooi geschilderd bordje: Pipi Can. Moet ik toch ook eens voor Johan en Joke schilderen.
Het is nu een dagje rust en tegelijk geschikt om weer eens fourage inslaan en dat kun je dat volgens Ben nergens beter doen dan in een grote supermarkt. Nee die kleintjes wil hij niet… vuls te duur. Een Supermercanto zoekt hij. Wim rijdt. We gaan op zoek en na enkele vergeefse pogingen.. Riet wilde de politie al aanschieten… zie ik een bord van de Lidl met aanwijzingen. Dan komen we op een groot winkelcentrum uit met alle soorten grote winkels. Hè hè we kunnen ons uitleven. Alles in zo’n vreemd land blijft een avontuur. De Lidl hier heeft zich aangepast aan het land en we vinden aparte wortels en meer vis en gedroogde vruchten dan bij ons. We proberen maar eens wat uit.
Wim doet nu z’n middagslaapje en in de camper naast ons zijn ze ook net wakker en proberen de laptop aan de gang te krijgen. Het systeem van samen op één kaartje internetten lukt niet. Dat was hen vroeger wel gelukt toen ze met een hele campergroep bij elkaar stonden. Nederlanders... altijd voor een dubbeltje op de eerste rang hè! Echt duur is het nou ook weer niet 4 euro voor 3 hele dagen internet of 7 euro voor een week, maar het liefste hebben we natuurlijk free internet. Er zal wel een beveiliging voor dit soort zaken op gezet zijn.

27-02-2011 om 14:38 geschreven door hetty  

Overal bloeien de amandelbomen.

Vacantie is leuk, vakantie is ontspannen, vakantie even helemaal er tussen uit. Ik kan jullie verzekeren: vakantie is ook avontuur.De eerste kennismaking met Barcelona doet mij nog niet verlangen naar meer.
Riet had al gemeld:”Et wodt straks nog wel wat drukker a’w Barcelona deur gaot” Je denkt nog even dat zal nog wel meevallen. Maar als je even later midden in de drukte zit, door donkere tunnels met pechgevallen en je raam dat open was niet meer dicht wil en je alle uitlaatgassen plus een flinke dot wind binnen krijgt is het even anders. We kunnen hier natuurlijk niet stoppen en Wim wil dat ik wat om m’n nek doe en even later zit ik als een bijna echte Moslima bij het open raam. Links en rechts vliegen ze langs je heen. We moeten regelmatig van rijbaan wisselen en ik krijg kramp in m’n maag van ellende. Wim niet… die steekt z’n hand even uit het raam als teken dat hij naar links moet en warempel… ze laten hem er meteen tussen, die Spanjaarden. Bij de tolpoortjes spreekt hij al een mondje spaans:”Ola senor”. En bij het wegrijden gaat hij naadloos over in het Frans: Merci!” Maakt allemaal niks uit.
We hebben op onze nieuwe camping wel even tijd nodig om met koffie en een pilsje bij te komen. We maken er morgen een rustig dagje van en gaan hier in de omgeving van Sitges wat rondkijken en een terrasje pakken.

Enne hier is het 21 graden, strakblauwe lucht, en in Barcelona liep het kwik zelfs op tot 25.

We krijgen een prachtig zicht op de Pyreneeen met sneeuw op de toppen. Andorra, het piepkleine bergstaatje lokt, maar dat doen we in de winter toch maar niet.

Maar hier begin je al een spaans gevoel te krijgen. Veel wijngaarden zie je en zelfs schapen langs de weg. Ze zien er alleen armetierig uit, lang geen Texelaars.

26-02-2011 om 20:19 geschreven door hetty  

De zonsondergang in Narbonne. Mooi weer maar een zeer harde wind.

We gaan er nog een dagje tegenaan. De tom tom laat ons alle kanten van Tournon zien maar we belanden toch op de Route de Soleil en warempel wat zuidelijker stijgt de temperatuur tot 19 graden, terwijl we gisternacht nog dikke vorst hadden in Luxemburg. Vandaag wordt er rustig gereden en we stoppen om wat te eten en een tukje te doen. We staan op een parkeerplaats tussen de dikke vrachtauto’s en zien een van de chauffeurs zijn middaggebed doen met het gezicht naar Mekka. Met z’n duim raakt hij telkens een andere vinger van die hand aan, al biddend. ‘Den bidt teminste nog’ , merkt Wim fijntjes op.
Het is Narbonne geworden en op ons ‘bonjour’ reageert de campingbaas met ‘goeiemiddag’. Het is een Nederlands stel dat deze camping met huisjes, jeu de boule baan, midgetgolf en alle voorzieningen runt. We hebben zelfs een aparte wc met douchehokje bij onze plaats. Luxe hoor. Maar internet? Nee dan moet je een weekkaart nemen. En dat doen we maar niet.
Zonet hebben we ons plan de campagne opgemaakt. Morgen gaan we de laatste ruk doen tot voorbij Barcelona, tot Sitges, naar camping El Carrofer. Daar zullen we een dag of wat blijven om Barcelona te bezoeken en even niks te doen

26-02-2011 om 20:14 geschreven door hetty  

Tournon op de camping aan het water, de Rhone.

Daar zitten we dan… aan de oever van de Rhone in Tournon sur Rhone, net even boven Valence. Vannacht hadden we nog dikke nachtvorst in Arlon, wel -8. Maar ons caravannetje was lekker warm. Bij het wegrijden moet je natuurlijk wel het neuswiel opgedraaid hebben. Na de eesrte bonk was het duidelijk. We waren onze eerste instructies vergeten nl ANWB, de tip va de ANWB zelf: aanhaken, neuswiel, weer die stekker en de breekkabel. Vergeten we nu nooit meer. Het bleek een flinke ruk vandaag, ongeveer 600km naar het zuiden. Wim had goed de sjas d’r in. Hij had genoeg te melden. “Daor he-j weer van die springkikkers die d’r zo neudig tussen mut”, als hij die snelle autootjes er vandoor ziet gaan. Toch werd er netjes gereden, ook bij het invoegen. Ineens zie ik een bekend woord, ooit voor Mark opgezocht toen ze op weg waren naar Les Issambres: bouchon 3 km -file dus- en dat middenin Lyon. Maar nee het viel mee.
Nu staan we samen met Ben en Riet met een mooi uitzicht op de Rhone op een mooi plekje. De camping baas is van de Elzass en spreekt een soort plat Duuts, zoals hij zelf zegt. Ook makkelijk.
Zonet een akkefietje achter de rug. Wim pakt de tafel uit de kast omdat Ben en Riet straks komen buurten en meteen doet de ventilatorkachel het niet meer. Daarna wil ook de gaskachel het niet. Terwijl hij de caravanboeken doorkijkt krijgt hij een helder ogenblik. Blijkt de zekering eruit gesprongen toen hij die tafel uit de kast pakte en de gaskachel brandt zomaar ineens toch wel. Ach ja… het is allemaal even wennen, maar dat is dan nu voor mekaar. Allemaal de groeten van ons vieren, ook voor de Luttenbergse familie.
Morgen gaan we richting Perpignan, op de grens met Spanje. “Oo.. da’s zo mooi doar”, zegt Riet en dat willen wij ook graag zien.

26-02-2011 om 20:12 geschreven door hetty  

Er ligt hier nog wat sneeuw.

"Het is nergens zo mooi als hier", placht Jans te zeggen als we het er over hebben om af en toe er op uit te trekken. En daarbij wijst hij dan met een breed gebaar over zijn landerijen en de pony's. Vroeger had hij ook nog een koe, Doortje 32, een goedzak. Die zette hij klokslag 6 uur aan de emmer, de melkemmer wel te verstaan en ging even koffie drinken en na een 20 minuten was de emmer gevuld. We hebben heel wat litertjes van hem gehad in die tijd. Het heeft me zelfs een slagroomtaart gekost, toen hij wedde dat de emmer vanzelf vol werd tijdens zijn kopje koffie. Ik had al wel door dat er een addertje onder het gras zat en nam daarom maar vast een slagroomstammetje mee. Maar Doortje 32 kreeg telkens de melkziekte. En Doortje ging en een andere koe kwam, maar die kon niet aan Doortje tippen en nu zijn de koeien echt verleden tijd bij Jans en Geesje.
We waren vanmorgen net het hek uit toen Mark al belde met de vraag: "Hebben jullie net gebeld?" Hij was een paar dagen met Jennifer en Eva op Vlieland bij hun vrienden Jan en Petra. "Neu... wij niet." Nog geen minuut later Anja aan de lijn. "Zijn jullie al weg?" We reden net de Bargerweg voorbij. Nee Wim had zich vergist met de beveiliging en was zelf de oorzaak van de acties van zoon en buurvrouw. Maar nu weten we tenminste dat alles werkt. Op dit moment is Mark al weer thuis en die redt er zich wel mee.
We komen net bij van een ritje richting Arlon tegen de Luxemburgse grens aan. Een leuke camping, heel gemoedelijk.
Onderweg hebben we een paar gezellige stops gemaakt en vanavond drinken we er maar een glaasje wijn op: het begin van iets nieuws... voor ons dan. Ben en Riet zijn meer ervaren en kennen de campings die nog open zijn.
En hier is zowaar gewoon verbinding met het internet van Camping Official. Hoef ik nog even niet af te kicken.

26-02-2011 om 20:09 geschreven door hetty  

21-02-2011 om 22:19 geschreven door hetty  

‘Nee juf, dat is een zonnekoekje’, zei een klein meisje in mijn allereerste klas in Hattem. En ze wees een lieveheersbeestje aan. Ik dacht dat iedereen dat mooie kevertje met zijn rode schild met zwarte stipjes zo noemde, maar intussen heb ik wel door dat iedere streek zijn eigen woorden gebruikt voor sommige planten en dieren. In Hattem heb je dus zonnekoekjes. Ik dacht er aan toen ik het gisteren over een meizoentje had. Er heeft nog niemand op gereageerd. Dan zullen het wel meest Achterhoekers zijn die mijn website bezoeken. Natuurlijk heb ik onder de hand in de gaten dat mijn meizoentje door de rest van Nederland madeliefje genoemd wordt… ook mooi!
En je moet ook wel een moeder of oma hebben die hun eigen woorden hebben ontwikkeld voor sommige planten of dieren. Ik heb lange tijd gedacht dat die prachtige gele forsythia die in het voorjaar zo uitbundig kan bloeien het gele gevaar heette. Zowel opoe als mama noemden het zo. Net als de vleisbloemen in de spoorsloot. Ze zijn inderdaad vleeskleurig, maar de plantengids noemt ze toch echt wilgenroosje. Het viel me tijdens onze reis door Noorwegen, al weer een hele tijd geleden, wat tegen wat betreft de plantenwereld. Misschien heb ik niet goed gekeken want met een camper gaat het wat vlug, maar de enige bloemen die me daar opvielen waren inderdaad een overvloed aan wilgenroosjes….en vooruit.. wat vingerhoedskruid. Net als de vinken, die waren er genoeg maar verder...? Ik vroeg aan een van de schippers, want er ging ook gevaren worden, wat voor vogels er te vinden zijn zo aan de westkust van Noorwegen. Hij keek me stomverbaasd aan. “Zeekippen”, was het enige wat hem te binnen schoot en daarmee bedoelde hij alle meeuwen en aanverwanten.
Pas kwam ik weer een foto tegen van de Radstake, een restaurant ergens onderweg van Zelhem naar Varsseveld en ik zeg het weer even zachtjes voor mezelf alleen, wat mama ooit zei als ze deze bedoening bedoelde als ze de weg wilde uitleggen naar Aalten waar we toen woonden… ‘de Radsasa’. En zo komen de misverstanden de wereld in.

21-02-2011 om 19:16 geschreven door hetty  

Dat zal hem niet gebeuren….. dat Ben straks de weermeter gaat installeren. Nu Wim door heeft dat het een fluitje van een cent is wordt de ladder gepakt en balanceert hij bovenaan. Je zou niet zeggen dat hij hoogtevrees heeft. Toen hij ooit met school op de Martinitoren stond hebben ze hem van de ballustrade moeten plukken, vertelde hij. Maar binnen de kortste keren hangt de weermeter boven aan het topje van de schuur, vastgemaakt aan het stiepelteken, overgehouden uit onze Twentse tijd. Wim vond het een prima steuntje voor zijn speeltje. Het zij zo….. Nu kunnen we binnen bij de warme kachel alles lezen over temperatuur binnen en buiten, zelfs de gevoelstemperatuur, de windrichting en de windkracht en de luchtdruk. Bovendien geeft de digitale regenmeter de hoeveelheid gevallen neerslag aan.
Vandaag is Wouter er om een uniek beveiligingssysteem te installeren voor je weet maar nooit. Wat een uitvinding. Het is eigenlijk overbodig want Ben en Niesje zullen hier een deel van de tijd zijn en Wouter de rest van onze afwezigheid. Die moet voor zijn werk hier in de buurt zijn, in Emmercompas. Daar gaat hij een melkrobot installeren., je weet wel... zo'n stal waar de koeien zelf hun tijd bepalen wanneer ze gemolken willen worden. 
Het geeft een goed gevoel dat er opgepast wordt en het huis nooit alleen zal zijn.
Wouter had het snel voor elkaar en is al weer richting De Meern om bij broer Jaap een computer op te halen. Hij is er maar druk mee. En morgen gaat hij ook nog voor een paar dagen naar een tentoonstelling in Parijs met vriend Herbert. Het heeft vast iets met de agrarische sector te maken.

20-02-2011 om 14:34 geschreven door hetty  

“En dan doe-j gewoon die schruufies deur die gaagies”. Ben en Niesje zijn een dagje in Emmen om ons sterkte en veel plezier te wensen. Ze hebben een overlevingspakket meegebracht met allerlei lekkers voor… je weet wel. Ben heeft het weerstation ontdekt dat we Wim voor zijn verjaardag gegeven hebben. Het zit nog in de doos al is het wel uitgebreid bewonderd maar het is lastig om een goede bevestiging te vinden voor dit unieke speeltje. Ben rust niet voor hij er iets op gevonden heeft. Het weerstation komt straks aan de punt van de schuur te zitten en Ben weet al hoe die bevestigd gaat worden- zie boven. Het Hattems klinkt net wat anders dan het Achterhoeks maar ook dit klinkt mij als muziek in de oren.
Ben en Nies komen straks op ons huis passen als wij… je weet wel. Ik heb het vage idee dat Wim z’n speeltje in die tijd wel een plek gaat vinden.
Eva is ook een middagje bij ons. Het leven van een brugpieper gaat niet alleen over rozen. Er moet gewerkt. Morgen heeft ze een boekbespreking en een s.o. van wiskunde en haar etui is bij een vriendinnetje blijven liggen. Jennifer heeft dus nog een omweg te maken met Eva en Queeny.
Dan stort ik mij zoals elk jaar weer eens in de belastingspullen die bij elkaar gezocht moeten worden."Ie mot ok alles wat belangriek is gelieke in een map doon', zeg Wim altijd. Maar toch... toen ik vannacht wakker werd ben ik toch op zoek gegaan naar de juiste WOZ waarde van het huis.

18-02-2011 om 23:59 geschreven door hetty  

Kasteel Coevorden.

Dat lijkt mij nog wel iets, de Poëzie- en Prozaroute door het oostelijk deel van de Achterhoek. Ik ben de caravan aan het opruimen voor… je weet wel… en ik kom de fiets- en wandelkrant voor de Achterhoek: Effe uutblaoz’n tegen. En volgens dit krantje kan dan van je gezegd worden: ‘Met de boek op et stuur, stuf hee deur de natuur’. De start is trouwens in Breedevoort, het aantrekkelijke boekenstadje vlakbij Aalten, de plaats waar Wim z’n carrière aan de wal begon en waar Rick geboren is.
Verder zouden we toch eens de enige echte acht kastelenroute moeten fietsen onder leiding van…. nee niet meer de burgemeester, maar een gids van de VVV van Vorden. Gisteren was er commentaar op ons enige kasteel in Drente, kasteel Coevorden dat nu als hotel gebruikt wordt. In Vorden alleen al zijn er 8 kastelen en in de omgeving nog veel meer. Of de mensen daar vroeger nou zo gelukkig mee waren laten we maar in het midden hè?
Dan kun je in de Achterhoek ook gaan wandelen met een ezel met proviand voor de wandelaars en de ezel zelf, leuk als je kinderen bij je hebt. Dat zal wel niet snel gaan en die ezel moet ook geen kuren krijgen.
Hier in Drente zijn nog steeds huifkartochten in trek. Toen ik afscheid nam van mijn arbeidzame leven voor de klas kreeg ik behalve het afscheid op school nog een verrassing. Op een middag wilden Wim en ik naar het Drents Museum in Assen, maar onderweg stelde Wim zomaar voor om even bij Rijmaaran in Schoonoord te stoppen voor een kopje koffie. Toen we ons eerste kopje op hadden, kwam onverwacht de voltallige familie langs en gingen we met de huifkar en picnickmand de bossen bij Schoonoord in. “Het peerd wet de weg”, zeiden ze. “Ie mot allenig zörgen da-j de bochten ruum nemt, want ze wilt nog wel es binnendeur gaon.”
Het noorderlands in het Dagblad van het Noorden vertelde over een westerling die bij de patatzaak gevraagd werd of ze de patat in een puutje wilden. Dat leek haar niet zo smakelijk, ze wilde het liever in een zakje. Mevrouw Sobering had in Hattem al haar antwoord klaar als ze ergens een reden voor moest aangeven:”Omtoch” en ze wilde wel ergens iets omtoe hebben. Ze kwam van oorsprong uit Groningen. Als uitsmijter gaf de krant nog een aardig misverstand als voorbeeld. Twee lesbische dames die met een baby wandelden werden ooit door een oer- Groninger begroet met de kreet:’Och kiek, wat een lutje potje’. Er moest de verontwaardigde dames wel even uitgelegd worden dat niet zij maar de zuigeling bedoeld werd. In het ‘Grunningers’ wordt een baby nu eenmaal ‘lutje potje’ genoemd. Ach… die streektaal….

17-02-2011 om 20:10 geschreven door hetty  

Ook op mijn verjaardag 2010 verzorgde Wim de keuken.

Ik heb een man die me iedere morgen m’n sinaasappeltje uitperst, m’n kopje cappuccino naast de computer zet en nog veel meer van die attente blijken van genegenheid laat zien. En daar ben ik heel blij mee. Toch is er één ding dat hij niet laten kan en dat is kritiek leveren op… nou ja …op heel veel. Kloothommel is één van die ruige scheldwoorden die hij voor een automobilist heeft die hem op de bumper zit of te vlug insteekt voor hem. En als zoiets gebeurt is hij daar wel even mee bezig. Al foeterend gaat hij alle sufferds te lijf die hij op de weg meegemaakt heeft. "Ze heurt oe niet..", zeg ik wel eens, maar veel zin heeft het niet.
Zo moet ook de jeugd van tegenwoordig het ontgelden. Ze vragen Wim wel eens of hij ook voor de klas heeft gestaan, daar vinden ze hem blijkbaar wel een type voor. Maar dan antwoordt hij meestal:”Ik zou niet veel leerlingen overhouden in een klas.”
Ik kan niet zeggen dat ik het niet geweten heb dat ik een man kreeg met zo’n kritisch vermogen. We hadden nog niet zo lang verkering toen hij gezellig met me mee fietste naar mijn kamer bij mevr. Sobering, waar ik 'in de kost'was. Hij droeg zo’n donkerblauwe duffelse jopper met een houtje touwtje sluiting, zoals je dat toen wel zag. Het stond hem goed en al fietsend deed hij wel gezellig zijn hand onder de kraag van mijn jas, maar verder was het huilen met de pet op wat betreft de conversatie. Het regende n.l een beetje, zo’n motregentje weet je wel en dan wat straffe tegenwind er bij. Hij begon meteen te mopperen op het weer en hield er pas mee op toen we mijn woonstede naderden.
Nee… ik wist het wel, en och… een beetje gemopper….. Als hij niet meer zou foeteren… dan pas ga ik me zorgen maken.

17-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het kerkje in Barchem.

Ik heb een boekje van Mansukh Patel: Dansend tussen vreugde en verdriet, een voor mij bijzonder boekje dat je stukje bij beetje moet lezen. Ik moest er aan denken toen we binnen één dag een verjaardag vierden en de begrafenis van Jan Sigger, de man van Ineke, bijwoonden. Wat is het toch belangrijk om een afscheid met aandacht voor te bereiden. Dat was hier zeker het geval. De kinderen en kleinkinderen droegen ieder op zijn of haar manier iets bij. Ineke had zelfs nog een gedichtje gemaakt wat zo bij haar opgekomen was. Jan zou trots op zijn gezin zijn. Hij bleek de jongste uit een gezin met 9 kinderen, het nösdölleken zoals het werd verwoord. Het was hem niet aan te zien als je hem tegenkwam. Hij kwam van een boerderij de Strokappe in de Armhoede ( buurtschap bij Lochem --met dank aan Wouter) Na zijn pensioen is hij zich net als Wim als keukenprins nuttig gaan maken. Het was een waardig afscheid daar in dat kleine kerkje in Barchem, waar er al heel wat van de fam. Eggink zijn uitgedragen. Jan werd begraven bij zijn schoonouders, tante Dika en ome Hendrik Kettelarij, helemaal aan het begin van het kerkhof. Iets verderop zijn opa en opoe Eggink begraven, ome Jan en ook tante Dina. En vaak werd net als nu het lied Neem Heer mijn beide handen gezongen, het lievelingslied van onze vader Hendrik Jan
En zo zaten we samen met ome Bram en tante Jantje en Jeanet aan de koffie met broodjes in de Onderschoer. Oom Bram had vanuit Durgerdam z’n buurman meegebracht, zijn co-piloot zo meldde hij, en hij had de auto eens flink op z’n staart getrapt op de heenweg, 120 km per uur had hij gehaald. Tja… die ome Bram met z’n 89 jaren.

16-02-2011 om 12:23 geschreven door hetty  

Beertje

Dat was een gezellig avondje aan de Molendijk. Wouters verjaardag werd nog eens dunnetjes over gedaan. Vrienden uit de buurt, waaronder Ep en Dirkje maakten er een feestje van. Ik dacht altijd dat Diny en ik er wat van konden als we bij elkaar waren, maar de zussen Ria en Wesselien deden voor ons niet onder. Wat kan de wereld toch klein worden. Wesselien bleek in Sinderen bij Varsseveld te wonen. En ik zeg zo tussen neus en lippen door:”Ken ie-j dan meschien ok een Anda Kreeftenberg.... uut Varsseveld?" Anda en Dick zijn onze vrienden van het eerste uur. Stomverbaasd kijkt ze me aan. “Daor he’k bie-j in de klasse ezetten. Ik heb eur nog ezien op de reunie en wie-j hebt nog zo leuk met mekare epraot.” Natuurlijk kwam Guus Hiddink, inderdaad ook een oud-klasgenoot ,ook nog ter sprake die de reünie met zijn aanwezigheid ook had opgeluisterd. Op de vraag op de lagere school nog wat hij later wilde gaan doen... had hij ooit geantwoord:"Een hoop geld verdien'n!" En een ieder weet wat het geworden is.
Wesselien houdt schapen en dan kan ze bij mij al niet meer stuk. En nog wel Kerry Hill, een mooi Engels ras. En een ezel en ze heeft een dikke Benner Senner, Pleunie, die ze achter de auto in een kist op een soort aanhanger vervoert. We spreken af dat we haar en haar menagerie een keer komen opzoeken. De dames nemen nog een stel kinderboekjes bij me af. Altijd handig, vinden ze, wanneer je eens op bezoek gaat waar ze kinderen hebben. Erg leuk.
Dat geeft de burger moed. Misschien ga ik nu toch verder met Ik ben Beertje, het boekje in wording over ons fleslammetje.

15-02-2011 om 10:35 geschreven door hetty  

De H. Valentijn en zijn discipelen.

Hadden jullie er vroeger wel van gehoord? Valentijnsdag? Ik tenminste niet en dan was wel zo rustig lijkt me. Wat een gedoe. Op de lts hoorde ik de jongens er nooit over maar toen de fusie met het KDC een feit was begon de onrust. Van te voren konden ze al rode rozen bestellen via de leerlingenraad en daar werd veel gebruik van gemaakt. Op de bewuste dag kwamen ze de klassen rond om de rozen uit te delen en zag je sommige meisjes met een hele bos rozen door de gangen wandelen, anderen met eentje en sommigen met niks. Ook de jongens liepen soms wat onhandig met een roos die ze het liefst in de tas gestopt hadden, maar ja… dat konden ze niet maken. En dan maar raden wie de soms stille aanbidder was. Valentijnsdag, de 14e februari was een onrustig dagje op KDC De Zuidoosthoek. De hormonen gierden door de gangen. De 15e was de rust weergekeerd en begon het gewone leven weer. Het zal nu niet veel anders zijn. Ik weet niet of Robin en Eva er al mee bezig zijn, maar…
Dit weekend is Agnes weer bij ons en ja hoor… Bouke is haar Valentijn en dat zal hij weten ook. Er wordt een Valentijnskaart gemaakt. Hij houdt van geel, dus de kaart moet geel zijn. Verder zijn er heel wat hartjes en glitter gebruikt om er een mooi geheel van te maken. En dat samen met een lila envelop met in glitterletters Bouke moet het dus worden a.s. maandag. Ze heeft er vast succes mee.

Twee Valentijn legendes:

Volgens de legende kwam een jong paar bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. De man was een heidense soldaat, de vrouw een Christen. Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en huwde het stel. Al gauw kwamen meerdere paren met hetzelfde verzoek. Hij werd aangegeven en gearresteerd. Toen hij voor de keizer moest verschijnen probeerde hij die te bekeren. Claudius voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Dat gebeurde op 14 februari, maar het jaar is onduidelijk. Voor het vonnis werd uitgevoerd, zag hij nog kans het dochtertje van de gevangenisbewaarder een briefje toe te stoppen. Van je Valentijn, stond erop.

Volgens een ander verhaal kwam een cipier (of de stadhouder van Rome) bij de toen al in de gevangenis zittende Valentijn met het verzoek zijn blinde dochter te genezen. Valentijn zorgde voor een geneesmiddel, maar dat werkte niet. Op de dag van zijn onthoofding probeerde de vader van het meisje nog wanhopig het vonnis tegen te gaan, maar tevergeefs. Na Valentijns terechtstelling ontving het meisje een klein briefje van Valentijn, waaruit een gele bloem viel (als mensen hem om raad vroegen gaf hij hen een bloem, vandaar de bloemengroet op Valentijnsdag). Op het briefje stond 'Van Valentinus' en direct kon ze weer zien. Volgens de legende werd de vader daarna bekeerd tot het christendom.

14-02-2011 om 18:46 geschreven door hetty  

Nog iets naar links, Wim...

Onze tuin ziet er weer opgeruimd uit. Zo’n dag mooi weer doet er goed aan. De Taxus baccata baccata, een zuilvormige soort staat nu op z’n plek en de boel is overal gesnoeid, bijgeknipt èn opgeruimd. Dat laatste kostte met name Wim uiteindelijk wat stijve spieren, want toen hij na de voetbal Emmen- Volendam thuis op de bank neerzeeg, was het een en al kreun kreun..... ’t Was ook een druk dagje en: kalm aan dan breekt het lijntje niet, staat nu eenmaal niet in Wim z’n woordenboek.
Ons uitzicht is ook letterlijk verbreed. We hebben nu een stuk ligusterheg ingekort zoadat we breeduit over het land naar Barger Oosterveld kunnen kijken, hadden we eerder moeten doen.
Het nieuwe haantje loopt nu parmantig op het erf met beide hennetjes. Ons eigen kip heeft eieren voor haar geld gekozen en zich bij z’n harem gevoegd, is ook wel zo gezellig.
Het haantje heb ik Kareltje genoemd. Hij heeft in Assen in een veel kleiner hokje gezeten en bij Jans in het kippenhok werd hij bijna dood gepikt door de grote haan. En nu heeft Kareltje vrij spel, heeft een zeer grote vrijheid en twee hennetjes die hem op de voet volgen. Wat kan een haantje zich nog meer wensen?

13-02-2011 om 00:00 geschreven door hetty