Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
18-03-2011
Hetzelfde waterpistool...
In het stadion van FC Barcelona mochten we nog even een kijkje nemen in de kleedkamer van de tegenpartij. Alles clean en netjes. Er was zelfs een bubbelbad voor de afgebrande spieren na de wedstrijd. Ik ben wat verbaasd dat er een hele rij douches is zonder tussenschotje of deur. "Och", zegt Wim, "natuurlijk niet. Bij sporten ga je toch gezamenlijk douchen". Ik had geen idee, maar ik herinner me de opmerking van zwager Piet toen hij lang geleden uit de kerk bij zijn a.s schoonouders op bezoek was. Hij zat toen in militaire dienst en vertelde ook over dat douchen van de jongens. "Zit daar dan niets tussen", vroeg a.s schoonvader verbaasd. "Nee" en Piet gooide hiermee meteen de knuppel in het hoenderhok, " dat maakt immers niets uit, we hebben toch allemaal hetzelfde waterpistool!"
De kleedruimte van de tegenstander van FC Barcelona
Het was helemaal Wim zn dag. De musea zijn dicht op maandag. Daarom gaan we voor de oranje route van de bus touristic. En die komt langs het voetbalstadion van FC Barcelona. Het weer lijkt aanvankelijk wel redelijk. Het is bewolkt maar niet koud. Maar het stadion mèt museum is open. Wim is dit keer erg vlot met de portemonnee. Als je er toch bent . en even later wanen we ons één met de voetbalfans. Er is veel werk van gemaakt, de voetbalschoenen, gouden ballen, shirts van verschillende spelers. Er komt alleen eerst nog bijna een kink in de kabel, want wanneer we van die audiosetjes meekrijgen moet Wim zn rijbewijs afgeven tot we die dingen aan het eind bij de uitgang weer inleveren. Dat was hij dus niet van plan. Hij vertrouwt zoiets niet. Pas toen ik zei:Stel oe niet an!, ging hij overstag. We zijn heel wat trappen op en af gegaan. Het stadion zelf is geweldig. De grasmat wordt zelfs verwarmd om het gras te laten groeien en constant zit er een op een maaimachine. We gingen zelfs de weg van de kleedkamers van de spelers naar het voetbalveld met het gejuich erbij. Maar eerst kwamen we nog langs een kapelletje, heel mooi, met 12 kaarsen en twee dikke witte er bij. Zouden ze die laten branden tijdens de wedstrijd? Wim had zo in elk geval een topdag. Toen we de audiosetjes weer in gingen leveren had het stel voor ons problemen. Het pasje was zoek. "Daor he-j 't gedonder al", zei Wim meteen, maar gelukkig kreeg hij de zijne meteen weer. Toen we weer terug waren op het Place de Catalunya waren we klam van de regen want de bus was boven aan de zijkanten open en al had ik een paraplu, nat werden we. We besloten eerst maar als echte Spanjaarden weer onze middagmaaltijd in ons favoriete restaurantje te nuttigen. Las Ramblas met z'n stalletjes dat we nog wilden bezoeken was door de stromende regen geen optie meer en we gingen op huis aan,..... nu even nog Sitges.
Cruyff
Jazeker hier wordt Cruiff zeker geeerd en hij niet alleen. Ook van Ronald Koeman zijn z'n voetbalschoenen in de vitrine te vinden.
Het was groot, heel groot, dat stadion.
Op weg naar het veld komen de spelers langs dit kapelletje waar een zwarte Madonna een ereplaatsje heeft
Nee we waren er niet alleen. En het waren veel trappen, niet best voor mijn knieschijven die al slijtage vertonen, maar ja... je moet er wat voor over hebben anders kom je nergens.
"Ga jij er nou eens even bijstaan", zei Wim
Gezicht vanaf de echte Gaudibank op andere kunstwerken van hem
Stukje Gaudibank
Er zijn intussen meerder banken a la Gaudi, maar dit is een onderdeel van de èchte.
Er wordt nog steeds gewerkt aan de finishing touch in dit park en dat terwijl Gaudi al in 1926 door een tram hier in de buurt overreden is en stierf.
Er zijn veel bedelaars in Barcelona city. Ze lijken er gestudeerd te hebben op zielig kijken, vooral de Roma vrouwen. Deze jongen maakte prachtige muziek en we hadden geen probleem om hem wat toe te stoppen..
We zijn allebei wat opgewonden. Alleen de grote stad Barcelona in, 1,5 keer zo groot als Amsterdam en er wordt gewaarschuwd voor zakkenrollers. Wim heeft daarom zijn kostbaarheden in een klein plat tasje om zn nek hangen onder zijn bloes en ik hou mijn tas om nek èn schouder. Samen met Ben en Riet hadden we al wat uitgevogeld over bussen en rode en groene routes, maar hoe dat moet je zelf ondervinden. Maar de zon schijnt. Het weerbericht heeft niets te veel beloofd en we gaan op weg, eerst een uur met de bus vanaf de camping. We maken een foto van de plek waar we straks ook weer moeten instappen en dan zijn we meteen aan koffie toe. We komen op de Place de Catalunya en dan wordt het makkelijker.Daar zijn cafeetjes en we zien de hop on hop off bussen al staan. Een jongedame legt ons alles keurig uit in het engels en we stappen meteen in. We nemen eerst maar de groene route want die komt in elk geval langs het Parc Guell. We hebben ook oortjes gekregen en er is onderweg warempel uitleg in het nederlands. Het is een prachtige stad, dat Barcelona. Bij de Sagrada Familia wilden we uitstappen maar der rijen waren eindeloos. We kregen er spijt van, maar te laat. Dan maar naar het Parc Guell met allemaal werken van Gaudi en daar ontdekte ik de echte Gaudibank. Ook hier was het beredruk, maar het is zondag en mooi weer. Ook de Spanjaarden zijn op pad na een zaterdag met regen. Ik kreeg even het gevoel in de Efteling te zijn, maar dan met echte kunst. We maakten de tour verder af en gingen net als de Spanjaarden eens om 3 uur eten: Paella. Wim vond het erg lekker, maar nee het is mijn kostje niet. Toch heb ik het bij Marry wel eens gehad en dat vond ik wel erg lekker. De rest van de middag zitten we lekker op het Place de Catalunya tussen de Spaanse gezinnen. Echt leuk. Van de rode route kwam niets omdat de laatste bus op zondag al om even na 5 vertrok. Maar we zijn nog lang niet klaar met Barcelona. Morgen gaan we nog eens, want de rode route gaat langs het voetbalstadion van Barcelona en als voetbalfan moet je dat toch ook gezien hebben.
De rode en blauwe bussen touristic
Een wel zeer modern gebouw, op twee na de hoogste van Barcelona
De Sagra Familia in de steigers
In het Parc Guell met de kunstuitingen van vriend Gaudi. Nee we waren er niet alleen.
Regen of niet maar de caravan moet wel even op z'n pootjes gezet worden in Sitges.
Ja wat doe je dan als het er op klettert. De hele nacht was het een oorverdovend lawaai van de regen op ons dakje. Wat doe je dan? In Barcelona in de regen klinkt ook niet erg aantrekkelijk. Blijven we dan nog een dagje hier? We pakken de pc er maar eens bij en googlen op het weer in Barcelona. En inderdaad het weer voor vandaag klopt als een bus. Het krijgt een 1. Maar morgen ziet het er ineens zonnig uit: een 8. Dus: inpakken die hap. Ineens komen we tot de ontdekking dat er ook zo iets is als een i-krant van ons eigenste Dagblad van het Noorden. Vooral met dit weer is het een uitvinding. We slaan blad voor blad om en lezen het laatste nieuws en zien tot onze verbazing een heel artikel over de schapenhouderij. Er staat ook een leuke foto bij van een drieling van pasgeboren lammetjes. En wie zien we daar bij? Corrie Gast met Nienke. Wat een verrassing! Vorig jaar mei waren we nog bij hen en was de drukke lammerentijd achter de rug. Maar we hebben zelf ook al eens een paar lammetjes van hen gehad. Van de meeste drie- en vierlingen laten ze er maar twee bij de moeder en de anderen gaan aan de speen nou ja bij hen is dat dan de lammerenbar. Het werkt goed en de lammeren raken niet achterop. Het was mooi om dat hier in Spanje nog mee te krijgen. Intussen zijn we gearriveerd op onze vertrouwde camping Garrofer in Sitges waar we 14 dagen terug met Ben en Riet nog stonden. Het regent nog steeds. Maar ook hier verwachten ze morgen de zon. We zullen zien en duiken eerst maar in een boek en de pc
Wat een sfeertje hè... op deze camping. Je kijkt zo tegen het hok van de papegaaien aan. Jakko heet er éen en dat houdt hij strak vol: Jakko, Jakko, Jakko!
Tja... en dan gaan we morgen weer verkassen. Het was een rustig dagje. We zijn naar het strand geweest en hebben onder operamuziek onze cappuccino genuttigd, een aardig tentje. De jonge knul die ons bediende leek precies op een vroegere leerling van me. Die had net zo'n kuifje, zo in een puntje naar boven gekamd. Ik moet nog wel eens aan hem denken, hij was zo heerlijk spontaan. Toen ik in de klas vertelde dat poes Suze die dag gesteriliseerd zou worden, vroeg hij met afschuw: "Weet u wel hoe ze dat doen?... Ik mag de dierenarts wel eens helpen.. Dan binden ze alle vier poten uit elkaar...." "Hou op... ik hoef het niet te weten", zei ik hem toen. Ja, vanmiddag...toen zaten we nog in ons blote t-shirt in de zon. Maar nu...? De beloofde regen voor morgen is er al... en dan met pijpestelen. En verder... Rick heeft weer een nieuwe fiets gekocht en Daan is jarig, 3 jaar geworden. Frank is met z'n fiets gevallen en heeft een hersenschudding. En de verbouwing bij Gerhard en Judith schiet lekker op. De driedubbele beveiliging thuis werkt goed, de mail ook. Morgen dus weer een paar honderd km verder. Op naar Barcelona!
Dit is hier even wat anders dan op camping Benito. Er is hier luxe, er zijn ruime plekken.. en dat mag ook wel want anders konden deze grote campers er niet eens staan. Er zijn er bij met van die uitschuifdelen, in Canada en de VS zie je die veel. Maar om nu te zeggen dat de mensen vriendelijk zijn die deze camping bevolken nee. Het is meer de gegoede burgerij die hier een aangenaam verblijf voor de Nederlandse, Noordfranse en Engelse winter gekozen hebben. Er is weinig interesse voor zulke loslopende caravanbewoners als wij. Met een flink getoeter nam het bezoek van onze Franse buren afscheid om half 12 gisteravond. Er wordt wel veel samen gedaan zoals jeu de boules en ochtendgymnastiek bij het zwembad. Ons kent ons! Mark heeft zn best gedaan om Wim de wedstrijden van gisteravond te laten zien, vooral die van Ajax en FC Twente had hij graag willen zien. We kregen inderdaad het beeld, maar de verbinding was zo slecht dat alle poppetjes stil bleven staan om even later met een schokje een pas te doen. Het schoot niet op. We hebben maar weer een dvd van Silent Witness genomen en gekeken, niet dat je daar nu zo goed op slaapt. Maar vast beter dan Johan want zijn favoriete club Ajax deed het slecht ondanks de kansen die ze kregen. Hij zal er wel niet te lang over blijven treuren, want een echte fan blijf je toch in voor- èn tegenspoed.
En dan is het zover. We verlaten de overwinteraars in Benidorm. Met vereende krachten wordt de caravan even versleept zodat we zonder kleerscheuren- gek woord voor een caravan- Benidorm kunnen verlaten. We hebben al een nieuwe camping op het oog: El Eden in Penìscola. Hier krijg ik vreemde associaties bij. Het eerste heb ik niet en de tweede lust ik niet. Die sinaasappelboomgaarden onderweg fascineren me. Enorme velden zijn het. Raar is het als je gewend bent ze bij de groenteboer uit de kist te halen. Maar ja het is net als met de melk. Sommige kinderen denken dat die in de supermarkt gemaakt wordt of zoals neef Arend als klein jongetje de kisten met eieren zag bij de eiersorteermachine van een legbatterij:Is het hier een eierfabriek? De rit naar Penìscola is iets meer dan 300 km en na een poosje besluiten we de gewone weg te nemen i.p.v. de tolweg. Die is helemaal nieuw en prima te rijden. Het wordt minder wanneer we de camping zoeken. De weg klopt niet, het nieuwe campingboekje niet en de Tom tom is ook nog niet op de hoogte van de veranderde weg. We hebben de weg al twee keer op en neer gereden als we besluiten een nieuwe camping te gaan zoeken 100 km verder: Cambril. Daar was Riet zo over te spreken. Maar we komen met caravan midden in zon strandvakantiedorp terecht met smalle wegen en druk verkeer. Ik heb mn ogen al dicht en kan net als opoe Bijenhof vroeger alleen maar:o gutteguttegut o gutteguttegut! uitbrengen. Wim wordt dan altijd heel flink:Niks ant handje ruumte zat stel oe niet an. Wanneer we wat later benzine tanken komt hij aan met een ijsje zon caloriebom weet je wel. Maar het helpt wel. En dan komen we ineens heel toevallig langs een camping die er aardig uitziet. Zullen we .? En dat doen we. We installeren ons voor een paar dagen.. echt een mooie verzorgde ruim opgezette camping met zwembad en papagaaien, palmbomen, internet èn het strand op 800 meter: Camping Vinaròs bij Castellón.
En natuurlijk gaan we het bergdorpje in. We worden meteen al 4 euro lichter gemaakt door de plaatselijke parkeerdame. Wim wil meteen al door, maar zo snel laat ik me niet uit het veld slaan. We kopen wat plaatselijke producten en genieten van de lokale sfeer. Als we op de camping terug zijn zit de Engelse buurvrouw met haar panterslofjes buiten. Het is hier warmer dan boven. Vanavond wordt het weer filmavond. Na 'Er komt een vrouw bij de dokter' en twee maal een aflevering van 'Silent Witness' gaan we vanavond naar 'De Tweeling', naar het gelijknamige boek van Tessa de Loo, kijken. Het is wel leuk om bereikbaar te zijn met skype. We hebben al gechat met Curtis en Berdena en gebeld met Emmen, Hattem en Luttenberg. Zo zijn we weer aardig op de hoogte. Zelfs Jan Harwig deed een poging een video te organiseren samen met Sjennie Harwig in Zuid Afrika, de vrouw van neef Jaap. Ging niet geweldig maar als we thuis zijn proberen we het nog eens. Toch een uitvinding! Morgen gaan we hogerop weer richting Barcelona. Volgens weerprofeet Gerhard is het daar warmer.
Dit is em dan. De BSA van Tinus. BSA Wim wist nooit waar die letters voor stonden. Nu weet hij het: Birmingham Small Arms. En Tinus..? Nou... ie-j wet toch wel uut Oerend Hard van Normaal: Oerend hard kwammen zie daor angescheurd.. Bettus met zien auto en Tinus op de Behe Es Aaa....
Het is niet alleen de naaimachine hier die me in 1963 doet belanden, maar het is de motor , die je hier ziet. Het is een DKW 500 terwijl Wim toen een DKW 125 cc had, toen we elkaar leerden kennen. We hebben er heel wat ritjes op gemaakt vanaf Hattem naar Vorden en vice versa. Ik kan me niet herinneren dat ik een helm op gehad heb, maar Wim zegt van wel. We hadden beiden zo'n Willempiehelm. Hij weet het zeker. Dat ik dàt niet meer weet! Daar liep je toch mee in de gaten...!!! Maar ja de tijd van André van Duin als Willempie moest nog komen. Ik mocht het motorrijden ook eens proberen. Wim bij mij achterop, maar nadat we samen met motor en al op het nippertje een sloot misten, mocht het niet meer. Ach... die motor... Nadat ik in verwachting raakte van Rick is hij verkocht met de leren jassen en de Willempie helmen en al. Toch jammer! Hij had in het Vehìculos Histórices museum van Guadalest, waar we vandaag waren in het achterland van Benidorm, niet misstaan. Voor mijn eerste elektrische naaimachine kreeg ik ook van Wim in 1963 een bijdrage, hoewel we elkaar nog niet eens zolang kenden. Die Pfaff met alles erop en eraan kostte toen al 750 gulden. Van pa kreeg ik er 250, van Wim ook en de rest deed ik er zelf bij. Hij zag het blijkbaar meteen al met mij zitten.
De Oliver typemachine die hier rechts staat is het enige stuk antiek dat we zelf nog in huis hebben. Hier typte mijn vader zijn rekeningen op van de zagerij.
En onderweg natuurlijk allemaal sinaasappel- en citroenbomen.
We krijgen aardige tips van een paar Nederlandse overwinteraars. Het achterland van Benidorm hadden we een week geleden al eens bewonderd op de heenweg, maar toen had ik vooral oog voor die greppels langs de weg. Het is de moeite waard om zonder caravan een stuk van die weg te rijden. Het is een mooie rit met prachtige uitzichten. We stoppen onderweg bij het Museum Vehícules Histórices. Helemaal in Wim zn straatje. En ik vind het ook prachtig. Behalve een eerste zelfgefabriceerde Solex zijn er alle soorten oude motoren en dat niet alleen. Ik ontdek dezelfde Oliver typemachine die bij ons staat te pronken en zon oud Singer handnaaimachientje. Het gebouwencomplex blijkt een familie bedrijf: museum, restaurant, winkeltje. De vader staat in de winkel met streekproducten en is erg trots op zijn familie en hun bedrijf. Vanuit het restaurant waar we koffiedrinken zie ik heel veel gierzwaluwen die ik nooit eerder had gezien. Ze vliegen hetzelfde als de gewone zwaluwen maar hun kleur is anders en de vleugels langer. Ooit heb ik een huisnaambord geschilderd voor iemand die de gierzwaluw een warm hart toedraagt. De naam gierzwaluw op zn Fries moest er op voor komen. Het is dus Toerswelnest geworden.- nog te zien onder het kopje: schilderijen van www.hettysite.nl .
Prachtige uitzichten
Het museum was zeer de moeite waard
Zo kwamen de Amerikanen in 1944/45 ons land binnen
Dromen daar word je erg goed in tijdens zon vakantie. Terwijl hij zn boeltje pakt om te gaan douchen, zegt Wim: Dach ie dat ik ém dr vannach weer uut kon kriegen die caravan? Kwam natuurlijk van dat moeilijke indraaien gisteren. Het eerste dat hij vanmorgen doet is kijken. Mot te doen wean, zegt hij opgelucht terwijl hij met zijn opgerolde handdoekje op weg gaat naar de douches. Ik had niets van zijn benauwde droom meegekregen. Dat was de eerste week anders. In de familie van der Kolk is zon verhaal, ik meen dat opa de Bruin er de hoofdrol in speelde. Midden in de nacht ging opoe rechtop zitten vanwege de onrust in de bedstee. En meteen kwam de vuist van opa midden op haar kussen terecht. Die was er een aan het verjagen. Ik kan uit ervaring vertellen dat Wim dezelfde verdedigingstactiek toepast s nachts. Ik denk dat we net in de buurt van Barcelona stonden toen ik s nachts wakker werd van een kreet en meteen had ik al een vuistslag in mn schouder te pakken. Hij was er ook één aan het verjagen. Er móet nog een blauwe plek te zien zijn. En ik . gisternacht stond ik samen met Anja en de kids, ieder aan een kant van een sloot tussen onze weilanden. Er bloeiden prachtige bloemen in die sloot. Ik wilde naar haar toe, maar dacht je dat ik bij haar kon komen? De sloot was te breed en het schrikdraad zat er voor. Ik wilde nog een aanloop nemen maar bedacht op tijd dat ik gevloerd zou worden door de draad. Wim komt er net weer aan en wij gaan maar eens aan de koffie.
Een camping met geraniums... Nederlandser kan het bijna niet.
Het achterland in de buurt van Allicante... Je zou zo denken dat het in het Wilde Westen is. Ik meen ook dat hier in Spanje dergelijke cowboyfilms zijn opgenomen.
Intussen zijn we gearriveerd in Benidorm, op Camping Benito. op onze 'good morning' worden we met 'goeiemorrege' teruggegroet. Dat zegt veel over de sfeer op de camping. Nadat Wim al bijna een olijfboompje ramde staan er twee buren klaar om de caravan op de plek te helpen schuiven. Buurvrouw adviseert nog even de stand van de caravan i.v.m de wind. Ik ga op zoek naar de toiletten en kan eerst met geen mogelijkheid de weg terugvinden naar no 37. Het is een mannetje aan mannetje camping met veel vaste plekken en kleine chaletjes. Ik hoor geregeld een Amsterdams accent. Straks gaan we er maar eens even op uit... kijken op de boulevard of juist het binnenland in. Het achterland is hier prachtig. We hebben net contact gehad met Ben en Riet. De familie is heel blij dat ze terug zijn gekomen, Ben z'n zus leeft nog wel maar zakt nu verder weg. We moeten er nu samen maar het beste van maken.
Even speciaal voor Gerhard: 16 graden met een koude wind
Het skypen is nog niet zo'n succes, want als wij online zijn zijn de anderen het niet of het is bijna niet te volgen, maar ja... het is een middel. We proberen wanneer er gelegenheid is om 's avonds online te zijn. Nu zitten we in het restaurant waar gewoon internet bereik is, maar daar zitten we natuurlijk maar even. Morgen gaan we toch weer iets noordelijker. De 14 dagen zijn om en warempel... het is weer zover. Al is het Alhambra nog zo mooi en is de kade van Cadiz niet te versmaden. De neus van de caravan moet weer de andere kant op. Komt ook wel omdat Ben en Riet er niet zijn. Ze zijn gelukkig al wel weer thuis. Het is me wat 2100 km in 27 uur. Ze zouden vanmiddag bij zijn zieke zus zijn. Erg naar allemaal! We blijven nog wel even in Spanje maar we zoeken een andere plek. We houden jullie op de hoogte.
Gisteren zijn we nog wel even naar Elx gereden, het stadje van de palmen met een palmentuin. Ik waande me in Noord Afrika, in zon oase, maar ik voor mij hou meer van de sinaasappelbomen en de olijfgaarden. In Crevellent wilden we pas cappuccino bestellen. Nee dat hadden ze niet, alleen frisdranken, sapjes en bier e.d. Tegenover ons stond gisteren weer een Spaans gezin, moeder, vader en zoon en een hondje, een mengsel van terrier, teckel en nog iets onduidelijks èn kogeltjerond. Natuurlijk werd er weer gebarbecued, zoals overal hier tussen 2 en 3. En aan het eind van de middag wordt er ingepakt. Wim zat ze zo eens op te nemen en mag dan graag commentaar leveren: -Nee die deure is niet dichte.. - Wat veur werk zol die man doen ? ( die deed erg onhandig en pietluttig) -de hond dech ze gaot weg zonder mien -Ja ja aankoppelen ( terwijl hij alles aan zijn zoon staat uit teleggen) -Benie-jd of ze de lampen nog controleerd zal wel nie -Met zon va wo-j toch epest op schole - vrouw zal wel gauw in de auto gaon zitten dut ze ok. -Ola!-( en met een zwaai nemen ze afscheid van ons) Nee met Wim hoef je je nooit te vervelen. Vanmiddag gaan we er nog even op uit. Murcia misschien?
Het is rustig geworden hier op de camping Las Palmeras in Crevellent. De groep van de NCRV is ook vertrokken. Even speelde de gedachte om ons bij hen aan te sluiten. De reisleiding was van goede wil, maar hun reis is zo uitgebreid en lang. Bovendien heb ik een flinke kou te pakken. Je kunt het geloven of niet, maar in Benidorm hadden de douches een open dak en was het er s morgens zo koud, dat ik het meteen merkte. Geen wonder dat je daar iedereen s middags in de duster uit de douches zag komen. Dan was het er lekker warm. Ik heb me een ongeluk gehoest, het kwam maar niet los. En in een weekend ga je niet zo gauw naar een arts. Toen bleek dat de kuur die ik altijd bij me heb tegen de blaasontsteking ook voor de luchtwegen geschikt is ben ik zelf maar voor dokter gaan spelen en ben er aan begonnen. Alle spieren doen me intussen zeer. Maar het hoesten knapt op. We bivakkeren hier tussen de palmen en olijfbomen en de Spaanse zon doet zijn best. We hebben net ons ontbijt achter de kiezen en zijn aan ons tweede kopje koffie toe. Wim informeerde bij onze Duitse buurman die hier de hele winter is wat het weer wordt. Zelf heeft hij aan de windveren in de lucht allang geconstateerd dat het weer gaat veranderen. Ach, zegt buurman:Ich habe die RTL Wettervorhersage gekuckt und noch ein paar und heb mir die beste ausgesucht. Ben en Riet zullen nog wel onderweg zijn Je overbrugt die 2100 km niet maar zo. We hopen maar dat ze nog op tijd zijn voor een laatste afscheid van zus Betsie. Het is wel even een overgang om zonder hen verder te gaan, maar we nemen eerst maar een paar dagen rust.
Nee.. hier kenden ze geen cappuccino, Loes Crevellent
Het is een vreemde dag. Vanmorgen vroeg om 6 uur zijn Ben en Riet vertrokken richting Luttenberg, 2100 km te gaan. Het gaat ineens zoveel slechter met zus Betsie en ze zou zo graag haar broer Ben nog willen zien. Dan is het duidelijk. We zitten wat met een vreemd gevoel bij elkaar die laatste avond. We hebben het zo leuk gehad met elkaar en Ben had zich in z'n hoofd gezet om ons nog veel meer te laten zien van Spanje. Het is niet anders. Wim en ik maken ons plan de campagne. We blijven hier nog even en dinsdag gaan we verder naar het zuiden. We zitten nu al zo dicht in de buurt van Granada en Cordoba. En het weer is prachtig. Wel leuk dat je zomaar via skype contact kunt hebben met het thuisfront. Er wordt goed op alles gelet. Op de korte ogenblikken dat er niemand is staat de beveiliging aan. Rick was gisteren te laat met het uitschakelen en werd doof van het lawaai, vertelde hij. Een wonder dat de buurt niet meteen op de stoep stond. Maar nu gaan we er weer even op uit. Tot morgen.
"Ie-j liekt Piet Paulusma wel". ( de weerprofeet bij de Ned. RTL 4) Ben en Wim zitten samen naar de lucht te kijken. Natuurlijk ziet Wim meteen wat voor weer er aan komt en dat zonder weerstation. Het zat er altijd al in bij hem. We waren nog maar net getrouwd dat hij al samen met juffr. van der Meulen achter het huis aan de Eierdijk naar de lucht stond te kijken. Dat waren toen twee weerprofeten bij elkaar, juffr. van der Meulen met haar sigaartje en Wim met z'n zware shagje konden elkaar precies vertellen hoe het weer morgen zou zijn. "Dat ziet er niet best uit van der Kolk", zei ze dan, want om ons bij de naam te noemen? Geen sprake van. Voor vandaag ziet het er in elk geval goed uit. We drinken koffie met z'n vieren en zitten lekker in het zonnetje. We overleggen wat we gaan doen. Elche staat op het programma, maar toch zullen onze plannen wat gaan veranderen. Eén van Bens zussen is ernstig ziek. Ze zijn voor hun vertrek al wel bij haar geweest maar het ziet er op dit moment niet goed uit. Waarschijnlijk gaan maandag we iets noordelijker i.p.v. naar het zuiden. Wanneer we in de buurt van Barcelona zijn is het makkelijker om op huis aan te gaan voor hen en daar is het klimaat ook prima. Bovendien hebben wij Barcelona alleen maar vanuit de auto op de snelweg dwars door de stad gezien. Er moet ook nog leuks te bewonderen zijn. Riet en ik hebben ons nu even teruggetrokken boven de receptie van dit hotel om te zien wie we kunnen bereiken met skype. Ze hebben de slaap nog niet uit blijkbaar... in elk geval de computer nog niet aan. Vanavond doen we nog maar een poging.
Bij de Carrefour gisteren zie je ook van alles. Er is constant een meisje die op rolschaatsen de winkel door racet. Telkens als er ergens een lampje brandt gaat ze met een gang op de rollers die kant op om hulp te bieden. Op een camping alleen al is er van alles te zien en te beleven. Verschillende typen komen voorbij want naast onze caravan loopt het pad naar de hondenuitlaatplaats. Net kwam een man met een beagle voorbij. We moeten allebei meteen aan onze vriend Wim Seldenthuis denken. Hun beagle was wel bijzonder geleerd... hij had al een hele encyclopedie aangevreten. Dan komt er een vrouw in ochtendjas met een kleine zwarte en even later de man met een vlecht en z'n hondje onder de arm. We vertrekken tegen de middag met regen. Dan is het ook niet erg om even in de auto te zitten. Op de nieuwe camping zo'n anderhalf uur later vinden we ook een groep van de NCRV kampeerreizen. Die zijn vandaag naar Elche, het plan dat wij voor morgen gemaakt hebben. Er zijn hier veel palmen, ook op de camping en... er is weer zon! Er is boven bij de receptie van hotel en camping een gelegenheid om te kunnen internetten met je eigen laptopje. En zo zitten zowel Riet als ik de boel even uit te proberen. Jullie zien het... het gaat ons goed!
Nee we waren er niet alleen. En het waren veel trappen, niet best voor mijn knieschijven die al slijtage vertonen, maar ja... je moet er wat voor over hebben anders kom je nergens.
Samen verder
