De klokken van Taizé- september 2008.

We zijn meer dan vier weken van huis geweest en veel hebben we beleefd, maar wat zakken al die herinneringen snel weg. Het is maar goed dat ik veel foto’s gemaakt heb. Zo beleef je alles opnieuw en opnieuw. En besef ik pas hoeveel moois er op de wereld te zien is. De Spanjaarden zijn aardige, vriendelijke mensen. Ook het land zelf heeft veel moois, zowel wat betreft de natuur als de kunst. Toch is het mijn land niet en ik ga er misschien nooit meer heen. Het is jammer dat Nieuw Zeeland zover is, dat had iets speciaals voor mij. Gelukkig zijn Engeland, Wales en Schotland wat dichter in de buurt. Nadat onze vriend Tom Woodgate 25 jaar geleden aanbood:”Als jullie de moeite willen doen om de oversteek te maken mogen jullie een paar weken in onze caravan bivakkeren in het Lakedistrict”, zijn wij Groot-Brittannië-fan geworden. De toppers zijn de Yorkshire Dales, het Lakedistrict, Northumbrië en bovenal Schotland. De aangeboren behulpzaamheid is een prettige bijkomstigheid. Ooit was Wim een verkeerde weg ingeslagen in Carlisle en moest hij met caravan en al achteruit. Er ontstond een aardige rij automobilisten die wachtten en rustig toekeken hoe hij 'em dat lapte. Het enige commentaar dat hij kreeg was een duim omhoog.
Och… en eigenlijk hoef ik helemaal niet meer ver weg. Ons eigen landje heeft nog zoveel te bieden. Eerst maar even weer rust op ons eigen plekje hier aan het Schoolpad.
Zondagmorgen zijn we weer voor het eerst in de kerk geweest. Ik was nog steeds niet helder en van de preek over de Bergrede, die me juist erg interesseert, is me niet veel bijgebleven. Maar het Taizé lied dat we zelfs twee keer zongen, is blijven hangen:
Jezus het licht, het licht in mijn leven,
Laat nimmer toe dat het duister tot mij spreekt.
Jezus het licht, het licht in mijn leven,
Zegen mij met uw liefde.
Het is de bedoeling dat je het steeds herhaalt en werkt als een soort meditatie. Een paar jaar geleden waren we in Taizé en luisterden naar het zingen in de grote gemeenschapsruimte. Indrukwekkend!

31-03-2011 om 14:14 geschreven door hetty  

De dag rust heeft ons allemaal goed gedaan. We hebben er zin in om verder te trekken. De Spanjaarden tegenover ons zijn allemaal verdwenen. Er moet weer gewerkt worden. We kiezen dit keer voor de alternatieve route, eerst maar eens richting Tarragona. Wat een prachtig gezicht, de zee links en de eerste sinasappelbomen aan de rechterkant. Even later de wijngaarden en olijvenvelden. Niks geen mais of graan hier in dit deel van Spanje. Er staan vreemde bomen langs de kant zonder blad. De gevlekte stam lijkt van acacia’s te zijn maar die hebben we zonder blad nog nooit gezien.
We passeren wat kleinere plaatsen. Ik zie in het voorbijgaan een grote winkel met het opschrift Eroski. Ik kijk even wat beter, want dan word ik nieuwsgierig. Het blijkt om ringbanden en kantoor- en schoolartikelen te gaan.
Af en toe zie je een soort Arc de Triomph aan het begin van een dorp of stadje of een kop van een of andere grootheid dat ons aan de Romeinen doet herinneren. In het zuiden zullen we ook overblijfselen vinden van de Moren.
De vogels zoals roodborstjes en kwikstaartjes lijken hier kleiner dan bij ons maar dat kan ook komen omdat ze in Nederland de veren wat uitzetten in de winter als isolatie tegen de kou.
Wanneer we dichte bij Valencia komen zijn het vooral de sinaasappelbomen die je ziet, uitgestrekte velden. Verder worden er hier veel groenten verbouwd, velden vol met rode kool, aardappelen die net boven komen, knoflook, artisjokken, aardbeien en verder nog veel meer wat ik zo gauw niet zien kan. Het doet me hier wat denken aan het zuiden van het Noordereiland van Nieuw Zeeland.
Ook hier worden we door onze Tom tom dwars door Valencia gestuurd, maar Wim zei achteraf dat ik niet één keer gegild had zoals in Barcelona. Hier was het allemaal veel ruimer.
En zelfs in de stad.. allemaal sinaasappelbomen langs de straten. Prachtig, een hele ervaring.

In het voorbijgaan nog gauw een foto gemaakt van dit wonderlijke gebouw.

We kijken onze ogen uit als dit beeld verschijnt. Het schijnt gebouwd te zijn voor de Wereldtentoonstelling een aantal jaren terug.

De camping Coll Vert is wat armetierig om te zien maar wat we nodig hebben is er en ook nog schoon. Helaas geen internet. Een Catalaanse familie staat tegenover ons en vertelt dat ze nu de White Week hebben, met het oog op de gelegenheid om te kunnen skiën. Nee de school gaf aanvankelijk geen vrij, maar opeens toch weer wel. De meeste jongere Spanjaarden spreken wel een mondje engels. Ook bij de recepties van campings en bij de benzinepompen kun je er goed mee terecht. Bij de medewerkers op deze camping is het handen- en voetenwerk. Daar is Riet weer goed in en liet het manneke op haar horloge aanwijzen hoe laat de bussen vertrokken naar Valencia dat ongeveer 6 km hier vandaan ligt.

08-03-2011 om 14:18 geschreven door hetty  

Voor vandaag stond Barcelona op het programma. Met de bus touristic wilden we ons van de ene mooie plek naar de andere laten rijden. We gingen op tijd naar bed want om 20 over 8 staat de bus hier voor de camping. Maar vanmorgen is Riet niet helemaal in orde en ook Wim hoest ook nog steeds. Dus wordt het voor vandaag een rustig dagje. Niks mis mee.
Riet is intussen al weer een uurtje buiten in de luie stoel geweest maar doet nu weer even een middagslaapje. Morgen verwacht ze wel weer opgeknapt te zijn.
Het is mooi weer geworden, de zon prikt al aardig, maar het is wel winderig. De Spanjaarden hebben allemaal lange broeken en truien aan, terwijl de Nederlanders die er zijn zich alvast gaan uitpellen. Ik heb de broekspijpen tenminste al op kniehoogte opgerold, maar dat leer je wel weer af als er een windvlaag voorbij komt. De Spanjaarden aan de overkant zijn druk met barbecue – de mannen- en met de tafel met andere heerlijkheden- de vrouwen. Spanjaarden zijn wat kleiner van stuk dan de noorderlingen. Vooral de mannen zijn vaak niet groter dan ik ben.
Ik maakte een praatje met een Engels stel met twee bordercollies. Ja dat moet dan even. Ze waren er ook helemaal aan verknocht. Ze woonden in Bretagne in Frankrijk. Verder zijn er hier honden in alle soorten en maten, van kleine Yorkshire Terriers tot New Foundlanders aan toe, zelfs een Westy met een chique jasje aan, zal wel net getrimd zijn.
De plannen voor morgen? Ik denk dat het Valencia gaat worden. Barcelona doen we op de terugweg nog wel aan. Eerst maar naar het zuiden.

De Spaanse familie aan de dis. Ze hebben ontzettend plezier met elkaar en dat horen we.

27-02-2011 om 22:04 geschreven door hetty  

Eindelijk op een eerste plaats van bestemming Sitges. We merken al gauw dat het carnaval hier in aantocht is want de hele avond wordt opgeluisterd door Djembé muziek. Hier in Sitges zou zelfs een homocarnaval mee te maken zijn. Ik ben benieuwd. Verder is dit een heel gemoedelijke gezinscamping. Veel mensen uit Barcelona hebben hier hun stekje om tot rust te komen. We zien ook veel honden. Wim heeft het niet op die kleine keffertjes. Hier is aan de rand van de camping een hondenuitlaatplaats met een mooi geschilderd bordje: Pipi Can. Moet ik toch ook eens voor Johan en Joke schilderen.
Het is nu een dagje rust en tegelijk geschikt om weer eens fourage inslaan en dat kun je dat volgens Ben nergens beter doen dan in een grote supermarkt. Nee die kleintjes wil hij niet… vuls te duur. Een Supermercanto zoekt hij. Wim rijdt. We gaan op zoek en na enkele vergeefse pogingen.. Riet wilde de politie al aanschieten… zie ik een bord van de Lidl met aanwijzingen. Dan komen we op een groot winkelcentrum uit met alle soorten grote winkels. Hè hè we kunnen ons uitleven. Alles in zo’n vreemd land blijft een avontuur. De Lidl hier heeft zich aangepast aan het land en we vinden aparte wortels en meer vis en gedroogde vruchten dan bij ons. We proberen maar eens wat uit.
Wim doet nu z’n middagslaapje en in de camper naast ons zijn ze ook net wakker en proberen de laptop aan de gang te krijgen. Het systeem van samen op één kaartje internetten lukt niet. Dat was hen vroeger wel gelukt toen ze met een hele campergroep bij elkaar stonden. Nederlanders... altijd voor een dubbeltje op de eerste rang hè! Echt duur is het nou ook weer niet 4 euro voor 3 hele dagen internet of 7 euro voor een week, maar het liefste hebben we natuurlijk free internet. Er zal wel een beveiliging voor dit soort zaken op gezet zijn.

27-02-2011 om 14:38 geschreven door hetty  

Overal bloeien de amandelbomen.

Vacantie is leuk, vakantie is ontspannen, vakantie even helemaal er tussen uit. Ik kan jullie verzekeren: vakantie is ook avontuur.De eerste kennismaking met Barcelona doet mij nog niet verlangen naar meer.
Riet had al gemeld:”Et wodt straks nog wel wat drukker a’w Barcelona deur gaot” Je denkt nog even dat zal nog wel meevallen. Maar als je even later midden in de drukte zit, door donkere tunnels met pechgevallen en je raam dat open was niet meer dicht wil en je alle uitlaatgassen plus een flinke dot wind binnen krijgt is het even anders. We kunnen hier natuurlijk niet stoppen en Wim wil dat ik wat om m’n nek doe en even later zit ik als een bijna echte Moslima bij het open raam. Links en rechts vliegen ze langs je heen. We moeten regelmatig van rijbaan wisselen en ik krijg kramp in m’n maag van ellende. Wim niet… die steekt z’n hand even uit het raam als teken dat hij naar links moet en warempel… ze laten hem er meteen tussen, die Spanjaarden. Bij de tolpoortjes spreekt hij al een mondje spaans:”Ola senor”. En bij het wegrijden gaat hij naadloos over in het Frans: Merci!” Maakt allemaal niks uit.
We hebben op onze nieuwe camping wel even tijd nodig om met koffie en een pilsje bij te komen. We maken er morgen een rustig dagje van en gaan hier in de omgeving van Sitges wat rondkijken en een terrasje pakken.

Enne hier is het 21 graden, strakblauwe lucht, en in Barcelona liep het kwik zelfs op tot 25.

We krijgen een prachtig zicht op de Pyreneeen met sneeuw op de toppen. Andorra, het piepkleine bergstaatje lokt, maar dat doen we in de winter toch maar niet.

Maar hier begin je al een spaans gevoel te krijgen. Veel wijngaarden zie je en zelfs schapen langs de weg. Ze zien er alleen armetierig uit, lang geen Texelaars.

26-02-2011 om 20:19 geschreven door hetty  

Tournon op de camping aan het water, de Rhone.

Daar zitten we dan… aan de oever van de Rhone in Tournon sur Rhone, net even boven Valence. Vannacht hadden we nog dikke nachtvorst in Arlon, wel -8. Maar ons caravannetje was lekker warm. Bij het wegrijden moet je natuurlijk wel het neuswiel opgedraaid hebben. Na de eesrte bonk was het duidelijk. We waren onze eerste instructies vergeten nl ANWB, de tip va de ANWB zelf: aanhaken, neuswiel, weer die stekker en de breekkabel. Vergeten we nu nooit meer. Het bleek een flinke ruk vandaag, ongeveer 600km naar het zuiden. Wim had goed de sjas d’r in. Hij had genoeg te melden. “Daor he-j weer van die springkikkers die d’r zo neudig tussen mut”, als hij die snelle autootjes er vandoor ziet gaan. Toch werd er netjes gereden, ook bij het invoegen. Ineens zie ik een bekend woord, ooit voor Mark opgezocht toen ze op weg waren naar Les Issambres: bouchon 3 km -file dus- en dat middenin Lyon. Maar nee het viel mee.
Nu staan we samen met Ben en Riet met een mooi uitzicht op de Rhone op een mooi plekje. De camping baas is van de Elzass en spreekt een soort plat Duuts, zoals hij zelf zegt. Ook makkelijk.
Zonet een akkefietje achter de rug. Wim pakt de tafel uit de kast omdat Ben en Riet straks komen buurten en meteen doet de ventilatorkachel het niet meer. Daarna wil ook de gaskachel het niet. Terwijl hij de caravanboeken doorkijkt krijgt hij een helder ogenblik. Blijkt de zekering eruit gesprongen toen hij die tafel uit de kast pakte en de gaskachel brandt zomaar ineens toch wel. Ach ja… het is allemaal even wennen, maar dat is dan nu voor mekaar. Allemaal de groeten van ons vieren, ook voor de Luttenbergse familie.
Morgen gaan we richting Perpignan, op de grens met Spanje. “Oo.. da’s zo mooi doar”, zegt Riet en dat willen wij ook graag zien.

26-02-2011 om 20:12 geschreven door hetty  

21-02-2011 om 22:19 geschreven door hetty  

Stork is toch een stuk van ons leven. Van 1968 tot 1983 werkte Wim hier met veel plezier. Hij specialiseerde zich als kwaliteitsman.
"Hier was de gieterij, daar de ketelmakerij en daar de pijpenbuigerij waar ik zol ang gewerkt heb", meldt Wim. Ja ja.. ik weet het ook nog wel. Bij de Pijpenbuigerij vonden ze dat er te weinig rekening met hen gehouden werd: 'Wie-j zit hier an de achterste titte van 't varken", zeiden ze wel eens.
Aan de overkant zie je nog een voormalig stuk fabriek van Stork. Er is een nieuwe bestemming voor: parkeerplaats. Maar als herinnering aan glorieuzer tijden toen Stork Hengelo meer dan 5000 werknemers telde, blijft het karkas staan.
In de verte zie je nog de toren van de RK kerk in het centrum van Hengelo.

12-02-2011 om 11:59 geschreven door hetty  

En dat halen we en ook nog op tijd. Dat lag niet aan de NS want die liet ons er dat stukje van Zutphen via Lochem- Goor- Delden naar Hengelo 2 uur over doen. Tja .. iets met de wissels onderweg, de trein moest zelfs een paar keer stoppen om te wachten en iets aan een wissel te doen. Maar dan zijn we er. Het Heim is een Twents Museum over de industriële ontwikkeling van deze streek en is gevestigd in de voormalige Wilhelminaschool, de Storkschool waar veel jongens hun opleiding kregen voor ze bij Stork aan de slag konden. We kijken onze ogen uit. Er zijn een heel stel vrijwilligers die groepen rondleiden. Bertus, onze oud- buurman is er één van. Alleen niet vandaag.
De scheepsmotoren trekken Wim natuurlijk het meest. Hij zet ze stuk voor stuk even aan om naar hun geluid te luisteren. “Met deze heb ik gewerkt”, zegt hij af en toe. Wil je weten hoe een oude telefooncentrale werkt? Moet je daar gaan kijken en ervaren, want je mag alles uitproberen. Er liep een stel drukke jongetjes rond met een gids en twee juffen en ik besefte dat ik blij ben dat die tijd voorbij is. Toen we uiteindelijk helemaal boven kwamen was er nog veel meer om uit te proberen: een techno- workshop. Robin en ook Eva zouden zich hier prima vermaken.
Het was een mooi slot van de dag. Hoewel…. we waren nog lang niet thuis, want ook hier had de NS vertragingen. In Almelo konden we nog wel snel overstappen, maar in Marienberg moest er hierdoor meer dan 3 kwartier gewacht worden in de kou. Dus gingen we op zoek naar een café. En dat was er.
Heel tevreden zat ik een uurtje later voor 'Tussen kunst en kitsch, en zag het kostbaar antiek voorbij komen. Wim niet…. die had meer dan genoeg aan de voetbal.

11-02-2011 om 16:03 geschreven door hetty  

Het Volkshuis op de markt in Zutphen.

We hadden nog een dagje vrij reizen van de NS en voor de 18e zou dat nog moeten gebeuren. Gisteravond stelde ik Wim voor:”Zö'w es gek doen… wie-j pakt gewoon de trein en ziet wel waor a’w terechte komt.” Wim vindt het best. Vanmorgen worden mijn plannen wat duidelijker. “Zölle wie-j es naor Deventer gaon en dan naor Zutphen, belle wie-j effen Ben en Diny of ze ok komt koffie drinken ergens. En dan könne wie-j wel efkes deur naor Hengelo… ie-j wollen altied nog es naor et Stork Museum." Een schot in de roos.
En zo gebeurt het. Alleen… Deventer lokt niet erg als de trein er binnen rijdt. Maar Zutphen wèl. Jammer Ben en Diny zijn onbereikbaar, dan gaan we maar samen een rondje stad doen. We strijken neer in Het Volkshuis. Toen mama en Diny hier vroeger naar de markt gingen kwamen ze hier ook wel voor een kopje koffie of eigenlijk moest mama altijd naar de wc en dronken ze daar gezellig wat. Ach wat een nostalgie om zo je oude stad nog eens door te lopen, die ik vijf jaar lang doorkruist heb, Talamini, de IJsselkade en de patatzaak met de ogen dicht kon vinden en waar wat later Diny en mama met mij de bruidsjurk uitgezocht hebben.
Op de terugweg naar de trein zien we een soort vlag bij de oude Broederenkerk hangen, de kerk waar vroeger vaak een kerst- of paasbijeenkomst van het Baudartius gehouden werd. Het blijkt Zutphense Schatten in het nu genaamd Zutphens Stedelijk Museum te herbergen. En dat mòet gewoon bekeken worden. Prachtige dingen zijn er te zien, allemaal hebben ze te maken met de geschiedenis van Zutphen. Warempel zien we een oud schilderij met Berend van Hackfort en één met de bekende dichter ACW Staring, waar ik net over geschreven heb. Ik mag jammer genoeg geen foto’s maken en ik ben nu eenmaal een gehoorzaam kind. De expositie van de schilder en voormalig leraar aan o.a. het Baudartius Jan Bos is prachtig. Het is een overzicht van zijn werk uit de Zutphense tijd. Hij heeft aardig rondgefietst. De aquarel van de dikke boom bij Huize Den Bramel doet me griezelen als ik weer denk aan de spoken die daar rond zouden dwalen. De video die te zien is toont een schilder die zich ontwikkeld heeft van redelijk abstract tot figuratief.
Maar dan is het tijd om op te stappen als we tenminste het Stork Museum 'het Heim' nog willen zien.

10-02-2011 om 19:41 geschreven door hetty  

Uitzicht op het bijzondere Pukaki Lake. In Nw Zeeland was er geen enkele dip, maar daar waren we ook met een hele club.

Er is nog een probleempje dat ik lang niet kende. Toen we de allereerste keer zonder de jongens op vakantie gingen, maakten we een rondje door Frankrijk, Italie en terug door Zwitserland. We begonnen samen met Ben en Diny en hun jongens. We kampeerden eerst ergens in Frankrijk wild, want er was geen camping. Daarna ging het naar de Jura en Sallanches in de Franse Alpen, waar we een heel stel vrienden van Ben en Diny troffen. Samen klimmen, samen soepje koken in de bergen, erg leuk.
Daarna ging ieder zijns weegs. In Italie was het nog erg leuk. Het Aostadal, het Pianomeertje, de spontane  Italianen. Ik belde eens met Gerhard vanaf een camping. “Met wie”, vroeg Gerhard toen hij mij aan de lijn kreeg. Nee… die misten ons niet. Ze hadden net een feestje. “Alles goed?” “Ja alles prima.” Maar toen we een weekje later in Zwitserland in ons klapstoeltje op camping Stechelberg zaten, had ik het ineens niet meer. De heimwee sloeg toe. En waarom? Geen idee. Het vloog me zo maar aan. Wim had intussen een voortand uit z'n gebitje en we moesten in Luzern op zoek naar een tandtechniker. We maakten nog één prachtige wandeling hoog boven op de berg en de volgende dag pakten we ons boeltje en gingen richting Nederland. En zo gauw we weer naar het noorden gingen, was dat nare gevoel meteen over en zijn we nog een paar dagen op Camping Loreleyblick gebleven.
En sindsdien… wanneer de heimwee toeslaat na 2 weken zetten we  auto en caravan weer richting huis en dat  is al voldoende om dat heimweegevoel te verdrijven.

07-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Dit was toch wel een mooie plek in de buurt van Jasper. Dit jaar hadden we alles goed voorbereid en toch.... kun je pech hebben met ziekte.

Nee toch…. Klaas komt even laten zien dat alles al is ingepakt voor de gezamenlijke vakantie die de volgende morgen pas gaat beginnen. Keurig ziet de achterbak er uit en zelfs de holtes zijn gevuld met etenswaren. Bij ons liggen de stapels nog in de kamer te wachten.
Vakantie is zo dubbel. Vakantie is leuk, maar vakantie is ook stress. Voordat je op weg bent ben ik al helemaal aan de lat. Je huis moet enigszins acceptabel achterblijven anders vieren de muizen feest en kom je zo beroerd weer. We hebben al wel eens terug gemoeten bij de Duitse grens omdat we de paspoorten vergeten waren. Het is ons eenmaal gebeurd toen we samen met Dick en Anda voor het eerst naar Frankrijk gingen, naar Auvergne. Spannend! We waren geen van allen nog zover geweest. In die tijd was ik net wegens ziekte van een leerkracht aan het invallen, een aantal maanden zelfs voor de zomervakantie. En diezelfde middag voor de vakantie hadden we gepland op pad te gaan want de volgende dag konden we al in ons huisje in Pont d’Alleyras terecht. Dat was aanpoten en ik kon ook geen dag eerder vrij krijgen. We zijn dus ietwat overhaast om half 5 's middags weggegaan en ons huis was niet echt om door een ringetje te halen, noem ik het maar. Ben en Niesje zouden in ons huis aan de Marnixstraat vakantie komen houden. Andere omgeving, alle comfort en het Kristalbad in de buurt is aantrekkelijk voor een gezin met jonge kinderen. Dat leek hun ook wel wat.
Het werd een reis om nooit te vergeten, omleidingen, files, groene routes, een slip in de bocht en na precies 24 uur waren we over. De terugweg zou anders worden met in elk geval een overnachting.
Toen we thuis kwamen had Niesje het huis grondig onder handen genomen en ze hadden het ook geweldig naar hun zin gehad. Ze werden daarna een geregelde oppas voor huis haard en later de dieren. Ik was niet de enige die wat gehaast de vakantie begon. Toen we thuis kwamen lag de reis en kredietbrief nog in de kast en toen we een jaar later wilden kijken of paspoorten en rijbewijzen verlengd moesten worden bleek Wim al een jaar en 3 weken over tijd te zijn met het aanvragen van een nieuw rijbewijs. In zijn geval betekende het opnieuw examen doen en de Franse vacantie naar Alleyras had hij gevierd zonder een geldig rijbewijs.
Dus…. voor we een nieuwe uitdaging plannen… een goede voorbereiding… Wanneer en hoe… is nog de vraag….
Of... gaan we eigenlijk nog wel?

06-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty