Inhoud blog
  • Bezinning bij de derde zondag van de Advent
  • WOENSDAG IN DE TWEEDE WEEK VAN DE ADVENT
  • TWEEDE ZONDAG VAN DE ADVENT
  • EEN GEDACHTE BIJ DE ADVENT
  • BIJ DE EERSTE ZONDAG VAN DE ADVENT
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Doorheen de dagen
    Ervaringen besproken
    11-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CHAPADA DIAMANTINA

    VALE DO CAPÃO

     

    Dinsdag 30 januari, het was een grote meevaller, met twee toppers: ‘Lapa Doce’ en ‘Pratinha’. Om al dat moois te mogen beleven moet af en toe – vanzelfsprekend – ook wel een eindje gereden worden.

    Rond vijf uur in de namiddag, als de grootste hitte over was, begonnen we aan ons ‘huiswerk van de dag’: nog zowat 50 kilometer te rijden tot ‘Vale do Capão’, destijds een klein dorpje, dat al van oudsher een ‘must’ is in de ‘Chapada’. Ons laatste bezoek dateerde van 2013, en toen was al zichtbaar dat het karakter van het plaatsje aan het veranderen was door een opvallende aanwezigheid van jongeren, die wel eens als ‘Rastafari’s’  benoemd werden, maar mij eerder ‘hippies’ leken: van enige vage religieuze achtergrond – met verwijzingen naar de joods-christelijke traditie én naar  de vroegere Ethiopische keizer Hailé Selassié heb ik weinig gemerkt – maar de ‘dreadlocks’ waren wel aanwezig. Plus nu en dan ook wel sporen van druggebruik.

    Die avond echter hoopten we dat dit enkel een kort, voorbijgaand verschijnsel geweest was, en ondertussen dus verdwenen. Dit was fout gegokt. De ‘dreadlocks’ waren gebleven, en er was ook een heel andere groep bijgekomen, jongeren, die – wars van de moderne maatschappij – een ‘terugkeer naar de natuur’ nastreefden. Een heel ander ideaal dus, maar eveneens niet meer echt onze levensstijl, al kunnen we daar wel veel sympathie voor opbrengen.

    Ondertussen was het heel wat later geworden en de ‘Chapada’, gelegen op ongeveer 12 graden zuiderbreedte, ligt in de tropen.  Rond halfzeven begon het te donkeren en een beetje later was de duisternis zo goed als volledig. Er bleef dus geen andere keuze over dan een ‘pousada’ te zoeken in ‘Vale do Capão’ en daar te overnachten. Er bleken trouwens veel ‘pousadas’ bijgekomen te zijn, gezien de toevloed van zoveel jongeren.

    We begonnen dus aan onze zoektocht, maar die verliep moeilijker dan gewoonlijk. Of het iets te maken had met de aanwezigheid van die toch wel ietwat ‘vreemde’ jonge mensen, weet ik niet, maar geen enkele ‘pousada’ bood ’s avonds een avondmaal aan, en evenmin een ontbijt voor de volgende dag. Noodgedwongen hebben we dan maar op die manier een overnachting geboekt, overigens in een ‘hotelletje’ dat heel mooi gelegen was, alweer in een soort van tropische tuin. Een goede nachtrust lag dus binnen bereik, maar dan moest er ook nog een avondmaal gevonden worden … en ook dat is gelukt, evenzeer als een ontbijt de volgende ochtend.

    Woensdag 31 januari hadden we dan, na het ontbijt, ruimschoots de tijd om het dorp te bezoeken. Het was op dat ogenblik ook nog bijzonder kalm en rustig in ‘Vale do Capão’ , een grote meevaller dus.

    De foto’s proberen een beeld te geven van die ochtendwandeling: heel wat huizen, die beschilderd waren met mooie tafereeltjes, zoals een processie om voor regen te bidden bij een lange, aanhoudende droogte. Als toemaatje waren er ook enkele jonge ballerina’s, onderweg naar de dansles, die tussendoor, gewoon op straat enkele pasjes waagden, onder het welwillend oog van de mama’s.

    En zo verliep het eerste deel van onze derde reisdag, alweer heel mooi, na het wat moeizame begin van de avond voordien.

    Eens te meer: ‘Graças a Deus’, Gode zij dank!

























    11-02-2018 om 14:45 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (1)
    09-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CHAPADA DIAMANTINA

    PRATINHA

    Na onze afdaling in de grot ‘Lapa Doce’ zijn we, langs een stofferige zandweg, enkele kilometers verder gereden, tot in het dorpje ‘Santa Rita’. Onze magen konden wel wat eten verdragen en dus hebben we daar broodjes, kaas en ham gekocht in een kleine ‘supermarkt’, zoals je er in elk dorp verschillende aantreft. ‘Mercadinhos’, worden ze hier genoemd, kleine winkeltjes met een zeer gevarieerd en nog meer beperkt en onberekenbaar aanbod, waarin je vooral producten voor dagelijks gebruik kan vinden. Nogal wat mensen trachten een – zeer bescheiden – inkomen te verdienen met zulke ‘mercadinhos’, want de sociale voorzieningen zoals we die in Europa kennen zijn hier grotendeels onbestaande. Bovendien is de toestand er zeker niet op verbeterd na het gedwongen aftreden (‘inpeachment’) van voormalig presidente Dilma Rousseff en de machtsovername door de huidige president Temer, die met zijn regering een uiterst liberaal beleid voert, waarvan vooral de minder bedeelden de dupe zijn. En zo konden we, gewoon op een bank in de schaduw, onze picknick houden, geen echte ‘Déjeuner sur l’herbe’, maar wel lekker en gezellig. En met een totale kostprijs van 40 reais of 10 euro hebben we dus zeker geen geld over de balk gesmeten! Ons verblijf in ‘Santa Rita’ werd – gewoontegetrouw – afgesloten met een bezoek aan de kerk.

    Na de picknick opnieuw enkele kilometers rijden tot aan 'Pratinha', vroeger een minuscuul dorpje, dat nog altijd bestaat maar er nu een 'balneario' bijgekregen heeft, een woord dat ik moeilijk correct kan vertalen, omdat wij bij ons niet echt een equivalent kennen. Het gaat om een prachtig natuurpark met tropische bomen, planten en bloemen – en af en toe een piepklein aapje. Ook dit ‘balneario’ had zijn eigen, erg bekende grot: de ‘Gruta Azul’  of ‘Blauwe grot’, zowat zeventig meter diep maar slechts één 'zaal'. Wel heeft deze ‘Gruta Azul’ een merkwaardige attractie: elke dag – tenminste als de zon schijnt – is er, op een steeds wisselend tijdstip naargelang de dag van het jaar, een lichtinval door een spleet van de grot, waardoor een stukje van de onderaardse rivier enkele minuten lang een mooie blauwe kleur krijgt.

    Bovendien is er ook ruim gelegenheid om te zwemmen. In Pratinha hebben we de ganse namiddag doorgebracht, met een bezoek aan de grot – helaas niet op het goede uur om het blauwe water te kunnen waarnemen – maar het was sowieso een grot, die een bezoekje verdiende,  ook al omdat het mogelijk was om tot aan de ondergrondse rivier te wandelen.  Nadien werd het bezoek nog afgesloten met een zwempartij. 

    En o ja, er was ook nog een stuk natuursteen waarop (in het Portugees) deze tekst was aangebracht:

     

    'Wanneer de laatste boom geveld zal zijn, 

    de laatste rivier uitgedroogd,

    en de laatste vis gevangen, 

    eerst dan gaan jullie verstaan 

    dat je geld niet kan eten.'

     

    Na zulk een dag, met ’s morgens de ‘Lapa Doce’ en in de namiddag ‘Pratinha’, kunnen we eens te meer alleen maar zeggen ‘graças a Deus’ – Gode zij dank.























    09-02-2018 om 22:24 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    08-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CHAPADA DIAMANTINA

    DE GROT ‘LAPA  DOCE’

    Bij een bezoek aan Bahia staat er steevast een uitstap naar de 'Chapada Diamantina' op het programma. Hierdoor werden vorige jaren reeds enkele ‘hoogtepunten’ bezocht. Verslagen en foto’s hiervan vind je op deze blog onder de volgende titels en data:

    -       ‘Daags na de uitstap’ (23 januari 2010),

    -       ‘Zuster Theophila’ (23 januari 2010),

    -       ‘São Sebastião in Igatù’ (26 januari 2010)

    -       en ‘Uitstap’ (2 februari 2013).

    Daarom wilden we dit jaar wel eens iets anders zien. Zo was er, met een bevriende familie, een bezoek van ongeveer 2,5 uur aan de grot, 'Lapa Doce'. Omdat mijn ietwat bejaarde benen de tred van de grotere groep niet konden bijhouden, kregen we – voor ons vieren: Lene, Otávio, Henrique en ik – een afzonderlijke gids mee, Raimundo, heel toegewijd, behulpzaam en deskundig.

    Eerst was er een afdaling van 70 meter tot aan de ingang van de onderaardse grot, niet zo gemakkelijk maar toch ook niet echt gevaarlijk, omdat er op de meest riskante plaatsen houten leuningen aangebracht waren en ook omdat de gids bijzonder bereid was om mij te helpen en te ondersteunen waar dat nodig was.

    Na die afdaling was er meer dan een kilometer een min of meer vlak stuk, tussen de vele stalagmieten, stalactieten en kolommen van 'druipsteen', die door een proces van vele eeuwen 'waterinsijpelijng' gevormd waren.

    Deze min of meer vlakke wandeling was natuurlijk gemakkelijker dan de afdaling maar we moesten toch goed opletten omdat het dikwijls zoeken was om het beste pad te ontdekken in dat ‘hartstikkedonker’. Gelukkig hadden we goede lampen meegekregen, en bovenal: Raimundo wist steeds ‘het rechte pad’ te vinden, en wist heel veel te vertellen over de vele vormen van figuren die je in die 'druipstenen' formaties kon onderkennen, onder meer een heel mooi 'kerststalleke', met Maria en het kindje Jezus ... maar ook nog zoveel andere figuren.

    En waar nodig bleef hij bereid om mij te ondersteunen. De andere drie, Lene, Otávio en Henrique waren natuurlijk nogal wat kwieker dan ik. Vooral Henrique toonde zich een echte geboren acrobaat, huppelend van steen naar steen. Ik herkende er mijzelf in, zowat 60 tot 65 jaar geleden. Henrique was de ‘achteruitkijkspiegel’ waarin ik met heel veel pret kon terugblikken op mijn eigen verleden.

    Tenslotte moesten we natuurlijk weer naar boven: een klim van opnieuw 70 meter. Maar het was een bijzonder geslaagde voormiddag. 

    Tot besluit: één nadeel: het ‘hartstikkedonker’ pakt niet goed op de gevoelige plaat! Van dat stukje zijn er dus geen foto’s.





































    08-02-2018 om 13:58 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    07-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.UITSTAP NAAR ITAETU

    ITAETU

     

    Het is nu ruim twee weken geleden dat ik nog eens naar mijn vrienden in Bahia kon vertrekken. God zij dank, denk ik dan altijd … want zo ‘normaal’ is dat allemaal niet meer als je een zekere leeftijd bereikt hebt! Beide vluchten – eerst Zaventem-Madrid en nadien Madrid-Salvador – zijn probleemloos verlopen en dat de vlucht van Madrid naar Salvador vervelend is en lang duurt, dat is geen verrassing, dat weten we van tevoren. Evenzeer als we weten dat er vanuit Salvador nog ruim 300 km met de auto te doen zijn tot Mundo Novo, mijn thuishaven hier ... ook dat hoort erbij.

    Ook de dagen nadien is alles meegevallen. Meestal brengt die lange reis de volgende dagen nogal wat vermoeidheid en andere ongemakken mee ... maar daar ben ik dit jaar van gespaard gebleven. Ik denk hier meteen aan een gekende uitspraak van de moeder van Napoleon, nadat die zijn eerste successen en overwinningen behaald had: 'Als dat maar blijft duren!'.

    Als er tijd is, nemen we een dagje vrij om op uitstap te gaan. Zo bezochten we reeds  een mooi klein dorp, Itaetu, zowat 125 km van Mundo Novo, maar de eerste 105 km is het een zeer goede baan, en alleen de laatste 20 km is het een zandweg, die dan ook nog heel goed berijdbaar is, maar wel erg stofferig als je – uitzonderlijk – eens een tegenligger hebt.

    Op die zandweg hebben we op een bepaald punt de auto, noodgedwongen, moeten achterlaten, omdat er een 'riviertje' dwars over de weg liep – ook al bleken een schoolbus en enkele moto’s duidelijk een andere mening toegedaan! – Zelf zijn we dat ‘beekje’ dan maar te voet ‘overgestoken’, en daarna zijn we nog een eindje verder gegaan tot aan een ander ‘riviertje’, waar je van steen naar steen moest huppelen … maar dat huppelen vond ik voor mij een beetje riskant, en dan ben ik op een rotsblok blijven zitten, terwijl mijn ‘reisgezellen’ nog wat verder stapten, maar ze waren zozeer om mij bekommerd, dat ze heel vlug halt hielden en terugkwamen, om mij niet te lang alleen te laten. We waren rond 9 uur 's morgens vertrokken, en rond 8 uur 's avonds waren we weer thuis na een prachtige dag. Ik hoop dat de foto’s een beetje een beeld geven van deze uitstap, maar bovenal hoop ik dat ze tonen dat Bahia, in al zijn armoede en miserie, ook zoveel moois te bieden heeft.































    07-02-2018 om 14:56 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    18-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOORDENKEN OP DONDERDAG

    WAAR IS GOD? 

    Als puber was de wekelijkse zondagsmis een van de grote twistpunten met mijn vader. Om ruzies te vermijden, gingen mijn broer en ik op zondagochtend samen op café. Thuis vertelden we mijn vader dat we naar de mis waren geweest. Het enige waar we op moesten letten, was dat we – in onze versie van het verhaal – naar een andere mis dan mijn ouders waren gegaan. In de jaren tachtig, toen ik op kot ging in Leuven, begon het katholieke Vlaanderen van mijn vader in een razend tempo uit elkaar te vallen. Als studenten gingen we er prat op links en progressief te zijn. We experimenteerden met van alles en nog wat, we wisten alles over de gewone en de morning-afterpil, en als het misging kon je in de freeclinic terecht voor een abortus. Na het lezen van ‘Le deuxième sexe’ van Simone de Beauvoir en ‘De schaamte voorbij’ van Anja Meulenbelt, werden we – meisjes onder elkaar (heel wat jongens misten die boot) – allemaal feministen. Verliefde koppeltjes gingen samenwonen. Trouwen voor de kerk was niets om trots op te zijn: dat deden we voor onze ouders. En intussen liepen de kerken onherroepelijk leeg. Maar mijn vader bleef gaan. Hij vond God in de kerk. En ik, ik wist niet meer waar God was.

    Acht weken geleden is mijn vader overleden. Zijn sterven was pijnlijk, tragisch en onverdiend hard. Tijdens de lange uren die ik aan zijn sterfbed doorbracht, was ik bij momenten wanhopig. Dan zocht ik naar woorden om dat lijden te bezweren. En ja, ik vond ze. In dat ene, oude gebed dat oog had voor het uur van sterven: ‘Bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van onze dood’.

    Ik heb die woorden gepreveld, hand in hand met mijn vader. En ze deden hem zichtbaar goed. Jammer dat ik die woorden, de traditie, het geloof, de rituelen, God niet meer vind. Vaak benijd ik mensen die God niet verloren hebben. Toen mijn vader stervend was, kon ik zelf niet bidden. Maar ik stuurde wel een bericht naar de slotzusters van Brecht, met de vraag om voor hem te bidden. Hun antwoord – dat ze dat met heel hun hart en ziel zouden doen – bracht mij wekenlang rust.

    Mijn vader had een kort, zelfgeschreven testament. Eén van zijn wensen was: een klassieke begrafenismis, met gregoriaanse gezangen. Het ‘Panis Angelicus’ raakte aan een oud verdriet. Het ‘Requiem’ maakte mijn tranen los; het ‘In Paradisum’ droogde ze met hoop en troost.

    Een maand na mijn vaders dood loop ik door de kloostergang van de abdij van Irantzu, ten zuiden van Pamplona, in Navarra. De heilige stilte op deze plek, midden in de geweldige natuur, beneemt mij de adem. Voor het eerst sinds de dood van mijn vader komt er een rust over mij, een vrede en berusting ook, zelfs als ik terugdenk aan zijn gruwelijke einde.

    Vandaag luister ik in de wagen naar France Musique: ‘Bisst du bei mir’ van J.S. Bach grijpt mij naar de keel. ‘Geh’ich mit Freuden zum Sterben und zu meiner Ruh’.‘ Opnieuw denk ik aan mijn overleden vader. Opnieuw snak ik naar die Goede Vader uit mijn kindertijd. Waar Hij is, weet ik niet. Maar ik mis Hem wel heel erg.

    (Annemie Struyf, 26 augustus 2016)

    18-01-2018 om 08:03 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    15-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    MOERBEIBOOM 

     

    Als ik kijk door zijn takgebinten
    van hard en gerimpeld hout
    en harskwasten even oud
    zie ik schrijlings het jongetje zitten
    genist in een nimbus van goud.

     

    Ik hoor hem met kooswoordjes praten
    tot de lijsters van alle kant
    aandansend vlakbij zijn hand 
    haast moeiteloos aan te raken
    en nawiegend zielsverwant.

     

    De wind van gelukkige jaren
    blaast een deel van het zonnelicht
    dat in vlokken gevallen ligt
    op alle branken en blaren
    speels naar zijn kleine gezicht.

     

    Ik kijk in een latere leegte.
    Naar niemand. De jongen is heen,
    een langzame ladder alleen
    ligt in het verdriet van de regen,
    de sporten gerot een na een.

     

    Anton van Wilderode

    15-01-2018 om 14:15 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    13-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZONDAG 14 JANUARI

    2DE ZONDAG B – 14 JANUARI 2018

    ‘SPREEK, HEER, UW DIENAAR LUISTERT’

     

    We staan vandaag aan het begin van een vreemd tweeluik: twee zondagen na elkaar horen we het verhaal van de roeping van de eerste leerlingen, bij twee verschillende evangelisten, en daardoor ook met andere klemtonen. Vandaag gaat het vooral over de roeping zelf, ‘het aangesproken worden’. Laten wij ons wel aanspreken en oproepen door de dagelijkse dingen, gebeurtenissen en ervaringen, die Jezus aan het woord laten op onze persoonlijke levensweg?

    Ook de eerste lezing gaat in die richting: de kleine, jonge Samuël wordt door God zelf aangesproken, en antwoordt: 'Spreek, Heer, uw dienaar luistert!'

     

    Samuel legde zich weer te slapen,

    en de HEER kwam bij hem staan

    en riep net als de voorgaande keren:

    ‘Samuel! Samuel!’

    En Samuel antwoordde:

    ‘Spreek, uw dienaar luistert.

    (1 Samuel 3,18)

     

    De twee leerlingen gingen Jezus achterna. 

    Jezus zag dat zij Hem volgden en vroeg hun: 

    ‘Wat verlangt gij?’ 

    Ze zeiden tot Hem: ‘Rabbi 

    – vertaald betekent dit: Meester – 

    waar houdt Gij U op?’ 
    Hij zei hun: ‘Gaat mee om het te zien.’ 

    Daarop gingen zij mee 

    en zagen waar Hij zich ophield. 

    Die dag bleven zij bij Hem. 

    (Johannes 1,38-39)

      

    ‘AANGESPROKEN WORDEN EN JA ZEGGEN’

    'Toen we klein waren, hadden wij bijna allemaal een tante nonneke, een oom pastoor, of een familielid, die ergens kloosterling was. Ik beschouwde ze toen als de geroepenen, verzekerd van de hemelse zaligheid. De tijd staat niet stil en evolueert snel. Vaticaan II leerde ons ondertussen dat we allen samen geroepen zijn tot een levende gemeenschap om Jezus' evangelie gestalte te geven! Onze belangrijkste taak is een goede christen te zijn, en pas dan volgt onze roeping: gehuwd, ongehuwd of een religieuze roeping.

    De lezingen van deze zondag geven ons de gelegenheid om na te denken over de roeping van ieder van ons! Het begint in de eerste lezing: het komt erop aan te luisteren, om 'ja' te zeggen aan wie je roept. Het gaat ook verder bij Johannes: het is belangrijk te leren kijken, om te weten naar wie je moet opkijken, te leren onderscheiden om echt te kunnen kiezen. Het is hier niet te doen om een exacte weergave van een voorbije gebeurtenis. Het verhaal 'hoe het begon' wordt aangewend als een bezinning, die twintig eeuwen later waardevol is voor elke christen!

    In zijn eerste hoofdstuk gebruikt Johannes woorden en beelden om Jezus herkenbaar te maken. Alsof hij zeggen wil: 'dit moet je eerst weten om, wat volgt, beter te begrijpen. Vandaag horen we Johannes de Doper een eigenaardig beeld gebruiken om Jezus aan te wijzen. Hij noemt Hem niet de Messias, maar het Lam Gods. Geen glorievol iemand, maar een lijdend iemand. Wie deze Messias volgt, zal ook een stuk lijden kennen.

    Het verhaal zelf is eenvoudig opgebouwd: het gaat over mensen, geraakt door hun geloof in God, die dat geloof niet voor zich alleen willen houden, maar het willen doorgeven aan hun medemensen Ze wijzen iemand aan en zeggen als het ware: 'Deze moet je volgen.'  Wat betekent deze evangelie-passage voor ons vandaag, wij, die geen Johannes de Doper, geen Andreas zijn?

    Roeping … een woord dat zwaar doorweegt: getuige zijn, navolgen, beschikbaar zijn. Het zijn woorden, waarmee we meer vertrouwd zijn. Laten we het vooral niet te ver gaan zoeken. Het komt er wellicht op aan te zien, hoe je met je talenten, op de plaats waar je leeft en werkt, een stukje beeld van God kunt zijn. God, die elke mens meer dan de moeite waard vindt om van te houden. Elke dag geeft ons kansen genoeg, om iets te doen met de ingesteldheid van Jezus. Dan komen de vragen: herkent mijn medemens Jezus in mijn manier van leven? Kijken mensen nog uit naar God?

    Ik lees je een stukje voor uit de dagelijkse krantenkroniek van een gekend Vlaams dagblad. Het was op 25 december en het droeg de gepaste titel: 'Een kind ons geboren'.

    'Alles bij elkaar genomen hebben wij het nog nooit zo goed, zo gezond en wel gehad. En toch is de onvrede groot, de leegte voelbaar. Onze draagtassen scheuren van de cadeaus, maar bij velen, gelovig of niet, is het verlangen naar niet-materiële waarden groter dan we zelf willen toegeven. Waarden die van alle mensen, alle tijden, alle godsdiensten en gezindheden zijn. Waarden waarmee we op weg zijn, op zoek naar een betere wereld.' Tot hier het krantenknipsel.

    Naar mijn aanvoelen brengt het de realiteit duidelijk in beeld: zoekende mensen. Voor velen is de consumptie haar sensatie verloren. De maatschappij zonder God, met haar zinloze genoegens, doet het niet. Dan begint de zoektocht naar de zin van het leven, naar het waardevolle. Dan gebeurt het wel eens dat het religieuze ontkiemt. In het beste geval leidt dit tot God. Om zo ver te geraken, heb je een gids nodig, een voorganger, een zoeker, die God gevonden heeft! Iemand, die door zijn manier van leven meer dan met woorden, iets laat zien van God! Dan krijgen die oude evangelieverhalen weer glans. Omdat men ontdekt dat het toen niet anders was dan nu, dat mensen dezelfde vragen hadden, dezelfde leegte in hun hart, en dat dezelfde blindheid de hunne was.

    Ik keer nog even naar het verhaal terug. Het leert ons dat Jezus beschikbaar is. 'Wat verlang je?' 'Rabbi, waar verblijft U?' 'Kom, ik zal het je laten zien'. Hij dwingt niet, je geloof mag groeien! Zo vinden we Jezus vaak terug in het evangelie: bereikbaar, vooral voor diegene voor wie niemand beschikbaar is. Wie Hem 'ontmoet', ervaart bevrijding. Zacheüs, de corrupte tollenaar, is daar een goed voorbeeld van. Zacheüs, alleen, verscholen in een boom, niet geliefd. Zijn zakken vol geld, maar zijn hart leeg. Hoog en ver van zijn geluk… Inderdaad, zijn geluk is beneden. Jezus spreekt hem aan, doet beroep op hem, hij is een ander mens geworden!

    Hoeveel Zacheüssen zijn er vandaag niet? Ze zitten verscholen achter de façade van het materiële, ze hebbenmaar zijn niets. Wie 'hebben' met 'zijn' verwart, kent geen innerlijk geluk noch rust. Hoeveel mensen zijn er niet die wachten op een beetje liefde en waardering. Niemand spreekt hen aan. Mensen hebben elkaar nodig om tot God te komen. De kleine Samuël kende de stem van Jahwe niet, hij ging te rade bij Eli. De twee leerlingen worden bij Jezus gebracht door Johannes de Doper, en die leerlingen brengen anderen bij Hem. Het is nú niet anders!

    We hoeven niet alles achter te laten, zoals de eerste leerlingen, maar we kunnen met de mensen die ons gegeven zijn, omgaan met de fijngevoeligheid en de aandacht van Jezus. Wij zijn geroepen de mensen te omringen met de goedheid van Jezus. Wij zijn geroepen om met dezelfde woorden te troosten, te bemoedigen, te vergeven. Geroepen om onze vóóroordelen te laten.

    Worden wij elk als mens geroepen, dan hebben wij allen een gemeenschappelijke bestemming en roeping. Een christelijke gemeenschap is op haar best wanneer zij samenkomt om eucharistie te vieren. Wij zijn dankbaar voor diegenen, die wekelijks zorgen voor de juiste woorden, tekens en zang, om Jezus' gedachtenis levendig te houden.

    Op het einde van elke eucharistieviering, worden wij gezonden en gezegend om als plaatselijke kerkgemeenschap een teken te zijn voor de wereld waarin wij leven. Dit zal onze roeping moeten blijven, een levende gemeenschap, verwijzend naar Hem: Jezus, het Lam Gods.

    (Romain Audenaert)

     

    We zijn  geroepen om Jezus van nabij te volgen.

    Om met Hem op weg te gaan,

    ook als die weg ons naar Jeruzalem brengt,

    de stad van zijn lijden

    maar ook van zijn verheerlijking.

    We zijn  geroepen

    om net als Hij alles te geven

    opdat zijn Rijk zou komen.

     

    Op deze weg worden we ook geroepen

    om de minste te zijn en niet te heersen,

    om de lasten van anderen te dragen

    en geen lasten op te leggen,

    om vrijheid te schenken in plaats van vrijheid te nemen,

    om arm te worden om anderen rijk te maken,

    om het kruis op te nemen

    om anderen vreugde te verschaffen,

    om te sterven opdat anderen zouden leven.

     

    Dit is de weg van het evangelie

    waarvoor we alleen maar kunnen stil worden.

    Hij toont zijn rijkdom pas

    als we hem volgen.

     

    Laten we daarom Jezus voor ogen houden.

    Laten we ook niet aarzelen om die weg te gaan

    die Hij is voorgegaan.

     

    En laat ons reikhalzend en verlangend uitzien

    naar wat ons beloofd is:

    liefde, vreugde en vrede.

     

    (Vrij naar de Liturgische Werkgroep van Wijnegem)  













    13-01-2018 om 15:03 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    11-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOORDENKEN OP DONDERDAG

    MADELIEFJES ZIJN OOK MOOI

     

    Marie-Rose Nevens

     

    Vijftien jaar geleden maakte Mario Verstraete als eerste gebruik van de euthanasiewet. Op de vraag "Went pijn, kan je er zin aan geven?" antwoordde hij: "Als ongelovige kan dat niet, pijn is zinloos."

    Kunnen gelovigen dan wél zin geven aan lijden en verdriet?

    Lijden is nooit zinvol, maar de manier waarop mensen ermee omgaan is dat wel.

    Vaak wordt het kruis begrepen als teken van onderwerping aan de wil van God. Hij is echter een God van liefde en leven, Hij gaat in moeilijke tijden met ons mee en geeft ons de kracht om vol te houden. In Jezus laat God zien dat Hij aan de kant staat van kleine en kwetsbare mensen in het ultieme moment van lijden en dood.

    Misschien laten gelovige mensen wonden meer helen. Hun weg heet: geloof, hoop en liefde, doen wat Jezus deed, breken en delen, zijn woorden verder zeggen, zijn gebed verder bidden en weten dat zijn weg, en ook de onze, niet doodloopt.

    Met welke bedoeling gaf God ons de Tien Geboden?

    Niet als straf, maar uit liefde. Om ons te beschermen, om ons gelukkig te maken. Het zijn de leefregels die horen bij het verbond tussen God en de mens, wegwijzers die leiden naar geluk en vrede.

    Omdat ik graag wil leven, laat ik ook anderen leven, spreek ik geen oordeel uit, bescherm ik het leven.

    Eerbied voor het leven betekent meer dan zorgen voor de aarde en voor elkaar. Het vraagt diepe bewondering en dankbaarheid. Het is in Gods naam en met de tederheid van Jezus zorg dragen voor het leven en voor al wie kwetsbaar is.

    De boodschap van Jezus staat voor gelukkig leven, bevrijding, en toekomst.

    Wij mogen getuigen dat God voor en achter ons staat, wij hebben niets te vrezen. Wij zijn geroepen en voorbestemd voor geluk.

    Mijn grootmoeder zei dikwijls: "Al gaat mijn pad niet over rozen, madeliefjes zijn ook mooi!"

     

    (Bron: Catechesehuis, Tussendoor: ‘Maakt geloven gelukkig?’, augustus 2017)

     

    11-01-2018 om 14:20 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    08-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    DOOPSEL VAN CHRISTUS

     

    Johannes doopt in de Jordaan,

    wanneer opeens de wolken breken

    en Jezus in gebed blijft staan,

    omdat een stem begint te spreken. 

        

    “Dit is mijn zoon van wie ik houd

    en heden geef ik hem uit handen,

    de Christus die mijn plan ontvouwt

    voor alle volken, alle landen.

     

    Dit is mijn woord, dit is mijn stem,

    hem heb ik eeuwig uitverkoren,

    in hem kom ik tot u, door hem

    laat ik mij op de wereld horen.

     

    Die armen, als hij van mij spreekt,

    in recht en redding doet geloven;

    die het geknakte riet niet breekt,

    de kleine vlaspit niet zal doven.

     

    Dit is mijn liefde en mijn licht,

    dit is mijn heil vanuit de hoge

    dat vrijheid brengt en vrede sticht.

    In hem kom ik u onder ogen.”  

     

    Michel van der Plas






    08-01-2018 om 18:04 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    05-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZONDAG 7 JANUARI

    ZONDAG 7 JANUARI 2018

    HET FEEST VAN DE OPENBARING

     

    Driekoningen … Waren het koningen, geleerden, astronomen of misschien wel astrologen en obscure magiërs? Het doet weinig ter zake. ‘Mensen op zoek naar waarheid, wijsheid en inzicht, mogen we hen in ieder geval wel noemen. Zoals het verhaal verteld wordt, luidt het immers dat zij een ster gezien hadden en volgden. Een veelzeggend beeld! Zij hadden iets uitzonderlijks opgemerkt – een nieuwe, andere ster – en gingen die verder achterna, omdat die een richting, een houvast leek aan te reiken.

    Zo wijzen zij, op hun beurt, aan ons een weg. Ook wij zijn een leven lang op zoek naar houvast en richting, sterren, zeg maar, die ons de weg naar licht tonen als alles duister wordt om ons heen, of sterren, die naar warmte leiden, als het zo koud aanvoelt. Of rust als alles ons te onrustig en druk wordt – misschien buiten ons, maar misschien ook gewoon binnen in ons eigen hart.

    Wij hunkeren naar een soort van wonderen die hier en nú kunnen gebeuren – wondere dingen, die ons iets van God laten vermoeden en ons een spoor naar Hem tonen.


    Alle volken leven in het donker,

    de hele aarde is zo donker als de nacht.

    Maar over jou schijnt het licht van de Heer.

    Iedereen ziet dat stralende licht.

    (Jesaja 60,2)

     

    God heeft zijn plan eeuwenlang

    voor mensen verborgen gehouden.

    Maar nu heeft de ​heilige​ Geest​ het bekendgemaakt.

    Jezus​ ​Christus​ heeft dat allemaal mogelijk gemaakt!

    Dat is het goede nieuws waarin christenen geloven.

    (Brief aan de christenen van Efese 3,5-6)

     

    Toen ze de koning aangehoord hadden,

    gingen ze weg.

    Opeens ging de ster

    die ze hadden zien opkomen weer voor hen uit,

    tot ze bleef staan boven de plaats waar het kind was.

    (Matteüs 2,9)

      

    DE DRIE MAGIËRS …

    EEN LEVEN LANG ZOEKEN

     

    Zijn wij op 6 januari het feesten moe! Allicht, in één maand volgen de kleine en grote feesten elkaar zo snel op dat geest en lichaam een indigestie nabij zijn. En toch. Die zesde januari, hartje winter, zie je ze van heel ver komen: Caspar, Melchior en Balthazar, de drie wijzen uit het Oosten. Hoog op hun dromedarissen gezeten, met kleurrijke mantels en tulbanden getooid, tronen zij als koningen boven de woestijn. Zij volgen het licht van de wenkende ster. Zij zijn onderweg naar het Kind dat ergens in een armzalige schuur geboren werd, maar wel de Zoon is van God.

    Wat zijn ze klein die drie koningen, als korrels in de woestijn, in de eindeloze vlakte van zand en steen. Reizen koningen alleen of zijn ze deel van hun karavaan van knechten en soldaten, van meiden en kokkinnen, van edelen en vleiers! Of zijn het magiërs, sterrenwichelaars op zoek naar de bron van de wijsheid! Dan zijn ze op de goede weg, volgen het schijnsel van de ster dat overdag zelfs sterker oplicht dan de zon. De geschenken die in hun zadeltassen geborgen zitten, vinden hun bestemming in die povere stal, waar goud en mirre en wierook nooit eerder thuishoorden. Die offeren zij aan het Kind en aanbidden het. Hun lange reis is niet vergeefs geweest.

    Is dit geen prachtig verhaal! Drie wijzen, drie magiërs – of ze nu koning zijn of niet – laten alles achter om het Licht te volgen dat hen voorgaat, tot zij vinden wat ook wij levenslang zoeken: de ontmoeting met Jezus. Vinden kunnen wij Hem, in een schuur of een kathedraal, in de blik van een dompelaar of in de wijding van biddende religieuzen. Komt allen tot mij die belast en beladen zijt, niet met goud of mirre, maar met je falen en zwakte; volg het licht van de ster dat je voert waar Ik ben en Ik zal je nieuwe kracht geven.

    De schitterende boodschap die Driekoningen brengt, ligt mij na aan het hart en ik geloof dat hun feest meer luister verdient dan het folklorerandje dat eromheen zit.

    (Bron: Catechesehuis, Tussendoor: ‘Welk religieus feest spreekt je bijzonder aan?’, november 2017)

    Eeuwig heimwee drijft ons voort

    en houdt ons gaande

    in goede en kwade dagen.

     

    Heimwee naar geborgenheid,

    hunker naar een warme thuis

    en naar de veilige plek

    waar een mens aanvaard,

    bemind mag zijn zoals hij is.

    Onvoorwaardelijk,

    de eenzaamheid voorbij.

     

    Nood aan ruzieloos samenleven.

    Droom van vrede,

    van een wereld

    waar eenieder tot zijn recht kan komen

    en waar alles wordt gedeeld met allen.

     

    Diep verlangen naar geluk,

    zien en voelen

    en van harte weten:

    het is goed te mogen leven.

    Tijd om op adem te komen,

    grond onder de voeten te voelen,

    iemand die ons draagt.

     

    Eeuwig heimwee drijft ons voort.

    Sterk is het zoeken van de mens

    naar een ster van hoop.

     

    (Ward Vanoverbeke)

     

    WAAR DE STERRE BLEEF STILLE STAAN

     

    Sinds grootmoeders kinderen waren,
    Langer dan een lange reis,
    Op hun hoge drommedaren
    Reizen zij, vol lof en prijs,
    Bijna tweemaal duizend jaren
    Van de stal naar ’t paradijs,-



    En bij ieder morgen-gloren
    En bij elke nieuwe maan
    Zingen zij in grote koren,
    Karavaan tot karavaan:
    Al ons goud zijn wij verloren,
    Myrrhe en wierook zijn verdaan,
    Maar het Kind is ons geboren –
    Waar de ster bleef stille staan.

     

    Jac. Schreurs

     







    05-01-2018 om 14:54 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    03-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    FEEST VAN DE HEILIGE NAAM VAN JEZUS

     

    Toen zei de ​engel​ tegen ​Maria:

    ‘Je hoeft niet bang te zijn, ​Maria.

    God heeft je uitgekozen voor iets moois. 

    Je zult zwanger worden en een zoon krijgen.

    Je moet hem ​Jezus​ noemen.

    (Lucas 1,30-31)

     

    Petrus​ antwoordde, vervuld van de ​heilige​ Geest:

    ‘Leiders van het volk en oudsten, 

    nu wij vandaag worden verhoord

    omdat we een zieke hebben geholpen,

    en nu ons wordt gevraagd

    hoe het komt dat hij is genezen, 

    dient u allen en het hele volk van Israël te weten

    dat deze man hier gezond voor u staat

    dankzij de naam van ​Jezus​ ​Christus​ uit ​Nazaret,

    die door u gekruisigd is,

    maar die door God uit de dood is opgewekt. 

    Jezus​ is de steen die door u, de bouwlieden,

    vol verachting is weggeworpen,

    maar die nu de ​hoeksteen​ geworden is.

    (Handelingen 4,8-11)

     

    HET LIED VAN DE NAAM VAN JEZUS

     

    Van vandaag af zul je heten,

    sta je onder ons bekend,

    zal de wereld van je weten

    wie je bent.

     

    Van vandaag af alle jaren

    dat je op aarde leven moet

    zal die naam aan ons verklaren

    wat je doet.

     

    Want als Jezus zul je leven

    in de wereld en de tijd

    en ons zo te kennen geven:

    God bevrijdt.

     

    En als Jezus zul je spreken

    en als Jezus zul je doen,

    veelbelovend levend teken:

    God verzoent.

     

    Redden zul je en bevrijden

    van gemis en kwaad en pijn,

    nu en tot het eind der tijden

    Jezus zijn.

     

    Michel van der Plas





    03-01-2018 om 09:14 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    01-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GELUKKIG NIEUWJAAR

    Mag er veel goeds

    aan jou worden toegestuurd.

    Mag het kwade

    van jou worden afgehouden.

     

    Mag je de zegen

    in je leven zien en ervan genieten.

    Goede mensen om jou heen:

    vriendschap en liefde,

    genegenheid en begrip.

    Mensen die het niet opgeven:

    de droom van vrede en gerechtigheid

    voor allen en alles op aarde.

     

    Mag je nu en dan

    omzien in het nieuwe jaar,

    om je zegeningen te tellen.

    Om dankbaar te worden

    voor de zegen in je leven.

     

    Mag je de innerlijke Kracht ontvangen

    om het uit te houden

    om in de vreugde te blijven.

    Mag de taal van de Stilte

    jou vertellen over de diepte in

    elke werkelijkheid.

     

    Mag je misschien, ja waarom niet,

    worden aangeraakt en bewogen

    door Gods wondere Aanwezigheid.

     

    (Jean-Paul Vermassen)

      

    ZALIG EN GELUKKIG NIEUWJAAR

     omer

     





    01-01-2018 om 07:42 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    29-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZONDAG 31 DECEMBER

    FEEST VAN DE HEILIGE FAMILIE

    31 DECEMBER 2017

     

    Vandaag vertelt Lucas ons in het evangelie dat Jozef en Maria, op de veertigste dag na de geboorte, Jezus naar de tempel brachten om Hem daar aan God toe te wijden, zoals de Joodse wet het voorschreef. Ze ontmoetten daar twee merkwaardige mensen: de vrome, wijze man Simeon en de bejaarde ‘profetes’ Hanna. In luttele woorden worden daarbij al grote feiten aangekondigd, die gaandeweg in het latere leven van Jezus tot de diepste kern van zijn persoon en zijn boodschap zullen behoren.

    Daarna volgt nog het slotzinnetje over die vroegste kindertijd van Jezus. Uit mijn eigen kindertijd is mij dit zo bijgebleven: ‘Het kind groeide op in wijsheid en in jaren, en het nam toe in welgevalligheid bij God en bij de mensen’.

    Dit biedt ons de gelegenheid om eens even stil te staan bij dit ‘opgroeien’ … en hoe dat zoal gebeurt. Laten we ons daarbij leiden door drie andere mensen, die eveneens uitmunten in ‘wijsheid en in welgevalligheid bij God en bij de mensen’, met name: Antoine de Saint-Exupéry, Christian Bobin en Broeder Roger van Taizé.

    Maar eerst, zoals steeds, enkele zinnetjes uit de liturgie van vandaag.

     

    Bekleed u,

    als Gods heilige en geliefde uitverkorenen,

    met tedere ontferming,

    goedheid, nederigheid, zachtheid en geduld.

    Verdraag elkaar en vergeef elkaar,

    als de een tegen de ander een grief heeft.

    Zoals de Heer u vergeven heeft,

    zo moet ook u vergeven.

    (Kolossenzen 3,12-13)

     

    Toen Maria en Jozef alle voorschriften

    van de Wet des Heren vervuld hadden,

    keerden zij naar Galilea, naar hun stad Nazaret terug. 

    Het kind groeide op en nam toe in krachten;

    het werd vervuld van wijsheid

    en de genade Gods rustte op Hem.

    (Lucas 2, 39-40)

     

    HET KIND GROEIDE OP …

     

    ‘Ik ging zitten tegenover een koppel. Tussen de man en de vrouw had het kindje zich, zo goed en zo kwaad als het ging, een nestje gemaakt, en het sliep. Maar het draaide zich om in zijn slaap, en ik zag het gezichtje in het licht van de waaklamp. Het leek wel het aanbiddelijke gezichtje van een godenkind! Uit die twee mensen was een soort van gouden vrucht geboren, een wonder van bevalligheid uit die ruwe mensenklompen. Ik boog mij over het tere voorhoofdje en het zoete pruilmondje, en ik dacht: dit moet het gezichtje zijn van een kunstenaar in wording. Dit is Mozart zoals hij als kindje er uitzag. Wat mag dit toch beloven voor het leven van later!

    De kleine sprookjesprinsen waren zeker niet anders: wat kon uit dit kind nog groeien in warme, tedere geborgenheid! Als er ergens in een tuin door een mutatie, puur toeval, een nieuwe roos ontstaat, is er bij alle tuinders vreugde, verwondering, dank. De roos wordt apart geplaatst en met bijzondere zorg omgeven, ze zal met voorliefde behandeld worden. Maar er is nu eenmaal geen tuinman voor de mensen. Het Mozartkindje zal, als alle anderen, getekend worden door de afstompingsmachine. Mozart zal zijn hoogste vreugden kennen in de stank van de cafés-chantants. Mozart is ten dode opgeschreven.

    Ik ging terug naar mijn treinstel. En ik dacht aldoor: die mensen lijden niet echt in die ellende.

    Het is ook niet een of andere vorm van liefdadigheid, die mij nu bezighoudt. Het heeft geen nut altijd opnieuw week te worden omwille van een wonde die toch weer zal opengaan. Zij die gekwetst zijn, lijken zelf de wond niet te voelen. Het is veeleer alsof de mensheid in haar geheel, en niet zozeer de enkeling, hier verwond en  geschonden is. Ik geloof ook niet echt in medelijden.

    Wat mij hier bezighoudt, is de blik van de tuinman. Het is mij niet te doen om die miserie, waarin mensen zich, al bij al, gaan thuis voelen, zo goed en zo kwaad als maar kan, zoals iemand zich goed kan voelen in het nietsdoen. Eeuwenlang al leven Oosterlingen in de vuilnis en vinden zich daar goed bij. Wat mij nu pijn doet, daar helpt geen gratis soepbedeling voor. Wat mij pijn doet, zijn niet die toegetakelde lijven, niet die hele stank en vuiligheid van de trein. Wat mij pijn doet, is dat in elk van deze mensen, telkens weer een Mozartkindje gedood wordt.

    Alleen de Geest

    die blaast over de ongeboetseerde klei,

    kan de Mens laten geboren worden.

    (Antoine de Saint-Exupéry: ‘Terre des hommes’, eigen vertaling) 

     

    JAREN LATER …

     

    Het zwart-witfotootje is slechts een handpalm groot. De randen zijn gekarteld als bij een droog koekje. Het werd genomen in 1954. Ik ben dus drie jaar. Ik draag een speelpakje waarvan het elastiek mij stoort; ik trek eraan om het makkelijker te doen zitten. Met mijn linkerhand houd ik de hand van mijn vader vast. Hij draagt een zomerhemd en een lange short. Wij staan op een plattelandsweg. We kijken in de verte, beiden in dezelfde richting en beiden met een gezicht dat half nieuwsgierig, half bezorgd is, en dat niemand wil behagen.

    Toen ik mijn moeder die foto toonde, riep ze uit: 'In die jaren was je de hele tijd bij je vader, je week geen duimbreed van hem!' Ik dacht, zonder het hardop te zeggen, dat dit nog altijd het geval was en dat er meer nodig was dan de dood om die twee handen die mekaar rustig omsloten hielden, uit mekaar te halen.

    Natuurlijk is er wel degelijk iets veranderd. Als ze vandaag een foto konden nemen met een film die gevoelig genoeg was om het onzichtbare vast te leggen, dan zou je daarop dezelfde personen elkaars hand zien vasthouden, maar ze zouden van grootte gewisseld zijn: ik ben nu de man op rijpe leeftijd die mijn vader toen was en hij heeft de leeftijd die de dood ons verleent als hij zijn onschuld over ons doet stralen (op welk moment van ons leven hij ook zijn opwachting maakt), dat wil zeggen twee of drie jaar, zeker niet meer, misschien zelfs minder.

    (Christian Bobin: ‘Verrijzen’)

     

    ‘Beseffen wij wel goed

    dat voor God

    een mens geheiligd is

    door de gekwetste onschuld van zijn kinderjaren.’

    (Broeder Roger van Taizé)

     









    29-12-2017 om 14:39 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    28-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOORDENKEN OP DONDERDAG

    BIJ HET FEEST VAN DE HEILIGE ONSCHULDIGE KINDEREN …

     

    Er loopt een trein het station binnen.

    Kijk, tussen de pendelaars van iedere dag…

    een kind.

    Een broos stukje blijdschap

    te midden van de grijze massa.

    Misschien mag het voor de eerste keer

    met opa mee op de trein?

    De pendelaars kennen hun plaats van elke dag.

    Zij steken zich weg achter hun krant,

    of slapen verder, of doen alsof.

    Maar het kind staat aan het venster,

    kijkt naar de drukte op het perron,

    ziet de laatste huizen van de stad wegschuiven

    en de velden, op en neer.

    Het geniet van elk ogenblik.

     

    Het gebeurt elke morgen…

    Het gevaarte van de aarde, onze planeet,

    komt als een trein,

    nauwkeurig op de seconde,

    naar de zon toe gewenteld.

    Er staan heel veel pendelaars te wachten.

    Zij zijn elke dag present,

    nog half slapend, maar ze zijn er.

    Zij stappen op de aarde, onverschillig,

    verbergen zich achter bezigheden

    of doen alsof…

     

    Maar hier en daar is een kind.

    Het krijgt geen gemakkelijk zitje,

    vraagt er ook niet naar.

    Het kijkt geboeid uit naar elk ogenblik.

     

    Zij die worden als kinderen,

    zullen het Rijk Gods bezitten.

    De anderen …

    ze hebben het niet eens bemerkt.

     

    Manu Verhulst







    28-12-2017 om 08:22 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    25-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    Dat Kerstekind

    met zijn armen wijd open,

    doet je een teken:

     

    kom naar mij,

    jij die struikelt in de duisternis,

    jij die gebukt gaat

    onder het gewicht op je schouders:

    Ik zal je troosten.

     

    Kom naar mij,

    jij die geen land meer hebt,

    jij die verbannen bent,

    of verdreven,

    jij waar niemand naar omkijkt,

    jij die geen werk

    of geen hoop meer hebt:

    Ik zal je gerechtigheid brengen.

     

    Kom naar mij,

    jij die honger hebt,

    jij die niets dan ellende kent,

    jij die alleen maar te lijden hebt,

    jij die altijd vergeten wordt

    als iets wordt uitgedeeld

    en jij die van elke liefde beroofd werd.

    Kom naar mij ...

    het is Kerst.

     

    'Ik kom

    midden onder jullie wonen

    en ik zal je vreugde geven'

     

    (Auteur onbekend)

    25-12-2017 om 18:18 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    22-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZONDAG 24 DECEMBER

    4de ADVENTSZONDAG B: 24 DECEMBER 2017

     

    ‘WEES GEGROET, MARIA’

     

    In deze eucharistie staat de figuur van Maria, in al haar bescheidenheid, gegevenheid en toewijding, op de voorgrond. Daarom bidden wij dat wij in ons leven elke dag meer op haar mogen gelijken…

     dat ons hart mag blijven als dat van een kind:

    een hart vol eenvoud, dat vreugde vindt in kleine dingen…

    een edelmoedig hart, dat zich blij kan geven …

    een teder hart, dat meeleeft met andermans leed…

    en vooral een hart dat nederig en zachtmoedig is,

    dat gaarne blij maakt en geen verdriet aandoet.

     

    De engel trad bij Maria binnen en sprak: 

    ‘Verheug u, de Heer is met u!’ 

    Zij schrok van dat woord 

    Maar de engel zei tot haar: 

    ‘Vrees niet, Maria,

    want gij hebt genade gevonden bij God. 

    Zie, gij zult zwanger worden

    en een zoon ter wereld brengen 

    en gij moet Hem de naam Jezus geven.’ 

    Toen zei Maria: 

    ‘Zie de dienstmaagd des Heren; 

    mij geschiede naar uw woord.’ 

    (Lucas 1,26-38 - enkele verzen)

    ‘VADER, IK VERLAAT MIJ OP U …’

    ‘Verheug u, de Heer is met u’, ‘Vrees niet,’ ‘Mij geschiede naar uw Woord’ … woorden uit het evangelie van vandaag, mooie woorden, mochten zij ook waarheid en leven worden voor ons. Verwachting en bereidheid, het zijn deugden van de advent. Ze zijn zeldzaam geworden want onze tijd is meer uit op prestige,  prestatie en dadendrang.

    Mochten wij toch inzien, dat het belangrijkste in ons leven niet is datgene wat we zelf kennen of kunnen of presteren; maar wel datgene wat ons wordt geschonken. Denken we weer aan die psalm: Je kunt het geluk niet maken, de Heer geeft het zijn vrienden, zomaar, in hun slaap…. Daartoe moeten we opnieuw stil kunnen worden, biddend in ons hart, bedacht op waar het echt om gaat: de aanwezigheid van Jezus in ons midden.

    Dan is er niet zoveel nodig om gelukkig te zijn, en licht in de ogen te dragen:  wat luttele materiële dingen, enkele  mensen die van ons houden, en wat vriendschap, hoop in ons hart en geen wanhoop, woorden van troost, indien nodig, en woorden van trouw en vertrouwen. En warmte voor koude dagen.
    Zo kunnen wij onze dagelijkse weg gaan van lief en leed. Zo kunnen wij Jezus’ komst bij ons stil en biddend verwachten. Zo worden wij ook zelf bereid om Jezus voor andere mensen tot leven te brengen, zodat ook andere mensen Hem kunnen zien in ons, door ons.

    Charles de Foucauld heeft dat allemaal neergelegd in een enig mooi gebed:

     

    Vader,

    Ik verlaat mij op U.

    Doe met mij wat Gij goed vindt.

    Wat Gij ook met mij doen zult, ik dank U.

    Ik ben tot alles bereid,

    als uw wil maar geschiedt

    in mij en in al uw schepselen.

    Ik leg mijn geest in uw handen,

    met al de liefde van mijn hart,

    omdat ik van U houd

    en mij zonder voorbehoud aan U toevertrouw,

    met een oneindig vertrouwen,

    want Gij zijt mijn Vader.

     

    ‘Kom, Heer Jezus, kom…’  Mogen die woorden van de advent elke dag ook  meer onze woorden worden, stil en biddend, ontvankelijk, open en bereid.

    ‘Kom, Heer Jezus, kom…’ 

     

    GOD ZIET JE  

     

    Wie je ook bent,

    God ziet je zoals je bent.

    Heel persoonlijk.

     

    Hij roept je bij je naam.

    Hij ziet en verstaat je,

    want Hij is het die je schiep.

    Hij weet wat in jou omgaat,

    in je denken en voelen,

    wensen en zorgen, sterkte en zwakte.

     

    Hij ziet je wanneer je je verdrietig voelt of blij.

    Hij voelt mee met je verwachtingen en beproevingen.

    Hij deelt al je angsten en herinneringen,

    al wat je geest naar hoger doet streven

    en wat je geest naar beneden haalt.

     

    Hij omarmt je en draagt je in zijn armen.

    Hij leest op je gezicht dat je weent of lacht,

    blaakt van gezondheid of verwelkt door ziekte.

     

    Teder kijkt Hij naar je handen en voeten.

    Hij luistert naar je stem,

    naar je hartenklop,

    zelfs hoe je adem gaat.

     

    Je kunt jezelf niet méér liefhebben

    dan Hij je bemint.

     

    John Henry Newman, bekeerling en kardinaal 







    22-12-2017 om 17:31 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    20-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOORDENKEN OP DONDERDAG

    De advent

    is niet alleen een tijd

    om je voor te bereiden

    op de komst van mijn Zoon

    – zegt God –

    het is ook een tijd

    om je hart open te stellen

    voor arme en gekwetste mensen

    in je eigen omgeving.

    Durf solidair te zijn met hen

    en ervaar hoe die solidariteit

    je leven rijker maakt.

    In kleine en eenvoudige mensen,

    met een warm hart en met handen vol liefde,

    wil Ik geboren worden,

    om door hen de wereld

    een stukje mooier te maken

    en mijn droom van vrede

    werkelijkheid te laten worden.

     

    ‘ER ZULLEN TEKENEN ZIJN’

     

    Jij stond aan de kant

    van uitgesloten, rechteloze mensen.

    Je daalde af in hun wereld.

    Je zag hun pijn en hun ellende

    en je noemde hen: mijn volk.

    Je openbaarde hen je naam, je diepste wezen:

    ‘Ik ben er voor u’.

    Je trok met ze mee,

    doorheen de dorheid van hun bestaan,

    doorheen de uitzichtloosheid van de woestijn.

     

    En telkens wisten ze van Jou:

    Hij laat ons niet vallen. Hij niet!

    Daarom willen wij in Jou geloven

    door Jouw weg te gaan,

    door jouw leven te leven.

     

    Het gekwetste riet zal Jij niet breken,

    en de kwijnende vlaspit blaas Jij nooit uit.

     

    Wij zouden willen worden zoals Jij…

     

    (Welzijnszorg Adventsactie 2000)

    20-12-2017 om 17:35 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    18-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    KERSTGELUI

     

    Het luidt ook voor de Kerstmis van het kind

    met de paars geruite schort,

    dat ziet aan de klok van de kerk en de tint

    van de einder hoe donker het wordt

    en staat aan het avondlijke wezen

    van de dingen zijn laatste bestemming te vrezen.

     

    Pierre Kemp













    18-12-2017 om 16:43 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    16-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZONDAG 17 DECEMBER

    3de ADVENTSZONDAG B: 17 DECEMBER 2017

    ‘IN DE GEEST VAN VREUDE’

    De derde zondag van de advent werd voeger ‘gaudete’ genoemd: verheug u. Altijd hebben mensen dromen gekoesterd over een wereld van vreugde en geluk. Maar dromen zijn ballonnetjes: soms spatten ze kapot, soms worden ze waar. In de advent verwoorden wij onze hoop en onze diepste droom. Want ook God droomt voor alle mensen, klein en groot, een wereld van vreugde, vrij van alles wat arm, eenzaam of ongelukkig maakt. Bidden voor, of ‘dromen van’ houdt ook in dat wij zelf iets willen doen voor die wereld van vrijheid, vriendschap en vreugde.

     

    De geest van God, de HEER, rust op mij,

    want de HEER heeft mij gezalfd.

    Om aan armen het goede nieuws te brengen

    heeft hij mij gezonden,

    om aan verslagen harten hoop te bieden,

    om aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken

    en aan geketenden hun bevrijding,

    om een genadejaar van de HEER uit te roepen.

     

    Ik vind grote vreugde in de HEER,

    mijn hele wezen jubelt om mijn God.

    (Jesaja 61,1.2 en 10)

     

    Er trad een mens op, een gezondene van God; 
    zijn naam was Johannes. 
    Deze kwam tot getuigenis, om te getuigen van het Licht 
    opdat allen door hem tot geloof zouden komen. 
    Niet hij was het Licht, maar hij moest getuigen van het Licht. 

    (Johannes 1,6-8)

    ‘DE GEEST VAN DE HEER RUST OP MIJ’

    ‘De Geest van de Heer rust op mij’, het is een mooi woord in de eerste lezing vandaag, mocht het ook voor ons waar zijn! In ons geloof gaat het allereerst om een bepaalde visie of overtuiging, die meer een gave dan een eigen prestatie is. En uit deze gave van het geloof in de Levende Jezus vloeit een levenswijze, een manier van handelen, voort. Laten we daarom eerst even ingaan op deze gave: wat wordt hierdoor anders voor ons, voor de inhoud van ons mens-zijn? Wat betekent het eigenlijk dat wij ‘andere mensen’, ‘nieuwe mensen’ worden?

    ‘Kind van God’: in gelovig perspectief is dit wel de mooiste omschrijving van ons mens-zijn: God, die een Vader, een Moeder voor ons is, en wij die van onszelf mogen geloven dat we ‘kind van God’ zijn. Je wordt een andere mens, door die geschonken genade. Als je zo een andere mens geworden bent, als je God als een Vader of Moeder mag zien, volgt daaruit vanzelf dat je ook een andere levenswijze gaat kiezen. Het kán gewoon niet anders, of beter: ‘je kán gewoon niet anders’. De Bijbel staat haaks op de wereld en zijn gewoonten, maatstaven, meningen. Er kan hierover geen enkele twijfel bestaan: een christen zet zich af tegenover het leven van de wereld, dat tot alle vormen van lijden en de dood voert, en je kiest voor een andere levenswijze die tot leven en vreugde leidt.

    Hiervoor kunnen we, eens te meer, bij Paulus te rade: Je hebt een nieuwe  Geest ontvangen, ‘leef dus naar die Geest’, lezen we, ‘dan zult gij niet uitvoeren wat de zelfzucht dicteert. Want de zelfzucht gaat in  tegen de Geest en de Geest tegen de zelfzucht. Die twee liggen met elkaar overhoop. En de vrucht van de Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid en trouw, zachtheid en ingetogenheid.’ Wat een mooie weergave van een vreugdevol leven. Er is geen toelichting nodig om te tonen dat dit een levenswijze is, die innerlijke en uiterlijke vrede brengt voor de mens van onze tijd, voor de mens van altijd.

    Is dit alles geen illusie, niet meer dan een druppel op een hete plaat: als ik anders probeer te leven, zal dit de wereld niet veranderen. Ik ben toch niet meer dan een stofje in het heelal of een druppel in de oceaan. Het is goed verstaanbaar dat deze ‘bekoring’ ons kan overvallen en alle moed ontnemen. Laten wij dan denken aan de Chinese wijsgeer Lee Sjuun uit de 3de eeuw voor Christus:

     

    Het is met de hoop als met de wegen op aarde:

    ‘Eerst waren er geen wegen,

    maar zij ontstonden

    omdat vele mensen in dezelfde richting gingen.’

     

    Onze mooiste dromen worden tot hoop en reële mogelijkheid, als wij met velen in dezelfde richting gaan, in dezelfde richting dromen, in dezelfde richting hopen …

    Daarom nog eens: ‘Kom, Heer Jezus kom’ … wees aanwezig bij ons, door mensen op wie uw Geest rust.

     

    Verwachtingsmens

    in deze wereld zijn

    betekent dat je het moet doen

    met wat er is.

     

    Niet ongenaakbaar wachtend

    op het heil vanuit de hemel,

    beschut binnen je aardse burcht.

    Maar omgekeerd.

     

    Die altijd weer geschonden mensheid

    in de ogen zien

    en vallen over onrecht.

    Twijfel verdragen

    en kwetsuren helen.

     

    Zelf schepper van verwachting zijn

    door aan te tonen

    dat het anders kan.

     

    Dat elk gebaar

    van goedheid en ontferming

    een tegenstroom kan helpen ontketenen.

     

    En dat bevrijdend licht zal doorbreken

    waar eerst met mensenhanden

    verlichting wordt gebracht.

     

    Kris Gelaude



















    16-12-2017 om 07:44 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    13-12-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOORDENKEN OP DONDERDAG

    GA! 

    Leven op het ritme van de nacht,
    zich laten wiegen
    op de deining van de lange leugen,
    zich voortbewegen in metaal,
    niet verder kijken
    dan de lichtreclame van vandaag…

    Dit is de geestelijke Sahel:
    geruisloze uithongering van de geest.
    Daarachter, niets dan leegte.

    Trek weg uit dat land
    met de simpele kracht van de waarheid.

     

    Ga!
    Weg van de draaikolk
    die roes is en begoocheling.

     

    Ga, het is Advent.
    Het is de tijd voor de tocht naar binnen.
    Straks wordt het licht.

     

    Dan gaan we leven

    op het ritme van de dag,
    zoeken naar het licht
    en naar de laatste einder.
    Zoeken naar God,
    in zijn land van overvloed.

     

    (Manu Verhulst)

     

    In onze wereld zijn er veel kruisen om te dragen:

    er is honger, corruptie en egoïsme,

    er zijn drugs,

    mensen worden vervolgd

    om hun geloof of hun huidskleur,

    velen verloren het vertrouwen

    in onze politieke leiders,

    maar ook in de kerk

    of zelfs in God.

     

    En toch blijft Hij al onze kruisen dragen

    en geeft Hij ons moed:

    we zijn niet alleen om ons kruis te dragen.

     

    (Paus Franciscus)

     

    De Heilige Geest,

    die in elke mens is uitgestort,

    geeft vrijheid en spontaneïteit.

    Hij geeft levenszin terug aan hen

    die deze waren kwijtgeraakt.

    Hij komt ons bevrijden

    van ontmoediging.

    Noch twijfels,

    noch de indruk van Gods zwijgen,

    kunnen ons de Heilige Geest ontnemen.

     

    (Broeder Roger van Taizé)

    13-12-2017 om 21:46 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)


    Archief per week
  • 11/12-17/12 2023
  • 04/12-10/12 2023
  • 27/11-03/12 2023
  • 20/11-26/11 2023
  • 13/11-19/11 2023
  • 28/08-03/09 2023
  • 21/08-27/08 2023
  • 31/07-06/08 2023
  • 10/07-16/07 2023
  • 19/06-25/06 2023
  • 12/06-18/06 2023
  • 29/05-04/06 2023
  • 22/05-28/05 2023
  • 15/05-21/05 2023
  • 08/05-14/05 2023
  • 01/05-07/05 2023
  • 24/04-30/04 2023
  • 17/04-23/04 2023
  • 10/04-16/04 2023
  • 03/04-09/04 2023
  • 27/03-02/04 2023
  • 20/03-26/03 2023
  • 13/03-19/03 2023
  • 06/03-12/03 2023
  • 20/02-26/02 2023
  • 13/02-19/02 2023
  • 06/02-12/02 2023
  • 30/01-05/02 2023
  • 23/01-29/01 2023
  • 09/01-15/01 2023
  • 26/12-01/01 2023
  • 19/12-25/12 2022
  • 12/12-18/12 2022
  • 05/12-11/12 2022
  • 28/11-04/12 2022
  • 17/10-23/10 2022
  • 29/08-04/09 2022
  • 06/06-12/06 2022
  • 30/05-05/06 2022
  • 23/05-29/05 2022
  • 14/02-20/02 2022
  • 27/12-02/01 2022
  • 20/12-26/12 2021
  • 13/12-19/12 2021
  • 06/12-12/12 2021
  • 29/11-05/12 2021
  • 22/11-28/11 2021
  • 01/11-07/11 2021
  • 11/10-17/10 2021
  • 04/10-10/10 2021
  • 27/09-03/10 2021
  • 17/05-23/05 2021
  • 03/05-09/05 2021
  • 26/04-02/05 2021
  • 01/03-07/03 2021
  • 22/02-28/02 2021
  • 08/02-14/02 2021
  • 01/02-07/02 2021
  • 25/01-31/01 2021
  • 18/01-24/01 2021
  • 11/01-17/01 2021
  • 04/01-10/01 2021
  • 28/12-03/01 2027
  • 10/08-16/08 2020
  • 03/08-09/08 2020
  • 27/07-02/08 2020
  • 13/07-19/07 2020
  • 06/07-12/07 2020
  • 22/06-28/06 2020
  • 15/06-21/06 2020
  • 08/06-14/06 2020
  • 01/06-07/06 2020
  • 25/05-31/05 2020
  • 18/05-24/05 2020
  • 11/05-17/05 2020
  • 04/05-10/05 2020
  • 27/04-03/05 2020
  • 20/04-26/04 2020
  • 13/04-19/04 2020
  • 06/04-12/04 2020
  • 23/03-29/03 2020
  • 16/03-22/03 2020
  • 09/03-15/03 2020
  • 02/03-08/03 2020
  • 24/02-01/03 2020
  • 17/02-23/02 2020
  • 10/02-16/02 2020
  • 03/02-09/02 2020
  • 27/01-02/02 2020
  • 20/01-26/01 2020
  • 13/01-19/01 2020
  • 06/01-12/01 2020
  • 30/12-05/01 2020
  • 23/12-29/12 2019
  • 16/12-22/12 2019
  • 09/12-15/12 2019
  • 02/12-08/12 2019
  • 25/11-01/12 2019
  • 18/11-24/11 2019
  • 11/11-17/11 2019
  • 04/11-10/11 2019
  • 28/10-03/11 2019
  • 21/10-27/10 2019
  • 14/10-20/10 2019
  • 07/10-13/10 2019
  • 30/09-06/10 2019
  • 23/09-29/09 2019
  • 16/09-22/09 2019
  • 09/09-15/09 2019
  • 05/08-11/08 2019
  • 29/07-04/08 2019
  • 22/07-28/07 2019
  • 15/07-21/07 2019
  • 08/07-14/07 2019
  • 01/07-07/07 2019
  • 17/06-23/06 2019
  • 10/06-16/06 2019
  • 03/06-09/06 2019
  • 27/05-02/06 2019
  • 20/05-26/05 2019
  • 13/05-19/05 2019
  • 06/05-12/05 2019
  • 29/04-05/05 2019
  • 22/04-28/04 2019
  • 15/04-21/04 2019
  • 08/04-14/04 2019
  • 14/01-20/01 2019
  • 07/01-13/01 2019
  • 31/12-06/01 2019
  • 24/12-30/12 2018
  • 17/12-23/12 2018
  • 10/12-16/12 2018
  • 03/12-09/12 2018
  • 26/11-02/12 2018
  • 19/11-25/11 2018
  • 12/11-18/11 2018
  • 05/11-11/11 2018
  • 29/10-04/11 2018
  • 22/10-28/10 2018
  • 15/10-21/10 2018
  • 08/10-14/10 2018
  • 01/10-07/10 2018
  • 24/09-30/09 2018
  • 17/09-23/09 2018
  • 10/09-16/09 2018
  • 03/09-09/09 2018
  • 27/08-02/09 2018
  • 20/08-26/08 2018
  • 13/08-19/08 2018
  • 06/08-12/08 2018
  • 30/07-05/08 2018
  • 23/07-29/07 2018
  • 16/07-22/07 2018
  • 09/07-15/07 2018
  • 02/07-08/07 2018
  • 25/06-01/07 2018
  • 18/06-24/06 2018
  • 11/06-17/06 2018
  • 04/06-10/06 2018
  • 28/05-03/06 2018
  • 21/05-27/05 2018
  • 14/05-20/05 2018
  • 30/04-06/05 2018
  • 23/04-29/04 2018
  • 16/04-22/04 2018
  • 09/04-15/04 2018
  • 02/04-08/04 2018
  • 26/03-01/04 2018
  • 19/03-25/03 2018
  • 12/03-18/03 2018
  • 05/03-11/03 2018
  • 26/02-04/03 2018
  • 19/02-25/02 2018
  • 12/02-18/02 2018
  • 05/02-11/02 2018
  • 15/01-21/01 2018
  • 08/01-14/01 2018
  • 01/01-07/01 2018
  • 25/12-31/12 2017
  • 18/12-24/12 2017
  • 11/12-17/12 2017
  • 04/12-10/12 2017
  • 27/11-03/12 2017
  • 20/11-26/11 2017
  • 13/11-19/11 2017
  • 06/11-12/11 2017
  • 30/10-05/11 2017
  • 23/10-29/10 2017
  • 16/10-22/10 2017
  • 09/10-15/10 2017
  • 02/10-08/10 2017
  • 25/09-01/10 2017
  • 18/09-24/09 2017
  • 11/09-17/09 2017
  • 04/09-10/09 2017
  • 28/08-03/09 2017
  • 14/08-20/08 2017
  • 07/08-13/08 2017
  • 31/07-06/08 2017
  • 24/07-30/07 2017
  • 03/07-09/07 2017
  • 26/06-02/07 2017
  • 19/06-25/06 2017
  • 12/06-18/06 2017
  • 05/06-11/06 2017
  • 29/05-04/06 2017
  • 15/05-21/05 2017
  • 08/05-14/05 2017
  • 01/05-07/05 2017
  • 24/04-30/04 2017
  • 17/04-23/04 2017
  • 10/04-16/04 2017
  • 03/04-09/04 2017
  • 27/03-02/04 2017
  • 20/03-26/03 2017
  • 13/03-19/03 2017
  • 06/03-12/03 2017
  • 27/02-05/03 2017
  • 20/02-26/02 2017
  • 13/02-19/02 2017
  • 06/02-12/02 2017
  • 30/01-05/02 2017
  • 23/01-29/01 2017
  • 16/01-22/01 2017
  • 09/01-15/01 2017
  • 02/01-08/01 2017
  • 25/12-31/12 2017
  • 19/12-25/12 2016
  • 12/12-18/12 2016
  • 05/12-11/12 2016
  • 28/11-04/12 2016
  • 21/11-27/11 2016
  • 14/11-20/11 2016
  • 07/11-13/11 2016
  • 31/10-06/11 2016
  • 24/10-30/10 2016
  • 17/10-23/10 2016
  • 10/10-16/10 2016
  • 03/10-09/10 2016
  • 26/09-02/10 2016
  • 19/09-25/09 2016
  • 12/09-18/09 2016
  • 29/08-04/09 2016
  • 08/08-14/08 2016
  • 01/08-07/08 2016
  • 25/07-31/07 2016
  • 18/07-24/07 2016
  • 11/07-17/07 2016
  • 04/07-10/07 2016
  • 27/06-03/07 2016
  • 20/06-26/06 2016
  • 13/06-19/06 2016
  • 06/06-12/06 2016
  • 30/05-05/06 2016
  • 23/05-29/05 2016
  • 16/05-22/05 2016
  • 09/05-15/05 2016
  • 02/05-08/05 2016
  • 25/04-01/05 2016
  • 18/04-24/04 2016
  • 11/04-17/04 2016
  • 04/04-10/04 2016
  • 28/03-03/04 2016
  • 21/03-27/03 2016
  • 14/03-20/03 2016
  • 07/03-13/03 2016
  • 29/02-06/03 2016
  • 11/01-17/01 2016
  • 04/01-10/01 2016
  • 28/12-03/01 2021
  • 21/12-27/12 2015
  • 14/12-20/12 2015
  • 07/12-13/12 2015
  • 30/11-06/12 2015
  • 23/11-29/11 2015
  • 16/11-22/11 2015
  • 09/11-15/11 2015
  • 02/11-08/11 2015
  • 26/10-01/11 2015
  • 19/10-25/10 2015
  • 12/10-18/10 2015
  • 05/10-11/10 2015
  • 28/09-04/10 2015
  • 21/09-27/09 2015
  • 14/09-20/09 2015
  • 07/09-13/09 2015
  • 17/08-23/08 2015
  • 10/08-16/08 2015
  • 03/08-09/08 2015
  • 27/07-02/08 2015
  • 20/07-26/07 2015
  • 13/07-19/07 2015
  • 06/07-12/07 2015
  • 29/06-05/07 2015
  • 22/06-28/06 2015
  • 15/06-21/06 2015
  • 08/06-14/06 2015
  • 01/06-07/06 2015
  • 25/05-31/05 2015
  • 18/05-24/05 2015
  • 11/05-17/05 2015
  • 04/05-10/05 2015
  • 27/04-03/05 2015
  • 20/04-26/04 2015
  • 13/04-19/04 2015
  • 06/04-12/04 2015
  • 30/03-05/04 2015
  • 16/03-22/03 2015
  • 09/03-15/03 2015
  • 02/03-08/03 2015
  • 23/02-01/03 2015
  • 16/02-22/02 2015
  • 09/02-15/02 2015
  • 02/02-08/02 2015
  • 26/01-01/02 2015
  • 19/01-25/01 2015
  • 12/01-18/01 2015
  • 05/01-11/01 2015
  • 29/12-04/01 2015
  • 22/12-28/12 2014
  • 15/12-21/12 2014
  • 08/12-14/12 2014
  • 01/12-07/12 2014
  • 24/11-30/11 2014
  • 17/11-23/11 2014
  • 10/11-16/11 2014
  • 03/11-09/11 2014
  • 27/10-02/11 2014
  • 20/10-26/10 2014
  • 13/10-19/10 2014
  • 06/10-12/10 2014
  • 29/09-05/10 2014
  • 22/09-28/09 2014
  • 15/09-21/09 2014
  • 08/09-14/09 2014
  • 01/09-07/09 2014
  • 25/08-31/08 2014
  • 18/08-24/08 2014
  • 11/08-17/08 2014
  • 04/08-10/08 2014
  • 28/07-03/08 2014
  • 21/07-27/07 2014
  • 14/07-20/07 2014
  • 07/07-13/07 2014
  • 30/06-06/07 2014
  • 23/06-29/06 2014
  • 16/06-22/06 2014
  • 09/06-15/06 2014
  • 02/06-08/06 2014
  • 26/05-01/06 2014
  • 19/05-25/05 2014
  • 12/05-18/05 2014
  • 05/05-11/05 2014
  • 28/04-04/05 2014
  • 14/04-20/04 2014
  • 07/04-13/04 2014
  • 31/03-06/04 2014
  • 24/03-30/03 2014
  • 17/03-23/03 2014
  • 10/03-16/03 2014
  • 03/03-09/03 2014
  • 24/02-02/03 2014
  • 17/02-23/02 2014
  • 10/02-16/02 2014
  • 03/02-09/02 2014
  • 27/01-02/02 2014
  • 20/01-26/01 2014
  • 13/01-19/01 2014
  • 06/01-12/01 2014
  • 30/12-05/01 2014
  • 23/12-29/12 2013
  • 16/12-22/12 2013
  • 09/12-15/12 2013
  • 02/12-08/12 2013
  • 25/11-01/12 2013
  • 18/11-24/11 2013
  • 11/11-17/11 2013
  • 04/11-10/11 2013
  • 28/10-03/11 2013
  • 21/10-27/10 2013
  • 14/10-20/10 2013
  • 07/10-13/10 2013
  • 30/09-06/10 2013
  • 23/09-29/09 2013
  • 16/09-22/09 2013
  • 09/09-15/09 2013
  • 02/09-08/09 2013
  • 26/08-01/09 2013
  • 19/08-25/08 2013
  • 12/08-18/08 2013
  • 05/08-11/08 2013
  • 29/07-04/08 2013
  • 22/07-28/07 2013
  • 15/07-21/07 2013
  • 08/07-14/07 2013
  • 01/07-07/07 2013
  • 24/06-30/06 2013
  • 10/06-16/06 2013
  • 03/06-09/06 2013
  • 27/05-02/06 2013
  • 20/05-26/05 2013
  • 13/05-19/05 2013
  • 06/05-12/05 2013
  • 29/04-05/05 2013
  • 22/04-28/04 2013
  • 15/04-21/04 2013
  • 08/04-14/04 2013
  • 01/04-07/04 2013
  • 25/03-31/03 2013
  • 18/03-24/03 2013
  • 11/03-17/03 2013
  • 04/03-10/03 2013
  • 25/02-03/03 2013
  • 18/02-24/02 2013
  • 11/02-17/02 2013
  • 04/02-10/02 2013
  • 28/01-03/02 2013
  • 21/01-27/01 2013
  • 14/01-20/01 2013
  • 07/01-13/01 2013
  • 31/12-06/01 2013
  • 24/12-30/12 2012
  • 17/12-23/12 2012
  • 10/12-16/12 2012
  • 03/12-09/12 2012
  • 26/11-02/12 2012
  • 19/11-25/11 2012
  • 12/11-18/11 2012
  • 05/11-11/11 2012
  • 29/10-04/11 2012
  • 22/10-28/10 2012
  • 15/10-21/10 2012
  • 08/10-14/10 2012
  • 01/10-07/10 2012
  • 24/09-30/09 2012
  • 17/09-23/09 2012
  • 10/09-16/09 2012
  • 03/09-09/09 2012
  • 27/08-02/09 2012
  • 06/08-12/08 2012
  • 30/07-05/08 2012
  • 23/07-29/07 2012
  • 16/07-22/07 2012
  • 09/07-15/07 2012
  • 02/07-08/07 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 18/06-24/06 2012
  • 11/06-17/06 2012
  • 04/06-10/06 2012
  • 28/05-03/06 2012
  • 21/05-27/05 2012
  • 14/05-20/05 2012
  • 07/05-13/05 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 23/04-29/04 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 09/04-15/04 2012
  • 02/04-08/04 2012
  • 26/03-01/04 2012
  • 19/03-25/03 2012
  • 12/03-18/03 2012
  • 05/03-11/03 2012
  • 27/02-04/03 2012
  • 20/02-26/02 2012
  • 13/02-19/02 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 26/12-01/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 05/12-11/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 05/09-11/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 18/07-24/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/06-12/06 2011
  • 30/05-05/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 16/05-22/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 25/04-01/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 11/04-17/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012
  • 20/12-26/12 2010
  • 13/12-19/12 2010
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 22/11-28/11 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 21/06-27/06 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2016
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 28/11-04/12 -0001

    Blog als favoriet !

    Categorieën
  • Dagboek/bedenkingen (1617)


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!