‘Gastvrij en open’

Kleine dingen tonen al of je ergens welkom bent of niet: een deur, die wijd open staat of juist niet, iemand, die toesnelt of lang laat wachten, een brede glimlach of een verplicht knikje.

Gastvrij ontvangen worden doet deugd, vroeger, omdat reizen toen zo gevaarlijk was, vandaag, omdat vele mensen zo berekend zijn.

De manier waarop je iemand ontvangt toont je ware aard: of je belangeloos en goed bent van binnen, of alleen aan jezelf denkt.

Niet je woorden maar je manier van doen, laat zien of je hartelijk bent of alleen met eigen voordeel begaan.

Op hun rondreis ging Jezus eens een dorp in.
Een vrouw, Martha genaamd, ontving Hem.

Zij had een zuster die Maria heette.
Die kwam aan de voeten van de Heer zitten
en luisterde naar zijn woorden.

Martha had het heel druk met bedienen.
Ze ging naar Jezus toe en vroeg:
`Heer, laat het U koud

dat mijn zuster mij alleen laat bedienen?
Zeg haar dat ze mij komt helpen.'

De Heer gaf haar ten antwoord:
`Martha, Martha,

je maakt je bezorgd en druk over van alles,
maar slechts één ding is nodig.

Maria heeft het beste deel gekozen
en dat zal haar niet worden ontnomen.'

(Lucas 10,38-42)

Maria die het beste deel heeft verkozen: het wuift de dienstbaarheid niet weg. De barmhartige Samaritaan, in het evangelie van vorige zondag, toonde ons nog die weg naar eeuwig leven en volkomen vreugde. Bovendien wordt deze dienstbaarheid heel concreet in het gezinsleven, in de keuken. De grote Heilige Theresia zei: wie God niet vindt tussen potten en pannen, zal Hem nergens vinden!

De inhoud is dus subtieler. Het gaat om een nuance: Martha ontving Jezus in haar huis, Maria liet Hem toe in haar hart. Eigenlijk zegt Jezus tegen Martha: ‘Loop niet verloren in je drukte, je zou het belangrijkste kunnen missen!’

De goede zorgen, de hartelijke ontvangst worden niet afgekeurd. Maar het vele werken mag geen obsessie worden: er moet tijd en ruimte blijven in ons hart om, altijd opnieuw, de boodschap van Jezus te ontvangen. Maar dit ‘beste deel’ maakt het andere deel niet overbodig.

We moeten niet kiezen tussen Martha of Maria. Tussen de gastvrijheid in het huis en de openheid van het hart. Tussen bidden of werken. Het is niet of-of maar wèl en-en. Jezus zegt niet dat Martha moet ophouden met bedienen, maar wel dat ze zich te 'druk' maakt. Voor haar is het bezoek belangrijker dan de bezoeker. Gastvrijheid laat de ander toe in je eigen leven. Je stelt beide open voor de ander: je huis en je hart. Je deelt en je luistert. Zo groeit ont-moeting: geen 'moeten' meer maar ongedwongen samen zijn. Hand en hart spreken eenzelfde taal. Geven en ontvangen, beide even belangrijk, het is het wezen van de liefde.

DIENST-BAAR-HEID en GE-HOOR-ZAAMHEID, staan niet tegenover elkaar, ze vullen elkaar aan. Het zijn twee takken van eenzelfde levensboom, twee stromen uit eenzelfde bron, twee open armen van eenzelfde genegen hart: Gods eigen, goede, heilige Geest, die in ons midden woont en in onszelf. Kom, Heilige Geest, kom. Amen.

‘Als je in de woestijn

van het leven

ergens

echte liefde vindt,

ga dan met deze liefde mee.

Dan kom je

bij de bron van alle liefde,

bij God,

de grote oase

van Licht en Liefde

voor vandaag en alle dagen

en voor de eeuwigheid.’

Phil Bosmans

18-07-2010 om 13:42 geschreven door Omer

WATERLANDKERKJE

De voorbije weken waren, door mijn bezoek uit Brazilië, behoorlijk gevuld. De blog werd dan ook slechts heel sporadisch bijgehouden. Het is de bedoeling om in de toekomst weer op meer regelmatige basis indrukken en overwegingen ‘neer te pennen’ – al zal hier morgen alweer geen gelegenheid voor zijn, wegens een daguitstap met OKRA. Maar naderhand zal het doel van deze blog heropgenomen worden: ‘Doorheen de dagen. Ervaringen besproken.’

Het ligt voor de hand dat de komende dagen vooral beklijvende ervaringen van de voorbije maand zullen beschreven worden. Een eerste daarvan dateert van 8 juni jongstleden. Twee dagen eerder waren mijn vrienden uit Brazilië toegekomen na een uitputtende reis vanuit het binnenland van Bahia. Een dag ‘herstelwerken’ onder de vorm van uitrusten was niet overbodig, te meer daar de avond van aankomst nogal ‘uitgelopen’ was omdat er zoveel te vertellen viel.

Dinsdag 8 juni leek dus geschikt voor een eerste uitstapje, nog niet te zwaar maar charmant en lieflijk door de Polders van het krekengebied. Mijn woonplaats ligt amper enkele honderden meters van de grens en langs kleine binnenbaantjes – door de velden, door de weiden - trokken we dus Nederland binnen. Waterlandkerkje was het eerste dorpje dat we binnenreden, een voorschoot groot en amper een goede 550 inwoners, maar zo netjes al en zo Nederlands, als je Vlaanderen gewoon bent.

Centraal in het dorpje staat een protestants kerkje, dat bij vorige passages steevast gesloten was, maar ditmaal stond de deur wijd open. En elk kerkje, hoe minuscuul ook, heeft wel iets te bieden. Zo ook deze keer. Een nijvere medewerkster van de ‘gemeente’ was bezig in de sacristie en het was aangenaam om een tijdlang met haar te praten. Na een half uurtje gaf zij ons, ten afscheid, het plaatselijke kerkblad ‘Verbinding’ waarin Dominee Derk F. Blom volgend boeiend voorwoord had geschreven, over het 'Handvest voor compassie', een initiatief van de gerenommeerde Britse schrijfster Karen Armstrong.

Deze auteur heeft een groot aantal boeken over wereldreligies op haar naam staan. Ze publiceerde o.a. 'De geschiedenis van God', 'Strijd om God', 'De Bijbel' en recent 'De kwestie God; de toekomst van de religie'. Armstrong is een vurig pleitbezorger van dialoog en ontmoeting. Dialoog en ontmoeting spreken mij ook zeer aan. In een tijd van polarisatie en populisme lijkt me elkaar ontmoeten en met elkaar in gesprek gaan de enige weg die heilzaam is. Volgens Armstrong hebben de verschillende religieuze en ethische tradities gemeen dat zij allemaal een belangrijke rol toekennen aan het begrip 'compassie' (mededogen). In de praktijk vinden zij elkaar in de volgende Gulden Regel:

‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt,

doe dat ook een ander niet.’

Het handvest is door Karin Armstrong geschreven samen met een internationale groep van morele leiders van verschillende religies en levensovertuigingen, onder wie bisschop Tutu, rabbijn Soetendorp en islamoloog Tariq Ramadan. De tekst luidt als volgt:

Het principe van compassie of mededogen ligt ten grondslag aan alle religieuze, ethische en spirituele tradities; steeds opnieuw wordt daarmee een beroep op ons gedaan alle anderen te behandelen zoals wij zélf behandeld willen worden. Compassie is onze drijfveer om ons onvermoeibaar in te zetten voor het verzachten van het leed van onze medeschepselen, om terug te treden uit het middelpunt van onze wereld en een ander voor het voetlicht te plaatsen, en om recht te doen aan de onschendbare heiligheid van ieder mens en een ieder, zonder enige uitzondering, te behandelen met volstrekte waardigheid, billijkheid en respect.

Daarbij hoort tevens de opdracht om er zowel in het openbare als in het privéleven voor te waken geen enkele vorm van leed te veroorzaken. Door gewelddadig te handelen, door de

kwaliteit van het leven van een ander te verslechteren, door de grondrechten van die ander te misbruiken of te ontkennen, en door haat te zaaien met laatdunkende uitingen over anderen - zelfs over onze vijanden - doen wij de menselijkheid die wij allen met elkaar delen geweld aan. Wij erkennen dat wij er niet in zijn geslaagd een leven te leiden vervuld van compassie en dat sommigen uit naam van hun religieuze overtuiging het totale menselijke leed zelfs groter hebben gemaakt.

Daarom roepen wij iedere man en vrouw op om compassie opnieuw te maken tot de kern van moreel handelen en van religie, terug te keren naar het oude principe dat iedere interpretatie van geschriften die aanzet tot geweld, haat of minachting geen enkele legitimiteit heeft, garant te staan voor de verstrekking van correcte en respectvolle informatie over andere tradities, godsdiensten en culturen aan jongeren, positieve waardering van culturele en religieuze verscheidenheid te stimuleren, bij te dragen aan medeleven, gebaseerd op kennis, voor het leed van alle mensen, ook van hen die wij als onze vijanden zien.

Het is van wezenlijk belang dat wij compassie in onze gepolariseerde wereld maken tot een duidelijke, lichtende en dynamische kracht. Indien compassie is geworteld in principiële vastbeslotenheid om uit te stijgen boven egoïsme, kan zij politieke, dogmatische en religieuze grenzen slechten. Als product van onze wezenlijke afhankelijkheid van elkaar, speelt compassie een fundamentele rol binnen menselijke relaties en bij een volwaardig mensdom. Compassie voert naar verlichting en is onmisbaar voor het realiseren van een eerlijke economie en een harmonieuze wereldgemeenschap die in vrede leeft met elkaar.

De initiatiefnemers nodigen iedereen uit dit charter te adopteren alsof het van haar of hem zelf is. Verder roepen zij op ons levenslang te verbinden aan een leven met mededogen. Dit document verdient het om verder besproken te worden; thuis, op school, in de kerk en op het werk. Laten we er een begin mee maken en laten we kijken of wij er activiteiten aan kunnen verbinden!

Nadien hebben we onze uitstap verder gezet, maar het verdere verloop was anders dan gepland. Gelukkig was er een zacht zonnetje die dag, en ook een vrije bank langs een kreek, waar we met elkaar nog lang konden nakaarten over ons gesprek met deze dame en over het ‘Handvest voor Compassie’

12-07-2010 om 16:22 geschreven door Omer

DE BARMHARTIGE SAMARITAAN

In die tijd trad een wetgeleerde naar voren
om Jezus op de proef te stellen.
Hij zei:‘Meester, wat moet ik doen om het eeuwig leven te verwerven?’

Jezus sprak tot hem:

‘Wat staat er geschreven in de wet?Wat leest ge daar?’

Hij gaf ten antwoord:
‘Gij zult de Heer uw God beminnen
met geheel uw hart en met geheel uw ziel;
met al uw krachten en geheel uw verstand;
en uw naaste gelijk uzelf.’

Jezus zei: 'Uw antwoord is juist, doe dat en ge zult leven.’

Maar omdat hij zijn vraag wilde verantwoorden,
sprak de wetgeleerde tot Jezus:
‘En wie is dan mijn naaste?’

Nu nam Jezus weer het woord en zei:
‘Eens viel iemand, die op weg was van Jeruzalem naar Jericho, in handen van rovers.

Ze plunderden en mishandelden hem
en toen ze aftrokken lieten ze hem half dood liggen.

Bij toeval kwam er juist een priester langs die weg;
hij zag hem wel maar liep in een boog om hem heen.

Zo deed ook een leviet:

hij kwam daar langs, zag hem,

maar liep in een boog om hem heen.

Toen kwam een Samaritaan die op reis was bij hem,
hij zag hem en kreeg medelijden;
hij trad op hem toe,

goot olie en wijn op zijn wonden en verbond ze;
daarna tilde hij hem op zijn eigen rijdier,
bracht hem naar een herberg en zorgde voor hem.

De volgende morgen haalde hij twee geldstukken te voorschijn,
gaf ze aan de waard en zei:
‘zorg voor hem, en wat ge meer mocht besteden,
zal ik u bij mijn terugkomst vergoeden.’

Wie van deze drie lijkt u de naaste te zijn
van de man die in handen van de rovers gevallen is?’

Hij antwoordde:‘Die hem barmhartigheid betoond heeft.’

En Jezus sprak:‘Ga dan en doe gij evenzo.’

(Lucas 10, 25-37)

Jezus tekent hier twee groepen van mensen: de praters en de doeners. Ze bestaan, die mannen van de mooie woorden, met hun ronkende volzinnen en vrijblijvende theorieën. Almaar discussiëren en niets doen.

De vraag van de wetgeleerde is trouwens een strikvraag: ‘Meester, wat moet ik doen?’ De man weet zelf wel het simpele antwoord: ‘Bemin God bovenal, en uw naaste gelijk uzelf’. Jezus zegt enkel ‘DOE dit en ge zult leven’. Meer is er ook niet te zeggen.

‘Wie is mijn naaste dan?’, zo probeert de man nog zijn gezicht te redden, maar Jezus trapt niet in de val van de holle woorden. Hij geeft geen theorie, wel een concreet verhaal. En weer zijn er eerst twee praters: de priester en de leviet, die de sukkelaar zien liggen, maar er rond lopen. Alleen de derde man is anders: geen praatjes, maar mee-leven, mee-lijden, mee-dragen. En dat is nog wel een Samaritaan, iemand, die door die God-geleerden, die heren van stand, geminacht werd.

Je naaste kom je vanzelf tegen. ONDERWEG. ‘s Morgens, toen hij vertrok, wist die Samaritaan nog niet wie die dag zijn concrete naaste zou zijn. Plots is er die berooide man, en hij kijkt er niet langs en loopt er ook niet in een boog omheen, zoals die priester en de leviet, die ongetwijfeld mooie woorden hadden. GE-HOOR-ZAAM zijn, daar komt het op aan: ogen en oren goed open houden, want zo komt Gods Woord tot ons: ‘Het woord van God is dicht bij. Je kan het dus volbrengen.’

De geboden die ik u vandaag geef,

zijn niet te zwaar voor u

en zij liggen niet buiten uw bereik.

Ze zijn niet in de hemel

en u hoeft niet te zeggen:

‘Wie zal naar de hemel gaan

om ze voor ons te halen

en ze ons te laten horen,

zodat wij ze kunnen volbrengen?’

Ze zijn niet overzee

en u hoeft niet te zeggen:

‘Wie zal de zee oversteken

om ze voor ons te halen

en ze ons te laten horen,

zodat wij ze kunnen volbrengen?’

Nee, het woord is dicht bij u,

in uw mond en in uw hart.

U kunt het dus volbrengen.

(Deuteronomium 30,11-14)

Een waarachtig geloof staat met twee voeten in het leven en mondt uit in goedheid die moet worden gedáán. Inderdaad, het woord van God is niet ver over zee, of hoog in de hemel, en niemand moet het daar gaan halen: het is dichtbij. We kunnen het dus uitvoeren.

WAT HEB JIJ GEDAAN?

Laat ons eerlijk zijn:

als de vluchteling,

de vreemde, de ontheemde

in een land niet welkom is,

is het meestal niet

omdat hij vreemd is.

Wél omdat hij arm is

en geen toekomst heeft.

De vreemde die naam heeft en aanzien

en betalen kan, is overal welkom.

Die krijgt overal de betere woning,

de betere status,

de betere behandeling.

De vreemde die niet kan betalen,

staat in de rij der rechtelozen,

hangt af van de goodwill van anderen.

Deze vreemde is een levend appèl

op het geweten:

‘Wat heb jij gedaan

voor de minsten?’

Carlos Desoete

11-07-2010 om 08:21 geschreven door Omer

ALS LAMMEREN TUSSEN WOLVEN

Vandaag, 4 juli, lezen we in het evangelie:

In die tijd wees de Heer nog tweeënzeventig leerlingen aan

en zond hen twee aan twee voor zich uit

naar alle steden en plaatsen waar Hij zelf nog komen zou.

Hij zei tegen hen:

`De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig.

Vraag daarom de eigenaar van de oogst

om arbeiders in te zetten voor zijn oogst.

Ga nu, maar weet wel,

Ik stuur jullie als lammeren onder de wolven.

Neem geen beurs mee, geen reistas en geen schoenen,

en groet niemand onderweg.

Als je bij iemand in huis komt, zeg dan eerst:

`Vrede aan dit huis.’

Woont daar een vredelievend mens,

dan zal jullie vrede op hem rusten;

zo niet, dan zal die naar jullie terugkeren.

Blijf in dat huis en eet en drink wat men je aanbiedt,

want de arbeider is zijn loon waard.

Trek niet van het ene huis naar het andere.

Als je in een stad komt waar men je ontvangt,

eet dan wat men je voorzet.

Genees er de zieken en zeg tegen hen:

`Het koninkrijk van God is nu dichtbij u gekomen.’’

Maar als je in een stad komt waar men je niet ontvangt,

ga daar de straat op en zeg:

`Zelfs het stof uit uw stad

dat aan onze voeten zit, mag u houden: wij vegen het af.

Maar weet wel, het koninkrijk van God is dichtbij.’

Ik zeg jullie:

voor Sodom zal het op die dag draaglijker zijn dan voor zo’n stad.

De tweeënzeventig kwamen opgetogen terug.

`Heer,’ zeiden ze,

`zelfs de demonen onderwerpen zich aan ons in uw naam.’

Hij zei tegen hen:

`Ik zag de satan als een bliksemschicht uit de hemel vallen.

Kijk, Ik heb jullie de macht gegeven

om op slangen en schorpioenen te trappen

en in te gaan tegen alle vijandelijke krachten;

niets kan jullie deren.

Toch moeten jullie je niet verheugen

omdat de geesten zich aan jullie onderwerpen;

nee, verheug je omdat jullie namen opgetekend staan in de hemel.’

(Lucas 10,1-12.17-20)

Goed 20 jaar geleden viel het communisme in de Sovjet Unie, en de godsdienst kwam weer tot leven. 70 jaar was niet genoegom het geloof uit te roeien. Het atheïsme was verplichte leerstof, priesters moesten naar Siberië, elke geloofsbeleving werd verboden. En toch bleef dit geloof overleven. Moeders en grootmoeders bewaarden het en gaven het door. Zij hadden geen opleiding en geen mandaat. Zij gaven het gewoon door zoals ze van nature het leven zelf doorgeven.

Vandaag zien we in het westen enigszins wat toen in Rusland gebeurde. Een praktisch atheïsme wordt opgedrongen. Geloven wordt ouderwets genoemd. Religieuze symbolen worden belachelijk gemaakt. Priesters worden niet verbannen, maar lege seminaries zijn veel doeltreffender.

Geloof is vervangen door de cultus van het ‘ik’ en een extreem materialisme. Het aantal priesters slinkt zienderogen. Zullen ook hier moeders en grootmoeders het geloof bewaren en doorgeven, even gewoon als ze het leven zelf doorgeven?

Geloof doorgeven is geen kennis doorgeven. Het is iets van jezelf delen, iets van je eigen aanvoelen. Toen Jezus zei: ‘Blijf dit doen om Mij te gedenken’, sprak Hij niet over een les godsdienst, maar over een besef dat Hij er is en dat Hij onze diepste vreugde en onze diepste vrede is.

Geloven is vooral een manier van leven en van omgaan met mekaar. De 72 leerlingen die Jezus op pad zond waren geen leraars en hadden geen opleiding. Maar zij moesten wel een vrede uitstralen, onbezorgd en vrij. Hun geluk was immers niet afhankelijk van bezit of prestige.

Zullen de moeders en grootmoeders bij ons erin slagen om de vrede en de vreugde van hun geloof door te geven aan hun kinderen en kleinkinderen? Zal het geloof overleven tot het materialisme ineenstuikt?

Een leven dat alleen het eigen ‘ik’ ziet, leidt tot wanhoop en ontreddering. De slangen en schorpioenen worden al zichtbaar in de stijgende misdaad en in de wansmakelijke vormen van corruptie en zedelijk verval.

Die 72 leerlingen van Jezus waren gewone mensen zoals wij. Vandaag zegt Hij tot ons ‘Ga dan, Ik zend u als lammeren tussen de wolven. Maar weet het wel: Het rijk Gods is nabij.’

(geïnspireerd door een preek van Manu Verhulst.)

Hij liep zijn blote voeten stuk

in het bloedhete zand.

Hij slingerde zijn woorden

als schitterende speerpunten in de zon.

In zijn wijd open ogen

blonk de grote zekerheid

dat alle mensen

broers en zussen zullen worden.

Was Hij een mens zoals wij?

Ja, zoals wij zouden moeten zijn.

Wij maken onze voeten niet meer vuil

en wegen zorgvuldig onze woorden

om niets te moeten zeggen.

In onze ogen dwaalt achterdocht

en misprijzen voor elkander.

Hij is diegene

die ons kan genezen:

‘Neem uw bed op en loop,

spreek woorden van leven.

Doe die schaduw uit je ogen

en geloof:

geloof in God die Liefde heet

en ons tot broers en zussen

van elkander maakt.’

Manu Verhulst

04-07-2010 om 07:26 geschreven door Omer

VOLG MIJ OP MIJN WEG NAAR JERUZALEM

Gods Woord kan wel eens hard aankomen; dan zouden we het liever niet horen. Wie Jezus wil volgen, moet soms veel opgeven, sterven aan zichzelf in veel kleine dingen: met geduld en offer, in verdriet en eenzaamheid.

Maar wie de Heer volgt in zijn sterven, zal ook met Hem verrijzen in zijn vreugde. Of in meer gewone woorden: wie zijn eigen belang eens vergeet, ervaart dat het deugd doet een ander vreugde te schenken.

Toen de tijd naderde dat Hij zou worden weggenomen,

koos Jezus vastberaden Jeruzalem als reisdoel.

Hij zond boden voor zich uit,

maar toen die in een Samaritaans dorp kwamen

om zijn komst voor te bereiden,

wilde men Hem niet ontvangen,

omdat Hij Jeruzalem als reisdoel had gekozen.

Toen de leerlingen Jakobus en Johannes dat merkten, zeiden ze:

`Heer, zullen we zeggen

dat er vuur uit de hemel moet neerdalen om hen te vernietigen?'

Maar Hij keerde zich om en wees hen terecht.

Toen gingen ze naar een ander dorp.

Terwijl ze hun reis voortzetten, zei iemand onderweg tegen Hem:

`Ik wil U volgen, waar U ook naartoe gaat.'

Jezus zei tegen hem:

`De vossen hebben een hol, en de vogels van de hemel een nest,

maar de Mensenzoon kan nergens het hoofd neerleggen.'

Tegen een ander zei Hij: `Volg Me.'

Die zei Hem: `Heer, sta me toe eerst mijn vader te gaan begraven.'

Maar Hij zei hem: `Laat de doden hun doden begraven;

u moet het koninkrijk van God gaan verkondigen.'

Weer een ander zei: `Ik wil U volgen, Heer,

maar sta me toe eerst thuis afscheid te nemen.'

Tegen hem zei Jezus:

`Wie de hand aan de ploeg slaat en dan nog eens omkijkt,

deugt niet voor het koninkrijk van God.'

(Lucas 9,51-62)

Dit stukje evangelie tekent een keerpunt in Jezus' leven. Hij trok door Galilea, riep zijn leerlingen, genas zieken naar lichaam en ziel, en schonk vergeving aan zondaars. Nu zal Hij naar Jeruzalem gaan, de plaats van zijn lijden en dood. Hij gaat Zijn opdracht voltooien ondanks de vijandschap, die Hij zal ontmoeten: de machtigen voelen zich bedreigd, omdat Hij een liefdevolle God predikt, en geen boeman. Jezus' weg van Liefde moet verworpenheid en vijandschap meebrengen. Hij is een bedreiging voor wie alleen zichzelf zoekt. Daarom staat er: Jezus kiest vastberaden voor die weg, die de tegenstand niet vreest, maar als een kruis op zich neemt.

Bij de eerste afwijzing al, zijn de leerlingen verbolgen. Jezus wijst hen terecht: Hij komt niet met macht en vuur, maar is de Lijdende Dienaar. Hij is niet gekomen om te vernietigen, maar om tot leven te wekken! Jezus misbruikt zijn macht niet, Hij vertrapt geen mensen, maar kiest bewust voor de liefde, die haar kruis draagt, ten einde toe, tot op Calvarie.

De weg van Jezus is geen gezapig tochtje. Wie Hem volgt, moet keuzes maken. Aan die drie mensen, die Hem willen volgen, stelt Hij strenge eisen. Laten we ze echter goed verstaan: gezin en vrienden zijn niet verkeerd. Maar Jezus wijst mensen af die vasthangen aan wat de liefde in de weg staat. Meestal is er geen conflict tussen wat Jezus oplegt en wat menselijk mooi is. De liefde vraagt ons dat wij zorgen voor ons gezin, onze doden en onze vrienden. Wat Jezus wil, tonen wij juist door deze warme genegenheid.

Maar, uitzonderlijk, bij overdreven gehechtheid, kunnen wij niet liefdevol zijn. Dan vraagt de Heer ons te kiezen voor de liefde die zichzelf vergeet. De voorbeelden zijn extreem maar ze tonen ons: altijd moet de liefde voorrang krijgen. In de omstandigheden die het leven zelf aanbrengt, dienen wij steeds opnieuw, vastberaden en radicaal te kiezen voor die ene weg: de liefde, die zichzelf niet zoekt.

Het is niet makkelijk, maar … zo ging de Heer ons voor.

God,

wat me boeit in U

is uw niet aflatende trouw aan mensen.

Daar waar zij verdwalen

zijt Gij een teken van hoop

dat voor hen uitgaat.

God,

wat me boeit in U

is uw scheppende aanwezigheid in mensen:

profeten in ons midden.

Mensen die onze platgetreden paden

vernieuwen van dag tot dag.

God,

wat me boeit in U

is uw grenzeloze energie

om steeds weer in nieuwe omstandigheden

uw roep om vrede en gerechtigheid

te laten klinken

als beeld van uw goddelijk Rijk.

naar Theo Kersten

27-06-2010 om 07:04 geschreven door Omer

WIE ZEGGEN JULLIE DAT IK BEN?

Een Romeinse landvoogd schreef eens in een brief: ‘de Joden twisten over een zekere Jezus, die gestorven is en over wie Paulus zegt, dat Hij nog leeft’.

Eens was Jezus aan het bidden, alleen zijn leerlingen waren bij Hem.

Hij stelde hun de vraag: `Wie zeggen de mensen dat Ik ben?'

Zij antwoordden Hem:

`Johannes de Doper, volgens anderen Elia,

en weer anderen zeggen dat een van de oude profeten is opgestaan.'

Daarop vroeg Hij hun: `En jullie, wie zeggen jullie dat Ik ben?'

Petrus antwoordde: `De Messias, de Gezalfde van God.'

Hij verbood hun echter nadrukkelijk hierover met iemand te praten en zei:

`De Mensenzoon moet veel lijden,

Hij moet door de oudsten, hogepriesters en schriftgeleerden

worden verworpen en ter dood gebracht;

en op de derde dag zal Hij worden opgewekt.'

Met het oog op allen zei Hij:

`Als iemand achter Mij aan wil komen, 

laat hij dan met zichzelf breken,

dagelijks zijn kruis opnemen en Mij volgen.

Want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen,

maar wie zijn leven om Mij verliest, die zal het redden.

(Lucas 9,18-24)

GEKOMEN OM TE DIENEN

Hij was geen koningszoon

die opgeleid werd om gediend te worden.

Die zoon van een timmerman

had geleerd om zich te plooien

naar de nukken van het hout

en naar de grillen van de klanten.

Hij was geen Romeins staatsburger,

en Hij kon zich nergens op beroepen.

Die rechteloze Jood uit Galilea,

ver van het politieke forum en de publieke woordenkramerij,

had geleerd om zich te onderwerpen aan de bezetter.

Hij was geen priester

en Hij was ook geen wetgeleerde.

Hij kon niet terugvallen op enig voorrecht.

Die simpele leek had vlug doorzien

hoe mensen zich zo vaak

achter hun God durven verschuilen

om hun eigen belangen beter te behartigen.

Hij stond weigerachtig en argwanend

tegenover elke vorm van macht:

de macht van de tollenaar

en de macht van de opperpriester;

de macht van het geld

en de macht van de godsdienst.

Hij hield het bij de macht

van de geweldloosheid;

de macht van het offer

en de macht van het gebed.

Alleen op die manier

kon macht omgebogen worden

tot nederige, bereidwillige en vreugdevolle dienstbaarheid.

Alleen zo kon de meester

voetenwasser worden.

(vrij naar Manu Verhulst)

20-06-2010 om 08:43 geschreven door Omer

OP BEZOEK BIJ MOEDER MARIA

In een land waar – soms tussen oogverblindende tekenen van luxe en schaamteloze onverschilligheid – de meest schrijnende vormen van armoede nog tomeloos tieren, is ook de volkse vroomheid nog heel levendig, bezield en bezielend.

Daarom mocht een bezoek aan Moeder Maria in Oostakker niet ontbreken. In stilte baden we eerst even voor de grot, en nadien gingen we de ommegang, met de kapelletjes van de vijf blijde, de vijf droeve en de vijf glorierijke mysteries. Dat was althans de bedoeling, en eigenlijk is het ook zo wel ten dele gebeurd.

Maar heel vlug hadden onze Braziliaanse gasten gezien, dat er naast de ‘binnenring’ met deze mysteries van de rozenkrans, ook een ‘buitenring’ was, met grotere kapelletjes over de ‘zeven smarten van Maria’. En even vlug sloeg de aandacht over op deze ‘buitenring’. Lange tijd hebben we met stille stem samen deze smarten overwogen …

Aan het einde was het een beklijvende belevenis om even naar elkaar te luisteren: ‘zie je in je eigen leven iets van die zeven smarten van Moeder Maria?’ En telkens was er wel een aanknopingspunt.

Tot, aan het eind van onze meditatie iemand zei: ‘Maar voor moeder Maria was het toch allemaal nog veel pijnlijker’.

1. De profetie van Simeon in de Tempel bij de opdracht van Jezus
2. De vlucht naar Egypte
3. Maria en Jozef gaan op zoek naar Jezus, die in de Tempel is achtergebleven
4. Ontmoeting van Maria met Jezus op weg naar de Calvarieberg
5. Maria staat onder Jezus' kruis
6. Maria omhelst Jezus' dode lichaam na de kruisafneming; de piëta
7. Jezus wordt begraven

De piëta’s

Iets maakt de lippen der piëta’s droever

in de schemer der kerken, achteraan,

als kwam, al de onrust van duizend moeders,

hier, voor de tralies, bij kaarslicht te saam.

Zij zaten alleen – inderhaast aan markt en

keuken ontsnapt, vrouwtjes klein en devoot –

te zwijgen. En elk was een moeder van smarten,

met welk zwaard in het hart, met welk kind op de schoot?

Maar kruistocht, en lijkwâ, en nagels ontbonden

hen zozeer, dat elk te verhalen begon

haar eigen calvarie, de dolorosa te troosten.

Zoals moeders voor moeders wel doen. De zon

was al onder. Zij waren al thuis. Zij moesten

al sterven, godweet. Maar Maria’s mond

bewaarde elk woord van de duizend droeve

piëta’s. Omdat zij elk woord verstond.

Roger Verkarre

19-06-2010 om 17:03 geschreven door Omer

BEZOEK AAN DE WESTHOEK

Tijdens het verblijf van mijn vrienden uit Brazilië mocht een bezoek aan de Westhoek zeker niet ontbreken. We hadden de gelegenheid om verschillende mooie kerken te bezoeken, in Ieper, Zonnebeke, Passendale en Esen.

Maar eveneens was het voor hen een kans om met eigen ogen iets te zien van de ravage, die door de eerste wereldoorlog was aangericht in die streek, met zijn loopgrachten, zijn talloze doden en de uitzichtloze, eindeloze veldslagen aan weerszijden van de overstroomde IJzer. Het bleek een unieke ervaring. Voor hen, in dat verre Brazilië, was ‘de grote oorlog’ immers niet meer dan enkele lijntjes en een vage herinnering uit de lessen geschiedenis. Zoals er in de handboeken en de lessen geschiedenis over zoveel oorlogen gesproken.

Twee oorlogskerkhoven hebben we bezocht: ‘Tyne Cot’ in Passendale en het ‘Duits Kerkhof’ in Vladslo, met het ‘treurend ouderpaar’ van Käthe Kollwitz.’ Eerst gingen we langs op ‘Tyne Cot’. Monotoon en traag, met gedempte stem, klonken uit de luidsprekers de namen van de 12.000 soldaten, die daar een laatste rustplaats vonden, nadat ze van heinde en verre naar hier gekomen waren. Telkens werd de leeftijd vermeld, en telkens ook was dat iets in de zin van: 19 jaar, 20 jaar, 21 jaar. En een enkele keer daartussen een dertiger of een veertiger.

De indruk was overweldigend. Nadat we – ook traag en gedempt – over het hele kerkhof gewandeld hadden, schreef één van hen in het ‘gastenboek ongeveer dit: ‘Hier zie je met eigen ogen tot welke gruwel en waanzin de mens in staat is, als hij zich laat leiden door mateloze machtswellust, tomeloze hang naar rijkdom of territorium en grenzeloze ambitie of hoogmoed. Als de mens daadwerkelijk daaraan toegeeft worden de sombere woorden van enkele filosofen tot levende waarheid, zoals het gekende ‘Homo homini lupus’, of dat andere citaat van Schopenhauer, dat wellicht nog harder is: ‘Als ik de mens een roofdier noem, wie heb ik dan beledigd? De mens of het roofdier?’ Laten wij hopen en bidden dat ooit of eens een tijd aanbreekt dat mensen meer bezield wordt door Gods eigen Heilige Geest.’

Hieronder volgen nog twee van de meest gekende gedichten over deze gruwel: ‘In Flanders fields’ van John Mc Crae, eerst in het Engels met daarna de Nederlandse vertaling door Rene Duyck, en daarna het zo ontroerende ‘Duizend soldaten’ van onze eigenste Willem Vermandere.

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row,

That mark our place; and in the sky

The larks , still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below;

We are te he Dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow.

Loved, and were loved, and now we lie

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch ; be yours to hold it high.

If ye breek faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

(John Mc Crae 3 may 1915

Essex Farm Cemetery)

In Vlaandren bloeien de kolleblommen

bloedrood rond de houten kruiskolommen.

Hoog klimmend in de azuurblauwe lucht

Daar orgelt de leeuwerik en klapwiekt

tussen geweer en hels kanongeschut.

Wij, de doden, zagen gisteren nog

de gouden morgen en de avondgloed,

Wij , die leefden en liefhadden, liggen

verstard in Vlaandrens veld vol modderig bloed.

Neem in uw gevecht met de vijanden

de toorts uit onze verkrampte handen

en steek ze trouw aan onze boodschap hoog.

En tot Nooit Meer Oorlog zich komt melden

slapen wij niet terwijl de papavers

zacht bloeien in Vlaandrens offervelden.

(vertaling: Rene Duyck. In:’Kerk en Leven’, 1993, nr. 43)

(Willem Vermandere)

14-06-2010 om 09:07 geschreven door Omer