Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
09-02-2018
CHAPADA DIAMANTINA
PRATINHA
Na onze afdaling in de grot ‘Lapa Doce’ zijn we, langs een stofferige zandweg, enkele kilometers verder gereden, tot in het dorpje ‘Santa Rita’. Onze magen konden wel wat eten verdragen en dus hebben we daar broodjes, kaas en ham gekocht in een kleine ‘supermarkt’, zoals je er in elk dorp verschillende aantreft. ‘Mercadinhos’, worden ze hier genoemd, kleine winkeltjes met een zeer gevarieerd en nog meer beperkt en onberekenbaar aanbod, waarin je vooral producten voor dagelijks gebruik kan vinden. Nogal wat mensen trachten een – zeer bescheiden – inkomen te verdienen met zulke ‘mercadinhos’, want de sociale voorzieningen zoals we die in Europa kennen zijn hier grotendeels onbestaande. Bovendien is de toestand er zeker niet op verbeterd na het gedwongen aftreden (‘inpeachment’) van voormalig presidente Dilma Rousseff en de machtsovername door de huidige president Temer, die met zijn regering een uiterst liberaal beleid voert, waarvan vooral de minder bedeelden de dupe zijn. En zo konden we, gewoon op een bank in de schaduw, onze picknick houden, geen echte ‘Déjeuner sur l’herbe’, maar wel lekker en gezellig. En met een totale kostprijs van 40 reais of 10 euro hebben we dus zeker geen geld over de balk gesmeten! Ons verblijf in ‘Santa Rita’ werd – gewoontegetrouw – afgesloten met een bezoek aan de kerk.
Na de picknick opnieuw enkele kilometers rijden tot aan 'Pratinha', vroeger een minuscuul dorpje, dat nog altijd bestaat maar er nu een 'balneario' bijgekregen heeft, een woord dat ik moeilijk correct kan vertalen, omdat wij bij ons niet echt een equivalent kennen. Het gaat om een prachtig natuurpark met tropische bomen, planten en bloemen – en af en toe een piepklein aapje. Ook dit ‘balneario’ had zijn eigen, erg bekende grot: de ‘Gruta Azul’ of ‘Blauwe grot’, zowat zeventig meter diep maar slechts één 'zaal'. Wel heeft deze ‘Gruta Azul’ een merkwaardige attractie: elke dag – tenminste als de zon schijnt – is er, op een steeds wisselend tijdstip naargelang de dag van het jaar, een lichtinval door een spleet van de grot, waardoor een stukje van de onderaardse rivier enkele minuten lang een mooie blauwe kleur krijgt.
Bovendien is er ook ruim gelegenheid om te zwemmen. In Pratinha hebben we de ganse namiddag doorgebracht, met een bezoek aan de grot – helaas niet op het goede uur om het blauwe water te kunnen waarnemen – maar het was sowieso een grot, die een bezoekje verdiende, ook al omdat het mogelijk was om tot aan de ondergrondse rivier te wandelen. Nadien werd het bezoek nog afgesloten met een zwempartij.
En o ja, er was ook nog een stuk natuursteen waarop (in het Portugees) deze tekst was aangebracht:
'Wanneer de laatste boom geveld zal zijn,
de laatste rivier uitgedroogd,
en de laatste vis gevangen,
eerst dan gaan jullie verstaan
dat je geld niet kan eten.'
Na zulk een dag, met ’s morgens de ‘Lapa Doce’ en in de namiddag ‘Pratinha’, kunnen we eens te meer alleen maar zeggen ‘graças a Deus’ – Gode zij dank.
Bij een bezoek aan Bahia staat er steevast een uitstap naar de 'Chapada Diamantina' op het programma. Hierdoor werden vorige jaren reeds enkele ‘hoogtepunten’ bezocht. Verslagen en foto’s hiervan vind je op deze blog onder de volgende titels en data:
- ‘Daags na de uitstap’ (23 januari 2010),
- ‘Zuster Theophila’ (23 januari 2010),
- ‘São Sebastião in Igatù’ (26 januari 2010)
- en ‘Uitstap’ (2 februari 2013).
Daarom wilden we dit jaar wel eens iets anders zien. Zo was er, met een bevriende familie, een bezoek van ongeveer 2,5 uur aan de grot, 'Lapa Doce'. Omdat mijn ietwat bejaarde benen de tred van de grotere groep niet konden bijhouden, kregen we – voor ons vieren: Lene, Otávio, Henrique en ik – een afzonderlijke gids mee, Raimundo, heel toegewijd, behulpzaam en deskundig.
Eerst was er een afdaling van 70 meter tot aan de ingang van de onderaardse grot, niet zo gemakkelijk maar toch ook niet echt gevaarlijk, omdat er op de meest riskante plaatsen houten leuningen aangebracht waren en ook omdat de gids bijzonder bereid was om mij te helpen en te ondersteunen waar dat nodig was.
Na die afdaling was er meer dan een kilometer een min of meer vlak stuk, tussen de vele stalagmieten, stalactieten en kolommen van 'druipsteen', die door een proces van vele eeuwen 'waterinsijpelijng' gevormd waren.
Deze min of meer vlakke wandeling was natuurlijk gemakkelijker dan de afdaling maar we moesten toch goed opletten omdat het dikwijls zoeken was om het beste pad te ontdekken in dat ‘hartstikkedonker’. Gelukkig hadden we goede lampen meegekregen, en bovenal: Raimundo wist steeds ‘het rechte pad’ te vinden, en wist heel veel te vertellen over de vele vormen van figuren die je in die 'druipstenen' formaties kon onderkennen, onder meer een heel mooi 'kerststalleke', met Maria en het kindje Jezus ... maar ook nog zoveel andere figuren.
En waar nodig bleef hij bereid om mij te ondersteunen. De andere drie, Lene, Otávio en Henrique waren natuurlijk nogal wat kwieker dan ik. Vooral Henrique toonde zich een echte geboren acrobaat, huppelend van steen naar steen. Ik herkende er mijzelf in, zowat 60 tot 65 jaar geleden. Henrique was de ‘achteruitkijkspiegel’ waarin ik met heel veel pret kon terugblikken op mijn eigen verleden.
Tenslotte moesten we natuurlijk weer naar boven: een klim van opnieuw 70 meter. Maar het was een bijzonder geslaagde voormiddag.
Tot besluit: één nadeel: het ‘hartstikkedonker’ pakt niet goed op de gevoelige plaat! Van dat stukje zijn er dus geen foto’s.
Het is nu ruim twee weken geleden dat ik nog eens naar mijn vrienden in Bahia kon vertrekken. God zij dank, denk ik dan altijd … want zo ‘normaal’ is dat allemaal niet meer als je een zekere leeftijd bereikt hebt! Beide vluchten – eerst Zaventem-Madrid en nadien Madrid-Salvador – zijn probleemloos verlopen en dat de vlucht van Madrid naar Salvador vervelend is en lang duurt, dat is geen verrassing, dat weten we van tevoren. Evenzeer als we weten dat er vanuit Salvador nog ruim 300 km met de auto te doen zijn tot Mundo Novo, mijn thuishaven hier ... ook dat hoort erbij.
Ook de dagen nadien is alles meegevallen. Meestal brengt die lange reis de volgende dagen nogal wat vermoeidheid en andere ongemakken mee ... maar daar ben ik dit jaar van gespaard gebleven. Ik denk hier meteen aan een gekende uitspraak van de moeder van Napoleon, nadat die zijn eerste successen en overwinningen behaald had: 'Als dat maar blijft duren!'.
Als er tijd is, nemen we een dagje vrij om op uitstap te gaan. Zo bezochten we reeds een mooi klein dorp, Itaetu, zowat 125 km van Mundo Novo, maar de eerste 105 km is het een zeer goede baan, en alleen de laatste 20 km is het een zandweg, die dan ook nog heel goed berijdbaar is, maar wel erg stofferig als je – uitzonderlijk – eens een tegenligger hebt.
Op die zandweg hebben we op een bepaald punt de auto, noodgedwongen, moeten achterlaten, omdat er een 'riviertje' dwars over de weg liep – ook al bleken een schoolbus en enkele moto’s duidelijk een andere mening toegedaan! – Zelf zijn we dat ‘beekje’ dan maar te voet ‘overgestoken’, en daarna zijn we nog een eindje verder gegaan tot aan een ander ‘riviertje’, waar je van steen naar steen moest huppelen … maar dat huppelen vond ik voor mij een beetje riskant, en dan ben ik op een rotsblok blijven zitten, terwijl mijn ‘reisgezellen’ nog wat verder stapten, maar ze waren zozeer om mij bekommerd, dat ze heel vlug halt hielden en terugkwamen, om mij niet te lang alleen te laten. We waren rond 9 uur 's morgens vertrokken, en rond 8 uur 's avonds waren we weer thuis na een prachtige dag. Ik hoop dat de foto’s een beetje een beeld geven van deze uitstap, maar bovenal hoop ik dat ze tonen dat Bahia, in al zijn armoede en miserie, ook zoveel moois te bieden heeft.
Als puber was de wekelijkse zondagsmis een van de grote twistpunten met mijn vader. Om ruzies te vermijden, gingen mijn broer en ik op zondagochtend samen op café. Thuis vertelden we mijn vader dat we naar de mis waren geweest. Het enige waar we op moesten letten, was dat we – in onze versie van het verhaal – naar een andere mis dan mijn ouders waren gegaan. In de jaren tachtig, toen ik op kot ging in Leuven, begon het katholieke Vlaanderen van mijn vader in een razend tempo uit elkaar te vallen. Als studenten gingen we er prat op links en progressief te zijn. We experimenteerden met van alles en nog wat, we wisten alles over de gewone en de morning-afterpil, en als het misging kon je in de freeclinic terecht voor een abortus. Na het lezen van ‘Le deuxième sexe’ van Simone de Beauvoir en ‘De schaamte voorbij’ van Anja Meulenbelt, werden we – meisjes onder elkaar (heel wat jongens misten die boot) – allemaal feministen. Verliefde koppeltjes gingen samenwonen. Trouwen voor de kerk was niets om trots op te zijn: dat deden we voor onze ouders. En intussen liepen de kerken onherroepelijk leeg. Maar mijn vader bleef gaan. Hij vond God in de kerk. En ik, ik wist niet meer waar God was.
Acht weken geleden is mijn vader overleden. Zijn sterven was pijnlijk, tragisch en onverdiend hard. Tijdens de lange uren die ik aan zijn sterfbed doorbracht, was ik bij momenten wanhopig. Dan zocht ik naar woorden om dat lijden te bezweren. En ja, ik vond ze. In dat ene, oude gebed dat oog had voor het uur van sterven: ‘Bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van onze dood’.
Ik heb die woorden gepreveld, hand in hand met mijn vader. En ze deden hem zichtbaar goed. Jammer dat ik die woorden, de traditie, het geloof, de rituelen, God niet meer vind. Vaak benijd ik mensen die God niet verloren hebben. Toen mijn vader stervend was, kon ik zelf niet bidden. Maar ik stuurde wel een bericht naar de slotzusters van Brecht, met de vraag om voor hem te bidden. Hun antwoord – dat ze dat met heel hun hart en ziel zouden doen – bracht mij wekenlang rust.
Mijn vader had een kort, zelfgeschreven testament. Eén van zijn wensen was: een klassieke begrafenismis, met gregoriaanse gezangen. Het ‘Panis Angelicus’ raakte aan een oud verdriet. Het ‘Requiem’ maakte mijn tranen los; het ‘In Paradisum’ droogde ze met hoop en troost.
Een maand na mijn vaders dood loop ik door de kloostergang van de abdij van Irantzu, ten zuiden van Pamplona, in Navarra. De heilige stilte op deze plek, midden in de geweldige natuur, beneemt mij de adem. Voor het eerst sinds de dood van mijn vader komt er een rust over mij, een vrede en berusting ook, zelfs als ik terugdenk aan zijn gruwelijke einde.
Vandaag luister ik in de wagen naar France Musique: ‘Bisst du bei mir’ van J.S. Bach grijpt mij naar de keel. ‘Geh’ich mit Freuden zum Sterben und zu meiner Ruh’.‘ Opnieuw denk ik aan mijn overleden vader. Opnieuw snak ik naar die Goede Vader uit mijn kindertijd. Waar Hij is, weet ik niet. Maar ik mis Hem wel heel erg.
Als ik kijk door zijn takgebinten van hard en gerimpeld hout en harskwasten even oud zie ik schrijlings het jongetje zitten genist in een nimbus van goud.
Ik hoor hem met kooswoordjes praten tot de lijsters van alle kant aandansend vlakbij zijn hand haast moeiteloos aan te raken en nawiegend zielsverwant.
De wind van gelukkige jaren blaast een deel van het zonnelicht dat in vlokken gevallen ligt op alle branken en blaren speels naar zijn kleine gezicht.
Ik kijk in een latere leegte. Naar niemand. De jongen is heen, een langzame ladder alleen ligt in het verdriet van de regen, de sporten gerot een na een.
We staan vandaag aan het begin van een vreemd tweeluik: twee zondagen na elkaar horen we het verhaal van de roeping van de eerste leerlingen, bij twee verschillende evangelisten, en daardoor ook met andere klemtonen. Vandaag gaat het vooral over de roeping zelf, ‘het aangesproken worden’. Laten wij ons wel aanspreken en oproepen door de dagelijkse dingen, gebeurtenissen en ervaringen, die Jezus aan het woord laten op onze persoonlijke levensweg?
Ook de eerste lezing gaat in die richting: de kleine, jonge Samuël wordt door God zelf aangesproken, en antwoordt: 'Spreek, Heer, uw dienaar luistert!'
Samuel legde zich weer te slapen,
en de HEER kwam bij hem staan
en riep net als de voorgaande keren:
‘Samuel! Samuel!’
En Samuel antwoordde:
‘Spreek, uw dienaar luistert.
(1 Samuel 3,18)
De twee leerlingen gingen Jezus achterna.
Jezus zag dat zij Hem volgden en vroeg hun:
‘Wat verlangt gij?’
Ze zeiden tot Hem: ‘Rabbi
– vertaald betekent dit: Meester –
waar houdt Gij U op?’ Hij zei hun: ‘Gaat mee om het te zien.’
Daarop gingen zij mee
en zagen waar Hij zich ophield.
Die dag bleven zij bij Hem.
(Johannes 1,38-39)
‘AANGESPROKEN WORDEN EN JA ZEGGEN’
'Toen we klein waren, hadden wij bijna allemaal een tante nonneke, een oom pastoor, of een familielid, die ergens kloosterling was. Ik beschouwde ze toen als de geroepenen, verzekerd van de hemelse zaligheid. De tijd staat niet stil en evolueert snel. Vaticaan II leerde ons ondertussen dat we allen samen geroepen zijn tot een levende gemeenschap om Jezus' evangelie gestalte te geven! Onze belangrijkste taak is een goede christen te zijn, en pas dan volgt onze roeping: gehuwd, ongehuwd of een religieuze roeping.
De lezingen van deze zondag geven ons de gelegenheid om na te denken over de roeping van ieder van ons! Het begint in de eerste lezing: het komt erop aan te luisteren, om 'ja' te zeggen aan wie je roept. Het gaat ook verder bij Johannes: het is belangrijk te leren kijken, om te weten naar wie je moet opkijken, te leren onderscheiden om echt te kunnen kiezen. Het is hier niet te doen om een exacte weergave van een voorbije gebeurtenis. Het verhaal 'hoe het begon' wordt aangewend als een bezinning, die twintig eeuwen later waardevol is voor elke christen!
In zijn eerste hoofdstuk gebruikt Johannes woorden en beelden om Jezus herkenbaar te maken. Alsof hij zeggen wil: 'dit moet je eerst weten om, wat volgt, beter te begrijpen. Vandaag horen we Johannes de Doper een eigenaardig beeld gebruiken om Jezus aan te wijzen. Hij noemt Hem niet de Messias, maar het Lam Gods. Geen glorievol iemand, maar een lijdend iemand. Wie deze Messias volgt, zal ook een stuk lijden kennen.
Het verhaal zelf is eenvoudig opgebouwd: het gaat over mensen, geraakt door hun geloof in God, die dat geloof niet voor zich alleen willen houden, maar het willen doorgeven aan hun medemensen Ze wijzen iemand aan en zeggen als het ware: 'Deze moet je volgen.' Wat betekent deze evangelie-passage voor ons vandaag, wij, die geen Johannes de Doper, geen Andreas zijn?
Roeping … een woord dat zwaar doorweegt: getuige zijn, navolgen, beschikbaar zijn. Het zijn woorden, waarmee we meer vertrouwd zijn. Laten we het vooral niet te ver gaan zoeken. Het komt er wellicht op aan te zien, hoe je met je talenten, op de plaats waar je leeft en werkt, een stukje beeld van God kunt zijn. God, die elke mens meer dan de moeite waard vindt om van te houden. Elke dag geeft ons kansen genoeg, om iets te doen met de ingesteldheid van Jezus. Dan komen de vragen: herkent mijn medemens Jezus in mijn manier van leven? Kijken mensen nog uit naar God?
Ik lees je een stukje voor uit de dagelijkse krantenkroniek van een gekend Vlaams dagblad. Het was op 25 december en het droeg de gepaste titel: 'Een kind ons geboren'.
'Alles bij elkaar genomen hebben wij het nog nooit zo goed, zo gezond en wel gehad. En toch is de onvrede groot, de leegte voelbaar. Onze draagtassen scheuren van de cadeaus, maar bij velen, gelovig of niet, is het verlangen naar niet-materiële waarden groter dan we zelf willen toegeven. Waarden die van alle mensen, alle tijden, alle godsdiensten en gezindheden zijn. Waarden waarmee we op weg zijn, op zoek naar een betere wereld.' Tot hier het krantenknipsel.
Naar mijn aanvoelen brengt het de realiteit duidelijk in beeld: zoekende mensen. Voor velen is de consumptie haar sensatie verloren. De maatschappij zonder God, met haar zinloze genoegens, doet het niet. Dan begint de zoektocht naar de zin van het leven, naar het waardevolle. Dan gebeurt het wel eens dat het religieuze ontkiemt. In het beste geval leidt dit tot God. Om zo ver te geraken, heb je een gids nodig, een voorganger, een zoeker, die God gevonden heeft! Iemand, die door zijn manier van leven meer dan met woorden, iets laat zien van God! Dan krijgen die oude evangelieverhalen weer glans. Omdat men ontdekt dat het toen niet anders was dan nu, dat mensen dezelfde vragen hadden, dezelfde leegte in hun hart, en dat dezelfde blindheid de hunne was.
Ik keer nog even naar het verhaal terug. Het leert ons dat Jezus beschikbaar is. 'Wat verlang je?' 'Rabbi, waar verblijft U?' 'Kom, ik zal het je laten zien'. Hij dwingt niet, je geloof mag groeien! Zo vinden we Jezus vaak terug in het evangelie: bereikbaar, vooral voor diegene voor wie niemand beschikbaar is. Wie Hem 'ontmoet', ervaart bevrijding. Zacheüs, de corrupte tollenaar, is daar een goed voorbeeld van. Zacheüs, alleen, verscholen in een boom, niet geliefd. Zijn zakken vol geld, maar zijn hart leeg. Hoog en ver van zijn geluk… Inderdaad, zijn geluk is beneden. Jezus spreekt hem aan, doet beroep op hem, hij is een ander mens geworden!
Hoeveel Zacheüssen zijn er vandaag niet? Ze zitten verscholen achter de façade van het materiële, ze hebben … maar zijn niets. Wie 'hebben' met 'zijn' verwart, kent geen innerlijk geluk noch rust. Hoeveel mensen zijn er niet die wachten op een beetje liefde enwaardering. Niemand spreekt hen aan. Mensen hebben elkaar nodig om tot God te komen. De kleine Samuël kende de stem van Jahwe niet, hij ging te rade bij Eli. De twee leerlingen worden bij Jezus gebracht door Johannes de Doper, en die leerlingen brengen anderen bij Hem. Het is nú niet anders!
We hoeven niet alles achter te laten, zoals de eerste leerlingen, maar we kunnen met de mensen die ons gegeven zijn, omgaan met de fijngevoeligheid en de aandacht van Jezus. Wij zijn geroepen de mensen te omringen met de goedheid van Jezus. Wij zijn geroepen om met dezelfde woorden te troosten, te bemoedigen, te vergeven. Geroepen om onze vóóroordelen te laten.
Worden wij elk als mens geroepen, dan hebben wij allen een gemeenschappelijke bestemming en roeping. Een christelijke gemeenschap is op haar best wanneer zij samenkomt om eucharistie te vieren. Wij zijn dankbaar voor diegenen, die wekelijks zorgen voor de juiste woorden, tekens en zang, om Jezus' gedachtenis levendig te houden.
Op het einde van elke eucharistieviering, worden wij gezonden en gezegend om als plaatselijke kerkgemeenschap een teken te zijn voor de wereld waarin wij leven. Dit zal onze roeping moeten blijven, een levende gemeenschap, verwijzend naar Hem: Jezus, het Lam Gods.
(Romain Audenaert)
We zijn geroepen om Jezus van nabij te volgen.
Om met Hem op weg te gaan,
ook als die weg ons naar Jeruzalem brengt,
de stad van zijn lijden
maar ook van zijn verheerlijking.
We zijn geroepen
om net als Hij alles te geven
opdat zijn Rijk zou komen.
Op deze weg worden we ook geroepen
om de minste te zijn en niet te heersen,
om de lasten van anderen te dragen
en geen lasten op te leggen,
om vrijheid te schenken in plaats van vrijheid te nemen,
Vijftien jaar geleden maakte Mario Verstraete als eerste gebruik van de euthanasiewet. Op de vraag "Went pijn, kan je er zin aan geven?" antwoordde hij: "Als ongelovige kan dat niet, pijn is zinloos."
Kunnen gelovigen dan wél zin geven aan lijden en verdriet?
Lijden is nooit zinvol, maar de manier waarop mensen ermee omgaan is dat wel.
Vaak wordt het kruis begrepen als teken van onderwerping aan de wil van God. Hij is echter een God van liefde en leven, Hij gaat in moeilijke tijden met ons mee en geeft ons de kracht om vol te houden. In Jezus laat God zien dat Hij aan de kant staat van kleine en kwetsbare mensen in het ultieme moment van lijden en dood.
Misschien laten gelovige mensen wonden meer helen. Hun weg heet: geloof, hoop en liefde, doen wat Jezus deed, breken en delen, zijn woorden verder zeggen, zijn gebed verder bidden en weten dat zijn weg, en ook de onze, niet doodloopt.
Met welke bedoeling gaf God ons de Tien Geboden?
Niet als straf, maar uit liefde. Om ons te beschermen, om ons gelukkig te maken. Het zijn de leefregels die horen bij het verbond tussen God en de mens, wegwijzers die leiden naar geluk en vrede.
Omdat ik graag wil leven, laat ik ook anderen leven, spreek ik geen oordeel uit, bescherm ik het leven.
Eerbied voor het leven betekent meer dan zorgen voor de aarde en voor elkaar. Het vraagt diepe bewondering en dankbaarheid. Het is in Gods naam en met de tederheid van Jezus zorg dragen voor het leven en voor al wie kwetsbaar is.
De boodschap van Jezus staat voor gelukkig leven, bevrijding, en toekomst.
Wij mogen getuigen dat God voor en achter ons staat, wij hebben niets te vrezen. Wij zijn geroepen en voorbestemd voor geluk.
Mijn grootmoeder zei dikwijls: "Al gaat mijn pad niet over rozen, madeliefjes zijn ook mooi!"
(Bron: Catechesehuis, Tussendoor: ‘Maakt geloven gelukkig?’, augustus 2017)
Driekoningen … Waren het koningen, geleerden, astronomen of misschien wel astrologen en obscure magiërs? Het doet weinig ter zake. ‘Mensen op zoek naar waarheid, wijsheid en inzicht, mogen we hen in ieder geval wel noemen. Zoals het verhaal verteld wordt, luidt het immers dat zij een ster gezien hadden en volgden. Een veelzeggend beeld! Zij hadden iets uitzonderlijks opgemerkt – een nieuwe, andere ster – en gingen die verder achterna, omdat die een richting, een houvast leek aan te reiken.
Zo wijzen zij, op hun beurt, aan ons een weg. Ook wij zijn een leven lang op zoek naar houvast en richting, sterren, zeg maar, die ons de weg naar licht tonen als alles duister wordt om ons heen, of sterren, die naar warmte leiden, als het zo koud aanvoelt. Of rust als alles ons te onrustig en druk wordt – misschien buiten ons, maar misschien ook gewoon binnen in ons eigen hart.
Wij hunkeren naar een soort van wonderen die hier en nú kunnen gebeuren – wondere dingen, die ons iets van God laten vermoeden en ons een spoor naar Hem tonen.
Alle volken leven in het donker,
de hele aarde is zo donker als de nacht.
Maar over jou schijnt het licht van de Heer.
Iedereen ziet dat stralende licht.
(Jesaja 60,2)
God heeft zijn plan eeuwenlang
voor mensen verborgen gehouden.
Maar nu heeft de heilige Geest het bekendgemaakt.
Jezus Christus heeft dat allemaal mogelijk gemaakt!
Dat is het goede nieuws waarin christenen geloven.
(Brief aan de christenen van Efese 3,5-6)
Toen ze de koning aangehoord hadden,
gingen ze weg.
Opeens ging de ster
die ze hadden zien opkomen weer voor hen uit,
tot ze bleef staan boven de plaats waar het kind was.
(Matteüs 2,9)
DE DRIE MAGIËRS …
EEN LEVEN LANG ZOEKEN
Zijn wij op 6 januari het feesten moe! Allicht, in één maand volgen de kleine en grote feesten elkaar zo snel op dat geest en lichaam een indigestie nabij zijn. En toch. Die zesde januari, hartje winter, zie je ze van heel ver komen: Caspar, Melchior en Balthazar, de drie wijzen uit het Oosten. Hoog op hun dromedarissen gezeten, met kleurrijke mantels en tulbanden getooid, tronen zij als koningen boven de woestijn. Zij volgen het licht van de wenkende ster. Zij zijn onderweg naar het Kind dat ergens in een armzalige schuur geboren werd, maar wel de Zoon is van God.
Wat zijn ze klein die drie koningen, als korrels in de woestijn, in de eindeloze vlakte van zand en steen. Reizen koningen alleen of zijn ze deel van hun karavaan van knechten en soldaten, van meiden en kokkinnen, van edelen en vleiers! Of zijn het magiërs, sterrenwichelaars op zoek naar de bron van de wijsheid! Dan zijn ze op de goede weg, volgen het schijnsel van de ster dat overdag zelfs sterker oplicht dan de zon. De geschenken die in hun zadeltassen geborgen zitten, vinden hun bestemming in die povere stal, waar goud en mirre en wierook nooit eerder thuishoorden. Die offeren zij aan het Kind en aanbidden het. Hun lange reis is niet vergeefs geweest.
Is dit geen prachtig verhaal! Drie wijzen, drie magiërs – of ze nu koning zijn of niet – laten alles achter om het Licht te volgen dat hen voorgaat, tot zij vinden wat ook wij levenslang zoeken: de ontmoeting met Jezus. Vinden kunnen wij Hem, in een schuur of een kathedraal, in de blik van een dompelaar of in de wijding van biddende religieuzen. Komt allen tot mij die belast en beladen zijt, niet met goud of mirre, maar met je falen en zwakte; volg het licht van de ster dat je voert waar Ik ben en Ik zal je nieuwe kracht geven.
De schitterende boodschap die Driekoningen brengt, ligt mij na aan het hart en ik geloof dat hun feest meer luister verdient dan het folklorerandje dat eromheen zit.
(Bron: Catechesehuis, Tussendoor: ‘Welk religieus feest spreekt je bijzonder aan?’, november 2017)
Eeuwig heimwee drijft ons voort
en houdt ons gaande
in goede en kwade dagen.
Heimwee naar geborgenheid,
hunker naar een warme thuis
en naar de veilige plek
waar een mens aanvaard,
bemind mag zijn zoals hij is.
Onvoorwaardelijk,
de eenzaamheid voorbij.
Nood aan ruzieloos samenleven.
Droom van vrede,
van een wereld
waar eenieder tot zijn recht kan komen
en waar alles wordt gedeeld met allen.
Diep verlangen naar geluk,
zien en voelen
en van harte weten:
het is goed te mogen leven.
Tijd om op adem te komen,
grond onder de voeten te voelen,
iemand die ons draagt.
Eeuwig heimwee drijft ons voort.
Sterk is het zoeken van de mens
naar een ster van hoop.
(Ward Vanoverbeke)
WAAR DE STERRE BLEEF STILLE STAAN
Sinds grootmoeders kinderen waren, Langer dan een lange reis, Op hun hoge drommedaren Reizen zij, vol lof en prijs, Bijna tweemaal duizend jaren Van de stal naar ’t paradijs,-
En bij ieder morgen-gloren En bij elke nieuwe maan Zingen zij in grote koren, Karavaan tot karavaan: Al ons goud zijn wij verloren, Myrrhe en wierook zijn verdaan, Maar het Kind is ons geboren – Waar de ster bleef stille staan.
