Inhoud blog
  • Bezinning bij de derde zondag van de Advent
  • WOENSDAG IN DE TWEEDE WEEK VAN DE ADVENT
  • TWEEDE ZONDAG VAN DE ADVENT
  • EEN GEDACHTE BIJ DE ADVENT
  • BIJ DE EERSTE ZONDAG VAN DE ADVENT
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Doorheen de dagen
    Ervaringen besproken
    12-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    BERICHT AAN DE REIZIGERS

     

    Bestijg den trein nooit zonder uw valies met dromen
    dan vindt ge in elke stad behoorlijk onderkomen.

     

    Zit rustig en geduldig naast het open raam:
    gij zijt een reiziger en niemand kent uw naam.

     

    Zoek in 't verleden weer uw frisse kinderogen,
    kijk nonchalant en scherp, dromerig en opgetogen.

     

    Al wat ge groeien ziet op 't zwarte voorjaarsland,
    wees overtuigd: het werd alleen voor u geplant.

     

    Laat handelsreizigers over de filmcensuur
    hun woordje zeggen: God glimlacht en kiest zijn uur.

     

    Groet minzaam de stationschefs achter hun groen hekken,
    want zonder hun signaal zou nooit één trein vertrekken.

     

    En als de trein niet voort wil, zeer ten detrimente
    van uwe lust en hoop en zuur betaalde centen,

     

    blijf kalm en open uw valies; put uit zijn voorraad
    en ge ondervindt dat nooit een enkel uur te loor gaat

     

    En arriveert de trein in een vreemdsoortig oord,
    waarvan ge in uw bestaan de naam nooit hebt gehoord,

     

    dan is het doel bereikt, dan leert gij eerst wat reizen
    betekent voor de dolaards en de ware wijzen...

     

    Wees vooral niet verbaasd dat, langs gewone bomen,
    een doodgewone trein u voert naar 't hart van Rome.

         
    Jan van Nijlen







    12-03-2018 om 16:23 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    10-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZONDAG 11 MAART

    4de VASTENZONDAG B – 11 MAART 2018

    ‘ZOZEER HEEFT GOD DE WERELD LIEFGEHAD’

    ‘Gods ​liefde​ voor de mensen was zo groot, dat hij zijn enige Zoon gegeven heeft. En ieder die in hem gelooft, zal niet sterven, maar voor eeuwig leven.’ Die boodschap van liefde en leven krijgen we straks in het evangelie. Aan onszelf overgelaten staan wij ten dode opgeschreven, maar Hij schenkt ons leven: zijn weg ten leven tilt ons boven elke dood uit.

    In vele kerken hangt er vooraan een levensgroot beeld van de kruisigde Jezus. Het is goed om af en toe eens alleen – in alle stilte en buiten elke viering om – een kerk binnen te lopen en minutenlang biddend naar dit kruis te kijken. Zulk een langdurig mediterend kijken ontroert ons ten zeerste … en dat heeft niets met kunst of esthetica te maken.  

    Wat ons ontroert in dit beeld is deze overweging:

    Jezus, verworpen, gefolterd,

    als een boosdoener door mensen gekruisigd

    omwille van ons

    uit uiterste liefde voor ons

    Deze afzichtelijke, verworpen Gekruisigde is het grote mysterie, de diepste kern van ons geloof.

    ‘HIJ schenkt ons LEVEN’:

    door deze Liefde tot het uiterste,

    door zijn Lichaam – omwille van ons – gegeven en gebroken!

     

    Omdat God zo barmhartig is,

    omdat de liefde die hij voor ons heeft opgevat zo groot is,

    heeft hij ons, die dood waren door onze zonden,

    samen met Christus levend gemaakt.

    Ook u bent nu door zijn genade gered.

    (‘Brief aan de christenen van Efese 2,4-5)

     

    Zozeer immers heeft God de mensen liefgehad 

    dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, 

    opdat alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan 

    maar eeuwig leven zal hebben.

    God heeft zijn Zoon immers niet naar de wereld gezonden

    om de wereld te oordelen, 

    maar opdat de wereld door Hem zou worden gered.

    (Johannes 3,16-17)

     

    ‘Hij schenkt ons Leven’

     

    In het geheim komt Nicodemus op een nacht bij Jezus, in een zoektocht naar licht en leven. Hij vindt dat licht en dat leven ook bij Jezus. Maar dat gebeurt niet hals over kop of overhaast, als een donderslag bij heldere hemel. Het is een heel menselijk proces, dat tijd vraagt. Nicodemus, een mens als wij, voelt de weerstand om zijn gewone pad te verlaten en aarzelt om de sprong te wagen. Hij kan het allemaal zo moeilijk geloven omdat het zo anders is dan wat hij altijd gedacht had, zo anders ook dan wat normaal lijkt. Hij aarzelt dan ook om zich toe te vertrouwen aan die Jezus, die gekruisigd zal worden – een weg ten dode in de ogen van de weldenkende mens.

    Het kruis, dat leidt tot een nieuwe geboorte, dát is hét mysterie van de God die Leven geeft! Niemand heeft ooit God gezien, maar de Zoon heeft Hem doen kennen. Wat wij ten diepste van God weten, leren we in het lijden en de dood van Jezus. Daarin geeft Jezus zichzelf totaal en geeft de Vader zijn Zoon. Want Jezus lijdt tijdens zijn kruisgang en op zijn kruis. En de Vader lijdt mee als Hij zijn Zoon zó ziet. Vader en Zoon lijken totaal uiteengerukt: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten’. Maar zij zijn volkomen één: in hun gegevenheid, in hun gebrokenheid voor de mens, in hun Liefde, die zich heel en al schenkt. Ook, bovenal en alleen dan wanneer het lijden in zijn talloze vormen zo overweldigend en verpletterend aanwezig is.

    Hoe kunnen wij geloven dat God leven geeft doorheen die weg van onnoemelijk lijden en dood? Hoe kunnen wij geloven dat God leven geeft, wanneer lijden en dood ook nu zo overdonderend aanwezig blijven? Hoe kunnen wij geloven dat God leven geeft? Met zoveel onrecht, oorlog en persoonlijke miserie? Waarom zoveel bloed en tranen? En bovenal: waarom vinden wij geen antwoord of afdoende verklaring voor al dit lijden? Waarom begrijpen wij niet dat het zo alomtegenwoordig aanwezig is en zoveel mensen treft, die beter verdienen? Waarom begrijpen wij niet dat het zoveel onschuldigen verminkt en doodmept? Waarom geen antwoord, waarom geen verklaring?

    Er is maar één antwoord hierop en dit is door en door paradoxaal. Wij begrijpen dit immense, meer dan levensgrote leed niet, wij vinden geen antwoord op onze vraag naar een waarom of een verklaring, omdat er geen antwoord of verklaring is. Omdat we niet mogen zeggen dat God dit lijden veroorzaakt of wil. Maar de Gekruisigde leert ons hoe wij MET dit lijden toch kunnen leven? En dat kan enkel: door in Hem te geloven zoals Hij was: verworpen, gemarteld, gekruisigd, verrezen. Zo was zijn Liefde. En alleen die oneindige Liefde laat toe om met het lijden toch te leven. Lijden wordt leefbaar omdat ook Jezus – Gods eigen Zoon en zelf God – diezelfde weg gegaan is van Lijden naar Leven. Omdat Hij wilde tonen dat Hij MEDE LIJDT en MEDE LEEFT en doorheen alle lijden tot leven kwam en blijft komen. 

    Beter dan het evangelie kunnen wij het niet zeggen: ‘God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat ieder die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om te oordelen, maar om die wereld door hem te redden.’

    Moge dit geloof ons – over alle twijfels heen – geschonken zijn!

     

    ZOZEER HEEFT GOD DE WERELD LIEFGEHAD

     

    Zozeer heeft God de wereld liefgehad,

    zozeer is Hij zijn schepping trouw gebleven,

    in lief en leed, bij nacht en ontij, dat

    Hij ons zijn eigen zoon heeft weggegeven:

                       

    zijn enige, die mens geworden is,

    hier, onder ons geboren en getogen,

    in onze schamele geschiedenis

    het teken van zijn goddelijk meedogen;

                           

    opdat wij niet verloren zouden gaan,

    maar, naar de hoge hemel opgeheven,

    gelovend in het eeuwige bestaan,

    van nu af aan gelukkig zouden leven.

                                     

    Jezus die dit gezegd heeft, woord voor woord,

    tegen een vriend, in nood tot u gekomen,

    laat deze troost, o broeder die ons hoort,

    als balsem over onze zielen stromen.

                               

    Michel van der Plas

     











    10-03-2018 om 09:02 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    07-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOORDENKEN OP DONDERDAG

    VERDRIET IS … EEN BORD TE VEEL OP TAFEL

     Op tweede kerstdag is mijn vader zachtjes weggevlogen,

    de eeuwigheid tegemoet.

     

    Vlak voor de koopjesperiode begint, moet je om korting te krijgen soms iets extra’s kopen waar je eigenlijk niet op uit bent. Zo is het ook met rouw.

                  

    Verdriet in de vorm van een bord te veel op tafel.

    Het is haast een klassieker, maar toch overkomt het me. Als ik na de uitvaart en de korte plechtigheid op de begraafplaats ’s avonds bij mijn moeder de tafel dek, staat er opeens een bord te veel. Mijn handen hebben ook voor mijn vader nog een bord geplaatst, in de hoop dat hij straks net zoals nog niet zo lang geleden overeind komt uit zijn zetel en mee aanschuift.

     

    Verdriet op de roltrap in een kledingzaak.

    Met mijn verstand op nul ga ik naar de winkel om de kamerjas die ik mijn vader voor Nieuwjaar had gekocht terug te brengen. Zoiets moet gewoon gebeuren. Het meisje aan de kassa is heel lief en ik krijg zonder problemen het geld terug, maar als ik zonder pakje weer wil weggaan, sta ik opeens met lege handen.

    Wij hebben een schat aan mooie herinneringen, maar het gemis krijgen we er telkens ongevraagd voor dezelfde prijs bij. Koppelverkoop. Het ene kan blijkbaar niet zonder het andere.

     

    Een bitterzoet verdriet dus.

    Mijn moeder huilt telkens als ze kijkt naar zijn foto op de schouw, maar ze laat die foto toch staan. Ze heeft verdriet als ze zijn horloge in de kast ziet liggen, maar toch mag het daar niet weg.

    Mensen met meer ervaring in verdriet zeggen dat het altijd zo zal blijven. Dat verdriet op de gekste momenten de kop kan opsteken, naar aanleiding van een liedje, een uitspraak of een plek waar je komt. Dat het pijn doet, maar dat het je tegelijk verbindt met wie je moet missen.

     

    Ondanks alles is dat een troost.

    Al onze herinneringen hebben een scherp randje gekregen, waar we ons van tijd tot tijd aan zullen snijden. Toch zouden we ze niet willen missen.

    We hopen en geloven dat mijn vader in de warme armen van God ligt. Onze aardse verlangens – om hem nog eens vast te houden, om nog even een grapje van hem te horen – botsen met zijn hemelse toestand. Ons hart loopt er blauwe plekken van op. Maar we blijven met elkaar verbonden.

     

    KOLET JANSSEN, in ‘KERKNET’, 6 januari 2018









    07-03-2018 om 18:26 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    05-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    Oud zijn is teren op herinneringen,

    wonen in steden die men eens bezocht,

    is gaan en keren in al kleiner kringen,

    lopen op effen wegen zonder bocht.

     

    Is wars van heimwee naar de einder kijken

    waarachter niets gebeurt dat ik niet ken,

    de dagen met de dagen vergelijken

    de man zijn die ik steeds gebleven ben.

     

    Is wachten op beweging van bezoekers

    van wie ik van vooraf de woorden weet

    als kwamen die uit eer gelezen boeken.

    Geluk is alles wat men niet vergeet.

         

    Anton van Wilderode

     









    05-03-2018 om 18:35 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    03-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZONDAG 4 MAART

    3de VASTENZONDAG B – 4 MAART 2018

    ‘DE WIJSHEID VAN HET KRUIS’

     

    In de veertigdagen tijd gaan de lezingen regelrecht en zonder omwegen naar de kern van Jezus’ blijde boodschap’, die niet alleen uit zijn woorden, maar bovenal uit zijn leven naar voor treedt. Zo luisteren we vandaag naar Paulus, die ons spreekt over ‘die ongewone wijsheid’: de dwaasheid van het Kruis. Meer dan wie ook heeft Jezus in zijn eigen leven ondervonden dat ‘zijn weg ten leven’ geen applaus oogstte, maar – op het eerste gezicht – alleen maar ten dode’ leek te leiden. Met dit inzicht voor ogen kijkt Hij ons aan. In deze wijsheid nodigt Hij ons uit.

    Het evangelie – de uitdrijving van de kooplieden uit de tempel – toont een anekdotisch voorbeeld van die ‘ware wijsheid’, die noodgedwonden MOET botsen met de berekening en de leugen van deze wereld, de berekening en de leugen, die ook ons hart kunnen beheersen.

    Zusters en broeders,

    de Joden vragen om wonderen

    en de Grieken zoeken wijsheid,

    maar wij verkondigen een gekruisigde Christus,

    voor Joden aanstootgevend en voor heidenen dwaas.

    Maar voor wie geroepen zijn, zowel Joden als Grieken,

    is Christus Gods kracht en Gods wijsheid,

    want het dwaze van God is wijzer dan mensen,

    en het zwakke van God is sterker dan mensen.

    (1 Korintiërs 1,22-25)

     

     ‘GODS WIJSHEID: DE DWAASHEID VAN HET KRUIS’

    Een gekruisigde Christus, een dwaasheid in het oog van de mensen, is Gods kracht en Gods wijsheid. De woorden van Paulus zijn schokkend. En toch: als Jezus de gids voor ons leven wordt, wacht ook ons een heel persoonlijke kruisweg. De weg van Jezus is de weg van het kruis. Bij zowat alle heiligen vinden we sporen daarvan in hun leven. Jezus had dat trouwens voorspeld: net als Hij zelf, zullen ook zijn vrienden te lijden hebben en ‘gekruisigd’ worden.

    Soms zien we uitwassen: mensen, die zichzelf pijn doen, een kruis opleggen, uit een verkeerd begrepen boete of versterving. Jezus echter zocht het kruis niet om zichzelf. Zijn kruis vloeide voort uit zijn diepste roeping of keuze. De roeping en de keuze om de mens te verlossen en de zonde weg te nemen uit deze wereld. Hij is immers het Lam Gods, dat de zonde wegneemt uit de wereld. Daarom is zijn diepste keuze een keuze tegen kwaad en onrecht, een keuze tegen de goddeloze wanorde die deze wereld regeert.

    Dat lijken harde woorden, maar zelf spreekt Jezus veel scherper: ‘Jullie weten dat heersers met ijzeren vuist regeren, mensen onderdrukken en hun macht misbruiken. Zo mag het bij jullie niet zijn. De Mensenzoon is immers gekomen om te dienen en zijn leven te geven als losgeld voor velen.’

    De keuze van Jezus gaat regelrecht in tegen de wijsheid van deze wereld: Hij koos, tot in de dood, voor hen die door de machten van zijn tijd en van altijd, verschopt werden, uitgesloten, als uitschot beschouwd. Hij koos voor hen, die niet verwaand en trots waren, maar die zich klein en arm wisten.

    Wie deze diepste keuze van Jezus volgt zal het kruis niet moeten zoeken op een kunstmatige wijze. Wie voor kleinen en armen kiest, botst vanzelf wel met rijken en machtigen, die hem, net als Jezus zullen kruisigen, omdat hij opkomt voor gerechtigheid, mildheid en mededogen. In de wereld en in de eigen omgeving.

     

    EEN BIJKOMENDE BEZINNING

    (Bron: ‘Tertio’ 942, van 28 februari 2018: Een interview van hoofdredacteur Emmanuel Van Lierde met de kardinaal-aartsbisschop van Conakry, Guinée, Robert Sarah)

     

    Emmanuel Van Lierde: ‘U kwam in Brussel uw boek ‘Dieu ou rien’ voorstellen. Is die titel niet te radicaal? Het leven is toch niet zo zwart-wit?’

    Monseigneur Robert Sarah: ‘De broosheid van het leven, de tragedies en het lijden beletten niet dat er zwart en wit bestaat. Er is dag en nacht, hemel en aarde, goed en kwaad, man en vrouw, zieken en gezonden. We moeten niet alles afzwakken en relativeren omdat er lijden en tragedies bestaan. God heeft immense ambities met ons. Hij wil ons niet laten steken in de modder. God wil dat we heilig worden. Al tweeduizend jaar brengen christenen daartoe enorme offers. De radicaliteit van het evangelie is geen rigorisme, geen rigiditeit. Het is onze roeping: allen zijn geroepen tot heiligheid.’

    ‘DIEU OU RIEN’: ik neem niets terug van die titel die goed weergeeft dat de mens altijd voor de keuze staat, een alternatief waarvan zijn eeuwige bestemming afhangt. Dat geldt zelfs nog meer in onze tijd, want het is niet alleen een keuze voor elk individu afzonderlijk, maar ook voor de toekomst van de hele mensheid. Sinds de Tweede Wereldoorlog en de twee atoombommen weten we dat ze sterfelijk is. Ze kan de nucleaire vernietiging over zichzelf uitroepen. Iets gelijkaardigs is het misprijzen van de natuur en het uitputten van de natuurlijke rijkdommen. Zelfde resultaat: vernedering, perversie en zelfdestructie. Ja, God of niets, dat is het alternatief. Ik geef toe, radicaal, maar eigenlijk is het een kreet van verdriet, de kreet van een zielzorger tegenover de hardvochtigheid van onze tijdgenoten. Het is niet anders dan een echo van Gods jammerklacht die als rode draad door de Bijbel loopt tot het Lam Gods alle lijden op zich neemt.  … Ja, wij hebben een keuze te maken: of God, of onze zelfvernietiging.

    Emmanuel Van Lierde: ‘Elke christen is een martelaar, iemand die getuigt van de radicaliteit van het evangelie’, zegt u. Hoe zijn wij vandaag martelaars, niet in het Midden-Oosten, maar hier in het Westen?’

    Monseigneur Robert Sarah: ‘Christen-zijn is niets anders dan worden als Christus, op Hem gelijken en radicaal en helemaal het evangelie en de leer van de kerk volgen. Een christen is in staat te sterven uit trouw aan Christus en door een heroïsch getuigenis van het evangelie. Je bent geen christen om te grappen. Het is belachelijk God en Christus voor te stellen als lamme goedzakken. Ja, God is goed en barmhartig, maar ook een veeleisende Vader.  ‘Als uw rechteroog u tot zonde zou verleiden, ruk het uit en werp het ver van u, want het is beter voor u dat één van uw leden verloren gaat en niet uw hele lichaam in de hel geworpen wordt’  (Matteüs 5, 29-30). Christen-zijn is je kruis opnemen en Christus volgen. Luister niet naar een hol evangelie!  ‘Het evangelie, dat is zout, en jullie hebben er suiker van gemaakt’, zegt Paul Claudel. Laten we trachten met moed, heroïsme en waarheid het voorbeeld van de martelaren te volgen.’

     

     

    HOOPVOL NAAR PASEN GAAN
     

    Jezus’ woestijntocht gaan

    en vaster gaan vertrouwen,

    biddend in ’t leven staan,

    in aandacht niet verflauwen.

           

    Weer doen wat Jezus zegt,

    onze daden diepte geven;

    eenvoudig, goed en echt

    met open handen leven.

                 

    Horen wat Jezus vraagt,

    Gods wil laten geschieden

    en doen wat Hem behaagt;

    het kwaad geen kansen bieden.

                

    Weer zien wat Jezus deed,

    de arme niet vergeten

    en ons door mensenleed

    steeds opgeroepen weten.

            

    Bij ’t kruis van Jezus staan,

    zijn wijze woord bewaren,

    hoopvol naar Pasen gaan

    en zijn vrede daar ervaren.

              

    Frans Weerts









    03-03-2018 om 10:02 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    01-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOORDENKEN OP DONDERDAG

    ‘VOLARE’ – AFSCHEID VAN MIJN VADER

    Op tweede kerstdag is mijn vader zachtjes weggevlogen,

    de eeuwigheid tegemoet.

     

    Mijn vader droomde ervan om te kunnen vliegen als een vogel. Hoog in de lucht, vrij en vrolijk, van bovenaf neerkijkend op het menselijk gewriemel.

    Als kind hoorde ik hoeveel verlangen er sprak uit die dagdroom.

    Mij leek het maar niks. Daarboven waaide er vast een harde, koude wind. Ik had op de begane grond al moeite genoeg om de weg terug te vinden, dat zou in de lucht alleen maar erger worden. En van zwaaien en buitelen werd ik beslist nog misselijker dan wat ik steevast bij elke busrit ondervond.

    Maar de ogen van mijn vader glansden als hij erover sprak. Mijn rustige, stipte vader die nooit iets onverwachts deed, was in het diepst van zijn gedachten een vrije zwaluw.

    Mijn vader is nooit weggevlogen, hij was er altijd.

    Samen speelden we landverkoper met een mes in de aarde, legden we een herbarium aan, verdiepten we ons in de Bijbel. Altijd wisselden we over alles van gedachten.

    Hij nam mij serieus en dat deed mij groeien.

    Hij bleef een vanzelfsprekende aanwezigheid in mijn leven. Hij werd 70 en 80 en 90 en er leek geen einde aan te komen. Alleen werd hij de laatste maanden brozer en doorschijnender, alsof hij stilaan vervluchtigde.

    Tot hij op tweede kerstdag in zijn slaap naar de hemel vloog.

    Het lievelingsliedje van mijn vader is ‘Volare’. Het gaat over al je zorgen achterlaten en samen met wie je lief is wegvliegen naar een oneindig blauwe hemel. Het ritme wiegt je mee op de zachte cadans van de wolken. Wij luisteren er keer op keer naar, ook al weten we dat mijn vader nooit meer tussen ons zal landen. Want hij zweeft nu in de zachte armen van God, met een ziel als een vogel zo vrij.

     

    KOLET JANSSEN, in ‘KERKNET’, vrijdag 29 december 2017

    01-03-2018 om 10:18 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    28-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    ECHTPAAR IN DE TREIN

        
    Met de allerliefste in een trein

    kan aangenaam en leerzaam zijn.

    De prachtig vormgegeven stoel

    geeft allebei een blij gevoel.

       
    Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar

    zit ik dus tegenover haar.

    De trein maakt zijn vertrouwd geluid

    en zij rijdt vóór-, ik achteruit.

         
    We zien dezelfde dingen wel,

    maar ik heel traag en zij heel snel.

    Zij kijkt tegen de toekomst aan,

    ik zie wat is voorbijgegaan.
         
    Zo is de huwelijkse staat:

    de vrouw ziet wat gebeuren gaat,

    terwijl de man die naast haar leeft

    slechts merkt wat zijn beslag al heeft.

        
    Van nieuw begin naar nieuw begin

    rijdt zij de wijde toekomst in,

    en ik rij het verleden uit.

    En beiden aan dezelfde ruit.

     

    Willem Wilmink

    28-02-2018 om 10:00 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (1)
    23-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.BIJ VRIENDEN IN DE 'ROCA'

    BIJ VRIENDEN IN DE ROçA

    Het is moeilijk om een goede vertaling te vinden voor het woord ‘roça’. In ‘Het vlakke land dat het mijne is’ (Jacques Brel) zouden we spreken van het ‘platteland’ … of zelfs van de ‘polder’ … maar er is hier zo weinig vlak, en alles is zo heuvelachtig. En waar zou je hier in ’s hemelsnaam enig spoor vinden van ‘inpoldering’.

    Daarom een omschrijving, in plaats van een vertaling. De ‘roça’ is dan de aanduiding voor alle terreinen die enigszins van de woonkern verwijderd liggen, en waar doorgaans heel eenvoudige mensen wat landarbeid of een beetje veeteelt als beroep uitoefenen en op die manier een bescheiden inkomen, maar bovenal een heel mooie, aantrekkelijke levenswijze vinden, die vanzelf tot rust brengt, op het ritme van de zon: het werk begint nog voor zonsopgang en bij valavond gaat de rusttijd in, met soms een beetje televisie (sinds enkele jaren is er elektriciteit) en dan heel vroeg naar bed … want om 04.00 uur morgen begint een nieuwe dag.

    Vorige zondag werd ik uitgenodigd voor een dagje in de roça bij Madalena, José en Janio. Het was een heel mooie dag met leuke babbels, prachtige panorama’s, een heerlijke caipirinha en een even heerlijke churrasco, die bereid werd door Madalena en Lene.

    Geniet mee, als je de foto’s bekijkt.

    Dank je wel aan mijn vrienden in de roça!

























    23-02-2018 om 15:42 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.JUDAS TADEÃœS 4

    NAAR DE BERG VAN JUDAS TADEÜS 4

     

    Bij valavond bereik ik de top van de berg

    - met de zendmasten,

    - met een ‘levenswerk’ van Senhor Vanderlan: ‘Que Vista Linda’

    - met de kapel van Judas Tadeüs, in blauw en groen

    - met de bezoekers en pelgrims

    - en dan weer de berg af: ‘O Heer, d’avond is neergekomen, de zonne zonk, het duister klom























    23-02-2018 om 13:13 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    21-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.JUDAS TADEÃœS 3

    NAAR DE BERG VAN JUDAS TADEÜS 3 

    ‘DE LAATSTE LOODJES’

    Pratend met de mensen, kijkend naar alle kanten … stapje voor stapje kom ik aan een driesprong op de weg: helemaal links lijkt de weg opnieuw naar beneden te leiden (goed te zien op de laatste foto van vorig verslagje), helemaal rechts leidt een andere weg, ook bergaf naar een andere plaats in Mundo Novo. De middenweg dus, de ‘Sapé’ ligt nu volledig achter mij en ik kom aan een nieuwe ‘povoado’: ‘Santa Cruz’.

    Meteen moet ik opnieuw kiezen: je kan doorheen de wijk wandelen langs 2 wegen: bovenaan dichtbij een reeks huizen op je linkerkant, of, zowat 10 meter lager, langs een andere parallele weg, iets meer verwijderd van de huizen in de wijk. Alleen bij het begin staan rechts enkele woningen.

    Omdat mij gezegd was dat een wandeling door ‘Santa Cruz’ gevaarlijk is om overvallen te worden, kies ik voor de lagere weg, en kan ondertussen de bedrijvigheid aan alle kanten goed volgen, met onder andere een ezeltje en enkele plaatselijke ‘modellen’, die om aandacht vragen.

    Van gevaar heb ik evenwel niets gemerkt, wel – zoals steeds – veel sporen van armoede in de ‘povoado’, let bijvoorbeeld op het zwerfvuil en op de afvoerbuizen die uit de bergwand steken: zo wordt afvalwater ‘in vrije val’ en zonder riool afgevoerd .  

    Achter de volgende bocht – aan het einde van de wijk – wenkt de top van de berg, waar drie ‘wonderen’ wachten:

    - de koele technologie van de kleurloze zendmasten voor ‘cellulars’ en televisie,

    -  de ‘toren’ ‘Que Vista Linda’ van Senhor Vanderlan, die na een carrière als leraar Engels en directeur in de ‘Polyvalente’ een tweede loopbaan uitbouwde ten dienste van Mundo Novo, met bouwwerken her en der

    - de kleine kapel, in mooie schakeringen van blauw en groen, toegewijd aan de heilige apostel Judas Tadeüs

























    21-02-2018 om 13:34 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    19-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.JUDAS TADEÃœS 2

    NAAR DE BERG VAN JUDAS TADEÜS 2

    De ‘Sapé’, een ‘povoado’ dus, met vele verhalen, zoals alle woonkernen wel hun vele verhalen kunnen vertellen. Na een korte babbel met drie kleine meisjes en een deugniet van een jongen, met ogen die – van de pret en de levenskunst – het lachen niet kunnen laten, zie ik aan de overkant van de straat een bejaarde man zitten. Veel van zeg was hij niet, zijn handen daarentegen spraken des te meer. Als vanzelf gaan mijn gedachten uit naar een jeugdherinnering van zo lang geleden, die wel eens meer in mijn hoofd opduikt: ‘Vaders handen’ uit ‘Bartje’ van Anne de Vries:

    Vaders handen – die waren het voornaamste van vader. Zijn woorden waren niet veel, zijn ogen waren maar somber, maar zijn handen, daarin staat zijn hele leven gegraveerd.

    (een meer uitvoerige tekst, op deze blog: 2017.06.11 ‘BIJ VADERDAG – EEN HERINNERING VAN LANG GELEDEN’)

    Veel zeggen deed hij dus niet – maar onvriendelijk was hij evenmin. Hij was alleen geen man van woorden. Zoals bij Bartjes vader was zijn leven in zijn handen gegrift, een hard leven, zoals voor vele mensen hier. Misschien had hij wel vele jaren lang, als onderbetaalde ‘peão’ of dagloner, bij die andere ‘kaste’ van superrijke ‘fazendeiros’ gewerkt – herenboeren, die veel meer heer dan boer waren: een ingenieur of dokter, uit Salvador, die als geldbelegging een of meerdere supergrote ‘fazendas’ liet uitbaten door een ‘gerente’ of beheerder: 1500 koeien en 150 paarden staan, als investering immers garant voor een beter rendement dan een spaarboekje!

    Langzaam ga ik verder, de berg op, tallenkante kijkend, ondertussen. Een overjaarse vrachtwagen, ‘gepantserd’ voor de wegen van hier, dendert naar beneden. Links van mij, enkele meters lager, zie ik eerst een eenzaam huis, nadien een klein groepje van schamele huizen, nadien een hele armzalige straat, het blijkt de ‘rua do Hospital’ te zijn. Langs daar kom je bij het plaatselijk ziekenhuis. Nog enkele auto’s en brommers, omhoog, omlaag, en dan een mama met haar zoontje, te voet onderweg van ‘Santa Cruz’ boven tot de ‘Sapé’, waar zij wonen – een verdieping lager langs de berg.

    Zo bereik ik de afslag rechts naar ‘Santa Cruz’, die andere wijk, gevaarlijk – naar het zeggen van de mensen hier – maar daar heb ik niets van gemerkt. Van de armoede daarentegen des te meer.



















    19-02-2018 om 19:25 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    16-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.JUDAS TADEÃœS

    NAAR DE BERG VAN JUDAS TADEÜS 1

     

    Wellicht is de ‘berg’ met de kapel, die toegewijd is aan de apostel Judas Tadeüs, het belangrijkste symbool van Mundo Novo, het stadje waar ik telkens verblijf. Er gaat dan ook geen jaar voorbij zonder één, en meestal meerdere, bezoekjes aan deze plaats. De lokale devotie tot deze, niet zo ‘populaire’ heilige apostel – en de oorsprong daarvan – zullen misschien bij een latere gelegenheid wel eens aan bod komen. Vandaag is er een andere klemtoon.

    Al vele jaren zijn gesprekjes met de meest eenvoudige mensen van Mundo Novo één van mijn favoriete bezigheden, wanneer ik hier ben. De voorbije week had ik bovendien de gelegenheid om dit te combineren met een andere ‘hobby’, namelijk een redelijk fikse wandeling.

    Heel ver is de afstand van het centrum tot de top van de berg – met de kapel – niet, en het hoogteverschil is ook niet zo indrukwekkend, maar op een vrije namiddag is het toch altijd leuk om eens te voet naar boven te stappen, met een babbeltje links en een groetje rechts. Alles samen goed voor een goed gevulde namiddag van 4 uur. Allemaal heel gewoon, en de wereld verandert er niet veel door, maar het kan wel een beetje deugd doen en een dag wat zonniger kleuren. Zoals die jonge man van 26 zei tot zijn vrienden, toen ik een gesprekje begon: ‘Ik ken die man al van vroeger, die wil altijd een beetje pret maken met ons en ons een beetje blij maken.’ Groter moet een compliment of een dankwoordje niet zijn.

    Daarom vandaag enkele foto’s van enkele gewone eenvoudige mensen, die ik deze week mocht ontmoeten, op mijn pelgrimage naar Judas Tadeüs.

    De tocht vertrekt aan de zijkant van de kerk en begint meteen erg steil, met een helling van 25 of 30 %, een fikse kuitenbijter dus van enkele honderden meters over hobbelige kasseien. Dan kom je in één van de ongeveer 25 ‘povoados’ of woonkernen van Mundo Novo: ‘Sapé’. Veel armoede, maar ook een lagere school … én het kerkhof van Mundo Novo: ‘Mansáo de Saudade – de rustplaats vol van heimwee’. En zoals steeds veel hartelijke mensen en veel kinderen. Met elk zijn eigen verhaal of verhaaltje, dat een beetje verteld wordt door de rimpels rond de ogen, door de lach of door het traantje of door de groeven in de handen.

     



























    16-02-2018 om 13:12 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    14-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CHAPADA DIAMANTINA

    DE WATERVALLEN OP DE RIACHINHO

    Voor een laatste keer nog even terug naar de ‘Chapada Diamantina’. Woensdag 31 januari, we hadden net ons rondje gedaan in het centrum van ‘Vale do Capão’: genoten van de muurschilderingen op de huizen en de benen ook even gestrekt. En dan weer verder naar de volgende bestemming. Via een rit over – weer eens – een zandweg, die er ditmaal niet zo best bij lag, wilden we ‘Guiné’ bereiken en daar overnachten in de plaatselijke ‘pousada’. De afstand was niet echt groot maar de zandweg ook niet echt goed. Enkele jaren geleden waren we daar bijna vast gereden op een steile helling, die niet voor niets de bijnaam ‘Cansa cavallo – de helling die de paarden afmat – gekregen  had en die er toen uiterst stofferig bijlag. Op een bepaald punt moesten we zelfs halt houden, omdat de auto helemaal onder het stof zat. Dat stukje van de weg was ondertussen wel verbeterd, maar het blijft desondanks een karwei voor de chauffeur – Lene, in dit geval – om veilig en wel daarover te geraken.

    Maar bij het buitenrijden van ‘Vale do Capão’ was er eerst nog een plaatsje dat we wilden aandoen: het gemeentelijk natuurpark van ‘Riachinho’. Na zowat zes kilometer met de auto, konden we weer eens beginnen aan een afdaling – alweer rond de 70 meter diep – die niet zo moeilijk was, maar wel de moeite loonde. Zo kwamen we bij één van de watervallen op de ‘Riachinho’, een klein riviertje – dat is trouwens de letterlijke vertaling van de naam – met stroomversnellingen en prachtige watervallen.

    Ook dit bezoekje was nieuw – voorheen nog nooit bezocht – en het was opnieuw een grote meevaller: een goede, niet al te zware fysische inspanning en een prachtige plaats om even te verpozen en tot rust te komen. 

    De foto’s tonen eerst ons bezoek aan ‘Riachinho’ en nadien enkele beelden van de ‘cansa cavallo’ … zoals die er tot voor kort bijlag.

























    14-02-2018 om 22:02 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    11-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CHAPADA DIAMANTINA

    VALE DO CAPÃO

     

    Dinsdag 30 januari, het was een grote meevaller, met twee toppers: ‘Lapa Doce’ en ‘Pratinha’. Om al dat moois te mogen beleven moet af en toe – vanzelfsprekend – ook wel een eindje gereden worden.

    Rond vijf uur in de namiddag, als de grootste hitte over was, begonnen we aan ons ‘huiswerk van de dag’: nog zowat 50 kilometer te rijden tot ‘Vale do Capão’, destijds een klein dorpje, dat al van oudsher een ‘must’ is in de ‘Chapada’. Ons laatste bezoek dateerde van 2013, en toen was al zichtbaar dat het karakter van het plaatsje aan het veranderen was door een opvallende aanwezigheid van jongeren, die wel eens als ‘Rastafari’s’  benoemd werden, maar mij eerder ‘hippies’ leken: van enige vage religieuze achtergrond – met verwijzingen naar de joods-christelijke traditie én naar  de vroegere Ethiopische keizer Hailé Selassié heb ik weinig gemerkt – maar de ‘dreadlocks’ waren wel aanwezig. Plus nu en dan ook wel sporen van druggebruik.

    Die avond echter hoopten we dat dit enkel een kort, voorbijgaand verschijnsel geweest was, en ondertussen dus verdwenen. Dit was fout gegokt. De ‘dreadlocks’ waren gebleven, en er was ook een heel andere groep bijgekomen, jongeren, die – wars van de moderne maatschappij – een ‘terugkeer naar de natuur’ nastreefden. Een heel ander ideaal dus, maar eveneens niet meer echt onze levensstijl, al kunnen we daar wel veel sympathie voor opbrengen.

    Ondertussen was het heel wat later geworden en de ‘Chapada’, gelegen op ongeveer 12 graden zuiderbreedte, ligt in de tropen.  Rond halfzeven begon het te donkeren en een beetje later was de duisternis zo goed als volledig. Er bleef dus geen andere keuze over dan een ‘pousada’ te zoeken in ‘Vale do Capão’ en daar te overnachten. Er bleken trouwens veel ‘pousadas’ bijgekomen te zijn, gezien de toevloed van zoveel jongeren.

    We begonnen dus aan onze zoektocht, maar die verliep moeilijker dan gewoonlijk. Of het iets te maken had met de aanwezigheid van die toch wel ietwat ‘vreemde’ jonge mensen, weet ik niet, maar geen enkele ‘pousada’ bood ’s avonds een avondmaal aan, en evenmin een ontbijt voor de volgende dag. Noodgedwongen hebben we dan maar op die manier een overnachting geboekt, overigens in een ‘hotelletje’ dat heel mooi gelegen was, alweer in een soort van tropische tuin. Een goede nachtrust lag dus binnen bereik, maar dan moest er ook nog een avondmaal gevonden worden … en ook dat is gelukt, evenzeer als een ontbijt de volgende ochtend.

    Woensdag 31 januari hadden we dan, na het ontbijt, ruimschoots de tijd om het dorp te bezoeken. Het was op dat ogenblik ook nog bijzonder kalm en rustig in ‘Vale do Capão’ , een grote meevaller dus.

    De foto’s proberen een beeld te geven van die ochtendwandeling: heel wat huizen, die beschilderd waren met mooie tafereeltjes, zoals een processie om voor regen te bidden bij een lange, aanhoudende droogte. Als toemaatje waren er ook enkele jonge ballerina’s, onderweg naar de dansles, die tussendoor, gewoon op straat enkele pasjes waagden, onder het welwillend oog van de mama’s.

    En zo verliep het eerste deel van onze derde reisdag, alweer heel mooi, na het wat moeizame begin van de avond voordien.

    Eens te meer: ‘Graças a Deus’, Gode zij dank!

























    11-02-2018 om 14:45 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (1)
    09-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CHAPADA DIAMANTINA

    PRATINHA

    Na onze afdaling in de grot ‘Lapa Doce’ zijn we, langs een stofferige zandweg, enkele kilometers verder gereden, tot in het dorpje ‘Santa Rita’. Onze magen konden wel wat eten verdragen en dus hebben we daar broodjes, kaas en ham gekocht in een kleine ‘supermarkt’, zoals je er in elk dorp verschillende aantreft. ‘Mercadinhos’, worden ze hier genoemd, kleine winkeltjes met een zeer gevarieerd en nog meer beperkt en onberekenbaar aanbod, waarin je vooral producten voor dagelijks gebruik kan vinden. Nogal wat mensen trachten een – zeer bescheiden – inkomen te verdienen met zulke ‘mercadinhos’, want de sociale voorzieningen zoals we die in Europa kennen zijn hier grotendeels onbestaande. Bovendien is de toestand er zeker niet op verbeterd na het gedwongen aftreden (‘inpeachment’) van voormalig presidente Dilma Rousseff en de machtsovername door de huidige president Temer, die met zijn regering een uiterst liberaal beleid voert, waarvan vooral de minder bedeelden de dupe zijn. En zo konden we, gewoon op een bank in de schaduw, onze picknick houden, geen echte ‘Déjeuner sur l’herbe’, maar wel lekker en gezellig. En met een totale kostprijs van 40 reais of 10 euro hebben we dus zeker geen geld over de balk gesmeten! Ons verblijf in ‘Santa Rita’ werd – gewoontegetrouw – afgesloten met een bezoek aan de kerk.

    Na de picknick opnieuw enkele kilometers rijden tot aan 'Pratinha', vroeger een minuscuul dorpje, dat nog altijd bestaat maar er nu een 'balneario' bijgekregen heeft, een woord dat ik moeilijk correct kan vertalen, omdat wij bij ons niet echt een equivalent kennen. Het gaat om een prachtig natuurpark met tropische bomen, planten en bloemen – en af en toe een piepklein aapje. Ook dit ‘balneario’ had zijn eigen, erg bekende grot: de ‘Gruta Azul’  of ‘Blauwe grot’, zowat zeventig meter diep maar slechts één 'zaal'. Wel heeft deze ‘Gruta Azul’ een merkwaardige attractie: elke dag – tenminste als de zon schijnt – is er, op een steeds wisselend tijdstip naargelang de dag van het jaar, een lichtinval door een spleet van de grot, waardoor een stukje van de onderaardse rivier enkele minuten lang een mooie blauwe kleur krijgt.

    Bovendien is er ook ruim gelegenheid om te zwemmen. In Pratinha hebben we de ganse namiddag doorgebracht, met een bezoek aan de grot – helaas niet op het goede uur om het blauwe water te kunnen waarnemen – maar het was sowieso een grot, die een bezoekje verdiende,  ook al omdat het mogelijk was om tot aan de ondergrondse rivier te wandelen.  Nadien werd het bezoek nog afgesloten met een zwempartij. 

    En o ja, er was ook nog een stuk natuursteen waarop (in het Portugees) deze tekst was aangebracht:

     

    'Wanneer de laatste boom geveld zal zijn, 

    de laatste rivier uitgedroogd,

    en de laatste vis gevangen, 

    eerst dan gaan jullie verstaan 

    dat je geld niet kan eten.'

     

    Na zulk een dag, met ’s morgens de ‘Lapa Doce’ en in de namiddag ‘Pratinha’, kunnen we eens te meer alleen maar zeggen ‘graças a Deus’ – Gode zij dank.























    09-02-2018 om 22:24 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    08-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CHAPADA DIAMANTINA

    DE GROT ‘LAPA  DOCE’

    Bij een bezoek aan Bahia staat er steevast een uitstap naar de 'Chapada Diamantina' op het programma. Hierdoor werden vorige jaren reeds enkele ‘hoogtepunten’ bezocht. Verslagen en foto’s hiervan vind je op deze blog onder de volgende titels en data:

    -       ‘Daags na de uitstap’ (23 januari 2010),

    -       ‘Zuster Theophila’ (23 januari 2010),

    -       ‘São Sebastião in Igatù’ (26 januari 2010)

    -       en ‘Uitstap’ (2 februari 2013).

    Daarom wilden we dit jaar wel eens iets anders zien. Zo was er, met een bevriende familie, een bezoek van ongeveer 2,5 uur aan de grot, 'Lapa Doce'. Omdat mijn ietwat bejaarde benen de tred van de grotere groep niet konden bijhouden, kregen we – voor ons vieren: Lene, Otávio, Henrique en ik – een afzonderlijke gids mee, Raimundo, heel toegewijd, behulpzaam en deskundig.

    Eerst was er een afdaling van 70 meter tot aan de ingang van de onderaardse grot, niet zo gemakkelijk maar toch ook niet echt gevaarlijk, omdat er op de meest riskante plaatsen houten leuningen aangebracht waren en ook omdat de gids bijzonder bereid was om mij te helpen en te ondersteunen waar dat nodig was.

    Na die afdaling was er meer dan een kilometer een min of meer vlak stuk, tussen de vele stalagmieten, stalactieten en kolommen van 'druipsteen', die door een proces van vele eeuwen 'waterinsijpelijng' gevormd waren.

    Deze min of meer vlakke wandeling was natuurlijk gemakkelijker dan de afdaling maar we moesten toch goed opletten omdat het dikwijls zoeken was om het beste pad te ontdekken in dat ‘hartstikkedonker’. Gelukkig hadden we goede lampen meegekregen, en bovenal: Raimundo wist steeds ‘het rechte pad’ te vinden, en wist heel veel te vertellen over de vele vormen van figuren die je in die 'druipstenen' formaties kon onderkennen, onder meer een heel mooi 'kerststalleke', met Maria en het kindje Jezus ... maar ook nog zoveel andere figuren.

    En waar nodig bleef hij bereid om mij te ondersteunen. De andere drie, Lene, Otávio en Henrique waren natuurlijk nogal wat kwieker dan ik. Vooral Henrique toonde zich een echte geboren acrobaat, huppelend van steen naar steen. Ik herkende er mijzelf in, zowat 60 tot 65 jaar geleden. Henrique was de ‘achteruitkijkspiegel’ waarin ik met heel veel pret kon terugblikken op mijn eigen verleden.

    Tenslotte moesten we natuurlijk weer naar boven: een klim van opnieuw 70 meter. Maar het was een bijzonder geslaagde voormiddag. 

    Tot besluit: één nadeel: het ‘hartstikkedonker’ pakt niet goed op de gevoelige plaat! Van dat stukje zijn er dus geen foto’s.





































    08-02-2018 om 13:58 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    07-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.UITSTAP NAAR ITAETU

    ITAETU

     

    Het is nu ruim twee weken geleden dat ik nog eens naar mijn vrienden in Bahia kon vertrekken. God zij dank, denk ik dan altijd … want zo ‘normaal’ is dat allemaal niet meer als je een zekere leeftijd bereikt hebt! Beide vluchten – eerst Zaventem-Madrid en nadien Madrid-Salvador – zijn probleemloos verlopen en dat de vlucht van Madrid naar Salvador vervelend is en lang duurt, dat is geen verrassing, dat weten we van tevoren. Evenzeer als we weten dat er vanuit Salvador nog ruim 300 km met de auto te doen zijn tot Mundo Novo, mijn thuishaven hier ... ook dat hoort erbij.

    Ook de dagen nadien is alles meegevallen. Meestal brengt die lange reis de volgende dagen nogal wat vermoeidheid en andere ongemakken mee ... maar daar ben ik dit jaar van gespaard gebleven. Ik denk hier meteen aan een gekende uitspraak van de moeder van Napoleon, nadat die zijn eerste successen en overwinningen behaald had: 'Als dat maar blijft duren!'.

    Als er tijd is, nemen we een dagje vrij om op uitstap te gaan. Zo bezochten we reeds  een mooi klein dorp, Itaetu, zowat 125 km van Mundo Novo, maar de eerste 105 km is het een zeer goede baan, en alleen de laatste 20 km is het een zandweg, die dan ook nog heel goed berijdbaar is, maar wel erg stofferig als je – uitzonderlijk – eens een tegenligger hebt.

    Op die zandweg hebben we op een bepaald punt de auto, noodgedwongen, moeten achterlaten, omdat er een 'riviertje' dwars over de weg liep – ook al bleken een schoolbus en enkele moto’s duidelijk een andere mening toegedaan! – Zelf zijn we dat ‘beekje’ dan maar te voet ‘overgestoken’, en daarna zijn we nog een eindje verder gegaan tot aan een ander ‘riviertje’, waar je van steen naar steen moest huppelen … maar dat huppelen vond ik voor mij een beetje riskant, en dan ben ik op een rotsblok blijven zitten, terwijl mijn ‘reisgezellen’ nog wat verder stapten, maar ze waren zozeer om mij bekommerd, dat ze heel vlug halt hielden en terugkwamen, om mij niet te lang alleen te laten. We waren rond 9 uur 's morgens vertrokken, en rond 8 uur 's avonds waren we weer thuis na een prachtige dag. Ik hoop dat de foto’s een beetje een beeld geven van deze uitstap, maar bovenal hoop ik dat ze tonen dat Bahia, in al zijn armoede en miserie, ook zoveel moois te bieden heeft.































    07-02-2018 om 14:56 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    18-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DOORDENKEN OP DONDERDAG

    WAAR IS GOD? 

    Als puber was de wekelijkse zondagsmis een van de grote twistpunten met mijn vader. Om ruzies te vermijden, gingen mijn broer en ik op zondagochtend samen op café. Thuis vertelden we mijn vader dat we naar de mis waren geweest. Het enige waar we op moesten letten, was dat we – in onze versie van het verhaal – naar een andere mis dan mijn ouders waren gegaan. In de jaren tachtig, toen ik op kot ging in Leuven, begon het katholieke Vlaanderen van mijn vader in een razend tempo uit elkaar te vallen. Als studenten gingen we er prat op links en progressief te zijn. We experimenteerden met van alles en nog wat, we wisten alles over de gewone en de morning-afterpil, en als het misging kon je in de freeclinic terecht voor een abortus. Na het lezen van ‘Le deuxième sexe’ van Simone de Beauvoir en ‘De schaamte voorbij’ van Anja Meulenbelt, werden we – meisjes onder elkaar (heel wat jongens misten die boot) – allemaal feministen. Verliefde koppeltjes gingen samenwonen. Trouwen voor de kerk was niets om trots op te zijn: dat deden we voor onze ouders. En intussen liepen de kerken onherroepelijk leeg. Maar mijn vader bleef gaan. Hij vond God in de kerk. En ik, ik wist niet meer waar God was.

    Acht weken geleden is mijn vader overleden. Zijn sterven was pijnlijk, tragisch en onverdiend hard. Tijdens de lange uren die ik aan zijn sterfbed doorbracht, was ik bij momenten wanhopig. Dan zocht ik naar woorden om dat lijden te bezweren. En ja, ik vond ze. In dat ene, oude gebed dat oog had voor het uur van sterven: ‘Bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van onze dood’.

    Ik heb die woorden gepreveld, hand in hand met mijn vader. En ze deden hem zichtbaar goed. Jammer dat ik die woorden, de traditie, het geloof, de rituelen, God niet meer vind. Vaak benijd ik mensen die God niet verloren hebben. Toen mijn vader stervend was, kon ik zelf niet bidden. Maar ik stuurde wel een bericht naar de slotzusters van Brecht, met de vraag om voor hem te bidden. Hun antwoord – dat ze dat met heel hun hart en ziel zouden doen – bracht mij wekenlang rust.

    Mijn vader had een kort, zelfgeschreven testament. Eén van zijn wensen was: een klassieke begrafenismis, met gregoriaanse gezangen. Het ‘Panis Angelicus’ raakte aan een oud verdriet. Het ‘Requiem’ maakte mijn tranen los; het ‘In Paradisum’ droogde ze met hoop en troost.

    Een maand na mijn vaders dood loop ik door de kloostergang van de abdij van Irantzu, ten zuiden van Pamplona, in Navarra. De heilige stilte op deze plek, midden in de geweldige natuur, beneemt mij de adem. Voor het eerst sinds de dood van mijn vader komt er een rust over mij, een vrede en berusting ook, zelfs als ik terugdenk aan zijn gruwelijke einde.

    Vandaag luister ik in de wagen naar France Musique: ‘Bisst du bei mir’ van J.S. Bach grijpt mij naar de keel. ‘Geh’ich mit Freuden zum Sterben und zu meiner Ruh’.‘ Opnieuw denk ik aan mijn overleden vader. Opnieuw snak ik naar die Goede Vader uit mijn kindertijd. Waar Hij is, weet ik niet. Maar ik mis Hem wel heel erg.

    (Annemie Struyf, 26 augustus 2016)

    18-01-2018 om 08:03 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    15-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDICHT VAN DE WEEK

    MOERBEIBOOM 

     

    Als ik kijk door zijn takgebinten
    van hard en gerimpeld hout
    en harskwasten even oud
    zie ik schrijlings het jongetje zitten
    genist in een nimbus van goud.

     

    Ik hoor hem met kooswoordjes praten
    tot de lijsters van alle kant
    aandansend vlakbij zijn hand 
    haast moeiteloos aan te raken
    en nawiegend zielsverwant.

     

    De wind van gelukkige jaren
    blaast een deel van het zonnelicht
    dat in vlokken gevallen ligt
    op alle branken en blaren
    speels naar zijn kleine gezicht.

     

    Ik kijk in een latere leegte.
    Naar niemand. De jongen is heen,
    een langzame ladder alleen
    ligt in het verdriet van de regen,
    de sporten gerot een na een.

     

    Anton van Wilderode

    15-01-2018 om 14:15 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)
    13-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZONDAG 14 JANUARI

    2DE ZONDAG B – 14 JANUARI 2018

    ‘SPREEK, HEER, UW DIENAAR LUISTERT’

     

    We staan vandaag aan het begin van een vreemd tweeluik: twee zondagen na elkaar horen we het verhaal van de roeping van de eerste leerlingen, bij twee verschillende evangelisten, en daardoor ook met andere klemtonen. Vandaag gaat het vooral over de roeping zelf, ‘het aangesproken worden’. Laten wij ons wel aanspreken en oproepen door de dagelijkse dingen, gebeurtenissen en ervaringen, die Jezus aan het woord laten op onze persoonlijke levensweg?

    Ook de eerste lezing gaat in die richting: de kleine, jonge Samuël wordt door God zelf aangesproken, en antwoordt: 'Spreek, Heer, uw dienaar luistert!'

     

    Samuel legde zich weer te slapen,

    en de HEER kwam bij hem staan

    en riep net als de voorgaande keren:

    ‘Samuel! Samuel!’

    En Samuel antwoordde:

    ‘Spreek, uw dienaar luistert.

    (1 Samuel 3,18)

     

    De twee leerlingen gingen Jezus achterna. 

    Jezus zag dat zij Hem volgden en vroeg hun: 

    ‘Wat verlangt gij?’ 

    Ze zeiden tot Hem: ‘Rabbi 

    – vertaald betekent dit: Meester – 

    waar houdt Gij U op?’ 
    Hij zei hun: ‘Gaat mee om het te zien.’ 

    Daarop gingen zij mee 

    en zagen waar Hij zich ophield. 

    Die dag bleven zij bij Hem. 

    (Johannes 1,38-39)

      

    ‘AANGESPROKEN WORDEN EN JA ZEGGEN’

    'Toen we klein waren, hadden wij bijna allemaal een tante nonneke, een oom pastoor, of een familielid, die ergens kloosterling was. Ik beschouwde ze toen als de geroepenen, verzekerd van de hemelse zaligheid. De tijd staat niet stil en evolueert snel. Vaticaan II leerde ons ondertussen dat we allen samen geroepen zijn tot een levende gemeenschap om Jezus' evangelie gestalte te geven! Onze belangrijkste taak is een goede christen te zijn, en pas dan volgt onze roeping: gehuwd, ongehuwd of een religieuze roeping.

    De lezingen van deze zondag geven ons de gelegenheid om na te denken over de roeping van ieder van ons! Het begint in de eerste lezing: het komt erop aan te luisteren, om 'ja' te zeggen aan wie je roept. Het gaat ook verder bij Johannes: het is belangrijk te leren kijken, om te weten naar wie je moet opkijken, te leren onderscheiden om echt te kunnen kiezen. Het is hier niet te doen om een exacte weergave van een voorbije gebeurtenis. Het verhaal 'hoe het begon' wordt aangewend als een bezinning, die twintig eeuwen later waardevol is voor elke christen!

    In zijn eerste hoofdstuk gebruikt Johannes woorden en beelden om Jezus herkenbaar te maken. Alsof hij zeggen wil: 'dit moet je eerst weten om, wat volgt, beter te begrijpen. Vandaag horen we Johannes de Doper een eigenaardig beeld gebruiken om Jezus aan te wijzen. Hij noemt Hem niet de Messias, maar het Lam Gods. Geen glorievol iemand, maar een lijdend iemand. Wie deze Messias volgt, zal ook een stuk lijden kennen.

    Het verhaal zelf is eenvoudig opgebouwd: het gaat over mensen, geraakt door hun geloof in God, die dat geloof niet voor zich alleen willen houden, maar het willen doorgeven aan hun medemensen Ze wijzen iemand aan en zeggen als het ware: 'Deze moet je volgen.'  Wat betekent deze evangelie-passage voor ons vandaag, wij, die geen Johannes de Doper, geen Andreas zijn?

    Roeping … een woord dat zwaar doorweegt: getuige zijn, navolgen, beschikbaar zijn. Het zijn woorden, waarmee we meer vertrouwd zijn. Laten we het vooral niet te ver gaan zoeken. Het komt er wellicht op aan te zien, hoe je met je talenten, op de plaats waar je leeft en werkt, een stukje beeld van God kunt zijn. God, die elke mens meer dan de moeite waard vindt om van te houden. Elke dag geeft ons kansen genoeg, om iets te doen met de ingesteldheid van Jezus. Dan komen de vragen: herkent mijn medemens Jezus in mijn manier van leven? Kijken mensen nog uit naar God?

    Ik lees je een stukje voor uit de dagelijkse krantenkroniek van een gekend Vlaams dagblad. Het was op 25 december en het droeg de gepaste titel: 'Een kind ons geboren'.

    'Alles bij elkaar genomen hebben wij het nog nooit zo goed, zo gezond en wel gehad. En toch is de onvrede groot, de leegte voelbaar. Onze draagtassen scheuren van de cadeaus, maar bij velen, gelovig of niet, is het verlangen naar niet-materiële waarden groter dan we zelf willen toegeven. Waarden die van alle mensen, alle tijden, alle godsdiensten en gezindheden zijn. Waarden waarmee we op weg zijn, op zoek naar een betere wereld.' Tot hier het krantenknipsel.

    Naar mijn aanvoelen brengt het de realiteit duidelijk in beeld: zoekende mensen. Voor velen is de consumptie haar sensatie verloren. De maatschappij zonder God, met haar zinloze genoegens, doet het niet. Dan begint de zoektocht naar de zin van het leven, naar het waardevolle. Dan gebeurt het wel eens dat het religieuze ontkiemt. In het beste geval leidt dit tot God. Om zo ver te geraken, heb je een gids nodig, een voorganger, een zoeker, die God gevonden heeft! Iemand, die door zijn manier van leven meer dan met woorden, iets laat zien van God! Dan krijgen die oude evangelieverhalen weer glans. Omdat men ontdekt dat het toen niet anders was dan nu, dat mensen dezelfde vragen hadden, dezelfde leegte in hun hart, en dat dezelfde blindheid de hunne was.

    Ik keer nog even naar het verhaal terug. Het leert ons dat Jezus beschikbaar is. 'Wat verlang je?' 'Rabbi, waar verblijft U?' 'Kom, ik zal het je laten zien'. Hij dwingt niet, je geloof mag groeien! Zo vinden we Jezus vaak terug in het evangelie: bereikbaar, vooral voor diegene voor wie niemand beschikbaar is. Wie Hem 'ontmoet', ervaart bevrijding. Zacheüs, de corrupte tollenaar, is daar een goed voorbeeld van. Zacheüs, alleen, verscholen in een boom, niet geliefd. Zijn zakken vol geld, maar zijn hart leeg. Hoog en ver van zijn geluk… Inderdaad, zijn geluk is beneden. Jezus spreekt hem aan, doet beroep op hem, hij is een ander mens geworden!

    Hoeveel Zacheüssen zijn er vandaag niet? Ze zitten verscholen achter de façade van het materiële, ze hebbenmaar zijn niets. Wie 'hebben' met 'zijn' verwart, kent geen innerlijk geluk noch rust. Hoeveel mensen zijn er niet die wachten op een beetje liefde en waardering. Niemand spreekt hen aan. Mensen hebben elkaar nodig om tot God te komen. De kleine Samuël kende de stem van Jahwe niet, hij ging te rade bij Eli. De twee leerlingen worden bij Jezus gebracht door Johannes de Doper, en die leerlingen brengen anderen bij Hem. Het is nú niet anders!

    We hoeven niet alles achter te laten, zoals de eerste leerlingen, maar we kunnen met de mensen die ons gegeven zijn, omgaan met de fijngevoeligheid en de aandacht van Jezus. Wij zijn geroepen de mensen te omringen met de goedheid van Jezus. Wij zijn geroepen om met dezelfde woorden te troosten, te bemoedigen, te vergeven. Geroepen om onze vóóroordelen te laten.

    Worden wij elk als mens geroepen, dan hebben wij allen een gemeenschappelijke bestemming en roeping. Een christelijke gemeenschap is op haar best wanneer zij samenkomt om eucharistie te vieren. Wij zijn dankbaar voor diegenen, die wekelijks zorgen voor de juiste woorden, tekens en zang, om Jezus' gedachtenis levendig te houden.

    Op het einde van elke eucharistieviering, worden wij gezonden en gezegend om als plaatselijke kerkgemeenschap een teken te zijn voor de wereld waarin wij leven. Dit zal onze roeping moeten blijven, een levende gemeenschap, verwijzend naar Hem: Jezus, het Lam Gods.

    (Romain Audenaert)

     

    We zijn  geroepen om Jezus van nabij te volgen.

    Om met Hem op weg te gaan,

    ook als die weg ons naar Jeruzalem brengt,

    de stad van zijn lijden

    maar ook van zijn verheerlijking.

    We zijn  geroepen

    om net als Hij alles te geven

    opdat zijn Rijk zou komen.

     

    Op deze weg worden we ook geroepen

    om de minste te zijn en niet te heersen,

    om de lasten van anderen te dragen

    en geen lasten op te leggen,

    om vrijheid te schenken in plaats van vrijheid te nemen,

    om arm te worden om anderen rijk te maken,

    om het kruis op te nemen

    om anderen vreugde te verschaffen,

    om te sterven opdat anderen zouden leven.

     

    Dit is de weg van het evangelie

    waarvoor we alleen maar kunnen stil worden.

    Hij toont zijn rijkdom pas

    als we hem volgen.

     

    Laten we daarom Jezus voor ogen houden.

    Laten we ook niet aarzelen om die weg te gaan

    die Hij is voorgegaan.

     

    En laat ons reikhalzend en verlangend uitzien

    naar wat ons beloofd is:

    liefde, vreugde en vrede.

     

    (Vrij naar de Liturgische Werkgroep van Wijnegem)  













    13-01-2018 om 15:03 geschreven door Omer

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Dagboek/bedenkingen
    >> Reageer (0)


    Archief per week
  • 11/12-17/12 2023
  • 04/12-10/12 2023
  • 27/11-03/12 2023
  • 20/11-26/11 2023
  • 13/11-19/11 2023
  • 28/08-03/09 2023
  • 21/08-27/08 2023
  • 31/07-06/08 2023
  • 10/07-16/07 2023
  • 19/06-25/06 2023
  • 12/06-18/06 2023
  • 29/05-04/06 2023
  • 22/05-28/05 2023
  • 15/05-21/05 2023
  • 08/05-14/05 2023
  • 01/05-07/05 2023
  • 24/04-30/04 2023
  • 17/04-23/04 2023
  • 10/04-16/04 2023
  • 03/04-09/04 2023
  • 27/03-02/04 2023
  • 20/03-26/03 2023
  • 13/03-19/03 2023
  • 06/03-12/03 2023
  • 20/02-26/02 2023
  • 13/02-19/02 2023
  • 06/02-12/02 2023
  • 30/01-05/02 2023
  • 23/01-29/01 2023
  • 09/01-15/01 2023
  • 26/12-01/01 2023
  • 19/12-25/12 2022
  • 12/12-18/12 2022
  • 05/12-11/12 2022
  • 28/11-04/12 2022
  • 17/10-23/10 2022
  • 29/08-04/09 2022
  • 06/06-12/06 2022
  • 30/05-05/06 2022
  • 23/05-29/05 2022
  • 14/02-20/02 2022
  • 27/12-02/01 2022
  • 20/12-26/12 2021
  • 13/12-19/12 2021
  • 06/12-12/12 2021
  • 29/11-05/12 2021
  • 22/11-28/11 2021
  • 01/11-07/11 2021
  • 11/10-17/10 2021
  • 04/10-10/10 2021
  • 27/09-03/10 2021
  • 17/05-23/05 2021
  • 03/05-09/05 2021
  • 26/04-02/05 2021
  • 01/03-07/03 2021
  • 22/02-28/02 2021
  • 08/02-14/02 2021
  • 01/02-07/02 2021
  • 25/01-31/01 2021
  • 18/01-24/01 2021
  • 11/01-17/01 2021
  • 04/01-10/01 2021
  • 28/12-03/01 2027
  • 10/08-16/08 2020
  • 03/08-09/08 2020
  • 27/07-02/08 2020
  • 13/07-19/07 2020
  • 06/07-12/07 2020
  • 22/06-28/06 2020
  • 15/06-21/06 2020
  • 08/06-14/06 2020
  • 01/06-07/06 2020
  • 25/05-31/05 2020
  • 18/05-24/05 2020
  • 11/05-17/05 2020
  • 04/05-10/05 2020
  • 27/04-03/05 2020
  • 20/04-26/04 2020
  • 13/04-19/04 2020
  • 06/04-12/04 2020
  • 23/03-29/03 2020
  • 16/03-22/03 2020
  • 09/03-15/03 2020
  • 02/03-08/03 2020
  • 24/02-01/03 2020
  • 17/02-23/02 2020
  • 10/02-16/02 2020
  • 03/02-09/02 2020
  • 27/01-02/02 2020
  • 20/01-26/01 2020
  • 13/01-19/01 2020
  • 06/01-12/01 2020
  • 30/12-05/01 2020
  • 23/12-29/12 2019
  • 16/12-22/12 2019
  • 09/12-15/12 2019
  • 02/12-08/12 2019
  • 25/11-01/12 2019
  • 18/11-24/11 2019
  • 11/11-17/11 2019
  • 04/11-10/11 2019
  • 28/10-03/11 2019
  • 21/10-27/10 2019
  • 14/10-20/10 2019
  • 07/10-13/10 2019
  • 30/09-06/10 2019
  • 23/09-29/09 2019
  • 16/09-22/09 2019
  • 09/09-15/09 2019
  • 05/08-11/08 2019
  • 29/07-04/08 2019
  • 22/07-28/07 2019
  • 15/07-21/07 2019
  • 08/07-14/07 2019
  • 01/07-07/07 2019
  • 17/06-23/06 2019
  • 10/06-16/06 2019
  • 03/06-09/06 2019
  • 27/05-02/06 2019
  • 20/05-26/05 2019
  • 13/05-19/05 2019
  • 06/05-12/05 2019
  • 29/04-05/05 2019
  • 22/04-28/04 2019
  • 15/04-21/04 2019
  • 08/04-14/04 2019
  • 14/01-20/01 2019
  • 07/01-13/01 2019
  • 31/12-06/01 2019
  • 24/12-30/12 2018
  • 17/12-23/12 2018
  • 10/12-16/12 2018
  • 03/12-09/12 2018
  • 26/11-02/12 2018
  • 19/11-25/11 2018
  • 12/11-18/11 2018
  • 05/11-11/11 2018
  • 29/10-04/11 2018
  • 22/10-28/10 2018
  • 15/10-21/10 2018
  • 08/10-14/10 2018
  • 01/10-07/10 2018
  • 24/09-30/09 2018
  • 17/09-23/09 2018
  • 10/09-16/09 2018
  • 03/09-09/09 2018
  • 27/08-02/09 2018
  • 20/08-26/08 2018
  • 13/08-19/08 2018
  • 06/08-12/08 2018
  • 30/07-05/08 2018
  • 23/07-29/07 2018
  • 16/07-22/07 2018
  • 09/07-15/07 2018
  • 02/07-08/07 2018
  • 25/06-01/07 2018
  • 18/06-24/06 2018
  • 11/06-17/06 2018
  • 04/06-10/06 2018
  • 28/05-03/06 2018
  • 21/05-27/05 2018
  • 14/05-20/05 2018
  • 30/04-06/05 2018
  • 23/04-29/04 2018
  • 16/04-22/04 2018
  • 09/04-15/04 2018
  • 02/04-08/04 2018
  • 26/03-01/04 2018
  • 19/03-25/03 2018
  • 12/03-18/03 2018
  • 05/03-11/03 2018
  • 26/02-04/03 2018
  • 19/02-25/02 2018
  • 12/02-18/02 2018
  • 05/02-11/02 2018
  • 15/01-21/01 2018
  • 08/01-14/01 2018
  • 01/01-07/01 2018
  • 25/12-31/12 2017
  • 18/12-24/12 2017
  • 11/12-17/12 2017
  • 04/12-10/12 2017
  • 27/11-03/12 2017
  • 20/11-26/11 2017
  • 13/11-19/11 2017
  • 06/11-12/11 2017
  • 30/10-05/11 2017
  • 23/10-29/10 2017
  • 16/10-22/10 2017
  • 09/10-15/10 2017
  • 02/10-08/10 2017
  • 25/09-01/10 2017
  • 18/09-24/09 2017
  • 11/09-17/09 2017
  • 04/09-10/09 2017
  • 28/08-03/09 2017
  • 14/08-20/08 2017
  • 07/08-13/08 2017
  • 31/07-06/08 2017
  • 24/07-30/07 2017
  • 03/07-09/07 2017
  • 26/06-02/07 2017
  • 19/06-25/06 2017
  • 12/06-18/06 2017
  • 05/06-11/06 2017
  • 29/05-04/06 2017
  • 15/05-21/05 2017
  • 08/05-14/05 2017
  • 01/05-07/05 2017
  • 24/04-30/04 2017
  • 17/04-23/04 2017
  • 10/04-16/04 2017
  • 03/04-09/04 2017
  • 27/03-02/04 2017
  • 20/03-26/03 2017
  • 13/03-19/03 2017
  • 06/03-12/03 2017
  • 27/02-05/03 2017
  • 20/02-26/02 2017
  • 13/02-19/02 2017
  • 06/02-12/02 2017
  • 30/01-05/02 2017
  • 23/01-29/01 2017
  • 16/01-22/01 2017
  • 09/01-15/01 2017
  • 02/01-08/01 2017
  • 25/12-31/12 2017
  • 19/12-25/12 2016
  • 12/12-18/12 2016
  • 05/12-11/12 2016
  • 28/11-04/12 2016
  • 21/11-27/11 2016
  • 14/11-20/11 2016
  • 07/11-13/11 2016
  • 31/10-06/11 2016
  • 24/10-30/10 2016
  • 17/10-23/10 2016
  • 10/10-16/10 2016
  • 03/10-09/10 2016
  • 26/09-02/10 2016
  • 19/09-25/09 2016
  • 12/09-18/09 2016
  • 29/08-04/09 2016
  • 08/08-14/08 2016
  • 01/08-07/08 2016
  • 25/07-31/07 2016
  • 18/07-24/07 2016
  • 11/07-17/07 2016
  • 04/07-10/07 2016
  • 27/06-03/07 2016
  • 20/06-26/06 2016
  • 13/06-19/06 2016
  • 06/06-12/06 2016
  • 30/05-05/06 2016
  • 23/05-29/05 2016
  • 16/05-22/05 2016
  • 09/05-15/05 2016
  • 02/05-08/05 2016
  • 25/04-01/05 2016
  • 18/04-24/04 2016
  • 11/04-17/04 2016
  • 04/04-10/04 2016
  • 28/03-03/04 2016
  • 21/03-27/03 2016
  • 14/03-20/03 2016
  • 07/03-13/03 2016
  • 29/02-06/03 2016
  • 11/01-17/01 2016
  • 04/01-10/01 2016
  • 28/12-03/01 2021
  • 21/12-27/12 2015
  • 14/12-20/12 2015
  • 07/12-13/12 2015
  • 30/11-06/12 2015
  • 23/11-29/11 2015
  • 16/11-22/11 2015
  • 09/11-15/11 2015
  • 02/11-08/11 2015
  • 26/10-01/11 2015
  • 19/10-25/10 2015
  • 12/10-18/10 2015
  • 05/10-11/10 2015
  • 28/09-04/10 2015
  • 21/09-27/09 2015
  • 14/09-20/09 2015
  • 07/09-13/09 2015
  • 17/08-23/08 2015
  • 10/08-16/08 2015
  • 03/08-09/08 2015
  • 27/07-02/08 2015
  • 20/07-26/07 2015
  • 13/07-19/07 2015
  • 06/07-12/07 2015
  • 29/06-05/07 2015
  • 22/06-28/06 2015
  • 15/06-21/06 2015
  • 08/06-14/06 2015
  • 01/06-07/06 2015
  • 25/05-31/05 2015
  • 18/05-24/05 2015
  • 11/05-17/05 2015
  • 04/05-10/05 2015
  • 27/04-03/05 2015
  • 20/04-26/04 2015
  • 13/04-19/04 2015
  • 06/04-12/04 2015
  • 30/03-05/04 2015
  • 16/03-22/03 2015
  • 09/03-15/03 2015
  • 02/03-08/03 2015
  • 23/02-01/03 2015
  • 16/02-22/02 2015
  • 09/02-15/02 2015
  • 02/02-08/02 2015
  • 26/01-01/02 2015
  • 19/01-25/01 2015
  • 12/01-18/01 2015
  • 05/01-11/01 2015
  • 29/12-04/01 2015
  • 22/12-28/12 2014
  • 15/12-21/12 2014
  • 08/12-14/12 2014
  • 01/12-07/12 2014
  • 24/11-30/11 2014
  • 17/11-23/11 2014
  • 10/11-16/11 2014
  • 03/11-09/11 2014
  • 27/10-02/11 2014
  • 20/10-26/10 2014
  • 13/10-19/10 2014
  • 06/10-12/10 2014
  • 29/09-05/10 2014
  • 22/09-28/09 2014
  • 15/09-21/09 2014
  • 08/09-14/09 2014
  • 01/09-07/09 2014
  • 25/08-31/08 2014
  • 18/08-24/08 2014
  • 11/08-17/08 2014
  • 04/08-10/08 2014
  • 28/07-03/08 2014
  • 21/07-27/07 2014
  • 14/07-20/07 2014
  • 07/07-13/07 2014
  • 30/06-06/07 2014
  • 23/06-29/06 2014
  • 16/06-22/06 2014
  • 09/06-15/06 2014
  • 02/06-08/06 2014
  • 26/05-01/06 2014
  • 19/05-25/05 2014
  • 12/05-18/05 2014
  • 05/05-11/05 2014
  • 28/04-04/05 2014
  • 14/04-20/04 2014
  • 07/04-13/04 2014
  • 31/03-06/04 2014
  • 24/03-30/03 2014
  • 17/03-23/03 2014
  • 10/03-16/03 2014
  • 03/03-09/03 2014
  • 24/02-02/03 2014
  • 17/02-23/02 2014
  • 10/02-16/02 2014
  • 03/02-09/02 2014
  • 27/01-02/02 2014
  • 20/01-26/01 2014
  • 13/01-19/01 2014
  • 06/01-12/01 2014
  • 30/12-05/01 2014
  • 23/12-29/12 2013
  • 16/12-22/12 2013
  • 09/12-15/12 2013
  • 02/12-08/12 2013
  • 25/11-01/12 2013
  • 18/11-24/11 2013
  • 11/11-17/11 2013
  • 04/11-10/11 2013
  • 28/10-03/11 2013
  • 21/10-27/10 2013
  • 14/10-20/10 2013
  • 07/10-13/10 2013
  • 30/09-06/10 2013
  • 23/09-29/09 2013
  • 16/09-22/09 2013
  • 09/09-15/09 2013
  • 02/09-08/09 2013
  • 26/08-01/09 2013
  • 19/08-25/08 2013
  • 12/08-18/08 2013
  • 05/08-11/08 2013
  • 29/07-04/08 2013
  • 22/07-28/07 2013
  • 15/07-21/07 2013
  • 08/07-14/07 2013
  • 01/07-07/07 2013
  • 24/06-30/06 2013
  • 10/06-16/06 2013
  • 03/06-09/06 2013
  • 27/05-02/06 2013
  • 20/05-26/05 2013
  • 13/05-19/05 2013
  • 06/05-12/05 2013
  • 29/04-05/05 2013
  • 22/04-28/04 2013
  • 15/04-21/04 2013
  • 08/04-14/04 2013
  • 01/04-07/04 2013
  • 25/03-31/03 2013
  • 18/03-24/03 2013
  • 11/03-17/03 2013
  • 04/03-10/03 2013
  • 25/02-03/03 2013
  • 18/02-24/02 2013
  • 11/02-17/02 2013
  • 04/02-10/02 2013
  • 28/01-03/02 2013
  • 21/01-27/01 2013
  • 14/01-20/01 2013
  • 07/01-13/01 2013
  • 31/12-06/01 2013
  • 24/12-30/12 2012
  • 17/12-23/12 2012
  • 10/12-16/12 2012
  • 03/12-09/12 2012
  • 26/11-02/12 2012
  • 19/11-25/11 2012
  • 12/11-18/11 2012
  • 05/11-11/11 2012
  • 29/10-04/11 2012
  • 22/10-28/10 2012
  • 15/10-21/10 2012
  • 08/10-14/10 2012
  • 01/10-07/10 2012
  • 24/09-30/09 2012
  • 17/09-23/09 2012
  • 10/09-16/09 2012
  • 03/09-09/09 2012
  • 27/08-02/09 2012
  • 06/08-12/08 2012
  • 30/07-05/08 2012
  • 23/07-29/07 2012
  • 16/07-22/07 2012
  • 09/07-15/07 2012
  • 02/07-08/07 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 18/06-24/06 2012
  • 11/06-17/06 2012
  • 04/06-10/06 2012
  • 28/05-03/06 2012
  • 21/05-27/05 2012
  • 14/05-20/05 2012
  • 07/05-13/05 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 23/04-29/04 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 09/04-15/04 2012
  • 02/04-08/04 2012
  • 26/03-01/04 2012
  • 19/03-25/03 2012
  • 12/03-18/03 2012
  • 05/03-11/03 2012
  • 27/02-04/03 2012
  • 20/02-26/02 2012
  • 13/02-19/02 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 26/12-01/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 05/12-11/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 05/09-11/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 18/07-24/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/06-12/06 2011
  • 30/05-05/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 16/05-22/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 25/04-01/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 11/04-17/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012
  • 20/12-26/12 2010
  • 13/12-19/12 2010
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 22/11-28/11 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 21/06-27/06 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2016
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 28/11-04/12 -0001

    Blog als favoriet !

    Categorieën
  • Dagboek/bedenkingen (1617)


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!