Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
22-02-2025
BIJ DE 7DE ZONDAG C: ‘VAAR NAAR EEN STER TOE’
‘Wees barmhartig, Zoals jullie Vader barmhartig is.’ (Lucas 6,36)
Vandaag geeft Lucas het slot van de Bergrede: ‘Wees barmhartig, zoals jullie Vader in de hemel barmhartig is. Hij vraagt ons om goed te zijn voor iedereen en niet alleen voor onze vrienden … Jezus had het dikwijls aan de stok met farizeeën en schriftgeleerden, die sterk op de uiterlijke naleving van de wet hamerden, maar innerlijk ver van God stonden: ‘dit volk eert mij met de lippen, maar hun hart is ver van mij.’ Voor Jezus gaat het niet om de schone schijn, maar om de bekering van het hart: ‘Een rouwmoedig en vermorzeld hart, zult gij niet verwerpen.’ ‘Overdenk eens wat dit wil zeggen: Barmhartigheid wil ik, geen offers.’ Zorg ervoor dat je een nieuw en warm hart hebt, en laat je daden ontsprongen uit de warmte van je hart. De Joodse wet, waarmee Jezus opgegroeid was, had vele puntjes en regeltjes. Hij geeft er ook vele voorbeelden, voor Jezus gaat het niet om die regeltjes: ‘jullie weten dat aan je voorouders gezegd is … Maar ik zeg u …: wees barmhartig zoals jullie Vader in de hemel barmhartig is’. Kortom er is maar één gebod: liefde … en de maat van de liefde is de liefde zonder maat. Dat is geen concrete regel of wet. Het is een grondhouding, een diepe keuze die onze concrete daden richting geeft. Je bepaalt voor jezelf waar je met je leven naartoe wil en dan tracht je consequent te handelen volgens deze keuze. Concrete voorbeelden kunnen nuttig zijn, maar het zijn niet meer dan voorbeelden. In de eerste plaats komt het aan op de diepste keuze die we maken. Zoals iemand ooit eens heel mooi zegde: ‘Maak je leven aan een ster vast.’ En vaar naar deze ster toe!
Geef ons de ruimte
O Meester, leid ons door de wet, in kleine lettertjes geschreven, de puntjes op de i gezet, naar buiten, naar een beter leven.
Want daar is hoger, daar is meer dan wat er staat in dorre boeken; daar is de wijsheid van de Heer die niet in letters valt te zoeken.
O goede Meester, leid ons door de smalle gang van angstideeën, en ga ons als verlosser voor tussen de harde Farizeeën.
Geef ons de ruimte, 't open veld en leer ons daar de regels lezen die, door de liefde ingesteld, de mens van kwaad en kou genezen.
Er is een wet, met haar gebod, maar goede Meester, ver daarboven is er een liefdevolle God, en daar doet u ons in geloven.
Aan de morgen van deze avond en aan de avond van deze morgen komen wij tot u, vader, die ons in het goddelijk oog houdt gevat en vragen wij u laat ons niet vallen, hoe gevaarlijk wij ons buigen over de rand boven het niets, houd ons vast. Maak op de penduulslag van middernacht weer een zon voor de ochtend van morgenochtend en schep de nieuwe bloedleeuwerik. Geef ons vrede aan de morgen van deze avond, aan de avond van deze nacht.
Er wordt nadrukkelijk aan mijn broekspijpen getrokken. Dit is nogal hinderlijk want wegens vermageren schuift mijn broek zo naar beneden. Ik grijp in paniek naar mijn broeksriem om het gevaar te voorkomen. Een padre met afgezakte broek verliest alle geloofwaardigheid. De seingever blijkt grote ogen te hebben en hoofdzakelijk uit snot te bestaan. ‘Picolé’, lispelt hij ‘Picolé’... Picolé is waterijs op een stokje. Meer uitleg wordt door de seingever niet verstrekt: Picolé, picolé … Het is namelijk feest in Tapiramutá, feest van onze patroonheilige, met een processie, kraampjes vol heerlijkheden, een dansfeest op het dorpsplein onder de sterrenhemel die voor de gelegenheid met gekleurde lintjes wordt versierd en ‘picolé-ijsjes’ voor de kinderen… Mijn seingever heeft het duidelijk moeilijk. Voor hem géén picolé want de zonodige fondsen ontbreken. En een feest zonder picolé is voor mijn seingever een onoverkomelijke ramp, erger nog dan een afgerukte broek. ‘Dez’ zeggen zijn ogen ‘dez’. Hij spreidt de vingers van beide kleverige handjes. ‘Dez centavos padre’. Tien centavos heeft hij nodig voor zijn heerlijkheid, tien centavos zullen wanhoop in feest veranderen. Ik tast in mijn broekzak naar mijn buisjesgeld. Ja, dat is speciaal geld, munten opgeborgen in een leeg plastieken buisje van medicamenten, een permanent noodfonds om rampen van kinderen te voorkomen. Twee muntjes van vijf centavos en Snot is weg. Even later is hij terug. ‘Dit is geen dez’, zegt hij wat verongelijkt. ‘Dez centavos’ is groter weet hij. Ik leg aan het snot uit dat twee muntjes van vijf samen net ‘dez’ zijn. Even licht het wantrouwen nog op. Is dit zaakje wel zeker? Ik knik nadrukkelijk en Snot weer weg, overtuigd nu, hard rennend naar zijn feest. ‘Picolé, picolé, picolé... ‘ De processie vertrekt. Hopen mensen devoot zingend. De patroonheilige voorop. Ik voel een kleverige hand in de mijne wringen. Snot is terug, stralend, zonder picolé… ‘Fluitje gekocht’, zegt hij: ‘Beter dan picolé, gaat langer mee en ook dez centavos’. En om zijn besluit kracht bij te zetten begint hij met bolle wangen op het ding te blazen. Het plastieken fluitje ziet er uit als een vogeltje. Als je het vult met water en aan een staafje trekt, borrelt en fluitert het ding net als een vogeltje. Een moment van herkenning, zoiets heb ik ooit ook eens gekregen toen het kermis was op onze Sint-Jansparochie in Oostende. Ik glunder mee met Snot. Het snot borrelt trouwens mee met het water uit het vogeltje, heel luid en opgewekt. ‘Doe hem toch in “s hemelsnaam ophouden, padre, dit is niet te harden‘, zuchten enkele oudere processiegangers. ‘Nee’ zeg ik beslist ‘Nee, want het is zo zijn manier van bidden’. ‘Dan is het goed’, beamen de vromen, berustend in het onheil. En we stappen verder, voor onze patroonheilige zingend, met het vogeltjesgekweel uit het vogelwaterfluitje van Snot er schril doorheen. Dez centavos en de wereld is veranderd. Viva Snot en onze Santo. ‘Blijft Snot nu voor altijd aan mij plakken?’ denk ik plots geamuseerd.
We krijgen vandaag twee lezingen, die op het eerste gezicht weinig met elkaar te maken hebben. Jeremia plaatst de mens die alleen op zichzelf vertrouwt tegenover de mens die zijn vertrouwen op God stelt. In het evangelie volgen de zaligsprekingen zoals Lucas die geeft. Beide lezingen vragen een levenswijze, die heel anders is dan wat meestal gebeurt in onze wereld. Die noodzaak om op een andere manier te gaan leven is trouwens duidelijk zichtbaar in onze tijd, met zoveel ellende die door mensen wordt veroorzaakt.
Gezegend is hij die op de Heer vertrouwt, en zich veilig weet bij Hem. (Jeremia 17,7)
Gelukkig jullie, armen, voor jullie is het koninkrijk van God. … Maar wee jullie, rijken, je hebt je troost al binnen … (Lucas 6, 20 en 24)
VERTROUWEN BIJ TEGENWIND
De woorden van Jezus vallen moeilijk vandaag: `Gelukkig ben je als je arm bent en honger hebt. Of als je nu huilt en de mensen je haten, omwille van mijn Naam’. Als Jezus mooie verhalen vertelt over liefde en goedheid, is dat aantrekkelijk. Maar vandaag klinken zijn woorden minder aangenaam. Jezus’ woorden zijn dikwijls in strijd met wat mensen – ook wij – spontaan denken. Ons geloof lijkt dikwijls dom. En toch is het beter om te blijven vertrouwen op Jezus, ook als wij Hem soms niet goed begrijpen. Want zijn woorden sporen altijd aan tot goedheid en liefde. En geloof in een wereld die anders kan zijn. Ik denk aan wat een meisje eens zei: ‘Vertrouwen kan ik op mama, want als ik bang ben, voel ik me veilig bij haar.’ Dat meisje heeft ondervonden dat mama altijd te vertrouwen is. Haar leven heeft haar geleerd dat mama met haar altijd het beste voorheeft. Ook als zij het zelf niet altijd verstaat. Zo is het ook met ons. Het leven zelf leert ons dat Jezus met ons het beste voorheeft, en dat het goed is Hem te vertrouwen. Jeremia had dat ook al ondervonden: ‘Vervloekt is hij die zich afkeert van de Heer. Gezegend is hij die op de Heer vertrouwt, en zich veilig weet bij Hem.’
God, houd mijn hand vast. Als Gij dat doet, moet ik niet bang zijn. Wat kan het mij dan schelen dat het waait en stormt, dat de wind ons huis doet kraken ?
Ik ben veilig bij U. Net zo veilig als ik bij mijn moeder was toen ik nog niet was geboren.
Zeven zonen had moeder: Allen heetten Peter, Behalve Wanjka die Iwan heette.
Allen konden werken: Eén was geitenhoeder, Eén vlocht sandalen, Eén zelfs bouwde kerken;
Maar Iwan die Wanjka heette Wilde niet werken.
Op een steen in de zon gezeten Bespeelde hij zijn schalmei.
‘O, mijn lieve, Mijn lustige, Laat mij spelen, In de schaduw van mijn Korte rustige vallei Laat andren werken, Sandalen maken of kerken Wanjka heeft genoeg aan zijn schalmei.’
