UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

**Our universe may live in one bubble that is sitting in a network of bubble universes in space.**
**Credit: Sandy MacKenzie | Shutterstock**

Is our universe unique? From science fiction to science fact, there is a proposal out there that suggests that there could be other universes besides our own, where all the choices you made in this life played out in alternate realities. So, instead of turning down that job offer that took you from the United States to China, the alternate universe would show the outcome if you decided to venture to Asia instead.

The idea is pervasive in comic books and movies. For example, in the 2009 "Star Trek" reboot, the premise is that the Kirk and Spock portrayed by Chris Pine and Zachary Quinto are in an alternate timeline apart from the William Shatner and Leonard Nimoy versions of the characters.

The concept is known as a "parallel universe," and is a facet of the astronomical theory of the multiverse. There actually is quite a bit of evidence out there for a multiverse. First, it is useful to understand how our universe is believed to have come to be.

Arguing for a multiverse

Around 13.7 billion years ago, simply speaking, everything we know of in the cosmos was an infinitesimal singularity. Then, according to theBig Bang theory, some unknown trigger caused it to expand and inflate in three-dimensional space. As the immense energy of this initial expansion cooled, light began to shine through. Eventually, the small particles began to form into the larger pieces of matter we know today, such as galaxies, stars and planets.

One big question with this theory is: are we the only universe out there. With our current technology, we are limited to observations within this universe because the universe is curved and we are inside the fishbowl, unable to see the outside of it (if there is an outside.)

There are at least five theories why a multiverse is possible, as a 2012 Space.com article explained

1. We don't know what the shape of space-time is exactly. One prominent theory is that it is flat and goes on forever. This would present the possibility of many universes being out there. But with that topic in mind, it's possible that universes can start repeating themselves. That's because particles can only be put together in so many ways. More about that in a moment.

2. Another theory for multiple universes comes from "eternal inflation." Based on research from Tufts University cosmologist Alexander Vilenkin, when looking at space-time as a whole, some areas of space stop inflating like the Big Bang inflated our own universe. Others, however, will keep getting larger. So if we picture our own universe as a bubble, it is sitting in a network of bubble universes of space. What's interesting about this theory is the other universes could have very different laws of physics than our own, since they are not linked.

3. Or perhaps multiple universes can follow the theory of quantum mechanics (how subatomic particles behave), as part of the "daughter universe" theory. If you follow the laws of probability, it suggests that for every outcome that could come from one of your decisions, there would be a range of universes — each of which saw one outcome come to be. So in one universe, you took that job to China. In another, perhaps you were on your way and your plane landed somewhere different, and you decided to stay. And so on.

4. Another possible avenue is exploring mathematical universes, which, simply put, explain that the structure of mathematics may change depending in which universe you reside. "A mathematical structure is something that you can describe in a way that's completely independent of human baggage," said theory-proposer Max Tegmark of the Massachusetts Institute of Technology, as quoted in the 2012 article. "I really believe that there is this universe out there that can exist independently of me that would continue to exist even if there were no humans."

5. And last but not least as the idea of parallel universes. To go back to the idea that space-time is flat, the number of possible particle configurations in multiple universes would be limited to 10^10^122 distinct possibilities, to be exact. So, with an infinite number of cosmic patches, the particle arrangements within them must repeat — infinitely many times over. This means there are infinitely many "parallel universes": cosmic patches exactly the same as ours (containing someone exactly like you), as well as patches that differ by just one particle's position, patches that differ by two particles' positions, and so on down to patches that are totally different from ours.

Arguing against a parallel universe

Not everyone agrees with the parallel universe theory, however. A 2015 article on Medium by astrophysicist Ethan Siegal agreed that space-time could go on forever in theory, but said that there are some limitations with that idea.

The key problem is the universe is just under 14 billion years old. So our universe's age itself is obviously not infinite, but a finite amount. This would (simply put) limit the number of possibilities for particles to rearrange themselves, and sadly make it less possible that your alternate self did get on that plane after all to see China.

Also, the expansion at the beginning of the universe took place exponentially because there was so much "energy inherent to space itself," he said. But over time, that inflation obviously slowed — those particles of matter created at the Big Bang are not continuing to expand, he pointed out. Among his conclusions: that means that multiverses would have different rates of inflation and different times (longer or shorter) for inflation. This decreases the possibilities of universes similar to our own.

"Even setting aside issues that there may be an infinite number of possible values for fundamental constants, particles and interactions, and even setting aside interpretation issues such as whether the many-worlds-interpretation actually describes our physical reality," Siegal said, "the fact of the matter is that the number of possible outcomes rises so quickly — so much faster than merely exponentially — that unless inflation has been occurring for a truly infinite amount of time, there are no parallel universes identical to this one."

But rather than seeing this lack of other universes as a limitation, Siegal instead takes the philosophy that it shows how important it is to celebrate being unique. He advises to make the choices that work for you, which "leave you with no regrets." That's because there are no other realities where the choices of your dream self play out; you, therefore, are the only person that can make those choices happen.

In dertig minuten naar Mars. Het klinkt te mooi om waar te zijn. Maar wetenschappers achten het mogelijk. En wel met een nieuwe aandrijving waar momenteel hard aan wordt gewerkt.

Als mensheid hebben we de afgelopen decennia – want zolang doen we nog niet aan ruimtevaart tenslotte – best wat gepresteerd. Er rijden robots rond op Mars, mensen bezochten de maan, er draait een ruimtesonde rond komeet 67P/C-G en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Maar als we puur kijken naar de afstanden die de mensheid heeft afgelegd, hebben we het helemaal niet zo ver geschopt. Volgens de laatste berichten zijn we er nog niet eens in geslaagd om ons eigen zonnestelsel te verlaten: hoewel ruimtesonde Voyager 1 al meer dan 45 jaar onderweg is, zou deze zich nog altijd niet in de interstellaire ruimte bevinden.

Grote afstanden
Het verlangen om veel grotere afstanden af te leggen en veel verder gelegen bestemmingen te verkennen, is er. Maar de technologie om daar snel te komen, ontbreekt. Het heelal is groot en uitgestrekt. Om daar een goed beeld van te krijgen: een enkele reis naar Mars duurt met de huidige technologie al snel zo’n 250 dagen. En een reis naar de dichtstbijzijnde ster – die zo’n 4,2 lichtjaar van ons verwijderd is – zou met de huidige technologie duizenden jaren duren.

“TIEN JAAR GELEDEN WAS WAT WIJ VOORSTELLEN NOG PURE FANTASIE”

Bijna net zo snel als het licht
Het moge duidelijk zijn: als we ooit werkelijk het heelal willen gaan verkennen, zullen we met een nieuwe aandrijving moeten komen die ons in staat stelt om in korte tijd heel grote afstanden af te leggen. Bij voorkeur een aandrijving die het mogelijk maakt om te reizen met een snelheid die enigszins in de buurt komt van de snelheid van het licht (sneller reizen dan het licht is volgens de speciale relativiteitstheorie sowieso onmogelijk). Het klinkt als sciencefiction. Maar dat is het dankzij een aantal nieuwe ontwikkelingen niet langer. De technologie om te reizen met een snelheid die ongeveer drie keer kleiner is dan de snelheid van het licht is reeds aanwezig en kan de ruimtevaart op z’n kop gaan zetten, zo stellen wetenschappers. “Tien jaar geleden was wat wij voorstellen nog pure fantasie,” zo schrijft Philip Lubin, verbonden aan de University of California, Santa Barbara in dit paper. “Het is niet langer fantasie.”

Een artistieke impressie van een door lasers aangedreven ruimtevaartuig. Afbeelding: Philip Lubin / A Roadmap to Interstellar Flight.

Zeilen en lasers
Waar heeft hij het over? Over een aandrijving die mede mogelijk gemaakt wordt door licht, afkomstig van lasers. Hij duidt de aanpak aan als ‘photonic propulsion‘. Een ruimtevaartuig dat op deze manier wordt aangedreven, zal uitgerust worden met grote zeilen. Lasers vuren vervolgens – vanuit een baan rond de aarde – fotonen (lichtdeeltjes) op deze zeilen af. Deze lichtdeeltjes hebben geen massa, maar wel energie en impuls. Wanneer de lichtdeeltjes door het zeil gereflecteerd worden, staan ze een kleine hoeveelheid kinetische energie af. Het mooie aan de ruimte is dat het ruimtevaartuig helemaal geen weerstand ondervindt en als lichtdeeltjes het blijven trakteren op kinetische energie, kan het ruimtevaartuig heel geleidelijk uiteindelijk een snelheid bereiken die ongeveer net zo groot is als een derde van de snelheid van het licht.

Dertig minuten
In theorie zou een klein ruimtevaartuig (dat ongeveer 100 kilo weegt) met behulp van deze aandrijving in drie dagen op Mars kunnen arriveren. In theorie kan elk ruimtevaartuig – ongeacht de massa – op deze manier worden aangedreven. Maar hoe groter (en zwaarder) een ruimtevaartuig is, hoe langer de reis duurt. In eerste instantie ziet Lubin – met het oog op interstellaire missies – dan ook het meest in wat kleinere ruimtevaartuigjes. Als het systeem helemaal doorontwikkeld is en de lasers maximaal kunnen worden benut, kunnen piepkleine ruimtevaartuigjes het absurd ver schoppen. “Een wafeldun ruimtevaartuig met een 1 meter groot zeil kan in 10 minuten tijd 26 procent van de snelheid van het licht bereiken, Mars in 30 minuten bereiken, Voyager 1 in minder dan drie dagen passeren (…) en Alpha Centauri in zo’n twintig jaar bereiken.”

Waar zit de rem?
Overigens is deze aandrijving niet zo geschikt om een ruimtevaartuig in een baan rond bijvoorbeeld de dichtstbijzijnde ster te brengen. Er is namelijk één probleem: het ruimtevaartuig kan heel moeilijk tot stilstand worden gebracht. In eerste instantie zullen ruimtevaartuigen die op deze manier worden aangedreven dan ook enkel langs objecten in de ruimte kunnen scheren. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. New Horizons scheerde ook alleen maar langs Pluto en kijk wat dat opgeleverd heeft!

Hoewel de technologie volgens Lubin voorhanden is, moet er nog wel wat werk verzet worden alvorens de eerste ruimtevaartuigen met behulp van lichtdeeltjes de interstellaire ruimte gaan verkennen. Maar Lubin lijkt vastberaden deze vorm van aandrijving werkelijkheid te laten worden. En ook NASA ziet wel iets in het idee. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie gaf Lubin vorig jaar een beurs om nader onderzoek te doen. Zou het dan zomaar het begin zijn van een nieuw tijdperk in de ruimtevaart? Een tijdperk waarin we kleine ruimtevaartuigjes naar de hoeken van ons zonnestelsel en misschien zelfs wel naar plekken daarbuiten sturen? Als het aan Lubin ligt wel. “Het is tijd om te beginnen aan deze onvermijdelijke reis ver van huis.”