Dit is ons nieuw hondje Kira, een kruising van een waterhond en een Podenko. Ze is sinds 7 februari 2024 bij ons en druk bezig ons hart te veroveren. Het is een lief, aanhankelijk hondje, dat zich op een week snel aan ons heeft aangepast. Ze is heel vinnig en nieuwsgierig, een heel ander hondje dan Noleke.
This is our new dog Kira, a cross between a water dog and a Podenko. She has been with us since February 7, 2024 and is busy winning our hearts. She is a sweet, affectionate dog who quickly adapted to us within a week. She is very quick and curious, a very different dog than Noleke.
DEAR VISITOR,
MY BLOG EXISTS ALREADY 12 YEARS AND 10 MONTHS.
ON 06/04/2024 MORE THAN 1.951.050
VISITORS FROM 134 DIFFERENT NATIONS ALREADY FOUND THEIR WAY TO MY BLOG.
THAT IS AN AVERAGE OF 400GUESTS PER DAY.
THANK YOU FOR VISITING MY BLOG AND HOPE YOU ENJOY EACH TIME.
The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld In België had je vooral BUFON of het Belgisch UFO-Netwerk, dat zich met UFO's bezighoudt. BEZOEK DUS ZEKER VOOR ALLE OBJECTIEVE INFORMATIE , enkel nog beschikbaar via Facebook en deze blog.
Verder heb je ook het Belgisch-Ufo-meldpunt en Caelestia, die prachtig, doch ZEER kritisch werk leveren, ja soms zelfs héél sceptisch...
Voor Nederland kan je de mooie site www.ufowijzer.nl bezoeken van Paul Harmans. Een mooie site met veel informatie en artikels.
MUFON of het Mutual UFO Network Inc is een Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in alle USA-staten en diverse landen.
MUFON's mission is the analytical and scientific investigation of the UFO- Phenomenon for the benefit of humanity...
Je kan ook hun site bekijken onder www.mufon.com.
Ze geven een maandelijks tijdschrift uit, namelijk The MUFON UFO-Journal.
Since 02/01/2020 is Pieter ex-president (=voorzitter) of BUFON, but also ex-National Director MUFON / Flanders and the Netherlands. We work together with the French MUFON Reseau MUFON/EUROP.
ER IS EEN NIEUWE GROEPERING DIE ZICH BUFON NOEMT, MAAR DIE HEBBEN NIETS MET ONZE GROEP TE MAKEN. DEZE COLLEGA'S GEBRUIKEN DE NAAM BUFON VOOR HUN SITE... Ik wens hen veel succes met de verdere uitbouw van hun groep. Zij kunnen de naam BUFON wel geregistreerd hebben, maar het rijke verleden van BUFON kunnen ze niet wegnemen...
03-12-2016
Chinese Science Fiction Is the Future of Science Fiction
Chinese Science Fiction Is the Future of Science Fiction
Ken Liu's anthology 'Invisible Planets' spotlights a growing genre demographic.
Chinese science fiction writers are having more fun with the genre than anyone else, and in fact, might even be producing its best new works. And now, in the years following the success of Liu Cixin’s award-winning novel, The Three-Body Problem, western audiences are starting to take notice.
For an easy introduction to this massive subgenre, see Ken Liu’s new anthology of short fiction, Invisible Planets, which highlights his favorite contemporary translated Chinese science fiction. And for readers who want to dive more deeply, three essays at the end of the book argue over the actual definition of Chinese science-fiction. In his essay “The Worst of All Possible Universes,” Liu Cixin himself believes that The Three-Body Problem actually helped to recontextualize science fiction in China very recently. In 2006, at the time of Three-Body’s publication in China, he wrote, “China’s science fiction market was anxious and depressed. The long marginalization of science fiction as genre led to a small and insular readership.”
Liu suggests that it has something to do with the book’s thick layer of imagination placed atop its realism. Liu implies that an adherence to strict realism is what shackled Chinese science fiction prior to 2006. “Writers struggled to attract readers outside the tribe and felt they had to give up their Campbellian science fiction fundamentalism and raise the genre’s literary qualities of realism.”
Jarringly, this is not unique to China, because what Liu Cixin is talking about is universal to science fiction publishing. If The Three-Body Problem was a big deal in Chinese science fiction in 2006, when Ken Liu’s translation showed up in American in 2014, it was also greeted as a breath of fresh air.
A contemporary science fiction writer is supposed to somehow reach a mainstream audience, demonstrate a convincing grasp of feasible science on the page, and also pay homage to previous sci-fi. If there’s one overwhelming trend from Liu Cixin or any of the other authors in Invisible Planets, it would seem to be that they looked at all those impossible criteria and said, “Fuck it.” And then, they wrote science fiction that could be realistic, but didn’t have to be. Finally, they were having fun with the genre.
Make no mistake, Invisible Planets is 100% Ken Liu’s baby. And though he might be known as the translator of Liu Cixin’s The Three-BodyProblem, the anthology wasn’t exclusively born out of that novel becoming popular in translation. “I had published 40+ translations of short Chinese fiction, and I realized that I had enough material to create a compelling anthology for readers interested in hearing new voices,” Ken Liu told Inverse. “It had nothing to do with The Three-Body Problem other than the fact that one of the stories in the anthology is adapted from a chapter in [that novel.]”
That’s why “whimsy” is the pervasive thread holding all the stories in Invisible Planets together, and “Grave of Fireflies” by Cheng Jingbo is one of its stand-out stories. In it, the author describes a future in which starships are seemingly evacuating the remnants of humanity in a mad dash to find the last remaining stars that might still be burning. Stars are going out left and right all around the universe, and no one knows why. Meanwhile, a kind of portal helps to guide the main character, Rosamund, to safety. “To the south was the Door Into Summer, built from floating asteroids like a road to heaven,” Cheng writes.
Xia Jia’s own story “Night Journey of the Dragon Horse” is another good example: it features a sentient, mechanical creature lumbering through a decayed, vaguely future-dystopian landscape. Xia Jia based the Dragon Horse on “real” dragon horses on planet Earth; it’s a kind of parade float, an attraction that would delight children. Imagining what a living version of a complex parade float might look like wouldn’t occur to most American science fiction writers. Is lack of imagination to blame? More likely, science fiction has been long dominated by western imagery and tropes, meaning everything about the imagination in Chinese science fiction seems fresh.
But how does one define “Chinese Science Fiction”? The essays in Invisible Planetsdon’t totally agree. In his essay “What Makes Chinese Science Fiction Chinese?” Xia Jia writes that the “disparate stories” found in the anthology “speak of something in common, and the tension between Chinese ghost tales and science fiction provides yet another way to express the same idea.” That’s not to say that there was ever a plan to present one unified theme with this anthology. Editor Ken Liu told Inverse that the book hopefully gives “… an overall sense of Chinese science fiction as a diverse category that includes many themes and approaches,” but Liu stopped short of saying that the book claims any “comprehensiveness” in terms of covering all of Chinese science fiction, ever. “It was conceived of as a showcase for some wonderful works of contemporary Chinese science fiction as gathered by an American writer and fan: me.” Ken Lui said. “I’m an American writer, so I write in the tradition of the Western canon … and I can’t claim that I’m too heavily influenced by any single school of thought.”
Regardless of motivation or total comprehensiveness, Invisible Planets is a wake-up call for a serious fan of science fiction. The message here is: ultra-realistic hard science fiction isn’t the global future of the genre, nor is a blend of literary fiction with borrowed “edginess” from the New Wave of the 20th century. Instead, Invisible Planets puts print sci-fi firmly where it should be: on the edge of what still isn’t quite possible in life, but can be glimpsed in art.
Quoting Gilles Deluze, Xia Jia reminds readers that science fiction is always in a state of “becoming.” There, finally, a true definition for science fiction — Chinese or otherwise might have been discovered. Chinese science fiction’s influence on the rest of the world has opened up a whole new frontier of discovery. Invisible Planets is probably just the beginning.
Tisulsky Princess — Girl in a Casket — Is at Least 800 Million Years Old!
Tisulsky Princess — Girl in a Casket — Is at Least 800 Million Years Old!
Tisulsky Princess — Girl in a Casket — Age of Burial According to the Professor Is at Least 800 Million Years Old!
In the near future, russian scientists publish their findings, and that the scientific world will plunge into shock. Age burial, according to the professor, at least 800 million years old! This refutes the Darwinian theory of the origin of man from apes. The woman was buried in the Carboniferous period of the Paleozoic era millions of years before the dinosaurs, long before the formation of the planet coal, when, in the modern view is still the land of a complete plant kingdom.
It happened at the beginning of September 1969 in the village of Rzhavchik Tisulskago region of Kemerovo region. During the stripping work at coal mine in the core dvadtsatimetrovogo coal seam lies at a depth of over 70 meters, two meters, miner Karnaukhov discovered a marble casket of amazingly accurate mechanical manufacture.
At the command area, commander Alexander Alexandrovich Masalygina had all work stopped immediately. The casket was brought to the surface and began to open, peck on the edges of fossilized time putty. Not so much from the blows, but from the effects of solar heat, putty into a clear liquid and flowed. One looking for experiences even tried it on the language (in a week was crazy, and in February froze at the door of his house.)
Casket lid was adjusted perfectly accurate. For a more permanent connection inside edge fringed double face pyatnadtsatisantimetrovuyu plugged into the wall thickness. Tisulsky Princess Discovery was a shock to the audience. Casket coffin was filled to the brim with pink — blue crystal clear liquid. By spring stitch, which rests high (about 180 C), a slim, unusual beauty woman — who looked about thirty, with a fine European features and large, wide-open blue eyes. Her Hair was a thick, dark brown with a reddish tint, slightly curled and fell to the her waist. At her sides were soft white hands with short, neatly cropped nails.
She was dressed in a white lace transparent dress length just below the knee. With short sleeves embroidered with colorful flowers. Underwear was not. It seemed that she is not dead, but sleeping. At the head — a black, rectangular, rounded at one end, metal box (something like a cell phone) of approximately 25 to 10 cm
The coffin was open for all to see about 10 to 15 hours. See the miracle was the whole village. Almost immediately, the finding reported in the district center. Validating the authorities, fire, military, militia. By 14 o’clock in the field of brick-red helicopter landed and took a dozen solid “friends” in mufti, who once said that the place contagious and told the audience away from the sepulcher. Then sealed off the place of discovery and rewrote all who touched the coffin, and even standing near, ostensibly for a medical emergency.
Coffin “friends” dragged, it was in the helicopter, but the burden was too heavy, and decided to make it easier by removing the liquid. After pumping fluid out of the coffin corpse right in front began to blacken. Then the liquid is again filled in, and the blackness was rapidly disappearing. After a minute late on the cheeks blush is played again, and all of the mortal remains of the former acquired lifelike appearance. The coffin was closed and brought in a helicopter to get together with the remnants of the land putty in cellophane bags and ordered the witnesses to disperse. After that, the helicopter soared skyward and headed for Novosibirsk.
Five days from Novosibirsk to Rzhavchik came elderly professor and read in country club lecture on the preliminary results of a recent laboratory findings. The professor said that this discovery will turn rzhavchikskaya very understanding of history. In the near future, Soviet scientists publish their findings, and that the scientific world will plunge into shock. Age burial, according to the professor, at least 800 million years old! This refutes the Darwinian theory of the origin of man from apes. The woman was buried in the Carboniferous period of the Paleozoic era millions of years before the dinosaurs, long before the formation of the planet coal, when, in the modern view is still the land of a complete plant kingdom.
Originally coffin woman standing in the middle of a wooden vault deep thicket of the forest. Over time, the vault is completely rooted in the ground, collapsed and without oxygen for hundreds of millions of years into a solid layer of coal.
Initially put forward an alien version, but genetic analysis of a woman’s body showed a 100 — percent uniformity of the modern Russian man. Today, we are one to one are the same as were our ancestors 800 million years ago!
The level of civilization to which belonged to a woman, more than all the previously known, including our own, because the nature of the fabric from which made dress “Princess” is not amenable to scientific analysis. Equipment for the production of such material is not invented by mankind. Not managed to identify the composition and pink-blue liquid, identified only some of its constituent components, formed the oldest varieties of onions and garlic. On a metal box professor did not say anything, except that it is being studied.
Lecturer left, and after a couple of days in the local newspaper came tisulskoy tiny note that was found near the village of Rzhavchik archaeological relic, which will shed light on the story. Rzhavchane protested so much sensation, and in the newspaper three lines! Indignation subsided itself when Tisulsky area was suddenly surrounded by the military, the police went from house to house, removing “seditious” number in the population, and the place where he found the tomb, carefully dug and filled up with earth.
Yet despite the efforts of the authorities of the people in the village were found fighters for truth. One of the characters run around all instances, even wrote a letter to the Central Committee, but died a year (according to the official version — from heart failure). When, in the year one after the other in car crashes killing all six “pioneers” coffin surviving witnesses silenced forever.
In 1973, when, according to the authorities, “all was quiet” on the shores and islands of Lake Berchikul that six kilometers from the place of occurrence of the sarcophagus, all summer to late autumn in secrecy conducted large-scale excavations. Job site was surrounded by soldiers and police. But, as they say, murder will out! One guest workers who participated in the excavation and kept quiet for a long time, went to the shopping area, slightly drunk, and said that the islands discovered an ancient cemetery Stone Age. Share the details they flatly refused, but the village has seen both at the dig site and then flew to “brick” and the helicopter was taking something, and on completion of work on the islands and shores of Berchikulya are hundreds of carefully dug up and buried underground tombs …
SHOCK CLAIM: ELITE PREPARING FOR NIBIRU APOCALYPSE NEXT YEAR BUT THE REST OF US ARE DOOMED
SHOCK CLAIM: ELITE PREPARING FOR NIBIRU APOCALYPSE NEXT YEAR BUT THE REST OF US ARE DOOMED
WORLD leaders are planning to hide out in bunkers next year to escape the doom a gigantic planet will cause as it passes the Earth, according to a crackpot conspiracy theory.
The elites have been building bunkers all over the place in anticipation of Earth Changes. Governments around the world have built D.U.M.B’s (Deep Underground Military Bases).
What in the world are the elite up to? In recent days, we have learned NORAD is moving back into Cheyenne Mountain because it is “EMP-hardened”. In addition, government authorities have scheduled a whole host of unusual “training exercises” all over the nation. So are the elite doing all of this in order to prepare for something really BIG, or should we just chalk up all of this strange activity to rampant government paranoia?
I think even though we are confused, I would rather be ready and it not happen than to think it is years down the road. The pieces seem to add up and I am going with next year as the beginning of hell.
This diagram represents the the light of a neutron star passing through an area of space where vacuum birefringence, a theory of quantum electrodynamics, is occurring. The light's magnetic and electric fields (red and blue arrows) are altered and aligned as they pass through the empty space near a neutron star, suggesting the intense magnetic field there creates virtual particles that affect the light.
ESO/L. Calçada
About 400 light-years from here, in the area surrounding a neutron star, the electromagnetic field of this unbelievably dense object appears to be creating an area where matter spontaneously appears and then vanishes.
Quantum electrodynamics (QED) describes the relationships between particles of light, or photons, and electrically charged particles such as electrons and protons. The theories of QED suggest that the universe is full of "virtual particles," which are not really particles at all. They are fluctuations in quantum fields that have most of the same properties as particles, except they appear and vanish all the time. Scientists predicted the existence of virtual particles some 80 years ago, but we have never had experimental evidence of this process until now.
SEEING THE INVISIBLE
How can we possibly see such a thing? One of the properties virtual particles have in common with actual particles is that they both affect light. In addition, intense magnetic fields are thought to excite the activity of virtual particles, affecting any light that passes through that space more dramatically.
So a team of astronomers pointed our most advanced ground-based telescope, the European Southern Observatory's Very Large Telescope (VLT), at one of the densest objects we know of: a neutron star.
Neutron stars have magnetic fields that are billions of times stronger than our sun's. Using the VLT, Roberto Mignani from the Italian National Institute for Astrophysics (INAF) and his team observed visible light around the neutron star RX J1856.5-3754 and detected linear polarization—or the alignment of light waves according to external electromagnetic influences—in the empty space around the star. This is rather odd, because conventional relativity says that light should pass freely through a vacuum, such as space, without being altered. The linear polarization was to such a degree (16 degrees to be precise) that the only known explanations are theories of QED and the influence of virtual particles.
"According to QED, a highly magnetized vacuum behaves as a prism for the propagation of light, an effect known as vacuum birefringence," Mignani says. "The high linear polarization that we measured with the VLT can't be easily explained by our models unless the vacuum birefringence effects predicted by QED are included."
HOW DO YOU MEASURE SOMETHING THAT DOESN'T ALWAYS EXIST?
Vacuum birefringence was first predicted in the 1930s by Werner Heisenberg and Hans Heinrich Euler. It was an exciting time for the development of quantum mechanics, when many of the advanced theories still studied today were developed.
In the quantum realm, matter behaves very strangely to say the least. It violates both Newton's classical laws of physics and Einstein's theories of relativity and gravity. Matter can exist in two separate places at once. Entangled particles, separated by miles, can influence each other instantaneously. As far as we can tell, the smallest building blocks of matter exist with multiple, or even infinite properties, known as quantum states, until they are observed or measured.
Fortunately, we can model and even predict some quantum phenomena, and we do this using wave functions. A wave, such as a sine curve, is represented by an equation that has multiple correct values to make it a true mathematical statement. This same basic principle can be applied to physical models of particles that exist in different locations, or with different properties, or sometimes don't exist at all. When the particles are measured, the wave function collapses, and the matter only exists with one set of properties like you would expect. The researchers were able to measure the virtual particles around a neutron star indirectly, by measuring the light that passes through them.
These concepts are so profound that Einstein and Niels Bohr famously debated, at length, whether the universe even exists as a tangible smattering of matter across the void, or if it is a fluid conglomerate of infinite possible realities until we observe it. The first experimental evidence of vacuum birefringence—absurdly strong electromagnetic forces tugging at the very foundations of matter—reminds us that this is still an open-ended question.
Kosmische toverkunsten: Materie verschijnt en verdwijnt spontaan rond verre ster
Kosmische toverkunsten: Materie verschijnt en verdwijnt spontaan rond verre ster
Er gebeurt iets spookachtigs rond een neutronenster op 400 lichtjaar van de aarde. Materie lijkt er spontaan te verschijnen en vervolgens weer te verdwijnen.
Het is net alsof bij de ster een kosmische tovenaar aan het werk is.
Wetenschappers ontdekten dit vreemde fenomeen toen ze de Very Large Telescope van het Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) op neutronenster RX J1856.5-3754 richtten.
Polarisatie
De ster heeft een magnetisch veld dat miljarden keer sterker is dan dat van onze zon, schrijft Popular Mechanics.
Waarnemingen met de telescoop in het noorden van Chili hebben laten zien dat het licht van de neutronenster een sterke lineaire polarisatie vertoont.
Die polarisatie zou niet moeten optreden omdat de ruimte rond een ster normaal gesproken leeg is. Het licht kan erdoorheen gaan zonder veranderingen te ondergaan.
Virtuele deeltjes
In dit geval kan er maar één verklaring zijn: de ruimte rond de ster was niet leeg, maar bevatte ‘virtuele deeltjes’ die nu eens verschijnen en dan weer verdwijnen.
De kwantumelektrodynamica (QED), die gaat over de relatie tussen lichtdeeltjes (fotonen) en elektrisch geladen deeltjes, voorspelt dat zeer sterke magnetische velden de lege ruimte zodanig veranderen dat de polarisatie van passerend licht wordt beïnvloed.
Wemelt
Dit effect, dat ook wel vacuüm-dubbelbreking wordt genoemd, werd al in de jaren dertig voorspeld, maar is nog nooit eerder aangetoond.
De virtuele deeltjes zijn geen echte deeltjes, maar fluctuaties in kwamtumvelden. Deze fluctuaties gedragen zich desalniettemin als deeltjes en kunnen licht beïnvloeden.
Volgens de QED wemelt het universum van virtuele deeltjes. Er was een magnetisch veld van een verre neutronenster voor nodig om ze eindelijk aan ons te onthullen.
UFO SCHIET RAKELINGS LANGS KLEIN VLIEGTUIG ( VIDEO )
UFO SCHIET RAKELINGS LANGS KLEIN VLIEGTUIG ( VIDEO )
Op deze website zijn al veel verhalen gepubliceerd over vreemde wolken, waarbij UFO’s een rol spelen.
Wolken die plotseling verschijnen in een lucht waar ze eigenlijk niet thuis horen, net zoals dat gebeurde met een Cessna die verdween in een wolk boven de Nazcalijnen in Peru.
Dikwijls nemen mensen wolken waar waarbij bliksemschichten heen en weer schieten, maar wat dan ook weer geen echte onweerswolken zijn omdat ze op een bepaalde plaats hangen, terwijl de rest van de lucht gewoon blauw is.
Daarnaast worden UFO’s ook regelmatig gesignaleerd bij wat wel echte onweerswolken zijn. De combinatie UFO/onweer/bliksem is er één die iedere keer weer terug komt, zoals in het volgende voorbeeld.
Het is een opname die nu net naar buiten is gekomen, maar die al in juli van dit jaar is gemaakt in de Amerikaanse plaats Cherry Hill in de staat New Jersey.
Een man staat op zijn veranda een onweersbui te filmen, wanneer er opeens een sigaarvormige UFO een onweerswolk in vliegt.
De theorie die zegt dat UFO's zich verbergen in wolken of die gebruiken om zich te vermommen, wordt ondersteund door een voorval dat plaatsvond in 2011 en wat ook wel één van de meest overtuigende UFO waarnemingen word genoemd.
Het voorval vind plaats in Peru op nieuwjaarsdag 2011, wanneer een groepje medici besluit om een rondvlucht boven de bekende Nazcalijnen te maken met een klein Cessna vliegtuig.
Deze lijnen zijn wereldberoemd en alleen vanuit de lucht zichtbaar. Men denkt dat deze lijnen zijn gemaakt door de Nazca beschaving die in de periode 200 voor Christus tot 700 na Christus in dat gebied leefde. Ze zijn eigenlijk per ongeluk ontdekt in de jaren dertig doordat vliegtuigen ze vanuit de lucht waarnamen. Maar, wie ze werkelijk gemaakt hebben en waarom, blijft tot op de dag van vandaag een raadsel.
De vlucht op 1 januari 2011 is de eerste van die dag en omdat het altijd mooi weer is in het woestijngebied waar de lijnen liggen, kunnen de gasten naar hartenlust filmen.
Echter, op een gegeven moment gebeurt er iets ongewoons en verdwijnt het vliegtuig plotsklaps in een wolk, iets dat normaal gesproken nooit voor komt. De passagiers worden dan ook een beetje angstig als de piloot hen waarschuwt voor komende turbulentie, maar gelukkig loopt alles goed af.
Wanneer men echter in de hotelkamer de beelden bekijkt, dan blijkt dat er zich vlakbij het vliegtuig een UFO heeft opgehouden en eigenlijk rakelings langs het toestel is gevlogen.
In de volgende video zie je na ongeveer 3 minuten en 28 seconden de UFO langs het vliegtuig schieten.
Wat deze opname heel bijzonder maakt, is dat er eigenlijk nooit wolken boven dat gebied worden waargenomen en dat het er nooit regent.
Nu verdwijnt het vliegtuig onverwacht in een wolk en wordt er even later een UFO vlak naast het toestel gesignaleerd. Hebben we hier dan misschien te maken met zo’n situatie waarbij een groter moederschip wordt gecamoufleerd door een wolk en waar een aantal kleinere UFO’s omheen vliegen zoals wel vaker wordt waargenomen?
Met Peru en het gebied waar zich de Nazcalijnen bevinden, gaat het in ieder geval wel over een omgeving waar je buitenaardse dingen kn verwachten.
Russisch ruimteschip met voorraden voor het ISS in de problemen
Russisch ruimteschip met voorraden voor het ISS in de problemen
Caroline Kraaijvanger
Kort na de lancering kwam het Progress-ruimtevaartuig in de problemen en inmiddels is duidelijk dat het ruimtevaartuig als verloren moet worden beschouwd.
Het onbemande ruimteschip Progress werd vanmiddag (Nederlandse tijd) vanuit Kazachstan gelanceerd. De lancering ging in beginsel volgens het boekje. De eerste twee rakettrappen brandden exact op het moment dat dat van ze verwacht werden. Maar toen het de beurt was aan de derde rakettrap ontstond er enige verwarring. De gegevens suggereerden dat er iets niet in de haak was en kort daarna raakte de Russische ruimtevaartorganisatie het contact met Progress kwijt.
Ruimte De Russische ruimtevaartorganisatie laat in een verklaring weten dat het ruimteschip op zo’n 190 kilometer hoogte in de problemen kwam en als verloren moet worden beschouwd. Op het moment dat het ruimteschip zich niet langer gedroeg zoals gepland, bevond het zich boven afgelegen en onbewoond gebied. De meeste brokstukken zouden in de atmosfeer zijn verbrand.
Voedsel Aan boord van het ruimteschip bevonden zich onder meer voedsel en voorraden voor de astronauten aan boord van het ISS. Dat de astronauten naar die voorraden kunnen fluiten, is op zichzelf geen reden tot zorg. De astronauten hebben voldoende voedsel aan boord om zich de komende tijd te kunnen redden.
Hubble ontrafelt het 'draderige' sterrenstelsel NGC 4696
Hubble ontrafelt het 'draderige' sterrenstelsel NGC 4696
Caroline Kraaijvanger
Nog niet eerder konden we het bijzondere sterrenstelsel NGC 4696 zo gedetailleerd bewonderen. Bedankt, Hubble!
Het sterrenstelsel NGC 4696 is te vinden in het cluster Centaurus. Dit cluster bestaat uit honderden sterrenstelsels, waarvan NGC 4696 veruit het helderste is. Het cluster bevindt zich op zo’n 150 miljoen lichtjaar van de aarde.
Structuur Maar niet alleen de helderheid van NGC 4696 is bijzonder. Ook de structuur is uniek. Het sterrenstelsel bestaat uit een heldere kern met daaromheen een systeem van donkere, wervelende filamenten. En dankzij een nieuwe foto van Hubble kunnen we de bijzondere structuur van het sterrenstelsel nu in detail bekijken.
200 lichtjaar Astronomen hebben de nieuwe observaties van Hubble gebruikt om meer te weten te komen over het sterrenstelsel. Ze ontdekten dat elk filament een breedte heeft van ongeveer 200 lichtjaar en een dichtheid heeft die tien keer hoger ligt dan de dichtheid van het omringende gas. De filamenten komen samen en kronkelen vervolgens naar het centrum van NGC 4696.
Het lijkt erop dat de kern van het sterrenstelsel verantwoordelijk is voor de vorm en positionering van de filamenten. In het hart van het sterrenstelsel bevindt zich namelijk een actief supermassief zwart gat dat de binnenste regionen van het stelsel trakteert op energie en zo het gas aldaar verwarmt en wegduwt. Die hete gasstromen bubbelen vervolgens van de kern weg en slepen het materiaal waaruit de filamenten bestaan met zich mee. Ook het magnetisch veld van het sterrenstelsel wordt door die bubbelende beweging weggeduwd en dwingt het door de gasstromen meegevoerde materiaal om filamenten te vormen.
Het licht van een nabije neutronenster lijkt te getuigen van een vreemd kwantumeffect dat tachtig jaar geleden al voorspeld werd, maar nog nooit is waargenomen.
Onderzoekers Werner Heisenberg en Hans Heinrich Euler voorspelden tachtig jaar geleden het bestaan van een vreemd kwantumeffect dat ze vacuüm-dubbelbreking doopten. De volgende stap was natuurlijk: het kwantumeffect detecteren. Diverse pogingen in het laboratorium liepen echter op niets uit.
Neutronensterren “Dit effect kan alleen worden gedetecteerd in aanwezigheid van enorm sterke magnetische velden,” vertelt onderzoeker Roberto Turolla. Maar ja, waar vind je die? Nou, rond neutronensterren bijvoorbeeld. Een neutronenster is het compacte overblijfsel van de kern van een zware ster die aan het einde van zijn leven is ontploft. Het magnetisch veld van zo’n neutronenster is miljarden keren sterker dan het magnetisch veld van onze zon.
“VOLGENS DE KWANTUMELEKTRODYNAMICA GEDRAAGT EEN STERK MAGNETISCH VELD ZICH ALS EEN SOORT PRISMA”
Vacuüm-dubbelbreking Het magnetisch veld van zo’n neutronenster is van invloed op de eigenschappen van de lege ruimte rond de ster. Normaliter is zo’n vacuüm helemaal leeg en kan het licht erdoorheen bewegen zonder te veranderen. Maar volgens de kwantumelektrodynamica – de kwantumtheorie die de interactie tussen fotonen van licht en geladen deeltjes zoals elektronen beschrijft – wemelt de lege ruimte van de virtuele deeltjes die dan weer verschijnen en dan weer verdwijnen. Krachtige magnetische velden kunnen deze ruimte echter zo veranderen dat deze de polarisatie van licht dat erdoorheen gaat, beïnvloedt. “Volgens de kwantumelektrodynamica gedraagt een sterk magnetisch veld zich als een soort prisma – een effect dat vacuüm-dubbelbreking wordt genoemd,” legt onderzoeker Roberta Mignani uit.
Onderzoek En onderzoekers denken sporen van dat vreemde kwantumeffect nu in de ruimte te hebben gespot. En wel tijdens het bestuderen van de neutronenster RX J1856.5-3754. Deze ster bevindt zich op ongeveer 400 lichtjaar afstand en behoort daarmee tot de meest nabije neutronensterren. Maar dat wil niet zeggen dat deze gemakkelijk te observeren is: het zichtbare licht ervan is extreem zwak. Het vraagt dan ook het uiterste van de huidige telescooptechnologie om deze neutronenster te observeren. Maar met behulp van het FORS2-instrument van de Very Large Telescope (VLT) is het dan toch gelukt.
Hier zie je hoe licht – dat van het oppervlak van een sterk magnetische neutronenster (links) komt, lineair gepolariseerd raakt terwijl het zich door het vacuüm van de ruimte in de naaste omgeving van de ster, in de richting van een waarnemer op aarde (rechts) begeeft. De polarisatie van het licht wijst erop dat de lege ruimte rond de neutronenster onderhevig is aan vacuüm-dubbelbreking.
Afbeelding: ESO / L. Calçada.
De onderzoekers bestudeerden het licht van de neutronenster en de polarisatie van dat licht suggereert dat de lege ruimte rond de neutronenster onderhevig is aan vacuüm-dubbelbreking. “De sterke lineaire polarisatie die we met de VLT hebben gemeten laat zich niet gemakkelijk verklaren zonder de door de kwantumelektrodynamica voorspelde vacuüm-dubbelbreking,” stelt Mignani. “Dit VLT-onderzoek is het allereerste observationele bewijs voor dit type kwantumelektrodynamica-effecten die door extreem sterke magnetische velden worden veroorzaakt,” voegt onderzoeker Sylvia Zane toe. “Daarmee is eens te meer aangetoond dat neutronensterren van onschatbare waarde zijn voor het onderzoek van fundamentele natuurwetten,” aldus Turolla.
Astronomen hebben een piepkleine asteroïde gevonden. 2015 TC25 is de kleinste asteroïde die in kaart is gebracht. Het object is niet veel groter dan een mens, namelijk slechts twee meter.
Grappig genoeg is 2015 TC25 tevens een van de helderste aardscheerders ooit. Het object vloog in oktober op een afstand van 128.000 kilometer langs de aarde, waardoor de ruimtesteen werd opgemerkt door de Catalina Sky Survey van de universiteit van Arizona. Wetenschappers schrijven in een paper in The Astronomical Journal dat het oppervlak van 2015 TC25 lijkt op het materiaal van aubrieten. Dit is een zeldzame klasse van heldere meteorieten. Zo wordt zestig procent van het zonlicht door 2015 TC25 weerkaatst. Dat is tien keer meer dan bij donkere meteorieten. Dit verklaart waarom de piepkleine planetoïde zo goed zichtbaar was vanaf het aardoppervlak.
Artistieke impressie van 2015 TC25.
“Dit is de eerste keer dat we optische, infrarood- en radargegevens van zo’n kleine asteroïde hebben, die in feite een meteoroïde is”, zegt assistent professor Vishnu Reddy van de universiteit van Arizona. “Je moet het zien als een meteoriet die door de ruimte zweeft en de atmosfeer van de aarde nog niet geraakt heeft en ook nog niet op de grond is gevallen. Dit kan ooit wel gebeuren.”
15.000 aardscheerders Op dit moment zijn er meer dan 15.000 aardscheerders bekend. Dit waren er drie jaar geleden nog maar 10.000. Aardscheerders zijn objecten die op een afstand van minder dan 195 miljoen kilometer om de zon draaien. Veel aardscheerders vormen geen bedreiging, omdat de aarde 150 miljoen kilometer van de zon verwijderd is. “De komende honderd jaar zullen geen bekende NEO’s een bedreiging vormen voor de aarde”, zegt Lindley Johnson van NASA. “We hebben bijna alle grote asteroïden al gevonden, maar de kleintjes nog niet.”
44 Nysa Reddy denkt dat 2015 TC25 ooit vast heeft gezeten aan 44 Nysa. Dit is een grote asteroïde in de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter. De langste zijde van deze onregelmatige planetoïde heeft een lengte van 113 kilometer. Dat is vergelijkbaar met de afstand van Amsterdam naar Eindhoven. Gelukkig komt dit object nooit dicht in de buurt van de aarde, want een inslag zou sowieso het einde betekenen van de mensheid. In het geval van 2015 TC25 is de kans overigens zeer klein dat deze op korte termijn opnieuw in aanraking komt met de aarde
Deze vrouw werd als enige ooit geraakt door een vallende meteoriet
Hoe groot is de kans dat het ook u overkomt?
Deze vrouw werd als enige ooit geraakt door een vallende meteoriet
Wie een vallende ster ziet, mag een wens doen, zo wordt gezegd. Wie een vallende ster voelt en het nog kan navertellen, mag vooral van geluk spreken. De Amerikaanse Ann Hodges lag vandaag exact 62 jaar geleden thuis in de woonkamer een dutje te doen toen ze door een meteoriet werd geraakt. Ze is vandaag nog altijd het enige slachtoffer ter wereld dat ooit geraakt werd door een gloeiende steen uit de ruimte.
Exact 62 jaar geleden deed Ann Hodges uit Sylacauga in Alabama ’s middags een dutje op haar zetel. Ze had net de tafel afgeruimd en de keuken opgekuist. Ze was alleen thuis, de radio speelde zacht.
Ineens hoorde ze een harde klap en voelde ze een stekende pijn aan haar linkerheup. Ze kermde het uit van de pijn. Tussen haar dij en haar heup zat een gigantische blauw/zwarte plek. Zonder het zelf te beseffen was ze de eerste persoon ooit die geraakt werd door een meteoriet uit de ruimte.
Gelukkig was de val van de steen afgeremd door het dak en het plafond en ketste hij ook nog af op de radio. Anders waren de gevolgen ongetwijfeld veel erger geweest. Maar het voorval werd wel wereldnieuws.
De Russen?
De inwoners van Sylacauga, die het hadden zien gebeuren, beschreven het vallende object als een rode lichtbal met een lange rookpluim. Sommigen dachten dat een vliegtuig neerstortte, anderen vermoedden dat de Russen er voor iets tussen zaten. Dat de Sovjets een aanval hadden uitgevoerd op de VS. Het was toen nog volop Koude Oorlog tussen beide grootmachten. Gelukkig zaten de Russen er voor niets tussen en ging het om een uitzonderlijk natuurfenomeen.
Eugene, de man van Ann, met de meteoriet
De huisdokter stond voor een raadsel. Het enige wat hij kon doen was een enorme bloeduitstorting vaststellen en patiënte Ann Hodges wat pijnstillers geven. De oorzaak van de verwondingen moest hij niet ver zoeken. Boven het hoofd van zijn patiënte zat een groot gat in het plafond. Een steen, ongeveer zo groot als een kassei, lag in de woonkamer. Hij was dwars door het dak van het landhuis gevallen.
Ann werd naar het ziekenhuis gebracht. De politie nam de steen in beslag maar wist er zelf ook niet echt raad mee. Uiteindelijk gaven militairen en wetenschappers het antwoord: het was wel degelijk een meteoriet uit de ruimte.
Ann herstelde en kreeg de steen die haar leven grondig zou veranderen terug. De pers schoof aan voor haar huis om een interview af te nemen van de vrouw. En iedereen wilde het huis waar het natuurfenomeen zich had voorgedaan van dichtbij zien. Ze kon amper nog buitenkomen zonder te worden aangeklampt en werd volgens haar omgeving een ander mens. Ze begon zich zelfs een beetje een ster te voelen.
Haar huisbaas, weduwe Birdie Guy, eiste na een tijdje de steen op. Het was haar huis waarop hij gevallen was en zij moest opdraaien voor de herstellingen. Dus kwam de meteoriet haar toe, vond ze.
Ann gaf niet toe en het kwam zelfs tot een proces. Na een lange en bitsige strijd gaf Birdie Guy haar claim uiteindelijk op. Hodges en haar man Eugene moesten wel 500 dollar aan de vrouw betalen. Ze betaalden met plezier omdat ze geloofden dat ze op termijn veel meer geld met de meteoriet konden verdienen. Een foute gok, zo bleek achteraf.
Niemand was geïnteresseerd in ‘dat stuk steen’. Uiteindelijk schonk het koppel hem in 1956 aan het natural history museum waar hij vandaag nog altijd in een vitrinekast ligt.
Nu de steen weg was, hoopten ze hun vroegere leventje weer op te nemen. Maar Ann begon met haar gezondheid te sukkelen en kreeg vooral geestelijke problemen. Het was haar allemaal wat te veel geworden. Anderzijds miste ze toch ook wel een beetje de aandacht die ze gekregen had en die nu plots was weggevallen. Na een zoveelste zenuwinzinking verliet haar man haar in 1964 en acht jaar later overleed ze in alle eenzaamheid in een verzorgingstehuis. Ze werd maar 52 jaar.
“Ann was een minzame vrouw die niet graag in de spotlight stond. Het voorval met de meteoriet heeft haar leven grondig overhoop gegooid. Ze werd zenuwziek en kon niet meer gewoon functioneren. Die steen was haar ondergang”, zei haar ex-man Eugene op haar begrafenis.
Hoe groot is de kans dat er zo een meteoriet op ons dak valt?
Bij Volkssterrenwacht Urania in Hove zeggen ze dat de kans dat je zoiets meemaakt, zeer erg miniem is.
Amerikaanse wetenschappers zeggen dat de kans dat er een meteoriet op je kop valt zelfs kleiner is dan de kans dat je één een keer het slachtoffer wordt van een orkaan, een overstroming en een blikseminslag.
Bij Urania kennen ze twee gevallen van vallende meteoren in West-Europa. Zonder gewonden. In augustus 2009 was er een inslag in Frankrijk, in oktober van hetzelfde jaar boven Groningen, in Nederland. “Gelukkig zijn daar geen gewonden bij gevallen. Maar het was uniek om zien”, zegt Marc Van den Brouck van Urania.
In de ochtend van 15 februari 2013 kwam een grote meteoriet de dampkring binnen nabij de Russische stad Chelyabinsk. Precies 88 seconden na de verblindende flitsen volgden enkele zware schokgolven. Heel veel ruiten sneuvelden. Meer dan 1.000 mensen raakten gewond. Niet door de meteoor zelf maar door rondslingerend glas en andere objecten.
De boosdoener was een steenmeteoriet met een geschatte diameter van 19 meter en een gewicht van ongeveer 12.000 ton. De kracht van de explosie werd geschat tussen 470 en 600 kiloton. Ter vergelijking: de explosieve kracht van de atoombom op Hiroshima bedroeg ongeveer 15 kiloton. De gigantische steen kwam gelukkig in het water terecht.
“Meteoren vliegen op 70 kilometer hoogte rond met een snelheid van 100.000 kilometer per uur. Op een bepaald moment spatten ze uit elkaar en vallen ze naar beneden. De kans dat we ooit, zoals die vrouw in de VS, geraakt worden door zo een vallende ster, is miniem. Uit onderzoek blijkt dat er jaarlijks een twaalftal neerkomen die de grootte hebben van een voetbal. Maar meestal vallen ze in onbewoond gebied. Voorspellen kan je zoiets niet.”, zegt Van den Brouck.
After weeks of radio silence, President-elect Donald Trumphas finally announcedwho will presumably be taking the reins over NASA for the transition team: Christopher Shank, a former top aide and communications official for the space agency. Shank’s appointment seems to reinforce Trump and Vice President-elect Mike Pence’s calls for stepping up military assets in space and push for greater cross-collaboration between NASA and U.S. intelligence agencies.
Why is that? Shank, a former member of the U.S. Air Force, has experience helping the Pentagon work on space programs. He had a stint as a special assistant to former NASA Administrator Mike Griffin. In addition, since 2011, he’s served as deputy chief of staff for Representative Lamar Smith — the chairman of the House Science Committee for the last three years, and for which Shank has served as a staffer.
Overall, Shank is an establishment figure who has spent plenty of time navigating through the federal government’s civilian and military sectors. He’ll likely act as an effective bridge between the two as the incoming Trump administration looks to foster interdepartmental collaboration.
It’s not just Shank’s appointment that speaks to this notion. Mark Albrecht, space policy advisor under former president George H.W. Bush, has been assigned to work with the Department of Defense for the transition team. Albrecht was long pegged by industry insiders to be a shoe-in for the NASA transition team, so his new role at the Pentagon is a bit of a surprise. But Albrecht’s appointment may actually be a way for the Trump administration to increase the defense department’s influence over U.S. space policy.
Trump has been vocal about his desire to resurrect the currently-defunct National Space Council, which would bring together the heads of various federal agencies together in one body to discuss and direct U.S. policy holistically — not just with regards to NASA. And the head of this council would be Pence, who is reportedly enthusiastic about melding NASA’s work with the military and intelligence community.
Why would Trump and his advisors push for more cooperation between NASA and the military? With China’s own space program pulling together a rapid string of successes, and with the advent of space mining poised to accelerate the the militarization of space, there is a legitimate case to make for why the executive office should start planning now for how it will use space as another platform for strengthening national security. International law only prohibits putting weapons of mass destruction into orbit — it doesn’t prevent conventional weaponry from being launched.
Of course, aggressive actions from the U.S. would almost certainly just persuade Russia, China, and other countries to begin making their own plans to beef up their military assets in space. Trump, if he’s not careful — and so far, there’s no reason to expect anything less than recklessness from our new president — could create a new space race that plunges the world into new existential lows.
Astronomers at the University of Arizona found a new friend last year — the smallest near-Earth asteroid ever observed.
The space-rock, named 2015 TC25, is about six feet in diameter: So tiny, researchers say, that you could literally ride it like a pony (or, as the university’s blog post notes, recreate the bomb-riding scene in Dr. Strangelove). Sure, you’d need to have a spacesuit and also be traveling at roughly 56,000 miles per hour (the average speed of an asteroid orbiting the sun), but theoretically, 2015 TC25 is an explorer’s best chance for a rock ride through space. It passed by Earth at only 79,535 miles, which is about a third of the distance to the moon.
Astronomers at University of Arizona’s Lunar and Planetary Laboratory first found TeeCee in October of last year, as its name would suggest, but recently published their findings in The Astronomical Journal after watching the little rock zip through space for a year. Weirdly, TeeCee is extremely bright for an asteroid, despite its small stature. The astronomers estimate the asteroid reflects up to 60 percent of the sunlight that hits it, mostly because it’s made of shiny silicate materials formed in a high-temperature, oxygen-free environment.
Lead author Vishnu Reddy said that even though TeeCee is a shrimp, it might have bigger implications and could help astronomers learn more about where its bigger asteroid family members are headed. Near-Earth asteroids — ones that break off from the main belt between Mars and Jupiter and pass by Earth — are watched carefully by astronomers just in case one decides to go all Armageddonon us. But Reddy says that’s not really a worry with TeeCee.
“This is the first time we have optical, infrared and radar data on such a small asteroid, which is essentially a meteoroid,” Reddy said. “You can think of it as a meteorite floating in space that hasn’t hit the atmosphere and made it to the ground yet.”
Still, Reddy’s team was interested in the little rock because it was a perfect example of a small-scale meteorite sample untarnished by a traumatic trip through the atmosphere and an impact with earth.
“Being able to observe small asteroids like this one is like looking at samples in space before they hit the atmosphere and make it to the ground,” Reddy said. “It also gives us a first look at their surfaces in pristine condition before they fall through the atmosphere.”
Check out a quick timelapse of TeeCee’s trip through Earth’s turf below.
A team of scientists from Tata Institute of Fundamental Research’s Cosmic Ray Laboratory in India detected a crack in Earth’s magnetic shield which allowed galactic cosmic rays to leak into the Earth’s atmosphere and caused huge geomagnetic storms.
The world’s largest and most sensitive cosmic ray monitor, GRAPES-3 muon telescope, located in Ooty (India), has recorded a burst of galactic cosmic rays. As per scientists, this burst of galactic cosmic rays indicates a crack in the Earth’s magnetic shield.
This telescope has recorded a burst of about 20 GeV, on 22 June 2015. This bombardment lasted for 2 hours and emitted immensely high-energy radiation. This burst took place when a giant cloud of plasma ejected from a solar corona, and traveled through space at about 2.5 million kilometers per hour and struck Earth.
This all resulted in triggering of severe geomagnetic storms that generated aurora borealis, and radio signal blackouts in many high-latitude countries in North and South America
From that very day, researchers at Tata Institute of Fundamental Research in India have performed various simulations based on the data they received from GRAPES-3, by using the 1280-core computing farm, developed by the GRAPES-3 team.
Their results indicate that the magnetosphere (the area containing the planet’s magnetic field) had been temporarily cracked. The team explained that this high-speed strike was relentless; it resulted in severe compression of the magnetosphere, forcing it to shrink from 11 to 4 times the radius of Earth.
We are all interested to know more and more about the universe, and especially aliens. Many scientists believe there are many possible abodes for life throughout the cosmos, and considering the age of the universe (about 13.8 billion years) there has been plenty of time for life forms to evolve complexity and intelligence.
World-renowned physicist, Professor Stephen Hawking, said, “I am more convinced than ever that we are not alone.” But he is repeatedly warning scientists to stop trying to contact aliens before it’s too late.
According to Hawking, reaching out to advanced civilizations could put humanity in a very risky situation. But the fact is that we’ve already been signaling our location in the universe for years.
Hawking went on to say, “The Breakthrough Listen Project will scan the nearest million stars for signs of life, but I know just the place to start looking. One day we might receive a signal from a planet like Gliese 832c, but we should be wary of answering back.”
Hawking fears that alien civilizations are capable enough of picking up one of the many signals we are sending into outer space and understand where they’re coming from. If this alien civilization has the potential of billions of years of advancement, then we can become an easy target to overthrow or invade.
MIT and NASA researchers have developed a morphing airplane wing which could greatly simplify the manufacturing process and will make planes more fuel efficient.
The design is similar to that of Wright brothers’ Flyer 1, which they did more than a century ago. The entire wing bends and twists, but in place of wires and pulleys, this wing uses a high-strength foil on an aluminum frame.
The wing’s aerodynamics and its agility have been improved. Using an “array of tiny, lightweight structural pieces” dubbed “digital materials,” the scientists made the wings that can be assembled into a virtually infinite variety of shapes, just like LEGO blocks. The wings are able to twist with the help of activating two small motors that apply a twisting pressure to each wingtip.
Image courtesy Kenneth Cheung/NASA
As per MIT, “Wind-tunnel tests of this structure showed that it at least matches the aerodynamic properties of a conventional wing, at about one-tenth the weight.”
The wings are bendable and are made of lightweight carbon fiber reinforced plastic and are assembled by a team small robots. Miniature robots crawl along or inside the wing structure as it takes shape.
Gonzalo Rey, chief technology officer for Moog Inc., said, “Ultralight, tunable, aeroelastic structures and flight controls open up whole new frontiers for flight. The broader potential in this concept extends directly to skyscrapers, bridges, and space structures, providing not only improved performance and survivability but also a more sustainable approach by achieving the same strength while using, and reusing, substantially less raw material.”
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:SF-snufjes }, Robotics and A.I. Artificiel Intelligence ( E, F en NL )
Les premières images de la sonde TGO de la mission ExoMars
Les premières images de la sonde TGO de la mission ExoMars
En orbite autour de la planète Mars depuis le mois d'octobre, la sonde TGO livre ses premières images de la planète rouge.
Photo d’un cratère de 1.4 km sur le rempart d’un cratère bien plus grand. Résolution de 7,2 mètres par pixel.
ESA/ROSCOSMOS/CASSIS.
ExoMars. La mission ExoMars 2016 de l'Agence spatiale Européenne (ESA) consistait en l'envoi d'une sonde autour de Mars et d'un atterrisseur sur la planète rouge. Si ce dernier a connu un funeste destin en s'écrasant à la surface plutôt que d'y atterrir en douceur, la sonde ExoMars-Trace Gas Orbiter (TGO) s'est, elle, correctement positionnée en orbite le 19 octobre 2016. Depuis elle a commencé à initialiser et tester ses instruments scientifiques. En cette fin novembre, l'ESA publie les premières images prises par la caméra CaSSIS (Colour and stereo surface imaging system, système d’imagerie de surface couleur et stéréo) lors du passage de la sonde à proximité du canyon Valles Marineris et des grands volcans martiens.
Premières images d'ExoMars. Crédit : ESA/Roscosmos/ExoMars/CaSSIS/UniBE
Le principal objectif de TGO est de faire un inventaire détaillé des gaz rares qui représentent moins de 1% du volume de l'atmosphère martienne dont le méthane, la vapeur d'eau, le dioxyde d'azote et l'acétylène. Outre la caméra, les deux instruments chargés de cet inventaire ont également été testés avec succès la semaine dernière. Enfin, le FREND (un détecteur de neutrons) qui permettra de jauger la composition de la surface a aussi subi une série de contrôles qui se sont avérés tout aussi satisfaisants. Il faudra cependant plusieurs mois avant que ces instruments produisent des données scientifiquement exploitables. Les premières photos ont été prises à environ 98.000 kilomètres d'altitude mais des clichés bien plus détaillés sont attendus car la sonde va progressivement se rapprocher de Mars pour se positionner, vers la fin de l'année prochaine, à une orbite définitive de 400 kilomètres d'altitude. CaSSIS permet des prises de vue couleur en stéréo et utilise les deux images obtenues en même temps pour reconstruire la topographie d'un lieu. Ce premier lot d'images va permettre d'améliorer la qualité des prochaines prises de vue.
Image et reconstruction 3D d’un versant du canyon de Noctis Labyrinthus. La topographie a pu être calculée avec une précision d’environ 20 mètres. Crédit : ESA/Roscosmos/CaSSIS.
The Russian Space Agency reported that it has lost its Progress cargo spaceship following the disruption of the data signal. The cargo vehicle was to deliver 2.6 tons of supplies to the International Space Station (ISS).
The Progress M-04 cargo spacecraft was lost at a height of 190km (more than 623,000ft) over a remote mountainous area of the Russian Republic of Tuva, Roscosmos said in a statement on its website.
Credit top right image: Amicha Stein.
Local people reported seeing a flash of light and hearing a loud boom while Amicha Stein posted an image on Twitter (see top right image) showing an explosion in the skies over Tuva, Russia around the time the ProgressMS04 vanished.
The Russian space agency would not immediately describe the malfunction, saying a state commission is carrying out an investigation into this event, reports RT.
After a cargo spacecraft from NASA’s supplier SpaceX exploded on the launch pad at Cape Canaveral last September, the Progress M-04 cargo spacecraft is the second craft in a short period of time that explodes without knowing what caused the incident.
Coincidence or not but at about the same time the cargo spacecraft vanished, a triangle UFO has been spotted near the International Space Station! See video below.
Chinese military units accidentally stumbled upon a crashed alien spacecraft in this isolated desert region. A retrieval team was summoned and the site properly cordoned off. Everything possible was done to avoid any information leaked to civilians and to other Chinese military sections.
The craft was slightly damaged and abandoned by its crew. It was about 10 meters long and about 2.5-3 meters in diameter. Its shape was cylindrical, with a very durable surface. Sophisticated equipment apparently used by alien entities was found inside the cabin, with chairs for 2 or 3 entities.
The cylinder was loaded upon a platform on a flatbed truck or railroad carriage and moved to a must secured underground Government research installation in a military range southwest of Beijing under the Taihang-Shan Mountains. The alien spacecraft was subjected to extensive study and research. Another UFO, which crashed in 1973, was also stored at the site.
NOTE:The Taihang Shan Mountains contain a network of underground tunnels for Chinese strategic missiles. Speculation is that part of that underground network is used to hide rumored crashed UFOs as well as remains of alien beings.
In January, 2005 in the area that borders Nepal, tourists returning from Nepal were talking about a possible UFO crash in that country. The talk was also rampant in Katmandu, capital of Nepal and other Nepali cities. The crash site is in the deep Himalayan border of Nepal and China. According to sources, the crash site may have been close to Mount Everest and is totally inaccessible from either side.
The rumor is that the Chinese military was actively looking for the crashed craft. It is also rumored that the ‘human-like’ extraterrestrials were not allowing anyone to get close to the site. Unusual activities and some tremors were felt all over the Himalayan regions from both the Indian and Nepalese side. Also UFO activity increased sharply in that area, possibly related to the supposed crash. It is possible that the crash was nothing more but a Chinese spacecraft. China had some secret military projects in that area.
Scientists believe they finally FOUND evidence of ANCIENT life on MARS
Scientists believe they finally FOUND evidence of ANCIENT life on MARS
In other words, scientists have come across mysterious structures on the surface of the red planet which were most likely formed by ancient lifeforms inhabiting Mars.
This is probably the news we’ve been all waiting for. Scientists think they’ve finally come across the ultimate evidence that can prove life existed on Mars in ancient times. Luckily, we could even send a rover to explore the site.
Experts from the Arizona State University announced not long ago, that they have discovered potential BIOSIGNATURES on Earth that have ‘fascinating similar features’ to some of the 2007 Spirit rover discoveries on the surface of Mars.
The unusual deposits which have caused the scientific community to reconsider everything we thought about Mars, are made of a substance that is called silica and eerily resembles those found around hot springs on our planet.
The discovery was made on Home Plate, a region located in the 3 to 4 billion-year-old Gusev Crater.
While it is definitely too early to jump to any conclusions, the discovery itself is beyond fascinating and may well prove that in the distant past, Mars was a planet that supported life.
Why is this important? Mostly because these ‘natural wonders’ often preserve tell-tale signs of life known as ‘biosignatures’.
Silica deposits in Gusev Crater (left) compared to those in El Tatio, Chile (right).
Ruff/Farmer/Nature
In the recently published paper, Steven W. Ruff and Jack D. Farmer of Arizona State University wrote: “Evidence for silica sinter deposits on Mars is important given the known capacity of such rocks to capture and preserve microbes, making them ideal targets in the search for ancient life on Mars.
“Hydrothermal spring deposits of silica (sinter) have long been targets in the search for fossil life on Mars and early Earth because of their ability to capture and preserve biosignatures.”
NASA’s Spirit rover touched down on the surface of Mars in 2004, a couple of weeks before Opportunity made its way to another part of Mars.
NASA is currently planning on sending a NEW rover to the surface of Mars in 2020. In order to determine where the rover should touch down, NASA has held numerous ‘workshops’ where scientists are presenting their most interesting cases for specific landing sites.
You can check out the newly published study by clicking here.
Featured image: The Spirit rover (circled) exploring Home Plate. NASA/JPL-CalTech/University of Arizona
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
