UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

For as long as we have looked up at the stars and wondered about what lies beyond that vast, black void between us there has been the yearning to set out and explore the reaches of our planet, solar system, and beyond. We as a species have spent vast quantities of money and time towards this end, and yet at this moment we are confined to a relatively small region around our own planet. Yet throughout the years there have been those who have claimed to have actually managed what we desire, and have reportedly managed to travel between planets. Whether it be by space ship, teleportation, or other mysterious means, such bizarre reports claim that free travel amongst the cosmos is not only possible, but that it has already happened. Here are some of the weirder of these.

Perhaps the most common way that people have claimed to have been whisked off around the solar system is the old-fashioned way; aboard some sort of alien spacecraft. One early account of this type was the deeply odd story of a Dana Howard, who in 1936 allegedly made contact with a towering, 8-foot tall, golden haired woman from Venus who called herself Diane. Howard claims that the Venusian took her aboard a spaceship, described as being gem-studded and translucent, and she was flown off to the distant Venus. There she found inhabitants of ethereal physical beauty, who manipulated life essences to heal themselves and had teleportation technology. Howard would even claim to have married a Venusian and to have had children living there. She went on to describe Venus and its people in great detail over the years in numerous books, including My Flight to Venus (1954), Diane: She Came From Venus (1956), Over the Threshold (1957), and Vesta, the Earthborn Venusian (1959), all of which were purportedly helped along by the occasional visits from the mysterious Diane.

Another apparent traveler to Venus was Howard Menger, who in the 1950s claimed to have had frequent contact with extraterrestrials from when he was a child, and to have made several trips out into the solar system aboard UFOs over the years. He reportedly went to Venus, with its groves of huge redwood-like trees, as well as to the Moon, which apparently had advanced domes and hover trains, and Saturn, where he would claim he had originally been born as a man named Sol du Naro, who had been romantically involved with a woman from Venus. According to Menger, while on Saturn he had learned that he had died and then had his consciousness beamed into 1-year-old Howard Menger, after which he had grown up as an Earthling. Menger wrote several books about his completely bonkers tales, and made quite a splash in UFOlogy at the time. Making it all even weirder is that he would later claim that none of it had happened at all, and that it was all an illusion implanted into his mind during CIA mind control experiments. Again, whether any of it is real or not, it sure is a wild ride.

Venus

Even more well-known is the tale of Polish immigrant George Adamski, who in 1952 apparently made contact with a Nordic-looking Venusian named Orthon in the Mojave Desert. Adamski would then allegedly make numerous trips to both Venus and the Moon aboard a giant bell-shaped spacecraft. The people of Venus were said to have blonde hair, blue eyes, and to be very beautiful, and the moon was described as having forests, cities, and mountains, as well as lights that glittered in the air like “millions of fireflies.” Although Adamski’s stories are mostly accused of being cheap knock-offs of pulp science fiction stories, he has nevertheless gone on to become one of the more well-known UFO contactees.

Such claims of strange travels around the solar system were not done aboard any sort of space craft, but rather through supposed mental powers, psychic projection, or other mystical means. One of the earliest and weirdest of such reports is the case of the Swedish philosopher, inventor, scientist, and mystic, Emanuel Swedenborg, who claimed that in 1774 he had had a potent spiritual awakening. During this time, he said he gained the power to open his mind to speak with angels or demons, and to make psychic journeys, an ability which he used to travel across Heaven, Hell, and to other parts of the solar system, not through the power of any technology, but through the power of God.

Swedenborg claimed that he had been guided along on this journey by God and angels, and that he saw many wondrous things in other parts of our universe. Among his many detailed accounts, some of the more interesting are what he claimed to have seen in our solar system. He said that he had visited Mars, the Moon, Mercury, Saturn, Jupiter, and Venus, and that each of these places had their own unique civilizations. The Martians were described as being totally without body hair and wearing tree bark for clothing. They apparently lived in a peaceful Utopian society where there was no crime or war. On Venus there were two races of people, a benevolent, peaceful tribe, and another dedicated to violence, war, and thievery. Saturn had its humble people who lived simple lives and buried their dead by covering the bodies with leaves, and the Moon had a race of stout dwarves with booming voices. The people of Mercury were said to wear tight-fitting clothing and to be stern and serious deep thinkers and philosophers, while the population of Jupiter were jovial jokesters and liked to walk about on their hands.

All of these things were explained in meticulous detail in Swedenborg’s writings of his experiences, and although it seems pretty obvious now that there are no such beings as far as we know on any of these planets, at the time it was eaten up by those who followed him and it captured the imagination. He would spend the rest of his life trying to fulfill what he saw as his mission from God to reform Christianity, and he would publish a total of 18 tomes to this effect, the most well-known being his book The Heavenly Doctrine. Did he see any of this at all, perhaps existing in an alternate dimension or reality, or is this all the ramblings of a delusional mind?

In the late 19th century we have the account of the Denton family of England, who were claimed to have the power of psychometry, which means they could basically hold or touch an object and divine facts about it. In the case of William Denton and his family, they could see past events in vivid detail simply from touching historical objects or fossils, and some of them even claimed to have used this power to project themselves to other parts of the solar system. Denton’s son claimed that he had visited Venus and seen numerous strange and wondrous animals, as well as massive trees shaped like mushrooms and water that was “heavy but not wet.” Other members of the family and Denton himself supposedly visited Mars, which had yellow-haired people with four fingers who possessed fantastical flying machines, as well as Jupiter, whose inhabitants apparently had large blue eyes, long flowing blonde hair, and the ability to float through the air at will. Although the Dentons could have very well been attention seeking cranks, it is all very outlandish and entertaining nevertheless.

In the early 1900s there was also the purported 1906 psychic journey of a Sackville G. Leyson, who happened to be the president of the Society for Psychical Research at the time. Through astral projection, Leyson said he had managed to travel to Mars, of which he gave a quite detailed description. According to Leyson, the landscape was perpetually shrouded in red clouds and mist, and there was an odd substance like snow that often fell, but which was not cold and made the ground soft. He said that the planet was populated by two different races of beings with vastly different physical appearances. One was a race of hulking giants covered in hair, who towered over him and had a single eye in the middle of their foreheads, elephant-like ears, the nose of a lion, and who lived in rock huts aboveground. There was also claimed to be a smaller race of dwarves, who only came up to Leyson’s knees. These diminutive creatures supposedly live in underground lairs, had webbed hands and feet, a fish-like face with no nose, bulbous eyes on the sides of their heads, and the ability to scale sheer walls like an insect. It is widely believed that this report was likely a piece of creative journalism, but it is certainly strange enough to warrant mention.

In more modern times we have far-out tale of Ingo Swann, who was allegedly a psychic with the power of remote viewing, which basically entails being able to witness things happening in different locations far away from the person’s actual physical body. In this case it was far away indeed, because Swann would claim that in a remote viewing experiment along with fellow psychic Harold Sherman they had managed to project all the way to Mercury and Jupiter to make observations of these places before the U.S. had even launched its Mariner 10 and Pioneer 10 space probes to explore these regions of the cosmos. While at Mercury, Swann claimed that he had discovered the planet had a thin atmosphere, a magnetic field, and solar winds, and that its sky was painted with constantly shifting lights akin to the Aurora Borealis.

He also claimed that Mercury had a primitive form of plant life like a sort of lichen, which covered the rocks on the surface. Shockingly, when the Mariner 10 did a flyby of the planet 3 weeks later, it found that indeed Mercury was very much as Swann had described it, although the probe was not close enough to be able to verify the presence of lichen on the surface. It had previously thought that Mercury had no magnetic poles or any atmosphere at all, but Swann had apparently seen this first, and the Mariner 10 findings backed this claim up somewhat.

Concerning Jupiter, Swann described it as a frigid place with a noxious, poisonous atmosphere possessing a myriad of colors like a “giant fireworks display.” He also said that he had seen vast, raging tornadoes on the surface, as well as ferocious winds far stronger than any on Earth, and he claimed the planet also had strong magnetic forces and a 30,000-foot-high mountain range. Eight months later the Pioneer 10 passed Jupiter and saw that many of these predictions were all strikingly true. It was impressive enough that former American astronaut Edgar Mitchell was reported as saying:

He described things and gave details that were not known to scientists before the Mariner 10 and Pioneer 10 satellites flew by and got the information. These are things that Mr. Swann couldn’t have guessed or read about. His impressions of Mercury and Jupiter cannot be dismissed.

Pioneer 10

Another who praised Swann’s findings was former scientific consultant to the U.S. Air Force’s Project Blue Book, Dr. J. Allen Hynek, who said “His impressions of Jupiter, along with his experience with Mercury, most certainly point the way to more experimentation.” It seems all very impressive, but it has over the years become apparent that the story was played up to be a lot more amazing than the actual facts. One of the problems is that only the things that matched up with what was found by the space probes were apparently reported on, when in fact there were many other details that were flat-out wrong and just not mentioned. Indeed, renowned science fiction author Isaac Asimov found that half of Swann’s observations were wrong, and that the other half could have been lucky guesses based on information already available on planets in science books of the time. Even more damning still was an assessment made by famous astronomer, cosmologist, astrophysicist, astrobiologist, author, Carl Sagan, who at one point said after looking through the whole case:

Recently, two courageous American mystics made an “astral projection” trip to Jupiter, describing the nature of the planet prior to the arrival of the Pioneer 10. I was asked to examine the accuracy of their account. If their reports had been submitted in my elementary astronomy course, they would have received grades of “D.” These reports were not better than what can be extracted from the worst popularizations of planetary astronomy; they were filled with the most obvious misunderstandings both about Jupiter and Pioneer 10. There is no evidence that any mystic has done better in guessing the nature of the planets than he could do without his mystical powers but with the ability to read the better elementary astronomy books.

Ouch. It appears that the very few things the two remote viewers had happened to stumble upon as correct were played up in news reports and a legend was born. It is important to note that in later years Swann did not stop making claims of the weird. In the 1970s he began trying to establish psychic connections with plants, and through this he claimed that he had learned of an impending ecological disaster through mental images projected into his mind by the plants. He wrote of these efforts and other various psychic pursuits in his 1975 book To Kiss Earth Good-Bye. Considering the time-frames involved coinciding with heavy drug culture and the damning skepticism against him, whether any of this planetary travel was achieved through the use of mind powers or the tripping of balls is left open to speculation and interpretation.

In more recent reports we have yet another Mars story and those bases. In 2014, a man only known as Captain Kaye came forward to claim that he was a whistleblower for a military base on Mars. Kaye said that he had spent 17 years on the Red Planet in a program called “The Mars Defense Force,” which had the purpose of protecting the solar system from invading alien races, and which has a colony on the planet called Aries Prime. Eyebrows might be raised even more than they are when hearing that Kaye explains that Mars has a completely breathable atmosphere and a balmy, pleasant climate. According to Kaye, military personnel at the base were ordered to retrieve an alien artifact at a cave on Mars, and this resulted in a catastrophic battle that would see around 1,000 soldiers lose their lives. It has since been determined that Kaye’s real name is Randy Cramer, and that he is a vocal advocate of the idea that the U.S. faked the moon landings in order to cover up the work being done on Mars, so make of that what you will.

These are truly outlandish claims to be sure, seemingly ripped straight from a science fiction story, and perhaps they are just that: science fiction. After all, we have no evidence at all of any of this other than these, let’s be honest, rather implausible claims. However, some of these have gone on to be discussed and debated, and they do go to show that we will probably always have stories like these of people supposedly breaking out of the confines of our planet to reach out towards the stars. Whether real or not, such reports serve to capture the imagination, and illustrate our fascination with the universe beyond what we know

Hoe een wild idee uitgroeide tot een mogelijk oplossing voor het grootste natuurkundige probleem dat we kennen.

Met name sci-fi-schrijvers zijn er dol op: het multiversum. Maar wie denkt dat dit wilde idee enkel het domein van fantasten is, heeft het mis. De laatste decennia duikt de term ‘multiversum’ namelijk ook steeds vaker op in wetenschappelijke papers, geschreven door heel respectabele wetenschappers. En in veel van die papers wordt het idee van een multiversum niet keihard onderuit geschoffeld, maar verder afgetast en niet zelden omarmd. “Er zijn veel wetenschappers die denken dat het multiversum bestaat,” vertelt professor Daniel Baumann, verbonden aan de Faculteit der Natuurwetenschappen, Wiskunde en Informatica van de Universiteit van Amsterdam.

Wat is het multiversum?
Voor we ons verder in hun redeneringen verdiepen, is het goed om helder te krijgen wat we nu eigenlijk onder een multiversum moeten verstaan. “Je hebt het universum en dat werd lang gedefinieerd als: alles.” Maar met de opkomst van het idee van het multiversum was die definitie duidelijk niet afdoende. “Daarom definiëren we het universum nu als alles wat we kunnen zien. Er wordt dan ook wel gesproken van het waarneembare universum. Het multiversum is dan eigenlijk ook niets anders dan een verzameling van meerdere van die waarneembare universa die overigens helemaal losstaan van elkaar.”

De kosmologische constante en snaartheorie
Dat ons universum niet het enige universum is, is geen nieuw idee. Maar pas sinds een paar decennia zijn ook respectabele onderzoekers bereid gebleken om dat idee enigszins serieus te nemen. Het is volgens Baumann te herleiden naar een aantal schokkende ontdekkingen en theorieën die in de tweede helft van de vorige eeuw gepresenteerd werden:
– Het begint met de kosmische inflatie-theorie die volgens sommigen onomstotelijk leidt tot het ontstaan van een multiversum. Volgens de kosmische inflatie-theorie zou het heelal kort na de oerknal een fase hebben doorgemaakt waarin het in zeer korte tijd – een fractie van een seconde – zeker quintiljoenen (dat is een 1 met 30 nullen) keren groter werd. In de loop van de tijd werden er tientallen modellen ontwikkeld die deze inflatie beschreven. En veel ervan voorspellen een ‘eeuwige inflatie’: oftewel een inflatie die nooit gestopt is. Dat is verrassend, want ons universum dijt nog wel uit, maar lang niet zo snel als kort na de oerknal. Hoe zit dat? Sommige onderzoekers stellen dat het te verklaren is doordat de ruimtetijd het ten tijde van de kosmische inflatie zwaar te verduren kreeg, waardoor bubbels in die ruimtetijd ontstonden. En elke van die bubbels herbergde een universum met zijn eigen natuurwetten (ook wel pocket universes genoemd). In sommige van die bubbels – zoals de onze – stopte de supersnelle uitdijing, in andere ging deze door. Ondertussen zou de inflatie ook tussen de bubbels doorzetten, waardoor deze letterlijk uiteengroeien en er tussen de bubbels ruimte ontstaat waarin continu nieuwe bubbels – en dus oneindig veel universa – kunnen ontstaan.

Kort na de oerknal vond de inflatie plaats: gedurende een fractie van een seconde groeide het universum enorm.

Afbeelding: NASA / WMAP Science Team.

– Misschien wel de belangrijkste aanwijzing voor het bestaan van een multiversum is volgens Baumann echter de versnelde uitdijing van het waarneembare heelal. In 1998 ontdekten onderzoekers aan de hand van supernova’s dat het heelal versneld uitdijt. Dat was alleen te verklaren als er sprake was van een kosmologische constante: een onzichtbare energie in het heelal (we noemen deze nu: donkere energie) die afstotend werkt. Maar met die versnelde uitdijing en benodigde kosmologische constante werd een groot natuurkundig probleem geboren. Want experimenten wezen uit dat de kosmologische constante veel kleiner is dan de theorie voorspelt. Baumann noemt het het grootste probleem in de natuurkunde. “Als dit probleem er niet was, zou ik zeggen dat we niet eens over het multiversum hoeven te praten. Maar het multiversum lost dit probleem op.”

“ALS ER VERSCHILLENDE NIET MET ELKAAR IN VERBINDING STAANDE UNIVERSA ZIJN, VERTELT SNAARTHEORIE ONS DAT ZE HEEL VERSCHILLENDE EIGENSCHAPPEN ZOUDEN KUNNEN HEBBEN”

– Om dat te begrijpen, moeten we een sprongetje maken naar de derde en laatste theorie: de snaartheorie. Volgens deze theorie is materie, maar ook energie opgebouwd uit snaren. De theorie heeft echter één grote beperking: hij vereist minstens tien dimensies en wij kennen er maar vier. Sommige onderzoekers vermoeden dan ook dat de ‘missende dimensies’ niet waarneembaar zijn, doordat ze heel compact ‘opgerold’ zijn. Maar – nu komt het – om die extra dimensies onwaarneembaar klein te houden, moet je energie toevoegen. En de energie die in die extra dimensies zit opgeslagen, draagt bij aan de kosmologische constante. Daarnaast zijn er tal van manieren waarop je die extra dimensies kunt oprollen en elke manier resulteert in een compleet andere set natuurwetten. “Als er verschillende niet met elkaar in verbinding staande universa zijn, vertelt snaartheorie ons dat ze heel verschillende eigenschappen zouden kunnen hebben,” aldus Baumann. En ook de kosmologische constante in elk van die universa kan dus net weer ietsje anders zijn. Dat we in ons heelal zo’n kleine kosmologische constante meten, is volgens sommige onderzoekers dan ook vooral een kwestie van geluk hebben. Want met een kosmologische constante die net iets groter is, zouden deeltjes niet eens de kans krijgen om zich aan elkaar te binden, laat staan dat er sterren, planeten en uiteindelijk leven kan ontstaan. “We leven waar we kunnen leven,” zo vat Baumann die theorie samen.

Afbeelding: werner22brigitte / Pixabay

Op zoek naar bewijs
En daarmee lijkt het idee van het multiversum het rijk der fabelen te zijn ontgroeid. Maar bewezen is het nog niet. Wat ons natuurlijk bij de vraag brengt of dat überhaupt ooit mogelijk is. Volgens Baumann hebben verschillende onderzoekers zich daar reeds het hoofd over gebroken, maar tot een overtuigend antwoord kwamen ze niet. Veelal wordt voorgesteld op zoek te gaan naar sporen van botsingen tussen pocket universes. Kort na hun ontstaan moeten die bubbels immers vrij dicht bij elkaar hebben gezeten en het lijkt niet onaannemelijk dat het wel eens tot botsingen is gekomen. “Je kunt het vergelijken met wanneer je water kookt: het water zet snel uit en er ontstaan bubbels die botsen.” Dergelijke botsingen kunnen in het geval van de pocket universeshun sporen na hebben gelaten in wat onderzoekers de kosmische achtergrondstraling noemen: warmtestraling die kort na de oerknal is uitgezonden. De afgelopen decennia is deze kosmische achtergrondstraling met behulp van verschillende instrumenten onderzocht en daarbij is natuurlijk ook gezocht naar sporen van botsingen met andere universa. “Maar er is niets gevonden,” vertelt Baumann. Echt verrassend is dat wellicht niet. Baumann wijst erop dat een botsing tussen twee pocket universes al snel resulteert in de ondergang van beiden. “Dus het is nog niet zo gemakkelijk voor twee universa om elkaar aan te raken zonder dat ze elkaar vernietigen.”

Nachtmerrie
Bewijs voor het bestaan van het universum is dus lastig te verkrijgen. En dat is ook de reden dat Baumann er niet enthousiast over is. “Ik vind het niks. Het is lastig om dingen die we niet kunnen zien te toetsen, te definiëren en te voorspellen.” Maar dat is wel waar de natuurkunde om draait: “Beschrijven wat we zien, wat we kunnen manipuleren en aanraken.” Met andere universa gaat dat niet (zie kader). “Maar tegelijkertijd kan ik ook niet ontkennen dat het multiversum bestaat,” stelt Baumann. In die zin zou je het multiversum de nachtmerrie van elke natuurkundige kunnen noemen.

In science-fictionfilms die het multiversum als een voldongen feit presenteren, zie je regelmatig dat mensen van het ene naar het andere universum reizen. Zou dat mogelijk zijn in het multiversum waar de verschillende wetenschappelijke theorieën voorzichtig op hinten? “In eerste instantie zou ik zeggen van niet, omdat de bubbels niet met elkaar in verbinding staan en omdat we niet verder kunnen reizen dan we kunnen zien (oftewel niet sneller kunnen reizen dan het licht, wat wel nodig zou zijn om het waarneembare universum te kunnen verlaten, red.).” Dat gezegd hebbende, wil Baumann er wel direct een kanttekening bij plaatsen. Want hoewel de algemene relativiteitstheorie stelt dat we niet sneller kunnen reizen dan het licht, is dat in theorie wel mogelijk, namelijk middels een wormgat. “Dat is volgens mij de enige optie om van het ene naar het andere universum te reizen.” Maar wormgaten zijn tot op heden niet gevonden, dus afgaand op wat we nu kennen, blijft de conclusie dat we vastzitten in ons eigen universum.

En misschien is het idee van het multiversum ook wel meer een vloek dan een zegen. Het roept in ieder geval een interessante filosofische vraag op. “Is dit wetenschap? Kunnen we geloven dat iets echt is als we het nooit gezien hebben?” Je zou misschien denken van niet. Maar die conclusie zul je Baumann niet zo snel horen trekken. Hij onderbouwt dat door te verwijzen naar de quarks: elementaire deeltjes die we onmogelijk kunnen waarnemen, maar toch alom geaccepteerd zijn. “Er is een theorie (het Standaardmodel van de deeltjesfysica, red.) en die hebben we op alle mogelijke manieren getest en elke keer weer blijkt dat we de quarks nodig te hebben. En daarom geloven we dat ze bestaan, ook al is het onmogelijk om een vrije quark waar te nemen.” Op vergelijkbare manier zouden we – ook al kunnen we het niet zien – het multiversum kunnen omarmen. Sterker nog: het is misschien wel het beste waar we op mogen hopen. “Ik ben niet zo hoopvol dat we andere universa gaan observeren,” stelt Baumann. “Dus ik hoop dat we een theorie kunnen ontwikkelen waarvan verschillende aspecten getest kunnen worden en waaruit blijkt dat het multiversum een onvermijdelijke consequentie van inflatie en snaartheorie is.”

“HET MULTIVERSUM KAN ERVOOR ZORGEN DAT WETENSCHAPPERS TE SNEL OPGEVEN”

Zover zijn we echter nog lang niet. Op dit moment is het multiversum geen onvermijdelijke consequentie van allerhande theorieën, maar enkel een fraai passende oplossing voor een groot natuurkundig probleem. Baumann illustreert dat aan de hand van een voorbeeld. “De astronoom Johannes Kepler vroeg zich lang geleden af waarom de aarde zo ver van de zon staat. Hij probeerde daar een theorie voor te bedenken. Later zou blijken dat daar helemaal geen theorie voor ontwikkeld kan worden. Want toen we naar andere planetaire systemen gingen kijken, ontdekten we dat het toeval is: we leven hier, omdat we elders niet kunnen leven. Nu is de aarde geen fundamenteel concept in de natuur. De kosmologische constante is dat wel. En op dit moment zijn we geneigd die te verklaren, zoals we de afstand tussen de zon en de aarde verklaren: door er andere universa bij te halen en te concluderen dat we gewoon geluk hebben gehad met onze kleine kosmologische constante. En daarmee lijkt de puzzel opgelost.” Maar in tegenstelling tot de planetaire systemen uit het voorbeeldje van Johannes Kepler, kunnen we die andere universa niet waarnemen of aantonen dat hun bestaan – zoals dat van de quarks onvermijdelijk is – en dus hangt de oplossing van de puzzel van aannames aan elkaar. Wat ons terugbrengt bij de vraag van Baumann: “Is dit wetenschap?” Daar kun je in dit stadium over discussiëren. Maar één ding staat wel vast: het multiversum drukt wel een stempel op de wetenschap. Nu al. “Het ontmoedigt onderzoekers om echte oplossingen te vinden en kan ervoor zorgen dat ze te snel opgeven.” Niet alleen als het gaat om het multiversum, maar ook om andere lastig te verklaren problemen in de natuurkunde.

En zo blijft het multiversum naar verwachting nog wel even onderwerp van discussie. “Wetenschappers houden ervan of ze hebben er een hekel aan. Maar weinigen hebben er geen mening over. Het is een polariserend thema dat de manier waarop we wetenschap bedrijven kan herschrijven.”