The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld In België had je vooral BUFON of het Belgisch UFO-Netwerk, dat zich met UFO's bezighoudt. BEZOEK DUS ZEKER VOOR ALLE OBJECTIEVE INFORMATIE , enkel nog beschikbaar via Facebook en deze blog.
Verder heb je ook het Belgisch-Ufo-meldpunt en Caelestia, die prachtig, doch ZEER kritisch werk leveren, ja soms zelfs héél sceptisch...
Voor Nederland kan je de mooie site www.ufowijzer.nl bezoeken van Paul Harmans. Een mooie site met veel informatie en artikels.
MUFON of het Mutual UFO Network Inc is een Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in alle USA-staten en diverse landen.
MUFON's mission is the analytical and scientific investigation of the UFO- Phenomenon for the benefit of humanity...
Je kan ook hun site bekijken onder www.mufon.com.
Ze geven een maandelijks tijdschrift uit, namelijk The MUFON UFO-Journal.
Since 02/01/2020 is Pieter ex-president (=voorzitter) of BUFON, but also ex-National Director MUFON / Flanders and the Netherlands. We work together with the French MUFON Reseau MUFON/EUROP.
ER IS EEN NIEUWE GROEPERING DIE ZICH BUFON NOEMT, MAAR DIE HEBBEN NIETS MET ONZE GROEP TE MAKEN. DEZE COLLEGA'S GEBRUIKEN DE NAAM BUFON VOOR HUN SITE... Ik wens hen veel succes met de verdere uitbouw van hun groep. Zij kunnen de naam BUFON wel geregistreerd hebben, maar het rijke verleden van BUFON kunnen ze niet wegnemen...
30-10-2018
Merrylin Cryptid Museum: Proof for the Existence of Mythical Beings or Elaborate Hoaxes?
Merrylin Cryptid Museum: Proof for the Existence of Mythical Beings or Elaborate Hoaxes?
Numerous mythical creatures have been created Over the course of human history. Most of them were based on misunderstandings of real animals, plants, or even other human populations. Greek Legends of satyrs and dog-faced barbarians, for example, may have been based on distorted traveler’s accounts of apes and monkeys. Is it possible, however, that some mythical creatures may actually exist more or less as they were described in legend and myth? This is the claim of the Merrylin Cryptid Museum, which contains what it claims to be the bodily remains of a variety of fantastic creatures ranging from dragons to aliens. They could be genuine, but they also resemble specimens that turned out later to be hoaxes.
The creatures in the museum were apparently found in the 1960s in the basement of a mansion owned by Thomas Theodore Merrylin, a crypto-zoologist and an eccentric archaeologist. The specimens were found enclosed in boxes and resembled the withered skeletal remains of various fantastic creatures: mermaids, faeries, gnomes, dragons, vampires, and even some extraterrestrials. In addition to skeletal remains, some of the original tissue such as fur and scales were preserved on the remains.
Not all the specimens are fantastic. There are a few dinosaurs, for example, and some specimens which could just be unusual animals. On the other hand, items like regalia related to Cthulhu and the remains of an ancient pharaoh are less likely to be genuine, since they imply much more improbable things than just the existence of mythical creatures.
Just because the remains of creatures like werewolves have been found doesn’t mean that we can conclude that they exist. There was at least one case where the body of a fantastic creature was found but later turned out to be fake and was created through sewing together corpses of different animals. This example would be the Fiji Mermaid.
The Fiji Mermaid gained a surge of fame when, in the year 1842 in New York City, it was presented by a man claiming to be an English naturalist by the name of Dr. J. Griffin of the “British Lyceum of Natural History.” The tale he told was that he found the mermaid off the coast of the Fiji Islands in the south Pacific. Dr. Griffin was approached by a man named P.T. Barnum. According to the story, P.T. Barnum tried to pressure Dr. Griffin into putting the mermaid on display at his museum by publicizing the existence of the mermaid by giving woodcuts of mermaids to the press and claiming that they were depictions of the mermaids found by Dr. Griffin.
[Top] Fiji Mermaid, in the Folklore section at the Haus der Natur (House of Nature), a natural history collection in Salzburg, Austria. ( CC BY-NC-SA 2.0 ) [Bottom] P.T. Barnums Feejee mermaid
After the creature was displayed, it was quickly revealed to be a hoax. It turned out that P.T. Barnum and Dr. Griffin were working together all along to pull off the deception. Dr. Griffin was not even a real naturalist but a conman named Levi Lyman. The Fiji Mermaid was in fact not a mermaid but a creature created by sewing the tail of a fish to the torso of a monkey. This particular act of sewing the tales of fish to the upper bodies of primates was an artform in Japan and the East Indies used to create half-monkey, half-fish figurines for religious purposes. The Fiji Mermaid was probably one of these.
The Fiji Mermaid was most likely made around 1810 by a Japanese fisherman and sold to a British sea captain named Samuel Barret Eades in 1822 by Dutch merchants who had been to the East Indies or Japan. Eades attempted to make a profit from presenting it as a genuine mermaid. But his effort to gain a fortune through this turned out to be unsuccessful. After his death, it was passed to his son who sold it to a showman named Moses Kimball. P.T. Barnum in fact leased the Fiji Mermaid from Moses Kimball to present it as an actual creature discovered by Dr. Griffin.
A depiction of what would later come to be known as the Fiji mermaid, commissioned by Captain Samuel Barrett Eades.
A more recent version of this kind of hoax was done with photography, when during a photoshop contest, human skeletons were superimposed onto paleontological excavation sites involving the excavation of mammoth bones to make it appear as if they were unearthing the bones of giant humans. This was of course done with photography, not sewing together animal corpses, but it shows how easy it is to make a mythical creature look real in the modern world.
Could the specimens at the Merrylin Cryptid Museum be genuine? There are too many to dismiss them all, but there are some issues to consider. The astronomer Carl Sagan once said that extraordinary claims require extraordinary evidence. The reality of the Ctulhu regalia found at the museum, for example, would imply that H.P. Lovecraft’s fiction was really history disguised as fiction, something he never claimed and something that is not supported by any other evidence.
Some of the creatures also do not follow known biological and physical laws. If these creatures turned out to be real, we would not just have to revise our views of what is mythical, but also our understanding of biology and natural history. This would certainly be the case if the dinosaur specimens were genuine.
Another example of this would be one specimen of a lycanthrope, which supposedly represents the remains of a human in the process of transforming into a lycanthrope. The problem with this being real is that the process described would likely kill anyone who went through it, making it improbable that this is a genuine lycanthrope.
Lycanthrope specimen at the Merrylin Cryptid Museum.
For the moment, we cannot come to conclusions since none of these specimens have been examined by teams of experts. Until then all we can do is guess. From the available data though, the proponents of the reality of these extraordinary creatures will require some extraordinary evidence.
Top Image: ‘The Hexing Box’ at Merrylin Cryptid Museum. Source: Alex CF 2014
A video of the strange anomaly was captured on September 11, and Ms Gilley uploaded it to her YouTube page.
In the video Ms Gilley says: “I bumped up contrast and saturation; I have seen many forms of pixels even square one but never have seen laser beam pixels?
“That's a new one!”
Many people agreed with Ms Gilley, coming up with their own theories about what the lights could be.
Strange laser beams spotted being ‘shot out of Saturn’
(Image: PAULA GILLEY)
One person asked if the beams were a “message home”.
Others pointed out that the lights may not be coming from Saturn, but rather are being pointed at the massive planet instead.
However, some were unconvinced by the sighting, believing that it is just rendering issues.
A user by the name of MaceMan commented beneath the YouTube video: “The short answer is that it is probably compression artifacting.
Some have claimed Saturn is home to aliens
(Image: GETTY)
“As you said before, it wasn't the ‘original’, and by copying the file over (as well as compression in your video editing software) this effect shows up.”
Some people are convinced that Saturn is a hotspot for alien activity.
One of NASA’s former top engineers previously claimed that there are alien spaceships hiding in Saturn’s rings.
The claim was made by Dr Norman Bergrun, a well respected engineer who held a position at NASA’s Ames Research Centre.
Dr Bergrun said that "living alien UFO spaceships” are using the rings of Saturn as a hiding spot
(Image: GETTY)
Dr Bergrun said that "living alien UFO spaceships” are using the rings of Saturn as a hiding spot and that they are “proliferating” at am alarming rate.
The former NASA employee has previously said that the amount of spaceships has reached “critical” levels, and that authorities should keep an eye on it.
He added that the rings have become so compact with UFOs that they are now starting to gather around the likes of Jupiter and Neptune.
DIERENVoordat het een van de grootste toeristische trekpleisters in Amerika werd, liepen er uiteenlopende wezens door de Grand Canyon. Zo zijn de oudste pootafdrukken afkomstig van een primitief dier dat 310 miljoen jaar geleden op vier poten door de kloof dwaalde. Diagonaal.
De restanten werden onlangs teruggevonden, nadat het gesteente rondom afgebrokkelde. Normaal vervagen zulke voetafdrukken als deze, maar door een gelukkig toeval verhardden de afdrukken van dit dier tot zandsteen, waardoor paleontologen zich over een nieuw vraagstuk kunnen buigen. De sporen zijn immers bijzonder eigenaardig door hun vreemde oriëntatie. Elke pootafdruk is in een hoek van veertig graden ten opzichte van de looprichting in het zand getekend. Daardoor lijkt het wel alsof het dier niet recht vooruit, maar diagonaal ging.
Hoe dan ook gaat het om een bijzondere vondst volgens Stephen Rowland, paleontoloog van de University of Nevada in Las Vegas. Het zijn immers afdrukken van 310 miljoen jaar geleden. Maar de mysterieuze gang van de duinenloper roept toch wat vragen op. Zo hebben paleontologen geen enkel idee over welke diersoort het zou gaan.
Stephen RowlandHet dier liep met een diagonale tred.
Rond die tijd was er in ieder geval voor het eerst sprake van reptielen die op zoogdieren begonnen te lijken. Ze waren niet langer afhankelijk van water voor hun voortplanting en hadden een harde huid die hen beschermde tegen uitdroging.
Schots soortgenootje Eerder zijn er in Schotland al eens soortgelijke pootafdrukken gevonden. Die zouden afkomstig zijn van een soortgelijk, maar geëvolueerd reptiel dat er 229 miljoen jaar geleden leefde. De eigenaar van de afdrukken in de Grand Canyon kan daardoor wel eens de voorloper zijn van een soortgenootje dat later in Schotland voorkwam.
Voor zulke besluiten zullen onderzoekers jammer genoeg op zoek moeten gaan naar meer details. Een skelet en tanden zouden bijvoorbeeld al helpen. Ook over de tred van het dier kan men geen uitspraak doen zonder verdere aanwijzingen. Het dier kon ook gewoon diagonaal zijn gegaan omdat het bergafwaarts liep en zo probeerde om niet uit te schuiven.
WETENSCHAPDe Parker-zonnesonde, in augustus gelanceerd vanop Cape Canaveral in het Amerikaanse Florida, is maandag tot op 42,73 miljoen kilometer van de zon gekomen. Nooit eerder kwam een ruimtevaartuig zo dicht bij het hemellichaam. Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie Nasa gemeld.
Op 12 augustus werd de sonde gelanceerd. Sindsdien is hij op volle snelheid onderweg naar de zon. Parker heeft maandag de zon benaderd tot op 42,73 miljoen kilometer: een record. Het vorige record was in handen van de Duits-Amerikaanse ruimtesonde Helios 2. Die kwam in 1976 tot op 43,43 miljoen kilometer van de zon.
“De sonde werd 78 dagen geleden gelanceerd en we zijn al dichter bij onze ster gekomen dan ooit tevoren”, zegt projectleider Andy Driesman. Intussen zet Parker zijn weg naar de zon verder: in 2024 moet de sonde zich op iets minder dan 7 miljoen kilometer van de zon bevinden.
1.217 graden Celsius
Het ruimtevaartuig kost 1,5 miljard dollar. Die kosten zijn deels te verklaren door het zeer dikke zonneschild: Parker zal te maken krijgen met de bijzonder hoge temperaturen binnen de corona, de atmosfeer rond de zon. Tijdens de missie, die zeven jaar duurt, zal de sonde 24 banen rond de zon afleggen en daar temperaturen tot 1.217 graden Celsius tegenkomen. Op topsnelheid bereikt de sonde snelheden tot 690.000 kilometer/uur.
Belgisch
De missie heeft ook een Belgisch kantje. Zo ontwikkelde het ruimtevaartcentrum van de universiteit van Luik een van de vier instrumenten aan boord, de WISPR of Wide-Field Imager For Solar Probe Plus. Het gaat om twee telescopen die opnames maken van de corona en de zonnewind.
APHet ruimtevaartuig kost 1,5 miljard dollar. Die kosten zijn deels te verklaren door het zeer dikke zonneschild: Parker zal te maken krijgen met de bijzonder hoge temperaturen binnen de corona, de atmosfeer rond de zon.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
ENORM OBJECT ONTDEKT OP JUPITER ( VIDEO )
ENORM OBJECT ONTDEKT OP JUPITER ( VIDEO )
Wanneer je op reis gaat in de ruimte vertrekkend vanaf de zon, dan komt er na Mars, de enorme planeet Jupiter.
Een planeet die 1321 keer groter is dan de aarde, met talloze manen en waar veel meer dingen gebeuren dan wij denken.
Er is weer eens iets merkwaardigs verschenen op een door NASA vrijgegeven foto. Het betreft hier een opname van de planeet Jupiter en daar, aan de rand van de planeet, is iets merkwaardigs te ontdekken.
Volgens Scott Waring bestaat er geen enkele twijfel over dat we hier te maken hebben met een door buitenaardsen neergezette constructie op het oppervlak van Jupiter. Je ziet het gebouw als het ware uitsteken boven de wolkenlaag waarmee Jupiter is omringd en Waring zegt dat die bewolking bewust door buitenaardsen is gemaakt om de aanwezige beschavingen aan het oppervlak van de planeet te verbergen.
Wat ze daar volgens hem doen is een soort variatie van het cloaken (verbergen) van hun ruimteschepen door het maken van een wolk. Er kan tijdelijk iets misgegaan zijn, waardoor het cloaking mechanisme even niet goed werkte en dit gebouw zichtbaar werd.
Wanneer je de grootte van het object vergelijkt met de planeet en dan bedenkt dat Jupiter 1321 keer groter is dan de aarde, dan moet ook dit gebouw enorm groot zijn.
Het is niet de eerste keer dat de planeet Jupiter in het nieuws komt dit jaar voor wat betreft buitenaards leven. Dat wil zeggen, niet de planeet zelf, maar wel één van haar vele manen.
Formeel breken wetenschappers zich het hoofd over een maan die hoort bij de enorme planeet Jupiter. Deze maan, Ganymedes, is de grootste in ons zonnestelsel en is tevens iets heel anders dan men ons wil doen geloven.
In het midden van de jaren negentig werd er veel gesproken over een man met de naam Alex Collier. Deze man kwam met heel interessante informatie omtrent ons zonnestelsel en vooral ook buitenaards leven.
Hij verkreeg al deze kennis omdat hij als kind al was ontvoerd door buitenaardsen en dat hij als gevolg daarvan in contact staat met iemand van het sterrenstelsel Andromeda.
Eén van de dingen waar hij over vertelde tijdens zijn presentatie was één van de manen van de planeet Jupiter, Ganymedes genaamd.
Ganymedes is de grootste maan van Jupiter en tevens de grootste maan van ons hele zonnestelsel. Ze is groter dan de planeet Mercurius, maar heeft slechts half zoveel massa als die planeet. Ganymedes is ongeveer anderhalf keer zo groot als de Maan van de Aarde, twee keer zo groot als de dwergplaneet Pluto en heeft drie vierde van de omvang van Mars.[1] Aan de hand van het aantal kraters per vierkante kilometer wordt geschat dat de maan 3,5 tot 3 miljard jaar oud is, wat vergelijkbaar is met onze Maan.
En net zoals er vaak wordt gezegd dat onze maan een kunstmatige satelliet is, zo is dat volgens Collier ook het geval met Ganymedes. Het is een centrale hub voor veel buitenaards verkeer en volgens Collier was er water, zuurstof en een atmosfeer op Ganymedes.
In de tijd was er echter geen manier om te kunnen controleren of dat hetgeen Collier vertelde ook daadwerkelijk klopte.
Maar, sinds die tijd zijn er meer en meer opnames gemaakt door satellieten en ruimtetelescopen van deze bijzondere maan en lijken een aantal zaken de theorie van Collier te ondersteunen.
Eén van die dingen is een soort aurora op Ganymedes, die alleen maar veroorzaakt kan worden door een magnetisch veld, wat er weer op wijst dat Ganymedes inderdaad over water beschikt, heel veel water en zelfs meer dan al onze zeeën en oceanen bij elkaar.
Daarnaast zijn er andere bijzondere ontdekkingen gedaan op Ganymedes zoals te zien op de volgende afbeelding. Iets dat lijkt op een enorme donker getinte koepel, waarop zelfs de reflectie van het zonlicht is te zien.
Bovenstaande is wederom afkomstig van de man die de Men in Black op zijn dak heeft, de bekende Tyler van Secureteam en hij denkt dat net zoals met de planeet Venus waar we eerder over schreven, dat Ganymedes veel belangrijker is dan men ons wil doen geloven en dat ook in het geval van deze maan er alles aan wordt gedaan om de aandacht af te leiden.
The search for extraterrestrial life has been a dominant theme of both science fiction and astronomy for decades now. “Are we alone?” remains one of the burning questions of humanity, one that, depressingly, we may never answer. Aliens may be extinct, hiding from us, trapped by their own planets’ immense gravity, or maybe they don’t exist in the first place.
Wouldn’t that be the biggest bummer of all? In order to avoid the horrible realization that we may be the only living things stinking up the cosmos, one Netherlands-based company plans to take matters into their own hands by breeding bona fide extraterrestrials all on their own – extraterrestrial humans, that is.
SpaceLife Origin hails themselves as the world’s first “bio-tech & mission development company,” meaning their interests lie in developing both specialized medical equipment and then sending that equipment to space. According to their website, the company’s ultimate goal is to “make embryo conception in space feasible by 2021 and enable real human birth in space by 2024.”
Like many other tech visionaries, SpaceLife Origin Founder and CEO Kees Mulder says that his company wants to enable humanity to break the chains holding us onto this dying planet and secure a future among the stars:
If humanity wants to become a multi-planetary species, we also need to learn how to reproduce in space. SpaceLife Origin is thrilled to announce its Missions Program to enable sustainable life beyond earth. A world’s first and truly unique critical step in the future of mankind. We believe that any space company, agency or nation with ambitions for colonization of other planets will benefit from partnering with us for the successful execution and completion of their own plans.
SpaceLife Origin has three missions currently in development. The first, Mission Ark, is scheduled to launch in 2020 and will send special capsules into space containing human “Seeds-of-Life” cells to act as an interstellar insurance policy for all of humankind. The second mission, Mission Lotus, will launch a “Space-Embryo-Incubator” in 2021 and see human embryos form in low-Earth orbit before returning to Earth for in-utero fertilization and terrestrial birth.
What would aliens do with they human ‘seeds of life’ if they ever recovered it from one of these probes?
Finally, Mission Cradle is planned for 2024 and will see the world’s first extraterrestrial human born – if all goes according to SpaceLife Origin’s plan. The Mission Cradle mission proposes sending a pregnant woman into space for 24-36 hours to “give birth at 250 miles above Earth, accompanied by a trained, world-class medical team” aboard a space station. No word yet on how they plan to keep an extremely pregnant woman calm and healthy throughout a launch into space – not exactly the most stress-free environment.
While giving in birth in space makes for one heck of a story, a successful extraterrestrial birth would also lend hope to the dream of someday sending colonies of humans on multi-generational voyages to strange and distant new homes out among the stars. Could it happen in our lifetime?
Pterodactyl UFO Over Perrysville, Ohio Throws Shadow On Clouds, Sept 3, 2018, UFO Sighting News.
Pterodactyl UFO Over Perrysville, Ohio Throws Shadow On Clouds, Sept 3, 2018, UFO Sighting News.
Date of sighting: Sept 3, 2018
Location of sighting: Perrysville, Ohio, USA
Source: MUFON #95976
This is a report from MUFON that just came in yesterday. The person was looking at the photos when they got home an noticed a triangular UFO in excellent detail in one photo. The UFO is also throwing a shadow onto the cloud below...which is 100% amazing, because this means that UFO was freaking huge! I'm talking several times bigger than a 747. This UFO must have been cloaked because something that big would normally stand out like a sour thumb. So I say the digital eye caught this because it is more precise of an instrument than our flawed eye which misses out on a lot of the spectrum. The object also resembles a Pterodactyl...a flying dinosaur. Because its throwing a huge shadow on the cloud, that means this was giant in size, ruling out remote control planes, drones, kites, balloons...this one is a true mystery.
ISS astronauts return to Earth amid US-Russia tensions
ISS astronauts return to Earth amid US-Russia tensions
by Dana Rysmukhamedova
In space, US-Russia cooperation has been tight. On Earth, not so much
Two American astronauts and a Russian cosmonaut returned to Earth on Thursday wrapping up a six-month mission at the International Space Station as tensions between Washington and Moscow threaten a rare area of cooperation.
National flags of Russia and the US.
Image: Reuters
NASA astronauts Drew Feustel and Ricky Arnold and Oleg Artemyev of Roscosmos touched down on steppe land southeast of the Kazakh town of Dzhezkazgan at the expected time of 1145 GMT.
The landing came with Russian and US officials investigating the appearance of a mysterious hole in a Russian space craft docked at the orbiting station.
Detected in August, the hole caused an air leak on the ISS but was quickly sealed up.
This week the outspoken chief of the Russian space agency, Dmitry Rogozin, said investigators believed the small hole had been made deliberately and was not a manufacturing defect.
The official, who was placed under US sanctions over the Ukraine crisis in 2014, also bemoaned "problems" in the Russian space agency's cooperation with NASA that he attributed to interference from unnamed American officials.
Last month the Russian daily Kommersant reported that an investigation had probed the possibility that US astronauts deliberately drilled the hole in order to get a sick colleague sent back home—something Russian officials later denied.
Ground personnel carry Russian cosmonaut Oleg Artemyev shortly after returning to Earth from a six month mission
ISS commander Feustel has called the suggestion that the crew was somehow involved "embarrassing" and NASA on Wednesday expressed doubts over the theory that the hole was the result of sabotage.
The US space agency said that ruling out defects "does not necessarily mean the hole was created intentionally or with mal-intent."
ISS astronauts are planning a spacewalk in November to gather more information on the hole.
The ISS is one of the few areas of tight Russia-US cooperation that had until now remained unaffected by the slump in ties, including after Washington's sanctions against Russia over Ukraine and other crises.
Earlier the ISS hosted the usual emotional goodbyes as the returning trio left Alexander Gerst of the European Space Agency, NASA's Serena Auñón-Chancellor and Roscosmos' Sergey Prokopyev waiting for the next three-person crew's arrival.
The next launch from the Baikonur Cosmodrome in Kazakhstan is scheduled for next Thursday.
A search and rescue helicopter hovers over the Soyuz space capsule carrying the International Space Station crew back to Earth after a six-month mission
'Glory days in hot sun'
The crew was all smiles on return to Earth, with Artemyev first out of the descent module and shown tucking into a fruit and vegetable feast that included a giant cantaloupe melon in footage broadcast by Roscosmos.
He also wrote "spasibo" (thank you) and signed his name on the craft in chalk.
Feustel, 53, invoked Hollywood comedy actor Jack Black's character Nacho Libre as he tweeted farewell to life on the space station.
"I have had my 'glory days in the hot sun' and now it's time to come home," he wrote late Wednesday in a tweet that included a photo of the sun taken from the ISS.
While he was on his third mission in space, 47-year-old Artemyev and 54-year-old Arnold had previously only served on one mission each.
The Soyuz MS-08 space capsule carrying the International Space Station (ISS) crew of NASA astronauts Andrew Feustel and Richard Arnold and Russian cosmonaut Oleg Artemyev descends to Earth over Kazakhstan after a six-month mission
Their journey that began with a blastoff from Baikonur in March was particularly poignant for Arnold, who during his debut mission in 2009 helped build the space station he has now spent 197 days living in.
While aboard the ISS, Arnold, who has a teaching background, gave lessons on space that Sharon Christa McAuliffe—one of seven crew members killed in the Space Shuttle Challenger accident in 1986—had originally been supposed to teach.
In a NASA video, Arnold revealed that fellow educator McAuliffe's death in an explosion just over a minute after the challenger crew blasted off was one of the things that prompted him to take up teaching.
Since the official claim is that mankind did not learn to extract and manufacture metallic aluminum until around 200 years ago, news of finding aluminum that dates back as early as 250,000 years ago leaves people with a lot of questions.
With this type of discovery, many theories emerge, some feeding challenges of science while others fiercely debate and reject any non-empirical claims.
It must be admitted that it’s intriguing to peek into another possible theory of human life and civilization on our planet than the commonly accepted one.
The aluminium piece looks as if it was a handmade object
(Image: CEN)
Reportedly, the discovery of a sensational object that challenged ideas about aluminum took place in Romania in the town of Aiud, near the banks of the Mures River, during the 1970s. At this time the country was under Communist and the news was not exposed to the public in detail.
At the time, builders who worked on a project on the banks of the aforementioned river excavated three objects, of which one was later thought to be made by a human.
Alum crystals have been used in a wide range of industries since antiquity.
In the 1970s examination, two massive bones of an extinct mammal, which vanished from the face of the Earth 10,000 to 80,000 years ago, were reportedly discovered next to a piece of lightweight metal.
These discoveries were analyzed by Swiss scientists in Lausanne, who concluded that the metal object contained around 90 percent aluminum and was around 250,000 years old.
Mureş River, Arad, Romania. Photo by NorbertArthur CC BY-SA 3.0
The primary claim was quickly dropped as the scientists revised the calculation and said that this metal piece might be anywhere from 400 to 80,000 years old, a possibility that still created problems because aluminum was first produced by humans 200 years ago.
The object when found was noted as 7.8 inches long, 4.9 inches wide, and 2.8 inches thick. The experts who investigated its structure were perplexed by the concavities in the metal, which led them to believe that the object was formerly a part of an unknown mechanical system. The scientists searched for clues about the object’s etymology, use, or significance.
The aluminum puzzle led to speculations that the piece might have been, in fact, part of an unidentified flying object and proof that aliens once visited the Earth. This supposition was supported by those who assert that we Earthlings are not the only advanced life forms in the universe.
It could be 250,000 years old
(Image: CEN)
The discovery has only just been made public after it was found in communist Romania in 1973
(Image: CEN)
George Cohal, the director of the Ufologists Association of Romania, stated: “The substances of which the object is compromised are combined of an obviously unavailable technology on Earth.” On the other hand, according to the Daily Record, Romanian historian Mihai Wittenberger opposed any UFO speculation, claiming that the metal piece was actually part of a WWII aircraft.
Today, the ancient aluminum piece is displayed in the History Museum of Cluj-Napoca, the main city of the Romanian region of Transylvania, with the notation “origin still unknown.”
The National Museum of Transylvanian History.
Photo by CristianChirita CC BY 2.5
The history of the artifact has been the subject of a heated viral debate.
While conspiracy supporters believe the story of an extraterrestrial life bringing it to our planet, others doubt the claims over the discovery and suggest that the scientists should consider revising human capacity to produce aluminium alloys before the official date of the invention.
Some people even discuss possible evidence of advanced human civilizations that might have lived on Earth long before the generally known beginning of civilization.
According to several historians, the following passage, citation unknown, may refer to the creation of an early aluminum artifact:
“Once a certain Roman jeweler was allowed to show the Emperor Tiberius a chalice made of a new metal. The chalice was remarkable for its unusually lightweight, and it shone just as brightly as silver. The goldsmith told the emperor that he made this metal from ordinary clay. He also assured the ruler that the means of obtaining this metal from clay was known only to him and the gods. The emperor was intrigued by the craftsman’s words, and the financial side of the matter did not concern him much. But soon he was struck by the thought that if people master the production of this bright metal from ordinary clay, all the stores of gold and silver in his treasure trove would instantly become worthless. Therefore, instead of the expected reward, the craftsman lost his head.”
L’affaire “Roswell” du Royaume-Uni : Un OVNI repéré dans la forêt de Rendlesham confirme bien la réalité du phénomène
L’affaire “Roswell” du Royaume-Uni : Un OVNI repéré dans la forêt de Rendlesham confirme bien la réalité du phénomène
Les chasseurs d’OVNI sont retournés dans le plus grand foyer extraterrestre du Royaume-Uni et ont découvert que les extraterrestres ciblent encore le site, selon des chercheurs dans le paranormal.
Le 26 décembre 1980, une patrouille autour de la RAF Woodbridge a signalé avoir vu des lumières qui semblaient se poser près de la forêt Rendlesham.
Ils se sont précipités sur le site, pensant qu’il s’agissait peut-être d’un avion humain écrasé, mais ils ont prétendu avoir trouvé un objet métallique rond et brillant avec une lumière colorée qui faisait peur aux animaux dans une ferme voisine.
Aujourd’hui, les enquêteurs paranormaux sont retournés sur les lieux du crime et ont repéré des activités plus étranges dans un endroit surnommé le Roswell du Royaume-Uni.
Au cours des 8 et 9 octobre, un groupe connu sous le nom de Ghostech Paranormal Investigationsa passé du temps dans la forêt de Rendlesham à la recherche d’activités extraterrestres.
À leur grande surprise, ils ont repéré ce qu’ils croyaient être des ovnis et ont même obtenu des images.
Jeff Young, enquêteur principal de Ghostech Paranormal Investigations, a déclaré à express.co.uk que les talkies-walkies ne fonctionnaient plus et que “pas un seul oiseau, écureuil, hibou, pas un seul animal sauvage” n’avait été vu pendant leur enquête, alors que les lumières d’un OVNI étaient visibles de loin.
M. Young a dit : “Le premier soir, nous avons réussi non seulement à voir les lumières par nous-mêmes, mais nous les avons aussi filmées.”
“Nous étions les seules personnes dans la forêt et nous avons dû marcher 5 kilomètres à travers la forêt pour atteindre l’endroit, il n’y a donc pas de routes ou toute autre explication pour ce que nous avions vu.”
“Sachant où nous avions vu les ovnis se déplacer à l’intérieur de l’arbre, la deuxième nuit, nous avons placé nos caméras face à ces zones, mais cette fois-ci j’ai marché un kilomètre vers le côté opposé pour pouvoir observer toute la zone ainsi que mon équipe se trouvant sur le site d’atterrissage afin que nous puissions mieux voir ces objets.”
“Cette fois, nous avons tous vu les ovnis se déplacer à travers l’arbre et nous les avons à nouveau capturés sur pellicule, mais cette fois-ci beaucoup plus clairement qu’auparavant.”
À ce stade, M. Young dit que des hélicoptères Apache planaient au-dessus des enquêteurs, qui semblaient suivre les lumières vives de la forêt.
Il a poursuivi : “Alors que nous observions les ovnis, un hélicoptère Apache Longbow est apparu au-dessus de moi, et il s’est ensuite dirigé vers l’endroit où le reste de mon équipe se trouvait sur le site d’atterrissage, l’hélicoptère nous a encerclés plusieurs fois, puis un autre l’a rejoint et un troisième a suivi.”
L’équipe Ghostech Paranormal Investigations
(Image : GHOSTECH PARANORMAL INVESTIGATIONS)
“On s’est alors rendu compte qu’ils suivaient aussi ces OVNIs ainsi que nous avec nos caméras.”
L’équipe a alors décidé de quitter la forêt car elle craignait d’être persécutée et de voir leurs preuves confisquées.
Après l’incident initial de la forêt de Rendlesham en 1980, les recrues de l’armée sont retournées sur les lieux le lendemain matin et ont trouvé un certain nombre de traces triangulaires sur le sol.
Un témoin de l’événement, l’officier à la retraite de l’armée de l’air américaine Steve Longero, a déclaré en Décembre 2016 : “Je pense que ce n’était pas quelque chose de ce monde.”
Il a dit de l’objet trouvé dans les bois : “D’après ce dont je me souviens, c’était comme une lueur rougeâtre, verdâtre, elle brillait vraiment comme une lumière rougeâtre.”
“Elle brillait vraiment, comme si quelque chose était vraiment chaud et qu’elle brillait.”
Il a également rappelé comment l’objet a disparu. Il a ajouté : “Au fur et à mesure que les gens se sont approchés de cette chose, elle s’approchait un peu plus de nous, puis elle s’est mise à aller de l’avant, puis vers l’arrière et tout à coup elle a disparu, comme dans Star Trek, c’était comme une vitesse de distorsion et nous étions tous là en mode ‘quoi?'”.
Interstellar Visitor Found to Be Unlike a Comet or an Asteroid
Interstellar Visitor Found to Be Unlike a Comet or an Asteroid
The mystery of ’Oumuamua, the first interstellar object ever observed, continues to deepen. A new analysis argues that if it were a comet, it would have broken apart as it passed near the sun.
The interstellar object ’Oumuamua raced through the solar system a year ago. Astronomers continue to argue about what it is made of.
Like a hit-and-run driver who races from the scene of a crash, the interstellar guest known as ’Oumuamua has bolted out of the solar system, leaving confusion in its wake. Early measurements seemed to indicate that it was an asteroid — a dry rock much like those found orbiting between Mars and Jupiter. Then by this past summer, astronomers largely came around to the conclusion that it was instead a comet — an icy body knocked out of the distant reaches of a far-off planetary system.
Now a new analysis has found inconsistencies in this conclusion, suggesting that ’Oumuamua may not be a comet after all. Whether it’s actually a comet or an asteroid, one thing is clear: ’Oumuamua is not quite like anything seen before.
The object was first spotted a year ago by scientists with the Pan-STARRS telescope in Hawaii. ’Oumuamua (a Hawaiian word meaning “scout”) appeared to be a rocky, elongated asteroid at first, a stubby cosmic cigar.
Other astronomers quickly joined in the hunt, measuring everything they could. (One team even trained radio telescopes on it to check whether it might be transmitting extraterrestrial broadcasts. It was not.) By last December, a team of astronomers published ’Oumuamua’s electromagnetic spectra, which can be used to probe what an object is made of. The researchers found that ices with organic material similar to those seen in comets in our solar system lurked just below ’Oumuamua’s surface; that ice could have survived a long interstellar journey.
They also looked at ’Oumuamua’s rotation. Many asteroids tend to spin around their long axis like an expertly thrown football. ’Oumuamua, by contrast, tumbled like an errant pass by Charlie Brown.
VIDEO: An animation of ’Oumuamua’s journey through the solar system.
ESO
A few months later, another collaboration found that ’Oumuamua wasn’t just being pulled by the sun’s gravity. Instead, it was being slightly accelerated by an unseen force, which they argued could only be attributed to comet “outgassing” acting like a thruster. With this additional information, the case appeared to be closed. “Interstellar asteroid is really a comet,” read the headline of a press release put out by the European Space Agency.
The explanation seemed to fit with what we know about our own solar system. In the distant reaches beyond Neptune, countless comets orbit our sun. Anytime one of these comets gets too close to a planet, it could be ejected out into the galaxy. In contrast, there are far fewer asteroids in the asteroid belt, and they orbit closer to the sun, where they’re harder to knock into interstellar space. “There are more comets, and it’s easier to fling them away from a planetary system,” said Ann-Marie Madigan, an astrophysicist at the University of Colorado, Boulder. “For the first interstellar traveler that we see in our solar system, for that to be an asteroid, would be shocking.”
Yet comets have tails. And ’Oumuamua, if it was indeed made out of icy rock and propelled by jets of gas as it passed by the sun, should have displayed a tail that would settle the question of its origin. Yet no tail was ever found.
Now in a new study that is currently under peer review, Roman Rafikov, an astrophysicist at the University of Cambridge, argues that the same forces that appeared to have accelerated ’Oumuamua — the same forces that should have also produced a tail — would have also affected its spin. In particular, the acceleration would have torqued ’Oumuamua to such a degree that it would have spun apart, breaking up into smaller pieces. If ’Oumuamua were a comet, he argues, it would not have survived.
“There’s very strong and unequivocal evidence on both sides,” said Rafikov. “If it’s an asteroid, then it’s really unusual, with exotic scenarios for its formation.” He proposed such a scenario earlier this year, whereby an ordinary star dies, forming a white dwarf, and in the process rips apart a planet and launches the shards clear across the galaxy. ’Oumuamua is one of those shards. “Basically, it’s a messenger from a dead star,” he said.
In part to help resolve the impasse, researchers have tried to identify the star system where ’Oumuamua originated by combing through the newly released data troves of the Gaia space telescope. Perhaps it came from a binary star system, or a system with a giant planet, either of which could have launched the object into interstellar space.
’Oumuamua’s path through the solar system. Distances of the closest passage between ’Oumuamua and other objects are measured in astronomical units (AU); 1 AU is the distance between Earth and the sun.
But of all the possible candidate star systems, none provided a match. ’Oumuamua’s trajectory was at least two light-years away from all the candidates anyway — too far for them to be its source. And if ’Oumuamua got launched hundreds of millions of years ago, all the local stars will have shifted quite a bit since then. “It’s unlikely you’d ever be able to track it back to a single individual parent system, which is a shame, but it’s just the way things are,” said Alan Jackson, an astronomer at the University of Toronto.
Ultimately the transient nature of the observations has frustrated astronomers’ ability to solve the mystery of our first interstellar guest. “We had only a few weeks, with almost no planning, to make the observations,” said Matthew Knight, an astronomer at the University of Maryland. “Everybody’s trying to wring out every last bit of information they can from what data we were able to collect as a community.” Had ’Oumuamua been spotted earlier, or had Hurricane Maria not taken Puerto Rico’s Arecibo Observatory out of action, astronomers would have more to go on.
One takeaway for a number of astronomers is that space rocks don’t necessarily fit into one of two wholly separate categories. “There’s much more of a gradation between what’s a comet and what’s an asteroid,” said Michele Bannister, an astronomer at Queen’s University Belfast in Northern Ireland. “I feel like we’re fighting over an unnecessary binary here.”
And although ’Oumuamua was the first visitor from outside the solar system, astronomers will soon have more to puzzle over. Estimates are that the Large Synoptic Survey Telescope, scheduled for “first light” in 2021 in Chile, could find as many as one such object every year for a decade.
“What I hope ’Oumuamua brings home is that planetary systems grow and evolve. They create trillions of little planetesimals throughout the galaxy, and some of those will come and visit us every once and a while,” Bannister said. “Our planetesimals are no doubt visiting other stars.”
Black Knight Satellite (Dark Knight) - de UFO die over ons waakt ( of ons in de gaten houdt?)
Black Knight Satellite (Dark Knight) - de UFO die over ons waakt ( of ons in de gaten houdt?)
De geschiedenis van de Black Knight Satellite, een object dat rond onze planeet cirkelt in een polaire baan, zou niet zo controversieel mogen zijn. De polaire baan is een baan die in de tegenovergestelde richting ligt van degene die onze planeet op natuurlijke wijze roteert. Deze polaire baan wordt gebruikt voor toezicht en noch de Verenigde Staten noch Rusland hadden de technologische mogelijkheid om satellieten in die baan en op die hoogte te brengen toen de Black Knight Satellite (vermoedelijk) in 1954 voor het eerst werd ontdekt.
Momenteel op de NASA-site:
Op 7 september 1958 werd de eerste Black Knight Missile uit het Verenigd Koninkrijk gelanceerd vanuit het AustralischeWoomera en bereikte het een hoogte van meer dan 300 mijl; de tweede Black Knight Satellite wordt beschreven als een Britse satelliet die in 1959 op 12 maart ook in Australië werd gelanceerd en 350 voet hoogte heeft bereikt en een gewicht van 1000 pond had.
Op 28 februari 1959 werd de 1450-pond ARPA Discoverer I-satelliet met succes in een polaire baan gebracht door de USAF Thor-Agena A Booster van de Pacific Missile Range; maar stabilisatieproblemen maakte het moeilijk om de overname te volgen.
Op 20 februari 1962 maakte de Amerikaanse astronaut, John Glenn,met succes een baan rond de aarde in de missie van Friendship 7 en werd zo de eerste Amerikaan in de ruimte. Hij was de vijfde persoon in de ruimte na de voorgaande 4 astronauten uit Rusland., die hem vooraf gingen.
Geen enkele van de rapporten op de NASA-website geeft enige geloofwaardigheid dat deze Black Knight-satelliet verbonden kan worden met één van hun verkenningsactiviteiten in de ruimte, noch van die van Rusland en noch aan die van de Verenigde Staten uit die periode. De Black Knight Satellite weegt duidelijk veel meer dan 1000 pond en is veel groter. De meeste personenauto's wegen meer dan dat. We zijn er bijna 100% zeker van dat in 1958 geen enkel land de technologische mogelijkheid bezat om meer dan een paar honderd pond te lanceren en in een baan om de aarde te brengen en zeker niet in een polaire baan. De geschiedenis vertelt ons dat.
En dan zwijgen we nog van al die ruimteafval die we actueel terugvinden in een baan rond de aarde (meer dan 20.000 stukken). En toch is deze bijzondere satelliet er in geslaagd om niet te worden beschadigd door botsingen met dit rondzwervend ruimte afval, noch beschadigd door andere natuurlijke verschijnselen in de ruimte, zoals meteoren, zonnevlammen, ed.
Grumman Aircraft Corporation zou naar verluidt op 3 september 1960 met behulp van een trackingcamera een foto hebben gemaakt van de Black Knight in een baan rond de aarde. Ik vind wel heel toevallige gelijkenissen met de Grumman F-14 Tomcat en de afbeeldingen van de Black Knight terug gevonden op het internet. De eerste vlucht van de F-14 Tomcat was in 1970 en hij ging met pensioen in 2006.
Grumman F-14 Tomcat tijdens de vlucht
Astronauten aan boord van Space Shuttle Endeavour namen in 1998 naar verluidt satellietfoto's van de Black Knight en deze foto's circuleren nog steeds op het internet met de uitleg dat het hier gaat om ruimtepuin van een vorige missie. Het was een afgebroken brokstuk dat daar bleef rondzwerven.
In 1954 beweerde de UFO-onderzoeker en gepensioneerde commandant van de luchtvaart Donald Keyhoe, in verschillende kranten, dat het object van de US Air Force zelf was. Hij had twee satellieten ontdekt die rond de maan in de buurt van de aarde cirkelden. Later trok hij zijn verklaringen terug in.
Naar aanleiding van deze verklaringen, analyseerde de auteur, Duncan Lunan, de herhaaldelijke radiosignalen die Nikola Tesla tijdens zijn radio-experimenten in 1899 had gehoord, en ook de lange echo's van onbekende oorsprong in 1928 verzameld door de amateur radio-operator, Jorgen Hals, Oslo uit Noorwegen. Hij beweerde dat de signalen kwamen van een buitenaardse sonde die sinds ongeveer 13.000 jaar geleden in een baan rond onze maan draaide. Deze sonde, zei hij, is voortgekomen van een ster uit het zonnestelsel Epsilon Bootis. Lunan trok later zijn verklaring in en beweerde dat hij rekenfouten had gemaakt toen hij de signalen decodeerde.
Afbeelding van 2018
Jij zal deze foto's , in1998 op internet geplaatst, zeker ook al gezien hebben. Ik heb er vaak over nagedacht. De eerste keer dat ik die foto's zag, herinnerde deze mij aan de film Spaceballs. Het lijkt op Harry's vacuümschip, maar het mist wat stukken.
Het idee om zo'n duister en sinister object te benaderen in de geïsoleerde grenzen van de onmetelijkheid van de volledig onbekende ruimte beangstigt me een beetje. Indien dit echt al meer dan 13.000 jaar toertjes draait rond onze planeet, wie heeft dat daar geplaatst? Er kan misschien wel het lichaam van een overleden man of zelfs een vrouw binnen in zitten hebben... Desondanks denk ik nog steeds dat het niets meer is dan een afleiding is voor ons. Zo niet, dan zou er een duidelijke, betere en beknopte verklaring voor zijn.
Ik denk dat regeringen zich voorbereid hebben en ingecalculeerd om mensen te verliezen tijdens ruimtemissies en dat sinds het begin van de bemande ruimtevaart in de jaren 1950. Het is altijd een mogelijkheid geweest. Ik denk dat de NASA van "nature" vele onverklaarbare gebeurtenissen veroorzaakt heeft die wij als ongeïdentificeerde vliegende objecten beschouwen. Zeker omdat alle regeringen nog steeds geheimen verbergen voor hun burgers.
In 2018 kijken we naar de hemel, net zoals Nostradamus en Galileo, anderen vóór hen deden. Niet in de wereld om ons heen.
En blijft het voor ons geen droom, geen ultiem verlangen om eens andere intelligente wezens uit het heelal te ontmoeten?
The witness was vacationing in Lake Tahoe when he unknowingly filmed this UFO. The UFO passes at an amazing speed from the right to the left of the screen.
Ruimtesonde Hayabusa2 oefent afdaling naar oppervlak van planetoïde Ryugu
Ruimtesonde Hayabusa2 oefent afdaling naar oppervlak van planetoïde Ryugu
Caroline Kraaijvanger
En daar zijn beelden van!
Eigenlijk had ruimtesonde Hayabusa2 deze maand al af moeten dalen naar het oppervlak van Ryugu om aldaar wat monsters te verzamelen. Maar zoals je eerder op Scientias.nl kon lezen, durfde de Japanse ruimtevaartorganisatie (JAXA) zo’n afdaling nog niet aan; Ryugu is namelijk rijkelijk bedekt met voor Hayabusa2 gevaarlijke kiezels. De touchdown is dan ook uitgesteld naar januari 2019. Het geeft JAXA wat meer tijd om de afdaling voor te bereiden én te oefenen. Want zoals we eerder meldden, zouden er in oktober al twee generale repetities plaatsvinden.
Generale repetitie En JAXA heeft woord gehouden. Beide generale repetities zijn achter de rug en goed verlopen. En wat nog mooier is: er zijn beelden van!
HAYABUSA2@JAXA@haya2e_jaxa
Dropping down…! Sequential images taken during the approach to Ryugu in our second touchdown rehearsal, TD1-R1-A.
Hierboven zie je beelden die tijdens de tweede generale repetitie zijn gemaakt. Ruimtesonde Hayabusa2 naderde het oppervlak van Ryugu tijdens deze generale repetitie tot een afstand van slechts 22,3 meter(!).
Landingsplaatsje Op de beelden die Hayabusa2 tijdens de afdaling maakte, is ook de tot op heden meest veelbelovende landingsplaats op Ryugu te zien. Deze landingsplaats wordt door de Japanners aangeduid als L08-B. Zoals je op de foto hieronder kunt zien, is dit één van de weinige gebieden waarin vrijwel geen grote kiezels te vinden zijn. En dat is belangrijk; JAXA wil voorkomen dat Hayabusa2 tijdens de afdaling en bemonstering per ongeluk een kei raakt en beschadigd raakt. Het liefst had JAXA daarom een 100 meter groot landingsgebied zonder grote kiezels gehad, maar dat is op heel Ryugu niet te vinden. En daarom zullen we het met dit slechts 20 meter brede landingsplaatsje moeten doen.
Een deel van het gebied waarin Hayabusa2 straks monsters moet verzamelen, is op deze foto te zien.
Afbeelding: JAXA, University of Tokyo, Kochi University, Rikkyo University, Nagoya University, Chiba Institute of Technology, Meiji University, University of Aizu, AIST.
De afdaling naar het oppervlak wordt hoe dan ook uitdagend, zo benadrukt JAXA keer op keer. Want hoewel L08-B vrij is van grote kiezels, zijn er in de omgeving wel vrij grote keien te vinden die ontweken moeten worden.
Tijdens de generale repetities heeft JAXA een schat aan informatie verzameld. Een analyse van die informatie moet in januari bijdragen aan een geslaagde touchdown.
Afbeelding bovenaan dit artikel: JAXA, University of Tokyo, Kochi University, Rikkyo University, Nagoya University, Chiba Institute of Technology, Meiji University, University of Aizu, AIST
Kepler heeft minder potentieel leefbare exoplaneten ontdekt, dan gedacht
Kepler heeft minder potentieel leefbare exoplaneten ontdekt, dan gedacht
Caroline Kraaijvanger
We dachten 30 planeten in de leefbare zone ontdekt te hebben, maar misschien zijn het er in werkelijkheid maar twee.
Dat blijkt uit een analyse van de Kepler-data, uitgevoerd in het licht van de Gaia-missie.
Gaia en Kepler De Gaia-satelliet werd in 2013 gelanceerd en heeft in de afgelopen jaren onder meer de helderheid en positie van ongeveer 1,7 miljard(!) sterren vastgesteld. En uit dat onderzoek rolt een opmerkelijke conclusie: veel van de sterren die ons reeds bekend waren, blijken – afgaand op de metingen van Gaia – veel helderder en groter te zijn dan we dachten. En dat heeft ook implicaties voor de planeten die ruimtetelescoop Kepler rond deze sterren heeft ontdekt.
Hoe zit dat precies? Kepler ontdekt nieuwe planeten door langdurig naar sterren te turen, in de hoop dat de helderheid van die sterren regelmatig enigszins afneemt. Zo’n afname kan namelijk veroorzaakt worden doordat een planeet voor de ster langs beweegt en tijdelijk een deel van het sterlicht tegenhoudt. Zodra Kepler op deze manier de aanwezigheid van een planeet heeft vastgesteld, willen onderzoekers natuurlijk graag weten hoe groot de planeet is. Dat leiden ze dan weer af uit de afname van de helderheid van de ster. Want als je een idee hebt van hoe helder en groot een ster is, kun je uit de afname van de helderheid ook weer afleiden hoe groot die planeet ongeveer moet zijn om zoveel sterlicht tegen te kunnen houden.
Leefbare zone Kepler heeft op deze manier al duizenden planeten ontdekt. Daar zitten grote jongens tussen – gasreuzen bijvoorbeeld – maar ook kleine, rotsachtige planeten en superaardes. Maar nu blijkt uit de Gaia-data dus dat we de helderheid en omvang van sterren onderschat hebben; sterren zijn in veel gevallen veel helderder en groter dan gedacht. En dat betekent dat veel van de door Kepler ontdekte planeten ook veel groter moeten zijn, om de afnames in helderheid te kunnen verklaren. Het heeft onder meer gevolgen voor die klasse planeten die onderzoekers doorgaans het meest interessant vinden: de kleine, rotsachtige planeten in de leefbare zone van een ster (zie kader).
De leefbare zone is een denkbeeldige zone rond een ster. Planeten die zich in die zone bevinden, ontvangen voldoende warmte van de ster om te voorkomen dat eventueel water op hun oppervlak bevriest. Tegelijkertijd ontvangen ze ook weer niet zoveel warmte dat eventueel water op hun oppervlak verdampt. Kortom: van planeten in deze zone wordt verwacht dat ze vloeibaar water kunnen herbergen.
Tot op heden heeft Kepler zo’n 30 kleine, rotsachtige planeten in de leefbare zone rond een ster ontdekt. Tenminste: dat dachten we. Want afgaand op wat Gaia ons leert, vermoeden onderzoekers nu dat veel van die planeten in werkelijkheid rond grotere en heldere sterren cirkelen – wat gevolgen heeft voor de locatie van de leefbare zone – en zelf ook wat groter zijn dan gedacht. Rekening houdend met wat Gaia tot op heden over de moedersterren van deze potentieel leefbare exoplaneten heeft onthuld, denken onderzoekers dat in werkelijkheid veel minder van deze planeten leefbaar kunnen zijn. In plaats van dertig, zouden ons mogelijk maar tussen de 2 en 12 rotsachtige exoplaneten in een leefbare zone bekend zijn.
Meer onderzoek Maar: onderzoekers houden een beetje een slag om de arm. Want eigenlijk is er nog veel meer data nodig – onder meer over het verband tussen de omvang en samenstelling van een planeet – om harde conclusies te kunnen trekken. “We zijn nog steeds bezig om uit te zoeken hoe groot een rotsachtige planeet kan zijn,” vertelt onderzoeker Jessie Dotson.
De nieuwe bevindingen lijken misschien wat teleurstellend: we hebben minder potentieel leefbare planeten ontdekt dan gedacht. Maar de onderzoekers wijzen erop dat ze er nog steeds van overtuigd zijn dat potentieel leefbare planeten een veelvoorkomend verschijnsel in ons universum zijn.
In de zomer van 1770 scheerde een komeet op een afstand van slechts twee miljoen kilometer langs de aarde. Maar niemand weet waar ‘ie sindsdien gebleven is.
Dit artikel is oorspronkelijk verschenen in het onlangs geheel vernieuwde blad ZENIT, waarin je elke maand alles kunt lezen over sterrenkunde, weerkunde en ruimteonderzoek.
De Franse astronoom Charles Messier ontdekte de komeet Lexell op 14 juni 1770, in het sterrenbeeld Schutter. Een week later was de komeet met het blote oog te zien. En op 1 juli – toen de komeet het dichtst bij de aarde stond – was deze even helder als Sirius. Zijn coma – de nevelige gaswolk rond de kern van de komeet – was toen aan de hemel vijf maal zo groot als de volle maan. De komeet Lexell was de eerste en enige komeet die ooit zo dicht bij de aarde is waargenomen. En op 3 oktober verdween deze weer uit het zicht. Anno 2018 proberen astronomen nog steeds te achterhalen waar de komeet sindsdien is gebleven.
Radaropnamen van planetoïde 2010 JL33, gemaakt met NASA’s Goldstone Solar System Radar op 11 en 12 december 2010, toen deze planetoïde op 7 miljoen kilometer langs de aarde scheerde. Het rotsblok draait in 9,4 uur eenmaal om zijn as en zou de kern van komeet Lexell kunnen zijn.
Afbeelding: NASA / JPL-Caltech.
Kortperiodieke komeet Na het verdwijnen van de komeet vroegen astronomen zich af wat voor baan de komeet had beschreven. Zoals gebruikelijk werd eerst aan een paraboolbaan gedacht, omdat men toen nog geen enkele komeet met een ellipsbaan kende en de komeet zich blijkbaar voor het eerst had vertoond. Maar een paraboolbaan voldeed niet. De Fins-Zweedse wis- en sterrenkundige Anders Johan Lexell vond de oplossing. Hij probeerde andere baanvormen en ontdekt dat alleen een elliptische baan rond de zon met de waarnemingen overeenstemde. Het meest nabije punt (perihelium) van die baan lag volgens zijn berekeningen bij de baan van Venus en het verste punt (aphelium) nabij de baan van Jupiter. De omlooptijd bedroeg 5,6 jaar. De allereerste kortperiodieke komeet was gevonden.
Silhouetportret uit 1784 van Anders Johan Lexell (1740-1784), de Zweeds-Finse wis- en sterrenkundige die aantoonde dat de later naar hem genoemde komeet in een ellipsbaan om de zon draaide.
Afbeelding: Wikipedia.
Jupiter als komeetregelaar Maar ook deze oplossing leidde weer tot vragen. De komeet was in juli 1770 zeer helder geweest, dus waarom zou hij al niet tijdens een eerdere passage zijn waargenomen? Ook op deze vraag vond Lexell het antwoord. De komeet had aanvankelijk in een baan gedraaid die grotendeels buiten de baan van Jupiter lag, te ver om hem vanaf de aarde te kunnen zien. In 1767 leidde een passage op korte afstand van deze reuzenplaneet tot een drastische baanverandering. De komeet kwam toen in een kleinere baan met een omlooptijd van 5,6 jaar die hem drie jaar later dicht langs de aarde bracht en hem dus voor het eerst zichtbaar maakte. De passage langs de zon in maart 1776 bleef ongezien omdat de komeet toen, gezien vanaf de aarde, achter de zon stond. Maar in 1778 kwam Lexell met de waarschuwing dat de komeet zich misschien nooit meer zou vertonen. Doordat zijn omlooptijd de helft was van die van Jupiter, zou de komeet in augustus 1779 – na twee omlopen rond de zon – opnieuw zeer dicht langs Jupiter komen. Door de baanverandering die hiervan het gevolg zou zijn, kwam het perihelium ergens tussen de banen van Mars en Jupiter te liggen, ver weg van de zon zodat de komeet onzichtbaar bleef. Lexell kreeg gelijk, want ondanks naarstig zoeken was er in 1781 en 1782 geen spoor van de komeet te zien. En daarna ook niet, nooit meer. Andere astronomen bevestigden min of meer de bevindingen van Lexell. De komeet – die inmiddels de naam van Lexell had gekregen en niet die van zijn ontdekker – moest als verloren worden beschouwd.
William Robert Brooks (1844-1921), de Amerikaanse astronoom die in 1889 een komeet ontdekte waarvan even werd gedacht dat hij dezelfde was als komeet Lexell. Plaats en datum van de foto zijn onbekend.
Afbeelding: Smith Observatory Library.
Komeet 16P/Brooks onder de loep Toch bleef het lot van komeet Lexell astronomen intrigeren. Op 6 juli 1889 ontdekte de Amerikaanse astronoom William Robert Brooks komeet 1889d, ofwel 16P/Brooks. De komeet bleek in ongeveer zeven jaar rond de zon te draaien en was dus evenals komeet Lexell een lid van de Jupiter-kometenfamilie. De Amerikaanse astronoom Seth Carlo Chandler berekende dat de komeet voorheen in een heel andere baan om de zon had gedraaid, met het perihelium nabij de baan van Jupiter en het aphelium buiten de baan van Saturnus, waardoor de komeet nooit voor ons zichtbaar kon worden. Een zeer dichte nadering tot Jupiter in 1889, tot op een vergelijkbare afstand als komeet Lexell, had die baan echter ingrijpend veranderd en wel zodanig dat hij evenals komeet Lexell in de buurt van de aarde kon komen. Deze baanverandering zou volgens de berekeningen van Chandler hebben plaatsgevonden in dat deel van de baan van Jupiter waar ook komeet Lexell zich in augustus 1779 bevond. En wat het meest opvallende was: enkele belangrijke grootheden van zijn baan leken wel heel sterk op die van komeet Lexell. Dat bracht Chandler tot het ‘overweldigende vermoeden’ dat deze komeet dezelfde was als komeet Lexell. Helaas gooide zijn Amerikaanse collega Charles Lane Poor in 1905 roet in het eten. Zijn berekeningen na twee nieuwe verschijningen toonden aan dat komeet 16P/Brooks hoogstwaarschijnlijk niet dezelfde was als komeet Lexell. Bovendien wees Poor erop dat behalve overeenkomsten in banen ook overeenkomsten in fysische eigenschappen belangrijk zijn en die waren in dit geval niet te bepalen. Komeet Lexell bleef zoek.
De Pools-Russische astronome Elena Ivanova Kazimirchak-Polonskaya (1902-1993) in 1934. Volgens haar zou komeet Lexell nu in zo’n 280 jaar in een baan om de zon kunnen draaien.
Afbeelding: Wikipedia.
Transneptunische baan? In de jaren 1960 begon de Pools-Russische astronome Elena Ivanova Kazimirchak-Polonskaya, van het Instituut voor Theoretische Astronomie in Leningrad, de baanveranderingen van alle bekende kortperiodieke kometen te bestuderen. Elena simuleerde de veranderingen van de komeetbanen gedurende de periode 1660-2060 met een BESM-2, een vroege Sovjetcomputer die nog met vacuümbuizen werkte. Ze bestudeerde de belangrijke rol van de vier reuzenplaneten bij het veranderen van de baan, invangen en wegslingeren van kometen. In het kader van dit onderzoek werden ook de baanveranderingen van de verloren komeet Lexell bestudeerd, waarbij de invloed van alle planeten in rekening werd gebracht. Kazimirchak-Polonskaya vond dat de komeet vóór zijn eerste ontmoeting met Jupiter, in 1767, minstens een eeuw lang in een bijna cirkelvormige baan met een omlooptijd van tien jaar in de buurt van Jupiter om de zon had gedraaid. Na de tweede ontmoeting met Jupiter, in 1779, zou de komeet mogelijk in een elliptische baan op afstanden tussen 5 en 81 astronomische eenheden van de zon zijn gekomen, in een transneptunische baan die tot twee maal zo ver als Pluto reikte en een omlooptijd van 280 jaar had. Maar deze berekende waarden waren heel gevoelig voor zelfs heel kleine fouten in de oorspronkelijke positiemetingen. Het was daardoor ook mogelijk dat komeet Lexell via een hyperbolische baan het zonnestelsel had verlaten.
Grote kans op herontdekking? Amerikaanse astronomen hebben nu opnieuw de lotgevallen van komeet Lexell bestudeerd. Met behulp van geavanceerde computerprogramma’s berekenden Paul Wiegert, Quan-Zhi Ye en Man-To Hui de baan en baanveranderingen van komeet Lexell vanaf het moment dat hij in 1767 voor het eerst rakelings langs Jupiter kwam. Daarbij werd rekening gehouden met de aantrekkingskracht van de zon, het stelsel aarde-maan en de zeven andere planeten. Zij vonden dat er een kans van 98 procent is dat de komeet zich momenteel nog steeds ergens in de omgeving van de banen van Mars of de aarde ophoudt. Het perihelium zou zich in ieder geval een stuk binnen de baan van Jupiter moeten bevinden en misschien zelfs binnen de baan van de aarde. In tegenstelling tot wat voorheen werd gedacht, zou er dus toch nog een (grote) kans zijn dat komeet Lexell zich een keer in onze buurt vertoont. Uitgaande van de schijnbare helderheid van de komeet tijdens zijn verschijning van 1770 berekenden de drie astronomen dat zijn absolute helderheid eertijds vier maal zo groot was als die van komeet Halley. Lexell behoorde daarmee tot de helderste ‘aardscherende’ kometen. De afmetingen van de kern van de komeet zou tussen de 4 en 22 kilometer liggen, waarmee Lexell tevens een van de grootste kometen was die zich in de buurt van de aarde heeft vertoond.
Jupiter met zijn Grote Rode Vlek, gefotografeerd in april 2014 met de Hubble Space Telescope. Deze reuzenplaneet heeft er voor gezorgd dat komeet Lexell zich één keer in de buurt van de aarde vertoonde.
Afbeelding: NASA, ESA, A.Simon.
Lexell als planetoïde? Als komeet Lexell zich inderdaad ergens binnen de baan van Jupiter verschuilt maar inmiddels inactief is geworden, zou hij zich als een dode komeet of een planetoïde kunnen voordoen. Misschien is hij zelfs al gefotografeerd in het kader van programma’s waarmee objecten in de omgeving van de aarde worden opgespoord. Om daar achter te komen hebben Wiegert en collega’s de banen van NEO’s (Near Earth Objects) groter dan één kilometer onder de loep genomen en die teruggerekend naar 1770, het jaar waarin komeet Lexell langs de aarde kwam. Er werd één planetoïde gevonden waarvan de baan in 1770 heel veel leek op die van Lexell. Dat was 2010 JL33, een 1800 meter grote planetoïde die tussen Jupiter en Venus om de zon draait. Maar helaas blijkt die planetoïde toen niet op hetzelfde moment als komeet Lexell langs de aarde te zijn gekomen. Dit verschil kan veroorzaakt zijn door enkele nauwe passages langs Jupiter in de afgelopen tweehonderd jaar. Ander effecten die misschien een rol hebben gespeeld zijn de niet-gravitationele krachten die op de planetoïde kunnen werken. Dat zijn krachten die onder invloed van het zonlicht optreden en weliswaar heel zwak zijn, maar op lange termijn toch een niet te verwaarlozen invloed op de baan hebben. Ook dit effect hebben Wiegert en collega’s bestudeerd en na heel veel uitproberen vinden zij dat zulke krachten het tijdsverschil inderdaad kunnen verkleinen. Helemaal wegwerken lukt echter niet. De astronomen concluderen in hun artikel in het aprilnummer (2018) van de Astronomical Journal dat planetoïde 2010 JL33 en komeet Lexell hetzelfde object zouden kunnen zijn, maar dat de overeenkomst nog ‘verre van overtuigend’ is. Komeet Lexell is dus nog steeds niet teruggevonden, net zomin als de zeventien andere kometen die sinds Lexell spoorloos zijn verdwenen.
ZENIT Kom nog meer te weten over kometen, maar ook over sterren, planeten en andere hemellichamen met ZENIT. In het magazine ZENIT lees je elke maand het laatste nieuws over sterrenkunde, ruimteonderzoek, weer en klimaat.
Zo lees je in het novembernummer bijvoorbeeld alles over de spectroscoop, een bijzonder instrument dat niet meer weg te denken is binnen de moderne sterrenkunde. Verder: de ALMA-telescoop opent een nieuw venster naar het heelal, alles over komeet Wirtanen die eind dit jaar met het blote oog aan de hemel te zien zal zijn, en hoe je zandlawines op andere planeten kunt bestuderen in een centrifuge.
Nieuwsgierig geworden? Kijk op de website voor meer informatie of sluit hier direct een abonnement af!
Mars Express heeft een vreemde wolk gespot op de rode planeet.
De onbemande ruimtesonde Mars Express heeft wel een hele mysterieuze pluim gespot op de rode planeet. Zo is de sonde al ruim een maand in de ban van een langgerekte wolk, die rond de 20 kilometer hoge Arsia Mons-vulkaan zweeft.
Vulkaan De locatie doet wellicht vermoeden dat het eigenaardige verschijnsel te maken heeft met vulkanische activiteit. Maar toch zijn de onderzoekers er vrij zeker dat dit niet het geval is; zo hebben wetenschappers nog nooit enige vorm van vulkanische activiteit op Mars ontdekt. Nee, de onderzoekers neigen eerder naar een waterijswolk. Zo is het bekend dat aan weerszijden van de zuidwestelijke flank van de Arsia Mons-vulkaan een seizoensgebonden, terugkerende wolk bestaande uit waterijs ontstaat. Deze is ook eerder waargenomen in 2009, 2012 en 2015. En dit is – helaas – een doodnormaal meteorologisch fenomeen op de rode planeet.
De langgerekte wolkenpluim op de rode planeet.
Afbeelding: ESA
Wolk De foto hierboven is genomen met de Visuele Monitoring Camera (VMC) van de Mars Express. De sonde heeft de wolk de afgelopen weken wel honderden keren afgebeeld. De witte, langwerpige pluim strekt zich uit over zo’n 1500 kilometer ten westen van de Arsia Mons vulkaan, die zich dichtbij de evenaar van de planeet bevindt. Ter vergelijking: de kegelvormige vulkaan heeft een diameter van zo’n 250 kilometer.
Groot De waterijswolk verandert gedurende de Martiaanse dag meerdere keren van uiterlijk. Zo groeit de wolk immens in lengte tijdens de ochtend, aangespoord door een wind die langs de vulkaan raast. Hierdoor loopt de wolkpluim bijna evenwijdig aan de evenaar en bereikt zo’n indrukwekkende grootte, dat deze zelfs voor telescopen op aarde zichtbaar kan zijn.
De vorming van waterijswolken is gevoelig voor de hoeveelheid stof die in de atmosfeer aanwezig is. En aangezien er in juni en juli een enorme stofstorm op de rode planeet woedde, kunnen de beelden belangrijke informatie opleveren over het effect van stof op de ontwikkeling van de wolken, en de variabiliteit ervan gedurende het jaar.
NASA fotografeert een perfect rechthoekige ijsberg
NASA fotografeert een perfect rechthoekige ijsberg
Caroline Kraaijvanger
Moeder Natuur kan een strak lijnenspel blijkbaar ook wel waarderen.
De prachtige foto is gemaakt tijdens NASA’s IceBridge-project. Tijdens dit onderzoeksproject worden de Antarctische en Arctische gebieden elk jaar vanuit de lucht geobserveerd. Door de beelden en metingen naast elkaar te leggen, kunnen we zien hoe de ijskappen, ijsplaten en zee-ijs zich door de jaren heen ontwikkelen.
From yesterday's #IceBridge flight: A tabular iceberg can be seen on the right, floating among sea ice just off of the Larsen C ice shelf. The iceberg's sharp angles and flat surface indicate that it probably recently calved from the ice shelf.
De rechthoekige ijsberg werd gekiekt tussen het zee-ijs dat voor de Larsen C-ijsplaat dobbert. Wellicht doet die ijsberg een belletje rinkelen? De ijsplaat haalde vorig jaar alle kranten, doordat deze een gigantische ijsberg baarde en in één klap 10% van zijn massa kwijtraakte. De scherpe randen van de ijsberg die nu voor de Larsen C-ijsplaat dobbert, wijzen erop dat deze eveneens – maar dan veel recenter – van de ijsplaat is losgekomen.
Afkalven IJsplaten zijn eigenlijk niets anders dan gletsjertongen die op het water drijven. Doordat de achterliggende gletsjer ijs richting zee duwt, zou je verwachten dat zo’n ijsplaat alleen maar groter wordt. De praktijk is echter anders; er ontstaan met name aan de rand van de ijsplaat – waar het ijs dun is – scheuren. En die scheuren monden uiteindelijk uit in het loskomen van ijsbergen. Bij ijsbergen denk je in eerste instantie misschien aan een hoge, onregelmatig gevormde berg ijs. Maar ijsbergen die loskomen van een platte ijsplaat zien er vanzelfsprekend heel anders uit: ze zijn plat. En vaak hebben ze ook redelijk rechte randen, omdat de scheuren die in een ijsplaat ontstaan vaak redelijk recht lopen. Maar de ijsberg die nu voor de Larsen C-ijsplaat is gespot, is – voor zover we dat op deze luchtfoto kunnen zien – wel heel strak afgekalfd.
Zo strak blijft de ijsberg niet; nu deze los is gekomen van de Larsen C-ijsplaat zijn alle randen blootgesteld aan wind en golvend water. Het lijkt dan ook een kwestie van tijd voor het strakke lijnenspel door die nietsontziende eroderende krachten wordt aangetast.
Satellietbeelden van geheimzinnige legerbasis bij Area 51 acht jaar niet bijgewerkt. Wat hebben ze te verbergen?
Satellietbeelden van geheimzinnige legerbasis bij Area 51 acht jaar niet bijgewerkt. Wat hebben ze te verbergen?
Lange tijd was Tonopah Test Range in Nevada, een geheimzinnige legerbasis, te zien op Google Maps, maar de beelden van het gebied werden acht jaar lang niet bijgewerkt.
Twee mensen besloten satellietbeelden van de locatie te kopen omdat ze vermoedden dat er sprake was van censuur.
Ze vroegen Google waarom de beelden al jaren niet zijn bijgewerkt.
Schrijver Brendan Byrne en ingenieur Dhruve Mehrotra vroegen de internetreus ook of zij met de Amerikaanse overheid heeft afgesproken om dit gebied niet meer te laten zien op Google Maps.
Onduidelijk
Volgens een woordvoerder van Google is de basis in Nevada niet gecensureerd, maar ‘was er simpelweg geen interesse in het gebied’.
Het tweetal mocht de beelden voor 1984 dollar leasen van een bedrijf dat Apollo Mapping heet. Ze mogen de satellietbeelden niet openlijk tonen en dus is niet duidelijk wat erop te zien is.
Opvallend is dat Google het gebied nu opeens wel heeft bijgewerkt, met beelden uit 2017.
Kopen
De legerbasis bevindt zich op ruim 100 kilometer van Area 51, een basis die in verband wordt gebracht met UFO-waarnemingen en aliens, en er worden naar verluidt diverse wapens en vliegtuigen getest.
Ook zou het eerste Amerikaanse stealthvliegtuig er zijn ontwikkeld.
Zelfs Google moet geregeld beelden van legerbases kopen van satellietbedrijven, merken Byrne en Mehrotra op.
History is full of various aviation mysteries that have gone unsolved. There are dozens upon dozens of cases of planes shooting up into the skies only to come back with fantastic stories of weirdness, or conversely to never come back at all. From missing flights like that of Amelia Earhart to encounters with UFOs, vanished aircraft over the Bermuda Triangle, and more, the skies have always been a mysterious place to venture into, with numerous unsolved mysteries to be found here among the clouds. One very odd case of an aviation mystery is a flight that supposedly disappeared into nothingness, only to reappear decades later halfway across the world with nothing but riddles and strange clues.
A very odd account was written of in an issue of the Weekly World News magazine on November 14, 1989 by a journalist named Irwin Fisher, and although the name of the magazine should be sending alarm bells ringing, the tale that it told has gone on to be an oft-discussed oddity. The whole story supposedly centers on an airliner, Santiago Flight 513, which was a Lockheed Super Constellation that was carrying 88 passengers and 4 crew members when it embarked on a flight from Aachen, Germany on September 4, 1954 on what was to be a routine flight to Chile. However, this was all to apparently become far from routine, and the plane went on to completely vanish without a trace somewhere over the Atlantic Ocean, flying off into nothingness and legend. Despite an intensive search, no wreckage was ever found, and the flight was considered simply lost at sea, with all on board officially considered dead.
That is far from the end of the story, and according to the article decades later, on October 12, 1989, a plane came in out of the blue over Port Alegre, Brazil, where it proceeded to circle the airport several times before coming in for a landing and then simply sitting there on the tarmac. Throughout the whole surreal scene there was apparently no successful communications between air traffic control and the pilots of the mysterious craft, just a wall of quiet, so a team was put together by airport personnel to approach the idling plane that was crouched out there on the runway in total radio silence.
When the team warily approached the dormant aircraft, which sat there almost as if a beast ready to pounce, they pried the doors open, and at that point probably no one there had the slightest idea of the horror show that was awaiting them within that dim vessel. According to the tale, within the cramped confines of that aircraft there was not a single living person on board, but rather the macabre sight of every single passenger and crew member sitting there as skeletons, their empty eye sockets staring off into the abyss of whatever they had seen. Even the pilot, Captain Miguel Victor Cury, was a skeleton, his desiccated fleshless fingers still gripping the controls tight, and leaving everyone to wonder just how the plane had managed to land in the first place. Through this all, the planes perfectly working engines were still idling away, completely ignorant to the fact that 35 years had passed since the doomed aircraft had left its destination.
Upon this grim discovery, the airport officials apparently went about totally covering the whole thing up, and there was quite a bit of debate on what was going on. One researcher named Dr. Celso Atello has said that the case demonstrated a clear case of a portal or wormhole of some sort, saying that Flight 513 had “almost certainly entered a time warp, there is no other explanation.” According to the reports, the only thing the Brazilian government was willing to concede was that the flight had appeared out of nowhere and landed safely, but other than that it has refused to offer any further explanation or speculation. Retired physics professor Roderigo de Manha chimed in on this lack of transparency, complaining that the government had a duty to share what it had learned in the investigation, saying:
The public has a right to know everything about this plane and the government has a duty to tell them. If this plane did enter a time warp and there is evidence to prove it, the entire world should be told. Something like this could change the way we view our world and alter science as we know it. It is crime to keep information like this secret, especially from the relatives of the people who perished on Santiago Airlines Flight 513.
In the meantime, the Brazilian government has refused to offer up any more information of the case, and it has subsequently been left open to discussion and debate. Of course considering the source of this story and its spectacular nature there has been quite a bit of skepticism pointed its way, saying that it is all merely a clever urban legend and hoax, but what if it isn’t? Is there any truth to this tale at all, and if so what was going on here? How could a plane vanish and then reappear decades later, good as new, only to make a perfect landing while all of its occupants were skeletons? While this is most likely a good old-fashioned journalistic yarn, it is certainly curious nevertheless, and it joins the many aviation mysteries that have come before it.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
![[Top] Fiji Mermaid, in the Folklore section at the Haus der Natur (House of Nature), a natural history collection in Salzburg, Austria.](https://www.ancient-origins.net/sites/default/files/styles/large/public/Fiji-Mermaid.jpg?itok=GacFuaEN)
