UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Het is in het verleden talloze keren gebeurd en staat ons ook in de toekomst weer te wachten. Maar wanneer en wat voor gevolgen heeft dat?

Het Scientias.nl-archief zit vol met ‘pareltjes’: artikelen waar we trots op zijn, die een interessante discussie hebben losgemaakt of waarin mensen aan het woord komen met een vernieuwende en verrassende kijk op wetenschappelijk gerelateerde kwesties. Het is eigenlijk zonde dat die artikelen naarmate de tijd vordert, wat stoffig worden. En dus stoffen we er zo af en toe eentje af en plaatsen ‘m opnieuw. Dit is zo’n ‘gouwe ouwe’. Enjoy!

2018 was nog maar net begonnen of het aardmagnetisch veld zorgde al voor de nodige beroering. De geomagnetische noordpool verplaatst zich momenteel namelijk opvallend snel richting Siberië. Veel sneller dan onderzoekers verwacht hadden en dus moest het World Magnetic Model – dat het aardmagnetisch veld beschrijft en veranderingen voorspelt – halsoverkop herzien worden. Hoewel al jaren bekend is dat het aardmagnetisch veld aan verandering onderhevig is, weet de geomagnetische noordpool ons dus nog steeds te verrassen. Waar deze zich voor de jaren negentig nog met een snelheid van zo’n 15 kilometer per jaar verplaatste, gaat dat tegenwoordig met een snelheid van zo’n 55 kilometer(!) per jaar. Maar de versnelde verplaatsing van de geomagnetische noordpool is niet de enige trend die onderzoekers kunnen ontwaren. Er zijn ook aanwijzingen dat het aardmagnetisch veld over het algemeen genomen steeds zwakker wordt. En sommige mensen vermoeden dat het de opmaat is naar een tamelijk dramatische verandering: een omkering van de aardmagnetische polen. Maar wat houdt dat precies in? En staat dat echt op korte termijn te gebeuren?

Het aardmagnetisch veld
Om die vragen te kunnen beantwoorden, is het handig om eerst eens te kijken naar de manier waarop het aardmagnetisch veld tot stand komt. Het aardmagnetische veld wordt gegeneerd door de kern van onze aarde: een ijzeren bol waarvan het hart vast en de buitenste laag vloeibaar is. Dat vloeibare ijzer in de kern van onze aarde stroomt en creëert elektrische stromingen die op hun beurt weer het magnetisch veld creëren. Zo af en toe keert het magnetisch veld zich om. De magnetische noordpool verandert dan in de magnetische zuidpool en omgekeerd.

HOE WETEN WE DAT?

Hoe weten we dat het magnetisch veld van de aarde zich de afgelopen miljoenen jaren regelmatig heeft omgedraaid? Die kennis hebben we te danken aan sedimenten die zich op de bodem van de oceaan bevinden. Ooit waren deze sedimenten vloeibaar: lava, afkomstig uit de Mid-Atlantische Rug, een plek waar twee continentale platen uit elkaar bewegen. In het vloeibare gesteente zitten magnetische mineralen en deze nemen de richting van het aardmagnetisch veld aan. Wanneer de lava versteent, wordt die richting vereeuwigd. Sedimenten op de bodem van de oceaan kunnen ons dus vertellen welke richting het aardmagnetisch veld op het moment dat de steen tot stand kwam, had. Door verschillende stenen te dateren, kunnen onderzoekers de richting van het aardmagnetisch veld op verschillende momenten in de geschiedenis van onze planeet achterhalen.

In het verleden
Volgens wetenschappers is het magnetische veld van de aarde in de lange geschiedenis van onze planeet regelmatig omgekeerd. De laatste twintig miljoen jaar gebeurde het gemiddeld elke 200.000 tot 300.000 jaar. Dat is geen abrupte gebeurtenis: daar zijn honderden zoniet duizenden jaren voor nodig. Het is zeker ook geen vloeiende beweging waarmee de noordpool zuidpool wordt en omgekeerd. Magnetische velden smelten samen, duwen en trekken aan elkaar. Tijdens dit proces kunnen meerdere polen op rare breedtes ontstaan alvorens de noordpool echt zuidpool wordt.

De laatste keer
Het omdraaien van het magnetisch veld is eerder regel dan uitzondering. De laatste keer dat het magnetisch veld van de aarde zich omkeerde, was zo’n 780.000 jaar geleden. Men zou – met de kennis dat het magnetisch veld zich gemiddeld elke 300.000 jaar omkeert dan ook verwachten dat ons in de nabije toekomst weer zo’n omkering te wachten staat. Zou het binnenkort dan gaan gebeuren? Niemand weet het. Want een omkering van het magnetisch veld is nu eenmaal niet te voorspellen.

Verandering
Wat we wel zeker weten, is dat het magnetisch veld van de aarde aan het veranderen is. Dat is echter niet iets van de laatste tijd, maar een voortdurend proces. Zo vond Roald Amundsen de geomagnetische noordpool in 1904 vijftig kilometer verwijderd van het punt waar James Ross deze in 1831 aantrof. En ook gedurende de twintigste eeuw is deze geomagnetische noordpool aan het schuiven geweest: gemiddeld zo’n tien kilometer per jaar en recent gaat het dus aanzienlijk sneller. En dat is niet de enige manier waarop het magnetisch veld verandert. Ook de kracht ervan fluctueert: zo is deze sinds de negentiende eeuw met zo’n tien procent afgenomen. Sommige mensen denken dat dat erop wijst dat het magnetische veld zich binnenkort omkeert. Bij die voorspelling wordt er echter flink geëxtrapoleerd: als de trend van het afzwakkende magnetische veld doorzet, zou dit over zo’n 1500 jaar resulteren in een dipoolmoment (een kwantitatieve maat om de intensiteit van het magnetisch veld weer te geven) van nul en dan zou het gaan gebeuren. Maar veel wetenschappers willen daar niets van weten. “Het veld neemt de hele tijd in kracht toe en af,” vertelt onderzoeker Gary Glatzmaier. “We weten dit van paleomagnetische studies (onderzoeken zoals beschreven in het kader hierboven, red.).”

Recent onderzoek
Recente studies lijken de mening van Glatzmaier te onderschrijven. Zo verscheen in 2017 een onderzoek dat behoorlijk overtuigend aantoonde dat een omkering in ieder geval de komende 4000 jaar waarschijnlijk niet op de agenda staat. En vorig verscheen een interessant onderzoek dat een tweede bewijsstuk dat vaak wordt aangedragen om de voorspelling van een aanstaande omkering van de magnetische polen kracht bij te zetten, onderuit schoffelde. We hebben het dan over de South Atlantic Anomaly. Dit afwijkende gebied – gelegen op het zuidelijk halfrond – wordt vaak aangehaald als tweede aanwijzing dat een omkering van de geomagnetische polen aanstaande is. De South Atlantic Anomaly is namelijk de plek waar het aardmagnetisch veld momenteel het zwakst is. En als klap op de vuurpijl zijn er aanwijzingen dat eerdere omkeringen van het aardmagnetisch veld hier zijn begonnen. Maar het in 2018 verschenen onderzoek stelt dat de South Atlantic Anomaly helemaal niet hoeft te wijzen op een aanstaande omkering van het aardmagnetisch veld. De onderzoekers tonen namelijk aan dat het aardmagnetisch veld aldaar in de afgelopen 50.000 jaar wel vaker net zo zwak was als nu, maar zich elke keer weer hersteld heeft. “Afgaand op onze observaties van de afgelopen 50.000 jaar concluderen we dat de South Atlantic Anomaly niet geïnterpreteerd kan worden als een teken dat de omkering van de polen gaat beginnen,” stelt onderzoeker Monika Korte. Collega Richard Holme voegt toe: “In plaats daarvan suggereert ons onderzoek dat het huidige verzwakte veld zich zal herstellen.”

Afbeelding: StockSnap / Pixabay.

Doemscenario’s
Het is al met al – ondanks de veranderingen die het aardmagnetisch veld ondergaat – dus zeker niet bewezen dat er op korte termijn een omkering van de aardmagnetische polen aan zit te komen. Dat neemt echter niet weg dat het wel interessant is om eens te kijken naar de impact die zo’n omkering kan hebben. Ook daarover doen zich wilde verhalen de ronde. Een mooi voorbeeld is het verhaal dat het magnetisch veld van de aarde tijdens een omkering tijdelijk even helemaal wegvalt. In die periode zou de aarde geen enkele bescherming hebben tegen deeltjes afkomstig van de zon, zonnevlammen en plasmawolken. En zonder die bescherming zou het er slecht uitzien voor het leven op aarde. Het klinkt heel logisch, maar toch klopt er niets van. Het magnetisch veld van de aarde kan inderdaad door de tijd heen sterker en zwakker worden. Maar er is geen enkel bewijs dat het magnetisch veld ooit helemaal weg is geweest. En zelfs al zou het magnetisch veld van de aarde even heel zwak worden, dan is dat nog niet direct een probleem. Wel komt er dan iets meer zonnestraling op aarde, maar we hebben het dan zeker niet over dodelijke hoeveelheden. Bovendien is het goed om te onthouden dat het magnetisch veld niet onze enige bescherming is: ook de atmosfeer houdt veel deeltjes afkomstig van de zon tegen. Overigens is er ook helemaal geen bewijs dat een omkering van het magnetisch veld resulteert in massa-extincties. Uit paleomagnetisch onderzoek weten we immers dat veranderingen in de ontwikkeling van mensachtigen en massa-extincties niet samenvallen met een omkering van het aardmagnetisch veld.

Technologie
Wel is er een mogelijkheid dat de omkering van het aardmagnetisch veld het leven op aarde iets lastiger maakt voor ons moderne mensen. Een zwakker magnetisch veld maakt onze elektronica veel kwetsbaarder voor geladen deeltjes afkomstig van de zon. Die deeltjes kunnen zelfs als het aardmagnetisch veld behoorlijk krachtig is, grote schade aanrichten. Dat zagen we bijvoorbeeld tijdens een zonnestorm in 1859 toen telegraafsystemen in Europa en Noord-Amerika niet meer werkten en in 1989 toen een zonnestorm ervoor zorgde dat mensen in Quebec urenlang zonder stroom zaten. Stel je nu voor dat de zon die geladen deeltjes op ons afvuurt, terwijl het magnetisch veld zich omdraait en dus aanzienlijk zwakker is. Je kunt je voorstellen dat het leidt tot grote problemen in onze met technologie gevulde wereld. Satellieten kunnen uitvallen, communicatie- en navigatiesystemen vallen weg, elektriciteitsnetwerken liggen plat… De schade zou in de biljoenen euro’s kunnen lopen. “Hopelijk vindt deze gebeurtenis in de verre toekomst plaats, zodat we de tijd hebben om technologieën te ontwikkelen die de schade kunnen beperken,” aldus professor Andrew Roberts van de Australische Nationale Universiteit, die in 2018 ontdekte dat een omkering van het aardmagnetisch veld soms ook heel snel kan gaan.

Vogels
Samenvattend hoeven we dus niet bang te zijn dat het geomagnetisch veld tijdelijk helemaal verdwijnt en het leven op aarde daardoor het veld moet ruimen. Maar het kan dus wel zijn dat we enigszins terug worden geworpen in de tijd. En niet alleen moderne technologieën werken na zo’n omkering wellicht niet langer naar behoren. Ook je kompas is van de leg. Na een omkering stelt het kompas dat de magnetische zuidpool zich in het noorden bevindt. Dat is dus even omschakelen. Hetzelfde geldt voor dieren die een soort ingebouwd kompas hebben en zich met behulp van het aardmagnetisch veld oriënteren op hun omgeving en route. Maar ook dat hoeft geen onoverkomelijk probleem te zijn. Onthoud dat een omkering van het aardmagnetisch veld al snel duizenden jaren in beslag neemt. In die duizenden jaren kunnen onder meer vogels en walvissen zich van generatie op generatie aanpassen aan de verandering die gaande is.

Een omkering van de aardmagnetische polen behoort dus tot de mogelijkheden. Sterker nog: het zou gekker zijn als het niet gebeurde. Maar wanneer? Niemand die het weet. Gelukkig is het ook geen reden om ’s nachts wakker te liggen: wij gaan het waarschijnlijk niet meer meemaken en bovendien heeft de mensheid ongetwijfeld wel eens voor hetere vuren gestaan.

Wist je dat ook andere hemellichamen magnetische velden hebben? Mars heeft het bijvoorbeeld ook. Dat magnetische veld raakte trouwens helemaal de weg kwijt toen een paar jaar geleden een komeet langs kwam vliegen.

Was Saturn the Sun in ancient times? Or seen in our ancient skies as a Sun like object?

The Saturn Theory and the Thunderbolts Electric Universe theory suggest that Saturn may have been our first Sun or was at least associated as a Sun. Other EU theory variations may also suggest this.

The Sun and Saturn are two very different celestial objects. Yet the Babylonians appeared to 'confuse' the two... or was it just the translators of the Babylonian texts?

Thompson in his introduction to his collection of astrological reports has noticed that the planet Saturn was also designated as Šamaš, i.e. "sun" by the Babylonian-Assyrian astrologers and he quotes the statement of Hyginus to the effect that Saturn was called "the star of the sun".
Sun and Saturn | Catastrophism

Was Saturn the original Sun?

Was ancient Saturn known as Sol, Kronos, Helios, Quetzalcoatl, Huracan, Atum-Ra etc?

Or should those identities be attributed to another planet, plasma event or the actual Sun in our skies?

And yet the profile of the great "sun" gods presents a fascinating dilemma. During the past century several authorities noticed that Greek and Latin astronomical texts show a mysterious confusion of the "Sun" — Greek Helios, Latin Sol — with the outermost planet, Saturn. Though the designation seems bizarre, the expression "star of Helios" or "star of Sol" was applied to Saturn! Of the Babylonian star-worshippers the chronicler Diodorus writes: "To the one we call Saturn they give a special name, 'Sun-Star.'"

Similarly, the Greek historian Nonnus gives Kronos as the Arab name of the "sun," though Kronos meant only Saturn and no other celestial body. Hyginus, in listing the planets, names first Jupiter, then the planet "of Sol, others say of Saturn." A Greek ostrakon, cited by the eminent classicist, Franz Boll, identifies the Egyptian sun god Ra, not with our sun, but with the planet Saturn. This repeated confusion of the Sun and Saturn seems to make no sense at all. Can you imagine any difficulty in separating the two bodies, or distinguishing the one from the other?

One fact beyond dispute is that the word Helios did become the Greek word for our Sun, just as the Latin Sol gave his name to our Sun. The same can be said for the older Shamash and Ra: the names of these gods became the names for the solar orb. But that's where the connection with our Sun ends and the mystery of Saturn, the Universal Monarch, begins.
Saturn: the Ancient Sun God | David Talbott

Was Saturn a brown dwarf star where planet Earth resided during the Golden Age? Perhaps during the Saturn Polar Configuration?

This would be possible if our Sun and stars are electric.

Or is the Sun we see in our skies the same Sun that has always been there?

As strange as it may seem, early astronomical traditions identify the "primeval sun" as the planet Saturn, the distant planet which the alchemists called the "best sun" and which the Babylonians, the founders of astronomy, identified as the exemplary light of heaven, the "sun"-god Shamash. ("Shamash is the planet Saturn", the astronomical texts say.) In archaic copies of Plato's Timaeus, the word for the planet Saturn is Helios, the "sun" god. Popular Greek traditions identified Saturn as Kronos, alter ego of Helios, and Kronos is said to have ruled "over the pole". But only a handful of scholars have bothered to trace the parallel referents in other cultures, or to address the unanswered questions.
Saturn in Ancient Times | thunderbolts TPOD

The Popol Vuh, lauded as the "Mayan Bible," attests to the same idea. There a previous sun god is described as follows:
"Like a man was the sun when it showed itself…It showed itself when it was born and remained fixed in the sky like a mirror. Certainly it was not the same sun which we see, it is said in their old tales.
The Saturn Myth | Maverick Science

A golden race of mortal men who lived in the time of Kronos when he was reigning in heaven. And they lived like gods without sorrow of heart, remote and free from toil: miserable age rested not on them
Works and Days - Hesiod | The Velikovsky Archive

Peoples that remembered early tragedies enacted in the sky by the heavenly bodies asserted that Jupiter drove Saturn away from its place in the sky. Before Jupiter (Zeus) became the chief god, Saturn (Kronos) occupied the celestial throne. In all ancient religions the dominion passes from Saturn to Jupiter. In Greek mythology, Kronos is presented as the father and Zeus as his son who dethrones him. Kronos devours some of his children. After this act Zeus overpowers his father, puts him in chains, and drives him from his royal station in the sky. In Egyptian folklore or religion the participants of the drama are said to be Osiris-Saturn, brother and husband of Isis-Jupiter.
The Worship of Saturn - In The Beginning | Immanuel Velikovsky

Here is a remarkable fact: though numerous figures of the Universal Monarch are translated conventionally as the "sun" god, the celestial power invoked by the world's first religions is not the body we call [the] sun today. In fact the star-worshippers specifically distinguished it from our Sun by calling it best sun, the primeval sun, the central sun.

Natives of Mexico recall that prior to the present age, an exemplary sun ruled the world, but this was not the sun of today. His name was Quetzalcoatl. The Maya maintained essentially the same idea, calling the primeval sun god Huracan. The Incas of Peru spoke of a former sun superior to the present sun. To the ancient Egyptians, the sun god Atum-Ra, the model ruler, reigned over the fortunate era for a time, then retired from the world. The Sumerian An, ruling with "terrifying splendor," was the central luminary of the sky, but not our sun, and later departed to a more remote domain.

When it comes to the well-known sun gods of early man, nothing in the mythical record seems to have unnerved the experts. As to the original solar character of the Greek Helios, Latin Sol, Assyrian Shamash, or Egyptian Ra, scholars have maintained an unwavering confidence. And surely you can see why: could it really be doubted that Helios, radiating light from his brow, is our sun?
Saturn: the Ancient Sun God | David Talbott

Saturn did not move on its present remote orbit, but ruled as the central sun around which the other heavenly bodies visually revolved.
The Saturn Myth | David Talbott

the words used by ancient civilizations that are interpreted today as “the Sun” – like the Egyptian “Ra”, the Greek “Helios”, and the Roman “Sol” – all originally referred to the gas giant Saturn! Was that planet our primordial parent? Was Saturn until recently a much larger brown dwarf? (The apparent size and color of an electric star is an electrical phenomenon. If Jupiter’s magnetosphere were lit up it would appear the size of the full Moon). Was ancient man around to see it as a sun? If not, why would anyone call a faint yellowish speck in the night sky – the Sun?
Other stars, other worlds, other life? | Holoscience

Chronos was confused with, or perhaps consciously identified with, due to the similarity in name, the Titan Cronus already in antiquity, the identification becoming more widespread during the Renaissance, giving rise to the allegory of "Father Time" wielding the harvesting scythe. He was depicted in Greco-Roman mosaics as a man turning the Zodiac Wheel. Chronos, however, might also be contrasted with the deity Aion as Eternal Time. Chronos is usually portrayed through an old, wise man with a long, grey beard, such as "Father Time".

... In Greek mythology, Chronos in pre-Socratic philosophical works is said to be the personification of time. He emerged from the primordial Chaos. He is often mythologically confused with the Titan Cronus. He was depicted in Greco-Roman mosaics as a man turning the zodiac wheel. Often the figure is named Aeon (Eternal Time), a common alternate name for the god. His name actually means "Time", and is alternatively spelled Khronos (transliteration of the Greek), Chronos, Chronus (Latin version).
Saturn in Mythology | Crystalinks

Saturn was named after the Roman god of agriculture and harvest. While the planet may have gotten its name from its golden color, like a field of wheat, it also had to do with its position in the sky. According to mythology, the god Saturn stole the position of king of the gods from his father Uranus. The throne was then stolen by Jupiter.
Mythology of the Planets | Universe Today

The Cheonjiwang Bonpuri (Chronicles of Cheonjiwang) is a Korean creation myth, traditionally retold by shamans on the small island of Jejudo ... Despite its title, the supreme deity Cheonjiwang, whose name means "King of the Heavens and the Earth", serves mainly as a secondary character ... The protagonists of the myth are instead the two sons of Cheonjiwang, Great Star and Small Star.
Cheonjiwang Bonpuri | Wikipedia

Nova Saturn or Jupiter as the Sun?

Or nova Jupiter as primordial Sun or a 'temporary star'?

drown dwarf stars suns Saturn failed dark glow plasma

Now, even though Velikovsky points out that Saturn was once a much more massive body than it is today, it is hard to imagine that it could have been massive enough to be a star in the context of the thermonuclear theory of stellar energy. If, however, it was an electrically fuelled star, its initial stellar state and its sudden demise seem readily explainable.
Ralph Juergens- Earth as a satellite of Saturn | The Velikovsky Archive

In fact it may well be that both Jupiter and Saturn were at one time minor stars and that their satellite systems were formed as the result of minor or planetary nova outbursts.
C E R Bruce - A New Approach in Astrophysics and Cosmogony | Catastrophism