UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Als aliens ons hebben opgemerkt en net zo nieuwsgierig zijn als wij, lijkt het niet ondenkbaar dat ze ons vanaf ruimtestenen nabij de aarde begluren.

Met dat idee komt de Amerikaanse wetenschapper James Benford op de proppen. In een paper – verschenen in het blad The Astronomical Journal – pleit hij er dan ook voor om de zoektocht naar aliens wat dichter bij huis te beginnen en ook deze nabije ruimtestenen af te speuren naar tekenen van buitenaards leven.

Quasi-satellieten
Het idee dat aliens ons begluren, is niet nieuw. Al in de jaren zestig opperden onderzoekers dat geavanceerde buitenaardse beschavingen wel eens kunstmatig intelligente spionageapparatuur konden inzetten op of nabij bewoonde werelden om zo de ontwikkeling op die werelden te kunnen volgen. En ook in sciencefiction komen we dergelijke buitenaardse gluurders wel tegen. Tot op heden is er echter nog niet actief naar deze gluurders gezocht. En Benford stelt dat daar verandering in moet komen. Hij wijst erop dat nabij de aarde verschillende ruimtestenen te vinden zijn die perfect zicht bieden op onze planeet en dus uitermate geschikt zijn als uitkijkplaats voor aliens. Hij denkt dan met name aan quasi-satellieten (zie kader). Dit zijn geen echte satellieten, maar natuurlijke objecten die net zoveel tijd nodig hebben om een rondje rond de zon te voltooien als onze planeet. “Het betekent dat het object gedurende heel wat omloopbanen dicht bij de planeet blijft,” zo schrijft Benford. “Deze objecten nabij de aarde zijn de ideale plek om onze wereld vanaf een veilig, natuurlijk object te bekijken.”

Aardse quasi-satellieten

De aarde heeft meerdere quasi-satellieten. Voorbeelden zijn Cruithne – ongeveer 2 kilometer groot en nadert de aarde tot een afstand van 12 miljoen kilometer – en Kamo’oalewa – met een diameter van 40 tot 100 meter de kleinste, maar ook de dichtstbijzijnde en meest stabiele quasi-satelliet van de aarde die ons bekend is. De meeste quasi-satellieten vergezellen de aarde maar tijdelijk. Tijdelijk is in dit geval echter een vrij ruim begrip. Zelfs de quasi-satelliet met de meest onstabiele baan trekt bijna 1000 jaar met de aarde op. En de meeste quasi-satellieten doen dat dus nog veel langer; soms wel duizenden of zelfs honderdduizend jaar. Aangezien de meeste quasi-satellieten pas vrij recent zijn gevonden, is de verwachting dat er nog meer op ontdekking wachten.

Benford verwacht niet direct daadwerkelijk aliens op deze ruimtestenen aan te treffen. Hij acht het aannemelijker dat er buitenaardse robotische spionageapparatuur te vinden is. Deze apparatuur kan daar heel lang geleden reeds door aliens zijn geplaatst. “Als de apparatuur een goede energiebron heeft en en in staat is om zichzelf te repareren, dan kan deze over heel lange tijdschalen informatie verzamelen en terugsturen naar waar deze vandaan komt.”

Detecteren
In principe zou het mogelijk moeten zijn om deze robotische ‘lurkers’ – zoals Benford ze noemt – te detecteren. Bijvoorbeeld door de quasi-satellieten met behulp van radio- en optische telescopen te
bestuderen. De robotische apparatuur zou zich al prijs kunnen geven doordat deze zonlicht op een aparte manier reflecteert. Ook zouden we actief op zoek kunnen gaan naar signalen die deze ‘lurkers’ naar hun thuiswereld versturen. Een andere mogelijkheid is dat we zelf – op goed geluk – een signaal naar deze quasi-satellieten sturen, in de hoop dat de robotische sondes die aliens daar wellicht hebben geplaatst, reageren. We kunnen ook nog een stap verder gaan en zelf sondes of zelfs een bemande missie naar een quasi-satelliet sturen en zo ter plekken op jacht gaan naar sporen van buitenaards leven. Benford wijst er in het kader hiervan op dat bijvoorbeeld de quasi-satelliet 2016 HO3 binnen bereik ligt. “Misschien (…) luisteren de (buitenaardse, red.) sondes wel op ons en wachten ze tot we ze gevonden hebben.”

Dichtbij huis
Als we de plannen van Benford tot uitvoer zouden brengen, zou de zoektocht naar aliens zich een stuk dichter naar de aarde verplaatsen. “Een goede reden om dichter bij de aarde te kijken, is dat we in de rest van het zonnestelsel niets gezien hebben,” stelt Benford. “En we hebben ook niets zien communiceren vanaf nabijgelegen sterren.” Bijna haastig voegt hij daaraan toe dat de schijnbare afwezigheid van aliens in en in de directe nabijheid van ons zonnestelsel niet tegen de aanwezigheid van buitenaardse spionageapparatuur op nabijgelegen ruimtestenen pleit. “(Buitenaardse, red.) beschavingen hoeven zich niet dicht bij het zonnestelsel te bevinden om ergens in de laatste eeuwen een sonde naar ons toe te kunnen hebben gestuurd. Stel je voor dat een sonde met een snelheid van een tiende van het licht gelanceerd wordt – iets wat conceptueel zeker mogelijk is, bijvoorbeeld met behulp van lichtzeilen of kernfusie-raketten – dan zou zo’n sonde ons vanaf 30 lichtjaar afstand binnen ongeveer 300 jaar kunnen bereiken. Binnen een straal van zo’n 100 lichtjaar bevinden zich zo’n 3000 Hoofdreekssterren (waartoe ook de zon wordt gerekend, red.), dus genoeg mogelijkheden voor buitenaardse beschavingen.”

Maar misschien wel het meest sterke argument voor het zoeken naar sporen van buitenaards leven op quasi-satellieten is dat we eigenlijk niets te verliezen hebben. “We zouden pas ontdekte objecten bestuderen die heel interessant zijn voor de astronomie en waar nog niemand echt naar gekeken heeft en waar we bijna niets van weten.” Kortom: zelfs als er geen spionage-apparatuur op de quasi-satellieten rust, kan de zoektocht ernaar van grote waarde blijken voor de astronomie. En mochten er wél ‘lurkers’ op quasi-satellieten worden aangetroffen, dan kunnen deze ons niet alleen meer vertellen over een tot op heden onbekende buitenaardse beschaving, maar ook veel meer onthullen over onszelf. Want stel je eens voor dat zo’n ‘lurker’ onze planeet al duizenden jaren observeert en al die informatie tevens lokaal heeft opgeslagen. Dan kan deze ons ook veel meer vertellen over onze eigen geschiedenis. “Zo verkennen we met het bestuderen van objecten nabij de aarde mogelijk zowel ruimte als tijd,” aldus Benford.

For many months now, an incident involving pilots who attempted to intercept a strange, oblong-shaped white aircraft while part of a training mission with the U.S.S. Nimitz carrier group in 2004 has been at the center of the modern UFO discussion. The incident has received even more attention in recent weeks, following an appearance by Commander Dave Fravor, one of the principal witnesses, on the popular Joe Rogan Experience podcast.

No one who takes the UFO subject seriously would dispute that the incident is noteworthy. However, many with long-held interests in the subject will also recognize that it is only one of many similar instances where such an object has been observed. In fact, some accounts from the historic record detail sightings of remarkably similar things dating at least as far back as the 1940s.

Loren Gross was among the handful of historically-minded UFO chroniclers who, for many decades, collected and self-published annual UFO commentaries. Beginning in the late 19th century with the famous reports of “mystery airships” and proceeding up until around 1960, Gross’s historical record-keeping on the UFO topic had been noteworthy for its lack of sensational details (unlike the majority of the UFO writing of both then, and now).

One unique report from the early days of UFOs (that is, prior to Kenneth Arnold’s famous sighting) occurred in September 1944, near Oak Ridge, Tennessee; a site that would be notable for other UFO sightings over the years, which some commentators find unsurprising due to the area’s proximity to the Oak Ridge National Laboratory.

Oak Ridge National Laboratory

(Public Domain).

The report states that at about dusk on a September evening in 1944, a witness identified only as “Mr. Nelson,” who had been “in the company of two other Oak Ridge workers, A.C. Butler and Albert Profitt, were driving from Oliver Springs into Oak Ridge,” the report states. As the drivers reached a point about two miles outside of Oliver, they said: “a strange object showed up about 50 feet in front of the car ended about the height of the windshield.”

The report says that Nelson, the primary observer, described it as “glossy white in color, and the reflected light had a dimension of about 30 feet long and 4 feet wide.”

“When Nelson eased the car up to the object, it moved slowly away, and when he stopped the car, it also stopped. Nelson claims that he called people out from a house to the roadside to see what they were observing and they were as dumbfounded at the site as the three men were.”

This unusual cat-and-mouse game between the drivers and the strange object continued for several minutes, as Mr. Nelson moved the vehicle back and forth toward the object, watching as it appeared to mimic their movements, moving away as they approached, or following when they backed away.

“Finally, after Nelson had moved forward and stop again several times, the light rose high into the air and disappeared over Black Oak Ridge,” the report states.

Afterward, the incident was reported to several local authorities, along with the FBI’s Knoxville Field Office. According to Mr. Nelson (who had presumably been the one who made the report to the Bureau), “Nelson said that at first the FBI was very interested in the report but then they seemed to lose interest in it completely. He assumed that they found out that the object was some sort of secret weapon being developed at Oak Ridge and so it was no longer of any interest to them.” Whether or not this had actually been the reason for the FBI’s waning attention or not remains unclear.

Certain aspects of the craft observed–particularly the glossy white color and the oblong shape–are notable for their similarity to the now-famous “tictac” UFO observed during the equally well known U.S.S. Nimitz UFO incident of 2004 (Commander Dave Fravor, one of the witnesses to this incident, can be heard describing the object in his interview with Joe Rogan here).

Whether or not this truly indicates any continuity between the two object sightings, observed more than half a century apart, can’t be determined from their descriptions alone. The descriptions of their appearance could very likely be superficial, and the possibility that either or both cases might have been experimental aircraft tests cannot be ruled out.

However, it does appear to show that certain aspects of the UFO phenomenon–whatever it ultimately represents–that have been widely discussed in recent months are not particularly new… although that certainly isn’t news to the many of us who have studied this subject for years, if not decades.