UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

If, as my Body Snatchers in the Desert book and my The Roswell UFO Conspiracy book suggested, certain key events in the summer of 1947 – of a perceived flying saucer nature – had far less to do with the actions of aliens and far more to do with matters of a classified, military nature, then it would be most reasonable to assume that (a) discussions of such a possibility would have been flying around Washington, D.C., and (b) the government, and people in the military, would have been secretly digging deep to try and determine if this was indeed the case. Guess what? That is exactly what happened. Although many UFO investigators have said that the government’s worries and concerns about UFOs in ’47 were provoked by fear of them having definitive alien or Soviet origins, we have prime evidence in our hands that demonstrates the domestic “secret weapon” angle was one most definitely discussed – and even accepted – at an official level, as we shall now see. It is a crucial part of the argument that at least some UFOs are not from faraway worlds, but from right here. In early July 1947, Brigadier General George F. Schulgen, who was the Chief of the Requirements Intelligence Branch of Army Air Corps Intelligence, met with Special Agent S.W. Reynolds of the FBI. The purpose: to determine if the Army Air Force could solicit the assistance of the Bureau on a regular basis in its investigation of the growing flying saucer controversy. General Schulgen advised Reynolds that, “every effort must be undertaken in order to run down and ascertain whether or not the flying discs are a fact and, if so, to learn all about them.”

(Nick Redfern)

Welcome to Roswell!

The foremost thought on General Schulgen’s mind, at the time, was that the saucers were probably man-made in origin. He had another theory, too, and confided in Special Agent Reynolds that, “the first reported sightings might have been by individuals of Communist sympathies with the view to causing hysteria and fear of a secret weapon.” It was for this reason that the Army Air Force sought the FBI’s assistance. General Schulgen pledged to the FBI “all the facilities of [my] office as to results obtained.” He outlined a plan that would involve the FBI in both locating and questioning witnesses to UFO sightings to ascertain whether they were sincere in their statements that they had seen flying saucers, or whether their statements were prompted by personal desire for publicity or subversive reasons. According to declassified FBI files, Schulgen was careful to advise Reynolds too that: “It has been established that the flying discs are not the result of any Army or Navy experiment.” But, was that statement the literal truth? Was someone keeping the FBI in the dark?

Following the meeting between Schulgen and Reynolds, FBI Director J. Edgar Hoover instructed his agents to begin investigations into flying saucer sightings, specifically in the manner suggested by General Schulgen. As a result of these investigations, on August 15, 1947 the FBI learned of the distinct possibility that the military’s involvement in the flying saucer subject extended beyond that of mere observer. In a memorandum to Edward A. Tamm, the FBI Assistant Director, D.M. Ladd of the Bureau’s Domestic Intelligence Division wrote the following: “The Director advised on August 14, 1947, that the Los Angeles papers were carrying headlines indicating that Soviet espionage agents had been instructed to determine the facts relative to the flying discs. The article carried a Washington date line and indicated that Red espionage agents had been ordered to solve the question of the flying discs, the Russians being of the opinion that this might be some new form of defense perfected by the American military [italics mine]. The article further recalled that during the recent war pieces of tin foil had been dropped in the air for the purpose of off-setting the value of radar being used by the enemy forces and that these aluminum discs might be a new development along this line. The Director inquired as to whether the Bureau had any such information.”

(Nick Redfern)

When there were concerns about UFOs and the Russians

Suspecting that, if the Russians were snooping around, the saucers just had to be American in origin, Special Agent Reynolds of the FBI’s Liaison Section was directed by J. Edgar Hoover to make further inquiries with the Air Force. Answers were sorely needed. Answers came, too. But, they weren’t the ones you might expect them to have been. On August 19, 1947, Reynolds met with a Lieutenant Colonel George D. Garrett and the entire secret weapon issue was discussed frankly and openly, as were the potential consequences should the Bureau uncover details of a top-secret, domestic research-and-development program. Following their very candid exchange, a remarkable memorandum captioned “Flying Discs” was prepared by Reynolds for the attention of Hoover. It is this document, perhaps, more than any other, which indicates that the American military was testing flying saucer-type aircraft in the summer of 1947. Or, craft that were not circular-shaped but which still came under the UFO banner, such as massive balloon arrays. The document reads as follows: “Special Agent S. W. Reynolds of the Liaison Section, while discussing the above captioned phenomena with Lieutenant Colonel Garrett of the Air Forces Intelligence, expressed the possibility that flying discs were, in fact, a very highly classified experiment of the Army or Navy. Mr. Reynolds was very much surprised when Colonel Garrett not only agreed that this was a possibility, but confidentially stated it was his personal opinion that such was a probability. Colonel Garrett indicated that a Mr. [Deleted], who is a scientist attached to the Air Forces Intelligence, was of the same opinion.”

“Colonel Garrett stated that he based his assumption on the following: He pointed out that when flying objects were reported seen over Sweden, the ‘high brass’ of the War Department extended tremendous pressure on the Air Forces Intelligence to conduct research and collect information in an effort to identify these sightings. Colonel Garrett stated that, in contrast to this, we have reported sightings of unknown objects over the United States, and the ‘high brass’ appeared to be totally unconcerned. He indicated this led him to believe that they knew enough about these objects to express no concern. Colonel Garrett pointed out further that the objects in question have been seen by many individuals who are what he terms ‘trained observers’ such as airline pilots. He indicated also that several of the individuals are reliable members of the community. He stated that these individuals saw something. He stated the above has led him to the conclusion that there were objects seen which somebody in the Government knows all about [italics mine].”

Special Agent Reynolds then pointed out to the colonel that if flying saucers really did originate within the heart of a highly classified domestic project of the military, it was wholly unreasonable for the FBI to be expected to “spend money and precious time conducting inquiries with respect to this matter.” The colonel duly concurred with Reynolds; he indicated that it would have been extremely embarrassing to Air Force Intelligence if the saucers proved to be American in origin. Perhaps sensing that he was now getting very close to uncovering the truth behind the UFO puzzle, Reynolds then made inquiries with the Intelligence Division of the War Department. He wanted their opinion on the theory that something akin to a shadow government operation was responsible for the many flying saucer-type objects seen over North America. The War Department, however, issued a flat denial that it was in any way implicated in the UFO issue. In a report written up later, Reynolds noted that he was given “the assurance of General Chamberlain and General Todd that the Army is conducting no experiments with anything which could possibly be mistaken for a flying disc.”

(Nick Redfern)

Secret U.S. devices? Soviets? Aliens?

Nevertheless, the FBI continued to view the subject of flying saucers and the military’s involvement in the subject with profoundly suspicious eyes. Rumors continued to circulate within the higher echelons of the FBI that it was being denied access to the full and unexpurgated facts – facts suggesting UFOs were home-grown and not Russian or alien in origin. None of this, of course, proves that the flying saucer wave of the summer of 1947 was provoked by a highly classified military program – rather than one of E.T. origin – but the behind-the-scenes discussions between the likes of Reynolds and Garrett on just such this very possibility most definitely pushed things in that direction.

Lopen met vleugels van 6 meter lang valt echt niet mee…

Als je vandaag de dag door moerassig gebied loopt, zie je hooguit één meter lange reigers in ondiep water waden, op zoek naar visjes, insecten of schaaldieren. Maar zo’n 70 miljoen jaar geleden zou je langs de Texaanse Rio Grande-rivier een indrukwekkender en enger wezen door de moerassen hebben zien struinen. Het gaat om een vrij angstaanjagende pterosauriër, bekend als Quetzalcoatlus. Dit beest, met een spanwijdte van bijna 12 meter, was het grootste vliegende dier dat ooit op aarde leefde. En in een nieuwe studie schetsen onderzoekers nu het meest complete beeld van dit gevreesde familielid van de dinosaurus.

Mysterie
In de jaren zeventig van de vorige eeuw ontdekte wetenschappers in het Amerikaanse Big Bend National Park de gefossiliseerde botten van de pterosauriër. Eén van de mysteries is echter sindsdien geweest hoe een dier met zes meter lange vleugels rond kon lopen… De vleugels zouden zelfs opgevouwen de grond moeten hebben geraakt. Bovendien gingen er onder zijn enorme vleugels in verhouding vrij kleine beentjes schuil. En dus is het de vraag hoe Quetzalcoatlus het luchtruim koos. “Dit oude vliegende reptiel is legendarisch,” zegt onderzoeker Kevin Padian. “Maar dit is de eerste keer dat we een grondige blik werpen op het grootste dier dat ooit op aarde rondvloog.”

Studie
De onderzoekers bogen zich over de gefossiliseerde botten en vergeleken deze met talrijkere exemplaren van een kleinere Quetzalcoatlus-soort om het vlieg-, loop- en lanceergedrag beter te begrijpen. En uiteindelijk slaagde het onderzoeksteam erin het unieke loopje van Quetzalcoatlus te onthullen.

Vleugels
Het beeld dat het onderzoeksteam uiteindelijk schetst, is van een dier dat best wat weg heeft van hedendaagse reigers, gecombineerd met kenmerken van condors en gieren. “Pterosauriërs hebben enorme borstbeenderen – de plek waar de vliegspieren zich hechten – dus het lijdt geen twijfel dat het geweldige vliegers waren,” zegt Padian. “Hun opperarmbeen – de humerus – kenmerkt zich door enorme, benige toppen waar de spieren die ze gebruikten om te vliegen, worden verankerd. Deze zijn groter dan die van vogels en veel groter dan die van vleermuizen. De vleugels werkten in wezen hetzelfde als die van vogels en andere dinosauriërs, waaraan pterosauriërs het nauwst verwant zijn.”

Meer over Quetzalcoatlus
De onderzoekers vermoeden dat Quetzalcoatlus geen veren had: zijn lichaam – inclusief vleugels – was bedekt met haar, zoals bij alle pterosauriërs. Net als dinosaurussen waren ze warmbloedig en actief. Quetzalcoatlus had geen staart, vermoedelijk om zo wendbaarder te zijn. Daarnaast leek hij een beetje op een uit de kluiten gewassen ooievaar. De pterosauriër hield er waarschijnlijk een gevarieerd dieet op na en zocht in de modder naar krabbetjes, wormen en kokkels, maar ook kleine visjes, insecten, slangen en hagedissen stonden geregeld op zijn menu.

Net als vogels, vleermuizen en zelfs mensen, hebben de voorpoten van pterosauriërs drie segmenten: de humerus, de onderarm en de pols- en handbotjes. Maar in tegenstelling tot vogels en vleermuizen, bestaat het buitenste deel van de pterosauriërvleugel uit een gigantische ‘vleugelvinger’. “Het is vergelijkbaar met een skistok die zich vanaf het begin van je vingers uitstrekt en 90 graden naar buiten buigt,” legt Padian uit.

Tweevoetig
Quetzalcoatlus was tweevoetig, wat betekent dat hij op twee benen liep. Maar omdat de botten van de voorpoten zo langwerpig zijn, raakten zijn vleugels de grond wanneer ze opgevouwen waren. Dit deed sommigen vermoeden dat de pterosauriërs zich net als een vampiervleermuis voortbewogen; die gebruiken hun voorpoten om zichzelf op de grond voort te stuwen.

Een schets van de botten van Quetzalcoatlus northropi. Het dier hield er een uniek loopje op na, die duidelijk verschilde van die van een vampiervleermuis. Afbeelding: John Conway

De onderzoekers komen nu echter tot de ontdekking dat Quetzalcoatlus hier waarschijnlijk niet toe in staat was: als hij op de grond stond, kon hij zijn vleugels alleen naar voren of opzij bewegen. “Eenmaal op de grond, kon hij zijn voorpoten niet terugdraaien om vooruit te komen,” zegt Padian. “Het bot in zijn schouder zat daarvoor in de weg.” Om toch op de grond vooruit te komen, hief de pterosauriër eerst zijn linkerarm op, zette vervolgens met zijn linkerbeen een stap en plaatste zijn linkerarm op de grond. Dit proces herhaalde hij aan de rechterkant. “Dit lijkt misschien wat omslachtig,” zegt Padian. “Maar het dier kon de gang snel en gemakkelijk uitvoeren.”

Opstijgen
Hoe Quetzalcoatlus opsteeg? Omdat zijn poten korter waren dan zijn vleugels, kon hij niet simpelweg met zijn vleugels klapperen om zichzelf te lanceren. De onderzoekers vermoeden dan ook dat de pterosauriër zijn sterke achterpoten gebruikte om omhoog te springen. Vervolgens begon hij, zodra er enige ruimte onder hem was gekomen, met zijn vleugels te klapperen. Reigers en zilverreigers doen hetzelfde, hoewel ze aanzienlijk kleiner zijn dan Quetzalcoatlus.

Een stapsgewijze reconstructie van hoe Quetzalcoatlus opsteeg. De pterosauriër hurkt, springt en begint dan met zijn vleugels te klappen. Afbeelding: Kevin Padian and John Conway

De bevindingen zijn revolutionair voor de studie naar pterosauriërs – de eerste dieren, na insecten, die ooit een gemotoriseerde vlucht ontwikkelden. Padian geeft toe dat er nog steeds enkele vragen over Quetzalcoatlus en pterosauriërs in het algemeen onbeantwoord blijven. Maar dankzij het omvangrijke onderzoek hebben we nu wel een veel beter beeld van hoe het grootste vliegende dier dat ooit op aarde leefde, zich – op vrij eigenaardige wijze – voortbewoog.