UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

According to a new study, Saturn’s moon Mimas may have an ocean buried under several miles of ice.

Mimas was discovered in 1789 by English astronomer Sir William Herschel. The moon is covered with craters, some of which measure 25 miles in diameter (40 kilometers). The massive Herschel crater, however, measures a whopping 88 miles across (142 kilometers) and spreads out almost a third of the moon’s diameter.

Mimas is the closest major moon that orbits Saturn at a distance of just 115,280 miles (185,525 kilometres). It completes a full orbit around the planet in just 22 hours and 37 minutes. It is believed that the moon consists of most water ice with a small amount of rock. The surface temperature is about minus 209 degrees Celsius (minus 344 degrees Fahrenheit).

Mimas

While there is no proof of there being an ocean on Mimas, some researchers do think that there is one hidden far beneath the icy surface based on simulations conducted by Colorado’s Southwest Research Institute. They performed the simulations based on measurements taken by NASA’s Cassini spacecraft in 2014.

The experts claimed that there is enough heat inside of the moon to sustain flowing water. The simulations showed how the inside of the moon could be heated and stretched from the gravity of Saturn. And they found that the heat was enough to support a liquid water ocean measuring as far down as 18 miles (29 kilometers) beneath the icy surface. Since it would be so far down, it wouldn’t be able to crack the surface of the moon.

In an interview with New Scientist, the lead author of the study Alyssa Rhoden explained this in further detail, “When we look at a body like Mimas, it is a little, cold, dead rock.” “If you put Mimas in a gallery with a bunch of other icy moons, you would never look at it and say ‘oh, that one has an ocean’.” But the Cassini data revealed something very interesting about the moon as it was observed wobbling while it spun, which suggested that there could be something odd occurring beneath the thick ice.

In their study, the researchers wrote in part, “An ocean within Mimas would be surprising, given the lack of comparable geologic activity to that observed on other ocean-bearing moons like Europa and Enceladus, and thus has important implications for the prevalence and identification of ocean worlds.” “We find that, using the most reasonable assumptions, Mimas would have the suggested ocean and ice shell thicknesses today.”

If this is correct, it would mean that Mimas is a “stealth world”, meaning that it is an icy moon with an unexpected ocean deep beneath the surface. “There are a lot of icy satellites in our solar system, and if Mimas could be an ocean world, any of them could be ocean worlds,” Rhoden stated.

Their study was published in the journal Icarus.

En nu hebben onderzoekers ontraadseld hoe die bel en de jonge sterren die ons omringen, zijn ontstaan.

Ons zonnestelsel bevindt zich in de zogenoemde ‘Lokale bel’; een 1000 lichtjaar wijde ‘bubbel’, die bestaat uit hete, vrijwel lege ruimte. Opvallend genoeg worden we omringd door duizenden jonge sterren, die zich aan het oppervlak van de gigantische bel hebben vastgeklampt. Een prangende vraag is echter hoe zowel de Lokale bel, als de jonge sterren om ons heen, precies zijn ontstaan. Bovendien bevinden wij ons ook nog eens precies in het hart van de Lokale bel. Hoe dat allemaal zit? Een nieuwe studie schept duidelijkheid.

Lokale bel
In het onderzoek zijn astronomen in de evolutionaire geschiedenis van onze galactische achtertuin gedoken. De aarde bevindt zich namelijk in het hart van een gigantische sterren barende bubbel. Maar veel weten we hier echter nog niet van af. Terwijl astronomen al tientallen jaren van het bestaan van de jonge sterren afweten, was de geboorte van de Lokale bel en de impact ervan op het gas eromheen, tot voor kort een raadsel. “Dit is echt een oorsprongsverhaal,” zegt onderzoeker Catherine Zucker. “Voor het eerst kunnen we uitleggen hoe alle nabije stervorming begon.”

Supernova-explosies
Over het algemeen wordt aangenomen dat onze Lokale bel – maar ook andere holtes; we zijn niet de enige – het gevolg zijn van supernova-explosies. Reusachtige ontploffingen van massarijke sterren zouden, miljoenen jaren geleden, de hen omringende ruimte nog leger hebben gemaakt dan deze al was. De onderzoekers komen in de nieuwe studie tot de ontdekking dat een reeks supernovae die 14 miljoen jaar geleden plaatsvond, interstellair gas naar buiten duwde. En hierdoor ontstond de grote ‘zeepbel’ om ons heen. “We hebben berekend dat er in de loop van miljoenen jaren ongeveer vijftien supernovae zijn geweest die uiteindelijk de Lokale bel vormden zoals we die vandaag zien,” aldus Zucker.

Groeiend
De vreemd gevormde bel slaapt echter niet. Hij groeit langzaam en gestaag, zo merken de astronomen op. “Hij dijt met ongeveer 6,5 kilometer per seconde uit,” vertelt Zucker. “Hij heeft echter het grootste deel van zijn kracht verloren en blijft nu qua snelheid vrijwel stabiel.”

Artistieke impressie van de Lokale bel, met stervorming op het oppervlak. Wetenschappers hebben nu laten zien hoe een reeks gebeurtenissen die 14 miljoen jaar geleden plaatsvond leidde tot het ontstaan van de enorme bel, die verantwoordelijk is voor de vorming van alle jonge sterren binnen 500 lichtjaar afstand van de zon en de aarde. Afbeelding: Leah Hustak

Tegenwoordig zitten er zeven bekende stervormingsgebieden of moleculaire wolken – gebieden in de ruimte waar sterren het levenslicht zien – op het oppervlak van de Lokale bel. Sterker nog, alle jonge sterren en stervormingsgebieden – binnen 500 lichtjaar van de aarde – bevinden zich hier. Dit is overigens geen toeval. De supernova-explosies die namelijk de Lokale bel vormden, creëren tegelijkertijd een oppervlak dat zich uitstekend leent voor stervorming.

Gatenkaas
Om het onderzoek wat simpeler uit te leggen; denk eens aan een grote gatenkaas. De gaten in de kaas zijn ontstaan door supernova-explosies. Vervolgens ontstaan er nieuwe sterren in de kaas rond de gaten die door de stervende sterren zijn achtergelaten.

Opvallend genoeg bevindt de aarde zich precies in het hart van de Lokale bel. Overigens moeten we daar niet meer achter zoeken dan simpelweg toeval. “Toen de eerste sterren explodeerden in supernovae, was onze zon nog ver weg van alle actie,” vertelt onderzoeker João Alves. “Ongeveer vijf miljoen jaar geleden kruiste het pad van de zon de bel. En nu zit onze zon – gewoon toevallig – bijna precies in het hart van de Lokale bel.”

Omdat we weten dat superbellen zoals de Lokale bel geen zeldzaamheid zijn, zijn de onderzoekers van plan meer interstellaire bubbels in kaart te brengen. Op die manier willen ze een volledig beeld krijgen van hun locaties en alle vormen en maten waarin ze voorkomen. Door dergelijke superbellen en hun relatie tot elkaar te bestuderen, hopen astronomen uiteindelijk te begrijpen welke rol stervende sterren spelen bij het ‘baren’ van nieuwe sterren. Ook willen onderzoekers zo een beter beeld krijgen van de structuur en evolutie van sterrenstelsels zoals onze eigen Melkweg.