The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
09-02-2021
Studie verontrust wetenschappers: “Nanodeeltjes dringen via voedsel door tot in het brein”
Studie verontrust wetenschappers: “Nanodeeltjes dringen via voedsel door tot in het brein”
Nanomaterialen kunnen diep in de voedselketen doordringen en via voedsel zelfs in de hersenen terechtkomen. Dat hebben onderzoekers van de Universiteit Leiden ontdekt. Ze hebben aangetoond dat nanodeeltjes van goud op deze manier in het brein van vissen kunnen belanden.
Onderzoeker Fazel Monikh vermoedt dat dit ook voor mensen opgaat. "Vissen worden vaak gebruikt als model in toxicologische studies", legt hij uit. "Ze hebben ook bloed, net als wij. Er is geen groot verschil tussen de systemen."
Nanodeeltjes zijn extreem klein. Ze hebben een diameter tussen de 0,0000001 en 0,00001 centimeter. De toepassingen zijn overal om ons heen: van computerchips en zonnepanelen tot cosmetica en verf.
In de Leidse experimenten zaten de nanodeeltjes in algen. Via de algen kwamen ze in plankton terecht en zo in de vissen die dat opaten. Bij iedere stap veranderden de deeltjes van vorm en grootte. "Hierdoor konden de nanodeeltjes zich heel anders door het lichaam verspreiden dan op basis van hun oorspronkelijk vorm was ingeschat."
Nanomaterialen kunnen veel verder in onze voedselketens doordringen dan we tot nu toe dachten
Onderzoeker Fazel Monikh
In de vissen bleken de uiterst kleine deeltjes zich op te hopen in de hersenen. "Ze gaan er makkelijk in, maar komen er moeilijk weer uit", zegt Monikh.
Hij vindt de uitkomsten zorgwekkend. "Het betekent dat nanomaterialen veel verder in onze voedselketens kunnen doordringen dan we tot nu toe dachten. En dat ze dus zelfs in de hersenen kunnen belanden, terwijl dat orgaan normaal heel goed is afgeschermd door de bloed-hersenbarrière."
Nanotechnologische revolutie
De onderzoeker van het Centrum voor Milieuwetenschappen pleit ervoor nieuwe nanotechnologieën niet zonder meer toe te passen en eerst goed de effecten te onderzoeken. Zo is het momenteel nog onbekend in hoeverre nanomaterialen zich precies ophopen in het menselijk lichaam en welke gevolgen ze hebben voor de gezondheid. Tegelijkertijd rukt nanotechnologie steeds verder op.
Met de meetmethode die de onderzoekers hebben ontwikkeld, is wel beter te bepalen hoe nanomaterialen zich verspreiden. "Als we meer inzicht in het gedrag van deze materialen krijgen, kunnen we ook gaan werken aan veilige toepassing ervan", aldus Monikh. "Dat is zeker nodig, nu we ons midden in de nanotechnologische revolutie bevinden."
Topwetenschapper Harvard blijft geloven dat aliens vier jaar geleden op bezoek kwamen, maar hij krijgt stevige tegenkanting
“Aliens hebben ons in 2017 een bezoek gebracht, maar wetenschappers hebben die realiteit genegeerd.” De stelling doet misschien de wenkbrauwen fronsen, maar ze komt niet van de eerste de beste. Avi Loeb is een topastronoom aan de universiteit van Harvard die ook al samengewerkt heeft met Stephen Hawking. In het wereldje wordt hij nu echter vooral afgedaan als een collega “die met straffe beweringen het publiek wil bespelen”.
De bekende Israëlisch-Amerikaanse kosmoloog verwijst naar de doortocht van ‘Oumuamua’, een mysterieus object dat vier jaar geleden in sneltreinvaart door ons zonnestelsel vloog. Het 400 meter lange gevaarte wisselde soms van tempo, hield geen rekening met de zwaartekracht en had de vorm van een sigaar. Een komeet kon het niet zijn omdat de nevelige wolk van gassen en stof ontbrak. Experts spraken van het eerste interstellaire object dat vanop Aarde waargenomen werd.
De ‘ruimterots’ kwam dus uit een ander zonnestelsel, maar was het daarom ook buitenaards? In dit geval: hadden aliens werkelijk een sonde gecreëerd waarmee ze een verkenningstocht uitvoerden?
De controversiële these won aan belang sinds Loeb zich in 2018 in het kamp van de ‘believers’ aansloot. Zijn artikel in het wetenschappelijke blad ‘Astrophysical Journal Letters’ deed alvast het nodige stof opwaaien.
Computersimulaties
Uit een studie van vorig jaar bleek echter dat Oumuamua - Hawaïaans voor ‘scout’ - volledig natuurlijk ontstaan zou zijn. Rotsachtige objecten kunnen immers uit een zonnestelsel gekatapulteerd worden door getijdenkrachten.
Computersimulaties vonden na lange tijd een verklaring voor de ‘sigaarvorm’ en ook het mysterie van de plotse versnellingen leek opgehelderd. “Een combinatie van waterijs met de uitwaseming van gas”, meent hoofdauteur Yun Zhang. Elk planetensysteem zou volgens haar zelfs zo’n 100 biljoen objecten als Oumuamua uitstoten.
“We zijn niet speciaal”
De wetenschappelijke uitleg kan Loeb echter niet overtuigen. Hij bracht nu een boek uit om zijn theorie rond buitenaardse wezens te staven. Zij zouden een lichtzeil gefabriceerd hebben dat via zonlicht voortgestuwd wordt.
“Denken dat we uniek en speciaal zijn is gewoon arrogant. We zouden ons beter verzoenen met het feit dat er nog veel andere culturen bestaan. We moeten ze nu enkel nog vinden”, klinkt het in ‘Extraterrestrial: The First Sign of Intelligent Life Beyond Earth’.
Astrofysicus Ethan Siegel betreurt dat Loeb die weg ingeslagen is. “Ooit was hij zeer gerespecteerd. Nu het niet meer lukt om collega’s met argumenten te overtuigen, praat hij het grote publiek maar naar de mond”, schrijft hij in ‘Forbes’.
Ook de Nederlandse hoogleraar Sterrenkunde Gijs Nelemans denkt er zo over. “Loeb heeft al eerder spraakmakende zaken aangekaart. Hij gooit ze in de groep en kan ze goed uitmelken, daarna mogen anderen het zaakje uitzoeken. Als ik zou moeten kiezen tussen aliens of de wetenschappelijke uitleg, dan wordt het toch de tweede optie. Er zijn bij dit object ook radiometingen gedaan en er werd geen enkel signaal vastgesteld.”
“Pesterijen”
Loeb noemt dit soort reacties pestgedrag. “Galileo werd ook ooit verketterd omdat hij ontdekte dat de Aarde niet het centrum van het universum was. We zouden veel meer middelen moeten besteden aan de zoektocht naar buitenlands leven. Als we hun technologie zouden bestuderen, kunnen we misschien wel een miljoen jaar winst boeken.”
GERELATEEERDE VIDEO'S, uitgekozen en gepost door peter2011
De Chinese Marsverkenner Tianwen-1 heeft vrijdag zijn eerste foto van de Rode Planeet doorgestuurd, zo heeft het Chinese ruimtevaartbureau (CNSA) meegedeeld. De sonde moet rond 10 februari aankomen bij Mars.
Van op ongeveer 2,2 miljoen km afstand van de planeet genomen, is een eerste foto binnengelopen. Hij toont volgens het CNSA de canyons van Valles Marineris nabij de evenaar, de grote krater Schiaparelli en de vlakte Acidalia Planitia.
Vrijdag heeft de sonde haar vierde baanmanoeuvre uitgevoerd, aldus het officiële Chinese persbureau Xinhua. Het tuig bevond zich vrijdag op 1,1 miljoen km van zijn doel en alle systemen werken zoals het hoort.
Missie
De missie omvat een "orbiter", een lander en een kleine robotjeep van meer dan 200 kilogram. Tianwen-1 moet Mars beter in kaart brengen, en zoeken naar tekenen van vroeger en huidig leven. Als alles goed gaat, landt de robotjeep in april op Mars om er over het oppervlak te rijden en experimenten te verrichten. De jeep beschikt over vier zonnepanelen en zes wielen. Hij moet drie maanden operationeel zijn.
Als de missie slaagt, wordt China na Amerika en de voormalige Sovjet-Unie het derde land dat een ruimtetuig zacht doet landen op onze buurplaneet. Een Marslanding is geen evidentie, zowat de helft van alle pogingen is mislukt.
GERELATEERDE FOTO EN VIDEOS ( engels), geselecteerd en gepost door peter2011
This image of Mars captured by China’s Mars probe Tianwen-1 was released by China’s space agency on Friday.
Image: China National Space Administration handout via AFP
China readies massive antenna as Tianwen-1 Mars mission nears orbit around red planet
Nog een maatje groter: zwarte gaten kunnen volgens astronomen ‘Stupendously’ zwaar worden
Er zijn zwarte gaten, zware zwarte gaten, superzware zwarte gaten, en vanaf heden zijn er ook belachelijk grote, krankzinnige of kolossale zwarte gaten: ‘Stupendously Large Black Holes‘ werden ze gedoopt, kortweg SLAB’s. Deze exemplaren kunnen volgens onderzoekers wel 100 miljard keer zwaarder zijn dan de zon.
Het is wellicht een van de meest fascinerende verschijnselen in de ruimte: een zwart gat of een gebied in de (astronomische) ruimte waar de zwaartekracht zo sterk is dat het alles in zijn buurt genadeloos opslokt, zelfs de meest heldere sterren. Fascinerend, maar ook ontzettend mysterieus.
Zo mysterieus dat wetenschappers van de Queen Mary University of London in hun recent onderzoek - gepubliceerd in The Monthly Notices of the Royal Astronomical Society - ‘hypothetische’ zwarte gaten omschrijven. “Hoewel er momenteel geen enkel bewijs is gevonden voor het bestaan van SLAB’s, is het geloofwaardig dat ze bestaan”, aldus astronoom en onderzoeker Bernard Carr.
Massa en omvang van
Hoe zit dat dan precies met die massa van zwarte gaten? Zwarte gaten kunnen onderverdeeld worden in verschillende categorieën, afhankelijk van hun massa. Zo zijn er minuscule zwarte gaten. Hun massa varieert van enkele gram tot het gewicht van de maan. Daarnaast zijn er stellaire zwarte gaten met een massa van 5 tot wel 100 zonsmassa’s - een standaardeenheid, gelijk aan de massa van de zon. Planeten zijn overigens veel lichter dan de zon. Zo is een zonsmassa gelijk aan 328.901 maal de massa van de aarde. Middelgrote zwarte gaten hebben een massa van 500 tot 1.000 zonsmassa’s.
Superzware zwarte gaten hebben tot slot een massa tot (vele) miljoenen de massa van de zon. Messier 87 (M87) is daar een - inmiddels wereldberoemd - voorbeeld van. Dit monster is wel 6,5 miljard keer zo zwaar als onze zon en werd op 10 april 2019 als eerste zwarte gat gefotografeerd.
En daar zou het stoppen, zo redeneerden astronomen tot voor kort. Er zou een limiet op de massa van zwarte gaten zitten: ze groeien en trekken materie aan, maar door te groeien wordt hun omgeving ook ‘schoongeblazen’ wat ervoor zorgt dat ze uiteindelijk niet meer groter worden. Althans, dat dacht men.
SLAB’s
Maar nu komen de SLAB’s om de hoek loeren, hypothetische primordiale zwarte gaten die miljarden keren zwaarder dan de zon kunnen zijn. Waar dat idee plotseling vandaan komt? Volgens het recente onderzoek zouden de zwarte gaten toch nog kunnen groeien dankzij ‘Weakly Interacting Massive Particles’ (WIMPs) of hypothetische deeltjes donkere materie - nog zo’n mysterieus gegeven. Deze deeltjes materie reageren niet met licht (waardoor we ze ook niet kunnen waarnemen) wat in het voordeel van de zwarte gaten speelt. Waar andere (kleinere) zwarte gaten groot worden door stervende sterren te verslinden en/of samen te smelten met andere zwarte gaten, groeit een SLAB dankzij de zwarte materie.
GERELATEERDE VIDEO'S, uitgekozen en gepost door peter2011
Ruimtetelescoop CHEOPS onthult uniek planetair systeem: “Eerste keer dat we dit waarnemen”
De Zwitsers-Europese ruimtetelescoop CHEOPS heeft een uniek planetair systeem onthuld, zo heeft het Europese Ruimtevaartburea ESA maandag bekendgemaakt. De vondst stelt trouwens de huidige planeetvormingstheorieën op de proef.
De ontdekking van een toenemend aantal planetenstelsels, die niet op ons eigen zonnestelsel lijken, blijft ons begrip van de vorming en evolutie van planeten verbeteren. "Een indrukwekkend voorbeeld is het planetenstelsel TOI-178, zo'n 200 lichtjaar van ons vandaan in de Beeldhouwer-constellatie", zegt ESA maandag.
Astronomen verwachtten al dat ster TOI-178 twee of meer exoplaneten zou herbergen nadat ze deze hadden geobserveerd met NASA's Transiting Exoplanet Survey Satellite (TESS). Nieuwe, zeer nauwkeurige waarnemingen met de in 2019 gelanceerde CHEOPS laten nu zien dat de ster minstens zes planeten herbergt en dat dit vreemde zonnestelsel een zeer unieke structuur kent.
Een van de bijzondere eigenschappen is dat de planeten - behalve de planeet die het dichtst bij de ster staat - een ritmische dans volgen als deze zich in hun banen bewegen. Dit verschijnsel heet ‘orbitale resonantie’, en houdt in dat er patronen zijn die zich herhalen terwijl de planeten rond de ster draaien, waarbij sommige planeten om de paar draaiingen op één lijn komen te staan.
Een soortgelijke resonantie wordt volgens ESA waargenomen in de banen van drie manen van Jupiter: Io, Europa en Ganymedes. Voor iedere draaiing van Europa maakt Ganymedes twee draaiingen, en Io maakt er vier (dit is dus een 4:2:1 patroon).
Een van de exoplaneten, een dichte, aardse planeet zoals de onze, ligt vlak naast een even grote en pluizige planeet - zoals een kleine Jupiter, en daarnaast ligt een planeet die erg op Neptunus lijkt
Veel complexer
In het TOI-178 systeem is de resonante beweging veel complexer aangezien er vijf planeten bij betrokken zijn, die een 18:9:6:4:3 patroon volgen. Terwijl de tweede planeet van de ster (de eerste van het patroon) 18 draaiingen voltooit, voltooit de derde planeet van de ster (tweede van het patroon) negen draaiingen, enzovoort.
Hoewel de planeten in het TOI-178 systeem op een zeer ordelijke manier rond hun ster draaien, volgen hun dichtheden geen bepaald patroon. Een van de exoplaneten, een dichte, aardse planeet zoals de onze, ligt vlak naast een even grote en pluizige planeet - zoals een kleine Jupiter, en daarnaast ligt een planeet die erg op Neptunus lijkt.
ESA/CHEOPS Mission Consortium/A. Leleu et al.
Onverwacht
"Dit is niet wat we verwacht hadden, en het is de eerste keer dat we zo'n opstelling in een planetenstelsel waarnemen", zegt Adrien Leleu van de Universiteit van Bern en Genève.
"In de weinige systemen die we kennen waar de planeten in dit resonantieritme ronddraaien, nemen de dichtheden van de planeten geleidelijk af naarmate we ons verder van de ster verwijderen, en dat is ook wat we op grond van de theorie verwachten."
Geen catastrofale gebeurtenis
Catastrofale gebeurtenissen zoals reusachtige inslagen zouden de grote variaties in de dichtheden van de planeten kunnen verklaren, maar het TOI-178 systeem zou niet zo evenwichtig zijn als dit het geval zou zijn geweest. "De draaiingen in dit systeem zijn zeer goed geordend, wat ons vertelt dat dit systeem sinds de geboorte vrij rustig geëvolueerd is", zegt Yann Alibert van de Universiteit van Bern.
De ontdekking van de complexe structuur van het TOI-178 systeem stelt zodoende de huidige theorieën over planeetvorming op de proef.
Meteoriet neergestort in België. Ligt hij in jouw achtertuin?
Volkssterrenwacht Mira deelt op Twitter mee dat er een meteoriet is ingeslagen op Belgisch grondgebied. De steen meet maximaal enkele centimeters doorsnee en werd voorlopig nog niet gevonden.
De meteoriet zou vrijdagochtend neergestort zijn in de regio Aalst-Dendermonde om 7.52 uur. De melding kwam binnen via het FRIPON-cameranetwerk. FRIPON staat voor Fireball Recovery and Interplanetary Observation Network. Camera’s in Brussel, Oostkapelle en Noordwijk legden een deel van het traject van de meteoriet vast.
Een meteoriet is een stukje ruimtepuin — afkomstig van een planetoïde, komeet of meteoroïde — dat inslaat op aarde. Het kleine gruis en puin komt van de oermaterie uit de wolk waaruit de zon en de rest van het zonnestelsel zijn ontstaan. Tijdens de val wordt het materiaal sterk afgeremd door onze atmosfeer en warmt het op, waardoor er een vallende vuurbal te zien is: dit is een meteoor, ook gekend als vallende ster. Het materiaal dat niet opbrandt en uiteindelijk op aarde neervalt, is een meteoriet. Jaarlijks komen zo’n 20.000 tot 80.000 meteorieten zwaarder dan 10 gram ergens op Aarde terecht. Maar het meeste materiaal dat zo op de Aarde valt, bestaat uit micrometeorieten die als stofjes neerdwarrelen. Goed voor naar schatting 35.000 tot 80.000 ton per jaar.
Het is van 1971 geleden dat er een meteoriet op Belgisch grondgebied werd gevonden. We leven dan ook in een erg klein land in verhouding tot onze hele planeet. Indien ook het exemplaar van vrijdag wordt gerecupereerd, zou het de zevende keer dat er in ons land een meteoriet wordt aangetroffen.
Zo kan de meteoriet eruit zien. Dit is de zesde Belgische meteoriet tentoongesteld in Museum voor Natuurwetenschappen.
Er bestaan verschillende soorten meteorieten en het is niet zo eenvoudig om te bepalen wanneer het effectief om een meteoriet gaat. WikiHow geeft enkele tips om een meteoriet te onderscheiden van andere stenen en metalen.
Zo is er de kleur. Als het gevaarte nog maar net uit de lucht is gevallen, is de kleur blinkend zwart, door de verbranding in de atmosfeer. Door zijn verblijf op de aarde wordt het materiaal na verloop van tijd roestbruin. Dan is er ook de vorm. Die is meestal grillig, onregelmatig.
Er is de smeltkorst. “Als het oppervlak van je steen eruitziet alsof het is gesmolten en veranderd, kan het een meteoriet zijn”, schrijft WikiHow. Op die glazige, donkere buitenlaag komen ook vaak kleine streeplijnen voor. Verder zitten er soms ook putjes in het materiaal, maar nooit gaten.
Magnetisch
Meteorieten zijn ook nooit poreus, maar vast. Ze voelen zwaarder aan dan andere gesteenten en zijn meestal magnetisch. Dat komt door de hoge concentratie aan het overgangsmetaal nikkel en het onedel metaal ijzer binnenin. Ook aan de buitenkant zie je vaak korrels als sporen van dat nikkel en ijzer.
Een echte meteoriet laat verder geen duidelijke strepen achter - behalve eventueel een klein beetje grijs - als je die tegen een onbehandelde keramische steen schraapt. Daarvoor kan de achterkant van een keramische tegel of van een koffiekopje of de binnenkant van een toiletreservoir dienen. Let wel: ook veel aardse gesteenten laten geen sporen na op onbehandelde keramiek. De test dient dus enkel om een meteoriet uit te sluiten.
Een meteoriet is niet gevaarlijk. Het is een fabeltje dat het gesteente gloeiend heet zou zijn bij ‘de landing’, want de meteoriet is tegen dan al lang afgekoeld en voelt hoogstens nog een beetje warm aan.
Eerlijke vinder
De eerlijke vinder is in principe eigenaar van de meteoriet als hij/zij die op het eigen domein vindt. De oorspronkelijke eigenaar heeft dan wettelijk drie jaar de tijd om het voorwerp op te eisen, maar in dit geval bestaat die niet en blijft de nieuwe eigenaar in het bezit van het materiaal. Als de ruimtesteen op privéterrein wordt gevonden, dan moet die normaal wel aan de gemeente worden overgemaakt.
Vond jij de meteoriet? Laat het onze redactie weten viaredactie@hln.be.
Natuurfenomeen boven Noordpool kan voor strenge winterkoude zorgen
Er is iets aan de hand in de atmosfeer boven de Noordpool weliswaar. Een spectaculaire weersverandering voltrekt zich op grote hoogte, in de stratosfeer. Daar kan die ook blijven en dan merken wij er hier niets van. Maar in twee van de drie gevallen doet die verandering zich voelen op leefniveau. En dan zullen wij er wél iets van voelen: stevig winterweer.
De poolwervel is aan de wandel en kan mogelijk splitsen. Dat heeft in verleden gezorgd voor bar winterweer, in Noord-Amerika maar ook in Europa. Het gebeurde bijvoorbeeld in februari 2018 en zorgde voor een koudeperiode die in Noord-Amerika en Groot-Brittannië ‘the Beast from the East’ werd gedoopt.
Het verantwoordelijke fenomeen heet in de meteorologie ‘plotselinge stratosferische opwarming’. Wat verwarrend misschien, maar de bron van die snelle omslag naar winterweer zit in een verwarming. Niet in de opwarming van het klimaat; het gaat hier over een weersverschijnsel dat ongeveer zes keer per decennium voorkomt. En over een verwarming die ver onder nul blijft.
De stratosfeer is de luchtlaag die begint op tien kilometer hoogte. Boven de Noordpool is het daar de hele winter donker, want zonlicht komt er niet. Daardoor bouwt zich een gebied van lage druk op met sterke westenwinden: de poolwervel. Vaak blijft die in stand, maar de poolwervel kan ook opbreken. Meteorologen zien dan op grote hoogte de wind draaien van west naar oost.
“Dat is afgelopen woensdag gebeurd”, zegt Michiel van Weele, meteoroloog bij de Nederlandse meteorlogische dienst KNMI. Het duidt erop dat de temperatuur in de stratosfeer boven de Noordpool flink is gestegen. Er kunnen nu twee dingen gebeuren: de poolwervel verplaatst zich alleen wat in onze richting of hij splitst in twee wervels, zoals het geval was in 2018. “We hebben deze week alleen een verplaatsing kunnen meten”, zegt Van Weele, “maar we houden het in de gaten.”
De kou kan na twee weken al toeslaan
Richard Hallhoudt er ernstig rekening mee dat die splitsing er gaat komen. Hall is hoogleraar aan de universiteit van Bristol (VK) en publiceerde deze week in de Journal of Geophysical Research met collega’s een methode om de gevolgen van zo’n wandel van de poolwervel te voorspellen. Het is geen methode die precies verklaart wat er gebeurt, maar een algoritme dat op basis van alle gevallen uit de afgelopen halve eeuw karakteristieken heeft gedestilleerd die nu kunnen worden gebruikt om te voorspellen.
Want de gevolgen kunnen enorm uiteenlopen. De spectaculaire weersverandering voltrekt zich op grote hoogte, in de stratosfeer. Daar kan die ook blijven en dan merken we er niets van. Maar in twee van de drie gevallen doet die verandering zich voelen op leefniveau. Daar kan dan koude poollucht naar gematigde streken gaan stromen. Winterweer dus.
Vooral een splitsing van de poolwervel kan het weer doen omslaan. Bovendien gaat dat een stuk sneller. In de analyse van Hall blijkt het drie weken te duren voor een verplaatsing van de poolwervel zich laat voelen. Maar als de wervel splitst, slaat de kou al na twee weken toe.
Waar dat gebeurt, hangt af van de gang van de twee nieuwe wervels. Maar de meest waarschijnlijke gebieden, zegt meteoroloog Van Weele, zijn Noord-Amerika en Europa.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
De aarde tolde in 2020 in recordtempo om haar as; de dagen waren meetbaar korter
In 2020 draaide de aarde zo snel om haar as, dat de dagen meetbaar korter waren. Mogelijk moeten we de klok binnenkort zelfs een gedwongen tik terug zetten om het rappe getol bij te benen, schrijft de Volkskrant.
Een beetje tegenstrijdig klinkt het wel. Waar 2020 voor de meeste mensen voelde als een jaar dat zich eindeloos voortsleepte van crisis naar lockdown en weer terug, zoefde het jaar in werkelijkheid in recordvaart voorbij.
Of nou ja: tijdmeet-technisch dan toch. Veel zullen u en ik van de milliseconden tijdwinst die we afgelopen jaar boekten immers niet hebben gemerkt. Toch is die kortere draaitijd van de aarde, nauwlettend bijgehouden door de International Earth Rotation Reference Systems Service (IERS), meer dan alleen een grappig borrelfeitje. Hij heeft namelijk invloed op de stand van de ‘universele klok’ waarnaar wij allemaal leven, de wereldwijde standaard waarop alle tijdzones gebaseerd zijn.
Ultragevoelige atoomklokken
Die wereldwijde tijd heet ook wel UTC – overigens geen afkorting, maar een compromis tussen de Engelse term CUT (Coordinated Universal Time) en de Franse term TUC (Temps Universel Coordonné). UTC is op zijn beurt weer gebaseerd op de internationale atoomtijd, die men bijhoudt met 400 ultragevoelige atoomklokken, verspreid over 90 laboratoria over de hele wereld.
“Bij ons staan vier van die klokken”, zegt tijdbeheerder Erik Dierikx van het nationaal metrologisch instituut VSL in Delft. Daar houdt hij de IERS-gegevens nauwlettend in de gaten, op zoek naar het moment dat UTC te veel begint af te wijken van de astronomische tijd.
Waar je bij een dag al snel denkt aan 24 uur, wijkt de werkelijke duur van één rondje om de aardas namelijk elke dag iets af, blijkt uit de IERS-gegevens. Dat heeft overigens een natuurlijke oorzaak: veranderingen in de wind, bijvoorbeeld, of het stromen van de oceanen. Zelfs bewegingen van de aardkern oefenen een minieme invloed uit op hoe snel de aarde tolt.
Te langzaam
“Zodra het verschil tussen de astronomische tijd en UTC te groot wordt, voegt men een schrikkelseconde toe”, zegt Dierikx, die zo’n seconde dan samen met zijn collega’s in de atoomklokken programmeert. “De laatste schrikkelseconde kwam erbij op 1 januari 2017", zegt hij.
Decennialang leek de aarde gemiddeld te langzaam te draaien. Maar het afgelopen jaar ging het juist snel, met opmerkelijk veel korte dagen. Sterker nog: de 28 kortste dagen die sinds 1960 in de boeken staan, komen allemaal uit 2020, zo meldde vakwebsite timeanddate.com onlangs na een eigen analyse van de IERS-gegevens. Het meest bont maakte 19 juli het, door (afgerond) anderhalve milliseconde korter dan 24 uur te duren.
Negatieve schrikkelseconde
En ook dit jaar is de verwachting dat de aarde relatief snel om haar as zal tollen, zo meldt het IERS in een voorspelling, zodat ook in 2021 de astronomische tijd het hele jaar zal blijven achterlopen op de tijd op onze klokken.
Heel voorzichtig beginnen sommige tijdturvers daarom zelfs te denken aan de invoering van een negatieve schrikkelseconde om de klok weer in het gareel te krijgen. Dan zouden we een minuut krijgen van maar 59 in plaats van 60 seconden, waarmee één hele kloktik uit de UTC-boeken verdampt. Dat is nog nooit eerder gedaan.
“Ik denk dat het nog even duurt voordat zoiets nodig is”, zegt Dierikx. “Maar theoretisch is het zeker mogelijk. Onze apparatuur kan seconden toevoegen, maar óók weer uitgummen. Dat zou een leuk unicum zijn.”
Dit waren de vijf wetenschappelijke hoogtepunten van 2020
Nu 2021 uit de startblokken is geschoten, is het moment aangebroken om de balans op te maken van het afgelopen jaar. Wat waren dé wetenschappelijke nieuwsfeiten van 2020? Wij stelden alvast onze lijst samen.
Martijn Peters
De niet-aflatende speurtocht naar nieuwe kennis heeft ook dit jaar ervoor gezorgd dat er weer wat minder mysteries in ons universum zijn. Op zich niets verwonderlijk, ware het niet dat een pandemie tegelijkertijd de wereld in zijn greep hield. 2020 zal de geschiedenisboeken ingaan als het jaar waarin we kennismaakten met het nieuwe coronavirus SARS-CoV-2. En dat heeft ook zijn weerslag op de wetenschap gehad.
Het jaar van SARS-CoV-2
Voor velen was 2020 het jaar waarin het normale dagelijkse leven even op pauze werd gezet. Maar in de wetenschap kwam alles in een stroomversnelling terecht. Eind 2019 hoorden we voor het eerst iets over een nieuwe mysterieuze longziekte in het tot dan toe onbekende Wuhan. Eind 2020 krijgt de 96-jarige Jos Hermans als eerste een vaccin toegediend. Een ongeziene prestatie. In een jaar waarin politieke leiders hun grenzen sloten hebben wetenschappers hun grenzen - figuurlijk - aan diggelen geslagen, wat leidde tot een imposante wereldwijde samenwerking en drastische veranderingen in de manier waarop er aan wetenschap werd gedaan.
Slechts enkele dagen na de ontdekking van de uitbraak van dit nieuwe virus werd de genetische code al ontrafeld en met de wereld gedeeld. De ellenlange administratieve processen die gepaard gaan met de publicatie van onderzoeksresultaten in een wetenschappelijk tijdschrift werden gewoon aan de kant geschoven en alles werd meteen online geplaatst. De opgedane kennis was plots voor iedereen toegankelijk en die werkwijze werd ook aangehouden gedurende de hele coronacrisis. Wat volgde was een tsunami aan informatie. Nooit eerder probeerden zoveel experten samen eenzelfde vijand te verslaan. Concurrenten sloegen plots de handen in elkaar. De wetenschappelijke wereld kwam samen zoals nooit tevoren.
Enkele maanden gevuld met wetenschappelijke innovaties en het verleggen van grenzen gaven ons meerdere kandidaat-vaccins. Die werden niet alleen ontwikkeld met een snelheid die die van het licht leek te benaderen, maar ook aan een verbazingwekkend tempo onderworpen aan klinische testen. En dat alles zonder in te boeten aan kwaliteit. Het ultieme bewijs dat als er genoeg geld en hersenen - met de goedkeuring van regeringen, industrie, academie,... - tegen een probleem worden aangegooid, er héél veel mogelijk is. In dit geval leidde deze revolutionaire wereldwijde inspanning tot de snelste ontwikkeling van een vaccin ooit (een record dat tot 2020 toebehoorde aan het bof-vaccin dat in 4 jaar het daglicht zag). Dankzij die historische gebeurtenis krijgen we nu stilaan, spuitje per spuitje, ons leven terug.
CRISPR-Cas9 in de praktijk
Het mag dan misschien lijken alsof het gisteren was, maar de ontdekking van CRISPR-Cas9 vond ondertussen al bijna een decennium geleden plaats. Toch haalt deze revolutionaire techniek waarmee snel en goedkoop veranderingen aangebracht worden in het DNA van om het even welk organisme nog jaarlijks het nieuws, ook in 2020. Zo ging de Nobelprijs voor Scheikunde dit jaar naar de ontdekkers van de DNA-schaar, Emmanuelle Charpentier en Jennifer Doudna.
Maar daar bleef het niet bij. Er werd ook aangetoond dat de techniek kan ingezet worden om gewassen te verbeteren zonder dat er sprake is van genetisch gemodificeerde organismen. Hierdoor kan men planten voorzien van gunstige eigenschappen, zoals een verhoogde weerbaarheid tegen droogte en insecten of een verhoogde opbrengst, zonder al de vooroordelen. En CRISPR-Cas9 vindt ook steeds vaker zijn weg naar de ziekenhuizen. De resultaten van verschillende wetenschappelijke studies werden in 2020 bekendgemaakt waarin de techniek gebruikt werd tegen aandoeningen zoals kanker, sikkelcelziekte en een overerfbare vorm van blindheid.
Tot slot vond, niet geheel onverwacht tijdens deze pandemie, de techniek ook zijn weg terug naar zijn originele toepassing: het vernietigen van virussen. De inspiratie voor de DNA-schaar kwam namelijk van het eeuwenoude afweersysteem van bacteriën die het gebruikten om virussen onschadelijk te maken door in hun genetisch materiaal te knippen. Verschillende onderzoeksgroepen zijn nu op zoek naar het antwoord op de vraag of de revolutionaire techniek ook gebruikt kan worden om ons lichaam tegen virale indringers te beschermen.
Dit zijn nog maar de eerste stappen die wetenschappers zetten als het op de mogelijkheden van CRISPR-Cas9 aankomt. Allicht zullen we in de komende jaren er nog veel horen en zal de impact op onze levens ongetwijfeld groot zijn.
Artificiële intelligentie in de bres voor onze gezondheid
Tesla-oprichter Elon Musk mag dan beginnen huiveren als het over artificiële intelligentie (AI) gaat, de wetenschappers van Google’s Deepmind onderzoeksgroep hebben in 2020 meermaals bewezen dat AI zeker ook zijn nut heeft. In de afgelopen jaren lieten zij al zien dat het ingezet kan worden om een niertrauma maar liefst 48 uur vroeger te detecteren en voor een betere analyse van onze genetische samenstelling. Dit jaar werd die lijst nog wat uitgebreid. Een door hen ontwikkelde AI zorgde voor een verbetering in het opsporen van borstkanker bij mammografieën.
Maar hun grootste verwezenlijking was het oplossen van een raadsel waar biologen al een halve eeuw hun tanden op stuk bijten: het eiwit-vouwprobleem. Eiwitten hebben verschillende functies in ons lichaam. Het zijn bouwstoffen, ze spelen een rol bij onze afweer en ze maken verschillende processen mogelijk. Dit biologisch molecuul bestaat uit een ketting van bouwstenen, genaamd aminozuren, die zich vervolgens opvouwt tot een 3D structuur. Tot nu toe hadden wetenschappers er het raden naar hoe de volgorde van die bouwstenen de uiteindelijke opvouwing en 3D-structuur van een eiwit bepaalt. Maar dat was buiten het nieuwe AI-systeem, AlphaFold, van Deepmind gerekend. Het kan namelijk dit soort voorspellingen maken én dat in slechts enkele dagen tijd en met een lagere kostprijs dan vele andere technieken.
Deze doorbraak kan wetenschappers in de toekomst helpen om nieuwe medicijnen te ontwikkelen en ziektes beter te begrijpen. Maar niet enkel onze gezondheid heeft er voordeel bij. Synthetische eiwitten kunnen bijvoorbeeld ook gebruikt worden voor afvalverwerking (zo werd er dit jaar een eiwit gemaakt dat plastic kan afbreken), de productie van biobrandstof en in de landbouw. Voorlopig dus nog geen ‘Terminator’-toestanden, maar wel een dikke hoera voor de AI.
Ruimte-exploratie schakelt een versnelling hoger
Als het hier op aarde niet meer plezant is, dan misschien wel daarbuiten. Dat moet door de hoofden van heel wat onderzoekers gespookt hebben tijdens deze pandemie, want er werden namelijk weer veel opmerkelijke ontdekkingen buiten onze atmosfeer gedaan. Zo werd niet enkel het onderzoek naar zwarte gaten van Roger Penrose, Reinhard Genzel en Andrea Ghez beloond met de Nobelprijs voor Natuurkunde, maar ontdekte astronomen ook een zwart gat dat zo groot was (142 keer de massa van onze zon) dat het eigenlijk niet zou mogen bestaan.
En er werd nog meer ontdekt in ons universum. Na een speurtocht van meer dan 10 jaar kwamen onderzoekers eindelijk te weten wat de oorzaak was van korte snelle radiogolven uit verre sterrenstelsels. Tal van verdachten passeerden de revue, maar in 2020 zorgde het Canadian Hydrogen Intensity Mapping Experiment voor het verlossende antwoord. Het bleek om een magnetar te gaan, een neutronenster met een zeer krachtig magnetisch veld. Het mysterie van wie het gedaan heeft is nu opgelost, maar hoe blijft wel nog een onopgeloste vraag. Het spelletje ruimte-‘Cluedo’ gaat dus gewoon door.
Astronomen troffen in 2020 ook water aan op de maan en merkten op dat Mars zoemt. En ze maakten met behulp van de Solar Orbiter missie de dichtste foto ooit bij de zon en verzamelde materiaal van een asteroïde. Daarnaast vond ook de eerste commerciële vlucht naar het internationaal ruimtestation plaats, met dank aan SpaceX. Tot slot werd er ook nog een ‘ruimte’-ontdekking gedaan hier op aarde. Tijdens de analyse van de Murchison-meteoriet bleek dat die stukjes sterrenstof met zich meedroeg die miljarden jaren oud zijn. We hebben dus iets op onze planeet gevonden dat ouder is dan ons zonnestelsel zelf.
De natuur blijft ons verbazen
Er kan natuurlijk geen lijst zijn zonder een aantal wapenfeiten waarin de fauna en flora van onze planeet zich van hun beste kant laat zien. Dat mag u letterlijk nemen in dit geval. 2020 bleek het jaar van de lichtgevende beestjes te zijn. De meest spraakmakende was de wombat, een dier bekend voor zijn hoge aaibaarheidsfactor en vierkante stoelgang. Plaats er één onder een UV-lamp en zijn vacht licht helder op. Ook zijn vogels intelligenter dan gedacht. Sommige, zoals kraaien, zijn zelfs misschien in staat tot bewuste gedachten.
Vaak wordt er gezegd dat we meer weten over het universum rondom ons dan over wat er zich in onze eigen oceanen afspeelt. Dat werd dit jaar nog eens bevestigd toen Australische wetenschappers een torenhoog koraal ontdekte, dat met 500 meter 5 keer groter is dan het Atomium. Het was al meer dan een eeuw geleden sinds er nog zo’n vrijstaand rif ontdekt werd.
Minder vrolijk nieuws kwam er van de klimaatwetenschappers. Zo documenteerden zij vele records in 2020, waaronder het warmste decennium ooit. Het afgelopen jaar kreeg ook de titel mee van ‘meest actieve orkaanseizoen’ van de Atlantische oceaan. Tot slot zijn ze er ook in geslaagd, met behulp van heel wat wetenschappelijke vooruitgang, om de voorspellingen met betrekking tot de opwarming van de aarde door broeikasgassen nauwkeuriger te maken. Zo’n 40 jaar geleden werd dit geschat op 1,5 tot 4,5 °C indien de hoeveelheid koolstofdioxide in onze atmosfeer verder toeneemt. Dat werd nu bijgesteld naar 2,6 tot 3,9 °C. Nog meer dan voldoende voor verschroeiende hittegolven en het verdwijnen van kuststeden.
BONUS: wetenschap wordt alsmaar populairder
Wetenschap wint aan populariteit. Mensen raken steeds meer geboeid door deze wondere wereld. Dat bleek ook uit Spotify’s meest beluisterde lijsten van 2020. Zo was de populairste podcast in België van het afgelopen jaar de ‘Nerdland’-podcast. Daarin geven een hele hoop enthousiastelingen onder leiding van Lieven Scheire elke maand een overzicht van het wetenschapsnieuws dat je zeker niet mag missen. Een aanrader voor 2021 als entertainende discussies over wetenschap iets voor jou zijn.
We zagen ze nog nooit zo veel vliegen: tien opmerkelijke Belgische UFO-meldingen uit 2020 verklaard
MEULEBEKE/ANTWERPEN - Het Belgisch UFO Meldpunt in het West-Vlaamse Meulebeke kreeg vorig jaar 446 meldingen binnen van mensen die iets vreemds in de lucht hadden gezien. Dat is een stijging van 64 procent in vergelijking met 2019. Met dank aan de lockdown, waardoor we plots meer tijd hadden om naar de hemel te turen. En daar zitten enkele opvallende luchtverschijnselen tussen. Wij haalden de tien opmerkelijkste er voor je uit.
Valentijn Dumoulein
1. De satelliet-treintjes van Elon Musk (maart en april)
Dat er dit jaar een recordaantal meldingen binnenliep bij het Belgisch UFO Meldpunt heeft in grote mate te maken met SpaceX, het commerciële ruimtevaartbedrijf van Elon Musk. “Dertien meldingen bereikten ons op 29 maart. De avond voordien waren het er zelfs 22”, zegt Frederick Delaere van het UFO Meldpunt. “Al deze meldingen gingen over witte lichtstippen die in een lange rij traag langs de hemel bewogen. Het betrof een nieuwe uitzetting van de Starlink-satellieten van SpaceX, die in een ‘treintje’ door de lucht voorbij vlogen. Er kwamen in totaal 191 meldingen binnen over deze satellieten of het ISS-ruimtestation.”
2. Carnaval in het heelal... (omgeving van Aalst, 23 februari)
Paniek op zondagavond 23 februari in de omgeving van Grembergen, Aalst en Lebbeke. Een half uur lang zagen inwoners uit die regio en omgeving schimmige lichtobjecten langs de hemel vliegen. Zes lichtgevende bollen werden geteld, meestal bewegend in formaties van drie. Soms bijna roerloos, dan weer met een enorme snelheid van Aalst wegschietend om kort daarna weer op dezelfde manier terug te keren naar een vast punt boven de stad. “Vijf getuigen hadden video’s van het verschijnsel kunnen maken en die doorgestuurd naar ons”, zegt Frederick. “Het verschijnsel op de beelden is genoegzaam bekend: het gaat om het schijnsel op de wolken van kantelbare hallogeenspots die naar de lucht zijn gericht. De datum is niet toevallig: 23 februari was de dag waarop de 92ste editie van het driedaagse carnavalsfeest van Aalst werd ingeluid.”
Bekijk hier een filmpje van de waarneming:
3. Verschillende lichtgevende stippen (Kuurne, 3 maart)
In de late namiddag van 6 maart filmde een politiecommissaris boven de West-Vlaamse gemeente Kuurne verschillende lichtgevende, vreemd bewegende stippen die elkaar leken te volgen. De stippen verdwenen af en toe in de wolken. “Waarschijnlijk werden hier trossen witte ballonnen gefilmd”, legt Frederick uit. “De objecten vlogen langs dichte wolkenflarden. Die ontstaan doordat luchtstromen op die hoogte voortdurend van richting veranderen. Het verklaart waarom de ballonnen geen rechtlijnig traject volgden.”
Op 18 maart verscheen rond 7 uur in de hemel “nabij Antwerpen” (een preciezere locatie wordt door de waarnemer niet vermeld, nvdr) een sinusvormige witte sliert tussen de normale condenssporen. Diezelfde dag, maar dan rond 18.30 uur, werd een gelijkaardige langere witte sliert gefotografeerd vanuit Antwerpen-Deurne. Het gaat om een zeldzaam type condensspoor van een vliegtuig.
5. Bol met korte vleermuisarmen (Sint-Andries, 16 mei)
Op 16 mei kreeg het UFO Meldpunt deze melding binnen: ”Ik was aan het wandelen met mijn vriendin en onze zoon in het park. Mijn vriendin keek omhoog en zag het object boven ons vliegen. Ik keek ook en stond er versteld van. Het maakte geen lawaai en zweefde soepel.” De melder voegt er nog aan toe dat het object leek op “een bol met korte vleermuisarmen” en kleiner was dan een vliegtuig.
Twee foto’s werden aan het UFO Meldpunt bezorgd. Ze tonen niet alleen het merkwaardige object, maar ook een sportvliegtuig dat achter het object aanvliegt. “Dat laatste detail deed een lampje branden”, zegt Frederick. “Waarschijnlijk hadden de getuigen een Verhees-delta waargenomen. Sinds 2009 heeft dit experimentele vliegtuigtype al tientallen ufo-meldingen opgeleverd. Vaak worden de toestellen begeleid door een tweede vliegtuig. Nazicht op Planefinder bevestigde dat de tweezitsversie van de delta’s die middag langs Brugge was gevlogen. Opmerkelijk is dat de getuigen geen geluid hebben gehoord, terwijl de Verhees-delta’s toch bekend staan als vrij lawaaierige toestellen.”
6. Is het een vliegtuig, is het een vogel? (Overmere, 14 juni)
Rond 14 uur werd op 14 juni in het Oost-Vlaamse Overmere een foto van een bijzonnenring gemaakt, een optisch verschijnsel door de vorming van ijskristallen in de lucht. “Deze keer was er in de linker bovenhoek van een van de foto’s een ongewone schotelvorm te zien”, weet Frederick. “Vermoedelijk gaat het om een kleine vogel die tijdens de opname voor de camera zwenkte.”
7. Twee evenwijdige lichtgevende lijnen (Lanaken, 3 juli)
Een man uit Lanaken filmde op 3 juli rond 2.50 uur vanuit het dakvenster van zijn slaapkamer drie quasiparallelle ‘lichtlijnen', die ongeveer twintig minuten roerloos in de lucht bleven hangen. Het verschijnsel deed zich voor in zuidoostelijke richting. Op uitgezoomde beelden is boven de lijnen ook een stip te zien. “Het onderzoek, dat werd uitgevoerd met behulp van een hemelkaart en een foto genomen bij daglicht vanuit dezelfde slaapkamer, bracht aan het licht dat de stip de planeet Mars was”, verduidelijkt Frederick. “Daaruit kon ook de positie van de lichtlijnen worden afgeleid. Het bleek te gaan om reflecties van omgevingslicht op het raamkozijn van het dakvenster van de buren.”
8. De vlinder die te dicht kwam (Wilrijk, 27 juli)
“De vrouw die ons deze melding doorstuurde, ontdekte pas in november dat er zich een merkwaardig object bevond op een foto die ze op 27 juli van een bijzondere wolkenpartij had gemaakt. Ze gelooft zelf niet in UFO’s, maar volgens enkele van haar vrienden kan het alleen maar een UFO geweest zijn. Wij zien echter een vlinder”, glimlacht Frederick.
Op 20 november ontving het meldpunt een merkwaardige foto van een team van architecten, gevestigd in één van de hoogste flatgebouwen op Antwerpen Linkeroever. Volgens de melder was er een UFO op te zien. Meer info werd er niet verstrekt, behalve dan dat de UFO werd opgemerkt tijdens het middageten en ongeveer een half uur lang zichtbaar was geweest. Op 24 november volgden nog achttien foto’s van hetzelfde verschijnsel, nadat een aantal extra vragen naar het architectenteam was verstuurd. “Dat gaf een heel ander plaatje”, vertelt Frederick. “Een van de foto’s bevat een merkwaardig detail: aan de linkerkant van het object zijn twee uitsteeksels te zien. Waarschijnlijkheid zijn het de handvatten van een doorschijnende of witte pedaalemmerzak, zoals op de afbeelding rechts. Dit soort wegwerpzakken vinden we overal. Ze zijn bijzonder licht en worden makkelijk door de wind opgetild en meegevoerd. Dat de zak een half uur boven dezelfde plaats bleef rondcirkelen, verklaart zich doordat de zwakke westelijke wind loodrecht inbeukte op de twee flatgebouwen die de achtergrond van de foto’s uitmaken.”
Ontmoet Spot, de robothond die reeds schapen hoedde in Nieuw-Zeeland, wordt ingezet door de New York City Police Department (NYPD) en binnenkort ook Mars zal verkennen.
Spot is van Amerikaanse makelij en werd ontworpen door het bedrijf Boston Dynamics. Hij staat op vier poten en kan dus ook trappen lopen. Hij heeft een 360 gradenzicht waarmee hij hindernissen kan vermijden. Bovendien kan de robot worden ingezet op plaatsen waar robots op wielen niet geraken. En dat maakt het stalen beest net zo interessant voor het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA.
Tot nu toe werden er vier robots met wielen naar de rode planeet gestuurd, een kleine beperking gezien zulke robots enkel de relatief vlakke delen van Mars kunnen verkennen. Omdat Spot op vier poten loopt, geniet hij een grotere vrijheid en kan hij het nog onbekende terrein in beeld brengen.
Om dat mogelijk te maken, werd de robothond nog uitgerust met een nieuw sensorenpakket, een warmtebeeldcamera en aangepaste software opdat hij gegevens naar de aarde kun sturen.
Doel van de missie
Wat moet Spot nu concreet gaan doen op Mars? Men vermoedt dat er op Mars ondergrondse lavagrotten zijn. Zulke grotten zijn ontstaan door (uitgedoofde) lavastromen en zouden een geschikte verblijfplaats kunnen vormen voor de mens, eenmaal er sprake is van permanente bewoning op Mars.
GERELATEERDE VIDEO'S, selected and posted by peter2011
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
02-01-2021
De oude Noordpool bestaat niet meer: om de nieuwe woedt een hevige strijd
PREMIUM
De oude Noordpool bestaat niet meer: om de nieuwe woedt een hevige strijd
De klimaatverandering gaat in het Noordpoolgebied twee tot drie keer zo snel als elders. Dat is een ramp voor de natuur. En gretige landen zien plots ook commerciële mogelijkheden opdoemen, voor de visserij en de olie-industrie. Hoe gaat de toekomst van het Noordpoolgebied eruitzien?
Ben van Raaij
1. Klimaatverandering: record op record
Je kunt zeggen, zegt klimaatwetenschapper Roderik van de Wal, dat de oude Noordpool niet meer bestaat. ‘Het Arctisch gebied is overgegaan naar een nieuw, warmer klimaat.’ De bevroren wereld van de Noordpool maakt steeds meer plaats voor open oceaan. Over tien jaar zal de pool ’s zomers grotendeels ijsvrij zijn. Met alle gevolgen van dien, voor het gebied zelf en ver daarbuiten, voor het wereldwijde klimaat.
De klimaatverandering gaat in het Noordpoolgebied twee tot drie keer zo hard als elders in de wereld en breekt record op record. Deze zomer tikte het kwik 21,7 graden aan in Spitsbergen, op 1.300 km van de geografische Noordpool; in Siberië werd het zelfs 38 graden. 2020 was het op een na warmste jaar ooit in de Arctic. Gemiddelde temperaturen liggen er nu 3 tot 5 graden hoger dan in de jaren zeventig.
De gevolgen blijven niet uit, bijvoorbeeld voor de jaarlijkse groei en afname van het zee-ijs in de Arctische wateren. Dat zee-ijs had op 15 september zijn op een na kleinste omvang ooit (na het recordjaar 2012), ver onder het langjarig gemiddelde. Was er in de zomer van 1980 nog 7,5 miljoen vierkante kilometer zee-ijs, in 2020 was die hoeveelheid gehalveerd. Het zee-ijs wordt ook dunner en fragieler, en meerjarig ijs verdwijnt.
De afname van het zee-ijs brengt een hele cascade van processen op gang, zegt Van de Wal. Doordat donker zeewater zonlicht beter opneemt dan ijs warmen de Arctische wateren sneller op; deze zomer waren ze tot wel 3 graden warmer dan gemiddeld. De zee warmt ook het land op, met als gevolg steeds minder sneeuwbedekking in Eurazië, recordbosbranden in Siberië en in het najaar ook een steeds later dicht vriezende zee.
De Groenlandse ijskap verloor vorig jaar een recordhoeveelheid van 586 miljard ton ijs, 15 procent meer dan het vorige record van 2012. Als de ijskap helemaal zou smelten zou de zeespiegel (over een termijn van vele eeuwen) met zes meter stijgen. Volgens wetenschappers is de ijskap echter al voorbij het ‘point of no return’: er valt niet meer genoeg sneeuw om het ijsverlies via afkalvende gletsjers te kunnen compenseren.
2. Natuur: mens en dier bedreigd
De opwarming gaat zo snel dat veel Arctische diersoorten het niet kunnen bijbenen, zegt Gert Polet van het Wereld Natuur Fonds (WWF). Zo begonnen wilde rendieren in het Noord-Russische Taimyr dit jaar extreem vroeg met hun migratie. Veel pasgeboren kalveren waren nog te zwak en kwamen om. Waar veel diersoorten vanwege de opwarming naar koelere breedtegraden migreren, kunnen Arctische soorten nergens heen.
De ijsbeer zal zeker een slachtoffer van de opwarming worden, aldus Polet, want hij is voor de robbenjacht afhankelijk van het zee-ijs. Nu dat verdwijnt moeten de beren steeds langer op land overleven en overschakelen op ander voedsel (veel beren komen schooien bij menselijke nederzettingen), of vasten. Dat gaat ten koste van hun vetreserves en dus overlevingskansen. Onderzoek wees onlangs uit dat alle ijsbeerpopulaties deze eeuw fors zullen afnemen, behalve die in de zogenaamde ‘Last Ice Area’ ten noorden van Canada.
Arctische diersoorten hebben ook last van toenemende menselijke activiteiten in het Noordpoolgebied. Zo wil Canada de productie van de Mary River-mijn op Baffin Island opvoeren. Zo’n 12 miljoen ton ijzererts per jaar moet via een nieuwe spoorlijn en een ijsvrij te houden scheepvaartroute tussen Canada en Groenland worden afgevoerd. Volgens biologen zal het schroeflawaai van de schepen fataal zijn voor de daar overwinterende narwalpopulaties en de zeer bedreigde Groenlandse walvis, die onlangs is teruggekeerd in het gebied.
Ook de mens zelf heeft last van de opwarming. Lokale inheemse gemeenschappen, zoals de Inuit en First Nations, zien door de opwarming hun kwetsbare voedselvoorziening in gevaar komen. De Vuntut Gwitchin First Nation in Noordwest-Yukon riep vorig jaar de noodtoestand uit. Ze leven van de kariboejacht, maar die traditie lijdt onder de opwarming van de toendra en veranderende migratiepatronen van de kariboes.
3. Exploitatie: expansie in de Barentszee
De opwarming van het Noordpoolgebied biedt kansen aan vele bedrijfstakken. De opwarming van het zeewater brengt veel commercieel interessante zuidelijke vissoorten, zoals kabeljauw, naar het gebied. En de Arctische wateren worden steeds toegankelijker voor de scheepvaart en de olie- en gasindustrie.
Zo mikt Noorwegen op uitbreiding van zijn olie- en gasexploratie in de Barentszee. De Noorse regering gaf half november 136 nieuwe concessies uit. Daarvoor verlegde zij de officiële grens van de ‘marginale ijszone’, het productieve overgangsgebied tussen zee-ijs en open oceaan dat de basis is voor het hele Arctische ecosysteem, en dat vanwege zijn kwetsbaarheid voor vervuiling en verstoring door seismische tests gesloten is voor exploratie. De nieuwe grens ligt heel handig ten noorden van alle olie- en gasconcessies.
De vraag is of het van boren komt. De oliesector is flink aan het bezuinigen vanwege de coronacrisis en de gekelderde olieprijs. Maar de hoogste Noorse rechter wees half december de bezwaren van de tegenstanders wel af. ‘Middenin de klimaatcrisis maakt Noorwegen nóg meer olie-exploratie in de kwetsbare Arctic mogelijk’, zei Frode Pleym van Greenpeace eerder. ‘Het is een roekeloos affront voor komende generaties.’
Aan de andere kant van de wereld wil de scheidende Amerikaanse regering-Trump naar olie en gas laten boren in het ongerepte Arctic National Wildlife Refuge in Alaska, een bedreiging voor de rondtrekkende kuddes kariboes in het reservaat en de ijsberen die er hun jongen krijgen. Trump probeert het veilen van de vergunningen nog snel even door te zetten voordat Joe Biden op 20 januari aantreedt (Biden is tegen olieboringen in de Arctic). Inheemse groepen trachten de veiling nu via de federale rechter te verhinderen.
Polet blijft optimistisch. ‘We hebben de strijd verloren, het gebied ligt open voor concessies, maar als niemand biedt wordt het een no-go.’ Veel oliebedrijven lijken te weifelen: er is geen infrastructuur in het gebied, de markt is in mineur en veel grote beleggers hebben zich net gecommitteerd aan bescherming van de biodiversiteit.
4. Maritiem: smerige scheepvaart
De opwarming en de afname van het zee-ijs (met binnen enkele jaren mogelijk een ijsvrije zee in de zomer) maken de Noordelijke IJszee steeds toegankelijker voor de scheepvaart. Met name voor het vrachtvervoer wordt een grote groei verwacht. Een ijsvrije noordelijke doorgang kan de vaartijd tussen China en Europa, nu 40 dagen, met een kwart bekorten. Afgelopen jaren nam het aantal reizen om de Noord al flink toe.
De groei van de scheepvaart belast het kwetsbare Arctische milieu. Schepen stoten bij de verbranding van zware stookolie grote hoeveelheden zwaveloxide en stikstofoxide uit, maar ook roetdeeltjes, die neerslaan op het zee-ijs, de reflectie van zonlicht verminderen en de opwarming versnellen. Daarnaast is er het risico op olierampen. Om die reden is de scheepvaart in de wateren rond Antarctica sinds jaar en dag streng aan banden gelegd.
Na eindeloos getraineer besloot de Internationale Maritieme Organisatie (IMO), de scheepvaartpoot van de VN, eind november een verbod op zware stookolie in Arctische wateren in te stellen. Maar de ban gaat pas juli 2024 in, en er zijn zoveel uitzonderingen dat 75 procent van de schepen tot medio 2029 stookolie kan blijven verbranden. ‘Het verbod is een wassen neus’, zegt Eelco Leemans van de Clean Arctic Alliance.
Het probleem is, zegt Polet van WWF, dat veel afgelegen dorpsgemeenschappen in het Noordpoolgebied, zoals die van de Inuit in Alaska, Canada en Groenland, voor hun elektriciteit en verwarming nog volledig afhankelijk zijn van generatoren op stookolie. ‘Een algeheel verbod op de verbranding van stookolie mag je eigenlijk pas afdwingen als voor deze mensen een alternatief voorhanden is.’
5. Geopolitiek: landjepik dreigt
In 2007 plaatste een Russisch onderzeebootje een titanium vlaggetje op de bodem van de Lomonosov-rug, een onderzeese bergketen die het Arctische oceaanbekken in tweeën deelt. Het was een symbolische claim waarmee het Rusland van Vladimir Poetin liet weten de Noordelijke IJszee en de nieuwe scheepvaartroute als Russisch domein te beschouwen. Het was de aftrap voor groeiende geopolitieke rivaliteit in het Noordpoolgebied.
De Russische expansie (Rusland moderniseerde recent ook zijn noordelijke onderzeevloot en versterkte oude marinebases op het afgelegen Frans Jozefland) blijft niet onweersproken. Navo-marineschepen voeren in september voor het eerst zonder escorte van Russische oorlogsbodems de Russische economische zone in de Barentszee binnen. Een signaal aan Moskou dat de noordelijke toegang tot Europa wordt beschermd.
De geopolitieke rivaliteit concentreert zich onder meer op Groenland, een autonoom deel van Denemarken dat niet alleen strategisch gelegen is maar ook rijk aan delfstoffen (olie, gas, uranium en zeldzame aarden voor hightech-toepassingen) die door het slinken van de Groenlandse ijskap steeds toegankelijker worden. Alle grootmachten willen er op de eerste rij zitten.
Zo lieten de VS, die vanaf Thule Air Force Base tijdens de Koude Oorlog het vliegverkeer rond de pool in de gaten hielden, hun oog weer op het eiland vallen. Ze openden een consulaat in Nuuk en president Trump bood aan Groenland te kopen, een wat minder gelukkige zet. Ook Rusland en China (dat zich in 2018 tot ‘bijna-Arctische natie’ uitriep) meldden zich. Hun schepen duiken steeds vaker onaangekondigd in Groenlandse wateren op. Tot nervositeit van moederland Denemarken, dat het gebied amper kan controleren.
Groenland zelf (met slechts 56.000 inwoners) ziet met de verhoopte inkomsten uit olie- en gaswinning en mijnbouw de kansen op volledige zelfstandigheid toenemen. Al realiseert men zich dat dit ook een prijs kan hebben, zoals de instroom van grote aantallen expats. ‘Als we niet uitkijken’, zei oud-premier Nicolaj Kleist over de mijnbouw, ‘hebben we hier straks meer Chinezen dan Groenlanders.’
6. Samenwerking: regulering nodig
Vanwege de klimaatverandering en alle nieuwe economische activiteiten is multilaterale samenwerking hard nodig om een duurzaam gebruik van de Arctische Oceaan veilig te stellen. Bestaande afspraken voldoen volgens zeerecht-specialist Erik Molenaar (Netherlands Institute for the Law of the Sea, Utrecht) niet meer. ‘Ze zijn te specifiek, niet bindend en niet gericht op het gebied als geheel.’
Het Arctisch gebied kent geen equivalent van het Verdrag inzake Antarctica uit 1959, dat de omgang met dit onbewoonde continent regelt. De enige pendant is het 100 jaar oude Spitsbergenverdrag, dat vastlegt dat Noorwegen namens 46 lidstaten de soevereiniteit heeft over de archipel, maar dat ze er allemaal economisch actief mogen zijn (alleen Noorwegen en Rusland doen dit, de laatste via een voormalige Nederlandse kolenmijn in Barentszburg), zij het dat Noorwegen een veto houdt over delfstoffenwinning en milieuzaken.
Wat het Noordpoolgebied wèl heeft is de Arctische Raad, een overlegorgaan van de acht noordelijke staten en de inheemse volkeren van de regio (waarbij Denemarken aan tafel zit namens Groenland en de Faeröer). Maar de Raad gaat alleen over maritieme zaken, en afspraken (zoals in 2019 een visserijmoratorium) zijn niet bindend of afdwingbaar. Niet-arctische staten, zoals Nederland, en ngo’s hebben slechts een waarnemersstatus.
De kansen op een echt multilateraal ‘Verdrag inzake Arctica’ lijken in deze nationalistische tijden klein. Een haalbaar alternatief zou volgens Molenaar een soort ‘raamwerkverdrag’ kunnen zijn onder de vlag van het VN-Zeerechtverdrag (UNCLOS), dat als een kapstok kan dienen om deelafspraken over scheepvaart, natuurbescherming of duurzame grondstofwinning aan op te hangen.
Het Noordpoolgebied zou, met relatief weinig, relatief rijke en stabiele landen en veel gezamenlijke problemen, het deel van de wereld kunnen zijn waar de internationale samenwerking bloeit. In de woorden van Gert Polet van WWF: ‘Als er ergens een blauwdruk van de wereldvrede te vinden is, dan hier.’
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Sterrenwacht gaat mee op zoek naar “strategieën om de baan af te buigen van asteroïden die met aarde kunnen botsen”
De Koninklijke Sterrenwacht mag een gravimeter (meetinstrument waarmee de dichtheid van een bepaalde stof gemeten kan worden) leveren voor de Juventas-satelliet, die binnen zeven jaar moet landen op asteroïde Dimorphos. Het meetinstrument moet de sterkte van het zwaartekrachtsveld van de asteroïde meten en inzichten leveren over “toekomstige strategieën om de baan af te buigen van asteroïden die met de aarde kunnen botsen”.
Het gaat om een onderdeel van het planetaire defensieprogramma van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA, zegt de Sterrenwacht. De gravimeter moet inzichten opleveren over "toekomstige strategieën om de baan af te buigen van asteroïden die met de aarde kunnen botsen".
De Juventas-satelliet en het meetinstrument moeten in 2024 vertrekken met het Hera-ruimtevaartuig van de ESA. De Hera-missie is de Europese bijdrage aan een internationale missie met twee ruimtesondes naar een dubbele of binaire asteroïde. Een binaire asteroïde is een systeem van twee asteroïdes met een gemeenschappelijk zwaartepunt. In dit geval gaat het om Didymos, de grootste asteroïde met een diameter van 780 meter, en Dimorphos, een maan die rond Didymos draait, met een diameter van 160 meter.
In 2027 moet Juventas op Dimorphos landen. Dat gebeurt nadat het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA al vijf jaar eerder (2022) zijn DART-missie heeft laten inslaan op Dimorphos. Verwacht wordt dat het NASA-ruimtetuig zo de baan van de Didymos-maan verandert. Bedoeling is dat Hera het nieuwe traject van Dimorphos gaat onderzoeken, na de eerste observaties vanop aarde.
"Van de gravimeter wordt verwacht dat hij waardevolle gegevens over de massaverdeling, de interne structuur en de dynamica van Dimorphos naar de aarde stuurt. Deze informatie zal bijdragen aan het opzetten van toekomstige strategieën om de baan af te buigen van asteroïden die met de aarde kunnen botsen", zegt de Sterrenwacht in een persbericht.
GRASS-gravimeter
De ESA selecteerde de Sterrenwacht samen met het Spaanse technologiebedrijf EMXYS voor de levering van de GRASS-gravimeter. De Sterrenwacht stelt de GRASS-gravimeter voor, ontwerpt ze en ontwikkelt ze, en werkt daarvoor samen met EMXYS, dat de definitieve ruimteversie van het instrument levert.
Het gaat in meerdere opzichten om een primeur. GRASS zal de eerste gravimeter ooit op een asteroïde zijn. Daarnaast is het voor het eerst dat de Sterrenwacht deelneemt aan een ruimtemissie naar een asteroïde. "Hera zal de eerste missie zijn om een gedetailleerde karakterisering van een binair asteroïde systeem uit te voeren", zegt Ozgur Karatekin van de Koninklijke Sterrenwacht in het persbericht.
Microplastics ontdekt in placenta's van ongeboren baby's
Voor het eerst zijn microplasticdeeltjes aangetroffen in placenta's van ongeboren baby's. Dat is erg verontrustend en kan de ontwikkeling van de foetus mogelijk schaden, zeggen de wetenschappers in Rome die de ontdekking deden.
De twaalf deeltjes werden gevonden in de placenta's van vier gezonde moeders met een normaal verloop van hun zwangerschap. Omdat slechts vier procent van elke placenta werd onderzocht, ligt het totale aantal microplasticdeeltjes naar verwachting een stuk hoger.
De stukjes plastic verschilden van kleur en waren ongeveer 0,01 millimeter groot, waardoor ze via de bloedbaan vervoerd konden worden. Ze waren onder meer afkomstig van cosmetische producten en verf. De kans is reëel dat de plasticdeeltjes ook in de lichamen van de baby’s werden opgenomen, maar dat konden de onderzoekers niet nagaan.
Wat de impact van microplastic in het lichaam is, is nog onbekend, maar volgens wetenschappers bevatten de deeltjes mogelijk chemicaliën die op lange termijn schade kunnen berokkenen of de ontwikkeling van het immuunsysteem van de baby verstoren. Vermoedelijk kwamen de deeltjes binnen via de ademhaling of spijsvertering van de moeder.
Het is alsof je een cyborgbaby krijgt, die niet langer alleen is samengesteld uit menselijke cellen
Antonio Ragusa
“Het is alsof je een cyborgbaby krijgt, die niet langer alleen is samengesteld uit menselijke cellen, maar uit een combinatie van biologische en anorganische entiteiten", vertelde onderzoeksleider Antonio Ragusa aan The Guardian. “De moeders waren geschokt”, aldus Ragusa, directeur verloskunde en gynaecologie van een ziekenhuis in Rome.
Bij twee andere vrouwen in de studie werden geen microplastics aangetroffen in de placenta. Dat is mogelijk het gevolg van een verschillende lichaamsbouw, dieet of levensstijl, aldus de onderzoekers.
Microplastic wordt op steeds meer plekken aangetroffen, van op de top van de Mount Everest, tot in het diepst van de oceaan. Geweten is dat mensen de minuscule plasticdeeltjes binnenkrijgen via voedsel, water en via de ademhaling. Vorige maand ontdekten wetenschappers van een Ierse universiteit dat baby's die met een plastic fles worden gevoed, dagelijks meer dan een miljoen stukjes microplastic kunnen binnenkrijgen.
Wetenschappers op zoek naar buitenaards leven onderzoeken mysterieus radiosignaal van nabijgelegen ster
Astronomen die onderzoek voeren naar buitenaards leven hebben een intrigerend radiosignaal ontdekt dat afkomstig lijkt te zijn van Proxima Centauri, de ster die het dichtst bij ons zonnestelsel ligt. Rondom die ster cirkelen minstens twee planeten. Een daarvan is vermoedelijk rotsachtig en ongeveer 17 procent groter dan onze aarde.
Het team van Breakthrough Listen, het onderzoeksproject dat tekenen van buitenaards leven probeert te detecteren, pikte het signaal vorig jaar tijdens een onderzoek in april en mei op met de Parkes-telescoop in Australië.
Tot nu toe konden alle “buitenaardse” signalen verklaard worden door bijvoorbeeld een passerende satelliet of grondapparatuur, maar voorlopig zijn de onderzoekers er nog niet in geslaagd om de bron van het geluid - dat de naam BLC-1 kreeg - te achterhalen. De richting van het radiosignaal en een wijziging in de frequentie ervan zijn echter consistent met de beweging van een planeet. Dat geeft de wetenschappers een beetje hoop dat BLC-1 een buitenaardse oorsprong heeft, hoewel de kans nog steeds veel groter is dat het geluid van de aarde afkomstig is.
Het radiosignaal lijkt afkomstig te zijn uit de richting van Proxima Centauri, een rode dwerg op 4,2 lichtjaren van de aarde. Minstens twee planeten cirkelen rond de star: een gasreus en een vermoedelijke rotsachtige planeet die zo’n 17 procent groter is als de aarde. Die laatste planeet kreeg de naam Proxima b, draait in elf dagen rond de ster en ligt in de zogezegde “leefbare” zone, waar vloeibaar water mogelijk is. Dat betekent echter niet dat er water aanwezig is op Proxima b. Computermodellen van NASA toonden bovendien aan dat de atmosfeer van de planeet vermoedelijk zwaar te lijden heeft onder de intense straling en zonnevlammen van Proxima Centauri. Daarnaast hebben Proxima Centauri en Proxima b een synchrone rotatie, waardoor het aan een zijde permanent dag is en aan de andere zijde permanent nacht, wat vermoedelijk het bestaan van een stabiel klimaatsysteem en intelligent leven bemoeilijkt.
Wow!-signaal
Sinds de eerste waarneming vorig jaar werd het geluid niet meer opnieuw waargenomen, vertelde een wetenschapper die betrokken is bij het onderzoek aan The Guardian. “Het is de eerste ernstige kandidaat sinds het ‘Wow!’-signaal”, vertelde de bron, die anoniem wilde blijven omdat er nog een rapport over het onderzoek wordt uitgewerkt.
Het ‘Wow!”-signaal was een smalbandig radiosignaal dat in 1977 werd opgepikt door een telescoop in Ohio en dankt zijn naam aan astronoom Jerry Ehman die “Wow!” naast de data schreef. Tot op heden werd nog geen aanvaardbare aardse verklaring gevonden voor dat radiosignaal.
Lewis Dartnell, astrobioloog en professor wetenschapscommunicatie aan de Universiteit van Westminster is sceptisch. “De kansen dat dit geen kunstmatig signaal van Proxima Centauri is, lijken overweldigend", reageert hij. “Als er intelligent leven is, dan is het bijna zeker meer verspreid over de melkweg. Dat kans dat de enige twee beschavingen in de hele melkweg buren zijn, onder 400 miljard sterren, verlegt absoluut de grenzen van de rationaliteit.”
Morgen verschijnt dit fenomeen aan de hemel voor de eerste keer sinds middeleeuwen
Astronomen kijken uit naar morgen, 21 december, de kortste dag van het jaar. Die dag staan Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief op aarde zodanig op bijna dezelfde lijn dat ze één heldere ster lijken, ook al staan de twee gasreuzen in werkelijkheid miljoenen kilometers van elkaar.
Zulke ‘grote conjuctie’ doet zich ongeveer om de twintig jaar voor, maar dit betekent niet dat het fenomeen telkens zichtbaar is. Als de twee planeten te dicht tegen de zon staan, speelt dit de waarneming zwaar parten. Iets wat deze keer heel goed meevalt. Ook de afstand tussen de twee planeten, afhankelijk van de positie van de aarde, is zeldzaam klein. Het zou dan voor het eerst sinds 4 maart 1226 zijn dat de conjuctie goed waarneembaar is. Telescopen bestonden toen nog niet, het fenomeen was die middeleeuwse dag in de vroege ochtend ongeveer een kwartier lang te zien in onze streken, stelt New Scientist.
Wie maandag een poging wil wagen de conjuctie te aanschouwen, moet in het eerste uur na zonsondergang naar buiten. In Brussel gaat die dag de zon onder om 16.39 uur. Ook moeten we hopen op een heldere hemel. Het KMI verwacht voorlopig voor maandag regenachtig weer...
Hoge gebouwen belemmeren het zicht, voor een optimale waarneming is een open plek uitkiezen een must. Dit omdat de conjunctie redelijk laag plaatsvindt. Onze blik moet zich richten naar het zuidwesten. Met een verrekijker zou het mogelijk moeten zijn de ringen van Saturnus te kunnen zien.
21 december geldt als hoogtepunt, in de dagen nadien bewegen de planeten van elkaar weg en gaan ze lager aan de hemel staan, wat hun zichtbaarheid doet verminderen.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Maandag verschijnt dit fenomeen aan de hemel voor de eerste keer sinds middeleeuwen, wordt het weer de spelbreker?
Astronomen kijken uit naar 21 december, de kortste dag van het jaar. Die dag staan Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief op aarde zodanig op bijna dezelfde lijn dat ze één heldere ster lijken, ook al staan de twee gasreuzen in werkelijkheid miljoenen kilometers van elkaar.
Zulke ‘grote conjuctie’ doet zich ongeveer om de twintig jaar voor, maar dit betekent niet dat het fenomeen telkens zichtbaar is. Als de twee planeten te dicht tegen de zon staan, speelt dit de waarneming zwaar parten. Iets wat deze keer heel goed meevalt. Ook de afstand tussen de twee planeten, afhankelijk van de positie van de aarde, is zeldzaam klein. Het zou dan voor het eerst sinds 4 maart 1226 zijn dat de conjuctie goed waarneembaar is. Telescopen bestonden toen nog niet, het fenomeen was die middeleeuwse dag in de vroege ochtend ongeveer een kwartier lang te zien in onze streken, stelt New Scientist.
Wie maandag een poging wil wagen de conjuctie te aanschouwen, moet in het eerste uur na zonsondergang naar buiten. In Brussel gaat die dag de zon onder om 16.39 uur. Ook moeten we hopen op een heldere hemel. Het KMI verwacht voorlopig voor maandag regenachtig weer...
Hoge gebouwen belemmeren het zicht, voor een optimale waarneming is een open plek uitkiezen een must. Dit omdat de conjunctie redelijk laag plaatsvindt. Onze blik moet zich richten naar het zuidwesten. Met een verrekijker zou het mogelijk moeten zijn de ringen van Saturnus te kunnen zien.
Gerelateerde video's, geselecteerd en gepost door peter2011
Gigantische storm op Neptunus ontsnapt op het nippertje aan de dood: “Een compleet mysterie"
Een gigantische wervelstorm, zo groot als de Atlantische Oceaan, waart (al twee jaar) rond op Neptunus. Nog straffer; net voordat deze storm de evenaar naderde - waar zulke stormen meestal een onvermijdelijke dood sterven - veranderde hij van koers.
Bron:NASA
Het gebeurt wel vaker dat enorme wervelstormen de ijsplaneet Neptunus teisteren. Vermoedelijk ontstaat er elke vijf jaar een nieuwe storm die na twee jaar een stille dood ‘sterft’. Maar deze storm, die reeds in 2018 werd ontdekt door de ruimtetelescoop Hubble, lijkt bijzonder te zijn. Hij ontstond in het noordelijk halfrond van de planeet en bewoog sindsdien zuidwaarts. Uiteindelijk zou de storm - die eruit ziet als een grote donkere vlek - zo’n twee jaar later bij de evenaar aankomen, waar hij gedoemd is om als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Alleen besliste deze storm daar anders over. Zodra hij de evenaar naderde, maakte hij rechtsomkeer en begon hij weer noordwaarts te bewegen, weg van de evenaar, alsook zijn einde.
Even later merkten astronomen ook een tweede donkere vlek op. Wellicht een neefje dat zich heeft afgesplitst van de gigantische storm. “We zijn erg enthousiast over deze waarnemingen”, aldus Michael Wong, onderzoeker aan de University of California in Berkeley. “Dit proces is nog nooit eerder waargenomen. We hebben donkere vlekken zien vervagen en verdwijnen, maar nooit eerder hebben we ze zien afsplitsen, al werd het wel voorspeld door computersimulaties.”
Aan de dood ontsnapt
Hoe kan dat dan? En waarom ‘sterven’ de meeste stormen zodra ze de evenaar naderen? Stormen worden, zowel op aarde als op Neptunus, stabiel gehouden dankzij het corioliseffect. Dit effect zorgt ervoor dat stormen op het noordelijk halfrond van Neptunus met de klok meedraaien en opzij versnellen (vanwege de rotatie van de planeet). Op de aarde doet een lagedrukgebied op het noordelijk halfrond net het omgekeerde. Maar zodra zo’n storm de evenaar nadert, verzwakt het effect waardoor de storm aan snelheid verliest en uiteindelijk uit elkaar valt.
Waarom dat dit keer niet gebeurde, is voorlopig een raadsel. Mogelijk heeft de afsplitsing er iets mee te maken, en zorgde dit ervoor dat de grote storm van richting kon veranderen. “Het blijft een compleet mysterie”, zegt Wong nog. Zo benadrukt hij nog dat het zelfs niet zeker is dat de twee stormen ook maar iets met elkaar te maken hebben.
Allerslechtste weersomstandigheden
De weersomstandigheden op Neptunus zijn behoorlijk slecht, één van de slechtste uit ons zonnestelsel. Zo werden bij voorgaande stormen - de Hubble mocht er in totaal al vier waarnemen sinds 1993 - windsnelheden gemeten van meer dan 1.500 kilometer per uur. Ter vergelijking: op aarde bedraagt de hoogst gemeten windsnelheid bijna 500 kilometer per uur. In België bereikte de hoogst gemeten windstoot een snelheid van 168 kilometer per uur.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Japanse capsule keert vandaag terug naar aarde met asteroïdemonsters
Na een reis door de ruimte van ruim 5 miljard kilometer heeft de Japanse ruimtesonde Hayabusa 2 een capsule naar de aarde gestuurd met monsters van asteroïde Ryugy. Verwacht wordt dat die zaterdag door de atmosfeer van de aarde zal vliegen en zal landen.
De capsule is succesvol vertrokken van de sonde op een afstand van 220.000 kilometer van de aarde, zegt het Japanse ruimtevaartagentschap Jaxa. De capsule bevat materiaal dat 4,6 miljard jaar oud is, van de vroegste momenten van het zonnestelsel, zei de missiemanager van Jaxa, Makoto Yoshikawa, vorige week.
De capsule zal de atmosfeer van de aarde naar verwachting 's avonds bereiken. Vervolgens zal ze afremmen, als de hitte toeneemt, en zal een parachute openen, op ongeveer 10 kilometer van de grond. Dat moet gebeuren rond 18.30 uur Belgische tijd.
De capsule, die amper 40 centimeter groot is, wordt verondersteld om op de aarde te landen tussen 18.47 en 18.57 uur Belgische tijd in de woestijn in de buurt van Woomera, een dorpje in het zuiden van Australië. Daarna vertrekt de capsule naar Japan, waar ze vanaf juni zal geanalyseerd worden.
De spectaculaire landing zal het einde betekenen van een missie die in december 2014 van start was gegaan met de lancering van Hayabusa 2 vanuit Japan. Hayabusa 2 is nu op weg naar een andere asteroïde nabij de aarde, die ze moet bereiken in ongeveer tien jaar.
Een voorloper van de Hayabusa 2 bracht in 2010 voor het eerst monsters van de bodem van een asteroïde naar de aarde.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Chinese sonde op weg terug naar de aarde met stukjes maan
Chang’e 5, de onbemande Chinese verkenner die dinsdag op de maan landde, is eerder dan gepland klaar geraakt met het verzamelen van stenen en ander bodemmateriaal daar. Donderdagnamiddag is de sonde weer opgestegen van de maan en begonnen aan de terugreis naar de aarde, zo hebben Chinese staatsmedia gemeld.
Voor het eerst werd zo een Chinees ruimtetuig van op een ander hemellichaam gelanceerd. Dat gebeurde om 16.10 uur Belgische tijd, toen de motoren van de stijgmodule aanfloepten. Voordien werd nog een kleine Chinese vlag ontplooid, aldus de China’s Daily. Volgens de Chinezen vertrok het onbemande ruimtevoertuig zonder problemen van de maanoppervlakte.
De module zet nu koers naar het moederschip (“orbiter”) dat op een hoogte van zowat 200 km boven de natuurlijke satelliet van de aarde draait. Er volgt een koppeling, waarna de stalen naar de terugkeermodule verhuizen. Nog eens daarna ontkoppelen de opstijgmodule en het moederschip. De “orbiter” en zijn terugkeermodule zetten vervolgens koers naar onze planeet. In een baan rond de aarde scheiden ook de wegen van die twee modules.
De terugkeermodule moet dan “midden december” landen op de steppe van Binnen-Mongolië.
De Chang'e 5, vernoemd naar de godin van de maan in de Chinese mythes, werd vorige week gelanceerd. Dinsdag landde hij op Mons Rümker, een oude vulkanische formatie op het noordelijk halfrond van de maan. Die is ongeveer 1 miljard jaar geleden gevormd en is daarmee jonger dan veel plekken op de maan die tot nu toe verkend zijn.
De Chang'e 5 heeft enkele kilo's aan bodemmateriaal verzameld met een robotarm en een boor. Die stalen zijn in het laadruim opgeborgen. Wetenschappers willen de bodemmonsters onderzoeken om een beter beeld te krijgen van de samenstelling en de geschiedenis van de maan. Het is niet duidelijk of het materiaal alleen aan Chinese onderzoekers wordt verstrekt, of dat het ook wordt gedeeld met mensen uit andere landen.
De laatste keer dat maanstenen naar de aarde werden gebracht, was in 1976. Toen haalde de missie Luna 24 van de Sovjet-Unie ongeveer 170 gram stenen op. De twaalf Amerikanen die op de maan hebben rondgelopen, hebben ook allerlei maanrotsen meegenomen naar de aarde.
Actiever
China wordt de laatste decennia steeds actiever in de ruimtevaart. Het land doet dat voor het grootste deel zelf. In 2003 ging voor het eerst een Chinese 'taikonaut' de ruimte in. In 2013 landde voor het eerst een Chinees karretje op de maan. Eerder dit jaar vertrok een onbemande Chinese verkenner naar Mars, waar hij volgend jaar moet aankomen. In de komende jaren wil China ook een eigen ruimtestation bouwen.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.