bovenstaand schilderij is van de antwerpse pauline niks*, een superbe artieste die nog deze zomer tentoonstelde in galerij montanus in diksmuide, voor de 5de biennale van jonge schilders. een tentoonstelling met de mooie titel pure peinture*. oeps! ik kende dit schilderij al van een eerder (internet)project, waar ik zelf aan heb deelgenomen, de vallei v, van de onvolprezen antwerpse dichter-plastisch kunstenaar françois vermeulen*. bij elke aflevering van de vallei vraagt françois vermeulen aan vijf dichters poëzie te schrijven bij schilderijen van een door hem geselecteerde kunstschilder. ik wil hierbij de initiatiefnemer feliciteren, want alhoewel het een 'klein' project is zonder veel poeha, is het op de juiste manier uitgeschreven, de opdracht is helder verwoord en de deadlines worden perfect gerespecteerd. het resultaat is dan ook heel fijn, beste lezer, ik nodig u zo meteen uit om te gaan kijken op de website van de vallei* en te proeven van de gedichten en het beeldmateriaal.

.

voor mij was de deelname aan dit project een fantastisch experiment. ik had eerst, zoals het mijn gewoonte is, een heel lang gedicht geschreven van liefst 158 woorden. 

woestijnmeisje, zelfbedacht runenspel

in de schilderijen van pauline zit ik in hurkhouding.

ik pluk zilveren lepels uit de lucht, raap rode beukenootjes

in een blauwbomend bos. maar wat ik hier doe is onduidelijk.

droom ik rugwaarts in een zee van zand? is dit waar ik bang voor ben

of waar ik naar verlang, een witte woestenij en ik daar middenin?

ik glijd dit parelmoeren land in als gelei, het zand beweegt als wolken.

ik draaiduizeldroom, ik stuifzand. ik plet mijn schoot, plant mijn gympen.

zij laten duistere sporen na, zij stoppen hier en houden schaduw bij.

hij wil o wee mijn spiegel zijn. ik schud hem van me af, maar hij blijft

vast aan mij. de zon bedriegt me in mijn nek, het lijkt of ik verlies.

ach liefje, luister niet naar zijn gefluister. je alfabet, je namen,

het is niets. je liefdes, het is niets. je schaamte, je bedrog,

je verraad, het is niets. sweetheart, it’s nothing. (158)

het gedicht klopte helemaal, en was, vond ik, leuk om lezen voor zij die het schilderij van pauline niks kennen en voor zij die mij kennen, want de laatste tijd krijg ik als commentaar dat ik typische 'nicole' gedichten schrijf, ahum, een compliment. maar o wee, daar kwam ik tot de constatatie dat dit lange gedicht niet paste in de lay-out van de vallei en dat ik dus moest schrappen, het gedicht herleiden tot de essentie.  

het werd dus dit:

woestijnmeisje

droom ik rugwaarts in een zee van zand?

is dit waar ik bang voor ben, of waar ik naar

verlang, een witte woestenij en ik daar middenin?

ik glijd dit parelmoeren land in als gelei,

het zand beweegt als wolken. ik draaiduizeldroom,

ik stuifzand. ik plet mijn schoot, plant mijn gympen.

hij wil o wee mijn spiegel zijn. ik schud

hem van me af, maar hij blijft vast aan mij.

ach liefje, luister niet naar zijn gefluister.

je alfabet, je namen, het is niets. je liefdes,

het is niets. je schaamte, je bedrog, je verraad,

het is niets. sweetheart, it’s nothing. (102)

ik zeg altijd: als dichters met taal hetzelfde zouden durven doen als andere kunstenaars met hun materiaal, dan zou dit fantastische varianten kunnen opleveren. ik heb dus de essentie van mijn gedicht ook in een kader gezet, het woord parelmoeren vervangen door rode en een ander lettertype gebruikt. het resultaat ziet u in een volgend bericht...