Verhakkeld

De deur dicht. Voorgoed. Mezelf

Neem ik een eindweegs mee.

Een huis geeft niet meer thuis.

De deur dicht. Mijn schoenen aan.

Kous, vergeten. Blik op eindig.

Wandelen in labiel labyrint.

Vermist ene Alfons de Ridder

76 jaar 1.74 hoog. Licht kalend.

Demente nomade mist medicijn.

Mistig ook de trein, een roofdier

Denderend over roestige rails.

De geopende muil van een tunnel.

De schreeuw van Evrard Munch.

Wim van den Abeele

de nomade in dit gedicht is niemand minder dan willem elsschot, pseudoniem voor alfons de ridder (1882-1960), roemvolle auteur van het meesterlijke kaas. in realiteit overleed willem elssschot aan een hartinfarct, maar de dichter wim van den abeele laat hem hier als oude demente man verongelukken op een treinspoor.

het is waar dat vele oudjes die in een verzorgingsinstelling verblijven soms gaan zwerven en als vermist worden opgegeven. soms komen ze in gevaarlijke situaties terecht, maar wellicht wou de dichter hier een metafoor gebruiken om het einde van een mensenleven te duiden.

je sluit alles af, je verdwijnt uit het leven, uit je thuis, je komt in een nauwe tunnel terecht die je verhakkeld naar de dood leidt.

wim van den abeele schrijft bondige, afgesloten verzen, die ogenschijnlijk korter dan feitelijk worden genoteerd. soms ontbreken woorden, zinsdelen. maar door de ultieme verdichting wordt de lezer geacht deze verzen aan te vullen met zelf bedachte woorden. de expressieve kracht wordt hierdoor versterkt, maar soms lijkt het of de verzen los van elkaar staan, de vloeiende lijn ontbreekt en de woorden hotsten staccato op de pagina.

in die zin heeft wim van den abeele een gedicht geschreven, waarbij de inhoud overeenkomt met de vorm: verhakkeld is je leven op het moment van de dood, verhakkeld is de stijl van dit gedicht.

mooi toch?

Quartoq

Elk najaar keren wij terug, ofschoon het nat

of soms glad. Ik zoek haar hand: de pijn

van tanend evenwicht. Welk kalend pad

ligt voor ons uitgerold? Het mistgordijn

rondom de baai verbergt een kleine stad,

gedempt geluid. September. Hand die wacht

wanneer mijn stap vertraagt. We rusten wat

als zij me vraagt weer door te gaan. Ik tracht.

Rik Dereeper

oeps! je tong moet een tuimeling maken om de titel van dit gedicht uit te spreken, maar het jurylid dat dit gedicht voorlas, vertelde onmiddellijk dat ze de herkomst van dit woord had gegoogled: het is de naam van een stadje in groenland, waar de dichter blijkbaar graag in het najaar op vakantie gaat.

de dichter (en zijn geliefde) wandelen in een mistig, verstild landschap. de toon is melancholisch en de personages lopen niet energiek door het stadje: ze zoeken hun evenwicht (want het is soms nat en glad). er is mist, ze wachten en rusten en trachten dan toch maar verder te gaan.

ook dit verrukkelijke gedicht onthult de metafoor van het leven, waar je soms tastend en wankelend je weg moet zoeken. de auteur kent de regels van verdichting en past ze wonderwel toe. het geheel is een volkomen gedicht, poëtisch van sfeer en met een ruimte voor interpretatie.

het verwondert me niet dat rik dereeper laureaat werd van de poëziewedstijd van mengmettaal, deze dichter kan het!

maar misschien had de hij het woord quartoq moeten verwerken en duiden in het gedicht zelf, of in een voetnoot. want zonder internet of atlas zou niemand hebben begrepen waar het hier echt om gaat!

besluit: uiteindelijk zijn de winnaars van deze poëziewedstrijd aan elkaar gewaagd. elk gedicht heeft zijn verrukkelijke eigenheid en het begrip nomade wordt op diverse wijze ingevuld.

het is me een eer en een genot geweest kennis te maken met het werk van deze dichters!