Mohamed Al-Harthy was born in al-Mudhayrib, Oman, in 1962. He has a degree in Geology and Marine Sciences. His first poetry collection came out in 1992, and since then four more. He writes on travel in Arab newspapers. Some of his poetry has appeared in English, French, German and Malabar translation.

In 2003 he won the Ibn Battuta Award for Geographical Literature for his travel book Ain wa Janah [Eye and Wing], first published in Abu Dhabi in 2004, then by Dar al-Jamal in 2008, with the third edition being published in Kitab fi Jareeda in 2009.

je zou het als westerling niet geloven, naar er bestond ook zoiets als een pre-islamistische periode in de geschiedenis van het midden-oosten. een tijd waarin dichters prachtige poëzie schreven, die uitblonk in klankrijkdom en lyriek.

maar, zegt mohamed-el-harthy, alles is nu aan het veranderen, ook moderne poëzie komt in de mode, zoals prozagedichten.

hierboven een leuke jeugdfoto van mohamed. hij refereert in zijn gedichten dikwijls naar europese literatuur. of beter: internationale literatuur, want mohamed is een bereisde man!

EEN RUSTPUNT IN DE PAUZETUIN

Pauzes worden zoiets als rustpunten waar een mens niet buiten kan bij het lezen als hij het poëtische moment dat, onafhankelijk van de harmonie van het hele gedicht, uit elke regel tevoorschijn springt. De pauze is zeker geen typografisch instrument, in tegendeel, het is een psychologische gesteldheid. Die is soms belangrijker dan de dichtregel die eraan vooraf gaat.
– de Peruviaanse dichter Alberto Hidalgo

Ik ga rusten, beste dichter, ik ga rusten…
ik zal de aanwijzingen van de weg volgen - of ik wel of niet over stenen struikel
niets zal me weerhouden om struikelstenen toe te voegen
als ik over de drempel ben gestapt:

Een gladde stopsteen om te herademen tussen hijgende zinnen
of een rots op weg naar de afgrond
voordat zij in de volle leegte komt
die het penseel van de schilder vergat in te kleuren
tussen de steen van William Butler Yeats en de rots van de moeallaqa van Imroe ’l-Qays…*
omdat elk gedicht voor zijn geboorte in zich
nageslacht en voorouders draagt – of het gestommel tussen de ene en de andere regel
kort of lang is…

Met of zonder reden schittert
een zin tussen haakjes
hij vertraagt de stroom, hij vertraagt de stroom om als vloedstroom los te barsten
als de (openende en sluitende) haakjes hem niet grijpen
als dat bestaat!
als hij er niet is, dan bedekt of onthult de verborgen valstrik tussen de regels
een plotselinge ritmebreuk

Hoed u voor de puntenregels
(de regels die niets zeggen)
. . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . .
hoewel zij alles zeggen in de tuin van pauzes
wat wel en niet gemist kan worden…
want zij zijn de bewaarengelen van het gedicht
in weddenschappen van de eeuwigheid die niet genoeg heeft aan de duurzaamheid van steen leve het gedicht, dat hij leve
alle dagen van zijn leven dat niet eindigt tussen de bladzijden van een boek

© 2013, Mohamed Al-Harthy
Uit: عودة للكتابة بقلم رصاص (Back to Writing with a Pencil)
Uitgever: Dar al-Inteishar al-Arabi, Beirut, 2013

© Vertaling: 2014, Kees Nijland & Assad Jaber
Voor het eerst gepubliceerd op Poetry International, 2014

Opmerking vertaler: *Volgens de overlevering werden in de voor-Islamitische tijd enkele bijzondere gedichten aan de Kaaba gehangen. Deze gedichten kregen de naam ‘moe’allaqa’ = ‘opgehangen’ gedicht.