‘Een van de opgaven die ik als dichter heb is om naar de buitenwereld te luisteren in relatie tot iets als een binnenwereld die anders onleesbaar zou blijven. Die twee wil ik verbinden en het verband klank geven.’

Dit verklaart de schijnbaar improvisatorische gang van zijn gedichten. Regels zijn aan elkaar gekoppeld via steeds verschuivende verbanden: ritmisch, syntactisch (bijvoorbeeld in een gedicht dat voortkomt uit variaties op een enkele zin van Simone Weil), klankmatig. Zo ontstaat een golvende zangerigheid.

jaja, golvend zangerig is peter wel: bij het voordragen golft en zingt zijn lichaam, alsof hij zich aanschurkt tegen de liefde. hij is een amerikaan, misschien van italiaanse afkomst. dat zingen, die lichaamstaal: puur mediterraan!

DE GROEIENDE RAND

Er is een scherpe punt
in de lucht
een verre gons
dat noem je gezang
en hoeveel nachten
dit megagroot, gestriemd
gestemd, ik vraag me af
of je me hoort
ik bedoel ik praat
via jou in mezelf
kat de lucht af
jij bent daar ergens
vannacht en ik ook
al zolang als
ik weet
praat ik met de lucht
wat is dat
hard zijn
maakt ’t uit
bedoel je
hoe ver kan ik
ernaast zitten, hoe
kon het me ontgaan
want dat doet het helemaal
oké dan
ik weet niks
van de wereld
zie hem nu
kan echt zien
dat er een scherpe punt
een verre gons
naar de lege
klokslag herfst rommel
het is grimmig, gratuit
het asfaltkarakter
deze gevoelens
het is zondag in de ruimte
en in het briesje
strooisels, wezens die je voelt
achter het gat
in de dag, vonken
grimmig puntig
hier ben ik niet
eerder geweest, mijn stem
zoekt naar een deur
dit zeeverschietlicht
dat in de muil reikt
wat wil het zeggen
die kamer ingaan
de laatste keer
wist ik er nog van
een on samenkomst
elk stukje
open hemel erin
de diepe kilte
die verzint, en
is het troost
de kou die terugkeert
helder nu en
kristallijn de kou
en ik sta
voeten op de grond
ik bevroren en
ik voel dat
om de dood
van dienst te treffen
wij een lichaam
in ons dragen
bevroren grond
wat wil het zeggen
hard zijn
of een gedicht schrijven
ik bedoel heel die
kolk van thuis
die instort binnen
een diepzeegehuil
flits bliksem
geboortestormen
bleekheidsweer
leven verblindend

© 2011, Peter Gizzi
Uit: Threshold Songs
Uitgever: Wesleyan, Middletown, CT, 2011

© Vertaling: 2014, Samuel Vriezen
Voor het eerst gepubliceerd op Poetry International, 2014