Ach, Aylan...

ik stuurde mijn gedicht naar een rits vriendinnen.

ik kreeg enige hartverwarmedne reacties... zie bijlage!

Enkele dicheressen (want zo noemen ze zich toch) reageerden niet, of een beetje lacherig.

Toegegeven: dit is een eenvoudig gedicht, zeker niet beantwoordend aan de huidige trends van krullen en woordcabriolen met ultra verdichting als effect. Maar hoe spreek je tegen een kleuter, toch niet zoooo!

Had ook veel schroom bij het het schrijven van de verzen: wou abslouut neit de indruk wekkern dit item te gebruiken voor eigen glorie.

De letterkundige elite had nochtans ook al commentaren geplaatst in kranten en magazines, op facebook... Peter Verhelst, Mark Eyskens, (Zie bijlage in vorig bericht) Dimitri Verhulst, Monika van Paemel en natuurlijk in eerste instantie Ilja Leonard, die met zijn column in NCR Handelsblad al enige tijd de angsthazerige reacties van de goegemeente bekritiseert. Mooi zo! Toch vind ik weer: mannen pronken met hun politieke, intellectuele en maatschappelijke connotaties, dames schrijven warmer, concreter en emotioneler...

Ach, er is een kind verdronken, binnen enkele weken een fait-divers.

Maar de foto van Aylan werd een icoon.