Een boek waar ik helemaal high van word is Op zoek naar de moederboom van Suzanne Simard. Deze dame, een Canadese wetenschapper, professor ecologie aan het Department of Forest and Conservation Sciences van de University of British Columbia, behaalde haar doctoraat in boswetenschappen aan de Oregon State University.
Zij schreef met dit boek een knaller. Zij bewees dat bomen intelligent zijn, dat een bos een leefgemeenschap is. Bomen helpen mekaar en staan onderling in verbinding langs een ondergronds netwerk van schimmels. Belangrijk is haar boodschap van samenhorigheid en diversiteit. De houtkapindustrie volgde jarenlang een politiek van 'free to grow', dwz in een bos werden bomen, struiken en onkruid weggekapt, om zogezegd ruimte te maken voor bomen die optimaal hout leverden voor de houthandel,. Maar wat bleek: dit was een foute inschatting, het bos gedijde niet. Want een bos is een gemeenschap vol diversiteit. Planten groeien niet zomaar, zijn deel van een mysterieus communicatiesysteem, dat de natuur ten goede komt en het bos krachtig en natuurlijk laat voortbestaan.
Op zoek naar de moederboom is en kanjer van bijna 400 pagina's, met wonderlijke illustraties. Ik las sommige fragmenten bijna als poëzie, zo mooi beschrijft zij de bossen. Suzanne kent veel plantennamen, onderscheidt bijvoorbeeld bergzilversparren, douglassparren, hemlocksparren enz. Ik lees in de index zeker 7 namen van grassen: fakkelgras, pinegrass en zwenkdravik zijn de leukste.
Bravo, Suzanne Simard!

Foto p.272

Suzanne Simard, Op zoek naar de moederboom, Prometheus 2021, Amsterdam.