de trotse nederlandse stad rotterdam werd tijdens de tweede wereldoorlog platgebombardeerd. de verrijzenis daarna was indrukwekkend. rotterdam werd een van de weinige nederlandse steden met een hoge skyline en de talloze wolkenkrabbers geven de stad een hypermodern, internationaal allure. 

elk jaar vindt in rotterdam ook een groots poëziefestival plaats, poetry international. wij waren uitgenodigd op een boekpresentatie.

ik kopieer en plak eerst de aankondiging:

Schilders en dichters gaan voor Gaza

Onder leiding van een professionele veilingmeester gaan bekende Rotterdammers als Straatkrant redacteur Sander de Kramer, oud-CBK directeur Hans Abelman, deelraadsvoorzitter Carlos Gonçalves, D66 gemeenteraadslid Salima Belhaj en Adriaan Zeijlans bij de speciale kunst en cultuurveiling proberen €10.000,- extra binnen te halen voor de medische campagne van de Stichting Palestina. Dit doen zij door onder andere een gedicht van Jules Deelder, een bronzen kat van Albert Kramer en een aquarel van dichter-schilder Rien Vroegindeweij te veilen. De veiling vindt plaats op zaterdag 13 juni van 13.00 tot 18.00 uur in het Centrum Beeldende Kunst aan de Nieuwe Binnenweg 75 te Rotterdam.

Tijdens de veiling presenteert uitgeverij De Brouwerij de Nederlandse vertaling van Mahmoud Darwish bundel Waarom heb je het paard alleen gelaten. Darwish, die vorig jaar overleed, was een graag geziene gast op Poetry International. In samenwerking met Poetry International zullen internationale dichters, onder wie Mourid Barghouti (Palestina), Dunya Mikhail (Irak/VS), Matthew Sweeney (Ierland), Luke Davies (Australië) en Nederlandse dichters als Jana Beranová, Rien Vroegindeweij en Salah Hassan werk van Darwish en van henzelf voordragen.

gosh! niet alleen zou ik naar gedichten van mijn geliefde mahmoud darwich kunnen luisteren (wiens bundel trouwens uitstekend vertaald werd door Kees Nijland en Asad Jaber), ook van de gedichten van jana beranova, stadsdichteres van rotterdam, matthew sweeney en luke davies (wiens werk ik reeds kende) zou ik kunnen snoepen.

ik vind een namiddag of avondje poëzievoordracht heerlijk, dus hadden wij (a. en ik) gezwind treintickets richting rotterdam gekocht. maar owee! deze reis zal voor altijd in ons geheugen gegrift blijven! we vertrokken thuis om acht uur en kwamen maar om halftwee in rotterdam centraal aan.....met een halve dag vertraging.

reden? in antwerpen was een bovenkabel gebroken en de ganse flow reizigers werd geëvacueerd naar een treintje richting kapellen. dan 20 kilometer met bussen naar essen, dan op een treintje naar roosendaal, dan weer op de trein naar rotterdam. tussendoor wachten, wachten, wachten...onder begeleiding van het rode kruis en de politie.

ik had 's morgens al een vreemd voorgevoel: toen ik poesje pipo van zijn portie poezenkorrels perfect fit für verspielte energiebündel pour les petites boules d'énergie voor speelse deugnieten voorzag, glipte het zakje pardoes uit mijn handen en daar rolde een zee van korrels over de keukenvloer... daarna morste ik een grote plas koffie op tafel en ik wist het: vandaag zou een onvergetelijk gekke dag worden, met stommiteiten en miserie, vandaag zou alles vierkant draaien haha!

argh! toen we in het kunstencentrum arriveerden, was het eerste deel van het programma reeds afgelopen. toch kon ik nog naar de schitterende barghouti luisteren (die niet van retoriek houdt, naar hij zelf zegt, opmerkelijk, voor een arabier!) en de voordracht van luke davies en matthew sweeney vond ik helemaal ok. 

sweeney, een ierse dichter, was vooral heel erg iers, dat wil zeggen: helemaal dronken (van poëzie!), hij droeg zijn gedichten met de nodige zwier voor, maar vooral luke vond ik heel pittig. een laatste vers van zijn gedicht blijft door mijn hoofdje spoken: 

and I loved him for his pretending.

hij had het over zijn vader, dat hij hield van zijn vaders doen alsof, oooooh.. Yes, I' m a great pretender... het liedje van The Platters startte onmiddellijk op en ik bleef het de hele tijd binnensmonds zingen, tot laat in de namiddag zelfs, op een zonnig rotterdams terrasje, bij het verorberen van een vegetarische koekoe... 

ik hou van mensen die kunnen doen alsof. doen alsof ze dromen, doen alsof ze iemand zijn, doen alsof ze liefhebben, doen alsof ze gelukkig zijn, of treurig, of plezant. doen alsof houdt ons in leven, we moeten zowel de droefheid als het geluk op een staander kunnen zetten, er afstand van nemen, er naar kijken en luisteren, als was het iets buiten onszelf.

dan kan het helemaal geen kwaad.

15-07-2009 om 18:03 geschreven door Ward