hehe, het zachte winterweer verstoort het ritme van de natuur. een fotootje van bloeiende narcissen in de krant, onze mutsen een sjaals aan de kant!
bepaalde vogelsoorten verdwijnen naar koudere streken. andere soorten, uit het zuiden afkomstig, vestigen zich in onze contreien. in mijn tuin zie ik reeds de groene lintblaadjes van boshyacinten (jaja!) boven de grond verschijnen... heeft de klimaatwijziging weer eens voor een ultra-zachte winter gezorgd of krijgen we in de maand februari toch nog het bezoek van de coole sneeuwkoningin?
ach, schrijven over het weer....
ik herinner me de zomer van 2007: het regende en het regende, de temperatuur was zelden meer dan 20 graden en iedereen vond het een 'echte belgische zomer'. het was in die periode dat ik het gedicht weer ouwevrouwenzomer van saskia decoster per toeval op internet ontdekte. op 7 juli plaatste ik hierover een bericht op mijn blog.
maar ik was als door een bij gestoken: de lectuur van deze fabuleuze tekst inspireerde mij .....tot het schrijven van mijn eigen particuliere versie van een 'weergedicht'. ik schreef en ik schreef, ik tokkelde en tokkelde tot ik bijna scheel zag. na een paar weken was het zover: daar kon ik mijn tekst opslaan in mijn documap. ik stuurde ze prompt naar een wedstrijd (ik zeg niet dewelke) en tot deze maand januari wachtte ik met spanning naar het verdict van de jury.
ik kreeg al die tijd geen enkel bericht. ik was duidelijk niet bij de winnenden. toch hoopte ik zo half en half op een eervolle vermelding. oeps! een paar dagen geleden belde ik toch maar ongeduldig naar de cultuurdienst van de stad die de wedstrijd organiseerde. de vriendeijke dame aan de telefoon was formeel: ik was er helemaal niet bij, haha! in totaal waren er echter 648 inzendingen. ach, geen erg dus dat ik het niet haalde. niet oneervol.
toegegeven: mijn gedicht was eigenljk te lang. ik compresseerde de tekst op 1 pagina A4 om aan het reglement te voldoen, dat was fout. want poëzie heeft ruimte nodig, en zeker dit gedicht. ook: er stond een punt te veel. ik gebruik de laatste tijd alleen leestekens als het echt nodig is. witriumte kan evenzeer de functie van een leesstop vervullen. dan is een komma of een punt totaal overbodig. de kunst is, deze stelling trouw toe te passen in het geheel van de tekst. ook sluit ik bijna nooit een strofe af met een punt.
soit, ik heb mijn gedicht opnieuw de rumte gegeven die het nodig had, er een nieuwe titel bovengeschreven en nog eens alle leesstekens nagekeken. hier komt het:
weerberichten
1
dit kwakkelweer dwingt mij tot een toestand van
wolken
nog aangenaam ook
wonen in een hibiscus syriacus
of in een hangpetunia
is een droom
zachtroze sluiers,
een hemel van cyclaam
de protuberantie van meeldraden en
stampers hinderen tegelijk,
alsof zij middelpuntvliedend zijn,
niet centrifugaal maar centripetaal
mooi weliswaar maar bang
de regen is alom.
het diepste water is het water onderwater,
zij hangt van het water en druipt zwaar in het halfrond.
lobelias lijken vertrapt,
variërend van lichtblauw tot koningsblauw
wacht maar tot de tropen komen,
the deep blue sky and the bayou (wij krijgen
de helft van het huis, de deur wordt vooraf opgestuurd)
pakjes op onweer,
stortregens in de keuken,
de bakken
2
meeuwen, zij vormen het echte gevaar
daarom houden wij het op een bed,
waarop alles gespreid,
alles verzorgd tot in de donkerste puntjes van de oneindigheid.
daar ben ik niet zo zeker van,
niet van het heelal, het alomvattende water
het regent hier overal, overal leugens
nachtblauw is de nacht en ademloos de rozen,
zij bloeien in schoonheid, een witte roos is de max,
verrukkelijk en dan rabarber
verpulverd. de pottentuin neemt plaats,
het is drukkend en bedrukt
wij genieten ongebreideld van het water,
de zon en de vlierbessen,
het hout drogen we daarna
3
alles komt terug, de tijd is een cirkel
wij zijn als hout, gerimpeld, geduldig,
taai weliswaar maar niet ontegensprekelijk,
tegenspreken kan,
tegenspreken is nodig,
tegenspreken is pijnlijk
de dagen vervliegen in gouden zuchten,
het is weer zover
het hout droogt zienderogen,
stapels groeien op stapels,
ik breek de takken middendoor en doe een schietgebed,
begroet de vlier en hak hem in stukken
gebruik hem als mulch,
bodembedekker,
in deze bodemloze tuin,
deze tombe
ik moet mij verontschuldigen,
alle begin is moeilijk,
nog even en ik ben bezig
met de terugkeer van de sprokkelkoningin
zij is het mooist in roze, haar totemdier de specht
|
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
