haha, eigenlijk wordt het misschien stilaan tijd om een tweede blog te beginnen, met alleen mijn gedichten. soms publiceer ik hier de aanhef van een gedicht (zie vorige berichten) en dat maakt mijn lezers nieuwsgierig naar het geheel.
daarom uitzonderlijk op dit bericht twee gedichten van me, geschreven in 2004, voor het project steenwegen, een initiatief van de stad halle. de gedichten zijn daadwerkelijk wekenlang tentoongesteld op het oudstrijdersplein (plaslion) en in de minderbroedersstraat.
opzettelijk gebruikte ik in deze gedichten een breed-uitdeinende, barokke, ietwat badinerende didactische stijl, waar ik me nu absoluut niet meer in kan vinden. maar soit, ik beleefde veel plezier in het beschrijven van oude foto's van halle (want dat was de opdracht) en het was dus een superleuke oefening.
hier komen ze:
plaslion
(waarom
wegen herinneringen zwaar?
omdat
ze vol zijn van gedachten.)
wanneer
wij in de nadagen,
in de
donkere nadagen van februari
in de
straten verdwalen, wanneer wij
in de
krolse kattendagen - in de krokusdagen
van de
kat - blijven sluimeren als het sneeuwt,
heeft
de tijd zich loom in dromen verstopt,
op het
plein van vele namen. dit is het plein
van de
krijgers, van de leeuwen en de kinderen.
dit is
het plein van ijs. maar bovenal is dit
het
plein van de hemelse vlucht.
ziehier
een foto van de plaslion,
in 1911
of 28. het was toen vliegfeest,
een
reuzeluchtballon werd opgelaten om halftwee.
wij zien
de school, het witte huis en een lantaarn.
de
punthoed op de ronde kiosk werd rechtgezet
voor
doege tippe. de massa
stond opzij en keek
met open
oog. zij die daar zaten op de voorste rij
wachtten
heel braaf tot het begon, maar zij die
stonden
aan de rechterkant drumden amechtig
naar een
plaats, om zeker niets te missen.
ojee, dit
is een tweede foto van het plein,
maar nu
vanuit een andere hoek. links
zien wij
een huis met naam. de ballong dirrigé
stijgt
langzaam naar omhoog, de vracht is vrij.
de massa staat nog steeds
paraat, maar dreigt
te
smelten tot een brij. wij zien daar vaag
een
canotier, maar de elegante dame in pak
en
pelerine staat buiten kijf. we kijken vlug
naar
boven, waar de ballong hangt te flemen
- ach,
dit feestje was een streling, zo voorbij.
(hoe zou
het zijn geweest, te wonen op dit plein?
waren er
al gele hyacinten - en prinsen van carnaval?)
woensdag, 25 februari 2004
ontijd
(in het hoekige en ronde van straten en pleinen
zoeken
wij naar sporen, het duister van herinnering.)
gisteren,
we liepen loom en dromerig
door
de hoornstraat - voelde ik
een
zachte aanwezigheid. het was alsof
een
lichte wind mij langs de haren streek,
ik zag
wuivende grashalmen en ruisend riet.
om me
heen trilde de lucht, voor even maar.
we
liepen de beestenmarkt over, volgden
de
volpestraat tot aan het leeuwenplein,
toen
plotseling het onzichtbare zichtbaar
werd,
het zichtbare onzichtbaar.
daar zag
ik aan de overkant het poorthuis
met het
sierlijk twijgend raam. omgeven
door een
vreemde geur van verf en terpentijn
verschenen
zij daar plots, vooraan. zij dachten
aan een
grap daarstraks, toen zij naar buiten
liepen
voor de pose - voorwaar, de fietser
moest
erbij. geen tijd om aan te trekken
dat
kostuum van ongetwijnde zijde of moiré,
geen tijd
voor een camee. de dames streken
gauw wat
plooitjes glad, maar droomden
van een
jurk in stijl. de zwartsatijnen veuve
hield
flink de wacht. zij schermde zich van
anderen
af, van links en rechts de meiden -
en
wellicht ook van haar, de mooiste ooit.
de
blaaskaakzoon in ribfluweel en vilten hoed,
die keek
alleen naar voor. maar aan de poort
stond
zij, de dame en passant, in bloezend
bloesje
met het wijde bloezenfront. de man
in vlotte
overjas met hoge hoed erbij dacht
vaag of
zij dat draagt, een roze cache-corset?
(hier
tintelt tijd in ontijd, onze gedachten
frivool
& rozevingerig.)
donderdag, 19 februari 2004
|
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
